Goed, ik begin met het verslag. Ik lardeer dat met compleet chronologisch willekeurige, maar wel onze foto's, mensen. Tegen het TLTR-effect.
Ik wil eigenlijk even beginnen met ons eindpunt: Camping Bakkum, boven de rook van Amsterdam. Voor wie precies wil weten hoe en wat, google even. Kort en goed komt het erop neer dat Bakkum de pleisterplaats is voor tóut Sylviawitteman. De Wendy van Dijks van deze wereld gaan partyen op Ibiza, de intellectuele Grachtengordel/Gooische opblaasmatras gaat lekker gewoon doen op Bakkum. Zo is het ongeveer verdeeld.
Wat je er aantreft zijn knappe Bakfietsmoeders die geheel au naturel ‘oké zijn’ met het gegeven dat er zich onmiddellijk na aankomst op de bos-duincamping teken nestelen in de krochten van je oorschelp. Dat deert ze niet. Dat is immers natuurlijk en dat mogen de kinderen óók best eens van dichtbij meemaken. Straks denken ze nog dat de teken uit de fabriek komen vallen.
Die Bakkumse campingkinderen huilen overigens nooit. Dit is écht waar!! (Het viel ons echt op na twee weken rondtrekken) Noch verheffen ze hun stem om om ijsjes te vragen of hun ongenoegen te uiten omdat ze naar bed moeten. Dat hoeven ze ook niet echt, want de Bakfietsmoeders en de WeBouwenMorgenZelfEenGekkeSkelter-vaders, laten de boel de boel en straks op school, wat zeg ik, de rest van hun leven, moeten die kinderen al genoeg. Dat zie je ze denken en dat is natuurlijk ook zo. De kindertjes zijn er overduidelijk allemaal reuze senang bij.
Dus razen de jongetjes met ongeknipt lang haar (er bleek er wel een ‘Rebel’ te heten en een meisje werd geroepen met ‘Papillon’) op hun kekke scheefgebouwde skelters met lekke banden de camping rond tot laat in de avond, en koppeltjeduiken de steevast natuurlijk pijpgekrulde meisjes nog fervent over de duinpaden. Maar nogmaals: alles in een vreemd soort harmonie waarin zanderige smoeltjes en kapotte knieën kennelijk nog heel gewoon zijn. Het Ot en Sien van het hedendaagse Gooi, zal ik maar zeggen.
Ik had al wel eens van deze camping gehoord. Omdat Robert ten Brink er volgens Boulevard van een duinpan was gestruikeld of omdat Saskia Noort er een thriller situeerde. Nu we er per toeval belandden, heb ik natuurlijk wel even goed om mij heen gekeken. En het is er echt leuk hoor! Ik had er wel een moordje (afrekening in het criminele milieu, natuurlijk geen onschuldige slachtoffers) voor over gehad om er mijn jeugdige zomers door te brengen.
Want die gekke Bakfietsmoeders en die Out-of-the-box-skelter-vaders, verven wel hun vaste caravan roze, hangen hangmatten op en concurreren met de buren om het vrolijkste Mexicaanse tafelzeiltje op de tuintafel. Daar hou ik wel erg van.
Nou goed. Een heel verhaal, waarmee ik maar wou zeggen: je komt nog eens ergens met zo’n camper. Zo hebben we de afgelopen twee weken op de raarste plekken gestaan. Soms tussen de circuswagens midden in een grote stad, soms bij een wijnboer met schaapjes bij onze wagen en dan weer op een haagjes/perkjes-camping in België waar sinds de jaren ’70 nooit meer wat was veranderd en een oud praatgraag menneke ons naar onze plek bracht (en vervolgens zijn levensverhaal ging doen).
[ Bericht 1% gewijzigd door Duderinnetje op 31-08-2017 01:21:22 ]