Het peutertopic (2-4 jaar) deel 216

Twist ik heb zitten schaterlachen!

Evil genius

Soms mis ik dat ook wel, een camera daar binnen

Oh Twist, wat slim.

Hupje, ik ben wel benieuwd wat voor freelancewerk je doet.

Verder respect voor iedereen die voor de klas staat. Ik begeleid nu studenten geneeskunde met hun masterscriptie en ik vind het best leuk maar pff, wat een tijd gaat erin zitten.

Verder, hoi! Wolk is 2 jaar. Afgelopen zondag vierden we het al en vandaag zijn we patatjes wezen eten, waarvan ze als een echte peuter alleen de mayonaise opat.

Edit: toch gelukt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 6% gewijzigd door LuDann op 09-08-2017 23:10:56 ]

Welkom! mooie jurk en een mooie grote meid

N lust juist alleen de patatjes

Twist wat een grapjas!

En F-R ook al zo'n slimmerd die papa om de tuin probeerde te leiden.

Gefeliciteerd LuDann!

Wij gingen vandaag naar Avifauna. De peuters hebben genoten en wij hebben op onze beurt even genoten van het feit dat we op onze kont konden zitten met een cappuccino in de speeltuin. De peuters gingen gewoon helemaal zelf van de hoogste glijbanen, wát een verbetering ten opzichte van vorig jaar toen we alleen maar achter ze aan moesten rennen om ze niet kwijt te raken.

Morgen gaan T en S wennen op het nieuwe kdv. We hebben ze vandaag een beetje geprobeerd voor te bereiden en ze leken wel enthousiast. Ik ben benieuwd of ze morgen zonder al te veel drama daar willen blijven. En dan aanstaande maandag toch echt de laatste keer naar het oude kdv. Ik ben blij dat ze daar weg gaan, zeker omdat T afgelopen maandag weer met een vreemd soort wond thuiskwam een wond waarvan ik vind dat ze me hadden moeten bellen, want het hele velletje is van het bovenste kootje van zijn middelvinger af. Het is echt zo'n wondje waar je maag van omdraait als je het ziet. Brrr. Ze wisten ook niet te vertellen wat er precies gebeurd was en dat vind ik vreemd. Ik snap dat je niet altijd op alle 16 kinderen kan letten, maar enigzins weten waar hij was toen het gebeurde lijkt me niet heel veel gevraagd. Ik hoop dat dit soort zaken op het nieuwe kdv niet meer voor gaan komen.

Welkom met Wolk! Gefeliciteerd!

Nikki wat een raar verhaal weer! Blij dat je er weg gaat zeker?

Mijn O had een heerlijk peutertantrum. Ik moest zo hard lachen.
Ze liep met eenbanaan rond, dus wij zeggen dat ze op haar stoel moet gaan zitten. Terwijl ze naar haar stoel loopt, knakt die banaan in stukken en een groot deel valt op de grond. Traaanen. "Hij is kapohooot!"
Dus ik zei: Oh dat is ook zonde. Wat zullen we doen om het op te lossen? Zal ik hem lijmen? (met als bedoeling dat ding er weer op te frotten).
O (schaterlachend): Nee mamma, ik kan toch geen lijm eten!



Soms moeten we ook wel oppassen. Ze is erg bezig met gemene dieren en elkaar opeten enzo. Dus manlief zat te grappen en vroeg of we S op konden eten. Arme kind in tranen. "Nee dat wil ik niet, dan heb ik geen broertje meer. Ik hou van S!" We moesten haar echt troosten, klein meisje dat het nog is.

Hebben jullie ook last van een schuldgevoel wanneer jullie bozig zijn geweest op jullie peuters?

Gisteravond wilde Nora niet slapen. Wen combi van moe en frustratie van mijn kant zorgde ervoor dat ik mijn stem verhief en zoiets zei van 'Straks word ik echt boos hoor!' en wat soortgelijke dingen erna. En dan komt vriend boven en die blijft echt de rustigheid zelve. Ze sliep toen ook binnen 5 minuten...
Dan voel ik me gewoon echt een lousy moeder :/

Nikki dat is idd niet fijn dat ze dat niet kunnen vertellen. Hopelijk bevalt het nieuwe kdv beter.

Sun ik vind mezelf vaak een loedermoeder. Ze hangen toch veel meer aan mij en na een hele dag strijd tussen beide. Of gehuil en gemiep blijf ik niet altijd aardig helaas. Gisteren had sac zich helemaal onder gesmeerd met chocolade terwijl ik aan het koken was. Toen kon ik niet aardig blijven

Oh ja, ik ben koningin in schuldgevoelens. Mijn vriend blijft meestal ook heel rustig, al heeft hij tijdens de buien van I ook wel z'n momenten dat hij het niet meer trekt, maar ik reageer emotioneler op I, en I daardoor ook weer op mij. Al ben ik, als ze echt heel verdrietig is, wel weer de degene die haar het beste kan troosten. Maar soms, bij moeheid etc., is het heel fijn om elkaar even 'af te lossen'. Zo doen wij het ook, en de ene keer helpt mijn vriend mij daarin, en de andere keer ik hem. Het hoort er een beetje bij volgens mij, Sunshine. .

Room, het is ook echt zo grappig allemaal, met die peuters. .

Nikki, nou moe, wat een rare gang van zaken zeg. Ik vind nog dat je er rustig onder blijft. De leidsters van I zijn juist heel serieus met zulke dingen. Toen I laatst een vliegmier in haar oog had gekregen en helemaal van streek was met een dik oog hebben ze me gebeld. Gewoon om even te vertellen wat er was gebeurd. . Dat geeft echt een prettig gevoel omdat ik dan ook aan ze hoor hoe begaan ze met haar zijn.

Twist, wat een geweldige slimme actie!! Ze zijn echt wel gewiekst al die kleintjes. . .

LuDann, wat een prachtige taart! . Gefeliciteerd! .

Ludann gefeliciteerd met wolk wat een prachtige taart en dochter

Haha Twist

Inderdaad erg raar Nikki! Hopelijk bevalt het nieuwe kdv beter! Wij gaan ook overstappen naar een nieuwe, van de vrije school. Daar mogen ze pas vanaf 2 jaar naartoe, dus helaas weg bij de oude (die echt wel heel leuk was). Tot nu toe is de nieuwe nogal slecht in administratie (niet-werkende formulieren moeten invullen, niet de telefoon opnemen...). Maar als ze er eenmaal heen gaat is het vast heel leuk Haar vriendje gaat er ook heen, dus dat komt vast goed.

En idd, als ik boos ben - en dat is echt niet vaak - voel ik me ook heel schuldig. Mijn man is idd veel geduldiger. Maar die trekt het zich dan weer erg persoonlijk aan, als N boos is... dan moet ie zelf bijna huilen.
Het ergste is nog als mijn man en ik onze stem tegen elkaar verheffen waar N bij is. Dat is misschien twee keer gebeurd, en niet eens lang of serieus, maar dan voel je je echt k*t

quote:

Op donderdag 10 augustus 2017 09:33 schreef Franny_G het volgende:

Nikki, nou moe, wat een rare gang van zaken zeg. Ik vind nog dat je er rustig onder blijft. De leidsters van I zijn juist heel serieus met zulke dingen. Toen I laatst een vliegmier in haar oog had gekregen en helemaal van streek was met een dik oog hebben ze me gebeld. Gewoon om even te vertellen wat er was gebeurd. . Dat geeft echt een prettig gevoel omdat ik dan ook aan ze hoor hoe begaan ze met haar zijn.

Nou, dat inderdaad!
Hier was L laatst van de glijbaan gevallen, had er eigenlijk niets aan overgehouden en ik had t denk ik nooit geweten als het niet verteld was. Maar de leidster heeft t me uitgebreid verteld. Inclusief dat ze het niet heeft zien gebeuren, maar dat ie ineens onderaan lag en moest huilen en n tijdje heel sip was. je merkt in ieder geval duidelijk aan de leider en leidsters dat ze erg begaan zijn met de kinderen.

Hopelijkhebben jullie dat bij t nieuwe kdv ook gewoon.

We hebben trouwens echt een jongetjes I gemaakt! . .

Links I, rechts Y.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Die lijken idd sprekend.

Oh en ben gister echt boos geworden op L. Hij trok zomaar een hele pluk haar uit het hoofd van zn grote zus (en die werd niet boos, ging alleen heel sip een beetje huilen, zon langzame traan over een wang zeg maar).

Over ruzie onderling. Ik maak me juist wel eens zorgen dat mijn man en ik echt nooit ruzie hebben waar de kinderen bijzijn (verder ook bijna nooit eigenlijk). Maar het lijkt me juist wel leerzaam voor ze dat ze zien dat je ondanks ruzie wel nog van elkaar houdt en dat ze zien hoe je dat dan weer kunt oplossen. Mijn man heeft van zijn ouders het voorbeeld 'elkaar doodzwijgen' gehad en ik had alleen een moeder (en die had geen ruzie met zichzelf). Maar wij hadden in het begin wel last dat ik pas na een hele tijd doorhad dat mijn man boos op mij was omdat hij dus gewoon niks zei en ging zitten mokken, maar het is toch handiger als het uitgesproken wordt..

Ik ben dagelijks boos. Ben wel eens jaloers op jullie geduld, rustig praten etc., maar het zit gewoon niet zo in mijn karakter. Het voordeel is wel dat ik niet lang boos ben en als het er uit is, alles alweer opgelost is. Ik zeg niet dat het de beste methode is, maar we doen het er maar mee.

Ik merk we dat Frans een beetje hetzelfde karakter heeft. Die is er ook veel minder van onder de indruk dan de oudste. Die schrikt nl nog wel eens van mijn uitbarstingen. Ik heb geaccepteerd dat ik het niet altijd kan voorkomen en ben maar begonnen met uit te leggen aan de oudste hoe het bij mij voelt en wat hij kan doen om mijn felheid weg te halen. Dit kan vrij makkelijk door te vragen of het echt zo erg is of dat hij dan aangeeft te schrikken. Het is in mijn ogen vooral een kwestie van met elkaar om kunnen gaan en niet altijd de kwestie hoe ik het de kinderen zo gemakkelijk mogelijk kan maken.

Om die reden is er voor mij ook niet snel een schuldgevoel. Ook ik blijf een mens met mijn eigen tekortkomingen en dat is dan maar iets waar zij ook rekening mee kunnen/moeten houden. Dat kan wel alleen als ik daar ook een bijdrage aan lever door het uit te leggen.

Met elkaar ruzieen (stem verheffen en mopperen) doen wij ook wel als ze erbij zijn. De oudste komt dan altijd met de schoolregels aan en dat we vooral geen ruzie mogen maken. De jongste komt knuffelen .

quote:

Op donderdag 10 augustus 2017 12:21 schreef AwayTL het volgende:
Ik ben dagelijks boos. Ben wel eens jaloers op jullie geduld, rustig praten etc., maar het zit gewoon niet zo in mijn karakter. Het voordeel is wel dat ik niet lang boos ben en als het er uit is, alles alweer opgelost is. Ik zeg niet dat het de beste methode is, maar we doen het er maar mee.

Ik merk we dat Frans een beetje hetzelfde karakter heeft. Die is er ook veel minder van onder de indruk dan de oudste. Die schrikt nl nog wel eens van mijn uitbarstingen. Ik heb geaccepteerd dat ik het niet altijd kan voorkomen en ben maar begonnen met uit te leggen aan de oudste hoe het bij mij voelt en wat hij kan doen om mijn felheid weg te halen. Dit kan vrij makkelijk door te vragen of het echt zo erg is of dat hij dan aangeeft te schrikken. Het is in mijn ogen vooral een kwestie van met elkaar om kunnen gaan en niet altijd de kwestie hoe ik het de kinderen zo gemakkelijk mogelijk kan maken.

Om die reden is er voor mij ook niet snel een schuldgevoel. Ook ik blijf een mens met mijn eigen tekortkomingen en dat is dan maar iets waar zij ook rekening mee kunnen/moeten houden. Dat kan wel alleen als ik daar ook een bijdrage aan lever door het uit te leggen.

Met elkaar ruzieen (stem verheffen en mopperen) doen wij ook wel als ze erbij zijn. De oudste komt dan altijd met de schoolregels aan en dat we vooral geen ruzie mogen maken. De jongste komt knuffelen .

Ik herken het eerste gedeelte van jouw post, alleen dagelijks boos zijn heb ik niet echt. Ik heb wel weinig geduld. Ik probeer het wel, maar als het niet snel genoeg gaat zoals ik wil, raak ik best gefrustreerd. Hoewel het de laatste tijd wel wat beter gaat. Nora wil niet aangekleed worden smorgens en de laatste tijd maak ik er een spelletje van. Het gaat nog niet vlekkeloos, maar iig beter als toen een frustro was, kinderen voelen dat aan.

Oh ik ben ook dagelijks boos hoor. Maargoed, daar is ook dagelijks aanleiding voor . En +1 op always, ik ben ook een mens. Ik heb ook een 'auw' en als er niet geluisterd word, word ik boos ja. Moet m.i. ook wel, want als we niet meer naar mama hoeven te luisteren ontspoort het hele huishouden geloof ik.

Oh ja dat spelletjes gebeuren helpt idd erg, als je de kracht en tijd hebt om zelf het voortouw te nemen en de toon te zetten is dat hier in huis veel beter dan reageren op wat komt. Nu heb ik een ochtend vol gejank gehad waar ik echt heel sjaggo van word maar de kinderen liggen in bed, ik doe een poging tot een reset voor mezelf, en vanmiddag maken we er iets leuks van. (Niet dat we vanmorgen niets leuks hebben gedaan maar dat terzijde.)

quote:

Op donderdag 10 augustus 2017 07:54 schreef Sunshine1982 het volgende:
Hebben jullie ook last van een schuldgevoel wanneer jullie bozig zijn geweest op jullie peuters?

Gisteravond wilde Nora niet slapen. Wen combi van moe en frustratie van mijn kant zorgde ervoor dat ik mijn stem verhief en zoiets zei van 'Straks word ik echt boos hoor!' en wat soortgelijke dingen erna. En dan komt vriend boven en die blijft echt de rustigheid zelve. Ze sliep toen ook binnen 5 minuten...
Dan voel ik me gewoon echt een lousy moeder :/

+1 ik kan uit mijn slof schieten en kan me daar echt dagen vervelend over voelen.

quote:

Op donderdag 10 augustus 2017 12:21 schreef AwayTL het volgende:
Ik ben dagelijks boos. Ben wel eens jaloers op jullie geduld, rustig praten etc., maar het zit gewoon niet zo in mijn karakter. Het voordeel is wel dat ik niet lang boos ben en als het er uit is, alles alweer opgelost is. Ik zeg niet dat het de beste methode is, maar we doen het er maar mee.

Ik merk we dat Frans een beetje hetzelfde karakter heeft. Die is er ook veel minder van onder de indruk dan de oudste. Die schrikt nl nog wel eens van mijn uitbarstingen. Ik heb geaccepteerd dat ik het niet altijd kan voorkomen en ben maar begonnen met uit te leggen aan de oudste hoe het bij mij voelt en wat hij kan doen om mijn felheid weg te halen. Dit kan vrij makkelijk door te vragen of het echt zo erg is of dat hij dan aangeeft te schrikken. Het is in mijn ogen vooral een kwestie van met elkaar om kunnen gaan en niet altijd de kwestie hoe ik het de kinderen zo gemakkelijk mogelijk kan maken.

Om die reden is er voor mij ook niet snel een schuldgevoel. Ook ik blijf een mens met mijn eigen tekortkomingen en dat is dan maar iets waar zij ook rekening mee kunnen/moeten houden. Dat kan wel alleen als ik daar ook een bijdrage aan lever door het uit te leggen.

Met elkaar ruzieen (stem verheffen en mopperen) doen wij ook wel als ze erbij zijn. De oudste komt dan altijd met de schoolregels aan en dat we vooral geen ruzie mogen maken. De jongste komt knuffelen .

Heel erg +1 op jou! Ik ben maar een mens, en ik vind het heel gezond dat hij leert met allerlei emoties om te gaan. Ik ben wel eens verdrietig, dat gaat over, net als boos, hysterisch blij (Lucas kan ook schrikken als ik heel hard in de lach schiet ) en alles wat maar kan. Mijn ouders hebben mij heel weinig over emoties geleerd, ik ben vastberaden (te proberen) dat anders te doen bij mijn kind.

Ik voel me nu juist bijna schuldig dat ik bijna nooit boos ben. . Al is dat vooral te danken aan het feit dat ik gewoon een grote lobbespeuter heb, die 90% van de tijd goed luistert. Als ik al boos ben, is dat voornamelijk omdat ik dan zelf in een slecht humeur ben of met het verkeerde been uit bed ben gestapt. Ik vind boos zijn of ruzie maken ook helemaal niet per se ongezond - ik ben er alleen zelf niet zo goed in.

Als ik het ouderschap in een paar steekwoorden zou moeten samenvatten, zouden dat 'geduld' en 'vooruitdenken' zijn.

quote:

Op donderdag 10 augustus 2017 13:38 schreef DevilsAndDust het volgende:
Ik voel me nu juist bijna schuldig dat ik bijna nooit boos ben. . Al is dat vooral te danken aan het feit dat ik gewoon een grote lobbespeuter heb, die 90% van de tijd goed luistert. Als ik al boos ben, is dat voornamelijk omdat ik dan zelf in een slecht humeur ben of met het verkeerde been uit bed ben gestapt. Ik vind boos zijn of ruzie maken ook helemaal niet per se ongezond - ik ben er alleen zelf niet zo goed in.

Als ik het ouderschap in een paar steekwoorden zou moeten samenvatten, zouden dat 'geduld' en 'vooruitdenken' zijn.

Herkenbaar. Ik ben zelden boos. Of nou ja, niet op O in elk geval . Het lukt me niet. Soms kan ze wel eens klieren maar ik kan dat gedrag snel ombuigen naar wat anders. Vaak komt dat gedrag voort uit vermoeidheid of honger en dat laat zich makkelijk oplossen.

En als ik merk dat ik me ga ergeren dan zoek ik afleiding. Maar eeelijk gezegd is dat zeldzaam.
Maar O is erg voor rede vatbaar. Ze snapt dat bepaalde handelingen niet fijn zijn voor S en doet dat dan ook niet. Dat maakt het opvoeden een stukje makkelijker