)
Dat is toch niet normaal?quote:16 jaar, ik zag het voor het eerst tijdens Lichamelijke Opvoeding...en dan begin je der meer op te letten en dan besef je pas hoeveel meisjes (jongens ben ik nog niet tegen gekomen) dat doen
Op zondag 15 december 2002 01:18 schreef ChimeraOffline het volgende:
hoe oud ben je dan (en ik heb er geen ervaring mee ... ben dan ook geen meisje
)quote:dat denk ik en zovele andere er ook van....ik vind het zelf vrij ziek om jezelf zoiets aan te doen... en het gekste van al is, dat ze dan zelf beseffen dat wat ze doen , dat dat niet goed is
Op zondag 15 december 2002 01:20 schreef Infinity123 het volgende:
Hoe freaky kun je zijn
quote:Krassen, snijden en krabben zijn de kenmerkendste symptomen van borderline persoonlijkheidsstoornis. Daar is al een ander topic over hier op het forum te vinden, met de toepasselijke naam "Borderline persoonlijkheidsstoornis 2".
Op zondag 15 december 2002 01:09 schreef Chiwakka het volgende:
Ik zie vaak bij meisjes van mijn leeftijd dat ze dit doen in de polsstreek of op de armen tot zelf op de achilles pees en de zool van de voet (dat laatste werd me verteld)... dan krijg ik ook te horen dat ze dit doen voor zichzelf 'af te reageren" omdat ze 'kwaad op zichzelf zijn' terwijl daar 99/100 geen reden voor is... is er enige zinnige reden waarvoor ze dit doen? of waardoor ze het doen? ....en wat valt er tegen te doen (buiten , psychologische hulp zoeken...... ik heb dat 3maal zien falen)
Het wordt met heel veel therapie en soms ook medicijnen geprobeerd te behandelen maar tot nog toe waren de te verwachten resultaten altijd heel magertjes. Ik hoor nog vaak dat het ongeneeslijk is, maar in het andere topic hier op het forum, hoor ik ook dat er mensen toch mee leren leven.
[Dit bericht is gewijzigd door vincent20166 op 15-12-2002 01:26]
Zelfverwonding
Automutilatie of zelfverwondend gedrag is het moedwillig direct beschadigen van lichaamsweefsel, zonder bewust uit te zijn op zelfdoding. Het komt vooral voor bij mensen met een borderline stoornis, maar ook bij andere persoonlijkheidsstoornissen. Zelfverwonding heeft op korte termijn nogal eens positieve gevolgen (ontspanning, gevoel van controle, weer voelen dat je leeft, afname van negatieve gevoelens). Maar op de lange termijn zijn de gevolgen negatief: blijvende schade in de vorm van littekens, maar tevens zelfhaat, gevoelens van schuld, zwakte of waardeloosheid. Ook bestaat het gevaar van een vicieuze cirkel waarbij de zelfverwondingen elkaar opvolgen. Het is dan ook belangrijk om het stoppen met zelfverwondend gedrag eerste prioriteit te geven in een behandeling.
Betekenissen van zelfverwonding
ontlading van spanning
uiting van woede of verzet
boete doen, zelfbestraffing
vermindering van negatieve gevoelens als leegte, onbestemde angst, spanning, depressie of woede
doorbreken van vervreemding, afwezigheid, weer contact maken met het eigen lichaam; reactie op depersonalisatie en dissociatie
pijn verdragen als teken van macht en controle
communiceren dat er iets ernstigs aan de hand gaat; vraag om hulp en aandacht
opvullen van innerlijke leegte, verdrijven van eenzaamheid
Verklaringen voor zelfverwonding
Biologisch:
1. Een afwijking van het serotonerge systeem kan meespelen bij impulsieve, op de persoon zelf gerichte agressie.
2. Vermindering van de beleving van pijn kan samenhangen met veranderingen in het endogene opiaatsysteem. Het is mogelijk dat bij zelfverwonding endorfinen vrijkomen die een aangename roes veroorzaken of tenminste negatieve gevoelens doen verminderen. Zo kan ook 'verslaving aan zelfverwonding' ontstaan.
Psychologisch:
1. Uiting van wrok, woede en onvermogen of poging om belangrijke anderen 'onder controle te houden' (Kernberg).
2. Regulatie van gevoelens door verlichting van negatieve gevoelens en bekrachtiging door steun, aandacht en zorg van de omgeving (Linehan).
Sociaal:
1. zelfverwonding als symbool of teken van een tegencultuur.
2. Uiting van protest tegen autoritair-restrictief beleid.
Wat doe je eraan?
Meestal is zelfverwonding maar één aspect van een complex van ernstige (persoonlijkheids)problemen. Er kan sprake zijn van traumatische ervaringen, emotionele verwaarlozing en/of ernstig verstoorde relaties. Het stoppen met de zelfverwonding vraagt dan een brede psychotherapeutische aanpak.
(zie behandeling).
Binnen zo'n psychotherapeutische aanpak, kunnen de volgende elementen zijn opgenomen:
1. Dagboekschrijven: opschrijven wat er in je opkomt als je aan zelfverwonding denkt.
2. Serieus nemen en onderzoeken van spanningen; niet meer toegeven aan de neiging deze 'belachelijk, overdreven, onterecht' te vinden.
3. Ontspannende activiteiten ondernemen: sporten, lichamelijke inspanning leveren en zo spanning ontladen.
4. Zoeken van afleiding, bijvoorbeeld muziek, creatief bezig zijn.
5. Contacten met anderen zoeken, niet om over zware onderwerpen te praten, maar ter ontspanning.
6. Ontspanningsoefeningen, yoga of meditatie.
Verder is voor verandering op lange termijn van belang:
7. Leren negatieve gevoelens te accepteren en te hanteren.
8. Leren op een adequate manier aandacht of hulp te vragen.
9. Leren respect voor jezelf en je lichaam te hebben, en jezelf te waarderen.
Medicatie:
Afhankelijk van aard en ernst van de zelfverwonding en de psychiatrische problemen kunnen verschillende medicijnen voorgeschreven worden:
1. Antidepressiva: de SSRI's
2. Klassieke antipsychotica
3. Stemmingsstabilisatoren
4. Een atypisch antipsychoticum als clozapine
Bron: http://www.moeilijkemensen.nl/info/zelfverwonding.html
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 15-12-2002 01:27]
Moeilijk om te helpen hoor die mensen ze denken dat zijzelf de oorzaak zijn van alles wat er mis gaat in hun omgeving en vinden zeg maar een soort van voldoening door zichzelf te verminken/pijnigen.
Tuurlijk weten ze wel dat het nergens op slaat maar ze kunnen gewoon niet stoppen omdat de problemen die ze hebben te groot zijn om op te lossen. vaak komt daar nog bij dat ze zich afsluiten voor hulp van buitenaf omdat ze je toch niet begrijpen, Ik ben het wel met ze eens op dat gebied ik bedoel dus dat vrienden familie en hulpverleners vaak niet diep genoeg in de sjit hebben gezeten om ze te begrijpen.
Ik weet er in ieder geval geen oplossing voor helaas.
Het enige wat ik kan bedenken is gewoon zeggen dat je er bent voor ze als ze iemand zoekjen om mee te praten of gewoon om tegen te schelden en schoppen ( werkt soms wel waarom weet ik niet )
quote:Ze komen er wel degelijk zelf op, dit komt meestal omdat wanneer ze eens aan "zelfmoord" dachten dat ze het eens probeerde met een mesje of scherf glas of schaar ofzo te snijden... bij 2 gaf het een 'kick' en een andere vondt het bloed 'ontspannend" .... maar ze kennen elkaar niet... daar ben ik zeker van
Op zondag 15 december 2002 01:25 schreef wonko het volgende:
Hmm, raar fenomeen....lijkt me niet echt van de frisse als ze zichzelf verminken...hebben ze dat van elkaar of komen ze er zelf op? Kortom is het in ofzo?
quote:Ai...klint heftig....ouders weten ervan? En is er bekend of dit nu meer voorkomt of dat het vroeger ook een bekend fenomeen was?
Op zondag 15 december 2002 01:38 schreef Chiwakka het volgende:
Ze komen er wel degelijk zelf op, dit komt meestal omdat wanneer ze eens aan "zelfmoord" dachten dat ze het eens probeerde met een mesje of scherf glas of schaar ofzo te snijden... bij 2 gaf het een 'kick' en een andere vondt het bloed 'ontspannend" .... maar ze kennen elkaar niet... daar ben ik zeker van
quote:De ouders weten het van enkele de andere doen het thuis af als 'ik heb iets te ruw met de kat gespeeld , of 'gevallen met de fiets"
Op zondag 15 december 2002 01:44 schreef wonko het volgende:[..]
Ai...klint heftig....ouders weten ervan? En is er bekend of dit nu meer voorkomt of dat het vroeger ook een bekend fenomeen was?
en dat van vroeger...dat weet ik niet
quote:Lijkt me niet fijn om daar als ouder achter te komen. Je hebt er weinig invloed op maar toch ga je aan jezelf en de gegeven opvoeding twijfelen. Net zo leuk als ontdekken dat je kind(eren) hard drugs gebruiken.
Op zondag 15 december 2002 01:51 schreef Chiwakka het volgende:
De ouders weten het van enkele de andere doen het thuis af als 'ik heb iets te ruw met de kat gespeeld , of 'gevallen met de fiets"en dat van vroeger...dat weet ik niet
1x deed ze het in de klas tijdens de les en toen is ze eruit gestuurd met alle gevolgen van dien.
het lijkt overigens wel vaker voor te komen bij alternatieve jongeren dan bij meisjes uit de 'populaire kliek'.
De eerste keer was bij mij rond mijn 15e. Het lulverhaal dat ik naar aanleiding van mijn verwondingen aan mijn ouders oplepelde werd voor zoete koek geslikt, ik denk ook omdat ze gewoon totaal niet wisten hoe hiermee om te gaan. In de jaren die daarop volgden was het meer een sudderend probleem waar ik geen littekens aan overhield (eerstegraads verbrandingen doen wel erg pijn maar leveren geen littekens en daarbij waren het incidenten) tussen mijn 20ste en 25ste heb ik een erg moeilijke tijd gehad waarbij ik niet alleen een behoorlijk eetstoornis ontwikkelde maar ook steeds vaker mijzelf toetakelde met messen, scheermessen en brandwonden. Mijn ouders wisten het wel, maar deden er nog steeds het zwijgen toe of zeiden "niet meer doen hé" en mijn toenmalige vriend deed er al helemaal niks mee of aan.
Nadat ik mijn man ontmoette was het meteen afgelopen omdat hij, de eerste keer dat hij de lidtekens zag niet alleen ging vragen wát dat was, maar waarom, en ik op hem eindeloos een beroep kon doen.
Om op de vraag van de topicstarter terug te komen is er denk ik niet een éénduidige reden. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik kan het het beste uitleggen aan de hand van de "bubbels in mijn hoofd". Zo heb ik het ooit aan mijn man kunnen uitleggen, het is dan net of er iets in mijn kop explodeert (hoeft geeneens een aanleiding voor te zijn) waardoor ik geen grip meer heb op wie ik ben, op mijn eigen redelijkheid. Lange tijd is de enige manier voor mij geweest om uit die angstaaanjagende situatie te komen geweest door middel van fysieke pijn. Wanneer je later de wonden ziet krab je je wel even achter de oren, en ik heb me er ook heel erg voor geschaamd.
Gelukkig ben ik inmiddels 34 en ben ik al 7 jaar 'schadevrij'. Ik hrijg nog maar heel zelden die bubbels in mijn hoofd, maar áls ik ze krijg weet mijn man dus hoe te handelen, namelijk mij alle ruimte geven om me af te reageren op een niet vor mijzelf schadelijke manier. Voor mij heeft die support heel erg goed gewerkt omdat hij daarmee aangegeven heeft (herhaaldelijk) mij te accepteren voor wie ik ben, bubbels inbegrepen. En de littekens zijn amper meer te zien. Ik ben best trots op mezelf.
Ik hoop dat mensen die eventueel, net als ik vroeger, hier last van hebben een klein beetje geholpen kunnen zijn met mijn ervaring. Zoek hulp, in je omgeving, professioneel, wat ook maar. Maar vooral, probeer te leren herkennen wanneer het 'weer zover is' en vraag op dat moment steun aan die persoon. Wees niet bang om je zwakheden te tonen, daar wordt je alleen maar sterker van.
Meira
er zijn al een paar topics hierover op Fok,
ik heb even wat voor je opgezocht,
ik hoop dat je er iets aan hebt..
Snijden in jezelf
auto-mutilatie
Trichotillomanie
[INFORMATIEF] Borderline persoonlijkheidsstoornis. 
Borderline persoonlijkheidsstoornis 2
Zelfverminking
Wolkje
quote:Wat een gelul.
Op zondag 15 december 2002 03:20 schreef -ScuL- het volgende:
ze was ook satanist overigens.
<knip>
het lijkt overigens wel vaker voor te komen bij alternatieve jongeren dan bij meisjes uit de 'populaire kliek'.
Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).
quote:Juist, daarom heb ik ook gewoon de uitleg erbij gegeven zoals die is.
Op zondag 15 december 2002 11:34 schreef Moonah het volgende:[..]
Wat een gelul.
Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).
Jammer dat mensen zo raar gaan doen erover.
quote:Doen ze bij ons in de Dancing ook altijd als blijkt dat de Breezers op zijn...
Op zondag 15 december 2002 01:09 schreef Chiwakka het volgende:
Ik zie vaak bij meisjes van mijn leeftijd dat ze dit doen in de polsstreek of op de armen tot zelf op de achilles pees en de zool van de voet (dat laatste werd me verteld)... dan krijg ik ook te horen dat ze dit doen voor zichzelf 'af te reageren" omdat ze 'kwaad op zichzelf zijn' terwijl daar 99/100 geen reden voor is... is er enige zinnige reden waarvoor ze dit doen? of waardoor ze het doen? ....en wat valt er tegen te doen (buiten , psychologische hulp zoeken...... ik heb dat 3maal zien falen)
quote:Dan weet zij niet wat een echte satanist is. Dat heeft helemaal niks te maken met satanistische rituelen of zelfpijniging.
Op zondag 15 december 2002 03:20 schreef -ScuL- het volgende:
ik heb er ook ervaring mee (gehad). toen ik in de 3e zat had ik een meisje in mijn klas die zichzelf atijd in haar handen sneed met een schaar en vervolgens haar eigen bloed dronk. ze was ook satanist overigens.
Bij mij op school zitten ze ook met bosjes, het schijnt echt in te zijn. Er zullen hoogstwaarschijnlijk wel wat zijn waar het serieus bij is, maar volgens mij weet het gros niet waarom ze het doen of doen ze het maar omdat hun vriendinnen het ook doen. Er zijn er ook wat die het wel grappig vinden (zeggen ze dan). Als ze mij niet lastig vallen met het resultaat moeten ze vooral lekker verder gaan
quote:Inderdaad.. dat stoort me ook nogal.
Op zondag 15 december 2002 11:34 schreef Moonah het volgende:[..]
Wat een gelul.
Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).
Niet elk geval is even serieus btw. Vaak (niet altijd, voor ik ruzie krijg 
) is het bij pubermeisjes gewoon een manier om aandacht te vragen. Zeer ondiepe krassen op de polsen is volgens mij meestal niet serieus problematisch.
Het was ook een deel van jezelf straffen , je was kwaad over iets maar kon het op een of andere manier niet uiten dus strafte je jezelf maar .
De info die darkelf gaf was erg goed trouwens .
Wel jammer dat dit onderwerp altijd weer een onderwerp is van onbegrip , vooral omdat dat onbegrip soms mensen tegen helpt echt hulp te zoeken en niet voor hun probleem uit durven te komen .
quote:Ik denk dat je de problemen van die meiden niet moet onderschatten.
Op zondag 15 december 2002 15:37 schreef Navelpluisje het volgende:
Niet elk geval is even serieus btw. Vaak (niet altijd, voor ik ruzie krijg
Ik vind het nogal wat als je jezelf moet gaan beschadigen (ook al is het 'maar' ondiep) om aan je aandacht te komen. Kennelijk zijn ze zo wanhopig dat ze alleen nog deze manier weten te bedenken...
quote:Ik wil alleen maar zeggen dat je niet moet stressen van elk krasje. Alleen bij stelselmatig krassen en/of ernstige krassen moet je je zorgen gaan maken.
Op zondag 15 december 2002 15:48 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik denk dat je de problemen van die meiden niet moet onderschatten.
Ik vind het nogal wat als je jezelf moet gaan beschadigen (ook al is het 'maar' ondiep) om aan je aandacht te komen. Kennelijk zijn ze zo wanhopig dat ze alleen nog deze manier weten te bedenken...
Eenmaal begonnen kan het een groot probleem worden want het werkt zelfs verslavend en steeds zwaardere vormen aan nemen .
De krasgedachtens duiken bij mij nog steeds op als ik het heel moeilijk heb en dat is ook een teken van een soort verslaving .
Zoals een alcoholist verlangt naar drank , een junk naar drugs , heb ik dat nog wel eens met krassen .
Alleen heb ik wel geleerd dat de gevolgen te groot zijn , het krassen gebeurd in een roes soort adrenalinestoot , maar wat er daarna gebeurd heeft veel meer inpact .
Je voelt je schuldig dat je het gedaan hebt , zoekt dingen die de krassen kunnen verbergen en het belangrijkste je voelt je schuldig naar de omgeving . Bij mij wegen de nadelen zwaarder dan de voordelen en op die manier heb ik het gestopt .
quote:Eenmalig een schaar langs je arm halen is nog geen probleem imho, maar meer een experiment.
Op zondag 15 december 2002 16:06 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik snap wel , wat je bedoelt maar als iemand begint te krassen , dan duidt dat wel op een probleem .
quote:Ik ben het met je eens dat zodra je krassen gata gebruiken als een manier om om te gaan met je emoties het een verslaving wordt net zoals met alcohol.
Eenmaal begonnen kan het een groot probleem worden want het werkt zelfs verslavend en steeds zwaardere vormen aan nemen .
De krasgedachtens duiken bij mij nog steeds op als ik het heel moeilijk heb en dat is ook een teken van een soort verslaving .
Zoals een alcoholist verlangt naar drank , een junk naar drugs , heb ik dat nog wel eens met krassen .
Alleen heb ik wel geleerd dat de gevolgen te groot zijn , het krassen gebeurd in een roes soort adrenalinestoot , maar wat er daarna gebeurd heeft veel meer inpact .
Je voelt je schuldig dat je het gedaan hebt , zoekt dingen die de krassen kunnen verbergen en het belangrijkste je voelt je schuldig naar de omgeving . Bij mij wegen de nadelen zwaarder dan de voordelen en op die manier heb ik het gestopt .
Vandaaruit kun je in een neerwaartse spiraal terechtkomen van schuldgevoelens, krassen om die gevoelens te verwerken en weer schuld.
Ik heb zelf ook jarenlang gesneden/gebrand dus ik kan er wel over meepraten. Ik vind ook zeker dat automutilatie geen manier is om aandacht te vragen, maar het zou kunnen dat dingen al te gauw als problematisch worden bestempeld.
quote:Tijdens de gymles? Dus ze lopen gewoon met een t-shirt aan?
Op zondag 15 december 2002 01:21 schreef Chiwakka het volgende:[..]
16 jaar, ik zag het voor het eerst tijdens Lichamelijke Opvoeding...
Sorry, dat vind ik erg raar. Iemand die echt zichzelf pijn doet, en er niet mee kan stoppen oid, zal het volgens mij altijd (zo goed mogelijk) verbergen. Desnoods niet meegymen, of anders met lange mouwen/horloge aanhouden, enz.
Op internet is er trouwens een heleboel over te vinden, maar geloof dat er al genog info in dit topic staat..
quote:Ja, lijkt mij eigenlijk ook..
Op zondag 15 december 2002 18:14 schreef sundae het volgende:[..]
Tijdens de gymles? Dus ze lopen gewoon met een t-shirt aan?
Sorry, dat vind ik erg raar. Iemand die echt zichzelf pijn doet, en er niet mee kan stoppen oid, zal het volgens mij altijd (zo goed mogelijk) verbergen. Desnoods niet meegymen, of anders met lange mouwen/horloge aanhouden, enz.
quote:Het kan ook zijn dat degeen het al zo lang doet en dus een gewoonte is geworden en schijnbaar op een rare manier door omgeving beloond word erin (extreem lief zijn uit angst dat ze daardoor verder gaat , aandacht geven als ze het doet )
Op zondag 15 december 2002 18:14 schreef sundae het volgende:[..]
Tijdens de gymles? Dus ze lopen gewoon met een t-shirt aan?
Sorry, dat vind ik erg raar. Iemand die echt zichzelf pijn doet, en er niet mee kan stoppen oid, zal het volgens mij altijd (zo goed mogelijk) verbergen. Desnoods niet meegymen, of anders met lange mouwen/horloge aanhouden, enz.Op internet is er trouwens een heleboel over te vinden, maar geloof dat er al genog info in dit topic staat..
Ik ben er zelf introvert over geweest maar ik weet van Dennis die had een ex die het ook deed en die was er juist extreem open over .
quote:je kan het inderdaad verbergen , maar als ze het thuis niet kunnen/willen vertellen , dan kunnen de ouders geen 'ziekte briefje' schrijven zodat ze wel MOETEN meedoen (dat is de regel bij ons op school, geen briefje=meedoen) en de meisjes moeten in T-shirt turnen ja (als dat dan ook a een vraag was)
Op zondag 15 december 2002 18:14 schreef sundae het volgende:[..]
Tijdens de gymles? Dus ze lopen gewoon met een t-shirt aan?
Sorry, dat vind ik erg raar. Iemand die echt zichzelf pijn doet, en er niet mee kan stoppen oid, zal het volgens mij altijd (zo goed mogelijk) verbergen. Desnoods niet meegymen, of anders met lange mouwen/horloge aanhouden, enz.Op internet is er trouwens een heleboel over te vinden, maar geloof dat er al genog info in dit topic staat..
quote:Je bedoelt, dat ze het expres niet verbergen om zo beloond te worden? (Beloond door de aandacht) Maar dan zou het voor het allergrootste deel een vorm van aandacht zoeken zijn, terwijl veel mensen het juist niet daarom doen. Ze doen het dan dus niet voor zichzelf (om zich echt door de pijniging beter te voelen) maar voor de aandacht die ze daardoor krijgen van anderen.
Op zondag 15 december 2002 18:43 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:[..]
Het kan ook zijn dat degeen het al zo lang doet en dus een gewoonte is geworden en schijnbaar op een rare manier door omgeving beloond word erin (extreem lief zijn uit angst dat ze daardoor verder gaat , aandacht geven als ze het doet )
Ik ben er zelf introvert over geweest maar ik weet van Dennis die had een ex die het ook deed en die was er juist extreem open over .
.
.quote:Ik bedoel in "niet meedoen", van een excuus briefje hebben, tot gewoon spijbelen omdat je echt niet wilt gymen, daarom. Vooral als je in t-shirt *moet* gymen.
Op zondag 15 december 2002 20:10 schreef Chiwakka het volgende:[..]
je kan het inderdaad verbergen , maar als ze het thuis niet kunnen/willen vertellen , dan kunnen de ouders geen 'ziekte briefje' schrijven zodat ze wel MOETEN meedoen (dat is de regel bij ons op school, geen briefje=meedoen) en de meisjes moeten in T-shirt turnen ja (als dat dan ook a een vraag was)
Point is: Als je dat wilt verbergen, lukt het echt wel.
quote:wil je je grote mond eens houden?
Op zondag 15 december 2002 11:34 schreef Moonah het volgende:[..]
Wat een gelul.
Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).
je weet niets af van de situatie waarin het voorkwam.
onze school werd grotendeels bevolkt door kinderen van rijkelui, gevolg was dat de schaarse paar mensen die alternatief gezind waren dus behoorlijk in een hoekje gedrukt werden.
binnen mijn klas was het meisje in kwestie dus erg eenzaam en daardoor werd ze psychisch onzeker. gezien de officiële wetenschappelijke verklaringen in de post van DE is dat een situatie waarin automutilatie zich kan openbaren.
en dat ze haar eigen bloed dronk is niet sensationeel bedoeld, dat is wat er werkelijk gebeurd is. geen idee wat daar de verklaring voor mag zijn.
quote:klopt dat wist ze ook niet.
Op zondag 15 december 2002 11:57 schreef Nevermind het volgende:[..]
Dan weet zij niet wat een echte satanist is. Dat heeft helemaal niks te maken met satanistische rituelen of zelfpijniging.
tsja het was destijds gewoon een 15 jarig labiel meisje die dacht apart te zijn en de andere te choqueren.. en tevens ook te tonen dat ze ongelukkig was met zichzelf (cq haar leven). toen ik naar de 4e ging is ze terug verhuisd naar haar geboorteland in het oostblok en sindsdien heb ik er nooit meer wat over gehoord.
[Dit bericht is gewijzigd door -ScuL- op 15-12-2002 22:17]
quote:
Op zondag 15 december 2002 22:10 schreef -ScuL- het volgende:[..]
wil je je grote mond eens houden?
Oke 
quote:sorry hoor maar af en toe ben ik dat kortzichtige gedrag hier op fok helemaal beu.
Op zondag 15 december 2002 22:49 schreef Moonah het volgende:[..]
Oke
je zegt één zin, mensen trekken allerlei conclusies en vervolgens wordt je de grond in geboord om dingen die je in de mond worden gelegd.
dat is op geen enkel ander forum zo erg als hier 
kan ik soms een beetje slecht tegen
quote:Hetzelfde geldt voor mij.
Op zondag 15 december 2002 23:18 schreef -ScuL- het volgende:[..]
sorry hoor maar af en toe ben ik dat kortzichtige gedrag hier op fok helemaal beu.
Ik denk dat we elkaar dus verkeerd hebben begrepen
.quote:Ach , trek het je niet aan... toch bedankt voor je inbreng ( en ook die van de andere(n) )
Op zondag 15 december 2002 23:18 schreef -ScuL- het volgende:[..]
sorry hoor maar af en toe ben ik dat kortzichtige gedrag hier op fok helemaal beu.
je zegt één zin, mensen trekken allerlei conclusies en vervolgens wordt je de grond in geboord om dingen die je in de mond worden gelegd.
dat is op geen enkel ander forum zo erg als hierkan ik soms een beetje slecht tegen
quote:mjah... toen ut te erg werd ben ik ook een shirt met lange mouwen gaan gebruiken voor gym... ik ga er echt nie zo mee te koop lopen ofzo... deze klas doet normaal tegen me, en dat wil ik graag zo houden... en m'n ouders weten ut nie en dat moet ook zo blijven...
Op zondag 15 december 2002 18:14 schreef sundae het volgende:[..]
Tijdens de gymles? Dus ze lopen gewoon met een t-shirt aan?
Sorry, dat vind ik erg raar. Iemand die echt zichzelf pijn doet, en er niet mee kan stoppen oid, zal het volgens mij altijd (zo goed mogelijk) verbergen. Desnoods niet meegymen, of anders met lange mouwen/horloge aanhouden, enz.Op internet is er trouwens een heleboel over te vinden, maar geloof dat er al genog info in dit topic staat..
maar ik doe et toch.:
ik heb dat zelf gedaan, en heel soms doe ik het nog steeds..
ik heb een tijdje gehad dattik me gewoon heel kut voelde (je weet wel, pubertijd enzow) en mijn beste vriend zat ook diep in de sjit.. en ik wist gewoon helemaal niet meer wat ik moest doen..
toen had ik op een avond jeuk aan mijn arm.. en ik krabde gewoon normaal, om de jeuk weg te krijgen.. maar toen de jeuk allang gestopt was, bleef ik nog steeds krabben en ik voelde de stukjes vel onder mijn nagels, ik voelde dattik mezelf helemaal aan et openkrabben was en het voelde heerlijk.. het deed verschrikkelijke pijn, maar het voelde heerlijk..
de keren daarna dat ik het gedaan heb was eigenlijk omdat ik boos op mezelf was (echt voor de grootste onzin, een slecht punt, of een opmerking die ik gemaakt had), maar meestal was het omdat ik verschrikkelijk onzeker en bang was. Iemand hoefde maar een heel kleine opmerking of een heel klein grapje over mij te maken en ik werd gewoon helemaal gek... ik was dan op dat moment zo down, dattik al die frustraties ff weg moest, en dat konnik door te krabben..
later werd het alleen maar erger.. Mijn beste vriend (die zelf ook krabde trouwens) had mijn nagels geknipt en gevijld dus ik kon met mijn nagels helemaal niets meer, toen bennik op zoek gegaan naar een mes..
en nu zullen jullie wel helemaal zeggen dattik krankzinnig ben: maar ik heb met dat mes toen met mezelf boter, kaas en eieren op mijn pols gespeeld.. en ik bloedde echt heel hard en ik voelde me zo opgelucht op het moment zelf..
het enige nadeel aan het krabben en snijden was:
de mensen begonnen het te merken en toen gingen ze vragen stellen..
maar ik zeg nu wel dattik het een nadeel vond, maar zo zeker ben ik daar niet van. ik ben er namelijk vrijwel van overtuigd dat een reden van het krabben de aandacht was die ik nodig had..
ik geef namelijk alles van mijzelf aan anderen.. ik probeer altijd iedereen te helpen en zelf vraag ik bijna niets.. ik denk dattik ook gewoon eens hulp en aandacht nodig had..
maar ik ben niet krankzinnig..
by the way: de laaste keer dat het gebeurd was is een maand geleden.. toen ging het heel slecht met mijn beste vriend, en ik wist me gewoon geen raad meer..
iedere keer als ik een beetje down ben, krijg ik de neiging weer om te gaan krabben.. maar mijn nagels blijven nu gewoon kort, daar zorg ik wel voor
[Dit bericht is gewijzigd door Jory op 16-12-2002 18:52]
Zij krabt echt het hele vel van haar benen. Echt weird en beangstigend. Zij omschrijf het als "ik kan me niet uiten, en mijn gevoelens moeten eruit"
zij zit nu in een soort opvanghuis, omdat ze thuis gewoon niet te handhaven was. echt jammer. Want het was en is nog steeds een schat van een meid.
quote:ja precies.. zo zat het bij mij helemaal in elkaar..
Op zondag 15 december 2002 01:30 schreef Flying_Vee het volgende:
Tja ik ken toevallig een jongen die dit ook deed waarom kon/wilde hij niet vertellen.Moeilijk om te helpen hoor die mensen ze denken dat zijzelf de oorzaak zijn van alles wat er mis gaat in hun omgeving en vinden zeg maar een soort van voldoening door zichzelf te verminken/pijnigen.
Tuurlijk weten ze wel dat het nergens op slaat maar ze kunnen gewoon niet stoppen omdat de problemen die ze hebben te groot zijn om op te lossen. vaak komt daar nog bij dat ze zich afsluiten voor hulp van buitenaf omdat ze je toch niet begrijpen, Ik ben het wel met ze eens op dat gebied ik bedoel dus dat vrienden familie en hulpverleners vaak niet diep genoeg in de sjit hebben gezeten om ze te begrijpen.
Ik weet er in ieder geval geen oplossing voor helaas.
Het enige wat ik kan bedenken is gewoon zeggen dat je er bent voor ze als ze iemand zoekjen om mee te praten of gewoon om tegen te schelden en schoppen ( werkt soms wel waarom weet ik niet )
vreemd eigenlijk.. ik mis helemaal niets in mijn leven...quote:jah, toen et een maand geleden bij mij weer raak was voelde ik me ook superschuldig.. want ik had mensen beloofd dattik et nooit meer zou doen
Op zondag 15 december 2002 16:06 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Je voelt je schuldig dat je het gedaan hebt , je voelt je schuldig naar de omgeving . .
ahja , ivm dat opvangtehuis, werkt zoiets? Want aan 1 van de personen die ik ken is het aangeraden.
quote:Klopt niet
Op maandag 16 december 2002 18:52 schreef jacco het volgende:
Die leed aan het zogenaamde Borderline syndroom. Wat eigenlijk een soort verzamel naam van verscheidene psychische aandoeningen.
.Als je echt wil weten wat borderline inhoudt, kun je dat lezen in deze topics:
[INFORMATIEF] Borderline persoonlijkheidsstoornis.
Borderline persoonlijkheidsstoornis 2
Die jongen is trouwens niet gek ofsow, ik vind de uitdrukking "die is gek" sowieso een beetje raar, meestal is er namelijk een naam voor hetgene wat iemand doet of heeft. Ik denk dat mensen die dat zeggen gewoon bang zijn of zich niet kunnen inleven in iemand anders...
Ik weet waarom die jongen het doet, ik ken zijn problemen...Ik kan der alleen niks aan doen Ik vind het sow kut voor hem... Heeft iemand een idee?
(vooral de eerste paar posts). Ik heb namelijk zelf Borderline en heb zelf gekrast. Intussen gaat het heel goed met me, maar twee jaar geleden nog zat ik in therapie.De Riagg heeft me goed geholpen gelukkig. Dat hoor je van Riaggs niet zo vaak, maar ik had gelukkig een goede psychotherapeut. En je kunt wel degelijk van Borderline afkomen. Het ontwikkelt zich vaak in de vroege volwassenheid (ongeveer 18 jaar) en je kunt er zelfs met een beetje geluk overheen groeien.
Dat de nadruk op het genezen van het krassen moet liggen is niet altijd waar. Dat is namelijk symptoombestrijding in het geval van Borderline. Zelfdestructie is slechts een van de symptomen van deze stoornis en dat hoeft niet per se betrekking te hebben op automutilatie, maar kan ook zelfvernietiging zijn door drugs, alcohol, seks, geld uitgeven etc.
Borderline wordt meestal veroorzaakt door verwaarlozing of seksueel, geestelijk en/of lichamelijk misbruik tijdens iemands jeugd. Ook de ernst van Borderline verschilt nogal. Ik had het vrij licht en kon er vanaf komen, omdat ik veel zelfkennis heb. Iemand die geen inzicht in zichzelf (en zijn eigen fouten) heeft, zal het een stuk moeilijker hebben.
Automutilatie is niet noodzakelijk gerelateerd aan Borderline. Het kan ook op zichzelfstaand voorkomen. In dat geval moet behandeling idd gericht zijn op het aanpakken van dit specifieke probleem.
Aan mensen die mensen in hun omgeving kennen die snijden of Borderline hebben:
- Probeer nooit geshockeerd, bang of boos te reageren!
- Schaad nooit hun vertrouwen. Dat kan de ziekte alleen maar erger maken. Vertelt iemand je iets in vertrouwen, hou het dan ook vertrouwelijk.
- Probeer hem/haar over te halen om professionele hulp te zoeken. Ga desnoods zelf mee! En bevalt de ene arts oid niet, ga dan resoluut naar iemand anders. Niet zomaar stoppen met het zoeken naar hulp.
- Zoek zelf informatie op internet of lees het boek 'Cutting' van Steve Levinskon.
- Praten, veel praten. En dan niet van 'hoe gaat het nou?' maar echt zinnige gesprekken over het waarom. Dring een gesprek niet op. Alleen als de persoon zelf wil praten...
- Veroordeel het krassen niet! Het heeft namelijk een oorzaak. Ook 'aandachttrekken' nooit veroordelen, omdat dit wel degelijk serieus genomen moet worden. Zoals ik al eerder zei: verwaarlozing kan een oorzaak zijn van Borderline. Dus ook van krassen. Ga er dus niet automatisch van uit dat iemand 'stoer' gevonden wil worden...
Veel succes iedereen en ik hoop dat iedereen die eerst die rot-opmerkingen poste nu een beter begrip heeft van het fenomeen 'snijden'.
xxx - confined
* op 1 januari 2003 2 jaar 'snij-vrij' en zeer gelukkig met haar begripvolle vriend 
die niet bang is om haar littekens aan te raken. *
quote:Met hem praten, als hij dat wil. Hij zal zelf moeten stoppen.. En moet het ook zelf wel (iig een beetje) willen natuurlijk, anders zal het nooit lukken.
Op dinsdag 17 december 2002 12:25 schreef Zichje het volgende:
Een vriend van mij doet het dus ook, ik ben er achter gekomen omdat hijhet hier bij mij thuis had gedaan...Ik heb geen idee wat ik erme aan moet. We praten er wel over, maar ik mag het tegen niemand zeggen. Ik ben ermee naa rzijn dokter gegaan, maar daar was die vriend binne een week weer uitbehandeld... Ik vraag me af wat ik t beste kan doen..?Ik weet waarom die jongen het doet, ik ken zijn problemen...Ik kan der alleen niks aan doen
Misschien een afspraak met hem maken, dat je hem trakteert op een uitje of een avondje stappen, of iets anders wat hij echt leuk vindt, als hij zichzelf geen pijn doet voor een bepaalde periode.
Verder is het moeilijk om iets te verzinnen wat zou kunnen helpen.. Probeer er iig voor hem te zijn, als hij je nodig heeft.
Sterkte ermee...
quote:
Op dinsdag 17 december 2002 16:44 schreef confined het volgende:xxx - confined
* op 1 januari 2003 2 jaar 'snij-vrij' en zeer gelukkig met haar begripvolle vriend
Echt goed! 
quote:Ik vind dat je een prima stukje hebt geschreven. Fijn dat het goed met je gaat.
Op dinsdag 17 december 2002 16:44 schreef confined het volgende:
Ook de ernst van Borderline verschilt nogal. Ik had het vrij licht en kon er vanaf komen, omdat ik veel zelfkennis heb. Iemand die geen inzicht in zichzelf (en zijn eigen fouten) heeft, zal het een stuk moeilijker hebben.
Ik wil nog een ding toevoegen aan het stukje dat ik heb gequote.
'Herstel' van borderline hangt natuurlijk niet alleen af van de capaciteit tot zelfreflectie, maar ook van mate van de stoornis. Je kunt dus een prima inzicht in jezelf en je fouten hebben, maar als je een zware vorm van borderline hebt, kom je er niet zo makkelijk vanaf.
Andersom geldt ook. Als je niet zoveel inzicht hebt in je gedrag (door geen goede therapie of een mindere intelligentie bv) is het ook moeilijk om met een lichte vorm van borderline om te leren gaan.
quote:Bedank voor je steun!
Op dinsdag 17 december 2002 17:41 schreef sundae het volgende:Met hem praten, als hij dat wil. Hij zal zelf moeten stoppen.. En moet het ook zelf wel (iig een beetje) willen natuurlijk, anders zal het nooit lukken.
Misschien een afspraak met hem maken, dat je hem trakteert op een uitje of een avondje stappen, of iets anders wat hij echt leuk vindt, als hij zichzelf geen pijn doet voor een bepaalde periode.
Verder is het moeilijk om iets te verzinnen wat zou kunnen helpen.. Probeer er iig voor hem te zijn, als hij je nodig heeft.
Sterkte ermee...
Hij wil niks meer ondernemen, ik zie hem steeds verder van "de maatschappij" komen te staan... Ik woon oowk nogeens 250 km verderop, dus zo vaak zie ik hem niet. Praten doe ik erg veel meet hem, maar dat doen we al 1,5 jaar...en er veranderd niks. Hulp wil hij niet, want zijn probleem is "gek" en niemand kan hem toch helpen... Ik ben erg radeloos...want zelf zit ik er ook nogal mee....wnat ik ben de enige die hij vertrouwd en die hij alles verteld...
quote:Misschien proberen hem duidelijk te maken dat het echt geen raar probleem is, of hem in contact laten komen met meer mensen die het hebben gedaan en er nu vanaf zijn. (Mensen die het nog doen kunnen eerder (hoeft niet natuurlijk) een slechte invloed op elkaar hebben..)
Op dinsdag 17 december 2002 20:13 schreef Zichje het volgende:[..]
Bedank voor je steun!
Hij wil niks meer ondernemen, ik zie hem steeds verder van "de maatschappij" komen te staan... Ik woon oowk nogeens 250 km verderop, dus zo vaak zie ik hem niet. Praten doe ik erg veel meet hem, maar dat doen we al 1,5 jaar...en er veranderd niks. Hulp wil hij niet, want zijn probleem is "gek" en niemand kan hem toch helpen... Ik ben erg radeloos...want zelf zit ik er ook nogal mee....wnat ik ben de enige die hij vertrouwd en die hij alles verteld...
En gewoon proberen toch iets te regelen, zodat hij wat afleiding heeft. Er moet toch wel iets zijn wat hij leuk vindt, al is het bijvoorbeeld muziek ofzo?
Het komt voort uit dezelfde bron.
quote:Ja, dat is inderdaad bijna hetzelfde
Op dinsdag 17 december 2002 23:26 schreef Anemoon het volgende:
Ik bijt nagels das eigenlijk hetzelfde.Het komt voort uit dezelfde bron.
quote:Ja, tot bloedens toe en dan evengoed maar doorgaan, kejje dat?
Op woensdag 18 december 2002 00:41 schreef sundae het volgende:[..]
Ja, dat is inderdaad bijna hetzelfde
quote:Er zijn zat mensen die aan automutilatie doen... Soms vanwege mentale pijn, soms omdat ze grenzen willen verkennen of omdat ze het "mooi" of "stoer" vinden. Om die mensen nu allemaal als borderliner af te schilderen, gaat wel heel erg ver. Voor borderline is heel wat meer nodig dan een paar krasjes.
Op zondag 15 december 2002 01:24 schreef vincent20166 het volgende:[..]
Krassen, snijden en krabben zijn de kenmerkendste symptomen van borderline persoonlijkheidsstoornis. Daar is al een ander topic over hier op het forum te vinden, met de toepasselijke naam "Borderline persoonlijkheidsstoornis 2".
Het wordt met heel veel therapie en soms ook medicijnen geprobeerd te behandelen maar tot nog toe waren de te verwachten resultaten altijd heel magertjes. Ik hoor nog vaak dat het ongeneeslijk is, maar in het andere topic hier op het forum, hoor ik ook dat er mensen toch mee leren leven.
[..]
Je bedoelt, dat ze het expres niet verbergen om zo beloond te worden? (Beloond door de aandacht) Maar dan zou het voor het allergrootste deel een vorm van aandacht zoeken zijn, terwijl veel mensen het juist niet daarom doen. Ze doen het dan dus niet voor zichzelf (om zich echt door de pijniging beter te voelen) maar voor de aandacht die ze daardoor krijgen van anderen.
. .
Weet ik heb het zelf ook gedaan, maar als iemand het al erg lang doet kan het schaamtegevoel steeds minder worden en gewoon normaal voor je worden. Als dan ook iemand in de buurt is die heel lief is voor je is nadat het weer gebeurd is , dan kan het zichzelf in stand gaan houden . Zo bedoelde ik het dus eigenlijk .
quote:Jory, probeer niet te beloven (aan jezelf of anderen) het nooit meer te doen. Dat wekt alleen maar schuldgevoelens op, en zo makkelijk is je probleem niet op te lossen. (Denk ik.) Het kan helpen contact te zoeken met anderen die het ook doen, er zijn er genoeg hier op fok.
Op maandag 16 december 2002 18:59 schreef Jory het volgende:
jah, toen et een maand geleden bij mij weer raak was voelde ik me ook superschuldig.. want ik had mensen beloofd dattik et nooit meer zou doen
Ik heb het zelf ook gedaan, en wat mij heeft geholpen is advies van vrienden die het ook deden. Iedereen in mijn vriendenkring deed er eigenlijk heel normaal over (enkele uitzonderingen daargelaten) en we hadden gesprekken over waarom we het deden en hoe er mee om te gaan. Een tip die misschien ook jou kan helpen: als je veel ondiepe sneetjes dicht bij elkaar zet kan het goed bloeden, en doet het ook pijn (zeker als je het bloed eraf likt) maar zo laat het geen littekens na. Het is effectiever dan diepe sneeen maken en het betekent dat je niet de rest van je leven lange mouwen hoeft te dragen.
De beste manier om ervan af te komen is stapje voor stapje. Probeer eerst jezelf pijn te doen zonder jezelf permanent te beschadigen. Dan kun je misschien proberen het om te zetten in iets anders -- hardlopen, schreeuwen (meezingen met metal), of, wat bij mij hielp: yoga oefeningen doen. Niet omdat dat zo ontspannend is, maar omdat dat, als je een beetje hard voor jezelf bent, ook pijn doet, en toch heb je (en je omgeving) het gevoel dat je iets goeds doet.
Probeer van jezelf te accepteren dat je het doet, er zijn zoveel mensen die er last van hebben, en het betekent heus niet dat je gestoord bent of een borderline persoonlijkheidsstoornis hebt. Eigenlijk is het heel gewoon.
Willie - 1.5 jaar snijvrij
Als je het moeilijk hebt kan je daar naartoe bellen en ook veel meer info .
Misschien heb je er wat aan .
Onderlinge Steungroep Zelfbeschadiging
Postbus 1399
3500 BJ UTRECHT
tel: 030-2724645
Maandag t/m woensdag 10.00-16.00
quote:Nou sorry hoor, dit gaat me een beetje te ver.
Op woensdag 18 december 2002 17:00 schreef williehewes het volgende:
Eigenlijk is het heel gewoon.
Natuurlijk is het niet heel gewoon.
Heel gewoon is als je op een gezonde manier met je gevoelens om kunt gaan.
quote:Je kan het meer zien als een gewoon probleem. Niet gekker dan depressie of wat dan ook.
Op woensdag 18 december 2002 19:07 schreef Moonah het volgende:[..]
Nou sorry hoor, dit gaat me een beetje te ver.
Natuurlijk is het niet heel gewoon.
Heel gewoon is als je op een gezonde manier met je gevoelens om kunt gaan.
Persoonlijk vind ik dat er een veels te grote lading aan het woord zelfbeschadiging wordt gegeven.
quote:Ja, maar wie kan dat nou eigenlijk??
Op woensdag 18 december 2002 19:07 schreef Moonah het volgende:[..]
Nou sorry hoor, dit gaat me een beetje te ver.
Natuurlijk is het niet heel gewoon.
Heel gewoon is als je op een gezonde manier met je gevoelens om kunt gaan.
Vrijwel iedereen heeft wel een tic.
quote:Een tic is wel wat anders dan jezelf beschadigen volgens mij. Jij haalde nagels bijten aa ,dat doe ik ook. maar als je aan auto-mutilatie doet wil je jezelf pijn doen om iets te voelen of iets soortgelijks. Dat gaat zoveel verder.
Op woensdag 18 december 2002 19:17 schreef Anemoon het volgende:[..]
Ja, maar wie kan dat nou eigenlijk??
Vrijwel iedereen heeft wel een tic.
Ik vind de vergelijking tic niet eens zo raar , meeste tics beginnen ook op een typische manier .
quote:Het werkt net als drugs et cetera, vind ik.....eerst een beetje en het wordt meer en het wordt erger, want de kleine beetjes zijn niet meer genoeg
Op woensdag 18 december 2002 19:26 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Het probleem met zelfbeschadiging is dat je steeds meer over je eigen grens gaat in het begin is het lichtjes maar des te langer het duurt des te zwaarder het word .
en ik heb al wel eens gehad dat mensen willen dat ik ze beloof om het niet meer te doen maar dat beloof ik dus ook maar niet meer omdat ik dat dan toch nie na kan komen
Ik hoor wel vaker dat mensen dat zgegen, als je er niet voor jezelf mee kunt stoppen doe het dan voor mij? Ik doe het toch ook niet voor anderen....dus hoe kan ik er voor een ander mee stoppen?
quote:Tja, dat zou kunnen. Het besef kan dan ook minder worden, dat je er zelf aan gewend bent en er dus niet meer zo op let. Maar ik denk dat iets als een gymles waar toch ongeveer 25 mensen het kunnen zien wel iets anders is, denk dat je dan wel iets meer op let als je het zou willen verbergen
Op woensdag 18 december 2002 14:55 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:[..]
Weet ik heb het zelf ook gedaan, maar als iemand het al erg lang doet kan het schaamtegevoel steeds minder worden en gewoon normaal voor je worden. Als dan ook iemand in de buurt is die heel lief is voor je is nadat het weer gebeurd is , dan kan het zichzelf in stand gaan houden . Zo bedoelde ik het dus eigenlijk .
Aan de andere kant kan het juist ook een positief effect hebben denk ik, als iemand lief voor je is als je jezelf net pijn gedaan hebt. Het geeft je iig een gevoel dat diegene om je geeft, en misschien is dat voor iemand juist een positieve impuls.
quote:Als je veel om die ander geeft, en die ander geen pijn wil doen (doordat hij/zij ziet wat je met jezelf doet). Het zal niet voor veel mensen werken om voor een ander te proberen ermee te stoppen, maar voor sommigen misschien wel...
Op woensdag 18 december 2002 20:13 schreef Luchtbel het volgende:
Je doet het toch ook niet voor een ander? Dus hoezo zou je er mee kunnen stoppen voor een ander?Ik hoor wel vaker dat mensen dat zgegen, als je er niet voor jezelf mee kunt stoppen doe het dan voor mij? Ik doe het toch ook niet voor anderen....dus hoe kan ik er voor een ander mee stoppen?
quote:Mwah, ik merk tijdens het nagelbijten bijv. dat ik net zolang doorga tot ik pijn voel
Op woensdag 18 december 2002 19:20 schreef Ripley het volgende:[..]
Een tic is wel wat anders dan jezelf beschadigen volgens mij. Jij haalde nagels bijten aa ,dat doe ik ook. maar als je aan auto-mutilatie doet wil je jezelf pijn doen om iets te voelen of iets soortgelijks. Dat gaat zoveel verder.
en dat geeft dan heel even rust ofzow, dus ja ik kan me heel goed voorstellen dat
dat snijden zomaar een gewoonte kan worden en echt een enorme uitlaatklep voor
zenuwen, woede etc.
Ja, ik kan me dat goed indenken. Ook heb ik contact op een ander forum met een meisje die dat al jaren doet en zij wil absoluut niet stoppen en zij strijdt er voor dat het normaal gevonden gaat worden. Het moet ook eerst uit die taboesfeer en dan
kun je pas echt wat gaan veranderen denk ik.
... en het is zo simpel ... ik voel me moe en heb het koud en de drang is zo groot quote:
Op zaterdag 21 december 2002 19:26 schreef Chiwakka het volgende:
Hmm.... ik heb last met mijn vriendin... ik wil et overwegen om te doen... het lijkt wel wat te helpen als ik het zo lees, maar er vanaf geraken is niet alles zo blijkt
Dude stel je niet zo aan. Zo te horen heb je het nog nooit gedaan en je zou via dit topic de behoefte daartoe gekregen hebben
Ik begrijp dat je je kut voelt en daar wens ik je ook sterkte mee, maar vraag geen aandacht in een topic als deze.
Van de topic-opener zelf notabene!
Ik heb zo'n vermoeden dat ik het zelf ook doe/gedaan heb, maar dan in een lagere mate. Ik heb ongeveer een jaar geleden met strakke touwtjes de puntjes van mijn vingers omgebonden (tot donkerpaars aan toe), en dat om de aandacht van mijn moeder + haar vriend te krijgen die aan het ruzien waren. Dit is natuurlijk wel anders omdat dit expres om aandacht krijgen ging, maar toch wil ik het posten.
Ook bedacht ik me net dat ik wel vaak 'uitprobeer' hoe goed ik tegen pijn kan, tot keihard aan m'n vel trekken en andere dingen aan toe, en onbewust kan dit hier heel goed mee te maken hebben. Ik heb mezelf dus ook aangeleerd om (op sommige momenten!) tegen pijn te kunnen, en het niet meer als iets vervelends (ook niet als iets prettigs, dat zeg ik er duidelijk bij) te zien.
af te voeren.
quote:Ook ja
Op zaterdag 21 december 2002 21:07 schreef Anemoon het volgende:
Ja, het zet je aan het denken over wat je zelf eigenlijk allemaal doet om je agressie
af te voeren.
.maar dat was niet om 'zomaar' iets, relatietje ofzow...
quote:Hoe freaky kun je zijn als je niet weet dat dit bestaat?
Op zondag 15 december 2002 01:20 schreef Infinity123 het volgende:
Hoe freaky kun je zijn
quote:Doe even normaal zeg.
Op zaterdag 21 december 2002 19:26 schreef Chiwakka het volgende:
Hmm.... ik heb last met mijn vriendin... ik wil et overwegen om te doen... het lijkt wel wat te helpen als ik het zo lees, maar er vanaf geraken is niet alles zo blijkt
Alsof je door dit topic, op het idee bent gekomen.
Wolkje
Ik heb al jaren last van eczeem...
Nu dacht ik dat de link naar borderline erg ver lag, ook wist ik niet goed wat het was..
Het idee dat mijn eczeem een vorm van automutilatie zou kunnen zijn is volgens mij nog niet gelegt in mijn omgeving.. In elk geval nog niet door mij.. todat ik dit lees
Heb ook dat topic gelezen over borderline.. en ik zie veel overeenkomsten, seksueel misbruik.. (alhoewel ik dit niet zeker weet), veel sociale onrust in ons gezin, ik heb zelfs problemen met eten zo af en toe (wel erger gehad dan tegenwoordig)...
Ik schrik zo omdat ik altijd in de veronderstelling leefde dat mijn eczeem wel over zou gaan... ik heb het eigenlijk al vanaf kinds af aan, met tussenpozen dat het goed gaat.. ik ben nu 22...
Maar als het echt een gedragstoornis is.. kom ik er niet zo makkelijk vanaf.... dan helpen zalfjes niet...
Jemig... en nu?
Nouja.. misschien eens met mijn ouders er over praten
Ik schrik me zelden zo dood als op deze maandag ochtend
quote:Ik denk niet dat eczeem onder automutilatie valt. Het is niet iets dat je jezelf bewust toebrengt.
Op maandag 23 december 2002 10:31 schreef Lopat het volgende:
Het idee dat mijn eczeem een vorm van automutilatie zou kunnen zijn is volgens mij nog niet gelegt in mijn omgeving.. In elk geval nog niet door mij.. todat ik dit lees
Wel geloof ik zeker dat eczeem psychosomatisch kan zijn. Maw. dat spanningen, onverwerkte emoties etc zich op een dergelijke manier uiten.
En tot slot, ik heb het al tig keer in dit (en het andere) topic gezegd: Je herkent wat symptomen van borderline. Dat kan. Dat wil nog niet zeggen dat je het ook daadwerkelijk hebt. En als blijkt dat je het zou hebben, dan verandert dat an sich niets aan je klachten.
Als je denkt dat je prof. hulp nodig hebt moet je dat gaan zoeken, ongeacht het feit of je BPS hebt of niet .
quote:
Op maandag 23 december 2002 12:37 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik denk niet dat eczeem onder automutilatie valt. Het is niet iets dat je jezelf bewust toebrengt.
Wel geloof ik zeker dat eczeem psychosomatisch kan zijn. Maw. dat spanningen, onverwerkte emoties etc zich op een dergelijke manier uiten.En tot slot, ik heb het al tig keer in dit (en het andere) topic gezegd: Je herkent wat symptomen van borderline. Dat kan. Dat wil nog niet zeggen dat je het ook daadwerkelijk hebt. En als blijkt dat je het zou hebben, dan verandert dat an sich niets aan je klachten.
Als je denkt dat je prof. hulp nodig hebt moet je dat gaan zoeken, ongeacht het feit of je BPS hebt of niet
dat zeg ik toch 
nouja op het moment zit mijn hoofd erg vol..
quote:Hm, je legt zelf de link. Ik probeer hem alleen maar wat te relativeren, omdat erg veel mensen gedragskenmerken hebben die lijken op symptomen van BPS.
Op maandag 23 december 2002 12:52 schreef Lopat het volgende:[..]
nouja op het moment zit mijn hoofd erg vol..
Wat denk je overigens van hetgeen ik over eczeem zei? Want je reageert alleen maar op het borderlinegedeelte (en daar gaat dit topic niet eens over ).
quote:Het enige wat ik hierop kan zeggen is dat ik het in zijn geheel herken!!
Op zondag 15 december 2002 09:10 schreef Nijntjuh het volgende:
ik begrijp de reacties van mensen die zeggen "dit is niet normaal". In de ogen van iemand die niet aan automutilatie doet, is het dat ook niet, en in de ogen van iemand die er last van heeft gehad, misschien ook niet meer. Maar in de tijd dat je het wel doet/deed, zie je het als de enige nog open liggende weg. Dit was althans bij mij het geval.
De eerste keer was bij mij rond mijn 15e. Het lulverhaal dat ik naar aanleiding van mijn verwondingen aan mijn ouders oplepelde werd voor zoete koek geslikt, ik denk ook omdat ze gewoon totaal niet wisten hoe hiermee om te gaan. In de jaren die daarop volgden was het meer een sudderend probleem waar ik geen littekens aan overhield (eerstegraads verbrandingen doen wel erg pijn maar leveren geen littekens en daarbij waren het incidenten) tussen mijn 20ste en 25ste heb ik een erg moeilijke tijd gehad waarbij ik niet alleen een behoorlijk eetstoornis ontwikkelde maar ook steeds vaker mijzelf toetakelde met messen, scheermessen en brandwonden. Mijn ouders wisten het wel, maar deden er nog steeds het zwijgen toe of zeiden "niet meer doen hé" en mijn toenmalige vriend deed er al helemaal niks mee of aan.
Nadat ik mijn man ontmoette was het meteen afgelopen omdat hij, de eerste keer dat hij de lidtekens zag niet alleen ging vragen wát dat was, maar waarom, en ik op hem eindeloos een beroep kon doen.Om op de vraag van de topicstarter terug te komen is er denk ik niet een éénduidige reden. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik kan het het beste uitleggen aan de hand van de "bubbels in mijn hoofd". Zo heb ik het ooit aan mijn man kunnen uitleggen, het is dan net of er iets in mijn kop explodeert (hoeft geeneens een aanleiding voor te zijn) waardoor ik geen grip meer heb op wie ik ben, op mijn eigen redelijkheid. Lange tijd is de enige manier voor mij geweest om uit die angstaaanjagende situatie te komen geweest door middel van fysieke pijn. Wanneer je later de wonden ziet krab je je wel even achter de oren, en ik heb me er ook heel erg voor geschaamd.
Gelukkig ben ik inmiddels 34 en ben ik al 7 jaar 'schadevrij'. Ik hrijg nog maar heel zelden die bubbels in mijn hoofd, maar áls ik ze krijg weet mijn man dus hoe te handelen, namelijk mij alle ruimte geven om me af te reageren op een niet vor mijzelf schadelijke manier. Voor mij heeft die support heel erg goed gewerkt omdat hij daarmee aangegeven heeft (herhaaldelijk) mij te accepteren voor wie ik ben, bubbels inbegrepen. En de littekens zijn amper meer te zien. Ik ben best trots op mezelf.
Ik hoop dat mensen die eventueel, net als ik vroeger, hier last van hebben een klein beetje geholpen kunnen zijn met mijn ervaring. Zoek hulp, in je omgeving, professioneel, wat ook maar. Maar vooral, probeer te leren herkennen wanneer het 'weer zover is' en vraag op dat moment steun aan die persoon. Wees niet bang om je zwakheden te tonen, daar wordt je alleen maar sterker van.
Meira
Ik heb het zelf (tot nu toe) weten te bedwingen dankzij mijn training! Af en toe (steeds sporadischer) is het wel erg moeilijk en vraagt het ontzettend veel zelfbeheersing en energie! Maar het lukt me nog steeds!
Heel raar, maar op die momenten...tja...je zou kunnen zeggen dat je er onderhand naar "verlangt" ... ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar je hebt dan het gevoel dat het een opluchting zou zijn...
Ik kan je wel vertellen dat ik erg blij ben dat ik jouw stukje gelezen heb!!
Thnxx
Groet,
Ralph
quote:Ok dankjewel in dat geval ;-)
Op maandag 23 december 2002 12:58 schreef Moonah het volgende:[..]
Hm, je legt zelf de link. Ik probeer hem alleen maar wat te relativeren, omdat erg veel mensen gedragskenmerken hebben die lijken op symptomen van BPS.
quote:Het komt niet zomaar opzetten.. het is een huid aandoening, maar die veroorzaak jezelf.. jeuk.. maar ja de reden dat er eczeem is, is dat je krabt..
Wat denk je overigens van hetgeen ik over eczeem zei? Want je reageert alleen maar op het borderlinegedeelte (en daar gaat dit topic niet eens over
dus eczeem (bij mij in elk geval) ontstaat door krabben
quote:Als je daar dan maar geen gewoonte van hebt gemaakt....
Op zondag 22 december 2002 01:04 schreef FireBird het volgende:
Heb zelf wel es wat geprobeerd
maar dat was niet om 'zomaar' iets, relatietje ofzow...
quote:Dit heb ik ook gedaan maar meer om weer bij de wereld te komen, niet om af te reageren. Vaak dwaalde ik zover af dat ik echt niks meer om me heen voelde en dat alles in een waas dwars door me heen ging. Net alsof alles een droom is, je kunt het vergelijken als de high van XTC. Door te krassen voel ik gewoon dat ik leef en langzaam weer terugzak naar de omgeving... DAAR deed(doe) ik het voor... Niet om af te reageren op iets, dat doe ik eignelijk bijna nooit...
Op zondag 15 december 2002 01:09 schreef Chiwakka het volgende:
Ik zie vaak bij meisjes van mijn leeftijd dat ze dit doen in de polsstreek of op de armen tot zelf op de achilles pees en de zool van de voet (dat laatste werd me verteld)... dan krijg ik ook te horen dat ze dit doen voor zichzelf 'af te reageren" omdat ze 'kwaad op zichzelf zijn' terwijl daar 99/100 geen reden voor is... is er enige zinnige reden waarvoor ze dit doen? of waardoor ze het doen? ....en wat valt er tegen te doen (buiten , psychologische hulp zoeken...... ik heb dat 3maal zien falen)
Bij voorbaat dank.
quote:Misschien heb je hier wat aan:
Op donderdag 26 december 2002 13:51 schreef LoneSilencer het volgende:
Mijn vriendin heeft bordeliner. Ze snijd zichzelf ook in haar pols. Ze zegt dat dat ontladend werkt. Soms heb ik het id dat het voor mij pijnlijker en zwaarder is dan voor haar. Ik zie haar nl lijden en ik kan er niets aan doen. Dat vind ik echt heel zwaar. Word er zelf een beetje deprie van. De relatie begint er langzaam onder te lijden. Heeft er iemand tips voor mij om er mee om te gaan? En mn relatie te sparen.Bij voorbaat dank.
Borderline persoonlijkheidsstoornis 2
Wolkje
dan wist ik het echt niet meer...
groet meisje - x
quote:
Op maandag 23 december 2002 10:31 schreef Lopat het volgende:
Geschokt lees ik dit topic...Ik heb al jaren last van eczeem...
Nu dacht ik dat de link naar borderline erg ver lag, ook wist ik niet goed wat het was..
Het idee dat mijn eczeem een vorm van automutilatie zou kunnen zijn is volgens mij nog niet gelegt in mijn omgeving.. In elk geval nog niet door mij.. todat ik dit lees
Heb ook dat topic gelezen over borderline.. en ik zie veel overeenkomsten, seksueel misbruik.. (alhoewel ik dit niet zeker weet), veel sociale onrust in ons gezin, ik heb zelfs problemen met eten zo af en toe (wel erger gehad dan tegenwoordig)...Ik schrik zo omdat ik altijd in de veronderstelling leefde dat mijn eczeem wel over zou gaan... ik heb het eigenlijk al vanaf kinds af aan, met tussenpozen dat het goed gaat.. ik ben nu 22...
Maar als het echt een gedragstoornis is.. kom ik er niet zo makkelijk vanaf.... dan helpen zalfjes niet...Jemig... en nu?
Nouja.. misschien eens met mijn ouders er over pratenIk schrik me zelden zo dood als op deze maandag ochtend
in dat geval valt het wel onder automutilatie denk ik. Net als je eigen haar uittrekken, wat bij kinderen nog al eens voorkomt (bij mij, bijvoorbeeld. Ik heb jaren kort haar gehad om deze renden. Het is een minder directe vorm dan jezelf snijden, maar kan (onbewust) dezelfde gevoelens ten grondslag hebben. Ach, zie het eens positief. Nu heb je in ieder geval een heel nieuwe invalshoek om je eczeem probleem te bekijken. Praat met je ouders, als die je kunnen helpen, of bijvoorbeeld met je huisarts. Van therapie word je zelden slechter. (toch?)
Willie - nog steeds snijvrij
quote:
Op zondag 15 december 2002 09:10 schreef Nijntjuh het volgende:
Om op de vraag van de topicstarter terug te komen is er denk ik niet een éénduidige reden. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik kan het het beste uitleggen aan de hand van de "bubbels in mijn hoofd". Zo heb ik het ooit aan mijn man kunnen uitleggen, het is dan net of er iets in mijn kop explodeert (hoeft geeneens een aanleiding voor te zijn) waardoor ik geen grip meer heb op wie ik ben, op mijn eigen redelijkheid. Lange tijd is de enige manier voor mij geweest om uit die angstaaanjagende situatie te komen geweest door middel van fysieke pijn. Wanneer je later de wonden ziet krab je je wel even achter de oren, en ik heb me er ook heel erg voor geschaamd.
Mag ik je wat vragen, zou ik dit stukje tekst aan mijn man mogen laten lezen? Ik heb echt nog nooit zo'n goede omschrijving van dit fenomeen gelezen.Er zijn btw meerdere mogelijkheden dan alleen krassen. Extreem heet douchen tot brandwonden aan toe, bewust van de trap vallen, teveel drinken alleen om ziek te worden, teveel medicijnen nemen, teveel eten, met te weinig kleren buiten lopen en dan ziek worden.
In mijn geval is het een uiting van zelfhaat, uit zwakte of gewoon spanning. Meestal ga ik meestal pijn doen omdat ik boos ben dat ik een situatie niet aankan.
ALs je er op gaat letten zie je meestal ook dat het de ledematen en/of de rug betreft, niet de buik en het gezicht. Het is daar het "minst" pijnlijk, het "meest" verklaarbaar (gevallen, ongelukje etc.) en het "minst" opvallend/zichbaar. Ik bedoel, iedereen heeft wel eens met de kat gespeeld en zn armen opengehaald, of een keer gevallen en een blauwe plek op je rug. Het is dus, imho, niet echt een schreeuw om aandacht. Meestal verbergen ze het ook, uit schaamte.
ik snij mijzelf ook, ik brand mijzelf (met sigaretten), en ik doe ook andere, minder duidelijk, maar ook schadelijke dingen. ik ben bijvoorbeeld begonnen met roken alhoewel ik er altijd tegen was, en bij iedere sigaret denk ik, zo weer een paar jaar minder zorgen.
ik doe het om alle redenen die al genoemd zijn, leegheid, depressief, voelen dat je leeft, al die dingen.
maar waarom ik het echt doe weet ik niet, misschien heb ik teveel mee gemaakt en teveel voor mijzelf gehouden.
ik heb nu een paar vrienden tegen wie ik het verteld heb, althans, een vriend van mij was er zelf achter gekomen, hij pakte mij bij mijn arm vast, waar ik net in de pauze op wc in had gebrand. ik gilde het uit, want het was onverwacht, en nouja, zo moest ik het hem vertellen. hij heeft mij erg geholpen, ik kon hem altijd bellen enzo, en hij heeft er ook voor gezorgd dat ik het een paar andere mensen had verteld. zo word er nu door mijn vrienden gezorgd dat ik het veel minder doe, ze dwingen mij bijna tot praten als ze weer wonden zien, en snijden doe ik nu ook veel minder. maar nu heb ik het op andere manieren opgelost. ik blow heel veel om dat lege gevoel maar weg te krijgen, ik eet inderdaad tot ik ziek ben, ik rook dus sinds kort, en ik let bijvoorbeeld nooit op in het verkeer, een vriend vroeg mij een ker: wil je soms overreden worden? en ik dacht toen: ja, eigenlijk wel...
toen kwam ik er achter dat ik dus het snijden had vervangen voor andere dingen.
ik heb trouwens ook zelfmoordpogingen achter de rug, maar achteraf denk ik dat die voornamelijk een vraag om aandacht waren. hoe het met snijden zit kan ik denk ik pas achteraf doorhebben, maar ik hoop dat het alleen om aandacht gaat, en het dus door mensen die echt luisteren uiteindelijk ophoudt...
quote:Meid, ga eens hulp zoeken.
Op maandag 30 december 2002 14:44 schreef moonglade het volgende:
maar ik hoop dat het alleen om aandacht gaat, en het dus door mensen die echt luisteren uiteindelijk ophoudt...
quote:ik heb al bij 2 psychologen gelopen, en het is zo makkelijk hun voor te liegen, dat ik niet meer wil...
Op maandag 30 december 2002 15:09 schreef Moonah het volgende:[..]
Meid, ga eens hulp zoeken.
ik weet dat je niet moet liegen tegen zo'n persoon, maar het is zo makkelijk, zeker als ze echt beginnen met wroeten in je geest....
quote:Tja...
Op maandag 30 december 2002 15:17 schreef moonglade het volgende:[..]
ik heb al bij 2 psychologen gelopen, en het is zo makkelijk hun voor te liegen, dat ik niet meer wil...
ik weet dat je niet moet liegen tegen zo'n persoon, maar het is zo makkelijk, zeker als ze echt beginnen met wroeten in je geest....
Als het goed is zoek je hulp voor jezelf.
En het heeft idd pas zin als je eerlijk durft te zijn. Ook al is het confronterend en doet het pijn. Je leert er dan wel op een gezonde manier mee omgaan.
Wat is het alternatief? Doorgaan zoals nu?
Je kunt zelf kiezen hoor. Sterkte .
ik kon namelijk helemaal niet meer met ze omgaan, ik was woedend over dat hun gescheiden waren, terwijl ze nooit ruzie hadden, of geen ander hadden, of dat er ook maar iets was...
ik kan nu wel weer normaal met hun omgaan, na bijna 3 jaar, maar mijzelf heeft het niet geholpen...
en of ik zo moet doorgaan?
het gaat beter, met kleine stapjes...
ik besef nu steeds meer waarom ik het doe, en wat ik tegen de directe dingen zoals snijden kan doen...
en de minder directe pogingen tot zelfdestructie, ik denk dat veel mensen die hebben, en dat ik er daar ook op een gegeven moment over heen kom...
het kost tijd, en misschien kom ik op een punt dat ik hulp wil, maar nu nog niet, nu wil ik het eerst op eigen kracht proberen....
Ik moet zeggen dat het verder goed te verbergen valt.. Tenminste het werd steeds moeilijker. Eerst sneed ik alleen me enkels, dan is het dus al niet zichtbaar als je sokken aan hebt. Maar het is langzaam iets omhoog gegaan omdat ik eigenlijk steeds grotere krassen wou maken. Maar het is egt niet iets voor aandacht.. Misschien bij enkele, maar niet bij mij!!!!
Ik ben dus ook gedwongen gestopt, maar tog bedwing me niet goed genoeg af en toe
en doe ik een heeeeeeel klein krasje..quote:Heel knap dat je voor anderen kan stoppen. Het is onrealistisch van jezelf om te verwachten dat dat 100% van de tijd goed gaat. Is toch niet erg.
Op maandag 30 december 2002 17:28 schreef Angst het volgende:
nou ik deed het ook, ben nu gestopt want dat moest van mijn ouders.. Ze kwamen er achter toen mijn zus mijn kamer binnenliepen terwijl ik bezig was..
Ik moet zeggen dat het verder goed te verbergen valt.. Tenminste het werd steeds moeilijker. Eerst sneed ik alleen me enkels, dan is het dus al niet zichtbaar als je sokken aan hebt. Maar het is langzaam iets omhoog gegaan omdat ik eigenlijk steeds grotere krassen wou maken. Maar het is egt niet iets voor aandacht.. Misschien bij enkele, maar niet bij mij!!!!
Ik ben dus ook gedwongen gestopt, maar tog bedwing me niet goed genoeg af en toe
Echt stoppen lukt trouwens pas als je de oorzaken van het snijden aanpakt.
Sterkte iig
quote:Het lijkt me niet slim om je te dwingen te stoppen met iets dat een reactie is op iets anders, zonder de oorzaak aan te pakken. Er is een reden waarom je het doet: of je dat nu aandacht noemt of niet.
Op maandag 30 december 2002 17:28 schreef Angst het volgende:
nou ik deed het ook, ben nu gestopt want dat moest van mijn ouders.. Ze kwamen er achter toen mijn zus mijn kamer binnenliepen terwijl ik bezig was..
Ik moet zeggen dat het verder goed te verbergen valt.. Tenminste het werd steeds moeilijker. Eerst sneed ik alleen me enkels, dan is het dus al niet zichtbaar als je sokken aan hebt. Maar het is langzaam iets omhoog gegaan omdat ik eigenlijk steeds grotere krassen wou maken. Maar het is egt niet iets voor aandacht.. Misschien bij enkele, maar niet bij mij!!!!
Ik ben dus ook gedwongen gestopt, maar tog bedwing me niet goed genoeg af en toe
Wie van jullie heeft Prozac Nation van Elizabeth Wurtzel eigenlijk gelezen? Mijn moeder is chronisch depressief en kan het zelfs niet aan om dit boek helemaal uit te lezen, omdat ze zichzelf pijnlijk veel erin herkent.
Mijn vriend was zwaar depressief zonder het voor zichzelf te willen toegeven of weten. Toen hij dit boek had gelezen, herkende hij het 'tunnelgevoel' (vert: black wave) en wist opeens dat hij inderdaad niet een tumor of zo had, maar 'slechts' depressief was. Waardoor hij aan genezing kon beginnen.
Bij het lezen van dit boek herkende ik heel veel, zoals het snijden, het gevoel van leegte, het gevoel van 'niet het recht hebben' om je klote te voelen, omdat er geen ECHTE reden voor zou zijn.
Ik denk dat een boek als dit veel mensen zou kunnen helpen om meer inzicht in hun geestestoestand te krijgen.
En kent iemand de muziek, de teksten dus, van de Manic Street Preachers' derde album "The Holy Bible". Met zinnen als "I hurt myself to get pain out" (Yes). Of uit "die in the summertime":
...scratch myself with a rusty nail, sadly it heals, see myself without ruining lines, whole days throwing sticks into streams...
Voor alle mensen die meer bronnen zoeken, om te weten dat je niet alleen bent met dit soort problemen.
Lezen:
Bright Red Scream, Marilee Strong
Cutting / Steven Levenkron
Poppy Z. Brite / Drawing Blood
Bodies Under Siege / Armando R. Favazza
Internet:
http://www.palace.net/~llama/psych/injury.html (secret shame = heel veel info)
http://buslist.org/ (self injury mailing list = zeer groot!!)
http://www.self-injury.net/doyousi/famous/ (famous people who SI)
Songtexts Manics / The Holy Bible:
http://www1.tip.nl/~t892660/msp/thb.htm (lees: Yes, 4st7lbs, Die In The Summertime)
Hopelijk hebben jullie hier iets aan.
xxx
Ik deed het zelf ook , maar als je met een elastiekje doet heb je hetzelfde resultaat alleen niet zichtbaar .
quote:En dat is voor sommige mensen ook een reden dat een elastiekje juist niet werkt..
Op donderdag 23 januari 2003 22:15 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Je bedoelt een elastiekje . Dat heb ik vaker gehoord en ja het helpt .
Ik deed het zelf ook , maar als je met een elastiekje doet heb je hetzelfde resultaat alleen niet zichtbaar .
Maar idd, ik heb het vaker gehoord. Net zoals iets met ijsklontjes in je hand houden ofzo, omdat dat zo koud is doet het na een tijdje ook pijn schijnt het..
quote:Bloed heeft idd veelal een speciale betekenis en kan ook een van de doelen van het snijden zijn.
Op donderdag 23 januari 2003 22:54 schreef sundae het volgende:[..]
En dat is voor sommige mensen ook een reden dat een elastiekje juist niet werkt..
is nu 5 maanden uit met mijn ex en die had hier echt verschrikkelijk last van( begon met 1 keer per maand wat vreemd gedrag maar op het laatst was het continu raak , ze gebruikte op het laatst het grootste mes uit de keuken om in haar eigen lichaam te snijden). onderandere een reden waarom het uit is gegaan. kon er zelf niet meer tegen en op het laatst wilde ze zelf dat ik haar zou slaan/ pijn doen. daar heb ik dus voor gepast en nu zie ik haar dan ok nooit meer.
hoop wel voor haar dat ze er een beetje uitkomt
Ik was toevallig op zoek naar dit onderwerp omdat ik het zelf heb gedaan. Ik ga momenteel door een hele rare periode; echtscheiding (waar ik GVD ruim een jaar de moed voor heb moeten verzamelen!) en tuurlijk doet het proces pijn maar, ik heb t geestelijk ALLANG afgesloten-maar goed...- wat is nog meer raar aan deze periode ik ben heel impulsief maar heb me eigen verder wel goed in de hand denk ik zo. Er zijn mensen die mij ontzettend gelukkig maken maar ik kan het niet helpen dat ik een bepaalde gedachte weer vaker in mijn kop krijg.... 
dat is de neiging om weer es het mooie scherpe mesje in me been of zo te zetten (been, buik en armen) en ik vindt het een VRESELIJK ZIEKE gedachte, ik heb t een jaar of 13 geleden ook ruim twee jaar lang gedaan met periodes. I STOM, DOM en IDIOOT ik kan het dus ook niet goedkeuren, wel begrijpen dat mensen dat doen maar accepteren doe ik het van mezelf niet, MAAR toch die neigingen af en toe weer. Ik heb ook vaker heel vaag gevoel in me hoofd en ik kan t toch niet echt juist omschrijven; een soort spanning op mijn brein en alles heel "raar" om me heen zien (voelt aan als niet door mijn eigen ogen te kijken of zo) gedachten vliegen met razend tempo door mijn hoofd (echt niet meer bij te houden) een gevoel van "gek" te worden. Ik ben en blijf wel aanspreekbaar maar kan wel soms afwezig of verward zijn en dus ook zo overkomen. Aan de ene kant zeg ik van ja oke kan wel allemaal met die spanning om me heen. Ik kan me gelukkig ook nog in de hand houden om naar mes te grijpen. Ik heb t een aantal weken geleden voor t eerst geuit naar mijn supervriendje en vandaag (ehhh gister alweer ) mijn beste vriend. Ik was niet van plan me eigen in het vakje "Borderline" te plaatsen uiteindelijk vertoond iedereen wel es borderline ticjes, denk ik...
Een kwestie van afreageren? Ja! denk t wel ja maar ook liever lichamelijke pijn voelen dan geestelijke pijn. Negatief zelfbeeld och ja..ja en nee, ik weet t allemaal niet meer, echt niet. Zelf vindt ik dat ik er eigenlijk geen aanleiding toe heb, ik heb heel fantastische mensen om me heen!! Dus waar komt t in hemelsnaam vandaan?? Ik heb ik me beste vriendin haar psychologie boeken er op nageslagen en zo maar zwakzinnig of zo iets ben ik ook echt niet hoor!!! En ik ben stabiel genoeg voor Borderline of nog meer van die verschijnselen (sorry grof uitgedrukt..) Whaaaahhhh ik weet t ook effe niet meer, maar ik wil gewoon die onzin me kop uit hebben!!
wie-o-wie heeft hiet nog iets nuttigs op te zeggen?? Want ook ik vind t niet normaal meer!!
quote:Hmmm het komt ook wel bij andere psychische dingen voor.... oke ik spoor dus niet helemaal,..och ja wie wel?? Oops geintje, nee maar goed ik heb mijn vriend straks verteld dat ik idd weer met die ideeën liep maar, het gelukkig kan laten.
Op woensdag 29 januari 2003 06:12 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Krassen hoeft niet persoonlijk bij Borderline voor te komen ,het komt ook wel bij andere psychische dingen voor . Alleen het punt is dat veel psysische ziektes elkaar overlappen .Ik doe het zelf ook niet meer maar ik weet in moeilijke periodes weer op komt zetten , en ook de crisis momenten zorg ik dan dat ik niet alleen ben .
Wat ik me nog afvraag; ik lees dat er hier mensen zijn met behoorlijke littekens, ik hou niet zo van littekens en ik heb er dan ook vrijwel geen er aan over gehouden dmv scherp mes hoe zit dat dan bij jullie?? Klinkt maybe gek dat ik ernaar vraag maar lijkt wel of verschillen zoek..in mate of vorm...misschien dat t dan bij minder lijkt??? Ik ben gewoon op zoek naar antwoorden en verklaring of zo, denk ik.
quote:200% mee eens
Op woensdag 29 januari 2003 16:51 schreef DarkElf het volgende:
verklaringen voor je gedrag vindt je bij een gediplomeerd iemand, niet bij een paar toevallige ervaringsdeskundigen op fok.
quote:Verklaringen en of antwoorden, van een gediplomeerd iemand?? Omdat het in de boeken staat?? Omdat zij toevallig uit boeken geleerd hebben?? Omdat hun vaak de levenservaring nog niet eens gehad hebben die anderen wel gehad hebben?? Uhuh NO WAY die figuren verklaren je voor weet ik veel wat ze stoppen je in een hokje en alles lekker zwart wit uitde boeken, wat dachten jullie van ervaringen en gedachten uit te wisselen?? Is dat niet de bedoeling van een forum?? Sorry maar heel veel van die mensen (dus niet allemaal) hebben zelf geeneens levenservaring omdat zij altijd beschermd achter hun studieboekjes gezeten hebben! Ik vraag hier om ervaringen uit te wisselen in de hoop tot ZELF tot antwoorden te komen.
Op woensdag 29 januari 2003 17:37 schreef DuchessX het volgende:[..]
200% mee eens
Anders als het hier niet bespreekbaar is wil ik best mijn e-mail adres achter laten zodat er zo ervaring en gedachten uitgewisseld kunnen worden.
quote:verklaringen waarom je zelf destructief gedrag ontwikkelt hebt en wat je kunt doen en leren om die patronen te doorbreken kunnen je alleen en ik herhaal alleen achterhaald worden via mensen die weten hoe de geest werkt en waarom de geest gewoontes ontwikkelt die absoluut niet normaal zijn
Op donderdag 30 januari 2003 17:33 schreef Gekke_mus het volgende:[..]
Verklaringen en of antwoorden, van een gediplomeerd iemand?? Omdat het in de boeken staat?? Omdat zij toevallig uit boeken geleerd hebben?? Omdat hun vaak de levenservaring nog niet eens gehad hebben die anderen wel gehad hebben?? Uhuh NO WAY die figuren verklaren je voor weet ik veel wat ze stoppen je in een hokje en alles lekker zwart wit uitde boeken, wat dachten jullie van ervaringen en gedachten uit te wisselen?? Is dat niet de bedoeling van een forum?? Sorry maar heel veel van die mensen (dus niet allemaal) hebben zelf geeneens levenservaring omdat zij altijd beschermd achter hun studieboekjes gezeten hebben! Ik vraag hier om ervaringen uit te wisselen in de hoop tot ZELF tot antwoorden te komen.
Anders als het hier niet bespreekbaar is wil ik best mijn e-mail adres achter laten zodat er zo ervaring en gedachten uitgewisseld kunnen worden.
forgive me maar een stelletje fokkers kunnen je daar absoluut niet mee helpen, het is een moeilijk, en pijnlijk proces waarin je geconfronteerd wordt met je angsten en trauma's van waaruit je verder kunt gaan naar een meer opbouwend gedrag voor jezelf.
ervaringen uitwisselingen is prima, kan je zelfs helpen met het besef dat je niet de enige bent maar kan je ook doen inzien dat er meer voor nodig is om dit te overwinnen dan een beetje fokken.
quote:Ja ik snap wat je bedoelt en dat is ook wel zo, daarom zei ik later ook ik ben dus echt op zoek naar "lot-genoten" als ik het echt niet meer kan laten dan zal ik ook heus wel hulp inschakelen. Ik verwijs dan ook ff terug naar dat stukkie over littekens ed.
Op donderdag 30 januari 2003 17:38 schreef DarkElf het volgende:[..]
verklaringen waarom je zelf destructief gedrag ontwikkelt hebt en wat je kunt doen en leren om die patronen te doorbreken kunnen je alleen en ik herhaal alleen achterhaald worden via mensen die weten hoe de geest werkt en waarom de geest gewoontes ontwikkelt die absoluut niet normaal zijn
forgive me maar een stelletje fokkers kunnen je daar absoluut niet mee helpen, het is een moeilijk, en pijnlijk proces waarin je geconfronteerd wordt met je angsten en trauma's van waaruit je verder kunt gaan naar een meer opbouwend gedrag voor jezelf.
ervaringen uitwisselingen is prima, kan je zelfs helpen met het besef dat je niet de enige bent maar kan je ook doen inzien dat er meer voor nodig is om dit te overwinnen dan een beetje fokken.
quote:Tijdje geleden heb ik in mn pols en hand gesneden, dat was eigenlijk bedoeld als zelfmoordpoging. Eerst gewoon kleine krasjes, daarna steeds dieper en dieper zodat ik uiteindelijk mijn slagader zou doorsnijden. Dankzij (toen mijn vriend) ben ik ermee gestopt.
Op zondag 15 december 2002 01:15 schreef Chiwakka het volgende:
Of zijn er hier Fok!kers die het zelf doen? of die mensen kennen die het doen ofzo?
Het klinkt misschien heel erg raar maar die dagen erna heb ik me echt geweldig gevoeld. Het leek net of ik alles weer aankon en ik zag ook opeens alles positief in, ik was sinds tijden weer vrolijk en ondanks de problemen die ik had en het leek net of ik het 'licht' gezien had. Dat ging ongeveer een week/anderhalve week goed. Daarna wist ik weer waarom ik NIET wilde leven en wist ik weer wat depressief zijn was. Op dat moment ging het nog slechter dan toen in zelfmoord wilde plegen, ook toen ben ik gaan snijden ik mn armen en benen, enkels dit keer niet in de vorm van een zelfmoord poging. Ook de dagen hierna voelde ik me alsof ik een totaal ander leven had gekregen, het leven van een prinsesje waarbij alles perfect was. Telkens als het slecht was deed ik dat dus, totdat het ging opvallen bij vrienden en familie en ze me ook vragen gingen stellen waarvan ik niet wilde dat ze die stelden.
Het klinkt misschien heel raar maar het leek echt te werken om me gelukkig te voelen, daarom doe mensen het en is het ook moeilijk om ermee te stoppen.
Dit alles overigens NIET om aandacht te trekken!!
[Dit bericht is gewijzigd door dikkiedik87 op 30-01-2003 20:49]
quote:Joh, dat zegt toch ook niemand
Op donderdag 30 januari 2003 20:22 schreef dikkiedik87 het volgende:
Dit alles overigens NIET om aandacht te trekken!!
.Hoe gaat het nu met je?
Snij je nog steeds zo veel?
Heb je hulp?
Btw, het is SLAGader
quote:Vraag me af hoe ik bij slachtader kwam, maja..
Op donderdag 30 januari 2003 20:47 schreef Moonah het volgende:[..]
Joh, dat zegt toch ook niemand
Hoe gaat het nu met je?
Snij je nog steeds zo veel?
Heb je hulp?
Btw, het is SLAGader
Nu snij ik al een paar weken niet meer, het ging opvallen en dat wil ik niet. Ook is het niet echt gezond om dat te doen en ik wil me ook op een andere manier prettig kunnen voelen.
Wel is het erg moeilijk vol te houden, vooral nu want het gaat weer steeds slechter...(arjan en sam sorry als jullie dit lezen) maar de laatste tijd denk ik steeds meer aan zelfmoord en heb ook weer bijna op het punt gestaan om het te doen.
Een psycholoog wilde ik eerst niet maar denk nu dat dat misschien toch het beste is.
Moet dit weekend wel eerst met mijn ouders hier over gaan praten want zoals het nou gaat kan het niet langer meer. Alleen vind ik het heel moeilijk om dingen tegen mn ouders te vertellen, hoe dat komt weet ik niet maar heb ik al vanaf het moment dat de problemen heb. Ze hebben het tot nu toe nog allemaal uit me moeten trekken. Ook heb ik niet zoveel zin in hele lange gesprekken en al dat huilen, heb dan vaak al het idee dat ik niet geloofd wordt en wil ook niet zielig gaan doen
quote:Nou, goed van je. Veel succes.
Op donderdag 30 januari 2003 20:56 schreef dikkiedik87 het volgende:
Moet dit weekend wel eerst met mijn ouders hier over gaan praten want zoals het nou gaat kan het niet langer meer. Alleen vind ik het heel moeilijk om dingen tegen mn ouders te vertellen, hoe dat komt weet ik niet maar heb ik al vanaf het moment dat de problemen heb. Ze hebben het tot nu toe nog allemaal uit me moeten trekken. Ook heb ik niet zoveel zin in hele lange gesprekken en al dat huilen, heb dan vaak al het idee dat ik niet geloofd wordt en wil ook niet zielig gaan doen
Enne... begin eens met jezelf serieus te nemen. Dan doen anderen dat ook.
quote:
Op donderdag 30 januari 2003 21:28 schreef moonglade het volgende:
ik heb hier een tijdje geleden gepost, en ik heb nu besloten toch naar een psycholoog te gaan... kep nu ook een heel lief vriendje dat mij niks verbied, maar het alleen heel erg jammer vind van mijn (vind hij hoor...) mooie lijf... en met wie ik heel goed kan praten en mij uit depressies kan praten enzo... kep nu al zeker 1 week niet gesneden, en ik ben er best wel trots op....
mooi hoor!!! Ik had een vriend, hij leek perfect...en toen ging het uit..maar ben blij voor je nu ik nog!! Wat veranderde er in die week dan?
quote:Het snijden geeft duidelijk een bepaald gevoel dat na ongeveer een week weer over is, daarom blijft men in herhaling vallen...er bestaan drugsverslaafden en adrenalineverslaafden.....adrenaline is een lichaameigen drug tegen lichamelijke en geestelijke pijnen...nu jij, dan ik...Zwaar klote allemaal dus!!
Op vrijdag 31 januari 2003 00:59 schreef Undertaker2 het volgende:
Dikkiedik, je vertelde in een stukje hierboven dat je je weer helemaal bij en vrlolijk voelde, maar dat je een dikke week later opeens weer wist waarom je niet wilde leven...?Wat veranderde er in die week dan?
quote:Die week na het snijden voelde ik me als herboren, ik was vrolijk, zag opeens alle negatieve dingen positief in. Het was net of ik een nieuw mens was met een geheel nieuw leven een leven zonder problemen
Op vrijdag 31 januari 2003 00:59 schreef Undertaker2 het volgende:
Dikkiedik, je vertelde in een stukje hierboven dat je je weer helemaal bij en vrlolijk voelde, maar dat je een dikke week later opeens weer wist waarom je niet wilde leven...?Wat veranderde er in die week dan?
Voor het snijden in jezelf heb ik ook niet echt een verklaring, jah het gaf bij mij een fijn gevoel..maar denk ook dat het met een machtsgevoel te maken heeft. Na die week ging het weer steeds slechter, langzamerhand wist ik weer waarom ik niet meer wilde leven..
Ik denk ook dat het snijden een soort van afreageren is of je geestelijke pijn omzetten in lichamelijke pijn. Waardoor als je jezelf niet meer snijd die pijn terug komt.
En net zoals Gekke_mus zegt: je blijft in herhaling vallen. Dit is/was voor mij de enige manier waardoor ik alles zeg maar van me af kon zetten of dat ik me even fijn voelde.
Bij mij ben ik via dagtherapie gestopt daarin kwam ik erachter waarom ik het deed en wat ik daar in plaats van kan doen en de gevolgen.
Sorry als dit al eens eerder is geplaatst maar is het mogelijk om jezelf zodanig veel te krassen dat je je eigen zenuwen doorsnijd en bijgevolg minder gevoelig word voor het krassen? Ik heb dit gehoord van iemand die krast en ik wil mijn vriendin dit laten geloven omdat ze een heftige krasser is maar ik vind er nergens info over op het net. Was dit toch een leugen of is het gewoon een onbekend fenomeen??
plz help me 
In 1 geval was het borderline , de andere 2 door sexueel misbruik.
Doordat ze op het moment van misbruik geen macht meer hadden
over hun eigen lichaam en over het gebeuren met niemand konden praten , sneden ze zich zelf in de armen/ polsen.
Bij 1 meisje was het zo erg dat ze geregeld naar het ziekenhuis moest om hechtingen te laten zetten , die nadat er weer iets gebeurde waardoor ze de macht kwijt raakte over zichzelf net zo hard weer op
die net gehechte plek begon te snijden.
Zij zat in therapie , dagelijks , is zelfs een tijd opgenomen na een zelfmoord poging met pillen.
De laatste , had veel onmacht gekend in de gezins situatie , vertrouwen in de ouders was er niet en deze kleineerden haar alleen maar.
Ze werd erg strak gehouden , volgens haar ouders was ze niets en zou ze ook nooit iets worden , ze was ook nog lelijk en dik volgens hen.
In werkelijkheid is het een mooie meid om te zien.
Zij begon op een gegeven moment zelfs in de klas te krassen op haar armen.
Maar niemand die des tijds wat ondernomen heeft , de school niet maar ook bij haar thuis wisten ze niet dat ze het zelf deed.
Daarnaast gebeurden er ook bij haar dingen met haar lichaam waar zij geen grip op had waardoor ook bij haar het krassen erger werd.
Ondertussen gaat het met de beiden die geen borderline hadden goed , voorzover ik weet krassen/ snijden ze niet meer.
Het meisje met de borderline weet ik niet , die zie ik nooit meer.
Ik schrok van dit topic, sinds wanneer zo open over automutilatie, nog nooit eerder meegemaakt. Ik automutileer zelf...... helaas nog steeds. In het begin van deze topic zag ik mensen die zich afvroegen of het geen mode was.... Het eerste jaar dat ik automutileerde wist ik niet eens dat het vbestond (en niemand dat ik het deed) het is dus geen modeverschijnsel!!!!!
gmn
quote:Toch apart dat we een soort aangeboren instinct hebben dat we het als een soort van bescherming zien om jezelf te beschadigen. Het is juist goed dat er steeds meer over gepraat wordt, want het is minder zeldzaam dan je zou denken.
Op woensdag 19 februari 2003 20:10 schreef gmn het volgende:
Ik ben nog maar net lid...
Ik schrok van dit topic, sinds wanneer zo open over automutilatie, nog nooit eerder meegemaakt. Ik automutileer zelf...... helaas nog steeds. In het begin van deze topic zag ik mensen die zich afvroegen of het geen mode was.... Het eerste jaar dat ik automutileerde wist ik niet eens dat het vbestond (en niemand dat ik het deed) het is dus geen modeverschijnsel!!!!!gmn
Ik vond het erg prettig om te weten dat ik niet de enige was met dezelfde afwijking. Jij zal dit ook zo ervaren hebben denk ik.
KRASSE KRASSE KRASSE
quote:
Op donderdag 20 februari 2003 01:13 schreef Graaljager het volgende:
Komt van de tv reclame he.
KRASSE KRASSE KRASSE
Waarom reageer je nu in dit topic alweer zo ontzettend badinerend en lullig?
BTW ik vind het vreemd dat je nite op mijn post in je eigemn topic hebt gereageerd? Je was toch benieuwd naar ervaringen? Nou, dan vertel ik ze je en je neemt niet de moeite om erop te reageren...
quote:O..k... dus als iemand zichzelf verwondt beschermt hij zichzelf? Daar snap ik dus niets van, en zoals al eerder gezegd valt het ook mij op dat het voornamelijk alternatieven zijn rond de 16 jaar.
Op woensdag 19 februari 2003 20:18 schreef Navelpluisje het volgende:[..]
Toch apart dat we een soort aangeboren instinct hebben dat we het als een soort van bescherming zien om jezelf te beschadigen. Het is juist goed dat er steeds meer over gepraat wordt, want het is minder zeldzaam dan je zou denken.
Ik vond het erg prettig om te weten dat ik niet de enige was met dezelfde afwijking. Jij zal dit ook zo ervaren hebben denk ik.
al vanaf mijn 13e
ben nu 16
gelukkig gaat het nu beter met me en doe ik het niet zo vaak meer..
meestal omdat ik boos op mezelf ben
Naenia
quote:16 jarigen hebben het meestal moeilijk met zichzelf. Depressies tijdens de puberjaren zijn ook zeer gebruikelijk.
Op donderdag 20 februari 2003 17:10 schreef NiteSpeed het volgende:[..]
O..k... dus als iemand zichzelf verwondt beschermt hij zichzelf? Daar snap ik dus niets van, en zoals al eerder gezegd valt het ook mij op dat het voornamelijk alternatieven zijn rond de 16 jaar.
Auto-mutiliatie is in zoverre een soort bescherming, dat het ergere problemen voorkomt door een uitlaatklep voor je gevoelens te creëren. Je kan je gevoelens kwijt, je merkt dat je leeft. Oppotten van emoties veroorzaakt alleen maar meer pijn.
Bovendien, worden er stoffen in je hersenen vrijgemaakt, bij automutilatie, die ook als een soort drug werken.
weet wel dat van de mensen die ik ken die het doen de beide ouders werken, ze krijgen weinig aandacht thuis, zijn vaak alleen en hebben last van een enorm winterdipje
maar het waarom.. pffff snap ik ook niet
quote:Je bent op zeer jonge leeftijd begonnen zeg. Weten je ouders dat je het doet? Wat doe je precies?
Op maandag 24 februari 2003 22:19 schreef naenia het volgende:
ik doe het ook..
al vanaf mijn 13eben nu 16
gelukkig gaat het nu beter met me en doe ik het niet zo vaak meer..
meestal omdat ik boos op mezelf ben
Naenia
Je hoeft geen antwoord te geven hoor Maar ik ben toch wel benieuwd. Er zijn trouwens een paar sites waar je meer info kunt vinden.
Een paar:
http://www.angelfire.com/rpg/automutilatie/
http://www.pesten.net/scholieren/zelfverwonding.html
http://www.wegwijs.org/doc3.html
nee mijn ouders weten hier helemaal niets van af, tot nu toe heb ik het nog kunnen verbergen..
wat ik doe?
ik snij mezelf met alles wat maar scherp is, op dat moment (als ik boos ben of iets dergelijks) maakt het me allemaal niet uit, als het maar bloed
en die sites heb ik allemaal al gezien..
Deze site heb ik een half jaar geleden opgezet omdat mijn dochter hier al een aantal jaren mee bezig is. Ikzelf heb de zelfbeschadiging altijd afgedaan als aandacht trekkerij. Mede door deze houding zit mijn dochter nu regelmatig in inrichtingen en is het kontakt heel moeilijk.
Pas op dat jullie niet dezelfde fout maken. Het is een groot onderschat probleem.
wim
Hadden jullie ook nadat het krassen gestopt was juist op de momenten dat je niet meer kraste dan ontzettende woedebuien/jankbuien.
Ik merkte namelijk dat dat bij een vervanger was maar eigenlijk ook logisch want eerst richtte ik die woede die ik had op mezelf , en liet het naar de omgeving niet merken , maar daarna was het een totale ommezwaai die ook weer wat bijgesteld heb, door eigenlijk te accepteren dat die woede best mag , en dat maakt het toch minder hevig .
Ik merk nog wel dat ik die gedachten nog weleens heb als het moeilijk is maar ik er nu gewoon niet meer aan toegeef omdat ik ook de gevolgen weet en die wil ik gewoon niet meer , en het is natuurlijk ook een oude gewoonte die gewoon sluimerd , alleen weet ik nu op de momenten dat het gebeurd , wat ik ertegen kan doen en voor heen wist ik dat niet .
Nu bij deze dan.
--------------
Hoe vertel je je ouders, vriend of vriendin dat je jezelf verwond.
Waarom is het zo moeilijk om te vertellen.
Hoe is dat bij jou gegaan.
Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg als webmaster
wim
----------
er is al genoemd naar de huisdokter gaan
en de kindertelefoon
quote:Ik merk van mezelf nu ik het al een tijdje niet meer doe dat mijn woede aanvallen wel steeds erger worden. Ik erger me aan dingen wat me normaal nooit zo erg geboeid zouden hebben.
Op dinsdag 25 februari 2003 17:42 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Vraag aan de mensen die gekrast hebben en het niet meer doen ?
Hadden jullie ook nadat het krassen gestopt was juist op de momenten dat je niet meer kraste dan ontzettende woedebuien/jankbuien.
Ik merkte namelijk dat dat bij een vervanger was maar eigenlijk ook logisch want eerst richtte ik die woede die ik had op mezelf , en liet het naar de omgeving niet merken , maar daarna was het een totale ommezwaai die ook weer wat bijgesteld heb, door eigenlijk te accepteren dat die woede best mag , en dat maakt het toch minder hevig .
Ik merk nog wel dat ik die gedachten nog weleens heb als het moeilijk is maar ik er nu gewoon niet meer aan toegeef omdat ik ook de gevolgen weet en die wil ik gewoon niet meer , en het is natuurlijk ook een oude gewoonte die gewoon sluimerd , alleen weet ik nu op de momenten dat het gebeurd , wat ik ertegen kan doen en voor heen wist ik dat niet .
Ik kan dan meestal niet meer rationeel denken en ik word kwaad omdat ik kwaad ben, een soort neerwaartse spiraal waarbij ik als ik op de bodem kom gewoon even een wrak ben. en me daarna wel weer in orde voel.
voor mij was/is het snijden een vorm van omgaan met mijn agressie, en omdat ik liever geen andere pijn wil doen (wat ook vaak gebeurt,ruzie gaan zoeken ofzo) reageer(de) ik het op mezelf af.....
ik probeer nu mijn woede maar een beetje binnen te houden...probeer rationeel ergens over te denken, en te bekijken waarom ik eigenlijk kwaad ben, meestal kom ik er dan achter dat het eingelijk niks voostelt.
quote:Automutilatie is een uitlaatklep. Nu houd je je in. Je rationaliseert (relativeert) je woede en komt erachter dat het niet zo veel voorstelt, feitelijk.
Op woensdag 26 februari 2003 09:18 schreef Tr3Mm0r het volgende:
ik probeer nu mijn woede maar een beetje binnen te houden...probeer rationeel ergens over te denken, en te bekijken waarom ik eigenlijk kwaad ben, meestal kom ik er dan achter dat het eingelijk niks voostelt.
Maar jouw woedegevoelens komen wel ergens vandaan. Ze worden getriggered door iets dat niet zoveel voorstelt in het heden. Als je je inhoudt zonder uit te zoeken wat nu de werkelijke reden, de onderliggende oorzaak van je woede is, gaat zich dat zeker weten op een andere manier wreken...
quote:Wat ik meestal doe is kijken "waarvan word ik kwaad" daarna kijk is "waarom zou ik hier ingodsnaam kwaad van worden. Meestal zijn het gewone dinge die voor een ander misschien even een lscht humeur of en dipje geven die bij mij een vreslijke impact hebben. Ik noem bijvoorbeeld de eerste keer dat ik gezakt ben voor mijn rijexamen, ik kan je precies aanwijzen welk litteken daarvoor was. of dat ik een slecht punt heb gehaald....of dat soort dingen. Dingen die aangeven dat ik gefaald heb....daardoor komt die haat
Op woensdag 26 februari 2003 12:46 schreef Moonah het volgende:[..]
Automutilatie is een uitlaatklep. Nu houd je je in. Je rationaliseert (relativeert) je woede en komt erachter dat het niet zo veel voorstelt, feitelijk.
Maar jouw woedegevoelens komen wel ergens vandaan. Ze worden getriggered door iets dat niet zoveel voorstelt in het heden. Als je je inhoudt zonder uit te zoeken wat nu de werkelijke reden, de onderliggende oorzaak van je woede is, gaat zich dat zeker weten op een andere manier wreken...
ik had een stukje geschreven in het nu glesoten forum waardoor dat komt
ik ben blij dat ik nu de mogelijk heb om als een 3e persoon naar mezlef te kijken en dat ik dan zoiets heb van......waarom eigenlijk...en de woede die ik opkrop....die komt er zo nu en dan wel uit...op een toch nog redelijk verantwoorde manier. Ik sneed mezelf omdat ik geen andere pijn wou doen...en niemand lastig wou vallen met mijn gezeur over hoe slecht ik me wel niet voel, ik heb geleerd dat praten met virenden heel goed werk...maar ook dingen als een boksbal, of gewoon een wandeling in het park, of dat soort dingen....anything that gets your mind of it...... een heel lang heel intens potje UT2k3 wil ook wel eens helpen
maar het blijft moeilijk...het rare is ook, het snijden voelde goed....het niet doen volet ook goed...hij snijden voelde fout omdat je jezelf wat aandeed (tegen je natuurlijk instinct) en het niet doen volet ook slecht omdatj je je niet op die vertrouwde manier goed voelt (heel wazig stukej tekst)
ik hoop gewoon dat dat wat ik gedaan heb voor anderen hier een voorbeeld kan zijn over hoe je ermee om kunt gaan zonder te ver te gaan...en uit het leven te stappen...want uiteindelijk, als de messen geen voldoening meer brengen, is dat de volgende stap
Dat ze in zichzelf snijd enzo.....ze was er ook van overtuigd dat ik haar nu niet meer zou mogen en haar nooit meer aan zou kijken omdat ze dit tegen me had verteld, wat uiteraard onzin is.
Wel fijn dat ik zo ff kan lezen wat ze precies heeft....
ik zelf doe dit ook , op mijn arm dan wel te verstaan. 1 arm omdat ik andersom niet goed kan werken. ik kras wel is wat erop. heb 1 keer met hete naald een "n" in mijn arm gebrand (eerste letter van mijn toen huidige vriendin). of hete lepel die 1 keer boven kaars had gehangen. (niet express)op mijn arm gedrukt. en laatst (paar dagen geleden) 117 in mijn hand gekrast met schaar. en week geleden een kras/snee in mijn arm. naja weentiet .. mij boeit het niet eg .. vind het wel mooi. maar ik zou nooit verder gaan dan deze kleine dingetjes. ik vind dit wel kunnen ... niet?
Was voor mij een manier om mn emotionele pijn een beetje te vergeten door de ysieke pijn op te zoeken: totale afleiding dus...
Heb 1,5 jaar psychiatrische hulp gehad met medicatie, en daarbij aan mn psych moeten beloven dat ik het niet meer zou doen... daarna nog heel erg zelden gedaan... (ik sneed mijzelf op de rug van mijn linkerhand met scalpeltjes die hier in huis lagen (mn vader is laborant geweest) en een keer in de cel (ehhh opgepakt wegens winkeldiefstal
) met een oorbel door mn hand heengeprikt etc... maar toen ging het ook niet zo goed eigenlijk... 
Maar nu geen (duidelijke) littekens meer, en geen psychische problems..!
.Ik werk zelf in een psychiatrische kliniek en kom het snijgedrag dan ook dagelijks tegen. We hebben laatst iemand gehad met een borderline stoornis en met ernstig automutilatief gedrag. Heb dr tot 2 x toe een infuus in moeten gooien anders had ze het niet gered.
Had alle medicatie al geprobeert, Serequel, cisordinol, haldol noem het maar op het enige wat ze ervan kreeg waren exttrapirimidale verschijnselen ( stijf, kaakkramp, moeite met plassen e.d )
Uiteindelijk is ze geshockt ( eerst door een commissie van psychiaters ) en ze is er enorm van opgeknapt! Andere mimiek etc etc
quote:*knuf*
Op vrijdag 28 februari 2003 01:10 schreef -Sophia- het volgende:
Ik dacht dat ik ervan af was. Eenpaar maanden, haast een half jaar niet gekrast. Vandaag hield ik het even niet meer.
Ik weet hoe moelijk het soms is om te houden....heel af en toe...dan reageer ik me ook nog af....als je maar realiseert waar je mee bezig bent, en zo te zien vond je het niet echt fijn om toe te geven aan je gevoel.(dat is goed)
het verlangen gaat langzaam weg (heel langzaam)
wat mij helpt als ik een bui krijg waarin ik bang word dat ik weer wat doe. dan ga ik even lopen...naar buiten, maakt niet uit wat voor weer (liefst regen.....om de een of andere reden) en dan loop ik het park in, of gewoon een blokje om.
of zoek mensen op (stond geloof ik al ergens) ga naar een vriend of vriendin toe, of kom online en praat met mensen over alledaagse dingen, gewoon gekkigheid om je aandacht ergens anders op te vestigen.
het zijn maar kleine tips....maar ik hoop dat ze wat helpen
sterkte
quote:Hoe vertel je ouders, vriend of....
Op dinsdag 25 februari 2003 18:02 schreef wimver het volgende:
Helaas is de topic die ik had geopend nu gesloten, met de medeling dat ik hier de vraag maar moest plaatsen.Nu bij deze dan.
--------------
Hoe vertel je je ouders, vriend of vriendin dat je jezelf verwond.Waarom is het zo moeilijk om te vertellen.
Hoe is dat bij jou gegaan.
Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg als webmaster
wim
----------
er is al genoemd naar de huisdokter gaan
en de kindertelefoon
>> Hmmm vrij moeilijk, ze moeten van goede huize komen willen ze daar zo mee om kunnen gaan en er niet kwaad om worden, want kwaadheid is wel het laatste wat je kan gebruiken. Omdat als die ader kwaad wordt dan wordt de "automutileerder" ook boos op zichzelf en dan mag je ervan uitgaan dat er weer gesneden gaat worden. Ik weet nu dat het vertellen ervan positief kan uitwerken en juist omdat mijn vriend en twee beste vrienden er rustig onder bleven heb ik daaruit de kracht gevonden om toch maar hulp te gaan zoeken. (was toch wel nodig want ik had er weer aan toe gegeven
) Hmm de 12de mrt moet ik voor het eerste gesprek Het vertellen zelf daar MOET je je zelf echt toe dwingen!!!!Waarom is het zo moeilijk omdat te vertellen?
>>> Heel simpel omdat je je eigen kapot schaamt!! Je weet dat het niet normaal is. En je bent bang dat men tegen je zegt dat je hulp MOET zoeken terwijl je daar nog geen zin in hebt, of niet durft...iemand dwingen om hulp te zoeken heeft een averechts effect!! Gun hem/haar de tijd. Steun de persoon, door te luisteren en er over te praten, dat praten is heel belangrijk -weet ik inmiddels uit ervaring-!
Men is bang om voor gek verklaart te worden, want ze hebben zichzelf al voor gek verklaard... 
Hoe dat jou is gegaan???
>>>> Bij mij...poeh he lang verhaal dat probleem heeft lange wortels...van sexueel misbruik tot pesterijtjes en nog wat probleempjes en daar bovenop een mislukt huwelijk...blablabla. Ik ben ergens op mijn 13 of 14 begonnen met ups en downs soms sneed ik een jaar of langer niet en dan sloeg het ineens weer toe.
Boodschap aan iedereen die zichzelf dat leed aan doet;
Damn, weet dat er iemand is die je in vertrouwen kan nemen, niet iedereen zal boos reageren, onbegrip kun je verwachten maar dat is eigenlijk toch ook logisch?!! Voor hulp, daar zal zelf 100% achter meoten staan....hoezo 100%?? Ehh tja want iets in je wilt toch ook weer niet naar die hulp....Ze vreten je echt niet op daar!! Hulp vinden is niet moeilijk, hulp vragen wel!! Weet in ieder geval dit; Je kan geholpen worden zonder dat het in je medisch dossier komt te staan.
Toch ik nog iets kwijt; ik heb veel gelezen hierover en het valt mensen op dat de Gothic types in de pubertijd hier vooral last van hebben...ik zeg maar zo, het komt in alle lagen van de bevolking voor!! Ik ben geen Gothic type. Ik ben zelf inmiddels 28 en doe het nog! Ehh nog wel want daar MOET verandering in komen, je doet jezelf en de mensen die van je houden er verdriet mee.
quote:Ikzelf heb ook problemen gehad (de vriend van mijn moeder was alcohollist en er was snachts veel ruzie).
Op dinsdag 25 februari 2003 18:02 schreef wimver het volgende:--------------
Hoe vertel je je ouders, vriend of vriendin dat je jezelf verwond.Waarom is het zo moeilijk om te vertellen.
Hoe is dat bij jou gegaan.
Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg als webmaster
wim
----------
er is al genoemd naar de huisdokter gaan
en de kindertelefoon
Na een paar gesprekjes bij Jeugdzorg en de vertrouwenspersoon op school enz had ik het vertrouwen in die 'hulp'organisaties wel gezien... Ze namen mij niet serieus en t viel toch allemaal wel mee?
Ik heb mijzelf ook wel eens (vaak) pijn gedaan, als ik erg boos was. Als ik boos was voelde ik vooral in mijn benen een erg raar, pijn, jeukend gevoel, als ik mezelf dan ging krabben, en soms slaan op mijn benen, ging het weg. Gisteren was ik heel erg boos en heb het toen weer gedaan, heel even, ik schrok ervan, het was al een klein jaartje terug dat ik het voor het laatst had gedaan. Krassen, nooit gedaan, zal ik ook nooit doen.
Toen het ruim 2 jaar terug weer helemaal niet ging heb ik alles in een 'brief' in Word gezet. Ik kan sneller typen dan schrijven
En binnen een half uur had ik 3 blz vol getypt.
Deze 'brief' heb ik toen aan een leraar op school gegeven, waarom precies aan hem weet ik niet. Ik voelde mij serieus genomen door hem, hij kon aan mij zien hoe ik mij voelde. Heel apart.
Hij had het gelezen en toen we gingen praten bleek zijn vader ook alcohollist te zijn geweest, hij begreep mij volkomen.
Nu ben ik bijna een jaar van die school af en het gaat weer slecht met mij. Niet thuis, daar is alles ok, die vriend is van de drank af (ehum) en we zijn een 'gezellige familie'. Maar ik ben weer erg vaak boos.
Zondag ga ik op stage (intern bij schapenboer), en daarna weer lekker op kamers, weg hier!
Ik heb het weer allemaal opgeschreven en zodra ik weer naar school ga ga ik naar de vertrouwenspersoon, heb verhalen gehoord dat hij erg goed is, ben benieuwt.....
Mijn tips: schrijf alles op, en laat dit door bijvoorbeeld een leraar die je vertrouwt lezen!
het hoeft dus echt GEEN vertrouwenspersoon te zijn!
En het opschrijven gaat vaak makkelijker dan je denkt...
Grtx
quote:Die verhalen ken ik "ach joh het is toch al gebeurd" en "hey het is niks vergeleken met" Het is jammer dat sommigehulpinstaties zo denken. Er zijn ook goede hulpinstaties, maar dat ligt eerlijk gezegd meer aan de mensen die er werken dan aan de instaties zelf.
Op woensdag 26 maart 2003 18:02 schreef Ferret1983 het volgende:Ikzelf heb ook problemen gehad (de vriend van mijn moeder was alcohollist en er was snachts veel ruzie).
Na een paar gesprekjes bij Jeugdzorg en de vertrouwenspersoon op school enz had ik het vertrouwen in die 'hulp'organisaties wel gezien... Ze namen mij niet serieus en t viel toch allemaal wel mee?
quote:Krassen of niet, slaan of niet, het is allemaal hetzelfde. Jezelf pijn doen omdat je kwaad/verdrietig/angstig/etc bent. Het gevoel in je benen ken ik. Je trilt van woede, en waarom. dat is meestal onduidelijk. Ik zelf sneed dan meestal. Met alles wat ik maar binnen handbereik had. en de gevolgen zijn nog altijd te zien....Nu doe ik het niet meer, soms nog wel heel erg sterke aandrang toe, maar ik heb me tot nu toe weten in te houden.
Ik heb mijzelf ook wel eens (vaak) pijn gedaan, als ik erg boos was. Als ik boos was voelde ik vooral in mijn benen een erg raar, pijn, jeukend gevoel, als ik mezelf dan ging krabben, en soms slaan op mijn benen, ging het weg. Gisteren was ik heel erg boos en heb het toen weer gedaan, heel even, ik schrok ervan, het was al een klein jaartje terug dat ik het voor het laatst had gedaan. Krassen, nooit gedaan, zal ik ook nooit doen.
quote:Dat is geweldig, het is heel mooi dat je iemand hebt gevonden die je erg kan vertrouwen. Wat het probleem van iemand ook is zoiets hoor je serieus te nemen. Gelukkig deed deze leraar dat. Ik heb zelf een goede vriend die me begrijpt, die snapt wat er in mijn hoofd rondgaat en ik snap wat er in zijn hoofd rondspookt.
Toen het ruim 2 jaar terug weer helemaal niet ging heb ik alles in een 'brief' in Word gezet. Ik kan sneller typen dan schrijven
En binnen een half uur had ik 3 blz vol getypt.
Deze 'brief' heb ik toen aan een leraar op school gegeven, waarom precies aan hem weet ik niet. Ik voelde mij serieus genomen door hem, hij kon aan mij zien hoe ik mij voelde. Heel apart.
Hij had het gelezen en toen we gingen praten bleek zijn vader ook alcohollist te zijn geweest, hij begreep mij volkomen.
Een tijd geleden schreef ik ook alles op wat me dwars zat. Hoe ik me voelde en hoe ik overal over dacht. Maar dan in de vorm van gedichten. 3 maanden geleden heb ik die allemal weg gegooid. behalve dan een aantal die ik op mijn computer had staan. De rest is allemaal weg....en om de een of andere reden voelt het dat ik met het weggooien van die gedichten ook alle negatieve gevoelens waar ze uit zijn gekomen weg heb gegooid
quote:Het is goed om te horen dat het allemaal weer iets beter gaat met de hele familie.....en onthou dat geen enkele familie "perfect" is. Een kleine tip voor als je weer boos word...zoek de mensen op, want dan verplicht je jezelf tot het inhouden van je woede omdat je niet wilt dat andere het zien of merken.
Nu ben ik bijna een jaar van die school af en het gaat weer slecht met mij. Niet thuis, daar is alles ok, die vriend is van de drank af (ehum) en we zijn een 'gezellige familie'. Maar ik ben weer erg vaak boos.
Zondag ga ik op stage (intern bij schapenboer), en daarna weer lekker op kamers, weg hier!
quote:Ik hoop dat alles goed gaat met die vertrouwenspersoon. En inderdaad op school zijn vertrouwenspersonen maar net als met instaties ligt het helemaal aan de persoon of deze je kan helpen. Soms moet je je heil ergens anders zoeken.
Ik heb het weer allemaal opgeschreven en zodra ik weer naar school ga ga ik naar de vertrouwenspersoon, heb verhalen gehoord dat hij erg goed is, ben benieuwt.....Mijn tips: schrijf alles op, en laat dit door bijvoorbeeld een leraar die je vertrouwt lezen!
het hoeft dus echt GEEN vertrouwenspersoon te zijn!
En het opschrijven gaat vaak makkelijker dan je denkt...Grtx
Heel veel sterke, ik hoop dat alles goed uitkomt. En hou ons op de hoogte
Mark
quote:Is een goeie zaak denk ik. De tijd, ruimte en rust voor jezelf hebben. Pff... anders heb je zoveel om rekening mee te houden.
Op woensdag 26 maart 2003 18:02 schreef Ferret1983 het volgende:[..]
Zondag ga ik op stage (intern bij schapenboer), en daarna weer lekker op kamers, weg hier!
Je tip over het opschrijven vind ik trouwens een goeie.
Ik heb trouwens wel een bizarre variant. Ik word zo nu en dan wakker met krassen op m'n lichaam. Schouders, rug, armen etc. M'n vriendin destijds vroeg dan hoe ik daar in godsnaam toch aan kwam en ik begon al haast te denken dat ik 's nachts in een weerwolf veranderde ofzo. Ik deed 't dan maar af zo van: "zal jij wel gedaan hebben zeker?"
Ook merkte mijn vriendin dat ik in m'n slaap tandenknarste. En bovendien werd ik 's nachts soms schreeuwend wakker en stond ik naast m'n bed.
Ik denk dat het veilig is om vast te stellen dat ik mijn stress 's nachts verwerk? lol...
p.s. jáááren geleden heb ik in woede-uitbarstingen mezelf wel eens op m'n arm geslagen enzo, maar dat is weer een heel ander verhaal.
dit topic is herkenbaar voor mij..
Ik heb t ook gedaan, uit frustratie,
pijn van binnen in die maar niet ophoudt, en je er alles aan wilt doen om dat te laten stoppen..
Dat probeerde ik dus ook zo.. via snijden, krabben in me armen..
Je voelt je een tijdje opgelucht, maar al snel komt de depressie weer terug, veel zin heeft t dus niet..
Ik kan alleen maar zeggen, met mensen die er mee te maken hebben, of een vriend(in)/ kennis hebben die t ook wel is doen... NIET gaan verbieden, dat maakt t alleen nog erger.. probeer er over te praten,
Ik doe t niet meer, omdat ik t belooft heb aan me vriend/ en me beste vriendin.. En dat helpt mij wel, ik sta nog wel met voorwerpen in me hand. maar haal er nix mee uit, een grote verbetering voor mij iig.. klinkt raar maar oke.. Verder kan ik er eigenlijk niets over vertellen..
op het moment dat ik me af vraag of ik deze post wel wil maken is het toch al te laat
Ik ben een domme lul, echt waar. Gisteravond, het was een uur of half 12. Om de een of andere domme reden kreeg ik een woede uitbarsting.
Ik loop hier te verkondigen dat het niet goed is. Dat het geen nut heeft en wat doe ik, voor de eerste keer in 6 maanden... Het spijt me.
Het was zo moeilijk, ik snapte ineens mezelf niet meer. en de scalpel lag voor het oprapen omdat ik net met wat miniaturen bezig was geweest.
Nu zit ik hier, half 12, op mijn stage plek. Ik snap het niet meer...ik staar dom voor me uit richting mijn scherm...maar de stekende irritante pijn op mijn schouder mijn arm en mijn benen is er weer....alsof hij nooit weg is geweest.
Waarom ben ik niet sterk genoeg om mezelf in de hand te houden...
Het voelde ook helemaal niet goed.....maar het voelde wel vertrouwd...godverdomme waarom nou weer......
maar weer van voren af aan beginnen....en al het scherpe materiaal uit mijn kamer halen..... Ik haat het, mezelf, de zwakte.
Het spijt me......
ik vind het bij mezelf niet fout om te snijden, al raad ik het anderen wel heel erg af
heb net (voor de 15e keer) "ik ook van jou" van Giphart
gelezen, wat ook over een meisje gaat die zichzelf snijdt
enzo heel gezellig
quote:
Op dinsdag 1 april 2003 11:37 schreef Tr3Mm0r het volgende:
Op het moment dat ik hier zitop het moment dat ik me af vraag of ik deze post wel wil maken is het toch al te laat
Ik ben een domme lul, echt waar. Gisteravond, het was een uur of half 12. Om de een of andere domme reden kreeg ik een woede uitbarsting.
Ik loop hier te verkondigen dat het niet goed is. Dat het geen nut heeft en wat doe ik, voor de eerste keer in 6 maanden... Het spijt me.
Het was zo moeilijk, ik snapte ineens mezelf niet meer. en de scalpel lag voor het oprapen omdat ik net met wat miniaturen bezig was geweest.
Nu zit ik hier, half 12, op mijn stage plek. Ik snap het niet meer...ik staar dom voor me uit richting mijn scherm...maar de stekende irritante pijn op mijn schouder mijn arm en mijn benen is er weer....alsof hij nooit weg is geweest.
Waarom ben ik niet sterk genoeg om mezelf in de hand te houden...
Het voelde ook helemaal niet goed.....maar het voelde wel vertrouwd...godverdomme waarom nou weer......maar weer van voren af aan beginnen....en al het scherpe materiaal uit mijn kamer halen..... Ik haat het, mezelf, de zwakte.
Het spijt me......
Gaat ie alweer een beetje?
Hadden ze het door?
Vast niet, mensen hebben nooit echt door wat er aan de hand is.
Ik bewonder je juist, omdat je de scherpe dingen bij je uit de buurt haalt.
Wanneer ik jet helemaal heb gehad, of enorm kwaad op mezelf ben, weet ik altijd wel wat te vinden. nagelschaartjes, paperclip, mesjes. een spijker. sleutels.
Maar ik zal je niet op ideen brengen, anders word je kamer wel erg leeg
Op het moment dat je je zo voelt, ben je maar matig je nuchtere normale zelf. En verlies je even het perspectief. Dat is heel normaal. Of normaal, je snapt me wel.
Sterkte,
en dikke knuffel.
kom geloof ik niet zo goed uit mijn woorden, is beetje te herkenbaar geloof ik. sorry hiervoor.
Ja het gaat nu wel weer, op mijn stage merken ze er niks van. Dat maakt niet uit. Ze hoeven het ook niet te weten. Ben net doornat geregend en toen ik mijn shirt uit trok en in de spiegel keek had ik zoiets van "domme eikel dat je ook bent"
De scalpel lag er nog....op mijn nachtkastje...ik heb em meteen weg gedaan. Ik voel me een beetje leeg, opgelucht dat wel. Ik kan tenminste ergens even praten erover.
ik kan me wel maar goed. gebeurd is gebeurd.
Nogmaals heel erg bedankt, en excuses voor het gezeur, ik ga nu naar bed, er een nachtje over slapen...
je en iedereen heel veel sterkte
quote:Mmm, ik en mijn wijsheden.
Op woensdag 2 april 2003 00:50 schreef Tr3Mm0r het volgende:
Bedankt voor de opmerkingenJa het gaat nu wel weer, op mijn stage merken ze er niks van. Dat maakt niet uit. Ze hoeven het ook niet te weten. Ben net doornat geregend en toen ik mijn shirt uit trok en in de spiegel keek had ik zoiets van "domme eikel dat je ook bent"
De scalpel lag er nog....op mijn nachtkastje...ik heb em meteen weg gedaan. Ik voel me een beetje leeg, opgelucht dat wel. Ik kan tenminste ergens even praten erover.
ik kan me wel
Nogmaals heel erg bedankt, en excuses voor het gezeur, ik ga nu naar bed, er een nachtje over slapen...
Vandaag mega mega kutdag gehad.
alles mis.
trok het niet meer,
heb net met nagelknipper stukken uit mijn haar "geknipt" en in mijn arm lopen krassen.
Mijn vriend moet werken, en stond onder de douche.
Toen hij er onder vandaan kwam, zag hij de trepen op mijn arm wel of niet, in ieder geval reageerde ie er niet op.
WEl op de plukken haar die er lagen.
Mmmmm, heb je jezelf nog mooier lopen maken?
De schat.
Ik moet nu echt weg... kusje DAAAG....
Heb net mijn wenkbrauwen afgeschoren. (zonder me te snijden, valt dat weer mee
)Wilde me eigenlijk kaalscheren.
Maar jha, moet over drie weken geginnen op nieuwe studie, en kan het daar wel schudden wanneer ik daar kaal aankom.
Het stomme is dat je daar dan nog over nadenk ook.
Dom wijf dat ik ben.
Je wil jezelf toch zonodig straffen? doe dat dan ook.... domme kut.
Maar nee hoor. het kutje is bang voor de lange termijn gevolgen....
Onder het mom van.
Ik heb het gehad, ik spring van het dak... maar wacht even... heb morgen wel een lekker ontbijt. dus laten we het maar niett doen...
Wat ben je dan voor suf kutwijf!
Vergeef mij mijn taal. en vermoedelijk is het ook nog te vroeg voor dergelijk serieuze onderwerpen.
Een bericht aan iedereen die zin heeft om te zeiken,
Ik lust je rauw. Rot op, ga lekker naar je moeder, ga die pesten.
En als je het niet aankan... ga lekker harry potter lezen. Of Ronald giphart ofzo...
Maar rot op van deze topic!
quote:Goh, ik schrik van zoveel agressie tegen jezelf.
Op vrijdag 4 april 2003 22:54 schreef mantamanta een heel boos verhaal
Heb je het werkelijk allemaal zo slecht gedaan, dat het nodig is jezelf zo uit te schelden?
Zo hard te zijn voor jezelf?
Probeer eens deze negatieve cirkel voor nu te doorbreken.
Probeer eens wat zachter voor jezelf te zijn. Zet een kopje thee, neem een warme (geen hete!!) douche, smeer jezelf in met een lekkere bodylotion.
Kom op meid, je hoeft niet zo streng te zijn... .
quote:eeeuhm, dank je..
Op vrijdag 4 april 2003 23:02 schreef Moonah het volgende:[..]
Goh, ik schrik van zoveel agressie tegen jezelf.
Heb je het werkelijk allemaal zo slecht gedaan, dat het nodig id jezelf zo uit te schelden?
Zo hard te zijn voor jezelf?Probeer eens deze negatieve cirkel voor nu te doorbreken.
Probeer eens wat zachter voor jezelf te zijn. Zet een kopje thee, neem een warme (geen hete!!) douche, smeer jezelf in met een lekkere bodylotion.Kom op meid, je hoeft niet zo streng te zijn...
voor mijn gevoel dus wel...
Heb al het rottige van vandaag ook echt wel verdient.
zal je even inlichten:
POrtemonai gejat met al mijn geld voor de komende maand erin. plus ov. plus id en bankpassen.
MIjn huis gaat niet door, op een mega lullige manier, maar is lang verhaal, maar echt lulliger kan niet.
Ben niet zwanger, ook al geef ik melk, ben ik misselijk, en heb ik op de meest vreemde plaatsen pukkels ed.
even om de situatie een klein beetje uit te leggen.
ooh jha, heb thee al geprobeert. Brande direct mijn mond... grrrrrrrr
Je moet natuurlijk ook niet te graag willen
[Dit bericht is gewijzigd door mantamanta op 04-04-2003 23:10]
quote:Oh...
Op vrijdag 4 april 2003 23:05 schreef mantamanta het volgende:
En heb thee al geprobeert. Brande direct mijn mond... grrrrrrrr
Je moet natuurlijk ook niet te graag willen
Neem dan een lekker glas koude melk oid.
Maar ga je zelf niet nog meer afbranden. Dat heb je niet verdiend.
Wellicht helpt het je om jezelf terug te zien als klein meissie. Moet je zo boos worden op zo'n lieffie? Heeft zo'n onschuldig grietje dat allemaal verdiend? Al die straf?
Ga maar voor haar zorgen, ze heeft het nodig.
En als het niet meteen lukt, niet boos worden op jezelf, want 'zorgen voor' is iets dat jij kennelijk moet leren.
meisjes die t doen die ik ken hebben zelfde probleem als ik... depressie, en daar heb je wel degelijk professionele hulp bij nodig!
quote:Euhmm, alweer euuhm,
Op vrijdag 4 april 2003 23:10 schreef Moonah het volgende:[..]
Oh...
Neem dan een lekker glas koude melk oid.
Maar ga je zelf niet nog meer afbranden. Dat heb je niet verdiend.
Wellicht helpt het je om jezelf terug te zien als klein meissie. Moet je zo boos worden op zo'n lieffie? Heeft zo'n onschuldig grietje dat allemaal verdiend? Al die straf?Ga maar voor haar zorgen, ze heeft het nodig.
En als het niet meteen lukt, niet boos worden op jezelf, want 'zorgen voor' is iets dat jij kennelijk moet leren.
ik schijn zo'n lief meisje te zijn geweest. dat ze haar moeder werkelijk tot wanhoop dreef.een klein voorbeeld.
Jirja, niet aan de deur naar papa's werkamer zitten.
jirja jaar of 3, gaat rustig twwe uur met haar vinger net niet aan de deur ziiten, net zo lang tot mama het niet meer trekt.
Dat kleine schattige vingertje van haar net een halve centimeter van de deur....
MMmmm schattig.
quote:Dat hoef je jezelf echt niet aan te rekenen hoor. Kleine kinderen doen dat soort dingen niet expres om hun moeder te pesten. Ze doen dat omdat ze aandacht nodig hebben.
Op vrijdag 4 april 2003 23:14 schreef mantamanta het volgende:[..]
Euhmm, alweer euuhm,
ik schijn zo'n lief meisje te zijn geweest. dat ze haar moeder werkelijk tot wanhoop dreef.een klein voorbeeld.Jirja, niet aan de deur naar papa's werkamer zitten.
jirja jaar of 3, gaat rustig twwe uur met haar vinger net niet aan de deur ziiten, net zo lang tot mama het niet meer trekt.
Dat kleine schattige vingertje van haar net een halve centimeter van de deur....
MMmmm schattig.
En als jij dat te weinig hebt gehad (ik weet niet, wild guess) dan is het nooit te laat om te leren die aandacht aan jezelf te geven.
Ik ga nu slapen, dus tot zo ver de wijze adviezen van
Sterkte!
quote:DAnk je dank je!
Op vrijdag 4 april 2003 23:19 schreef Moonah het volgende:[..]
Dat hoef je jezelf echt niet aan te rekenen hoor. Kleine kinderen doen dat soort dingen niet expres om hun moeder te pesten. Ze doen dat omdat ze aandacht nodig hebben.
En als jij dat te weinig hebt gehad (ik weet niet, wild guess) dan is het nooit te laat om te leren die aandacht aan jezelf te geven.
Ik ga nu slapen, dus tot zo ver de wijze adviezen vanMonaMoonah.
Sterkte!
Weltrusten voor zometeen, en ik zal proberen een klein beetje liever voor mezelf te zijn vanavond.
kan geen goede smiley vinden om mijn woorden kracht bij te zetten.
quote:believe me, je bent niet de enige hiermee. ik denk ook van: wil mezelf pijn doen (of t nou is om te straffen of om emotionele pijn niet te voelen) maar dan ga ik nadenken over wat anderen er wel niet van zouden vinden als ze me zien lopen met giga littekens op mn armen...
Op vrijdag 4 april 2003 22:54 schreef mantamanta het volgende:[..]
Mmm, ik en mijn wijsheden.
Vandaag mega mega kutdag gehad.
alles mis.
trok het niet meer,
heb net met nagelknipper stukken uit mijn haar "geknipt" en in mijn arm lopen krassen.
Mijn vriend moet werken, en stond onder de douche.
Toen hij er onder vandaan kwam, zag hij de trepen op mijn arm wel of niet, in ieder geval reageerde ie er niet op.
WEl op de plukken haar die er lagen.
Mmmmm, heb je jezelf nog mooier lopen maken?
De schat.
Ik moet nu echt weg... kusje DAAAG....
Heb net mijn wenkbrauwen afgeschoren. (zonder me te snijden, valt dat weer mee
Wilde me eigenlijk kaalscheren.
Maar jha, moet over drie weken geginnen op nieuwe studie, en kan het daar wel schudden wanneer ik daar kaal aankom.
Het stomme is dat je daar dan nog over nadenk ook.
Dom wijf dat ik ben.
Je wil jezelf toch zonodig straffen? doe dat dan ook.... domme kut.
Maar nee hoor. het kutje is bang voor de lange termijn gevolgen....
Onder het mom van.
Ik heb het gehad, ik spring van het dak... maar wacht even... heb morgen wel een lekker ontbijt. dus laten we het maar niett doen...
Wat ben je dan voor suf kutwijf!
Vergeef mij mijn taal. en vermoedelijk is het ook nog te vroeg voor dergelijk serieuze onderwerpen.
Een bericht aan iedereen die zin heeft om te zeiken,
Ik lust je rauw. Rot op, ga lekker naar je moeder, ga die pesten.
En als je het niet aankan... ga lekker harry potter lezen. Of Ronald giphart ofzo...
Maar rot op van deze topic!
dus sla ik maar keihard met mn handen tegen hoofd aan, net zolang tot ik helemaal duizelig en misselijk ben en enorme hoofpijn heb... dat zien ze toch niet!
stom is het niet als je aan de lange termijn denkt... je voelt je stom maar eigenlijk is het bescherming tegen jezelf
quote:Klopt!
Op vrijdag 4 april 2003 23:35 schreef Yuki het volgende:[..]
believe me, je bent niet de enige hiermee. ik denk ook van: wil mezelf pijn doen (of t nou is om te straffen of om emotionele pijn niet te voelen) maar dan ga ik nadenken over wat anderen er wel niet van zouden vinden als ze me zien lopen met giga littekens op mn armen...
dus sla ik maar keihard met mn handen tegen hoofd aan, net zolang tot ik helemaal duizelig en misselijk ben en enorme hoofpijn heb... dat zien ze toch niet!
stom is het niet als je aan de lange termijn denkt... je voelt je stom maar eigenlijk is het bescherming tegen jezelf
het doet ook niet echt pijn wanneer je het doet. Het doet wel pijn, maar anders....
Je teen stoten doet veeel meer pijn. om maar een suf voorbeeld te noemen.
Het idiote is. Het helpt ook redelijk.
Ik kan nadat ik bezig ben geweest weer iets helderder nadenken.
Persoonlijk ga ik meestal heel hard blowen voordat het zover komt. Maar dat kan niet altijd.
Wanneer je stoned genoeg ben val je nl vanzelf in slaap, en is iets pakken dat je als instrument kunt gebruiken veel te veel moeite.
Zelf jezelf heeel hard knijpen (is redelijk vergelijkbaar met slaan denk ik) is dan nog teveel moeite.
Het kan je mischien een beetje helpen.
Wat doe jij als je iets dergelijks aan voelt komen (om het te voorkomen dan)
wat zijn we toch helden in het dagelijks leven he,
Ze moesten eens weten. Domme schapen (grotendeels dan)
gisteren wilde ik huilen om die pijn kwijt te raken... huilen is ten slotte (voor mij) nog altijd de beste en veiligste manier om je te uiten. en t lukte gewoon niet... het scheelde niet veel of ik had mn passer weer gepakt en was mn gevoel fijn gaan botvieren op mn hand...
het erge is dat ik dit gevoel al heel lang niet gehad heb, en daar was ik zo trots op... en nu ineens heb ik het weer dagelijks. en als ik dan iets pijnlijks doe krijg ik er zo'n spijt van later. ik weet dat ik er andere mensen misschien nog wel meer pijn mee doe dan mezelf. daar denk ik dus ook al aan als ik weer die neigingen krijg.
ik merk dat ik niet echt meer uit mn woorden kom, dus ik stop maar met raaskallen...
btw... weet niet of je liedje kent, maar t zinnetje: "erase all the pain till its gone" uit somewhere I belong van linkin park klopt behoorlijk...
Of is het op zo'n moment echt noodzakelijk om jezelf pijn te doen?
Als je jezelf moe slaat tegen zo'n zak begint het op een gegeven moment ook wel een beetje te zeuren volgens mij hoor...
Het is maar een idee... want of er erg veel constructieve tips zijn om het hele probleem weg te krijgen...
Volgens mij is het een tijdverslindend proces waar je in jezelf te rade moet gaan en voor jezelf moet uitmaken wat nou het beste voor je is, op een moment dat je zelf sterk genoeg aan 't worden bent.
Heel veel succes daarmee.
dit keer voel ik me na het snijden niet opgelucht, niet beter.. alleen nog maar net zo kut en eenzaam als ik me voelde..
ontzettende ruzie met me lieffie ik wil gewoon lief tegen hem doen maar dat kan ik niet altijd.. waarom ben ik zo'n ontzettend irritant persoon?? hij haat me nu vast ontzettend..
Toen ze na een tijd nog steeds doorging enzo, heb ik het uitgemaakt.
Edit: beetje respect graag .
[Dit bericht is gewijzigd door Moonah op 05-04-2003 19:40]
quote:Flikker effe op met zo'n kutopmerking.
Op zaterdag 5 april 2003 18:21 schreef EdSchouten het volgende:
Toen ze na een tijd nog steeds doorging enzo, heb ik het uitgemaakt. Ik wil niks hebben van die leipo's
De enige waar hier op gekotst moet worden ben jij
Mensen hoeven je echt niet altijd poeslief te behandelen als je het hebt gedaan, maar dit gaat wel een beetje erg ver, vind je niet?
Ieder heeft wel wat jij net zo goed!
quote:Pardon ???
Op zaterdag 5 april 2003 18:21 schreef EdSchouten het volgende:
Mijn ex-vriendin snee haarzelf altijd in haar armen enzoToen ze na een tijd nog steeds doorging enzo, heb ik het uitgemaakt. Ik wil niks hebben van die leipo's
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk mee hebt als je een vriendin hebt die dat gedaan heeft maar dat geeft je nog niet het recht om erover te oordelen.
Ik ben zelf allang blij dat ik ermee gestopt ben , en er ook niet veel meer naartoe neig .
Mijn driftbuien namen wel toe in sommige situaties dat het nog groter werd omdat het een uitlaatklep is , maar achteraf als ik het gedaan had zat ik ook vaak vol schuldgevoel en voelde me stom , nu is daar meer trots als ik in bepaalde situaties mezelf juist weerhouden heb om weer terug te gaan naar hoe ik vroeger was .
En dat is alleen maar extra stimulans.
quote:Nou? Ik vind in jezelf snijen gewoon bekand een geestelijke ziekte! Waarom zou je jezelf snijden? Als je een uitlaatklep wilt hebben, koop gewoon een boxbal
Op zaterdag 5 april 2003 18:40 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Pardon ???
Ik kan me voorstellen dat je het moeilijk mee hebt als je een vriendin hebt die dat gedaan heeft maar dat geeft je nog niet het recht om erover te oordelen.
Ik ben zelf allang blij dat ik ermee gestopt ben , en er ook niet veel meer naartoe neig .
Mijn driftbuien namen wel toe in sommige situaties dat het nog groter werd omdat het een uitlaatklep is , maar achteraf als ik het gedaan had zat ik ook vaak vol schuldgevoel en voelde me stom , nu is daar meer trots als ik in bepaalde situaties mezelf juist weerhouden heb om weer terug te gaan naar hoe ik vroeger was .
En dat is alleen maar extra stimulans.
quote:dat is wat jij vind.. en van mij mag je dat vinden... maar je mag ook wel met wat meer respect reageren in dit soort topics..
Op zaterdag 5 april 2003 18:46 schreef EdSchouten het volgende:[..]
Nou? Ik vind in jezelf snijen gewoon bekand een geestelijke ziekte! Waarom zou je jezelf snijden? Als je een uitlaatklep wilt hebben, koop gewoon een boxbal
mensen die snijden (ik dus ook) hebben daar op zekers wel een reden voor, en als je dat niet begrijpt (wat ik me goed voor kan stellen) dan is dat jouw probleem, maar moet je dat niet zo ontzettend duidelijk laten blijken...
quote:dat heb ik ook gehad.. periodes dat ik zo'n 30x per dag sneed.. ben blij dat ik dat nu niet meer doe (nu nog maar een paar keer per maand), en de littekens beginnen langzaam te verdwijnen...
Op zaterdag 5 april 2003 18:48 schreef EdSchouten het volgende:
En dat meisje waarmee ik het uitgemaakt had snee zich niet zomaar 1x in de maand maar gewoon 3-4x per week en het zag er niet uit! Net alsof ze allemaal naaldgaten in haar arm had.
quote:Zal ik je sterker vertellen het stamt af van iets psychisch en vaak ook veroorzaakt door trauma's .
Op zaterdag 5 april 2003 18:46 schreef EdSchouten het volgende:[..]
Nou? Ik vind in jezelf snijen gewoon bekand een geestelijke ziekte! Waarom zou je jezelf snijden? Als je een uitlaatklep wilt hebben, koop gewoon een boxbal
Maar ik vind zowieso niet dat je over iemand kan oordelen zonder dat je in degeen zijn schoenen staat.
Fijn voor je dat je het uberhaupt zelf nooit gedaan hebt maar om ander daarop te veroordelen vind ik bijzonder kortzichtig.
Ik vind het alleen gewoon echt geflipt. Ik zou er echt hartstikke op afknappen als ik anderen het zie doen. Jullie mogen het best wel gezellig vinden en het in groepjes van 10 willen doen.
quote:alsof we het leuk vinden....
Op zaterdag 5 april 2003 18:52 schreef EdSchouten het volgende:
Zeg ik dan dat jullie het verkeerd hebben?Ik vind het alleen gewoon echt geflipt. Ik zou er echt hartstikke op afknappen als ik anderen het zie doen. Jullie mogen het best wel gezellig vinden en het in groepjes van 10 willen doen.
quote:En vanaf dit punt is mij het spoor bijster.
Op zaterdag 5 april 2003 18:53 schreef NemesisDivina het volgende:
alsof we het leuk vinden....
quote:Pleur even gezellig op uit dit topic. Dit wannabe rel-usergedoe staat je niet.
Op zaterdag 5 april 2003 18:52 schreef EdSchouten het volgende:
Zeg ik dan dat jullie het verkeerd hebben?Ik vind het alleen gewoon echt geflipt. Ik zou er echt hartstikke op afknappen als ik anderen het zie doen. Jullie mogen het best wel gezellig vinden en het in groepjes van 10 willen doen.
Je hebt waarschijnlijk geen idee wat iemand heeft moeten doorstaan om tot het snijden te komen. Het kost nog veel meer moeite om ermee op te houden. Met name het onbegrip dat jij zo aardig illustreerd maakt het zwaar voor ze.
quote:lees het topic eens, dan weet je waar mensen mee worstelen die dit doen en misschien kun je dan een gefundeerde mening krijgen
Op zaterdag 5 april 2003 18:53 schreef EdSchouten het volgende:[..]
En vanaf dit punt is mij het spoor bijster.
jij snapt t dus duidelijk helemaal niet... kan ik je opzich niet kwalijk nemen, jij bent tenslotte niet depressief of wat dan ook, dus dit gevoel ken je niet...
maar om er zo op te reageren praat niet over dingen waar je geen verstand van hebt!
ik wil jou wel eens zien als je helemaal gek wordt van binnen... dat je alles wil doen om dat gevoel weg te drijven... en "wij" doen dat door onszelf pijn te doen.
aangezien je niet weet wat wij meemaken heb je t recht niet om er zo'n reactie op te geven... probeer je maar eens in te leven... wedden dat je gillend gek wordt??
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 05-04-2003 19:01]
quote:je mag wel zeggen dat het verkeerd is.. alleen die opmerking "stelletje leipo's" en het feit dat je je vriendin dumpte, omdat ze problemen had, vond ik een beetje (erg) overdreven
Op zaterdag 5 april 2003 18:58 schreef EdSchouten het volgende:
Dus tegen een drugsverslaafde mag ik niet zeggen dat drugs verkeerd zijn?
Ik weet wat het bij hem veroorzaakte en waarom hij het deed.
Neemt niet weg dat ik er op een gegeven moment niet meer tegen kon; iedere dag als ik thuiskwam checken of hij zichzelf niet had beschadigd, en me op een gegeven moment zelfs schamen voor al z'n littekens en wonden.
' T is nu 7 maanden uit maar ik heb er bij tijd en wijle nog steeds nachtmerries van.
Vraag aan de mensen hier die automutileren; beseffen jullie hoe ontwrichtend en beangstigend het voor jullie naasten is om dit te zien (hij deed het n.l ook waar ik bij was)?
quote:In dit topic zeg ik helemaal niet dat dit goed is , maar je moet heel goed beseffen dat het een of andere stoornis is , vaak door dingen verkeerd verwerkt te hebben.
Op zaterdag 5 april 2003 18:52 schreef EdSchouten het volgende:
Zeg ik dan dat jullie het verkeerd hebben?Ik vind het alleen gewoon echt geflipt. Ik zou er echt hartstikke op afknappen als ik anderen het zie doen. Jullie mogen het best wel gezellig vinden en het in groepjes van 10 willen doen.
Ik ben daarin uberhaupt nooit bezig geweest wat anderen daar van dachten en ik kan je haarfijn uitleggen waardoor ik kraste . Ik had veel te veel meegemaakt wat ik niet kon verwerken , dan kom je in een soort apatische staat dat je niets meer voelt , juist dat niets voelen is heel eng en dan ging ik krassen om juist weer iets te voelen. Het is een combinatie van uitlaatklep maar het ook juist om het zombieachtige wat je de hele tijd meemaakt weer bij te brengen , en ik kan zelf achteraf zeggen de opluchting duurde maar even , want dan daarna voelde je weer schuldig dat het gebeurd is .
Het is niet iets wat ik zeg van goh laat ik dat gezellig eens doen . Heb jij er uberhaupt bij je vriendin weleens naar gevraagd waardoor ze dit deed ?? Het is te makkelijk om erover te oordelen terwijl je misschien niet eens stil hebt gestaan wat er in haar leven is gebeurd waardoor ze dat ging doen .
quote:Sinds kort ja...Je hebt in dat opzicht zeker gelijk.
Op zaterdag 5 april 2003 19:01 schreef Noayla_ het volgende:Vraag aan de mensen hier die automutileren; beseffen jullie hoe ontwrichtend en beangstigend het voor jullie naasten is om dit te zien (hij deed het n.l ook waar ik bij was)?
quote:Kijk van deze reactie kan ik meer voorstellen. En inderdaad kan me van de omgeving heel goed voorstellen en juist omdat ik me naar de familie heel schuldig over voelde is ook een van de redenen geweest dat ik gestopt ben omdat juist het schuldgevoel te slopend was.
Op zaterdag 5 april 2003 19:01 schreef Noayla_ het volgende:
Veroordelen doe ik het niet; ik heb 6 jaar samengewoond met een jongen die automutileerde; peuken op z'n armen uitdrukken, zichzelf snijden, z'n hele gezicht open krabben etc.Ik weet wat het bij hem veroorzaakte en waarom hij het deed.
Neemt niet weg dat ik er op een gegeven moment niet meer tegen kon; iedere dag als ik thuiskwam checken of hij zichzelf niet had beschadigd, en me op een gegeven moment zelfs schamen voor al z'n littekens en wonden.
' T is nu 7 maanden uit maar ik heb er bij tijd en wijle nog steeds nachtmerries van.
Vraag aan de mensen hier die automutileren; beseffen jullie hoe ontwrichtend en beangstigend het voor jullie naasten is om dit te zien (hij deed het n.l ook waar ik bij was)?
Ik probeerde het juist ook te verbergen.
Het is bij ons wel bespreekbaar geworden (waar mam moeite mee had), omdat juist het belangrijk is daar over te kunnen spreken en dat het niet een taboe word , zodra het een taboe word is het namelijk ook moeilijker om hulp te zoeken .
maar dan gaak nadenken, en dan weet ik dat ik mn vriend, ouders en vrienden heel veel pijn doe... en dat ik rare blikken ga krijgen op school enzo... en soms weerhoud me dat ervan... en soms denk ik dan: MIETJE!!! als je t wil moet je t doen... en dan doe ik t 10x erger dan de bedoeling was in eerste instantie...
quote:Klinkt misschien niet helemaal als goede raad, maar ik heb eigenlijk een beetje maling gekregen aan wat mensen ervan vinden. Tsja en als voor jou nog steeds de voordelen opwegen tegenover de nadelen dan blijf je gewoon bezig, maar dat is ook geen ramp hoor..
Op zaterdag 5 april 2003 19:30 schreef Yuki het volgende:
aan de ene kant denk ik: dit is enige manier die me nu oplucht, en t gaat echt klote, dus t moet maar...
maar dan gaak nadenken, en dan weet ik dat ik mn vriend, ouders en vrienden heel veel pijn doe... en dat ik rare blikken ga krijgen op school enzo... en soms weerhoud me dat ervan... en soms denk ik dan: MIETJE!!! als je t wil moet je t doen... en dan doe ik t 10x erger dan de bedoeling was in eerste instantie...
.Als je iets niet begrijpt kun je op een normale toon om opheldering vragen.
Als je je mening wil geven, mag dat best (indien relevant) maar met respect.
quote:in principe doe ik t in "noodgevallen", als ik dus echt niet anders kan voor mn gevoel... maar anders laat ik t zo veel mogelijk, echt gezond is t niet
Op zaterdag 5 april 2003 19:34 schreef Orac het volgende:[..]
Klinkt misschien niet helemaal als goede raad, maar ik heb eigenlijk een beetje maling gekregen aan wat mensen ervan vinden. Tsja en als voor jou nog steeds de voordelen opwegen tegenover de nadelen dan blijf je gewoon bezig, maar dat is ook geen ramp hoor..
quote:Ach, wat is gezond? Het wordt lullig als je de boel moet laten hechten ja. Ach en ik heb het ook nog niet eens onder controle. De lamme helpt de blinde in dit geval zou je zeggen.'
Op zaterdag 5 april 2003 19:44 schreef Yuki het volgende:[..]
in principe doe ik t in "noodgevallen", als ik dus echt niet anders kan voor mn gevoel... maar anders laat ik t zo veel mogelijk, echt gezond is t niet
Sterkte!
(en dit is serieus een vraag...)
quote:denk t wel ja
Op zaterdag 5 april 2003 20:03 schreef voh het volgende:
Zou het tot bloedens toe verwijderen van je huid op je vingertoppen ook onder automutilatie vallen? Want dat doe ik al sinds mijn 9e, en des te gestresster ik ben, des te bloederiger het wordt :/(en dit is serieus een vraag...)
hoe doe je dat eigenlijk als ik vragen mag?
Zowel met bijten als met het afschrapen van de huid met mijn nagels.. Niet echt iets om trots op te zijn. Een aantal mensen uit mijn omgeving weet dat ik het doe (vriendin en paar vrienden) en die wijzen me er ook op als ik het zit te doen. Dan probeer ik ermee te stoppen maar het is ee oncontroleerbare dwang om het te doen.
En zoals eerder al gezegd, vaak tot bloedens toe. Ik kan regelmatig niet eens normaal typen omdat mijn wijsvinger zonder vel zit
quote:oei, dat klinkt niet best! je zei dat t erger word als t stressy-er wordt (lekker nederlands weer
Op zaterdag 5 april 2003 20:17 schreef voh het volgende:
Nagels.. De meeste mensen halen wel eens bijv, met hun tanden hoekjes weg bij hun vingernagels, die randjes. Ik ga verder dan dat :/Zowel met bijten als met het afschrapen van de huid met mijn nagels.. Niet echt iets om trots op te zijn. Een aantal mensen uit mijn omgeving weet dat ik het doe (vriendin en paar vrienden) en die wijzen me er ook op als ik het zit te doen. Dan probeer ik ermee te stoppen maar het is ee oncontroleerbare dwang om het te doen.
En zoals eerder al gezegd, vaak tot bloedens toe. Ik kan regelmatig niet eens normaal typen omdat mijn wijsvinger zonder vel zit
)is t dan zo dat je zo'n stressy situatie net kan handlen en dat je t daarom doet... of doe je t meer als uitvlucht?
quote:Ik kan me in jouw geval erg goed voorstellen dat het je teveel werd.. Als je er 6 jaar mee zit, en iemand zichzelf ook pijn doet waar je bij bent, dat vind ik persoonlijk echt te ver gaan (hoe moeilijk iemand het ook heeft, er is ergens een grens)
Op zaterdag 5 april 2003 19:01 schreef Noayla_ het volgende:
Veroordelen doe ik het niet; ik heb 6 jaar samengewoond met een jongen die automutileerde; peuken op z'n armen uitdrukken, zichzelf snijden, z'n hele gezicht open krabben etc.Ik weet wat het bij hem veroorzaakte en waarom hij het deed.
Neemt niet weg dat ik er op een gegeven moment niet meer tegen kon; iedere dag als ik thuiskwam checken of hij zichzelf niet had beschadigd, en me op een gegeven moment zelfs schamen voor al z'n littekens en wonden.
' T is nu 7 maanden uit maar ik heb er bij tijd en wijle nog steeds nachtmerries van.
Vraag aan de mensen hier die automutileren; beseffen jullie hoe ontwrichtend en beangstigend het voor jullie naasten is om dit te zien (hij deed het n.l ook waar ik bij was)?
Ik vind het zelf heel erg om te zien dat iemand zichzelf pijn gedaan heeft, en ik snap ook dat het voor mensen die ik goed ken ook moeilijk zou zijn/was om het bij mij te zien. Ik dacht daar altijd aan, en zorgde er altijd voor dat het eigenlijk niet te zien was.
quote:Dit vind ik nou niet echt een geweldige tip . Trouwens je knokkels rauw slaan valt ook onder mutulatie. Denk dan eerder aan een matras waar je tegen aan kan meppen.
Op zondag 6 april 2003 10:28 schreef superbossy het volgende:
Mensen die automutileren moeten zich eens uit gaan leven met hun vuisten op een betonnen muur of iets anders waar ze keihard op kunnen rammen. En dan ook echt in woede doen...heb je veel meer aan dan aan dat ge-automutileer waarbij je loopt te krabben en te snijden enzo. Laat je "frustraties" er maar eens op een andere manier uit. Sla je knokkels eens rauw op een levensloos hard object, bij mij werkt dat wel tenminste. Maar ik automutileer niet...
Wat wel beter werkt is juist zorgen voor ontspanning werkte bij mij vaak , zodra die gedachten merkte dat ze opkwamen dan zorgde ik voor extra ontspanning als afleiding en dat ik me beter voelde .
Misschien is sporten ook een goede tip . Zoek gewoon iets waar je zelf wel je ei kwijt kan maar geen schade van kan oplopen zelf .
quote:Heb ik 1 keer gedaan tegen een bakstenen muur en liep vervolgens 3 dagen met een Mickey Mouse (mega opgezwollen) hand. Ik heb er nog steeds de littekens van op mijn knokkels. En om nou te zeggen dat ik me er beter door voelde, nee. Bovendien is het dan nog veel zichtbaarder voor je omgeving. Gewoon geen goed idee dus.
Op zondag 6 april 2003 10:28 schreef superbossy het volgende:
Mensen die automutileren moeten zich eens uit gaan leven met hun vuisten op een betonnen muur of iets anders waar ze keihard op kunnen rammen. En dan ook echt in woede doen...heb je veel meer aan dan aan dat ge-automutileer waarbij je loopt te krabben en te snijden enzo. Laat je "frustraties" er maar eens op een andere manier uit. Sla je knokkels eens rauw op een levensloos hard object, bij mij werkt dat wel tenminste. Maar ik automutileer niet...
quote:Wil je foto's?.... vaak genoeg heb ik mijn knokkels gekneusd op een muur. Ik heb mijn pols en knokkels gebroken op een betonnen paal.
Op zondag 6 april 2003 10:28 schreef superbossy het volgende:
Mensen die automutileren moeten zich eens uit gaan leven met hun vuisten op een betonnen muur of iets anders waar ze keihard op kunnen rammen. En dan ook echt in woede doen...heb je veel meer aan dan aan dat ge-automutileer waarbij je loopt te krabben en te snijden enzo. Laat je "frustraties" er maar eens op een andere manier uit. Sla je knokkels eens rauw op een levensloos hard object, bij mij werkt dat wel tenminste. Maar ik automutileer niet...
Serieus, pak dan een boksbal ofzo, net zoals snijden is je frustraties op een muur uitleven niet echt de oplossing.
Mark
Wat ik hier wel zie is veel lotgenoten. Op welke manier dan ook doen we hier allemaal iets wat in onze ogen eingelijk ook nog fout is.
Wat ik me af vraag. Wat zet ons aan tot het doen van deze dingen. Wan om het probleem te begrijpen moet je aan het begin beginnen. En het begint meestal met iets.
Ik snap best dat niemand hier zijn hele verhaal wil ophangen. En voel je alsjeblieft tot niks verplicht.
Ik zal bij mezelf beginnen, en ik zal ook niet helemaal uitweiden over het hoe en wat wat er vorger allemaal gebeurd is. Laten we het er op houden dat ik er gewoon een utlieme vorm van faalangst aan over heb gehouden.
als er iets fout ging in huis was ik daar de dupe van, en daar komt ook mijn achterlijk hoge pijngrens vandaan.
Voor mij zijn het zaken als iets fout doen. Ik ben werkzaam in de IT business, en de keer voordat ik mijn laatste verhaaltje schreef over wat er was gebeurd lukt er gewoon niks, en eingelijk als ik er nu over na denk was het iets heel doms.
ik sneed mezelf omdat mijn pc voor de zoveelste keer crashte, met de gedachte in mijn achterhoofd dat ik als iteejertje mijn eingen pc toch wel stabiel moest krijgen.....Zo dom, maar zo heb ik dat met meerdere dingen. De keren dat ik gezakt ben voor mijn rijexamen en dat soort dingen.
Ik hoop dat jullie iets hier aan hebben, voor mij heb ik gemerkt dat het over over praten (aangezien ik niet zo graag in het echt praat, post ik meer) goed helpt met het verwerken van dingen.
Groetjes, en wees gerust, er is altijd licht aan het eind van de tunnel
Mark
ik heb pijn... en dan niet fysiek maar psychisch. Het doet pijn van binnen. en normaal zou ik die pijn los kunnen laten, of iig even weg kunnen drukken door een flink potje janken. Daar doe ik mezelf nix mee aan, en t lucht wel op.
En nu ben ik aan de paroxetine... en ik kan dus niet (of nauwelijks) meer huilen. 3 tranen misschien, als ik mazzel heb...
En tog moet die pijn weg... dat is t punt dat ik mezelf pijn ga doen... fysiek dus. Onder het motto (hoe ziek t ook klinkt, t is waar): als mn arm/hand/been/whatever pijn doet, hoef ik die andere pijn niet te voelen. en fysieke pijn gaat wel weer over, zo erg is t niet.
soms kan ik die drang tegenhouden, door te denken aan reacties van anderen... ik ben eigenlijk best een mietje... ik kras het liefst zo onopvallend mogelijk... anders krijg je van die rare blikken...
soms slaat dat om in woede... TRUT DAT JE JE DAAR DRUK OM MAAKT... MIETJE!!!! en maar krassen mensen :s
iemand hiermee bekend?
quote:Heel erg bekend juist, ik heb wonden op mijn bovenarm, zodat ik mooi een t-shirt aan kan, korte broek is er niet meer bij, maar goed.
Op donderdag 10 april 2003 00:21 schreef Yuki het volgende:
hmm... even heel iets anders... en ook eigenlijk weer niet want ik ga maar es uitleggen WAAROM ik dit nou eigenlijk doe...ik heb pijn... en dan niet fysiek maar psychisch. Het doet pijn van binnen. en normaal zou ik die pijn los kunnen laten, of iig even weg kunnen drukken door een flink potje janken. Daar doe ik mezelf nix mee aan, en t lucht wel op.
En nu ben ik aan de paroxetine... en ik kan dus niet (of nauwelijks) meer huilen. 3 tranen misschien, als ik mazzel heb...
En tog moet die pijn weg... dat is t punt dat ik mezelf pijn ga doen... fysiek dus. Onder het motto (hoe ziek t ook klinkt, t is waar): als mn arm/hand/been/whatever pijn doet, hoef ik die andere pijn niet te voelen. en fysieke pijn gaat wel weer over, zo erg is t niet.
soms kan ik die drang tegenhouden, door te denken aan reacties van anderen... ik ben eigenlijk best een mietje... ik kras het liefst zo onopvallend mogelijk... anders krijg je van die rare blikken...
soms slaat dat om in woede... TRUT DAT JE JE DAAR DRUK OM MAAKT... MIETJE!!!! en maar krassen mensen :siemand hiermee bekend?
Natuurlijk maak je je druk om wat de mensen ervan denken. Dat is toch logisch, het feit dat je zelf door hebt dat het niet helemaal in orde is is al weer een stap in de goede richting.
Laatst ging ik me omkleden op het werk, trek ik zonder er bij na te denken mijn shirt uit, loopt er net een collega naar binnen. Kreeg me toch een potje gezeur aan mijn kop (afgezien van het feit dat het net die collega is die overal over zeurt).
De pijn die je voelt, waar komt die vandaan?..heeft die een reden of een bron, zo ja dan is het goed om die bron eens proberen objectief te bekijken, en kijken wat er nou echt aan de hand is (ik ben geen psycholoog maar ik spreek uit ervaring)
De fysieke pijn geeft je een endorfine stoot, en dan voel je je weer even goed, het is net een soort drugs. En net als drugs kan het verslavend werken.
Reacties van je omgeving zijn normaal, die kun je verwachten en daar moet je je op voorbereiden, wat nou als je een keer naar het strand gaat met de familie?
Wees niet bang om voor je problemen uit te komen, zoals je ook hier kan zien kampen meer mensen er mee, en het is dus eingelijk helemaal niet zo raar. Zodra je omgeving weet wat er speelt zullen ze het (meestal) begrijpen.
Ik heb het al eerder gezegd, maar het blijft waar
Wees niet bang om jezelf te zijn...
Sterkte, en groetjes
Mark
quote:Bij de sport die ik beoefen loop ik ook schade op...niet zozeer structureel, maar wel tijdelijk, om de pijngrens en de hardheidsgraad te verhogen. Hetgene wat ik voorstel is wat mij betrefd absoluut beter dan krassen, krabben of snijden. Met name omdat je de gevolgen van bijvoorbeeld rauwe knokkels langer blijft voelen dan bijvoorbeeld snijwonden. Ik wil geen hele uiteenzetting gaan maken hier van mijn visie daarom alleen nog het volgende:
Op zondag 6 april 2003 16:10 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:[..]
Dit vind ik nou niet echt een geweldige tip . Trouwens je knokkels rauw slaan valt ook onder mutulatie. Denk dan eerder aan een matras waar je tegen aan kan meppen.
Wat wel beter werkt is juist zorgen voor ontspanning werkte bij mij vaak , zodra die gedachten merkte dat ze opkwamen dan zorgde ik voor extra ontspanning als afleiding en dat ik me beter voelde .
Misschien is sporten ook een goede tip . Zoek gewoon iets waar je zelf wel je ei kwijt kan maar geen schade van kan oplopen zelf .
De dingen die ik doe om mijn frustraties af te reageren zijn het gevolg van een keuze die ik maak met mijn volle verstand. Ik vind het fijn en voel me er goed bij. Daarom wens ik het geen automutulatie te noemen, ook omdat er geen geestelijke problemen aan ten grondslag liggen. Wellicht is mijn kijk op de problemen die mensen hebben die automutileren niet compleet en daarom mijn input onterecht. Ik ben iig blij dat ik een lijn kan trekken tussen mezelf kapotmaken of op een semi gezonde manier af te kunnen reageren op de zaken die maken dat de initiële waarde van het leven nul is.
Take care of yourself...and then eachother!
Dit werkt meestal wel tenminste bij mijn vriendin wel bij haar gaat het om zichzelf pijn te doen en dat doet behoorlijk pijn zo`n elastiek (heb het zelf eens geprobeerd) en dat helpt haar om niet te gaan snijden.....
quote:Das dus t stomme... ik weet niet waar t vandaan komt... ineens een golf van somberheid die over me heen komt, die op me drukt als iets heel zwaars...
Op donderdag 10 april 2003 09:40 schreef Tr3Mm0r het volgende:
De pijn die je voelt, waar komt die vandaan?..heeft die een reden of een bron, zo ja dan is het goed om die bron eens proberen objectief te bekijken, en kijken wat er nou echt aan de hand is (ik ben geen psycholoog maar ik spreek uit ervaring)
quote:Ik zit nog op school, en ben nog niet zover dat ik mn klasgenoten (die ik toch al niet allemaal vertrouw) te vertellen waarom ik een snee op mn arm heb bijv... tis erg duidelijk te zien dat ik die zelf gemaakt heb, maar heb geen zin om het allemaal uit te leggen. Ik heb het eens geprobeerd en de eerste reacties waren zo vervelend, dat ik ben opgehouden. Dat doe ik dus niet meer. Zelfde verhaal bij sportvereniging... ik ken die mensen amper, maar ze zien het wel
Wees niet bang om voor je problemen uit te komen, zoals je ook hier kan zien kampen meer mensen er mee, en het is dus eingelijk helemaal niet zo raar. Zodra je omgeving weet wat er speelt zullen ze het (meestal) begrijpen.Ik heb het al eerder gezegd, maar het blijft waar
Wees niet bang om jezelf te zijn...Sterkte, en groetjes
Mark
iig bedankt voor je adviezen
quote:Dat heb ik inderdaad ook heel erg. En mensen vragen dan: "Wat is er?" Maar ik kan het dan toch niet uitleggen, omdat ik niet weet wat er is.
Op vrijdag 11 april 2003 21:08 schreef Yuki het volgende:[..]
Das dus t stomme... ik weet niet waar t vandaan komt... ineens een golf van somberheid die over me heen komt, die op me drukt als iets heel zwaars...
quote:Ik loop vaak (als de krassen niet te erg zijn) gewoon in een t-shirt. Littekens heb ik wel heel veel, maar het interesseert me niet als iemand het ziet. Als iemand er naar vraagt zeg ik vaak: "Ohw niks." of "Ohw, van de kat." Ze weten toch niet dat ik geen kat heb
Op vrijdag 11 april 2003 21:08 schreef Yuki het volgende:[..]
Ik zit nog op school, en ben nog niet zover dat ik mn klasgenoten (die ik toch al niet allemaal vertrouw) te vertellen waarom ik een snee op mn arm heb bijv... tis erg duidelijk te zien dat ik die zelf gemaakt heb, maar heb geen zin om het allemaal uit te leggen. Ik heb het eens geprobeerd en de eerste reacties waren zo vervelend, dat ik ben opgehouden. Dat doe ik dus niet meer. Zelfde verhaal bij sportvereniging... ik ken die mensen amper, maar ze zien het wel
iig bedankt voor je adviezen
Maar verder intereseert het me niet zoveel. Ik ga niet duidelijk met een nog "verse" snee in mijn pols in een t-shirt lopen, maar als ze al redelijk vervaagd zijn of als het littekens zijn boeit het me niet meer.
maar volgende week (als ik weer naar school moet) wordt t mooi weer... en ben toch echt niet van plan met een t-shirt met lange mouwen te gaan lopen... en t zit op me onderarm, knalrood enzo, en erg duidelijk niet door een kat of ander dier
vind t gewoon te moeilijk om uit te leggen... mensen die niet weten wat een depressie is zullen zich (meestal) niet in kunnen leven in je gevoel, en bestempelen het heel snel als aandachtvragen of aanstellerij. Ze snappen niet dat ik keihard vecht om mezelf tegen te houden... zo frustrerend...
waar ik nog t meest tegen op zie is dat mn ouders, broer en vriend t zullen zien... die zien t namelijk dit weekend nog, als het op zn ergst is... het zijn de mensen waar ik t meest op kan vertrouwen, en toch ben ik bang voor hun reacties... zie mn ma er wel voor aan om mn passer af te pakken, messen buiten mn buurt te houden enzovoorts... en dit kan ook nooit goed zijn voor mn relatie
waarom voelt t op t moment zelf zo prettig (hoe ziek t ook klinkt) en is t daarna alleen maar klote?
.Met je ouders, je broer en je vriend is toch anders, want je kan het niet altijd voor ze verbergen. Weten ze dat je depressief bent? Want je moet het ze denk ik toch een keer vertellen. Als zij weten wat er aan de hand is, kunnen ze er rekening mee houden. Mijn vriend weet hoe kut het met me gaat, en hij weet dat ik af en toe nog steeds snij. In het begin schrok hij er ontzettend van als ik het deed en werd hij kwaad enzo, maar nu kijkt hij er anders tegenaan en hij weet dat ik "gewoon zo ben". Hij is nu nog wel verdrietig als ik gesneden heb, maar hij wordt er niet kwaad om.
Mijn ouders weten het nu ook niet, maar ze wisten het wel (toen ik nog in therapie was). Denk dat het wel de beste oplossing is als ze het weten, desnoods vertel je het via iemand anders (je psych bijvoorbeeld).
Sterkte
quote:Omdat het verkeerd is. Snijden is niet goed meissie, maar ik denk dat je dat zelf ook wel snapt. Op het "moment van" voelt het lekker, en goed, maar daarna niet. Het is net als met drugs (daar heb ik het altijd mee vergeleken): het is een verslaving, en uiteindelijk heb je het altijd nodig om je prettig te voelen, terwijl het zonder ook moet kunnen.
Op vrijdag 11 april 2003 23:07 schreef Yuki het volgende:
=knip=waarom voelt t op t moment zelf zo prettig (hoe ziek t ook klinkt) en is t daarna alleen maar klote?
dat hoort ie morgen) mn ma brengt me elke week naar therapie, tis een end weg, dus dat kan niet anders...ik heb besloten schijt te hebben aan mn klasgenoten... als ze t zien weten ze t wel, dus als ze vragen gaan stellen zeg ik t gewoon niet als ik er geen zin in heb.
ben nu heel bang voor de reactie van mn vriend... tis voor t eerst dat ie t echt ziet als ik iets gedaan heb... heb wel es eerder iets gedaan, maar toen hadden we nog niets met elkaar, dus hij wist van niets. en nu komt ie morgen langs, en als we naar t bos gaan zoals afgesproken moet ik t m toch wel vertellen... ik wil dat ie t hoort van mij, en niet opeens ziet ofzo... dat lijkt me helemaal vreselijk. gezellig 2 maanden jubileum morgen
en mn ouders en broer nog... ik denk dat ik hen nix laat horen, en eigenlijk maar hetzelfde doe als bij mn klasgenoten. Ik kan echt niet steeds uit gaan leggen waarom ik dat doe, hoe t er komt, etc. t sloopt me al om t aan mn psych te vertellen... mn ma weet dat ik neigingen heb gehad afgelopen week, maar toen heb ik t steeds tegen kunnen houden.
maar gisteren heb ik t voor mn gevoel eindeloze gevecht tegen de neigingen verloren... weg gevoel dat ik t zelf wel red ZONDER mutilatie...
die dikke streep op mn onderarm valt maar amper te verbergen... helemaal omdat ik de korstjes er ook steeds af haal met de passer waarmee ik ook die snee heb veroorzaakt... t wordt steeds roder
stukje dat mn gevoel prima beschrijft:
"this pain is just too real..." uit My Immortal van Evanescence
quote:Ik heb onderhand ook al op msn met je hierover gesproken, maar ik zal mijn "goede raad" ook wel eventjes hier posten
Op zaterdag 12 april 2003 15:38 schreef Yuki het volgende:
me ouders weten, broer en vriend weten dat ik depressief ben... sommige klasgenotes van me ook... mn vriend weet echt alles (alleen nog niet dat ik gesneden heb, en er eigenlijk al de hele dag mee bezig ben...ik heb besloten schijt te hebben aan mn klasgenoten... als ze t zien weten ze t wel, dus als ze vragen gaan stellen zeg ik t gewoon niet als ik er geen zin in heb.
ben nu heel bang voor de reactie van mn vriend... tis voor t eerst dat ie t echt ziet als ik iets gedaan heb... heb wel es eerder iets gedaan, maar toen hadden we nog niets met elkaar, dus hij wist van niets. en nu komt ie morgen langs, en als we naar t bos gaan zoals afgesproken moet ik t m toch wel vertellen... ik wil dat ie t hoort van mij, en niet opeens ziet ofzo... dat lijkt me helemaal vreselijk. gezellig 2 maanden jubileum morgen
en mn ouders en broer nog... ik denk dat ik hen nix laat horen, en eigenlijk maar hetzelfde doe als bij mn klasgenoten. Ik kan echt niet steeds uit gaan leggen waarom ik dat doe, hoe t er komt, etc. t sloopt me al om t aan mn psych te vertellen... mn ma weet dat ik neigingen heb gehad afgelopen week, maar toen heb ik t steeds tegen kunnen houden.
maar gisteren heb ik t voor mn gevoel eindeloze gevecht tegen de neigingen verloren... weg gevoel dat ik t zelf wel red ZONDER mutilatie...
die dikke streep op mn onderarm valt maar amper te verbergen... helemaal omdat ik de korstjes er ook steeds af haal met de passer waarmee ik ook die snee heb veroorzaakt... t wordt steeds roderstukje dat mn gevoel prima beschrijft:
"this pain is just too real..." uit My Immortal van Evanescence
. Misschien dat anderen er ook nog wat aan hebben ofzo. Ik vind het heel knap van je dat je het morgen aan je vriend gaat vertellen wat er aan de hand is, en daar wil ik je heel veel sterkte bij wensen. Ik denk dat hij er wel begrip voor heeft. Tenminste, hij zal het vastwel in het begin "raar" vinden, en er erg van schrikken, maar bij mij was het zo, dat mijn vriendje er een beetje aan begon te "wennen". Hij heeft me gezegd dat hij het nooit zal begrijpen, en dat hij dat ook niet wil, maar het doet minder pijn dan in het begin.Je doet anderen er inderdaad pijn mee, met krassen/snijden. Dus ik hoop dat jij en je vriend er een beetje uit komen samen, maar dat moet wel lukken denk ik
.hmmzz dat ging niet erg lekker, ik hoop dat je er wat van snapt, kon niet erg uit me woorden komen
Ik kreeg op school en bij american football in de kleedkamer allen maar rare schuine blikken, met mijn postuur helpt de algemene "fuck off" blik dan heel erg. En er werden geen vragen gesteld. Wat ik wel heb gemerkt is dat als jij er niet zo veel problemen van maakt er ook niet zo veel en erg op gereageerd word. Natuurlijk als je nog 4 jaar met diezelfde lui op school moet zitten, zou ik wel wt meer oppassen.
Er komt een punt waarop je zegt....ja..nou en, en dan boeit de hele omgeving je eigenlijk niet meer. Mijn vriendje noemde me scarface hij wist waarom ik het deed, hij was het er niet mee eens, maar toch, als we s'avonds in bed lagen deed hij juist zachter en aardiger tegen daar waar ik had gesneden.
Voor de rest weten een paar goede vrienden van me wat ik doe, niet waarom. Daar ben ik mezelf nog altijd over aan het ondervragen.
Als ik een keer een snee op mijn onderarm ofzo heb dan kom ik er meestal goed vanaf als ik zeg dat het door de kat kwam (ookal kan een kat niet 10 cm in een perfecte rechte lijn snijden) maar goed, mensen zijn van nature uit goedgelovig.
Ik dnk dat je in een volwassen n begrijpende omgeving zit je je eigen probleem (want dat is het nog steeds) veel makkelijker kan begrijpen. Ik heb zelf gemerkt dat toen we met het werk in ijsland gingen zwemmen ik er niet een reacties op kreeg, terwijl het toch overduidelijk was.
Oh trouwens lampies idee van dat elsatiekje werkt in dusverre goed dat ik liever geen gigantische bloeduitstorting op mijn pols wil hebben. Maar inderdaad voor het gevoel van pijn werkt het perfect bedankt voor het delen van deze optie.
Schaam je niet voor jezelf, ik ken jullie amper behalve van deze thread eigenlijk. Maar ik denk niet dat het nodig is om je te schamen voor wie jullie zijn
Groetjes
Mark
de school boeit me eigenlijk niet zoveel... daar doe ik toch niemand pijn als ik mezelf pijn doe. Heb t vandaag aan mn beste vriend vertelt, en die schrok zich al wezenloos... hij eiste dat ik beloofde t nooit meer te doen... kheb m niets beloofd... kan immers niet garanderen dat t nooit meer gebeurd.
om het mn vriend te vertellen vind ik nog wel het ergst. ik heb al heel erg t idee dat ie zich druk om me maakt, wat ik niet wil, en dit maakt het alleen maar erger. maar de grootste angst zit erin dat ik bang ben dat ie zich er geen raad mee weet, er niet mee om kan gaan oid, en dat ik m dan kwijt raak... hoe stom het ook klinkt, hij is nu het enige waar ik voor leef... hij geeft me hoop
mn ouders weten wel zo ongeveer hoe ik me voel, en heb nog geen zin ze t te vertellen. ze zien t wel, en als ze dan een verklaring willen zal ik ze die (uiteindelijk) wel geven. maar om mn ouders maak ik me niet zo druk, die zullen er altijd voor me zijn, of ik mezelf nou dingen aan doe of niet.
ik heb ineens wel veel minder zin in de boswandeling die gepland staat voor morgen
quote:Dat hij zich wezenloos schrok kan ik begrijpen ja. Als ik er geen ervaring mee zou hebben (zowel bij mezelf als in mijn omgeving), zou ik me ook wezenloos schrikken. 2 Jaar geleden zou ik met een vriendin mee op vakantie gaan naar Oostenrijk, vlak daarvoor ben ik begonnen met snijden. Zij wist het van me, en had tegen mij gezegd dat ik ermee MOEST stoppen, want als ik door ging mocht ik niet mee op vakantie. Ze wilde immers niet met een "gek" opgescheept zitten. Nou ja, toen heb ik maar gezegd dat ik ermee zou stoppen.
Heb t vandaag aan mn beste vriend vertelt, en die schrok zich al wezenloos... hij eiste dat ik beloofde t nooit meer te doen... kheb m niets beloofd... kan immers niet garanderen dat t nooit meer gebeurd.
quote:Mijn vriend is momenteel ook het enige waar ik voor leef, ook al weet ik dat het verkeerd is. Ik heb hier op Fok! een topic geopend, ik geloof vorige week, waar mij heel hard is duidelijk gemaakt dat ik een eigen leven moest hebben. Het topic heet paniek.
om het mn vriend te vertellen vind ik nog wel het ergst. ik heb al heel erg t idee dat ie zich druk om me maakt, wat ik niet wil, en dit maakt het alleen maar erger. maar de grootste angst zit erin dat ik bang ben dat ie zich er geen raad mee weet, er niet mee om kan gaan oid, en dat ik m dan kwijt raak... hoe stom het ook klinkt, hij is nu het enige waar ik voor leef... hij geeft me hoop
Ik hoop dat je vriend het beter opneemt dan die vriend aan wie je het hebt verteld. Als je het aan je vriend gaat vertellen, probeer dan ook te vertellen WAAROM je snijdt, want dan kan hij je misschien helpen.
quote:Komt wel goed
mn ouders weten wel zo ongeveer hoe ik me voel, en heb nog geen zin ze t te vertellen. ze zien t wel, en als ze dan een verklaring willen zal ik ze die (uiteindelijk) wel geven. maar om mn ouders maak ik me niet zo druk, die zullen er altijd voor me zijn, of ik mezelf nou dingen aan doe of niet.
Wacht gewoon het goede moment af, net als je nu met je vriend hebt gedaan...
Shit, het is dus toch geen korte reactie geworden. Nou ja, Yuki, zolang je er maar wat aan hebt meis. Ik zal aan je denken morgen
=edit=
Typo's
quote:Probeer het iig NIET te doen om je verdriet etc te vergeten. Ik weet dat het daarmee gewoon lukt, maar het werkt verslavend en uiteindelijk zit je helemaal onder de littekens en ravijnen en blijf je het je hele leven zien. Niet doen dus. Je komt er alleen maar dieper de put door in.
Op zaterdag 12 april 2003 21:02 schreef Yuki het volgende:
tis voor mij de eerste keer dat t ook door anderen gezien kan worden... heb wel es wat op me hand gehad, klein sneetje, maar dat leek op een kras van een kat ofzo, dus kreeg geen vragen... of op mn bovenbenen, die ziet toch niemand...de school boeit me eigenlijk niet zoveel... daar doe ik toch niemand pijn als ik mezelf pijn doe. Heb t vandaag aan mn beste vriend vertelt, en die schrok zich al wezenloos... hij eiste dat ik beloofde t nooit meer te doen... kheb m niets beloofd... kan immers niet garanderen dat t nooit meer gebeurd.
om het mn vriend te vertellen vind ik nog wel het ergst. ik heb al heel erg t idee dat ie zich druk om me maakt, wat ik niet wil, en dit maakt het alleen maar erger. maar de grootste angst zit erin dat ik bang ben dat ie zich er geen raad mee weet, er niet mee om kan gaan oid, en dat ik m dan kwijt raak... hoe stom het ook klinkt, hij is nu het enige waar ik voor leef... hij geeft me hoop
mn ouders weten wel zo ongeveer hoe ik me voel, en heb nog geen zin ze t te vertellen. ze zien t wel, en als ze dan een verklaring willen zal ik ze die (uiteindelijk) wel geven. maar om mn ouders maak ik me niet zo druk, die zullen er altijd voor me zijn, of ik mezelf nou dingen aan doe of niet.
ik heb ineens wel veel minder zin in de boswandeling die gepland staat voor morgen
) maarja... t hoge woord is er uit, en hij werd niet boos ofzomn moeder heeft t vandaag ontdekt en schrok zich de ****
ze gaat zometeen mn psych opbellen
op school nog nix gehoord... hoop echt dat dat zo blijft, maar denk niet dat dat zo zal zijn
quote:Het zal waarschijnlijk wel een hele opluchting voor je zijn dat het eruit is
Op maandag 14 april 2003 14:42 schreef Yuki het volgende:
gelukkig is alles goed gegaan... hij is wel geschrokken enzo, en volgens mij maakt ie zich nu nog meer zorgen (mn moeder heeft t vandaag ontdekt en schrok zich de ****
ze gaat zometeen mn psych opbellenop school nog nix gehoord... hoop echt dat dat zo blijft, maar denk niet dat dat zo zal zijn
, en ik ben blij dat je het je vriend verteld hebt. Weet je psych trouwens dat je snijdt? Dan is het denk ik niet zo heel erg je dat je moeder gaat bellen. Vervolgens kan jij dan aan de psych vertellen wat er aan de hand is. Maargoed, sterkte mn psych wilde t weten als er iets dergelijks gebeurde (snijden of andere mutilatie dus), zodat ie t dan met een kinderpsychiater kan bespreken...
en mn medicatie MOET omhoog volgens hem... lijkt mij ook wel een plan, ik merk helemaal nix, alleen de bijwerkingen
is idd wel een opluchting dat mn vriend t weet... zag er heel erg tegenop maar t is allemaal goedgekomen... 1 ding is zeker, hoe klote ik me ook voel, 
blijf ik
zometeen ff slapen... ben doodmoe 
quote:Hmmmzz, ik hoop dat het gaat werken, de medicatie. Ik heb zelf nooit medicijnen gehad, maar ik hoop dat ze bij jou gaan werken. En dat het goed komt geloof ik wel inhoor meis
Op maandag 14 april 2003 15:39 schreef Yuki het volgende:
mn psych weet dattik neigingen heb gehad afgelopen week... mn ma is vanochtend bij m geweest voor gesprek (moet zo af en toe ofzo) maar toen had ze nog nix gezien... toen ze thuiskwam vanmiddag en ik op de bank zat zag ze t ineens... schrok zich dood...
mn psych wilde t weten als er iets dergelijks gebeurde (snijden of andere mutilatie dus), zodat ie t dan met een kinderpsychiater kan bespreken...
en mn medicatie MOET omhoog volgens hem... lijkt mij ook wel een plan, ik merk helemaal nix, alleen de bijwerkingenis idd wel een opluchting dat mn vriend t weet... zag er heel erg tegenop maar t is allemaal goedgekomen... 1 ding is zeker, hoe klote ik me ook voel,
zometeen ff slapen... ben doodmoe
doet msn het bij jou trouwens ook niet??
naja, dan maar weer ff achter pc hangen... net doodongeruste ma uitgezwaaid... kwam heel liev aan met een pleister met betadinezalf... omdat t ontstoken is
mn psych wil dat ik eenmalig naar kinderpsychiater ga, en hij gaat mn huisarts bellen omdat ie vind (zeker nadat ie dit hoorde) dat ik op moet hogen. de dosering die ik nu heb is echt TE laag, niet werkzaam. en hij gaat op vakantie, dus gaat ie regelen dat als er iets is ik naar mn huisarts kan gaan om te praten.
msn doet t wel bij mij
quote:Natuurlijk is ze ongerust, maar gelukkig weet ze het nu. Wel lief van haar dat ze er zo mee omgaat, en goed van je dat je het hebt verteld *trots is*
Op maandag 14 april 2003 16:20 schreef Yuki het volgende:
slapen lukt nietnaja, dan maar weer ff achter pc hangen... net doodongeruste ma uitgezwaaid... kwam heel liev aan met een pleister met betadinezalf... omdat t ontstoken is
quote:Hmmm misschien helemaal niet zo'n slecht idee, die pillen zijn er nou eenmaal om je door die depressie heen te helpen, en als ze niet werken dan heb je er natuurlijk niks aan. En gelukkig dat ze dat onderling regelen zodat je toch iemand hebt om tegen te praten.
mn psych wil dat ik eenmalig naar kinderpsychiater ga, en hij gaat mn huisarts bellen omdat ie vind (zeker nadat ie dit hoorde) dat ik op moet hogen. de dosering die ik nu heb is echt TE laag, niet werkzaam. en hij gaat op vakantie, dus gaat ie regelen dat als er iets is ik naar mn huisarts kan gaan om te praten.
quote:hier nog steeds niet
msn doet t wel bij mij
hoor ik net van me ma dat t is omdat mn eigen psych vind dat de mutilatie (en mn verhaal erbij van: alles om me heen lijkt te verdwijnen) een grote complicerende factor is... ben benieuwd wat die psychiater er mee kan
ik ben nu wel zo verschrikkelijk moe... moet over een uur bij de balletschool zijn, kleine kindjes helpen enzo beetje afleiding kan geen kwaad.
De rest van de dag blijf ik denk op mn bed liggen, viel onder de lessen vandaag bijna in slaap... lucky me dat er klasgenoten zijn die ff porren als een docent kijkt
en mja, dat van mn moeder... ze zag het en vroeg een verklaring... had de moed niet om er zelf over te beginnen... wel bij mn pa gedaan, kreeg beetje vreemde reactie, merkte dat ie er niet echt iets mee kon, geen plaats kon geven ofzo. maar deed gelukkig niet moeilijk, en werd ook niet boos gelukkig.
nu eerst nog ff half uurtje pitten... 
Ik zou mijn ouders wel alles over me willen vertellen maar ik ben bang dat ik dat serieus het huis uit geschopt word ofzo, of in ieder geval niet meer relaxed met mijn vader door een deur zou kunnen. en dat zou zo jammer zijn, want hij is echt de aardigste stiefpa die ik ooit heb gehad........hij is alleen vreselijk homofoob, en als er iets niet helemaal volgens de norm is is het volgens hem raar en moet opgesloten worden enzo....
Mijn moeder zou het wel begrijpen denk ik...
nogmaals ik vind het super van je, heel erg goed, en ook een stuk beter voor jezelf want er valt nu wel een last van je af, je weet dat je vanaf nu op kan bouwen wat je kwijt bent geraakt. En als je ouders het begrijpen, dan kan je ook ophun steun rekenen
Heel veel sterkte en
Mark
quote:Omdat je dan met die littekens en wonden zit opgescheept. Stop er nu mee, anders ga je er helemaal kapot aan en moet je niet verbaasd staan dat je over en jaar in een inrichting zit ofzo. Zoiets is net als drugs, het moment zelf voelt het heel goed, maar erna krijg je er superveel last van. Kappen dus, ik kan het niet anders zeggen.
Op vrijdag 11 april 2003 23:07 schreef Yuki het volgende:
waarom voelt t op t moment zelf zo prettig (hoe ziek t ook klinkt) en is t daarna alleen maar klote?
quote:Juist, je voelt je dom en zwak omdat je toegeeft aan die gevoelens. Het is inderdaad net drugs, de endorfine die je lichaam aanmaakt is een soort van drug omdat het je beter laat voelen, en dus gesstelijk verslavend werkt.
Op dinsdag 15 april 2003 16:02 schreef Maanvis het volgende:[..]
Omdat je dan met die littekens en wonden zit opgescheept. Stop er nu mee, anders ga je er helemaal kapot aan en moet je niet verbaasd staan dat je over en jaar in een inrichting zit ofzo. Zoiets is net als drugs, het moment zelf voelt het heel goed, maar erna krijg je er superveel last van. Kappen dus, ik kan het niet anders zeggen.
Kappen, ja, als het zo makkelijk was had ik het al lang gedaan, had iedereen die relaisseert waar die mee bezig is al lang gedaan denk ik. Maar je hebt wel gelijk....Het is gewoon _niet_ goed... geluklkig is er tegenwoordig voldoende hulp voor te krijgen..
quote:Mn moeder zag het toevallig omdat ik door het mooie weer een t-shirtje aangetrokken had met korte mouwtjes. t zou ook nogal opvallen als ik met een lang shirt bleef lopen met DIT weer
Op dinsdag 15 april 2003 15:38 schreef Tr3Mm0r het volgende:
Ik vind het heel erg dapper van je. Ik heb zelf nog niet de moed op kunnen brengen om het aan mijn ouders te vertellen of het te laten merken. *zucht*Ik zou mijn ouders wel alles over me willen vertellen maar ik ben bang dat ik dat serieus het huis uit geschopt word ofzo, of in ieder geval niet meer relaxed met mijn vader door een deur zou kunnen. en dat zou zo jammer zijn, want hij is echt de aardigste stiefpa die ik ooit heb gehad........hij is alleen vreselijk homofoob, en als er iets niet helemaal volgens de norm is is het volgens hem raar en moet opgesloten worden enzo....
Mijn moeder zou het wel begrijpen denk ik...
nogmaals ik vind het super van je, heel erg goed, en ook een stuk beter voor jezelf want er valt nu wel een last van je af, je weet dat je vanaf nu op kan bouwen wat je kwijt bent geraakt. En als je ouders het begrijpen, dan kan je ook ophun steun rekenen
Heel veel sterkte en
Mark
Maar goed... ken jouw ouders niet natuurlijk, en met een stiefvader is t denk ik wel anders... maar iig je moeder zal je heus niet zat worden hoor. Ze is en blijft je ma, en ze zal je dus echt t huis niet uitschoppen als je vertelt waar je mee zit/zat en dat je daarom jezelf verwond (hebt). Dus als je stiefpa t buiten de norm vind vallen zal je moeder t echt wel voor je opnemen, denk dat je daar op kan rekenen.
Uit eerdere posts heb ik begrepen dat je homo bent (correct me if I'm wrong )... weet je stiefpa dat dan niet? las ergens dat je een vriend hebt, dat zal ie wel weten neem ik aan?
Op mn ouders zou ik zeker kunnen rekenen... als ik t ze maar vraag. en dat is zo verrekte moeilijk op t moment dat ik ermee bezig ben. Ik sluit me helemaal af van alles en iedereen, en alles om me heen lijkt ook volledig te verdwijnen. Ik zie nix meer (behalve mn arm/been en passer/mes), hoor nix meer, voel nix meer... er is gewoon nix meer behalve hetgene waar ik me op dat moment op richt.
Ik hoop iig wel dat t snel overgaat, hopelijk kunnen medicijnen daarbij helpen... ik doe mn ouders en goeie vrienden er al vreselijk pijn mee... maar mn vriend zit er ook vreselijk mee, en dat kan ik niet hebben... dat doet ook mij pijn...
maarja... die pijn van binnen is zo vreselijk overheersend
quote:ik weet ook wel dat t slecht voor me is en ik mezelf in principe nog meer naar beneden trek. Maar ik hoop dat je kan begrijpen dat het niet iets is met een aan/uit knop die je zo om kan zetten. Dat vergt zo verschrikkelijk veel energie. Ik heb vorige week 5 dagen lang alleen maar lopen vechten tegen mezelf... vrijdagavond was ik finaal gesloopt... ik trek het niet meer, ik kan die uit knop niet meer omzetten...
Op dinsdag 15 april 2003 16:02 schreef Maanvis het volgende:[..]
Omdat je dan met die littekens en wonden zit opgescheept. Stop er nu mee, anders ga je er helemaal kapot aan en moet je niet verbaasd staan dat je over en jaar in een inrichting zit ofzo. Zoiets is net als drugs, het moment zelf voelt het heel goed, maar erna krijg je er superveel last van. Kappen dus, ik kan het niet anders zeggen.
quote:
Op dinsdag 15 april 2003 17:55 schreef Yuki het volgende:[..]
ik weet ook wel dat t slecht voor me is en ik mezelf in principe nog meer naar beneden trek. Maar ik hoop dat je kan begrijpen dat het niet iets is met een aan/uit knop die je zo om kan zetten. Dat vergt zo verschrikkelijk veel energie. Ik heb vorige week 5 dagen lang alleen maar lopen vechten tegen mezelf... vrijdagavond was ik finaal gesloopt... ik trek het niet meer, ik kan die uit knop niet meer omzetten...
en knuffel meissie..Ik hoop dat het nu een beetje gaat met je, zag aan je msn naam dat je aan het werk was aan je huiswerk, lukt dat een beetje?
Ik snap dat je die knop niet niet een keer kunt omzetten, maar ik geloof in je dat je hem uiteindelijk wel kunt omzetten!! Al is dat niet in een keer, dat maakt niet uit. Ik heb aan mezelf gemerkt (bij mij was het waarschijnlijk niet zo erg als het nu bij jou is) dat naarmate de pijn van binnen af nam, mijn behoefte aan snijden af nam. Nu snij ik nog steeds wel eens, maar ik weet dat ik anderen er zoveel verdriet mee doe, dat ik alle mogelijke manieren zoek om NIET te gaan snijden. Soms hou ik het ook niet meer vol, maar ik probeer nu steeds op een andere manier er vanaf te komen.
Nu heb ik zoiets van "Okay, face die pijn van binnen, hij zal vast wel over gaan." Even lekker janken, schreeuwen, een paar kussens slaan, alleen die pijn gaat niet weg. Maar ik merk wel dat hij langzaamaan minder wordt, en dat dat zelfs lukt zonder het te verdoven met snijden. Als dat lukt dan ben je helemaal op de goede weg
.Maar probeer eerst maar van die pijn van binnen af te komen, ik denk dat dat het beste begin is, en dan kan je daarna minderen/stoppen met snijden.
PS. zolang je niet te diep snijdt is dat dan, ik wil je nog wel kunnen spreken hier en op MSN
damn, is het me weer niet gelukt om een korte reactie te geven
Nee mijn ouders weten er nog niks van dat ik homo ben, en mijn vriend is/was ook mijn beste vried gewoon zo, dus daar dachten ze niks achter al hij bij me bleef slapen of als ik bij hem bleef slapen. Ik weet ook nog niet zeker of ik het ze uberhaupt wel wil vertellen, misschien als ik op mezelf woon
Nemesis
Reacties zijn altijd zo lang als ze horen te zijn,
groetjes, en deze topic is bijna vol
quote:thx nemesis
Op dinsdag 15 april 2003 18:08 schreef NemesisDivina het volgende:[..]
Ik hoop dat het nu een beetje gaat met je, zag aan je msn naam dat je aan het werk was aan je huiswerk, lukt dat een beetje?
Ik snap dat je die knop niet niet een keer kunt omzetten, maar ik geloof in je dat je hem uiteindelijk wel kunt omzetten!! Al is dat niet in een keer, dat maakt niet uit. Ik heb aan mezelf gemerkt (bij mij was het waarschijnlijk niet zo erg als het nu bij jou is) dat naarmate de pijn van binnen af nam, mijn behoefte aan snijden af nam. Nu snij ik nog steeds wel eens, maar ik weet dat ik anderen er zoveel verdriet mee doe, dat ik alle mogelijke manieren zoek om NIET te gaan snijden. Soms hou ik het ook niet meer vol, maar ik probeer nu steeds op een andere manier er vanaf te komen.
Nu heb ik zoiets van "Okay, face die pijn van binnen, hij zal vast wel over gaan." Even lekker janken, schreeuwen, een paar kussens slaan, alleen die pijn gaat niet weg. Maar ik merk wel dat hij langzaamaan minder wordt, en dat dat zelfs lukt zonder het te verdoven met snijden. Als dat lukt dan ben je helemaal op de goede wegMaar probeer eerst maar van die pijn van binnen af te komen, ik denk dat dat het beste begin is, en dan kan je daarna minderen/stoppen met snijden.
PS. zolang je niet te diep snijdt is dat dan, ik wil je nog wel kunnen spreken hier en op MSN
damn, is het me weer niet gelukt om een korte reactie te geven
huiswerk wil niet helemaal lukken, maar heb wel 1 van de 2 artikelen voor mn geschiedenis PO afgekregen
ik probeer mezelf zo veel mogelijk tegen te houden. (niet helemaal goeie instelling, maar beter dan nix): ik doe t voor mn vriend. ik kan hier niet uitkomen zonder hem... hij is mn hele steun en toeverlaat. t lukt nu niet om helemaal te stoppen, en minderen is al heel moeilijk (ben constant op zoek naar scherpe dingen ) maar ik probeer het toch... voor hem.
idd, door te slaan tegen kussens en te schreeuwen gaat die pijn niet weg... janken helpt ook maar amper... alleen snijden LIJKT te helpen... maar t is en blijft eigk een verdoving
TE diep snijden zal ik niet zo snel doen... 1: weer vanwege mn vriend. 2: heb eigk alleen een passer tot mn beschikking, en de niet heel erg diepe snee die ik nu hebt heeft me al een hele dag gekost... ben dan niet echt ervaren (dit klinkt ook alsof t goed voor je is ) maar met passer heb je echt een paar dagen nodig om TE diep te komen. en mn ouders zijn niet zo gek dat ze me nu een mes mee laten nemen naar mn kamer
dit stukje voelt heel onzinvol, en bijna alsof ik denk dat t goed voor me is.... kan me niet echt lekker uiten vandaag
posts zijn nooit te lang, zoals tr3mmor al zei
Je kunt zeggen "het was er toen ook, maar er werd niet over gepraat" maar ik weet niet of dat opgaat. Toen ik zelf op de middelbare school zat waren er wel nogal wat meisjes met eetstoornissen en daar werd ook niet openlijk over gepraat, maar als je een beetje in zo'n vriendinnengroepje zat wist je het echt wel. Heb toen echter nooit gehoord dat iemand sneed. Terwijl ik de afgelopen vijf jaar continu geconfronteerd ben met mensen in mijn vriendenkring, op mijn werk, in mijn familie, die snijden.
Klopt mijn idee dat het tegenwoordig veel meer voorkomt, vooral bij meisjes tussen de 15-20 ongeveer? Is er sprake van een trend?
En: hoe komt het in godsnaam?
Behandelaren in klinieken trekken bijkans dr haren uit hun hoofd omdat de doelgroep die ze behandelen wel tegen elkaar vertelt hoe je met spanning en pijn omgaat