ONZ Onzin voor je leven!
Vrolijkheid troef in dit lieve forum vol humor.
Evald Flisar (Gerlinci, 13 februari 1945) is een Sloveens schrijver, dichter, toneelschrijver, uitgever en vertaler. Hij was voorzitter van de Sloveense Schrijversbond tussen 1995 en 2002. Tegenwoordig is hij hoofdredacteur van het literaire en culturele tijdschrift Sodobnost.
Flisar werd geboren in de Sloveense regio Prekmurje in het voormalige Joegoslavië. Hij studeerde vergelijkende literatuurstudie en algemene taalkunde aan de Universiteit van Ljubljana.
Vanaf 1965 schreef hij voor verschillende kranten en literaire tijdschriften zoals Tribuna, 7D, Delo, Na¨i razgledi, Srce in oko, Dialogi, Problemi, Sodobnost en Svetla pot.
Na de uitgave van zijn eerste dichtbundel Symphonia poetica in 1966, besloot hij zijn studies op te geven en freelance kunstenaar te worden. In 1967 vertaalde hij in Murska Sobota Stefan Zweigs roman Bouwers van de wereld (Die Baumeister der Welt) naar het Sloveens (Graditelji sveta). In datzelfde jaar schreef hij ook het pamflet De zelfmoord van Christus (Kristusov samomor) dat hij zelf publiceerde. In 1968 werd zijn eerste roman Wemeling van stof (Mrgolenje prahu) uitgegeven en het jaar daarop kwam zijn tweede roman, Sterven in een spiegel (Umiranje v ogledalu) uit. Datzelfde jaar besloot hij naar het buitenland te trekken.
In Wenen schreef hij het radiodrama Het gerechtsgebouw (Sodni¨ka zgradba), dat door de jury van Radio Ljubljana met de eerste prijs bekroond werd. Daarna ging hij naar Londen, waar hij drama en Engelse taal- en letterkunde begon te studeren aan het Chiswick Polytechnic College. Verder schreef hij er radiodrama's en was hij redacteur van het Encyclopedie van de wetenschap. Hij schreef Upsetting of the Status Quo voor de Britse tv-zender BBC. In 1972 publiceerde hij in Maribor de tragikomedie De kastanjekroon (Kostanjeva krona), een toneelversie van Wemeling van stof (Mrgolenje prahu).
Daarop volgde een reis door Australië. Hij studeerde er Engels en bestuurde gedurende twee jaar een ondergrondse elektrische trein in Sidney. Vervolgens trok hij naar Azië, wat nogal een schok was. In zijn eerste reisverslag Duizend en een weg (Tisoč in ena pot, 1979) vatte Frislar de route samen van Indonesië door Thailand tot aan de opiumgebruikers aan de Birmese grens, over Nepal en helemaal tot in India. Na een tussenstop in Londen trok hij op reis door West-Afrika, een reis die hij beschreef in Ten zuiden van het noorden (Ju¸no od severa, 1981). De beste verhalen uit Australië, Azië en Afrika werden later verzameld in de bundel Reiziger in het koninkrijk der schaduwen (Popotnik v kraljestvu senc, 1992), dat bekroond werd met de Pre¨erenprijs.
Flisars meest geliefde bestemming tot op de dag van vandaag is India gebleven, waar hij nog meermaals naartoe trok. In 1984 werd een bundel van zeven verhalen De jacht op de jager en andere verhalen (Lov na lovca in druge zgodbe) uitgegeven. Op basis van zijn lange reis door Ladakhu en omliggende berggebieden ontstond de roman De tovenaarsleerling (Čarovnikov vajenec), die voor het eerst werd uitgegeven in delen in het wekelijkse tijdschrift 7D. In 1986 werd het als boek gepubliceerd. Het jaar daarop werd er in Hollywood een filmscript op de roman gebaseerd. In India ontstond ook de roman De te verre reis (Potovanje predaleč, 1998) waarvan een documentairefilm werd gemaakt. Sinds 1990 woont Evald Flisar voornamelijk in Ljubljana.
Met het toneelstuk De nimf sterft (Nimfa umre, 1989) begon een periode van drama, in het bijzonder van tragikomedies, die ook in het buitenland werden opgevoerd. Een van zijn meest succesvolle stukken is En Leonardo? (Kaj pa Leonardo?, 1992) dat bekroond werd met de Pre¨erenprijs en de Grumprijs.
Flisar werd geboren in de Sloveense regio Prekmurje in het voormalige Joegoslavië. Hij studeerde vergelijkende literatuurstudie en algemene taalkunde aan de Universiteit van Ljubljana.
Vanaf 1965 schreef hij voor verschillende kranten en literaire tijdschriften zoals Tribuna, 7D, Delo, Na¨i razgledi, Srce in oko, Dialogi, Problemi, Sodobnost en Svetla pot.
Na de uitgave van zijn eerste dichtbundel Symphonia poetica in 1966, besloot hij zijn studies op te geven en freelance kunstenaar te worden. In 1967 vertaalde hij in Murska Sobota Stefan Zweigs roman Bouwers van de wereld (Die Baumeister der Welt) naar het Sloveens (Graditelji sveta). In datzelfde jaar schreef hij ook het pamflet De zelfmoord van Christus (Kristusov samomor) dat hij zelf publiceerde. In 1968 werd zijn eerste roman Wemeling van stof (Mrgolenje prahu) uitgegeven en het jaar daarop kwam zijn tweede roman, Sterven in een spiegel (Umiranje v ogledalu) uit. Datzelfde jaar besloot hij naar het buitenland te trekken.
In Wenen schreef hij het radiodrama Het gerechtsgebouw (Sodni¨ka zgradba), dat door de jury van Radio Ljubljana met de eerste prijs bekroond werd. Daarna ging hij naar Londen, waar hij drama en Engelse taal- en letterkunde begon te studeren aan het Chiswick Polytechnic College. Verder schreef hij er radiodrama's en was hij redacteur van het Encyclopedie van de wetenschap. Hij schreef Upsetting of the Status Quo voor de Britse tv-zender BBC. In 1972 publiceerde hij in Maribor de tragikomedie De kastanjekroon (Kostanjeva krona), een toneelversie van Wemeling van stof (Mrgolenje prahu).
Daarop volgde een reis door Australië. Hij studeerde er Engels en bestuurde gedurende twee jaar een ondergrondse elektrische trein in Sidney. Vervolgens trok hij naar Azië, wat nogal een schok was. In zijn eerste reisverslag Duizend en een weg (Tisoč in ena pot, 1979) vatte Frislar de route samen van Indonesië door Thailand tot aan de opiumgebruikers aan de Birmese grens, over Nepal en helemaal tot in India. Na een tussenstop in Londen trok hij op reis door West-Afrika, een reis die hij beschreef in Ten zuiden van het noorden (Ju¸no od severa, 1981). De beste verhalen uit Australië, Azië en Afrika werden later verzameld in de bundel Reiziger in het koninkrijk der schaduwen (Popotnik v kraljestvu senc, 1992), dat bekroond werd met de Pre¨erenprijs.
Flisars meest geliefde bestemming tot op de dag van vandaag is India gebleven, waar hij nog meermaals naartoe trok. In 1984 werd een bundel van zeven verhalen De jacht op de jager en andere verhalen (Lov na lovca in druge zgodbe) uitgegeven. Op basis van zijn lange reis door Ladakhu en omliggende berggebieden ontstond de roman De tovenaarsleerling (Čarovnikov vajenec), die voor het eerst werd uitgegeven in delen in het wekelijkse tijdschrift 7D. In 1986 werd het als boek gepubliceerd. Het jaar daarop werd er in Hollywood een filmscript op de roman gebaseerd. In India ontstond ook de roman De te verre reis (Potovanje predaleč, 1998) waarvan een documentairefilm werd gemaakt. Sinds 1990 woont Evald Flisar voornamelijk in Ljubljana.
Met het toneelstuk De nimf sterft (Nimfa umre, 1989) begon een periode van drama, in het bijzonder van tragikomedies, die ook in het buitenland werden opgevoerd. Een van zijn meest succesvolle stukken is En Leonardo? (Kaj pa Leonardo?, 1992) dat bekroond werd met de Pre¨erenprijs en de Grumprijs.
Puntjes.
Zijn werk is ietwat te eendimensionaal voor mijn smaak.quote:Op woensdag 5 juli 2017 12:39 schreef Handleiding het volgende:
Wat is je persoonlijke mening over Evald?
Puntjes.
Louis Visconti (Rome, 11 februari 1791 – Parijs, 29 december 1853) was een uit Italië afkomstig Frans architect.
Visconti ontwierp vele Parijse bouwwerken, waaronder de uitbreiding van het ministerie van Financiën en Fontaine Molière (een fontein ter ere van Molière), en was korte tijd de officiële architect van het Louvre (de voltooiing van de nieuwbouw en verbouwing daarvan maakte hij door zijn overlijden niet meer mee). Hij is echter vooral beroemd geworden door zijn ontwerp van het praalgraf van Napoleon Bonaparte (1842) in Les Invalides.
Visconti kwam reeds als kind naar Parijs en verwierf al in 1799 de Franse nationaliteit. Van 1808 tot 1817 studeerde hij aan de École nationale supérieure des beaux-arts in Parijs. In 1814 won hij de tweede prijs voor architectuur van de Prix de Rome en in 1817 de architectuurprijs van de École des Beaux-Arts. Tot zijn leerlingen behoorde de Belg Joseph Poelaert, architect van het Justitiepaleis in Brussel.
Visconti ligt begraven op Père-Lachaise in Parijs.
Visconti ontwierp vele Parijse bouwwerken, waaronder de uitbreiding van het ministerie van Financiën en Fontaine Molière (een fontein ter ere van Molière), en was korte tijd de officiële architect van het Louvre (de voltooiing van de nieuwbouw en verbouwing daarvan maakte hij door zijn overlijden niet meer mee). Hij is echter vooral beroemd geworden door zijn ontwerp van het praalgraf van Napoleon Bonaparte (1842) in Les Invalides.
Visconti kwam reeds als kind naar Parijs en verwierf al in 1799 de Franse nationaliteit. Van 1808 tot 1817 studeerde hij aan de École nationale supérieure des beaux-arts in Parijs. In 1814 won hij de tweede prijs voor architectuur van de Prix de Rome en in 1817 de architectuurprijs van de École des Beaux-Arts. Tot zijn leerlingen behoorde de Belg Joseph Poelaert, architect van het Justitiepaleis in Brussel.
Visconti ligt begraven op Père-Lachaise in Parijs.
Puntjes.
vriendelijk bedankt voor je persoonlijke noot.quote:
[..]
Zijn werk is ietwat te eendimensionaal voor mijn smaak.
Op
La Amistad (Spaans: De Vriendschap) was een Spaans slaventransportschip waarop in 1839 een opstand uitbrak. Deze opstand zou bekend worden als de Amistadopstand.
La Amistad werd in Baltimore gebouwd maar droeg toen nog de naam Friendship. Na de verkoop aan een Spaanse handelaar werd deze omgedoopt tot La Amistad.
In 1839 kwamen tijdens een slaventransport van Havana naar Puerto Principe de slaven die op het schip vervoerd werden in opstand. De revolte werd beëindigd doordat de Amerikaanse marine het schip enterde voor de kust van Long Island.
Na de opstand werd het schip ondergebracht op een werf in New London in Connecticut. Na een veiling werd het schip omgedoopt tot Ion en geregistreerd in Newport in Rhode Island. De Ion werd ingezet als handelsschip. In 1844 werd het schip verkocht in Guadeloupe. Wat er daarna met het schip is gebeurd is onbekend.
In 2000 werd in de haven van Mystic (Connecticut) een replica van La Amistad gedoopt met de naam Amistad en de bijnaam Freedom Schooner. De Amistad heeft New Haven (Connecticut) als thuishaven. Het schip wordt gebruikt om voorlichting te geven over slavernij en rassendiscriminatie.
De replica heeft de volgende specificaties:
Twee masten
Lengte 24,6 meter
Breedte 7,0 meter
Diepgang 7,0 meter
La Amistad werd in Baltimore gebouwd maar droeg toen nog de naam Friendship. Na de verkoop aan een Spaanse handelaar werd deze omgedoopt tot La Amistad.
In 1839 kwamen tijdens een slaventransport van Havana naar Puerto Principe de slaven die op het schip vervoerd werden in opstand. De revolte werd beëindigd doordat de Amerikaanse marine het schip enterde voor de kust van Long Island.
Na de opstand werd het schip ondergebracht op een werf in New London in Connecticut. Na een veiling werd het schip omgedoopt tot Ion en geregistreerd in Newport in Rhode Island. De Ion werd ingezet als handelsschip. In 1844 werd het schip verkocht in Guadeloupe. Wat er daarna met het schip is gebeurd is onbekend.
In 2000 werd in de haven van Mystic (Connecticut) een replica van La Amistad gedoopt met de naam Amistad en de bijnaam Freedom Schooner. De Amistad heeft New Haven (Connecticut) als thuishaven. Het schip wordt gebruikt om voorlichting te geven over slavernij en rassendiscriminatie.
De replica heeft de volgende specificaties:
Twee masten
Lengte 24,6 meter
Breedte 7,0 meter
Diepgang 7,0 meter
Puntjes.
De Angelen waren een Germaans volk uit het noorden van Europa dat in de vroege middeleeuwen naar het huidige Groot-Brittannië verhuisde. Engeland is naar dit volk vernoemd.
De Angelen (Latijn: Anglii) behoorden tot de Ingvaeones (Noordzee-Germanen). De kern van hun gebied was waarschijnlijk het schiereiland Angeln in het oosten van Sleeswijk.
In de 5e eeuw staken zij de Noordzee over en vielen het huidige Groot-Brittannië binnen, samen met de Saksen, Friezen en de Juten. Naar het schijnt zijn alle leden van de stam in de loop van de 5e eeuw overgestoken, want nadien is er nergens op het vasteland meer iets vermeld over hen; dit in tegenstelling tot de Saksen, Friezen en Juten waarvan nog steeds afstammelingen in hun oude stamlanden wonen.
De Angelen vestigden zich in het oosten, midden en noorden van Engeland, waaronder East Anglia, Mercia en Northumbria. Hun gebied reikte tot aan Lothian in Schotland.
De Angelen (Latijn: Anglii) behoorden tot de Ingvaeones (Noordzee-Germanen). De kern van hun gebied was waarschijnlijk het schiereiland Angeln in het oosten van Sleeswijk.
In de 5e eeuw staken zij de Noordzee over en vielen het huidige Groot-Brittannië binnen, samen met de Saksen, Friezen en de Juten. Naar het schijnt zijn alle leden van de stam in de loop van de 5e eeuw overgestoken, want nadien is er nergens op het vasteland meer iets vermeld over hen; dit in tegenstelling tot de Saksen, Friezen en Juten waarvan nog steeds afstammelingen in hun oude stamlanden wonen.
De Angelen vestigden zich in het oosten, midden en noorden van Engeland, waaronder East Anglia, Mercia en Northumbria. Hun gebied reikte tot aan Lothian in Schotland.
Puntjes.
