Dit voorjaar maakte ik een 1270 km lange voettocht (solo) vanaf de Mexicaanse grens dwars door Arizona naar de grens met Utah: de Arizona National Scenic Trail. Vrijwel de hele trek kampeerde ik in een klein tentje in de wildernis. Hierbij mijn verslag van dit prachtige avontuur!
Over de Arizona Trail
De Arizona National Scenic Trail is een 789 mile (1270km) lange wandelroute die loopt over de totale lengte van Arizona van de Mexicaanse grens naar Utah. De route is zo ontworpen dat het de mooiste aspecten van de staat Arizona laat zien en loopt door woestijnen, bossen, Bergen en canyons.
Hieronder zie je een kaartje van de Arizona Trail. Ik liep van zuid naar noord. Ruwweg de eerste helft van de route loopt door de Sonora woestijn. Daarbij worden regelmatig zogenaamde "sky island" beklommen. Dit zijn bergen in de woestijn die een koeler klimaat hebben en daardoor een heel andere flora en fauna.
De tweede helft gaat over het hoge Colorado Plateau waar open conifeer bossen overheersen. Hier is het aanmerkelijk koeler en er is wat minder variatie omdat de hoogte vrij constant is. Op een bepaald moment steek je de Grand Canyon over waardoor je weer even terugkeert naar een woestijnklimaat, om daarna terug te klimmen naar het Kaibab Plateau en tenslotte af te dalen naar Utah.
Statistiek van de route (voorjaar 2017):
Totale lengte: 789 miles/ 1270 km
Laagste punt: 1647ft/ 502m (Gila River)
Hoogste punt: 9150ft/ 2789m (Grand Canyon North Rim)
Totaal klimmen: 110683ft / 33736m
Totaal afdalen: 111597ft / 34014m
Het hoogteprofiel van de route ( x-as is afstand in miles, y-as is hoogte in feet ).
Praktische zaken
Navigatie: De AZT heeft een navigatie-app! Deze werkt volledig offline (kaarten e.d. staan in het lokale geheugen en je gebruikt de GPS voor navigatie). Deze bevat ook de locatie en recente status van waterbronnen die worden ge-update als je eens in de zoveel tijd online gaat. Ik had een (goedkope Chinese) smartphone mee zonder SIM en eens in de zoveel tijd gebruikte ik de gratis wifi van de lokale bibliotheek (zo'n beetje elk gehucht heeft er een) voor water updates.
Uiteraard had ik als backup ook een kompas en volledige papieren kaarten set bij me maar die is nooit uit m'n backpack geweest, behalve om een keer een andere hiker te "redden" die een dode telefoon had en geen papieren kaarten als backup.
Eten: Op de AZT zit je regelmatig ver van de bewoonde wereld af maar ik kwam toch wel eens per week of zo in de buurt van een plaatsje met een postkantoor. Ik bestelde mijn eten (4-9 dagen per bestelling) via een webshop (gebruikmakend van de wifi op m'n phone) en liet dat naar zo'n postkantoor sturen. Gemiddeld droeg ik na herbevoorrading 6-7 dagen eten bij me en maximaal 10 dagen.
Water: Dat is schaars, maar er zijn drinkbakken voor vee, watertanks, slootjes, creeks, overgebleven plasjes water, soms sneeuw, etc. Even filteren en je hebt perfect water. Ik speelde hier behoorlijk op safe en droeg 4-10 liter water mee (gemiddeld ~6 liter) want de meeste bronnen zijn seizoensgebonden en onbetrouwbaar. Ik had altijd water over.
Elektriciteit: Nodig voor m'n navigatie app, vogelgids (op m'n phone) en voor m'n camera. Voor opladen had ik een zonnepaneelje + powerbank. Arizona heeft geen gebrek aan zon dus ik heb volledig off-grid geopereerd.
Verslag
Op 18 maart vertrok ik met het vliegtuig van Londen naar Tucson in het zuiden van Arizona. Ik zou daar die avond verblijven in Comfort Suites Airport Tucson dus ik kon lopend naar mijn hotel. Toen ik het vliegveld uitliep was dat rond zonsondergang en het was bloedheet!
De volgende morgen om 6:00am werd ik opgepikt door Kitty, een dame uit Tucson die vooraf belangeloos via het HikeArizona forum had aangeboden om mij naar de Mexicaanse grens te brengen. Ongelofelijk aardig van haar, want dat is in the middle of nowhere en twee uur rijden van Tucson (het kostte haar dus 4 uur!). Tevens had ze twee kampeer-gas tankjes geregeld die ik in het vliegtuig natuurlijk niet mee kon nemen. Ik ben haar erg dankbaar.
De rit naar de grens was gezellig. Zij is ook een fanatiek hiker en heeft veel stukken van de AZT zelf ook gelopen. Om 8:00am zette ze me af op de Montezuma Pass. Je bent dan al op de AZT maar om echt bij het begin te beginnen moet je eerst nog even 3 km de verkeerde kant op lopen naar het echte beginpunt aan de Mexicaanse grens.
De Mexicaanse grens, het officiele beginpunt van de Arizona Trail!
Vanaf hier begon de trek dus pas officieel. Om 10:00am was ik dus weer terug op hetzelfde punt vanaf waar ik was vertrokken en het was al bloedheet! (Er was op dat moment een hittegolf). Maar deze eerste dag moest ik meteen ca 1000 meter klimmen de Huachuca Mountains in om mijn doel te bereiken, in de hitte, jetlagged, met slaaptekort en nog niet gewend aan de hitte.
Uitzicht vanaf de Huachuca Mountains tijdens de klim op de eerste dag. Mooi uitzicht op de Montezuma Pass en Mexico
Als geschenk uit de hemel kwam er echter wat bewolking en een koel briesje. En natuurlijk kom je steeds hoger en wordt het dus koeler. Uiteindelijk liep ik zo lekker dat ik besloot om ook nog even Miller Peak te beklimmen! Dat ligt tenslotte vlak langs de route.
Ongeveer op de hoogte waar ik zou kamperen lag er nog wat sneeuw, maar tot mijn verbazing werd het helemaal geen koude nacht (ongeveer +6°C)
Een aparte ervaring om s'morgens in de bloedhete woestijn te lopen en later diezelfde dag door de sneeuw!
De eerste dag was ik een paar andere hikers tegengekomen (het was zondag, dat helpt) maar de hele volgende dag zag ik alleen een kerel van Border Patrol met camouflagepak en assault rifle die uit het niets tevoorschijn kwam.
Parker Canyon Lake
Even een herinnering dat er hier zwarte beren rondlopen. Ik heb er echter op de hele trek niet één gezien.
Veel afwisseling van landschap de eerste dagen. Nog steeds bloedheet hier in de Canelo Hills.
Aan het einde van de derde dag bereikte ik Red Bank Well, een betrouwbare watertank. Rond zonsondergang zette ik eerst rustig mijn tentje op en ging toen water tappen bij een tank waar een straal water uit liep. Na mijn eerste platypus gevuld te hebben stopte het water opeens. Toen realiseerde ik me dat de pomp werd aangedreven door een zonnepaneel, wat natuurlijk niet werkt na zonsondergang. Weer een belangrijke les geleerd over water in Arizona!
Halverwege de vierde dag bereikte ik voor het eerst de bewoonde wereld: het plaatsje Patagonia waar ik even de locale bibliotheek bezocht voor de wifi en mijn eerste resupply pakket ophaalde op het postkantoor.
Aan het eind van de middag verliet ik Patagonia en vond weer een kampeerplekje in de wildernis. De volgende dag liep ik verder naar het volgende sky-island.
De wolken in de verte resulteerden een aantal minuten later in een gigantische hagelbui die maar 2 minuten duurde. Bitter koud! Daarna weer een lekker zonnetje. De hittegolf was nu voorbij. Het korte moment van nattigheid maakte in dit droge landschap echter een heerlijke cypressen achtige geur los
Zo kampeerde ik bij Bear Spring. Hier was ook een beekje met een paar centimeter water dus ik kon me voor het eerst in 5 dagen een beetje wassen en het zout uit m'n shirt spoelen. Ik had nog 4 liter water over uit de bibliotheek van Patagonia die ik dus voor niets zo'n 800 meter naar boven had gesjouwd!
De volgende dag ging de hike verder naar de Santa Rita Mountains waarbij ik ook nog langs Kentucky Camp kwam, een historisch goudmijn kamp.
Heerlijk relaxed wandelen hier richting Kentucky Camp
Mexican Jay is één van de meest zichtbare en hoorbare vogels in dit deel van Arizona
Na Kentucky Camp ga ik de Santa Rita Mountains in
Kamperen in de prachtige Santa Rita Mountains, bekend om wildlife dat hier voorkomt. Geloof het of niet, er zijn bevestigde waarnemingen van een jaguar in dit gebied! (El Jefe)
Acorn Woodpecker in de Santa Rita Mountains
De volgende dag ging ik weer verder. Het landschap werd nu steeds meer een cactus woestijn. Schitterend! Wel een genadeloos krachtige zon.
S'avonds kamperen tussen de cactussen. Ik heb nu exact 100 mile gelopen!
Wandelen door een prachtige cactus woestijn. Dit is genieten
Er groeien hier niet alleen cactussen maar ook prachtige bloemen!
Mijn doel voor vandaag is Cienega Creek. Zo'n beekje midden in de woestijn vormt een groene oase, een zogenaamde riparian zone. Dit schaarse water en groene vegetatie trekt natuurlijk allerlei wildlife aan. Heerlijk relaxed hier en er zijn ook veel vogeltjes te zien. S'nachts hoorde ik allerlei wildlife rond m'n tent.
Cienega Creek. Je mag hier niet kamperen maar dat heb ik stiekem toch gedaan
Veel vogeltjes profiteren van deze oase, zoals deze prachtige Vermilion Flycatcher(♂)
Ik zat hier niet ver van het plaatsje Vail waar ik een resupply had wachten op het postkantoor. Het bleek echter een lastige plek om te liften dus het meeste heb ik moeten lopen (over asfalt, wat niet fijn is).
Ranch langs de weg bij Vail
De volgende dag loop ik verder naar Rincon Valley. Eerst kom ik nog langs de historische Posta Quemada Ranch.
Posta Quemada Ranch
Hier beginnen ook de eerste grote Saguaro cactussen te verschijnen die van nature alleen maar in Arizona voorkomen. Ik loop expres super langzaam door dit fascinerende landschap.
Een prachtige mix van Saguaros en andere vegetatie
Saguaros groeien erg langzaam en de grootste zijn honderden jaren oud
Hiervoor kom je naar Arizona....
Verschillende cactus soorten en bloemen in de Sonora. Ik geniet van het licht, de kleuren en de geuren in de woestijn.
Bij woestijnen denk je misschien niet meteen aan kolibries, maar er bloeit hier van alles en kolibries zoals deze Costa's Hummingbird (♂) profiteren daarvan. Die zwarte "baard" wordt iriserend violet als hij zich uitslooft om een vrouwtje te imponeren.
Heerlijk relaxt wandelen op dit gedeelte van de trail met prickly pear cactussen....
....afgewisseld met gigantische saguaros
Men laat hier ook koeien grazen in de woestijn dus je komt af en toe hekken tegen. Sommigen hebben het AZT logo!
De grote Saguaros zitten altijd vol met gaten die door spechten (vooral Gila Woodpeckers) zijn gemaakt. Vervolgens profiteert ook ander wildlife van deze holen.
Ook deze Gilded Flicker, een typische specht van deze woestijn, maakt zijn nest in deze Saguaros
Hier kampeerde ik bij Rincon Creek, terwijl Gila Woodpeckers bezig waren met een nest in de Saguaro op de achtergrond.
De volgende morgen word je dan wakker gezongen door een Cactus Wren, de official State Bird of Arizona!
De volgende morgen loop ik verder naar het werkelijk sublieme Saguaro National Park. Echt één van de hoogtepunten van de AZT. Ik ben blij dat ik hier genoeg tijd voor had ingepland!
Uitzicht op Rincon Creek
Deze woestijnpassages zijn zo mooi en er is zoveel te zien wat betreft flora, fauna en mooie uitzichten dat ik vooral s'morgens nauwelijks vooruit kom. Elke honderd meter moet ik weer stoppen voor iets moois! Ik had besloten om vandaag maar 15 km te lopen en daar heb ik bijna 12 uur over gedaan....
Gambel's Quail zie je en hoor je overal in de Sonora
Ook een typische woestijnvogel is deze Curve-billed Thrasher met zijn fel oranje ogen
Omdat ze zo mooi zijn nog maar even een foto van een Gilded Flicker in het ochtendlicht. Eén van de meest karakeristieke vogels van de Sonora Desert, altijd te vinden rond Saguaro cactussen.
Saguaro National Park is zo genoemd vanwege de grote hoeveelheid van deze cactus soort in het park.
De lente is in volle gang dus de woestijn is vol met kleur! Op de foto komt het nauwelijks over maar in het echt is de kleur overweldigend. Het geel, het blauw... op dit soort punten sta ik vaak minutenlang stil om het allemaal op me te laten inwerken.
Kijkend naar het zuiden zie ik het landschap waar ik de afgelopen dagen doorheen ben gelopen met de Santa Rita Mountains en Mount Wrightson Wilderness op de achtergrond
Kleur!
Er staat van alles in bloei
In Saguaro National Park klim ik langzaam de Rincon Mountains in. Tijdens de klim verandert de omgeving snel. Ik kampeer op Grass Shack Campground in het park, de enige plek op de AZT buiten Grand Canyon waar je een permit voor moet hebben die $6 kost - vooraf besteld want er is daar niks of niemand behalve 5 mooie vlakke kampeerplekjes en een beek met veel prachtig helder water.
Er wordt gezegd dat de klim in de Rincon Mountains (vanaf Rincon Creek is dat bijna 1700m klimmen) botanisch gezien het equivalent is van een reis van Mexico naar Canada: In de laaglanden heb je Mexicaanse soorten en op de top heb je dezelfde flora als in het zuiden van Canada, en alles wat daar tussenin zit.
Aan het begin van de klim overheersen nog de cactussen...
Naarmate je hoger komt blijft de vegetatie veranderen en uiteindelijk eindig je in heerlijk geurend dennenbos. Er lag hier en daar zelfs nog sneeuw!
Vanaf Grass Shack was het nog ongeveer 1000 meter klimmen naar de top en daarna ben ik aan de andere kant ca 1000 meter afgedaald, waar ik mijn tentje opzette in Tanque Verde Canyon.
Afdaling richting Tanque Verde Canyon. De andere kant van de berg ziet er totaal anders uit en de Saguaro cactussen zijn verdwenen.
Bij Tanque Verde heb ik de keuze tussen twee redelijk vlakke kampeerplekjes: eentje tussen de struiken en een mooier plekje in meer open terrein. Ik kies voor het mooiere plekje maar dat blijkt een slechte keuze want s'avonds begint het zeer hard te waaien en er blaast een hoop woestijnstof tegen en in m'n tent (door het gaas heen). De volgende morgen ligt er dus aardig wat stof in m'n tent. No big deal, maar dit is wel zeer slecht voor de ritsen!
De volgende dag begint met een korte (ca 1-2 uur) sneeuwstorm! Maar ik heb tijd genoeg dus die storm zit ik gewoon uit in m'n tentje. Na deze korte storm werd het weer mooi zonnig maar de koude wind bleef. Interessante weersomstandigheden hier in Arizona. Als Europeaan ben je dit niet gewend.
Ik loop nu verder naar Agua Caliente Drainage. Daar zet ik mijn tentje neer bij een beekje. Later komen er twee lightweight thru-hikers van de AZT die in dezelfde buurt (maar buiten mijn zicht) gaan kamperen. Dat is voor het eerst op deze trek, ik heb gelukkig bijna altijd in de door mij gewenste eenzaamheid gekampeerd.
S'avonds wordt het windstil en het is een prachtige avond. Nadat ik heb gekookt komt er een stinkdier op bezoek die ongeveer 2 minuten lang langs de randen van mijn tent snuffelt. Daarna concludeert hij terecht dat geen eten is te vinden (ik hang mijn eten, afval, kookpot, etc altijd in een bear-proof bag ergens in een boom of cactus een eind van mijn tent verwijderd) en mijn tent kan hij sowieso niet in. Echter, het meisje dat dicht bij mij in de buurt kampeert werd niet door het stinkdier met rust gelaten en heeft in het donker al haar spullen ingepakt om ergens anders te gaan kamperen. En die andere hiker, een jongen met een (open) tarp die probeerde te slapen met zijn eten, heeft de hele nacht geen oog dicht gedaan, zo hoorde ik later van hem. Het stinkdier bleef de hele nacht rondneuzen tussen zijn spullen en hij was bang om hem aan het schrikken te maken want dan zou het stinkdier misschien wel al zijn spullen met stink-spray onderspuiten! En dat allemaal om een paar gram te besparen... zelf heb ik die nacht wel geslapen als een roos!
De volgende dag loop ik verder naar Sabino Canyon.
Op weg naar Sabino Canyon
Sabino Canyon zelf is mooi groen en vol met vogeltjes. Deze Western Bluebird is één van de vogels die je vaak langs de AZT ziet. Deze landde in een struik vlak naast mijn tent. In de schemering landde er ook een uil in een boom naast mijn tent maar die kon ik helaas niet identificeren (maar waarschijnlijk een Elf-Owl).
S'nachts heerlijk geslapen met temperaturen net onder het vriespunt. De koude lucht zakt naar beneden de canyons in en daarom zijn dat vaak de koudste plaatsen. Vandaag een vrij zware dag met een ca 1100m klim de Santa Catalina Mountains in. De Romero Pass is één van de weinige plekken op de AZT waar het echt steil is.
Eenmaal boven krijg je dit soort interessante rotsformaties
Heerlijk gekampeerd in een dennenbos bij Lemmon Creek. Hier heb ik mezelf en mijn kleren ook even gewassen. Het water was hier ijskoud maar ik wist dat dit voorlopig de laatste keer is dat ik kan kamperen bij een mooi beekje want de komende dagen loop ik weer door de woestijn, dus dat worden voorlopig vooral dry-camps.
De volgende dag ben ik doorgelopen naar Summerhaven waar op het postkantoor een nieuwe doos met etenswaren op me wachtte. Samen met het eten dat ik nog over had droeg ik nu 10 dagen eten bij me en ik had 7 liter water bij me want ik verwachtte hitte/ droogte en s'avonds een dry-camp. Daarna daalde ik via de Oracle Ridge af naar een kurkdroog landschap.
Afdaling via de Oracle Ridge, terug naar de woestijn
Terug in de woestijn heeft High Jinks Ranch een betrouwbare waterbron met prachtig water dat je ongezuiverd kunt drinken, dus ik vul mijn watervoorraad hier aan. Ik had nog 3 liter water over uit Summerhaven omdat het helemaal niet heet was geweest maar juist best fris. Ik verlaat High Jinks Ranch met 9 liter water want ik verwacht pas weer betrouwbaar water aan het einde van de volgende dag en de voorspelling is dat het erg heet gaat worden.
Bijna 200 miles gedaan nu
Desert hiking, business as usual. Dat "boompje" links is een cholla cactus. Vooral niet aanraken want bij de minste aanraking breekt er een stuk vanaf en de stekels hebben microscopische haakjes zodat ze in je huid blijven vastzitten en dat stuk cactus aan je blijft hangen (been there, done that
). Zo verspreidt die cactus zich.
Kamperen in de beschutting van o.a. (cholla-)cactussen. Voordat je je tent neerzet eerst even zorgvuldig de hele grond met je hand aftasten of er geen verborgen stekels zijn, or else...
Ik had vanaf mijn kampeerplek een schitterend uitzicht op de Black Hills. Deze heuvels staan weer vol met saguaros op sommige plaatsen.
Deze prachtige Hooded Oriole (♂) voelt zich thuis in de bloeiende woestijn
De trek gaat verder door toch wel afwisselend landschap met veel prickly pear cactus...
...en cholla cactus varianten.
Ook veel mooie hagedisjes hier
Dit is mijn mooiste kampeerplaats tot nu toe. Als mijn tentje al staat ontdek ik dat er een Gila-woodpecker een nest heeft in de Saguaro naast de tent. S'nachts wordt de woestijn verlicht door helder maanlicht. Werkelijk schitterend!
En als ik dan s'morgens wakker word met een concert van vogelzang in een landschap als dit dan heb ik weer zo'n zin in een nieuwe dag wandelen!
De volgende dag wou ik een flink stuk lopen maar dat viel niet mee met al het moois om me heen. Sinds gisteren is het nu ook flink heet.
American Kestrel (♂), het Amerikaanse neefje van onze Torenvalk
Prachtig die woestijn!
Aan het eind van de dag loop ik door een gedeelte dat barst van de ratelslangen. Ik realiseer me nu dat de schrikreactie als zo'n beest begint te ratelen geen aangeleerde reflex is maar hard-wired. Erg effectief dus als afschrikkingsmechanisme!
Ratelslang in de avondschemering. Ze zijn goed gecamoufleerd en in vrijwel alle gevallen zag ik ze pas als ze beginnen te ratelen (ze zijn dan meestal 1,5-2 meter van je verwijderd)
Slechts 9 minuten later kwam ik een nog grotere ratelslang tegen. Ook weer prachtig gecamoufleerd. Op deze foto kun je de ratel aan zijn staart goed zien.
Dit zwarte vogeltje met rode ogen en mooie kuif is een Phainopepla. Hij heeft wit op z'n vleugels maar dat zie je alleen als hij vliegt. Talrijk in deze woestijn.
Ik ben nu niet ver meer van de Gila River, het laagste (en meestal heetste) deel van de AZT. Maar eerst moet ik nog door de Tortilla Mountains. Ik ben blij met wat (sluier-)bewolking want dat scheelt toch een heel stuk in hitte, maar de kleuren in het landschap zijn daardoor helaas wel wat minder sprekend.
Gigantische Saguaros blijven deel van het landschap
Waar haal je water in de woestijn? Onder andere uit dit soort drinkbakken voor vee. Het ziet er soms uit als erwtensoep vol met algen en dode en levende bijen, maar na filteren is het heerlijk water.
Mijn kampeerplek in the Tortillas. Op dit soort plaatsen hoorde ik s'nachts altijd Elf-Owls want deze kleine uiltjes maken hun nest in Saguaro cactussen. Helaas is het me niet gelukt om er ook eentje te zien ipv alleen horen. Ook weer een Great Horned Owl gehoord maar niet gezien.
De volgende dag gaat de wandeling weer verder door dit mooie woestijn landschap
Gila River bijna bereikt
Uiteindelijk bereik ik dan de Gila River en steek die over (er is een brug). Vanaf hier gaat de trail voor enkele tientallen kilometers langs de rivier. Ik had gedacht dat het hier wat groener zou zijn maar de trail loopt ver boven de rivier dus ik blijf in een woestijnlandschap. En wat voor één! Dit behoort tot mijn favoriete stukken van de AZT.
Eén van mijn mooiste kampeerplekken ooit, langs de trail bij de Gila River met op de achtergrond de Tortilla Mountains waar ik vandaan kom. De rivier loopt veel lager in het dal en is niet zichtbaar. De kampeerplek was weliswaar in een fantastisch mooi landschap en met prachtig uitzicht maar relaxed was het niet. Er was geen beschutting dus je zit s'middags met smart te wachten tot de zon eindelijk achter de bergen verdwijnt! Gelukkig had ik een hiking umbrella voor schaduw.
Aan het eind van de middag zag ik de bijna volle maan opkomen. De maan was s'nachts zo helder dat ik bijna kon lezen in mijn tent.
Gila Woodpecker (♂)
Van bovenaf is de Gila Valley mooi te zien als een groene band. Er is ook een spoorbrug over de rivier
Er zijn maar weinig plaatsen waar je vanaf de AZT daadwerkelijk bij de Gila River kunt komen. Maar ik heb gekampeerd op één zo'n plek voor een heerlijke vrije middag in de schaduw. En natuurlijk om mijzelf en mijn kleren even lekker te wassen, want ook al is het bruin modderig water, je kunt eigenlijk alleen maar schoner worden na zoveel dagen zweten in de woestijn. Alles droogt hier supersnel! Mijn overhemd was na 15 minuten droog en mijn broek na 30 minuten.
Doorkijkje naar de Gila River
Een Black-throated Sparrow, een van de meest talrijke vogeltjes in de woestijn
Gila Woodpeckers zoals deze (♀) zijn verantwoordelijk voor de meeste holen in Saguaro cactussen. Vervolgens worden die ook benut door ander wildlife zoals Elf-Owls.
Het landschap wordt nu nog mooier dan het al was.
Harris's antelope squirrel. Deze grondeekhoorntjes zie je de hele dag met hun staartje omhoog overal rondrennen in de Sonora Desert. Ze lijken op chipmunks maar chipmunks hebben o.a. een streep over hun gezicht.
Cholla cactus begint nu ook in bloei te komen
Eén van de mooiste stukken van de AZT
Na ongeveer 26 km de Gila River te hebben gevolgd draait de trail naar het noorden en begin je te klimmen richting Gila Canyons. Adembenemend mooi!
Vanaf hier wordt het landschap ruiger
Hier is het lastiger om een kampeerplekje te vinden maar uiteindelijk vind je toch altijd wel iets.
De volgende morgen vervolg ik de klim. Het is hier zo mooi....
De ochtend is altijd het mooiste deel van de dag
Prachtige rotsformaties en woestijnflora op dit stuk
Ik klim langzaam omhoog....
....over deze prachtige trail!
Op deze trail vond ik ook eindelijk een Gila Monster! Deze hagedis komt alleen voor in de Sonora, Mojave en Chihuahua Desert. Ze kunnen 60cm lang worden en brengen 98% van hun leven onder de grond door.
Traag als een worst met pootjes liep dit Gila Monster voor me op de trail. Helaas verdween hij snel tussen het gras naast de trail en toen was ik hem kwijt
Landschap, flora en fauna zijn fantastisch op dit stuk tussen Gila River en Picketpost. Dit is waarschijnlijk mijn favoriete deel van de AZT, al wordt het moeilijk kiezen. Gelukkig loop ik de hele AZT en hoef ik niet te kiezen!
Scott's Oriole (♂)
Ladder-backed Woodpecker (♂) houdt ook van droog landschap
Wat een landschap!
Cactussen met bloemen die zo paars zijn dat het wel lijkt alsof ze licht geven als de zon erop schijnt!
De woestijn in bloei! Op sommige stukken in de woestijn ruik je ook bloemen.
Zo loop je dan door de bloeiende woestijn, al is het hier net over zijn hoogtepunt heen
Uiteindelijk komt dan Picketpost Mountain in zicht
Deze Northern Red Cardinal zat te zingen bij Picketpost Trailhead
Bij Picketpost trailhead werd ik opgepikt door Sandy, een dame die trailangel is voor een deel van de AZT en die mij in augustus vorig jaar al had uitgenodigd voor een zero-day in haar huis als ik de AZT zou gaan lopen. Na haar werk pikte ze me op en zijn we eerst langs een supermarkt gereden om mijn etenswaren te kopen voor de volgende sectie. Daarna hebben we twee enorme pizza's gehaald en zijn naar haar huis in Apache Junction (bij Phoenix) gereden.
Het was super leuk en gezellig. Sandy heeft de volledige AZT gelopen in secties dus ze kent de hele trail. Ze had ook erg lekker bier in haar koelkast! En ik had mijn eerste douche na 25 dagen in de wildernis!
De volgende ochtend ging zij naar haar werk en ik bleef in haar huis en deed de hele dag niets, behalve eten. Een echte zero-day! (mijn eerste op deze trek). Aan het eind van de middag heeft ze me weer afgezet bij Picketpost trailhead en heb ik net voor zonsondergang nog een paar kilometers gelopen om een kampeerplekje te zoeken op enige afstand van de drukke weg. De volgende ochtend kon ik dan vroeg starten voor de redelijk zware klim de Superstition Mountains in.
Picketpost Mountain in het avondlicht
De volgende dag de klim de Superstitions in. Dat was zo'n 30 km en 1000 meter omhoog en het was bloedheet! Maar het lopen ging lekker na een zero day en al die pizza's! Eenmaal een stuk omhoog op het sky-island was het natuurlijk weer een stuk koeler.
Net ongeveer het hoogste punt van de dag bereikt op ca 1650m. Rechts zie je in de verte Picketpost Mountain.
Ik zette mijn tent ergens op een veldje. De volgende dag werd ik wakker gezongen door Scott's- en Hooded Orioles. Er volgt een vrij relaxte dag met stukken door heerlijk geurend dennenbos. Om 14:00 bereik ik al mijn beoogde kampeerplek en in de middag kan ik heerlijk relaxen in en rond mijn tentje.
De volgende dag zou lang en loodzwaar worden maar ik durfde vandaag niet verder te lopen omdat ik vreesde dat er verderop nauwelijks kampeermogelijkheden zouden zijn (erg ruig terrein)
Voor het eerst sinds een tijdje kampeer ik hier weer op een mooi beschut plekje in een bos.
De volgende dag loop ik verder door de Superstitions en daal uiteindelijk af naar Roosevelt Lake waar in de marina een herbevoorradingspakket op me wacht. De trails gaan erg op en neer over vrij ruig terrein met veel losse stenen maar het is hier wel erg mooi.
Af en toe heb je hier ook weer wat woestijnflora
Heerlijke geuren op deze wandeling. Soms is het dennengeur en soms andere dingen zoals bijvoorbeeld deze bloeiende yucca's
Bij de afdaling richting Roosevelt Lake komen de Saguaros weer terug
Als Roosevelt Lake in zicht komt denk je dat je het ergste hebt gehad maar dan volgt er nog een lange afdaling over een steile 4x4 track met veel losse stenen.
Rondom Roosevelt Lake is het erg heet met de felle horizontale zon laat in de middag. Als ik eindelijk bij de marina aankom is de winkel waar ik mijn voedselpakket heen heb laten sturen natuurlijk al dicht, maar er is ook een bar en de dame achter de bar kan ook bij mijn pakket. Dat is erg fijn want nu hoef ik de volgende dag niet terug om vervolgens te wachten tot eindelijk om 8:00am de winkel open gaat. Morgen kan ik dus weer lekker vroeg starten.
Snel zet ik mijn tentje op aan de waterkant en als het bijna donker is heb ik eindelijk tijd om nog heel eventjes in het meer te zwemmen. Dat voelt echt heerlijk en ik voel me nu weer lekker schoon en fris!
De volgende morgen vertrek ik met 8 dagen eten in m'n rugzak weer de wildernis in voor waarschijnlijk het zwaarste stuk van de AZT: Four Peaks en Mazatzal Wilderness.
De dag begint met een klein klimmetje en afdaling richting een brug die je oversteekt, waarna je weer omhoog gaat.
Uitzicht vanaf de andere kant op Roosevelt Lake en de brug. Bij de rechter oever zie je ook de marina waar ik mijn resupply haalde.
Na een tijdje volgt een spectaculaire hoge wandeling waarbij je links in het dal Apache Lake ziet liggen
De laatste dag dat ik nog door dit soort woestijnlandschap loop. Vanaf morgen zijn de saguaros verleden tijd.
Four Peaks Wilderness ligt nu voor me
Ik kampeer dicht bij het hoogste punt. De volgende dag volg ik een prachtige hoge promenade waarbij je steeds uitzicht hebt op Roosevelt Lake in de verte.
Uitzicht op Roosevelt Lake
Flora en fauna blijft schitterend hier
Deze Northern (Red-shafted) Flicker (♂) lijkt veel op de Gilded Flicker uit de woestijn maar is een andere soort. Vanaf hier en vooral in de bossen van het noorden één van de meest zichtbare en hoorbare vogels.
S'avonds kampeer ik bij Pigeon Spring waar een bron is met water dat zelfs na filteren niet best smaakte. De volgende dag stond ik redelijk vroeg op voor wat ik dacht dat een lange zware dag zou worden. Toen ik wou vertrekken bleek dat één of ander beest s'nachts de straps van mijn trekkingpoles (die naast mijn tent lagen) had opgegeten! Waarschijnlijk vanwege het zout of zo. Ik kon het nauwelijks geloven want dat is supersterk dik nylon! De afgekloven straps waren nergens te vinden.
Trekkingpoles zonder straps zijn zo goed als waardeloos en ik heb ze echt nodig! Met een stuk dyneema cord (dat ik bij me heb als reserve scheerlijn en waslijn) heb ik dus snel even nieuwe straps geïmproviseerd en dat bleek gelukkig goed genoeg te werken voor de rest van de trek.
Uitzicht rond het hoogste punt
Woodhouse's Scrub-jay is één van de veel voorkomende vogelsoorten op dit traject.
Op het eind van de dag loop ik door dit soort grasland
De wandeling vandaag was wel vrij lang maar bleek helemaal niet zo zwaar te zijn als ik had gedacht. Al om 15:30 bereikte ik Sycamore Creek. Hier kan ik weer even wassen. S'avonds geniet ik van een concert van kikkertjes in de creek. Wie had dat gedacht in droog Arizona!
De volgende dag is ook weer prachtig met allerlei mooie plantjes en beestjes
Short-horned Lizard
Deze Anna's Hummingbird zat zich lekker uit te sloven en daardoor is het iriserende paars zichtbaar.
Kampeerplekjes zijn schaars in dit ruige rotsachtige, overgroeide terrein. Het beoogde kampeerplekje loop ik voorbij omdat daar al twee tentjes blijken te staan, dus haal ik 8 liter water uit het beekje daar en loop 2 kilometer verder, waar ik toch nog een plekje vind tussen de struiken. Mijn tentje past hier maar net in als ik de zijkanten open laat en oprol. En dat kan want er staat weinig wind. Hier slaap ik heerlijk stil en eenzaam met uitzicht op de sterrenhemel, blij dat ik nog even door ben gelopen.
De volgende dag loop ik weer verder. Ik had opgezien tegen de Mazatzals omdat het de reputatie heeft vrij zwaar te zijn maar ik loop alleen maar te genieten! Delen van de trail die zwaar overgroeid waren zijn bijgewerkt en nu is de trail prima.
Ik ben nu halverwege qua afstand! Echter, qua inspanning ben ik veel verder dan dat. Het noordelijke deel van de AZT is vlakker, minder inspannend en minder warm dan de zuidelijke helft.
De Mazatzal Wilderness is schitterend. En in de verte is nu de Mogollon Rim zichtbaar: de zuidelijke rand van het Colorado plateau! Daar ga ik naartoe, maar het duurt nog wel een dag of 5 voordat ik daar naar boven klim
Aan het eind van de volgende dag bereik ik de ridge vanaf waar de trail weer diep omlaag gaat richting East Verde River. Vanaf hier zijn zelfs de besneeuwde San Francisco Peaks zichtbaar die ten noorden van Flagstaff liggen! Dat is echt nog heel erg ver weg maar gevoelsmatig begint het nu toch lekker op te schieten.
Vanaf hier is het afdalen tot de East Verde River
Ik vind weer een mooi kampeerplekje en de volgende dag loop ik verder naar de East Verde River.
Spotted Towhee zie je hier overal
Red-tailed Hawk
Mooie bloemetjes
De East Verde River is het laatste relatief lage (ca 1000m) punt op deze trek (uitgezonderd de bodem van Grand Canyon). Het is hier weer erg warm maar ook eindelijk een echte rivier waar je in kunt gaan zitten om je te wassen!
Yes! Een echte rivier! Ik kwam hier al vroeg in de middag aan, tentje neergezet en heb hier heerlijk gerelaxed en kleren + mezelf gewassen.
De volgende dag was zwaar met ruim 30 km en ca 1000m klimmen over vaak ruige trails met scherpe vulkanische stenen. Door de scherpe stenen van de afgelopen dagen zit er inmiddels een scheurtje in één van de zolen van mijn toch wel erg stevige Meindl Borneo boots.
Het eerste deel van de dag was het allemaal belachelijk groen! Prachtig uitzicht ook op de heuvels waar ik vandaan kwam. Daarna werd een stuk droger en kaler, maar uiteindelijk ga je toch weer een mooi bos in.
Zo kampeerde ik aan het eind van de dag bij Oak Spring. Als de weersomstandigheden het toelaten (niet teveel wind) kampeer ik het liefst zo met de zijkanten helemaal open en opgerold. Je bent dan heerlijk in touch met de natuur en toch afgeschermd.
De volgende dag loop ik richting Mogollon Rim, maar eerst moet ik even 3km van de trail af het plaatsje Pine in om op het postkantoor een nieuwe doos eten te halen. Ik heb nu weer ruim 9 dagen eten bij me, genoeg om Flagstaff te bereiken.
S'avonds kampeer ik in een mooi dennenbos bij een beekje, waar ik me ook nog even een beetje was. Het water is echter zo koud dat 15 minuten later mijn voeten nog steeds letterlijk pijn doen van het (ca 2 minuten) staan in het ijskoude water. Maar ik voel me in elk geval weer lekker schoon!
De volgende dag verder naar de Mogollon Rim, de zuidelijke rand van het Colorado Plateau
Mooie rotsformaties bij de Mogollon Rim
Veel mooie hagedisjes hier
Prachtig gecamoufleerde Short-horned Lizard
Het laatste stuk van de klim naar Mogollon Rim is erg steil. Hier ben ik bijna boven en kijk nog eventjes terug naar waar ik vandaan kom.
In dit gebied werd 135 jaar geleden nog door het Amerikaanse leger gevochten tegen de Apaches, getuige dit monument.
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 05-01-2018 13:24:58 ]
Dennenbos en op het eerste stuk ook massa's water. De Ponderosa Pines hier ruiken trouwens heerlijk!.
De komende dagen loop ik door dit soort open dennenbossen.
De trails zijn hier erg relaxed vergeleken met de afgelopen dagen en je kunt bijna overal heerlijk kamperen. Er is wel minder afwisseling in dit landschap maar er is veel wildlife te zien. Veel vogeltjes maar ook Abert squirrel, chipmunks, Elk en Pronghorn Antelope
Vooral bij wildlife tanks zoals bijvoorbeeld hier bij Gonzales Tank zie je s'avonds veel wildlife
Grazende Elk in de avondschemering bij Gonzales Tank. Ik had al mijn laagjes kleding aan want er stond een zeer harde wind bij 5ºC dus dat voelde gruwelijk koud als je stilzit. Maar dat had ik er wel voor over. Later kwamen er ook nog drie Pronghorn Antelopes langs.
Bij een trek als deze is het wandelen slechts een deel van de experience. Ik vind het heerlijk om redelijk vroeg mijn tentje neer te zetten en dan de hele middag wat rondhangen en wildlife observeren. Als je stil blijft zitten dan accepteert de natuur je aanwezigheid en dan zie je van alles om je heen gebeuren. Hier bij Maxie Tank heb ik urenlang zitten genieten. Je moet je wel goed aankleden want s'morgens was het hier -3,3ºC!
Chipmunks zie je hier ook de hele dag
De meeste van deze open dennenbossen zijn kurkdroog
....maar af en toe kom je langs seizoensgebonden meertjes en wetlands (die soms jaren achtereen droog staan) en dan zit het opeens vol met eenden en andere watervogels. Bij één meertje zag ik zelfs een visarend (Osprey)! Op deze foto zie je Prime Lake, een seasonal wetland. Hier zag ik bijvoorbeeld 4 eendensoorten en nog heel veel andere vogels.
Ik kom steeds dichter bij Flagstaff en af en toe krijg ik nu mooie doorkijkjes naar de San Francisco Peaks
Uiteindelijk bereik ik Flagstaff, waar ik op de AZT de keuze heb tussen de zogenaamde Resupply Route dwars door de stad of de iets langere Bypass Route om de stad heen. Ik kies de tweede om de wildernis ervaring zo lang mogelijk te behouden.
Mooie rode rotsen bij Walnut Canyon
Short-horned Lizard
Net buiten Flagstaff zijn petroglieven te zien op de rotsen, gemaakt door de Northern Sinagua mensen die hier tussen 700-1300 AD woonden.
In Flagstaff beleefde ik mijn tweede zero-day van deze trek. Voor het eerst in 20 dagen overnachtte ik niet in mijn tentje in de wildernis maar in het huis van Tim en Melody. Zij zijn trailangels voor de AZT.
Tim pikte mij op bij de plek waar de AZT Highway 89 kruist ten oosten van Flagstaff en vanaf dat moment werd ik ongelofelijk door ze verwend met fantastisch eten, lekker bier en andere dingen. Ze hadden zelfs speciale badjassen voor gasten met "AZT-Guest" erop geborduurd zodat ik direct onder de douche kon (eerste in 20 dagen) terwijl ondertussen mijn kleren werden gewassen!
De volgende dag ging ik met Tim naar de Wallmart om voorraden te kopen en we bezochten een schoenreparateur om iets te doen aan mijn schoenzool die langzaam begon te scheuren. (Die schoen heeft het vervolgens tot het eind volgehouden).
Naast al deze praktische zaken was het ook gewoon super leuk en gezellig. De vriendelijkheid en warmte die ik hier beleefde was een echte verrijking van mijn AZT ervaring! Ik zal Tim en Melody nooit vergeten en hoop nog eens terug te komen.
Na één volledige dag rust (twee nachten) bracht Tim mij s'morgens weer terug naar de trail en vervolgde ik mijn trek met 9 dagen eten in mijn rugzak, genoeg om in een rustig tempo Grand Canyon te bereiken plus een reservedag.
De rest van de trek heb ik vervolgens elke morgen de zelfgebakken appelflappen gemist die ik bij Tim en Melody kreeg als deel van mijn ontbijt!
Ik vervolg mijn trek met een klimmetje naar de San Francisco Peaks.
Hier zet ik mijn tentje op, aan de rand van het bos rechts
Typisch voor dit soort hooggelegen bossen: Clark's Nutcracker op de San Francisco Peaks
Aan het eind van de volgende wandeldag kijk ik hier terug naar San Francisco Peaks. Op dit punt zet ik mijn tentje neer in een soort depressie om toch ietwat beschut te staan tegen een loeiharde wind. De wind is s'nachts zo hard dat mijn tent-pole af en toe in een rare kronkel wordt geduwd, maar elke keer veert hij gelukkig netjes terug.
Ik laat nu de dennenbossen even achter me en kom door een gedeelte met vooral grasland zoals hier bij Cedar Ranch
Ook hier weer mooie Short-horned Lizards
Het viel nog best tegen om hier een kampeerplekje te vinden met wat beschutting tegen de loeiharde wind en op redelijke grond zonder scherpe dingen. Eindelijk iets gevonden en toen mijn tent stond en ik mijn rugzak erin legde ontdekte ik net te laat dat mijn rugzak onder de mieren zat! Ik heb minimaal 100 mieren handmatig naar buiten moeten werken!
Wel heerlijk geslapen bij het vertrouwde geluid van huilende coyotes. S'morgens werd ik gewekt door een Northern Mockingbird die een meter ofzo boven mijn tent een enorm kabaal maakte. Er moet veel gebeuren voordat ik me ga ergeren aan vogels, maar dit was op het randje!
de volgende dag doorkruis ik het lege open landschap van Babbitt Ranch
Horned Larks (zie de zwarte "hoorntjes") voelen zich hier helemaal thuis.
Deze Pronghorn Antelopes maken prima reclame voor de AZT door bij een AZT-marker paaltje te poseren
Om één of andere reden speelde dat "We're on the road to nowhere" liedje van de Talking Heads steeds door mijn hoofd hier op Babbitt Ranch
Loggerhead Shrike (nee, dit is geen zwart-wit foto)
Mountain Bluebirds houden van grasland op hoge plateaus. Vrouwtje links, mannetje rechts
Ik wist nog dat er voor vandaag sneeuw was voorspeld voor Flagstaff. Nu zit ik wat lager dus hier zal dat vallen in de vorm van regen. De lucht zag er niet best uit dus ik besloot -mocht het losbarsten- dat ik het gewoon lekker warm en droog zou uitzitten in mijn tentje, want in Arizona duurt zoiets toch niet langer dan een dag. Ik had sowieso een dag extra eten bij me dus ik ben flexibel. Dit bleek een zeer goede beslissing te zijn want het werd echt hondenweer en ik had een heerlijk warm en droog relax dagje in m'n tent!
Hier kampeerde ik op Babbitt Ranch. Mijn tentje staat hier op opgedroogde modder om zo het "gras" te vermijden. Daar zitten namelijk scherpe dingetjes tussen die dwars door je grondzeil prikken. Probleem was alleen dan die opgedroogde blubber na aanhoudende regen boterzacht werd en mijn tentharingen los kwamen! Niet eerder aan gedacht. Gelukkig op kunnen lossen met een aantal zware stenen.
Na Babbitt Ranch kom je weer terug in open dennenbos en langzaam maar zeker krijg je steeds vaker een doorkijkje naar Grand Canyon. Maar als je de South Rim van Grand Canyon dan eenmaal bereikt....WOW!
Grand Canyon is sowieso indrukwekkend maar het is denk ik extra indrukwekkend als je de AZT loopt. Dagenlang trekken over het Colorado Plateau voordat je GC bereikt geeft je een idee van schaal.
Ik had voor deze reis veel reservedagen ingepland voor het geval ik ziek zou worden of geblesseerd. Alles is echter probleemloos verlopen en dat betekent dat ik mijn reservedagen kon opmaken rond Grand Canyon!
Ik heb 3 nachten gekampeerd op de South Rim, 2 nachten in de canyon zelf (op Bright Angel en Cottonwood) en 3 nachten op de North Rim.
South Rim rond 9:00am s'morgens
Het mooiste uitzicht vanaf de South Rim vond ik vanaf Pima Point. Je kunt vanaf hier ook de Colorado River mooi zien
In de Grand Canyon leeft één van de zeldzaamste vogels ter wereld: de California Condor. In 1987 waren er wereldwijd nog maar 22 stuks (!) over. Die hebben ze toen allemaal gevangen en in gevangenschap laten broeden. Vanaf 1992 hebben ze weer vogels geherintroduceerd. Inmiddels zijn er wereldwijd alweer 446 stuks, waarvan 276 in het wild (per 2016). Alle vogels zijn getagged.
De eerste twee dagen geen condor kunnen vinden maar de derde en vierde dag heb ik ze prachtig van dichtbij kunnen zien!
California Condor. Dankzij de tag weet ik dat dit een mannetje is van 22 jaar oud en dat hij een paartje vormde met een vrouwtje waarmee hij in 2003, 2005 en 2008 een jong produceerde. Zijn partner is in 2009 helaas overleden aan loodvergiftiging.
Na drie dagen op de South Rim vervolg ik de AZT die door de canyon zelf loopt. Ik daal via de South Kaibab Trail af richting Bright Angel Campsite.
Vlak voor de afdaling begint heb ik dit schitterende uitzicht op Grand Canyon met op de uitstekende rots twee California Condors! Ik kon de tags (E3 en J1) lezen met mijn verrekijker en daardoor weet ik dat dit een mannetje is van 11 jaar en een vrouwtje van 8 jaar oud
Veel rode rotsen tijdens de afdaling
....en prachtig uitzicht zoals dit
...en dit!
Onderweg kwam ik dit mooie hagedisje tegen
Zicht op de Colorado River op de bodem van de Grand Canyon. Bright Angel Campsite is in de groene corridor aan de overkant, langs Bright Angel Creek.
Op de bodem van de canyon is er een mooi zandstrandje
De volgende dag loop ik verder door de schitterende natuur van Bright Angel Canyon naar Cottonwood Campsite.
Een American Dipper zit hier op een tak langs Bright Angel Creek
De canyon is grotendeels woestijn en veel cactussen staan hier nu in bloei
Dicht bij Cottonwood Campsite kom je langs de spectaculaire Ribbon Falls. Het water valt op een met een dikke laag mos begroeide rots.
Het leukste is dat je achter de waterval kunt komen!
De volgende dag gaat de trek verder de North Rim op. Vanaf de Colorado River is dat zo'n 1800 meter omhoog naar de campground en gerekend vanaf Cottonwood moet je dan nog 1300 meter. Op papier redelijk zwaar maar in de praktijk liep ik soepeltjes en snel naar boven want de trail is hier erg goed en relaxed. Je hoeft ook nauwelijks water mee te nemen want zowel aan het begin als aan het eind is er betrouwbaar water.
Ik dacht dat de North Rim, hoewel hoger, qua klim minder spectaculair zou zijn dan de South Rim. Ik had ongelijk
Hier echode de zang van Canyon Wrens tussen de rotswanden
Terugkijkend naar waar ik vandaan kom
Voor s'middags was er een sneeuwstorm voorspeld dus ik wou ook een beetje opschieten zodat ik mijn tentje had staan voordat het losbarstte. Al voor het middaguur had ik mijn tentje staan, ingericht en wel, maar pas rond zonsondergang begon de storm. Die was dan wel weer vrij spectaculair met zeer harde wind, hagel, sneeuw en bliksem.
Tentje na de sneeuwstorm. S'nachts beleefde ik hier de laagste temperatuur van de hele trek: -4,5ºC. Btw: dit is op 17 mei! De sneeuw rond mijn tent was s'morgens hard bevroren en kraakte als ik er op liep. Het bleef rond mijn tent (die wat beschut stond onder bomen) bijna de hele dag liggen.
Vanaf de North Rim heb je ook weer een fantastisch uitzicht op Grand Canyon. En omdat ik nu naar het zuiden kijk kan ik een groot deel zien van de route die ik de afgelopen dagen heb gelopen. Heel in de verte aan de horizon links kun je nog net de besneeuwde San Francisco Peaks zien. Diagonaal door het midden loopt Bright Angel Canyon die ik door ben gelopen om van de South Rim naar de North Rim te komen.
Op mijn laatste dag op North Rim heb ik o.a. een stuk van de Widforss Trail gelopen. Dit was één van de uitzichtpunten daar
Na de North Rim begin ik aan het laatste stuk van de AZT: 4 dagen lopen over het Kaibab Plateau naar de AZ-UT state line. Na ruim een week de drukke toeristische Grand Canyon ben ik blij dat ik de laatste paar dagen van de trek weer terug ga naar de wildernis experience van de AZT: wandelen en kamperen in eenzaamheid.
Massa's water op het eerste gedeelte. Er ligt hier en daar nog sneeuw tussen de bomen en het smelten daarvan levert soms zelfs waterbronnen op die niet op de kaart staan.
Eén van de mooiste kampeerplekjes van de AZT hier op een ridge met uitzicht op de East Rim van Grand Canyon. De sterrenhemel was hier s'nachts ook schitterend want het hoge Kaibab Plateau behoort tot de donkerste plekken in de USA. En eindelijk weer heerlijke eenzaamheid...
De volgende morgen zie ik weer overal wildlife in het bos, zoals bijvoorbeeld deze Dusky Grouse.
Net als ten zuiden van Grand Canyon kom ik ook op het Kaibab Plateau af en toe door prachtige stukjes aspen forest.
Het laatste gedeelte is weer erg droog dus ik neem 9 liter water mee, genoeg voor ruim 2 dagen. Vooral de laatste dag loop ik flink door want ik wil niet te laat aankomen bij de state line zodat ik nog kan proberen diezelfde dag een lift te organiseren naar ergens in de buurt van een hoofdweg.
De laatste paar kilometers voordat ik het eindpunt bereik zijn de rode rotsen van Utah al zichtbaar
Op de laatste dag loop ik 37 km en bereik hier om ca 15:30 het eindpunt van de Arizona Trail!
Nu wil ik proberen om nog naar de hoofdweg te liften zodat ik morgen een hele dag heb om te proberen een lift te krijgen naar St George vanaf waar ik een dag later naar huis zou vliegen. Daarom loop ik nog even verder naar Wire Pass trailhead waar veel dayhikers komen.
Wandeling naar Wire Pass trailhead
Dat blijkt een goed besluit want aldaar krijg ik een lift van een Canadese toerist die samen met zijn dochter aan het rondtoeren is. Super aardige vent die toevallig een heel eind richting St George moet. Deze aardige man (in oranje Nederlands voetbalshirt!) rijdt speciaal nog een stukje voor mij om en zet mij af bij Squirrel Canyon trailhead in de Canaan Wilderness Area in Utah. Hier zet ik net voor zonsondergang mijn tentje op in het rode zand. Het is hier prachtig! Maar dat is dan voor een volgende reis.
De volgende morgen loop ik de ca 7 km terug naar de hoofdweg en daar word ik na 10 minuten opgepikt door een man die op weg is naar Cedar City. Maar speciaal voor mij rijdt hij tientallen kilometers om zodat hij mij bij mijn hotel in St George kan afzetten! Ik blijf me verbazen over de gulheid van de mensen die ik op deze reis heb ontmoet.
Ik was dus al om 10:00am (11:00 Utah tijd) in mijn hotel! Gelukkig hadden ze al een kamer voor me vrij. Een kamer met douche en ligbad! Dat is heel raar opeens en ik heb ongeveer een uur lang vol ongeloof in mijn kamer rondgehangen voordat ik daadwerkelijk onder de douche stapte, maar daarna heb ik een groot deel van de middag in dat ligbad doorgebracht
De volgende dag vertrek ik (na een enorm buffet ontbijt) naar het vliegveld. Het einde van dit grote avontuur. Eenmaal thuis blijk ik nog maar 59,5 kg te wegen. Dat is 8,1 kg lichter dan toen ik vertrok. Dagelijks at ik ruim 3000kCal en ik heb me nooit hongerig gevoeld maar op dit soort lange treks is dat niet genoeg.
Het is wel duidelijk dat dit zeker niet mijn laatste Amerikaanse long distance trek zal zijn want ik heb er enorm veel plezier aan beleefd. Volgens mij heb ik de hele Arizona Trail met een grijns op m'n gezicht gelopen!
Appendix: Totale lijst van vogels door mij gezien langs de Arizona Trail
SPOILER1 Blackbird, Brewer's Euphagus cyanocephalus
2 Blackbird, Red-winged Agelaius phoeniceus
3 Blackbird, Yellow-headed Xanthocephalus xanthocephalus
4 Bluebird, Western Sialia mexicana
5 Bluebird, Mountain Sialia currucoides
6 Bunting, Lark Calamospiza melanocorys
7 Bunting, Lazuli Passerina amoena
8 Bushtit, American Psaltriparus minimus
9 Cardinal, Northern Cardinalis cardinalis
10 Chickadee, Mountain Poecile gambeli
11 Condor, California Gymnogyps californianus
12 Coot, American Fulica americana
13 Cormorant, Double-crested Phalacrocorax auritus
14 Cowbird, Brown-headed Molothrus ater
15 Creeper, Brown Certhia americana
16 Crossbill, Red Loxia curvirostra
17 Crow, American Corvus brachyrhynchos
18 Dipper, American Cinclus mexicanus
19 Dove, Eurasian Collared Streptopelia decaocto
20 Dove, Mourning Zenaida macroura
21 Dove, White-winged Zenaida asiatica
22 Duck, Ruddy Oxyura jamaicensis
23 Finch, House Carpodacus mexicanus
24 Flicker, Gilded Colaptes chrysoides
25 Flicker, Northern Colaptes auratus
26 Flycatcher, American Grey Empidonax wrightii
27 Flycatcher, Ash-throated Myiarchus cinerascens
28 Flycatcher, Brown-crested Myiarchus tyrannulus
29 Flycatcher, Olive-sided Contopus cooperi
30 Flycatcher, Vermilion Pyrocephalus rubinus
31 Gnatcatcher, Black-tailed Polioptila melanura
32 Gnatcatcher, Blue-grey Polioptila caerulea
33 Godwit, Marbled Limosa fedoa
34 Goldfinch, American Carduelis tristis
35 Goldfinch, Lesser Carduelis psaltria
36 Goose, Canada Branta canadensis
37 Grackle, Great-tailed Quiscalus mexicanus
38 Grebe, Black-necked Podiceps nigricollis
39 Grosbeak, Black-headed Pheucticus melanocephalus
40 Grouse, Dusky Dendragapus obscurus
41 Gull, Ring-billed Larus delawarensis
42 Hawk, Common Black Buteogallus anthracinus
43 Hawk, Cooper's Accipiter cooperii
44 Hawk, Harris's Parabuteo unicinctus
45 Hawk, Red-tailed Buteo jamaicensis
46 Hawk, Zone-tailed Buteo albonotatus
47 Heron, Great Blue Ardea herodias
48 Hummingbird, Anna's Calypte anna
49 Hummingbird, Black-chinned Archilochus alexandri
50 Hummingbird, Broad-billed Cynanthus latirostris
51 Hummingbird, Broad-tailed Selasphorus platycercus
52 Hummingbird, Costa's Calypte costae
53 Jay, Mexican Aphelocoma wollweberi
54 Jay, Pinyon Gymnorhinus cyanocephalus
55 Jay, Steller's Cyanocitta stelleri
56 Jay, Woodhouse's Scrub Aphelocoma woodhouseii
57 Junco, Dark-eyed Junco hyemalis
58 Junco, Yellow-eyed Junco phaeonotus
59 Kestrel, American Falco sparverius
60 Killdeer Charadrius vociferus
61 Kingbird, Cassin's Tyrannus vociferans
62 Kingbird, Western Tyrannus verticalis
63 Kinglet, Ruby-crowned Regulus calendula
64 Lark, Horned Eremophila alpestris
65 Mallard Anas platyrhynchos
66 Martin, Purple Progne subis
67 Meadowlark, Western Sturnella neglecta
68 Merganser, Common Mergus merganser
69 Mockingbird, Northern Mimus polyglottos
70 Nutcracker, Clark's Nucifraga columbiana
71 Nuthatch, Pygmy Sitta pygmaea
72 Nuthatch, Red-breasted Sitta canadensis
73 Nuthatch, White-breasted Sitta carolinensis
74 Oriole, Bullock's Icterus bullockii
75 Oriole, Hooded Icterus cucullatus
76 Oriole, Scott's Icterus parisorum
77 Osprey, Western Pandion haliaetus
78 Pewee, Greater Contopus pertinax
79 Phainopepla Phainopepla nitens
80 Phoebe, Black Sayornis nigricans
81 Pyrrhuloxia Cardinalis sinuatus
82 Quail, Gambel's Callipepla gambelii
83 Quail, Montezuma Cyrtonyx montezumae
84 Raven, Chihuahuan Corvus cryptoleucus
85 Raven, Northern Corvus corax
86 Redhead Aythya americana
87 Robin, American Turdus migratorius
88 Sandpiper, Spotted Actitis macularius
89 Sapsucker, Williamson's Sphyrapicus thyroideus
90 Shrike, Loggerhead Lanius ludovicianus
91 Siskin, Pine Carduelis pinus
92 Solitaire, Townsend's Myadestes townsendi
93 Sparrow, Black-chinned Spizella atrogularis
94 Sparrow, Black-throated Amphispiza bilineata
95 Sparrow, Brewer's Spizella breweri
96 Sparrow, Cassin's Peucaea cassinii
97 Sparrow, Chipping Spizella passerina
98 Sparrow, House Passer domesticus
99 Sparrow, Lark Chondestes grammacus
100 Sparrow, Rufous-winged Peucaea carpalis
101 Sparrow, Vesper Pooecetes gramineus
102 Sparrow, White-crowned Zonotrichia leucophrys
103 Swallow, American Cliff Petrochelidon pyrrhonota
104 Swallow, Barn Hirundo rustica
105 Swallow, Northern Rough-winged Stelgidopteryx serripennis
106 Swallow, Violet-green Tachycineta thalassina
107 Swift, White-throated Aeronautes saxatalis
108 Tanager, Hepatic Piranga hepatica
109 Tanager, Western Piranga ludoviciana
110 Teal, Cinnamon Anas cyanoptera
111 Thrasher, Crissal Toxostoma crissale
112 Thrasher, Curve-billed Toxostoma curvirostre
113 Thrush, Hermit Catharus guttatus
114 Titmouse, Bridled Baeolophus wollweberi
115 Titmouse, Juniper Baeolophus ridgwayi
116 Towhee, Canyon Melozone fusca
117 Towhee, Green-tailed Pipilo chlorurus
118 Towhee, Spotted Pipilo maculatus
119 Turkey, Wild Meleagris gallopavo
120 Verdin Auriparus flaviceps
121 Vireo, Bell's Vireo bellii
122 Vireo, Hutton's Vireo huttoni
123 Vireo, Plumbeous Vireo plumbeus
124 Vireo, Warbling Vireo gilvus
125 Vulture, Turkey Cathartes aura
126 Warbler, Audubon's Setophaga auduboni
127 Warbler, Black-throated Grey Setophaga nigrescens
128 Warbler, Grace's Setophaga graciae
129 Warbler, Lucy's Leiothlypis luciae
130 Warbler, MacGillivray's Geothlypis tolmiei
131 Warbler, Mangrove Setophaga petechia
132 Warbler, Red-faced Cardellina rubrifrons
133 Warbler, Virginia's Leiothlypis virginiae
134 Warbler, Wilson's Cardellina pusilla
135 Waxwing, Cedar Bombycilla cedrorum
136 Whitestart, Painted Myioborus pictus
137 Woodpecker, Acorn Melanerpes formicivorus
138 Woodpecker, Arizona Picoides arizonae
139 Woodpecker, Gila Melanerpes uropygialis
140 Woodpecker, Hairy Picoides villosus
141 Woodpecker, Ladder-backed Picoides scalaris
142 Woodpecker, Lewis's Melanerpes lewis
143 Wren, Bewick's Thryomanes bewickii
144 Wren, Cactus Campylorhynchus brunneicapillus
145 Wren, Canyon Catherpes mexicanus
146 Wren, House Troglodytes aedon
147 Wren, Rock Salpinctes obsoletus
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 05-01-2018 13:44:49 ]
ik heb 4 jaar geleden 4 maanden in Flagstaff gewoond om daar te werken voor een organisatie die zich bezig houd met het bijhouden van trails o.a. en daardoor zijn je foto's en verhalen echt zeer herkenbaar. Heb ook nog meerdere weken aan een stuk op de rand en in de Grand Canyon gewerkt om daar maintenance te doen aan zowel de Bright Angel als de South Kaibab trail. Arizona is voor mij een tweede thuis geworden en ik heb deze trip dan ook al wat langer op mijn lijstje staan om ooit nog eens te gaan doen. Kun je me via DM eens wat meer praktische info sturen over hoe je dit allemaal georganiseerd hebt? Alvast heel erg bedankt Weer een mooi verslag met mooie foto's!
Leuk weetje aangezien ik zag dat je bij de Superstitian Mountains was geweest, even van wikipedia:
Ik zag ooit een docu dat sommige mensen helemaal geobsedeerd zijn door de mijn die ze hopen aan te treffen. Vond het toen wel bijzonder.quote:"De Lost Dutchman's Gold Mine is een legende over een beroemde, 'vermiste' goudmijn. Waarschijnlijk ligt hij in de Superstition Mountains. De Duitser Jacon Waltz zou hem in de 19de eeuw hebben ontdekt. De Dutchman overleed in 1891 en tot op de huidige dag zoeken goudzoekers vergeefs naar zijn mijn."
"De Apache-indianen geloven dat er in de Superstition Mountains een gat is dat naar de onderwereld leidt."
Ik heb ook wel een paar dingen waar ik benieuwd naar ben.
Hoeveel weegt je bepakking incl tent, slaapzak etc. maar zonder voedsel en water ongeveer? En zeker als je net voedsel en water in hebt geslagen sleep je volgens mij aardig wat kilo's mee Misschien ook een fotootje van de bepakking?
En hoe doe je dat als je tent nat is geworden en je toch weer verder wilt trekken? pak je de tent dan nat in?
Op de tweede foto van de ratelslang lijkt het haast wel dat je er bijna boven op staat. Volgens mij zijn ratelslangen vrij giftig. Ben je dan niet bang dat je gebeten wordt en niet op tijd behandeld kan worden of heb je daar iets voor?
Tevens verkapte tvp om nog eens terug te lezen 
Alsof ik er zelf bij ben geweest. Je laat afwisselend alle zintuigen aan bod komen, waardoor ik voortdurend proef, voel, zie, ruik, hoor hoe het daar geweest moet zijn. Fantastisch, dankjewel voor deze beleving! En ik geniet van jouw oog voor de natuur. Ik ben niet zo van de vogels, beestjes, plantjes en geologie, maar des te boeiender/leerzamer/interessanter is ineens door een enthousiasteling daarop gewezen te worden. In het begin dacht ik: 'leuk plaatje', las ik je verhaal, en scrollde ik door naar de volgende foto. Totdat ik de foto's op me in liet werken... Intensief doch prachtig. Wat moet dit een indrukwekkende tocht voor je zijn geweest!
Met als hoogtepunt de Grand Canyon. Net wat je zelf schrijft: het is al een prachtig gebied, maar door de opbouw van de tocht ervaar je nog meer de grootsheid van het gebergte. Jouw reis/beleving is toch nog wel een graadje intenser dan de 'dagjesmensen'/'weektoeristen' die langsrijden, uitstappen, een dagtocht doen, en 's avonds weer terugkeren naar hun hotel. Nee, dan dit. Wauw!
Bedankt voor de moeite die je erin hebt gestoken om dit met ons te delen. Opdat er nog maar veel reizen mogen volgen
Heb je wel sporen van beren gezien, of zelfs dat niet? En heb je overdag nog maatregelen genomen om niet onverwacht oog in oog te staan met een beer als je de bocht om kwam? Belletjes bijvoorbeeld, of liedjes zingen?
Al eens overwogen om de Pacific crest trail of de appalachian trail te wandelen, of zijn die afstanden te groot voor je?
Ben benieuwd wat je volgende reis wordt
Fantastisch ook dat je al die vogels zo uit elkaar weet te houden en zelfs hun geluiden herkent! Heerlijk om mee te kunnen genieten van je liefde voor (en kennis van) de natuur en de dieren.
Het is dat ik op iets meer comfort* gesteld ben en jij geloof ik wel op een prettig soort 'eenzaamheid' maar anders liep ik graag met je mee
. *(nouja, laten we het zo zeggen; met een dun slaapmatje heb ik geen enkel probleem, maar na 7 dagen lopen in de hitte en me niet kunnen wassen meur ik echt de tent uit. Been there done that.
)Er valt niet zo heel veel te organiseren. Vrijwel al het werk zat in het van tevoren maken van een schema met wat ik dacht dagelijks te gaan lopen zodanig dat ik uitkwam met waterbronnen, resupply en wifi (om nieuwe bestellingen te plaatsen). Maar als je in de toekomst concrete vragen hebt, stuur maar een PM!quote:Op vrijdag 9 juni 2017 11:44 schreef Jor_Dii het volgende:
Kun je me via DM eens wat meer praktische info sturen over hoe je dit allemaal georganiseerd hebt? Alvast heel erg bedankt
Gewicht van de rugzak was zeer variabel, afhankelijk van hoe dicht ik bij water en/of resupply zat. Om een idee te krijgen:quote:Op vrijdag 9 juni 2017 17:21 schreef KolonelBroodje het volgende:
Hoeveel weegt je bepakking incl tent, slaapzak etc. maar zonder voedsel en water ongeveer? En zeker als je net voedsel en water in hebt geslagen sleep je volgens mij aardig wat kilo's mee Misschien ook een fotootje van de bepakking?
Rugzak exclusief eten, water, brandstof, verrekijker, camera, trekking poles: 11,7 kg
Eten: 0 - 6 kg
Water: 0 - 10 kg
Brandstof (1-2 tankjes): 152 - 764 gram
Verrekijker (altijd om mijn nek): 990 gram
Camera (aan mijn riem): 305 gram
Trekking poles (in mijn handen): 532 gram
Alles paste in een Osprey Aether 70 rugzak, met het tentje op de achterkant gebonden.
Al met al was ik erg tevreden met mijn setup en zou weinig veranderen als ik het opnieuw zou doen. Mijn criterium was flexibiliteit, safety en zolang mogelijk kunnen handhaven van de wildernis en natuur ervaring. Gewicht vind ik minder belangrijk.
Ik was berekend op variërende weersomstandigheden en een grote temperatuur range, van grote hitte tot temperaturen flink onder nul (s'nachts). Ik kon maximaal 10 dagen zonder resupply en ca 2,5 dag zonder waterbronnen (indien nodig). Extra water en eten was tevens een safety feature, net als een complete set papieren landkaarten als backup (537 gram, nooit nodig gehad), een bear-proof food bag (244 gram) en draagbare schaduw (trekking umbrella, 235 gram). Ik kon 100% off-the-grid wat betreft elektriciteit/ opladen (zonnepaneel + powerbank, samen 428 gram) en hoefde geen concessies te doen aan mijn natuur ervaring (verrekijker, camera, vogelgids).
Ja, geen probleem (is alleen wat zwaarder). Een natte tent kwam in Arizona trouwens bijna nooit voor, maar is standaard in plekken als Schotland en Zweden.quote:En hoe doe je dat als je tent nat is geworden en je toch weer verder wilt trekken? pak je de tent dan nat in?
Als je wordt gebeten is dat inderdaad een probleem, zeker omdat je vaak ver van de bewoonde wereld bent. Maar een ratelslang valt jou alleen aan als hij geen andere keus heeft en geeft eerst een duidelijk waarschuwingssignaal in de vorm van ratelen.quote:Op de tweede foto van de ratelslang lijkt het haast wel dat je er bijna boven op staat. Volgens mij zijn ratelslangen vrij giftig. Ben je dan niet bang dat je gebeten wordt en niet op tijd behandeld kan worden of heb je daar iets voor?
Als je op de trails blijft dan heb je weinig problemen om ze te ontwijken. Je moet wel goed oppassen als je door struiken gaat waden, dus bijvoorbeeld bij het zoeken van een kampeerplek. Ik heb ook één keer gehad (in Four Peaks Wilderness) dat de trail erg overgroeid was (je loopt dan dus door de struiken te waden) en ik een ratelslang dichtbij in de struiken hoorde maar niet precies kon zien waar hij was. Dat was toch even zweten.
De onderste foto is gemaakt op ongeveer 2 meter afstand dus wat verder weg dan het lijkt. De stress van de slang kun je wel een beetje inschatten aan de intensiteit van het ratelen dus ik deed altijd even een flinke stap achteruit zodat de slang zich beter op zijn gemak voelde.
Ik heb massa's sporen gezien die van beren zouden kunnen zijn (poep, pootafdrukken) maar ik heb er te weinig verstand van om dat met zekerheid te kunnen zeggen.quote:
Heb je wel sporen van beren gezien, of zelfs dat niet? En heb je overdag nog maatregelen genomen om niet onverwacht oog in oog te staan met een beer als je de bocht om kwam? Belletjes bijvoorbeeld, of liedjes zingen?
Hoewel er hier veel zwarte beren wonen zijn die meestal geen probleem en de meeste mensen zullen ze ook niet zien. Dat komt omdat de AZT niet erg druk is (er zijn periodes geweest dat ik 3 dagen achtereen niemand tegenkwam) en grote stukken zijn nog echt wildernis. Zwarte beren zijn van nature doodsbang voor mensen en in tegenstelling tot drukkere trails zoals Appalachian Trial en Pacific Crest waar ze gewend zijn aan mensen en mensen associëren met een gemakkelijke maaltijd zul je ze op de AZT dus niet zo snel zien.
Dat gezegd hebbende, ik heb op een paar korte stukjes inderdaad lopen zingen en extra lawaai lopen maken omdat ik bang was om een beer te verrassen. Omdat ik alleen loop ben ik natuurlijk ook veel stiller dan mensen die in een groepje lopen dus het risico is dan wat groter.
Mijn volgende lange trek wordt vrijwel zeker de eerste ~1000 miles van de Pacific Crest (zomer volgend jaar). Maar dat wordt natuurlijk nooit zo tof als de AZT (want super druk, dus geen echte wildernis. Maar wel schitterende omgeving). Voor die tijd hoop ik nog 2 of 3 andere reizen te maken maar dat wordt dan geen trekking maar dagtochten (Schotland) en vogeltjes (waarschijnlijk weer ergens in Zuid-Amerika)quote:Al eens overwogen om de Pacific crest trail of de appalachian trail te wandelen, of zijn die afstanden te groot voor je?
Ben benieuwd wat je volgende reis wordt
Lees het boek 'Wild' van Cheryl Strayed om te weten wat je allemaal tegen kunt komen waar je rekening mee moet houdenquote:
Klinkt als een geweldige voorbereiding die ook nodig is om op alles voorbereid te zijn. Neem ook aan dat je qua kleding zo functioneel en praktisch mogelijk gereisd hebt? Dus laagjes en afritsbroeken om maar zo min mogelijk mee te hoeven nemen?
En bereid je vervolgens beter voor dan zij deed 
(zij liep een stuk van de PCT).@SeLang: 'de eerste ~1000miles van de PCT'. Wat zie jij als het begin? Mexico of juist Canada?
Lef dat je dat gewoon durft. 
Gaaf hoorquote:Mijn volgende lange trek wordt vrijwel zeker de eerste ~1000 miles van de Pacific Crest (zomer volgend jaar). Maar dat wordt natuurlijk nooit zo tof als de AZT (want super druk, dus geen echte wildernis. Maar wel schitterende omgeving). Voor die tijd hoop ik nog 2 of 3 andere reizen te maken maar dat wordt dan geen trekking maar dagtochten (Schotland) en vogeltjes (waarschijnlijk weer ergens in Zuid-Amerika)
Ben benieuwd naar hoe je de PCT vindt, ik heb daar wel een paar verslagen van gelezen en bij sommigen kreeg ik het idee dat het filelopen was op sommige stukken. Daar schijn je overigens ook wel aardig veel van die trail-vrijwilligers te hebben Ja daar heb je een punt. De beren in vooral Californië schijnen aardig 'verziekt' te zijnquote:Ik heb massa's sporen gezien die van beren zouden kunnen zijn (poep, pootafdrukken) maar ik heb er te weinig verstand van om dat met zekerheid te kunnen zeggen.
Hoewel er hier veel zwarte beren wonen zijn die meestal geen probleem en de meeste mensen zullen ze ook niet zien. Dat komt omdat de AZT niet erg druk is (er zijn periodes geweest dat ik 3 dagen achtereen niemand tegenkwam) en grote stukken zijn nog echt wildernis. Zwarte beren zijn van nature doodsbang voor mensen en in tegenstelling tot drukkere trails zoals Appalachian Trial en Pacific Crest waar ze gewend zijn aan mensen en mensen associëren met een gemakkelijke maaltijd zul je ze op de AZT dus niet zo snel zien.
Dat gezegd hebbende, ik heb op een paar korte stukjes inderdaad lopen zingen en extra lawaai lopen maken omdat ik bang was om een beer te verrassen. Omdat ik alleen loop ben ik natuurlijk ook veel stiller dan mensen die in een groepje lopen dus het risico is dan wat groter.
Had je overigens een backup voor het geval dat er iets zou gebeuren dat je absoluut niet meer verder kan (bijv. gebeten door slang, been breken)? Bijv. een satelietfoon of zo'n SOS-device? Ik krijg sterk de indruk dat het niet de drukste trail is in de wereld en dat de kans dat iemand je zomaar tegenkomt erg klein is
Wauw!
.Mooi verslag weer. Ik zou in mn broek schijten van die slangen.quote:
Reisverslag Arizona Trail (19 maart - 23 mei 2017)
Over schijten gesproken; hoe doe je dat precies op zo een tocht?
Ik neem aan dat je niet 20 rollen wc papier bij je hebt wel?
Serieuze vraag overigens
Het huis van Sandy, en de appelflappen later. De sneeuwbuien en hoe je tent onder het zand zat. En uiteraard van je gescheurde schoen en hoe ie gefixed is. Gewoon iets meer persoonlijke dingetjes, daardoor gaat een verslag voor mij persoonlijk meer leven. Dat gezegd hebbende....
WOW! Wow, wow, wat een held ben je toch ook. Een hele flinke prestatie! En daarnaast heel tof dat je ons mee hebt laten genieten, ook het verslag schrijve zal veel tijd hebben gekost. Een prachtige reis. En geruststellend dat je geen beren bent tegengekomen.
Dank je wel voor je verslag.
quote:Dat gezegd hebbende, ik heb op een paar korte stukjes inderdaad lopen zingen en extra lawaai lopen maken omdat ik bang was om een beer te verrassen. Omdat ik alleen loop ben ik natuurlijk ook veel stiller dan mensen die in een groepje lopen dus het risico is dan wat groter.
Kleding is niet zo moeilijk want ik heb gewoon een standaard arsenaal van laagjes. Een afritsbroek zit daar trouwens niet bij want dat vind ik niet lekker lopen. Voor hiking gebruik ik meestal een broek van dun stretch materiaal. Vooral comfortabel als je veel moet klimmen. Een korte broek is veel te heet in de woestijn en je wordt daarmee ontzettend smerig van al het stof. Bedenk dat je je meestal niet kunt wassen s'avonds.... Ook wil je wat bescherming tegen planten op overgroeide trails. Ik heb op deze trek ook altijd met lange mouwen gelopen, vooral vanwege de zon.quote:
Klinkt als een geweldige voorbereiding die ook nodig is om op alles voorbereid te zijn. Neem ook aan dat je qua kleding zo functioneel en praktisch mogelijk gereisd hebt? Dus laagjes en afritsbroeken om maar zo min mogelijk mee te hoeven nemen?
Kan natuurlijk beide maar in mijn geval is dat Mexico. Je kunt dan vroeger in het jaar starten, wat voor mij interessanter is kwa natuur (bloemen, vogels zingen, etc) en je loopt dan gemiddeld met de zon in de rug in plaats van de zon van voren. Om dezelfde reden liep ik ook de AZT van zuid naar noord en niet andersom.quote:Op dinsdag 13 juni 2017 19:50 schreef Postbus100 het volgende:
Wat zie jij als het begin? Mexico of juist Canada?
Veel hikers hebben inderdaad een SPOT of iets dergelijks bij zich maar ik had dat niet. Het blijft natuurlijk wel een gevestigde trail dus vroeg of laat komt er een keer iemand langs.quote:
Had je overigens een backup voor het geval dat er iets zou gebeuren dat je absoluut niet meer verder kan (bijv. gebeten door slang, been breken)? Bijv. een satelietfoon of zo'n SOS-device? Ik krijg sterk de indruk dat het niet de drukste trail is in de wereld en dat de kans dat iemand je zomaar tegenkomt erg klein is
Hoeveel mensen je tegenkomt wisselde enorm. Er zijn periodes geweest van 3 dagen dat ik niemand zag maar ik ben ook wel eens op één dag 20 mensen tegengekomen. Vooral in weekenden is het op populaire stukken ineens druk met day-hikers en mountainbikers.
Mijn insteek is dat je goed voorbereid op pad moet gaan en geen onverantwoorde risico's neemt, maar alles wat de moeite waard is in het leven heeft een bepaald risico. Ik was altijd erg conservatief met mijn water (had aan het eind ook altijd water over) en had draagbare schaduw bij me, dus ik kon het wel een tijdje uithouden als ik immobiel zou worden. Maar tot een bepaalde grens natuurlijk.
Vrijwel alle slachtoffers vallen overigens niet door benen breken, beren of slangen maar doordat mensen de droogte en hitte onderschatten en te weinig water meenemen. Vooral ultralight hikers hebben vaak weinig marge voor tegenvallers en rekenen vaak op watercaches die helemaal niet betrouwbaar zijn. Daar heb ik onderweg ook een paar staaltjes van gezien (die toevallig goed afliepen).
Kuiltje graven en dan goed mikkenquote:Op woensdag 14 juni 2017 22:32 schreef Geralt het volgende:
Over schijten gesproken; hoe doe je dat precies op zo een tocht?
Ik neem aan dat je niet 20 rollen wc papier bij je hebt wel?
. 1 rol WC-papier was genoeg voor de hele trek.En die duurde van 19 maart tot 23 mei? Dat is meer dan 1 maand met 1 wc rol?!quote:
Kuiltje graven en dan goed mikken
Respect
Ruim 2 maanden. Als resources schaars zijn dan leer je daar ook zuinig mee om te gaan. Dat is één van de leuke dingen van zo'n reis dat ook in dat opzicht je mindset verandert.quote:Op donderdag 15 juni 2017 12:11 schreef Geralt het volgende:
[..]
En die duurde van 19 maart tot 23 mei? Dat is meer dan 1 maand met 1 wc rol?!
Respect
), inderdaad 2 maanden zie ik nu.Jeetje. Dat zou ik toch echt niet kunnen.
Ik ook nietquote:
Ow crap (pun intended
Jeetje. Dat zou ik toch echt niet kunnen.
Stel dat je opeens darmklachten krijgt of zo...zit je daar met 1 rol Respect hoor!Het lijkt trouwens net of al die cactussen je de middelvinger geven
Heb je je verrekijker aan zo'n harnasje hangen, of nog steeds met een nekband?
Je vindt altijd wel iets om je kont mee af te vegen (bladeren etc - been there done that, maar dat is dus niet nodig geweest op de AZT). Daarnaast kun je op je volgende resupply altijd een WC-rol regelen mocht de huidige te snel op gaan.quote:
[..]
Ik ook niet
Mijn grootste zorg bij diarree op deze trek zou dehydratie zijn en niet de afwezigheid van genoeg pleepapier.
Nog steeds gewoon de nekband. Die van Swarovski is ergonomisch goed ontworpen dus comfortabel. Het grappige is dat het ook een beetje tegengewicht biedt aan de rugzak. Al met al heb ik het nooit ervaren als een last.quote:
Heb je je verrekijker aan zo'n harnasje hangen, of nog steeds met een nekband?
Voor licht heb ik een (hoofd)lampje. Dat werkt op één AA batterijtje dat de hele reis meeging.quote:
Schoot me nog een vraag te binnen: heb je een lichtbron in je tent voor 's avonds ? Wat doe je om de tijd te doden in je tent... 's avonds en als het een hele dag regent. Is er nog ruimte om een boek of e-reader mee te nemen ?
Tijd doden was niet echt van toepassing, ik kwam eerder tijd tekort (zoals altijd op mijn reizen). Normaal gesproken werd ik wakker als het s'morgens licht begon te worden. Dan eventjes rustig wakker worden en ontbijten en daarna alles inpakken. Rond 7:00 begon ik dan met lopen. Soms vroeger, soms iets later (vooral als het erg koud was) maar het streven was altijd om voor 7:00 weg te zijn.
S'middags probeerde ik altijd ruim voor het ging schemeren mijn tent op te zetten zodat ik nog wat tijd had voor de natuur in mijn kampeeromgeving. Dan hing ik dus wat rond m'n tent of maakte een korte wandeling zonder rugzak. Vlak voor of vlak na zonsondergang ging ik dan koken/ eten en daarna de tocht van vandaag reviewen en de tocht voor morgen even previewen. Tevens reviewen en previewen van vogeltjes langs de AZT. Tenslotte mijn dagboek schrijven. Voor je het weet is het dan alweer 20:00-21:00 en dat is bedtijd.
Als ik een mooie schaduwrijke plek had en erg moe was vond ik het ook heerlijk om aan het eind van de middag gewoon lekker in mijn tentje te liggen en te luisteren naar de natuurgeluiden om mij heen, dus dat heb ik ook vaak gedaan.
Ik heb dus nooit behoefte (of tijd) gehad om echt een boek te gaan lezen maar in principe had dat gekund met de e-reader app op m'n phone. Ik heb dat wel gebruikt om documentatie over de AZT te lezen en aan de vogelgids app valt ook aardig wat te lezen.
Zoals je weet heb ik ook één regenachtige dag in mijn tent doorgebracht. Toen heb ik het grootste deel van de dag liggen slapen/luieren zonder echt iets te doen. Dat is ook wel eens een keertje lekker! S'middags werd het weer droog en die middag heb ik besteed aan zoeken naar vogeltjes en andere natuur in de directe omgeving.
Als ik het uitreken, denk ik dat je langer slaapt als in het 'gewone' leven thuis. Is dit ter compensatie van de fysieke inspanningen van het lopen ?quote:
Voor je het weet is het dan alweer 20:00-21:00 en dat is bedtijd.
Nog een vraag, misschien een beetje raar, maar dit gebeurt in het boek van Cheryl Strayed: Kom je wel eens een persoon of personen tegen bij wie je een raar gevoel krijgt? Met name iemand die aggressief zou kunnen worden. Je bent immers op lokaties waar je niet op hulp hoeft te rekenen.
Ik sliep inderdaad wel iets langer dan thuis (ook beter!) en ik was s'avonds lekker moe. Maar je ritme is ook anders. Op dit soort reizen synchroniseer ik helemaal met de natuur dus ik krijg zin om te slapen als het donker wordt en zin om op te staan als het licht wordt. Het helpt ook dat het s'avonds snel afkoelt en je dus lekker in je slaapzak kruipt. De stilte en natuurgeluiden zijn ook heerlijk s'nachts en bevorderen de slaap.quote:
[..]
Als ik het uitreken, denk ik dat je langer slaapt als in het 'gewone' leven thuis. Is dit ter compensatie van de fysieke inspanningen van het lopen ?
Je komt sowieso weinig mensen tegen maar af en toe zitten daar wel interessante tussen. Ik heb geen bedreigende situaties meegemaakt.quote:Nog een vraag, misschien een beetje raar, maar dit gebeurt in het boek van Cheryl Strayed: Kom je wel eens een persoon of personen tegen bij wie je een raar gevoel krijgt? Met name iemand die aggressief zou kunnen worden. Je bent immers op lokaties waar je niet op hulp hoeft te rekenen.
In Grand Canyon (Bright Angel) waar het dus gewoon druk was heb ik een middag zitten relaxen (op dat strandje op één van de foto's) met een vent die psychisch wat door de war was. Na een paar uur vertelde hij me dat hij een ex-gedetineerde was en dat hij in zijn (personen-)auto woonde omdat hij vanwege zijn criminele achtergrond nergens een huis kon krijgen omdat hij in een register stond. Hij beweerde onschuldig te zijn, erin geluisd door anderen en had bekend onder marteling. Ik wist niet helemaal wat ik ervan moest denken maar het was een aardige vent en het was best intrigerend wat hij allemaal vertelde, of het nu allemaal waar was of niet. Achteraf bedankte hij me dat ik naar hem had willen luisteren zonder hem direct te veroordelen.
Iets anders is dat ik ergens in de woestijn langs een (zeldzaam) meertje kwam met troebel piskleurig water dat rook naar dode beesten. Dat was één van de weinige waterbronnen in de wijde omtrek dus daar moest ik het maar mee doen. Er liep echter een 4x4 track naar dat meertje en er was een familie aan het kamperen. Echt enorme rednecks. Een dikke getatoeëerde vrouw, een vent die stond te vissen en een vent met een assaultrifle die wat in het rond liep te schieten - dat mag daar gewoon. Echt van die trailertrash zoals je dat op TV ziet!
Nadat ik daar een tijdje water had staan filteren kwam die vrouw naar me toe met flesjes water in haar armen want ik had kennelijk water nodig. Zo ontzettend aardig en ik voelde me toen echt een ontzettende lul dat ik die mensen al meteen had veroordeeld als trailertrash op grond van hoe ze eruit zagen. Wat voor camera had je bij je? Die close-ups van vogels vergen denk ik toch wel een behoorlijk zoombereik? En ik ben ook wel benieuwd wat voor tent, mat en slaapzak je mee had gezien de redelijk extreme temperatuursverschillen.
Wat een waanzinnige tocht! Wat een ongelooflijke variantie aan landschappen en dieren ben je onderweg tegengekomen. Het lijkt me geweldig (en ook een beetje eng) om je tentje op te zetten op zulke weergaloos mooie plekken en daar helemaal alleen te zijn, één met de natuur. Hoeveel kilo draag je gemiddeld op je rug? Een tentje, soms voedsel voor meer dan een week, de nodige liters water: lijkt me een heel gewicht! Edit: die vraag heb je al beantwoord. Zelfs met maximaal voedsel en water valt het gewicht me eigenlijk reuze mee.
Ik heb een poosje geleden A Walk in the Woods van Bill Bryson gelezen. Staat de Appalachian Trail toevallig ook op je lijstje?
Bedankt voor het fantastische verslag!
[ Bericht 6% gewijzigd door Budapestenaar op 25-06-2017 23:28:58 ]
Lumix DMC-TZ70 pocket camera (ca 300 gram)quote:
Wat een geweldig avontuur!
Wat voor camera had je bij je? Die close-ups van vogels vergen denk ik toch wel een behoorlijk zoombereik?
Tent: Tarptent (Henry Shires) Double Rainbowquote:En ik ben ook wel benieuwd wat voor tent, mat en slaapzak je mee had gezien de redelijk extreme temperatuursverschillen.
Mat: Thermarest NeoAir Xlite
Slaapzak: Cumulus Panyam 600 + Jag Bag silk liner
Neequote:
Staat de Appalachian Trail toevallig ook op je lijstje?
. Die trail is me iets te druk en landschappelijk ook wat minder interessant dan een aantal andere trails op mijn verlanglijstje waar ik in principe nog jarenlang mee vooruit kan.Thanks, mooie spullen!quote:
[..]
Lumix DMC-TZ70 pocket camera (ca 300 gram)
[..]
Tent: Tarptent (Henry Shires) Double Rainbow
Mat: Thermarest NeoAir Xlite
Slaapzak: Cumulus Panyam 600 + Jag Bag silk liner
Trailmix als ontbijt/ lunch/ snack en pasta maaltijden voor s'avonds.quote:
Wat eet je trouwens zoal tijdens een tocht als deze? Ik neem aan dat de focus vooral op voedingswaarde ligt en makkelijk mee te nemen moet zijn, en dat het niet bijzonder lekker hoeft te zijn.
De trailmix die ik had was een mix van pinda's, krenten, zonnebloempitten en M&M's. Sommige soorten hadden ook cashew nootjes erdoor. Het spul ging me nooit vervelen en vooral met de M&M's erdoor was het altijd iets om naar uit te kijken.
In het begin had ik ook muesli-achtig spul als ontbijt maar dat ging me vervelen omdat er teveel suiker in zat. Toen ontdekte ik dat de trailmix die ik voor lunch/ snacks gebruikte eigenlijk beter werkte als ontbijt dus toen ben ik dat ook als ontbijt gaan gebruiken.
S'avonds maakte ik pasta. Knorr heeft zo'n hele reeks met verschillende smaken (je weet wel, voor studenten en vrijgezellen) dus ik droeg verschillende smaken bij me en kon dus steeds afwisselen. Ondanks dat zo'n kant en klaar pakje natuurlijk niet echt haute cuisine is heb je toch het idee van een echte warme maaltijd en ik kon daar s'avonds ook echt van genieten. Ik had ook een pot zout bij me zodat ik als ik veel had gezweet daar flink wat zout bij kon gooien om de verliezen aan te vullen. Dat smaakte dan goddelijk.
Met het eten moet je ook bedenken dat je soms meer dan een week met je afval rondloopt in de hitte, dus je wilt geen dingen die nat zijn of gaan stinken. Bij mij was alles droog en zat in zakjes die leeg nauwelijks ruimte innemen (en bijna niets wegen).
De pinda's en pasta (met kaas e.d.) hebben massa's proteïne. Het enige wat je echt tekort komt is groente/ fruit. Om dat te compenseren had ik ook multi-vitamine pillen bij me. Gewoon 1 pil per dag.
Al met al vind ik dat ik lekker heb gegeten. Het ging me nooit tegenstaan, zelfs niet op het eind. Thuis zou het misschien niet acceptabel zijn maar tijdens zo'n trek heb je gewoon honger en smaakt alles lekker, als het maar veel is! Ik heb me ook de hele trek heerlijk gezond gevoeld.
Het enige wat ik zou veranderen voor de volgende keer is toch wat meer eten omdat ik teveel gewicht verloor. Thuis eet ik ongeveer 2300 kcal per dag. Op deze trek was dat iets meer dan 3000 kcal maar dat is dus niet genoeg. Op kortere treks kom je daar wel mee weg maar voor een periode van 2 maanden loopt het gewichtsverlies wel op. Volgende keer zal ik dus ~4000 kcal per dag begroten.
Dat klinkt ook wel heel weinig. Je wandelt een hele dag en verplaatst nota bene een heel aantal kilo extra. Nooit honger gehad? Geen mueslirepen oid tussendoor?quote:
Het enige wat ik zou veranderen voor de volgende keer is toch wat meer eten omdat ik teveel gewicht verloor. Thuis eet ik ongeveer 2300 kcal per dag. Op deze trek was dat iets meer dan 3000 kcal maar dat is dus niet genoeg. Op kortere treks kom je daar wel mee weg maar voor een periode van 2 maanden loopt het gewichtsverlies wel op. Volgende keer zal ik dus ~4000 kcal per dag begroten.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Vind het mooie aan je reisverslagen dat je dit soort dingen ook toelicht, dan krijg je toch een veel beter beeld van zo'n trek.quote:
Die pastamaaltijden klinken (naar omstandigheden) redelijk ok inderdaad. Volgens mij zou meerdere keren per dag die trailmix (studentenhaver zo te zien?) na bijna 2 maanden me echt wel de neus uitkomen..
Maar goed, ik begrijp ook dat er uit praktisch oogpunt niets anders opzit tijdens zo'n tocht. Je gaat tenslotte zo'n toch niet lopen voor het lekkere eten. En je zal inderdaad wel zoveel honger hebben dat het al snel smaakt.
Nee nooit honger gehad en me heerlijk fit en gezond gevoeld. Het is meer dat je je rot schrikt als je na 2 maanden weer eens in een spiegel kijktquote:
[..]
Dat klinkt ook wel heel weinig. Je wandelt een hele dag en verplaatst nota bene een heel aantal kilo extra. Nooit honger gehad? Geen mueslirepen oid tussendoor?
Op zich is het allemaal geen verrassing. 3000 kcal werkte ook prima op andere lange treks zoals Kungsleden. Het verschil is natuurlijk vooral dat deze trek veel langer was. Als je ruwweg 1kg per week verliest dan is dat geen probleem bij een trek van 4 weken maar na 9 weken gaat het natuurlijk wel optellen. Mijn volgende serieuze trek wordt waarschijnlijk 12 weken dus dan moet ik gewoon meer gaan eten.
Op het laatste stuk van de AZT trek ben ik trouwens ook al meer gaan eten en ik denk dat mijn gewicht toen ook ongeveer stabiel bleef.
Veel ultralight hikers leven op alleen trailmix en muesli-repen zodat ze geen kookspullen en brandstof hoeven mee te dragen. En de paar mensen die ik tegenkwam en waarmee ik het over eten heb gehad hadden aten allemaal (veel) minder dan ik. Maar die gingen dan wel regelmatig van de trail af voor één of meer rustdagen in een hotel en binge-eating!quote:
[..]
Bedankt voor je uitgebreide antwoord! Vind het mooie aan je reisverslagen dat je dit soort dingen ook toelicht, dan krijg je toch een veel beter beeld van zo'n trek.
Die pastamaaltijden klinken (naar omstandigheden) redelijk ok inderdaad. Volgens mij zou meerdere keren per dag die trailmix (studentenhaver zo te zien?) na bijna 2 maanden me echt wel de neus uitkomen..
Maar goed, ik begrijp ook dat er uit praktisch oogpunt niets anders opzit tijdens zo'n tocht. Je gaat tenslotte zo'n toch niet lopen voor het lekkere eten. En je zal inderdaad wel zoveel honger hebben dat het al snel smaakt.
Ik kwam één vent tegen die beweerde te leven op 3 (zelfgemaakte) muesli-repen per dag. Hij heeft mij er eentje gegeven zodat ik kon ervaren hoe voedzaam die waren en die heb ik als appetiser gegeten voordat ik aan mijn echte eten begon. Kan nooit meer dan een paar honderd kcal zijn geweest. Maar die vent had wel veel lichaamsvet waar hij op kon teren, wat ik dus niet heb. Ik kan me alleen niet voorstellen dat je je dan happy en gezond voelt.
Hoe dan ook, de trailmix ging mij eigenlijk nooit vervelen. Vooral de M&M's hielpen daarbij. Chocola heb je eigenlijk altijd wel trek in.
Heb er maar 1 smiley voor:
Jaloers maar ik kan niet tegen hitte.
Ik was gister halverwege je verhaal (quote:
) en wilde nu verder lezen maar nu doen de foto's het niet meer.. 
Vast foto emmer, tyfushontenquote:
[..]
Ik was gister halverwege je verhaal (
Oh! Dat is wel heel erg sneu. Had iemand in het Streetview-topic ook al last van. Lijkt aan Photobucket te liggen.quote:
[..]
Ik was gister halverwege je verhaal (
Edit: en in Sigme's grote wandeltopic zijn sommige plaatjes ook stuk.
Hotlinken mag zeer beperkt. $399 als je het wil oplossen. Tja, dan zullen mensen het maar zonder foto's moeten doen in m'n oude posts.quote:
Fantastisch verslag!quote:
[..]
Nee nooit honger gehad en me heerlijk fit en gezond gevoeld. Het is meer dat je je rot schrikt als je na 2 maanden weer eens in een spiegel kijkt
Op zich is het allemaal geen verrassing. 3000 kcal werkte ook prima op andere lange treks zoals Kungsleden. Het verschil is natuurlijk vooral dat deze trek veel langer was. Als je ruwweg 1kg per week verliest dan is dat geen probleem bij een trek van 4 weken maar na 9 weken gaat het natuurlijk wel optellen. Mijn volgende serieuze trek wordt waarschijnlijk 12 weken dus dan moet ik gewoon meer gaan eten.
Wat wordt je volgende trek?
Fixed!quote:
[..]
Ik was gister halverwege je verhaal (
Waarschijnlijk heb je een deel van de plaatjes gemist, maar nu is dat gerepareerd. Volgende trek wordt waarschijnlijk het eerste stuk van de Pacific Crest (zomer volgend jaar)quote:Op vrijdag 30 juni 2017 15:28 schreef kaiserhenk het volgende:
[..]
Fantastisch verslag!
Wat wordt je volgende trek?
Ik zou het echt niet aandurven of kunnen maar wel fantastisch dat je de tijd die je hebt ook zo goed besteed. En ons laat zien hoe het geweest is
Dan zien we tegen die tijd wel weer een puik verslag van je verschijnenquote:
Volgende trek wordt waarschijnlijk het eerste stuk van de Pacific Crest (zomer volgend jaar)
. Als ik je verslag lees begint het bij mij ook te kriebelen. Het lijkt me heerlijk om in the middle of nowhere lekker onder de sterrenhemel te slapen. De PCT staat al op m'n verlanglijstje sinds ik de film Wild gezien heb. Maar ik heb nog nooit een meerdaagse tocht gedaan, dus misschien daar eerst maar eens mee beginnen
. Ik zou het zelf wrsch nog geen week volhouden, zo primitief, maar damn wat lijkt het me gaaf zeg! [ Bericht 27% gewijzigd door Kirb op 08-07-2017 13:39:30 ]
Ik heb weinig problemen gehad en me de hele reis gezond en fit gevoeld. Van tevoren heb ik wel wat dingen uitgeprobeerd en een beetje getraind om een "schok" te voorkomen.quote:
Naar aanleiding van de reacties hier heb ik inmiddels ook het boek "Wild" van Sheryl Strayed gelezen. Ik ben benieuwd, Selang, heb jij nou ook veel lichamelijke ongemakken gehad? Zij was natuurlijk ongetraind en onvoorbereid. Heb jij veel getraind e.d.?
Het belangrijkste is dat je setup goed werkt. Dus ik heb mijn rugzak ingepakt met een ongeveer de zwaarste belading die ik verwachtte (dwz alle spullen, max brandstof, 7 dagen eten en 8 liter water) en heb wat rondjes door het park gelopen ( 12-25km per keer) om te testen of de rugzak dan nog steeds lekker zit. Natuurlijk loop je thuis in het park wat makkelijker (en veel sneller) dan op een echte trail want het is vlak met een mooie egale ondergrond maar het geeft toch een indruk.
Ik heb ook een wandeling van 45km (30km + 15km) door de South Down hier in de buurt gemaakt met één overnachting (in een weiland tussen de schapen) met exact de setup voor Arizona om te zien of ik problemen tegenkwam. Aan de hand daarvan heb ik nog wat dingetjes bijgesteld, zoals bijvoorbeeld de lengte van mijn rugzak iets anders afgesteld.
Je loophouding met rugzak is ook anders dan zonder dus je gaat opeens bepaalde spieren voelen. Mijn eerste paar dagen op de Arizona Trail zouden meteen flink zwaar worden (opgelegd door locatie waterbronnen) dus ik kon daar niet eerst even rustig gaan wennen. Daarom heb ik dus thuis met rugzak door het park gelopen en trappen op en af om die spieren alvast een beetje te trainen en een schok te voorkomen. Tevens bouwt het vertrouwen op als je weet dat je comfortabel kunt lopen met ongeveer het maximum gewicht dat je verwacht.
Al met al dus weinig problemen gehad. Rugzak zat heerlijk, geen blaren, geen rugklachten, geen schuurplekken of vervelende drukpunten, geen problemen met eten. Het enige waar ik last van heb gehad is dat na een tijd een deel van mijn tenen wat ongevoelig werden door de constante belasting. Ik hoor van meerdere lange afstands lopers dat ze daar last van krijgen.
Wat goed zeg! En thanks voor je uitgebreide reactie. Mooi om te zien hoe je dit soort reizen voorbereid en maakt.quote:
Ben je tevreden met je Panyam 600 en heb je ook de 450 overwogen? En hoe bevalt zo'n donszak in natter gebied zoals Schotland en Zweden?quote:
[..]
[..]
Tent: Tarptent (Henry Shires) Double Rainbow
Mat: Thermarest NeoAir Xlite
Slaapzak: Cumulus Panyam 600 + Jag Bag silk liner
[..]
Ik heb zelf een synthetische zak van Marmot van 1,8kg dus ik overweeg sterk om over te stappen naar een Panyam, vanwege 't gewicht maar zeker ook vanwege het pak volume. Ik twijfel echter tussen de 450 en 600. Ik loop voornamelijk in voor/najaar/zomer en tot nu toe was mijn synthetische zak met een comfort temp rond het vriespunt warm genoeg (Schotland, Zweden, Chili), zelfs met een paar graden vorst. Ik pak alles in een Aether 60L (ik dacht: met 70L neem ik teveel mee - achteraf had ik liever de grotere tas gehad).
Ik heb indertijd ook sterk getwijfeld tussen de 600 en de 450 en ben heel erg blij dat ik de 600 heb genomen (met hydrophobic dons). Het is fijn om die extra marge te hebben en op warme nachten kun je altijd het voeteneind een stuk openritsen, wat erg effectief werkt om warmte kwijt te raken. En op echt warme nachten slaap ik in alleen mijn zijden liner.quote:
[..]
Ben je tevreden met je Panyam 600 en heb je ook de 450 overwogen? En hoe bevalt zo'n donszak in natter gebied zoals Schotland en Zweden?
In natte gebieden zoals Schotland en Zweden verliest het dons wat van de expansie door de hoge luchtvochtigheid en condensatie (wat zich dan weer herstelt bij drogere omstandigheden). Ook dan is het fijn om wat extra marge te hebben (sowieso voelt "natte" kou veel kouder dan droge kou). Mijn slaapzak is ook daar echter nooit echt nat geworden want ik pak hem altijd in een drybag (de 600 past prima in de 12 liter Osprey - weegt 44 gram). Maar aan het eind van de nacht is hij wel altijd wat vochtig aan de buitenkant door condensatie e.d. (maar de binnenkant is heerlijk droog en warm).
Als je twijfelt, kies dan de 600quote:Ik heb zelf een synthetische zak van Marmot van 1,8kg dus ik overweeg sterk om over te stappen naar een Panyam, vanwege 't gewicht maar zeker ook vanwege het pak volume. Ik twijfel echter tussen de 450 en 600. Ik loop voornamelijk in voor/najaar/zomer en tot nu toe was mijn synthetische zak met een comfort temp rond het vriespunt warm genoeg (Schotland, Zweden, Chili), zelfs met een paar graden vorst.
. Het gewichtsverschil is maar 165 gram maar ik vind zo'n warmere slaapzak veelzijdiger omdat je zoals ik al aangaf altijd kunt openritsen en bij heel warm weer in alleen je zijden liner kunt slapen (die je sowieso wilt hebben in omstandigheden met weinig was mogelijkheden - en zijde voelt sowieso heerlijk op je huid 
)Aan de andere kant, als je gewicht wilt optimaliseren kun je ook een dunnere slaapzak nemen en op koude nachten met je donsjas in je slaapzak gaan liggen. Het is echter mijn keuze om dat niet standaard te doen maar die optie achter de hand te hebben voor noodgevallen (als één van de twee nat wordt of als het onverwacht exceptioneel koud wordt).
Wat betreft warmte wordt de invloed van je matrasje vaak onderschat. Als je ergens heen gaat waar het heel erg koud is zou ik als eerste naar een warmere matras kijken. Nadeel is alleen dat een warmere matras niet flexibel is in gebruik, dwz als je warme omstandigheden hebt kun je niet een warme matras koeler maken door openritsen oid maar een warme slaapzak wel! Ik gebruik een NeoAir Xlite matrasje en dat is (naast extreem comfortabel
) een voor mij een goed compromis. Voor puur winterkamperen zou ik echter een NeoAir XTherm nemen. Maar voor een brede range van condities zoals op de Arizona Trail is dat een slecht idee. Als het warm was vond ik soms mijn NeoAir Xlite matrasje wat te warm en daar kun je dan dus niets tegen doen terwijl de slaapzak + silk liner over de hele temperatuur range prima voldeed met alle openrits mogelijkheden e.d.Maar alles bij elkaar genomen ben ik extreem tevreden over mijn slaapsysteem (Cumulus Panyam 600 + silk liner + NeoAir Xlite + Quechua opblaas kussentje ). Op alle treks (Schotland, Kungsleden, Patagonia, Arizona Trail... en dan nog de reisjes naar Ecuador e.d.) heb ik altijd geslapen als een koning! Serieus misschien wel comfortabeler dan mijn bed thuis.
Kan ik me voorstellen. Ik heb zelf de Aether 70L en zou echt niet uitkomen met 60L gezien de bulk van al het eten en water dat ik soms meedraag. Ook hier kies ik dus altijd voor de meer flexibele optie. Die Osprey packs zijn heel goed platter te maken als je weinig meedraagt dus het extra volume geeft je extra flexibiliteit en de mogelijkheid van meer opeenvolgende dagen in de wildernis (voor mij één van de belangrijkste criteria) terwijl daar nauwelijks een penalty tegenover staat.quote:Ik pak alles in een Aether 60L (ik dacht: met 70L neem ik teveel mee - achteraf had ik liever de grotere tas gehad).
Kudo's trouwens voor de garantie van Osprey. Na zeer intensief gebruik en zware gewichten dragen over lange afstanden kreeg mijn Aether 70 een scheurtje waar de schouder straps aan het harnas zitten. Opgestuurd naar Osprey en (>2 jaar na aankoop en overduidelijk zeer intensief gebruikt) kostenloos een nieuw harnas gekregen (binnen 2 dagen ofzo). Nu heb ik dus ook weer gloednieuwe schouderstraps met nieuw foam
Twijfel nog steeds, maar tijd genoeg nog om te twijfelen.quote:
[..]
Ik heb indertijd ook sterk getwijfeld tussen de 600 en de 450 en ben heel erg blij dat ik de 600 heb genomen (met hydrophobic dons). Het is fijn om die extra marge te hebben en op warme nachten kun je altijd het voeteneind een stuk openritsen, wat erg effectief werkt om warmte kwijt te raken. En op echt warme nachten slaap ik in alleen mijn zijden liner.
In natte gebieden zoals Schotland en Zweden verliest het dons wat van de expansie door de hoge luchtvochtigheid en condensatie (wat zich dan weer herstelt bij drogere omstandigheden). Ook dan is het fijn om wat extra marge te hebben (sowieso voelt "natte" kou veel kouder dan droge kou). Mijn slaapzak is ook daar echter nooit echt nat geworden want ik pak hem altijd in een drybag (de 600 past prima in de 12 liter Osprey - weegt 44 gram). Maar aan het eind van de nacht is hij wel altijd wat vochtig aan de buitenkant door condensatie e.d. (maar de binnenkant is heerlijk droog en warm).
[..]
Als je twijfelt, kies dan de 600
Aan de andere kant, als je gewicht wilt optimaliseren kun je ook een dunnere slaapzak nemen en op koude nachten met je donsjas in je slaapzak gaan liggen. Het is echter mijn keuze om dat niet standaard te doen maar die optie achter de hand te hebben voor noodgevallen (als één van de twee nat wordt of als het onverwacht exceptioneel koud wordt).
Wat betreft warmte wordt de invloed van je matrasje vaak onderschat. Als je ergens heen gaat waar het heel erg koud is zou ik als eerste naar een warmere matras kijken. Nadeel is alleen dat een warmere matras niet flexibel is in gebruik, dwz als je warme omstandigheden hebt kun je niet een warme matras koeler maken door openritsen oid maar een warme slaapzak wel! Ik gebruik een NeoAir Xlite matrasje en dat is (naast extreem comfortabel
Maar alles bij elkaar genomen ben ik extreem tevreden over mijn slaapsysteem (Cumulus Panyam 600 + silk liner + NeoAir Xlite + Quechua opblaas kussentje ). Op alle treks (Schotland, Kungsleden, Patagonia, Arizona Trail... en dan nog de reisjes naar Ecuador e.d.) heb ik altijd geslapen als een koning! Serieus misschien wel comfortabeler dan mijn bed thuis.
[..]
Kan ik me voorstellen. Ik heb zelf de Aether 70L en zou echt niet uitkomen met 60L gezien de bulk van al het eten en water dat ik soms meedraag. Ook hier kies ik dus altijd voor de meer flexibele optie. Die Osprey packs zijn heel goed platter te maken als je weinig meedraagt dus het extra volume geeft je extra flexibiliteit en de mogelijkheid van meer opeenvolgende dagen in de wildernis (voor mij één van de belangrijkste criteria) terwijl daar nauwelijks een penalty tegenover staat.
Kudo's trouwens voor de garantie van Osprey. Na zeer intensief gebruik en zware gewichten dragen over lange afstanden kreeg mijn Aether 70 een scheurtje waar de schouder straps aan het harnas zitten. Opgestuurd naar Osprey en (>2 jaar na aankoop en overduidelijk zeer intensief gebruikt) kostenloos een nieuw harnas gekregen (binnen 2 dagen ofzo). Nu heb ik dus ook weer gloednieuwe schouderstraps met nieuw foam
Aan de ene kant is de 450 wat lichter (en goedkoper) en ik haat het om het té warm te hebben. Aan de andere kant is ventileren ook makkelijk en houd je inderdaad die marge. Ik zou ook sowieso voor hydrofobic dons gaan en misschien zelfs een verbreding (houd wel van wat ruimte). Als ik een 450 zou nemen zou ik hem wel met 50 gram dons laten overstuffen: blijft dons beter op z'n plek + ietsjes marge.Ik houd zelf niet van liners, dus ik slaap gewoon 'los' in de zak. Opzich aardig warme slaper, maar nachtjes van -5 waren zeker merkbaar in Schotland met m'n zware marmot. Slaap overigens op een Exped Synmat 7, die is lekker warm, erg comfortabel en ook een stuk steviger dan de UL versies. Kussen maak ik altijd van kleren en een klein kussensloopje dat ik meeneem
Wat betreft de tas: de kleinere tas nemen om zo minder mee te nemen werkt voor mij wel. Ik heb tot nu toe geen hikes gedaan van langer dan een week (7 nachten) en in 't begin aardig proppen, maar 't lukt allemaal wel. Nu zijn schotland, zweden etc. wel locaties waar je niet veel water hoeft mee te nemen, dat scheelt ook - en de hydratatie zak van de Aether zit in je rugpand dus neemt niet 1-op-1 liters af in je hoofdvak. Merk wel dat ik minder kleine spulletjes en kleren meeneem door de kleinere tas.
Toch had ik achteraf de 70L willen hebben. Bij mijn laatste toch naar bovenste deel kungleden zat 't toch aardig vol aan 't begin met 6 dagen aan eten. Met een 70L was 't net wat makkelijker wezen pakken en toch makkelijk aan te snoeren. Maar een nieuwe slaapzak zou in principe wat extra liters moeten vrijmaken. Aan de andere kant is het een hobby van mij om video/foto te maken van de tocht (met mooie filmpjes en fotoboeken na afloop) - en overweeg eigenlijk een kleine drone die weer de nodige ruimte zou innemen. Maar een nieuwe Aether 70 aanschaffen vind ik ook zo zonde.
Een verbreding kost je wel weer warmte. Zelf vind ik de slaapzak eerder iets te ruim, maar ik ben ook een erg klein ventjequote:
[..]
Twijfel nog steeds, maar tijd genoeg nog om te twijfelen.
Ik begrijp wel waarom want je raakt soms in de knoop. Echter, je moet die liner eens zien aan het einde van een trekquote:Ik houd zelf niet van liners, dus ik slaap gewoon 'los' in de zak.
. Je kunt je soms dagen/ weken achter elkaar niet (goed) wassen...Die goorheid wil je echt niet in je dure slaapzak. Daarnaast hou ik heel erg van flexibiliteit in m'n setup (zoals beschreven in de vorige post) en een zijden liner voelt daarnaast ook nog eens super comfortabel (en voegt nog ietsje warmte toe ook).De robuustheid van die NeoAir was ook mijn grootste onzekerheid op de AZTrail, met scherpe stenen, cactussen... Maar ja het comfort he, dus toch het risico genomen. Het grootste risico is een klein lek dat je niet op de trail kunt vinden (een groot lek is makkelijk te repareren). Op het laatst liep er heel langzaam wat lucht uit maar niets problematisch (in de loop van de nacht werd de matras dan iets te zacht- twee keer blazen en ik kon weer verder). Na afloop heb ik thuis 4 piepkleine lekken gevonden (met hulp van mijn badkuip). Twee daarvan zitten precies op lassen (de plek van de ribbels) dus dat zou onder hun levenslange garantie moeten vallen. Ik moet hem nog opsturen maar eigenlijk verwacht ik een gloednieuwe te krijgen (na >2 jaar intensief gebruik). Dat hebben ze al min of meer toegezegd.quote:Opzich aardig warme slaper, maar nachtjes van -5 waren zeker merkbaar in Schotland met m'n zware marmot. Slaap overigens op een Exped Synmat 7, die is lekker warm, erg comfortabel en ook een stuk steviger dan de UL versies.
Die optie heb ik ook bekeken en getest (kleren in een waterproof bag of stuffsack die je toch bij je hebt. Het probleem is echter dat dit niet consistent is omdat je niet altijd dezelfde kleren tot je beschikking hebt. Als het bijvoorbeeld heel koud is en je met midlayer in je slaapzak ligt heb je misschien alleen je regenjas en een paar stinkende sokken om in dat kussen te proppen terwijl ik een flink kussen nodig heb. Uiteindelijk heb ik na een paar praktijktesten geconcludeerd dat het extra gewicht voor de consistentie van een opblaaskussentje het dubbel en dwars waard was (voor mij), dus die kwam weer terug op de paklijst. Uitgerust wakker worden is véél belangrijker dan een paar gram besparen.quote:Kussen maak ik altijd van kleren en een klein kussensloopje dat ik meeneem
Bij mij werkt dat niet. Ik neem mee wat ik nodig heb, niet wat in mijn tas past. Ik neem niets extra mee omdat het "past". De paklijst is puur gebaseerd op wat ik ga doen en verwachte omstandigheden. Die lijst maak ik van tevoren in excel en ik ga niets toevoegen als ik ruimte "over heb".quote:Wat betreft de tas: de kleinere tas nemen om zo minder mee te nemen werkt voor mij wel.
Eigenlijk is gear ook gewoon een hobby van mij (en wellicht ook van jou zo te zienquote:
[..]
Een verbreding kost je wel weer warmte. Zelf vind ik de slaapzak eerder iets te ruim, maar ik ben ook een erg klein ventje
[..]
Ik begrijp wel waarom want je raakt soms in de knoop. Echter, je moet die liner eens zien aan het einde van een trek
[..]
De robuustheid van die NeoAir was ook mijn grootste onzekerheid op de AZTrail, met scherpe stenen, cactussen... Maar ja het comfort he, dus toch het risico genomen. Het grootste risico is een klein lek dat je niet op de trail kunt vinden (een groot lek is makkelijk te repareren). Op het laatst liep er heel langzaam wat lucht uit maar niets problematisch (in de loop van de nacht werd de matras dan iets te zacht- twee keer blazen en ik kon weer verder). Na afloop heb ik thuis 4 piepkleine lekken gevonden (met hulp van mijn badkuip). Twee daarvan zitten precies op lassen (de plek van de ribbels) dus dat zou onder hun levenslange garantie moeten vallen. Ik moet hem nog opsturen maar eigenlijk verwacht ik een gloednieuwe te krijgen (na >2 jaar intensief gebruik). Dat hebben ze al min of meer toegezegd.
[..]
Die optie heb ik ook bekeken en getest (kleren in een waterproof bag of stuffsack die je toch bij je hebt. Het probleem is echter dat dit niet consistent is omdat je niet altijd dezelfde kleren tot je beschikking hebt. Als het bijvoorbeeld heel koud is en je met midlayer in je slaapzak ligt heb je misschien alleen je regenjas en een paar stinkende sokken om in dat kussen te proppen terwijl ik een flink kussen nodig heb. Uiteindelijk heb ik na een paar praktijktesten geconcludeerd dat het extra gewicht voor de consistentie van een opblaaskussentje het dubbel en dwars waard was (voor mij), dus die kwam weer terug op de paklijst. Uitgerust wakker worden is véél belangrijker dan een paar gram besparen.
[..]
Bij mij werkt dat niet. Ik neem mee wat ik nodig heb, niet wat in mijn tas past. Ik neem niets extra mee omdat het "past". De paklijst is puur gebaseerd op wat ik ga doen en verwachte omstandigheden. Die lijst maak ik van tevoren in excel en ik ga niets toevoegen als ik ruimte "over heb".
). Jammer van je matje! Heb zelf nog nooit een lek gehad, maar wel een geplofde naad (met een flinke luchtbol tot gevolg). Gelukkig ook een nieuwe mat gekregen.
Ik neem ook niet meer mee 'omdat het past', maar ik ben wel geneigd eerder wat meer laagjes mee te nemen en nu heb ik in feite maar 1/2 laagjes in de tas en was ik af en toe wat uit met van die wilderness wash. Maar goed, achteraf toch de 70L moeten halen grrr
John Muir trail eens overwogen?
Nee hoor, want zelfs zonder reparatie is hij nog steeds goed bruikbaar. Maar waarschijnlijk krijg ik straks gratis een gloednieuwe, ondanks zeer intensief gebruik onder ruwe omstandigheden. Ideaal dus. Ik ga hem morgen opsturen.quote:
Volgend jaar ben ik van plan om de eerste ~1000 miles van de PCT te lopen. De JMT is 210 miles waarvan 170 miles samenvallen met de PCT dus dan zal ik automatisch 80% van de JMT lopen. Op die manier omzeil ik trouwens ook gelijk de moeilijk verkrijgbare start permit van de JMT. Of het leuk is is een tweede, want de JMT is super druk hoor ik van iedereen, terwijl ik juist van eenzaamheid en wildernis hou. Ga je daar helaas niet vinden. Wel schitterend kwa landschap natuurlijk.quote:John Muir trail eens overwogen?
Kun je altijd een deel van de JMT lopen zonder permit pass? De JMT staat hoog op mijn lijstje - ongeacht drukte (altijd minder dan in de plaatselijke AHquote:
[..]
Nee hoor, want zelfs zonder reparatie is hij nog steeds goed bruikbaar. Maar waarschijnlijk krijg ik straks gratis een gloednieuwe, ondanks zeer intensief gebruik onder ruwe omstandigheden. Ideaal dus. Ik ga hem morgen opsturen.
[..]
Volgend jaar ben ik van plan om de eerste ~1000 miles van de PCT te lopen. De JMT is 210 miles waarvan 170 miles samenvallen met de PCT dus dan zal ik automatisch 80% van de JMT lopen. Op die manier omzeil ik trouwens ook gelijk de moeilijk verkrijgbare start permit van de JMT. Of het leuk is is een tweede, want de JMT is super druk hoor ik van iedereen, terwijl ik juist van eenzaamheid en wildernis hou. Ga je daar helaas niet vinden. Wel schitterend kwa landschap natuurlijk.
) maar vooralsnog budgettair niet helemaal mogelijk helaas!Sarek lijkt mij ook erg mooi (en wél wildernis). Eerstvolgende toch gaat denk ik toch Skye Trail worden of Laugavegur.
Nee. De clou is dat je een long distance hiker bent als je >500 miles loopt. Dan gelden er andere regels. Als je een thru-hike permit hebt voor de PCT heb je automatisch permits voor alle national parks op de route en voor de JMT stukken die op de PCT liggen (80% dus).quote:
[..]
Kun je altijd een deel van de JMT lopen zonder permit pass?
A-ha. Dat vind ik (vooralsnog) een beetje veelquote:
[..]
Nee. De clou is dat je een long distance hiker bent als je >500 miles loopt. Dan gelden er andere regels. Als je een thru-hike permit hebt voor de PCT heb je automatisch permits voor alle national parks op de route en voor de JMT stukken die op de PCT liggen (80% dus).
Veel om over na te denken.