[OUD] Hoe gaat het met ons? #20

Jeetje wat een verhaal Memoru, heel veel sterkte wat is het toch naar dat volwassenen ook kunnen pesten. Goed dat je in ieder geval hulp hebt gezocht!

Wat een klotesituatie Memoru! Ik hoop dat je wat steun hebt aan je vriendin en moeder. En lucht hier vooral je hart!

Jeetje Memoru wat een heftig verhaal. Ik ben echt trots op je dat je zo gauw aan de bel hebt getrokken. Ik hoop dat jouw man nu inderdaad echt inziet dat jullie dit samen moeten doen en er voor elkaar moeten zijn. Hopelijk kun je nu een beetje rust vinden nu je even thuis zit. En wat een zielige wijnclubwijven zeg
Ik hoop echt dat alles stapje voor stapje goed komt met jullie gezin veel sterkte en liefde gewenst.

Memoru, jij ontzettend dappere vrouw en mama, wat een beproevingen heb jij moeten doorstaan en wat goed dat je aan de bel hebt getrokken! kom tot rust, Neem de hulp van je omgeving aan en neem de tijd. Sluit je niet af maar stel grenzen. En mocht je behoefte hebben te praten, mijn pm staat open.

wb je man, Is die inmiddels hulp gaan zoeken voor t drinken?

Bedankt allemaal jullie zijn lief

Afgelopen dagen veel geslapen. Alles kost nog veel energie en moet na iets doen al bijkomen.

De borstvoeding is zo goed als gestopt. Dat geeft ook rust en heb veel tijd over nu. Baal soms wel.. had zo graag mijn doel van 1 jaar gehaald. Maar goed het is niet anders.

Man.. tjaa.. hij wilde eigenlijk vrijdagavond al weer gaan stappen want jaa.. een vriendin van je is
er nu toch? Uiteindelijk is hij gelukkig toch thuis gebleven. Maar vond het eigenlijk al vervelend dat hij dat durfde te vragen.

Momenteel hebben we veel discussie. Hij vindt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat houdt in.. iedere vrijdag- en zaterdagavond stappen. Als ik zeg dat ik dat teveel vind dan zegt hij dat ik meer dingen voor mezelf moet doen. Zo jammer dat hij zijn verantwoording niet pakt

Waar hij last van heeft is vlucht gedrag. Vluchten in stappen en drinken terwijl hij nu juist thuis zou moeten willen zijn.

quote:

Op dinsdag 10 juli 2018 17:30 schreef Memoru het volgende:
De borstvoeding is zo goed als gestopt. Dat geeft ook rust en heb veel tijd over nu. Baal soms wel.. had zo graag mijn doel van 1 jaar gehaald. Maar goed het is niet anders.

Met jouw vriezervoorraad haal je dat doel toch alsnog ruimschoots?

quote:

Man.. tjaa.. hij wilde eigenlijk vrijdagavond al weer gaan stappen want jaa.. een vriendin van je is
er nu toch?

What the fuck, hij beseft dus gewoon niet hoe ernstig de situatie is, en dat het nu écht tijd is dat hij zich gaat inspannen voor zijn gezin!

quote:

Uiteindelijk is hij gelukkig toch thuis gebleven. Maar vond het eigenlijk al vervelend dat hij dat durfde te vragen.

Vervelend? Ik zou héél erg boos geworden zijn, hoe haalt hij het in zijn hoofd man.

quote:

Momenteel hebben we veel discussie. Hij vindt dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dat houdt in.. iedere vrijdag- en zaterdagavond stappen. Als ik zeg dat ik dat teveel vind dan zegt hij dat ik meer dingen voor mezelf moet doen. Zo jammer dat hij zijn verantwoording niet pakt

Tijd voor zichzelf is prima, maar dan wel zonder dat het ten koste gaat van zijn taken als vader of dat het jouw herstel in de weg staat.

Hebben jullie het samen ook over de reden achter zijn vluchtgedrag? Was hij bijvoorbeeld toch nog niet klaar voor een kind, had hij het achteraf gezien nog een aantal jaar willen uitstellen?

Wow Memoru, je vriend klinkt als een puber ik hoop dat hij snel inziet dat dit gedrag niet normaal is. Het leven verandert zodra je kinderen hebt, dat beseft hij toch ook wel? Is hij altijd zo geweest of is het iets van de laatste tijd? Ik hoop echt dat jullie er samen uit komen

Heel erg eens met vivi.

Ach, lieve Memoru, wat ga je door een zware tijd. En wat ontzettend moedig dat je meteen hulp gezocht hebt! Zorg je goed voor die lieve mama van E ? Hij boft met een moeder als jij! Tuurlijk mag je balen van die BV, maar ik heb alleen maar respect dat je dat fulltime kolven zo lang hebt volgehouden en met die vriezervoorraad van je ga je je doelstelling van 1 jaar BV toch ook prima halen? Daar mag je trots op zijn!
Heel veel sterkte, rust goed uit, luister naar je lijf en knuffel lekker veel met E!

Lieve Memoru, wat een moeilijkheden. Gaat je vriend met zichzelf aan de slag? Of hoe ziet hij er verbetering in komen?

Na Memoru's verhaal voel ik me wel een beetje 'first world problem' maar wilde toch kijken of iemand wat helpende gedachten heeft. Ik merk dat sinds ik (twee) kinderen heb de band met mijn moeder af en toe wat moeilijker is en dat ligt denk ik vooral aan mij. We zijn tussen de kinderen door verhuisd, vrij heftige verbouwing, ik had ook wat onzekerheid over mijn werk. Nu is alles in wat rustiger vaarwater. Mijn ouders hebben ons gesteund bij het huis en toen er echt iets was kwam mijn moeder meteen.

Ik merk alleen van mijn kant vaak irritatie en dan reageer ik vrij cynisch/onaardig. Ze gaan bv binnenkort een paar weken op vakantie, ik zei 'zo, lekker, jullie waren toch net weggeweest?', zegt mijn moeder bozig 'we hebben maar een paar weken vakantie per jaar hoor' (ze zijn in het voorjaar drie keer ver weg geweest, bijzondere reizen), met de opmerking erbij dat ze hard werken (zij drie dagen in de week). Nu ik het typ klinkt het helemaal stom, maar dit zijn van die typische situaties waarin irritatie komt kijken: iets waarvan zij het volstrekt normaal vinden of erover klagen, wat in mijn ogen totaal geen reden is om te klagen omdat het luxe/een eigen keuze is. Dat hun weekenden zo snel vol zitten (met sport en vrienden..). Alsof ze zelf niet zien hoeveel vrijheid en luxe ze hebben. Gaat ook vaak over dat ze de kleinkinderen niet vaak ziet, want we wonen 'ver weg' (dik uur rijden). Ik denk dan: als je drie dagen werkt en verder geen verplichtingen hebt, dan kun je toch makkelijk op een van die andere vier dagen een keer op en neer rijden als je ze graag wil zien? Of jullie gaan een keer niet sporten? (dit zeg ik dan weer niet). Ik forens vier dagen, wil niet op de vijfde dag ook nog eens onderweg zijn (doe ik uiteraard wel geregeld, en zij komt ook wel vaak). Met mijn vader heb ik dit niet. Ik denk zelf dat ik jaloers ben op hun vrijheid, alles doen wat je wil, maar wat me dan dwarszit is dat ze dat zelf 'niet zien' (het is mijn perceptie, ik weet het). Het is overigens het grootste deel van de tijd gezellig hoor, maar dit soort momenten zijn er te vaak en het overschaduwt alles een beetje, voor mijn gevoel.

Ik zie het verhaal en mijn advies aan mijzelf is elke keer: laat ze genieten van het leven, het is hun leven - hun keuze, ze hebben ons ook financieel gesteund met huis dus in dat opzicht schaam ik me ook nog eens extra voor mijn gedachten, ik moet blijzijn zijn dat ik twee gezonde ouders met een eigen leven heb. Maar ik blijf die cynische opmerkingen maken, soms voordat ik het door heb, soms omdat ik denk 'zie je het zelf dan niet?!'.

Ooooh Minarosa, zo herkenbaar. Ik kan ook heel pinnig op mijn moeder reageren, en lang niet altijd nodig als ik er achteraf nog eens goed naar kijk. En ze hebben ons ook veel financieel geholpen, dus dan voel ik me ook extra schuldig. Een oplossing heb ik nog niet.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Minarosa misschien helpt het om hun leven nú niet met jullie te vergelijken (sowieso helpt vergelijken niet natuurlijk). Zij hebben idd veel vrijheid maar daar hebben ze heel cliche ook al jaren voor gewerkt. Hun tijd als “gezin” is al geweest.

Mijn ouderd zijn beide met pensioen dus kunnen ook twee keer 6-8 weken naar de camping in zuid frankrijk. Ik merkte dat ik soms pinnig werd omdat t voor mij lastig is om even minder makkelijk extra oppas te regelen. Maar dat is natuurlijk niet eerlijk: ze hebben hun vakanties met jaren hard werken verdiend, en ze hebben al bijna dertig jaar kinderen verzorgd thuis.

Dus wat ik doe is heel bewust elke dag dingen opschrijven waar ik dankbaar voor ben. Dat helpt me om minder jaloers te zijn, minder te “verwachten” van anderen.

Fijn die herkenning, dat scheelt al wat. Ik probeer inderdaad niet te actief te vergelijken, alleen is dat wel lastig als ze dan (in mijn ogen) een opmerking maakt over dat ze de kleinkinderen zo weinig ziet omdat het 'ver' rijden is/tijd kost. Die kost het mij ook, andersom, en ik heb al minder tijd die ik vrij kan besteden. Het is geen wedstrijd in wie heeft het het zwaarst, maar ik mis soms wat gevoel voor reflectie op mijn leven, het gaat echt niet allemaal vanzelf al lijken ze dat wel te denken. En ik kan dan gewoon echt geen 'geklaag' over weinig vakantiedagen hebben als je al zoveel weggaat, dan komt inderdaad mijn allerpinnigste zelf boven. En daarbij heb je als jonge ouder gewoon veel minder keuzevrijheid: zij kunnen (vind ik) gemakkelijk een ochtend sport afzeggen (ze sporten elk weekend de hele ochtend), maar ik zit wel meer vast aan ritme van de kinderen, dus nee het is niet handig om om twee uur te komen want dan doen ze hun middagslaapje, en nee dat slaan ze ook niet een keer over. Voor mijn gevoel zijn hun verplichtingen veel minder bindend, maar worden ze door hen wel als in beton gegoten beschouwd. Maar nu ben ik dus weer aan het vergelijken... en ik wil eigenlijk dus helemaal niet hiermee bezig zijn, maar gewoon de kinderen laten genieten van opa en oma, niet alles op een goudschaaltje wegen.

Laatst zag mijn moeder een collega issues hebben met kolven. Toen vroeg ze 'had jij dat ook zo?' Eh ja dus. Dat leek ze zich door die collega te realiseren. Voelde toch als een soort erkenning.

Luna, wat lastig voor je. Mer zulke opmerkingen kan je inderdaad ook helemaal niets, lijkt me.

Heel herkenbaar luna en minarosa.

Wel fijn om wat herkenning te lezen.

quote:

Op maandag 16 juli 2018 16:45 schreef Minarosa het volgende:
Fijn die herkenning, dat scheelt al wat. Ik probeer inderdaad niet te actief te vergelijken, alleen is dat wel lastig als ze dan (in mijn ogen) een opmerking maakt over dat ze de kleinkinderen zo weinig ziet omdat het 'ver' rijden is/tijd kost. Die kost het mij ook, andersom, en ik heb al minder tijd die ik vrij kan besteden. Het is geen wedstrijd in wie heeft het het zwaarst, maar ik mis soms wat gevoel voor reflectie op mijn leven, het gaat echt niet allemaal vanzelf al lijken ze dat wel te denken. En ik kan dan gewoon echt geen 'geklaag' over weinig vakantiedagen hebben als je al zoveel weggaat, dan komt inderdaad mijn allerpinnigste zelf boven. En daarbij heb je als jonge ouder gewoon veel minder keuzevrijheid: zij kunnen (vind ik) gemakkelijk een ochtend sport afzeggen (ze sporten elk weekend de hele ochtend), maar ik zit wel meer vast aan ritme van de kinderen, dus nee het is niet handig om om twee uur te komen want dan doen ze hun middagslaapje, en nee dat slaan ze ook niet een keer over. Voor mijn gevoel zijn hun verplichtingen veel minder bindend, maar worden ze door hen wel als in beton gegoten beschouwd. Maar nu ben ik dus weer aan het vergelijken... en ik wil eigenlijk dus helemaal niet hiermee bezig zijn, maar gewoon de kinderen laten genieten van opa en oma, niet alles op een goudschaaltje wegen.

Laatst zag mijn moeder een collega issues hebben met kolven. Toen vroeg ze 'had jij dat ook zo?' Eh ja dus. Dat leek ze zich door die collega te realiseren. Voelde toch als een soort erkenning.

Luna, wat lastig voor je. Mer zulke opmerkingen kan je inderdaad ook helemaal niets, lijkt me.

Dit is denk ik typisch een puntje omdat zij je ouders zijn/blijven. Je bent volwassen, met een eigen gezin, maar jullie blijven in wezen je ‘oude rol’ nog vervullen van toen je nog onderdeel was van hun gezin. Dat is misschien ook een proces waar je doorheen moet?

Ik herken wel een beetje het claimerige, maar mijn situatie was totaal anders omdat mijn moeder hulpbehoevend was tegen de tijd dat mijn oudste werd geboren. Zij was afhankelijk van ons (mijn 2 zussen en ik) voor heel veel dingen, dat maakt de relatie natuurlijk al heel anders.

Ik herken dit niet van mijzelf, maar wel van mijn zussen. Vaak een beetje jaloers doen als de ander iets kan of doet, en pinnige opmerkingen. Ik vind dat heel moeilijk om mee om te gaan, het is zo onderhuids en ettert daardoor ook lang door. Dat zij zo zijn, is voor mij een van de redenen dat ik niet zoveel contact heb met mijn familie. Ik heb me er al vaak over uitgesproken, maar het verandert niet. Ik kan er echt buikpijn van krijgen.

Ik zou je willen aanraden: ga in gesprek met je moeder en spreek eerlijk uit waarmee je worstelt. En niet beschuldigend, over hoe zij hun leven inrichten en alles, maar over hoe jouw leven voor jou is en wat jij van haar nodig hebt of meer zou willen. Want je schrijft dat je reflectie op jouw leven mist: dat doen de meeste mensen niet zomaar vanzelf bij een ander, zelfs of misschien juist wel niet bij iemand die zo dichtbij staat. Want zij denkt misschien goed te weten hoe jouw leven is en hoe het met jou gaat. Maar uit jouw verhaal blijkt dat jullie elkaar niet goed begrijpen. Dat zul je haar moeten vertellen en uitleggen en hopelijk komen jullie dan nader tot elkaar. Dat denk ik wel eigenlijk. Het is misschien eng zo'n gesprek, maar het is het ook waard. .

Ik vind het ook heel erg herkenbaar, maar heb helaas geen oplossing voor je. Ik ben het gesprek met mijn moeder al meerdere keren aangegaan, maar de situatie blijft hetzelfde. Bij ons zit het probleem er meer in dat mijn moeder vindt dat ik - aangezien ik een uur rijden verderop ben gaan wonen - ook degene ben die dan maar in de auto moet stappen of moet bellen of op een andere manier initiatief moet tonen. Als ik geen contact opneem, hoor ik weken niets. Langskomen doet ze hooguit één keer per jaar, met mijn verjaardag. Ik ben benieuwd hoe dat straks zal gaan als ons ukkie geboren is, maar ik verwacht niks meer van d'r. Mijn broer woont een half uur verderop en dat is heel makkelijk met de trein, maar ook daar gaat ze niet langs...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2018 00:10 schreef Franny_G het volgende:
Ik herken dit niet van mijzelf, maar wel van mijn zussen. Vaak een beetje jaloers doen als de ander iets kan of doet, en pinnige opmerkingen. Ik vind dat heel moeilijk om mee om te gaan, het is zo onderhuids en ettert daardoor ook lang door. Dat zij zo zijn, is voor mij een van de redenen dat ik niet zoveel contact heb met mijn familie. Ik heb me er al vaak over uitgesproken, maar het verandert niet. Ik kan er echt buikpijn van krijgen.

Ik zou je willen aanraden: ga in gesprek met je moeder en spreek eerlijk uit waarmee je worstelt. En niet beschuldigend, over hoe zij hun leven inrichten en alles, maar over hoe jouw leven voor jou is en wat jij van haar nodig hebt of meer zou willen. Want je schrijft dat je reflectie op jouw leven mist: dat doen de meeste mensen niet zomaar vanzelf bij een ander, zelfs of misschien juist wel niet bij iemand die zo dichtbij staat. Want zij denkt misschien goed te weten hoe jouw leven is en hoe het met jou gaat. Maar uit jouw verhaal blijkt dat jullie elkaar niet goed begrijpen. Dat zul je haar moeten vertellen en uitleggen en hopelijk komen jullie dan nader tot elkaar. Dat denk ik wel eigenlijk. Het is misschien eng zo'n gesprek, maar het is het ook waard. .

goede tip!

Wederom fijn om jullie reacties en reflecties te lezen. Ik laat het allemaal bezinken, het helpt me ook om scherp te krijgen wat er dan niet zo lekker zit. Het valt me hierdoor ook weer op op welke gebieden ik juist geen 'strijd' ervaar, bv. bijna nooit via app, of als ik om advies vraag over praktische dingen.

Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n goede prater en ik ben bang dat ik dan ook meer kapotmaak dan 'uitpraat'. Misschien als het spontaan ter sprake komt dan wel.

Dankjullie wel Ik voel me al iets beter, minder moe.

Het jaar ga ik zoiezo halen met mijn vriezer voorraad Inmiddels is de borstvoeding zo goed als gestopt. Af een toe enkele druppels.

Mijn man heeft eigenlijk vlak voor de geboorte van E. leuke vrienden/collega's gekregen, Die vrienden zijn zo'n beetje allemaal vrijgezel en hij wil dan natuurlijk mee doen. Of het nou echt vluchtgedrag is, weet ik niet. Ik denk dat hij uitgaan gewoon leuk vindt

Man gaat momenteel 1x in de week uit en ik heb ook 1 avond voor mezelf. Gaat prima en is wel zo eerlijk. Echter vertelde man dat hij een beetje aan heet experimenteren is met drugs (Wiet, hasj en cocaïne). Man zegt dit alleen te gebruiken tijdens het uitgaan/ bij vrienden is. Hij heeft belooft niet te gebruiken als hij met E. is en zegt dat zijn vrienden wel op hem letten. Ik heb 0% ervaring met drugs dus maak me er wel zorgen. Maar voel me een zeikerd als ik het hem moet gaan verbieden

Deze week 2 uurtjes therapeutisch gewerkt op advies van de POH. Binnenkort gesprek met de bedrijfsarts.

Mina: Wat goed dat je je zo kan verwoorden! Snap je frustratie dat ze hun verplichtingen niet echt aan de kant willen zetten. Misschien goed om ver van te voren te plannen?

Luna: Het is allemaal ook veel duurder dan vroeger. Beide ouders moeten meestal werken om alles te kunnen betalen. Vroeger was niet op vakantie gaan normaal.

Tink: Super vervelend dat het allemaal van jouw kant moet komen.. Wie weet verandert het als de baby er is. De band met mijn moeder is wel verbeterd sinds E. geboren is. ( Mijn moeder woont 1,5 uur hiervandaan)

quote:

Op zaterdag 28 juli 2018 01:07 schreef Memoru het volgende:
Man gaat momenteel 1x in de week uit en ik heb ook 1 avond voor mezelf. Gaat prima en is wel zo eerlijk. Echter vertelde man dat hij een beetje aan heet experimenteren is met drugs (Wiet, hasj en cocaïne). Man zegt dit alleen te gebruiken tijdens het uitgaan/ bij vrienden is. Hij heeft belooft niet te gebruiken als hij met E. is en zegt dat zijn vrienden wel op hem letten. Ik heb 0% ervaring met drugs dus maak me er wel zorgen. Maar voel me een zeikerd als ik het hem moet gaan verbieden

Er zijn genoeg mensen die prima functioneren op alle vlakken terwijl ze soms alcohol of drugs gebruiken, maar ik denk dat jouw man niet bij die mensen hoort. Met alcohol heeft hij al laten zien dat hij het gebruik niet onder controle heeft (had?), dat kan bij drugs natuurlijk ook gebeuren. Ik zou me dus ook zorgen maken. Ook vanwege wat ik al eerder benoemde, het komt op mij over alsof hij misschien te vroeg vader is geworden. In plaats van de wilde haren verliezen in deze levensfase, krijgt hij ze er juist bij.

Met een verleden met problematisch alcoholgebruik zou ik zeker wat zeggen van experimenteren met coke.
Sowieso zou ik daar wel wat van vinden. Verbieden doe je met kinderen maar ik zou zeker mijn zorgen uiten en delen dat ik me daar echt niet fijn bij voel.
Bij dat soort gesprekken werkt het nooit als je de ander gaat verbieden en verwijten, maar de ander kan zich moeilijk aangevallen voelen als je verteld wat het met jou doet en wat jij daarbij voelt.

Ik zou me wel zorgen maken over het drugsgebruik nu heeft hij het in de hand en een x blowen zou ik mij nog niet zo druk om maken maar zwaardere middelen wel ook qua verslaving
Verbieden heeft geen zin dan zegt hij het niet meer maar hij moet wel echt zijn verantwoordelijkheid hierin gaan nemen. Hij heeft een gezin en je staat daar als ouders allebei voor. Nu gebruikt hij nog niet als E. erbij is maar als er echt verslaving om de hoek komt kijken blijft het niet bij 1x per week.

een beetje blowen nu en dan vind ik niet schrikbarend, alhoewel ook dat dus best uit de klauwen kan lopen. coke daarentegen is in mijn ervaring echt sneaky rotzooi wat veel te vaak onderschat wordt. coke en speed zijn zaken waar je beter vanaf blijft. daar heb ik mensen aan kapot zien gaan en (met name bij speed) heeft het grote invloed op de naaste familie. de gebruiker wordt paranoia en agressief en dat gaat al best snel

wat mij ook zorgen baart in deze combi zijn die 'vrienden'. die klinken niet als echte vrienden. ze letten wel op hem? hoe dan?

ik denk dat tico de beste aanpak aangeeft. je kan een andere volwassene niet zo iets verbieden, dat werkt niet.