N. heeft de peuterkaart nu volledig ingezet. Ze begon al met 1,5 met nee en de stervende zwaan, maar nu heeft ze soms echt driftbuien en groot verdriet om (voor ons) hele kleine dingen. Als ze iets niet mag reageert ze het af door te slaan op hetgene dat op dat moment het dichtst bij is: soms dus ook haar zusje.
Ook probeert ze me enorm uit als ik L. aan het voeden ben: ik kan dan eenmaal niet makkelijk opstaan om haar uit de situatie te halen op dat moment.
Vooral het slaan vind ik erg lastig. Ze wil me bijvoorbeeld niet aankijken als ik haar wil uitleggen dat dat echt niet mag en gaat snel over op andere dingen. Laatst was ik er echt even klaar mee en heb ik haar in de hoek gezet en gezegd dat ik haar even niet lief vond en ze daar maar even moest blijven staan (dit alles met krijsende L. op de achtergrond omdat ze net in haar gezicht geslagen was
). Vervolgens kwam ze huilend naar ons toe gerend terwijl ze riep "Nowa wel jief!". Boh, wat voelde ik me schuldig, maar ik ben ook maar een mens natuurlijk.
Pittige fase dit hoor.
Gelukkig is ze buiten deze buien zo ontzettend leuk en lief. Ze zingt de hele dag liedjes, brengt boekjes naar iedereen("Papa deze jesuh. Mama desuh boekje jesuh. Nowa deze. Jahjahjah.
" ) en kan heel lief alleen, maar ook samen met ons of haar vriendinnetje spelen. Haar fantasie kent verder geen grenzen ("Kijk mama, Nowa dinosauwus bouwd!" terwijl ze met een paar willekeurig op elkaar gestapelde blokjes aangelopen komt
) en haar taalontwikkeling gaat belachelijk snel. Over 2,5 week is ze gewoon al weer jarig.