[POLCAFE #7076] Trippen met Kaas-

quote:

Op zaterdag 1 april 2017 12:31 schreef Pokkelmans het volgende:
Is Kaas- nog gesignaleerd na zijn trip, of is hij eerst even zijn visioenen neerpennen in een economisch paper?

quote:

Op zaterdag 1 april 2017 11:54 schreef Kaas- het volgende:
Gisteravond deed ik met vier hele goede vrienden voor het eerst ooit truffels, in een bungalow op Schiermonnikoog. Het was echt fucking extreem.

We hadden de gordijnen dicht gedaan en overal bedden neergelegd en rare lichtjes opgehangen en zo en een lange perfecte muziekplaylist opgezet. Dat spul begon al zeer snel te werken en ik was compleet verbaasd dat die hallucinaties dus echt bestaat en levensecht zijn: de boeken dansten met elkaar, de muren en alle meubels bewogen en de kleuren kwamen in wolken overal vanaf om met elkaar te vermengen, een vriend van me veranderde in mijn ogen in een leeuw en toen ik maar even liggen.

Eenmaal met ogen dicht ging ik echt beyond. Ik ben com-pleeeeet uit mezelf gestegen. Ik wist niet meer dat ik bestond. Ik zag, hoorde en voelde de meest bizarre dingen die ik nooit zal kunnen beschrijven en was in een totaal ander universum. Als iemand me ineens ging masseren of tegen me ging praten kon ik dat wel voelen of horen, maar ik kon het niet definiëren want ik wist niet waar het vandaan kwam of waar of wat ik was. Het was totaal niet aards meer en het was gewoon alsof de tijd opgehouden was en de wereld niet meer bestond.

Eerst vond ik dat prachtig, maar toen ging ik plotseling aardig bad, werd het me te veel en probeerde ik omhoog te komen. Ik vroeg of iemand me wat suiker wilde geven om het iets minder heftig te maken. Iemand kwam toen met suikerwater maar ik wist niet meer hoe ik moest eten of drinken. Ik hoorde wel z'n stem en had dus door dat die vriend 'ergens' was. Toen ik toch begon te drinken voelde dat als een heel uur en ik dacht dat het water mij opdronk. Ik kon niks.

Toen werd ik best wel bang en ging ik erbij liggen. Een andere hele goede vriend lag ernaast een beetje te trippen en hield m'n hand vast en een andere vriend ook en zeiden wel positieve dingen als 'we maken samen deze reis, ga mee met onze chill reis want alles is goed' en zo.

Maar ik was in een compleet ander universum en ik was fucking bang dat ik erin vast zat en nooit meer in de normale wereld zou kunnen komen. Ik hoorde soms hun stemmen wel, maar dat was meer als een soort stem van god terwijl het enige wat ik zag het best te omschrijven valt als wanneer je in zo'n kijkbuis kijkt met figuurtjes en alles ver-8-voudigd ziet. Toen hebben ze me wel echt soort moeten redden en alleen dankzij die goede vrienden heb ik dat overleefd voor m'n gevoel. Vond dat misschien wel het ergste moment uit m'n hele leven, zo vreselijk.

Toen kwam er opeens een omslagpunt. Er kwam een heel vrolijk liefje en iemand maakte een grapje die ik supergrappig vond en die vriend hield nog steeds m'n hand vast en hoewel het nog steeds totaaaaal overweldigend was had ik er opeens vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Toen kon ik voor het eerst in weken (gevoelsmatig) m'n ogen openkrijgen en gingen we echt met z'n vijven gezamenlijk trippen en lachen en werd het fucking leuk.

Iedereen kroop overal. Mensen speelden met elkaars vingers. Alles zag eruit als een Disney-film. M'n armen vergroeiden volledig met de bank en dan werd een vriend ineens een hagedis etc etc etc.

Toen kwam er een fase dat iedereen plotseling van liggen met elkaar naar actief ging en we allemaal op ontdekkingstocht door de kamer gingen. Het was echt overweldigend. Al die prikkels. Elke seconde kwam er een nieuwe gedachte in m'n hoofd op en dat deed ik dan direct. In die kamer was iedereen elke seconde met een nieuw grootschalig project bezig.

Waar andere mensen gaan denken werd het voor mij een ontdekking van de zintuigen. Zien, horen, ruiken, voelen, alles vermengde en was zooo absurd. Je rook kleuren, zag muziek etc etc. De angst was er wel nog een beetje; toen ik naar wc moest vroeg ik een vriend om op de gang te zitten omdat ik bang was de weg niet terug te vinden. Elke keer als je een kamer uit ging was je totaal verbaasd over waar alle andere ruimtes bleken te zijn.

Toen gingen we ineens naar buiten. Een ontdekkingstocht waarbij alles zo bijzonder is als toen je kind was. Ik had een kussentje meegenomen 'om me te beschermen' tegen het donker. Een hoekje omkijken was zoooo spannend en leuk. Van een raam van ons kwam licht en dat was voor een vriend reden om aan het raam te likken. Toen sprong ik ineens met al m'n kleding aan onder de douche, want dat leek een geweldig idee. We gingen daarna in de keuken samen onze wanden wassen want dat heel leuk.

Eten was ook ge-wel-DIG. Een complete ontdekkingstocht. Een enkel klein snoepje gaf je totale aandacht en deed je gevoelsmatig uuuuren over.

Gaan nu een strandwandeling maken, dus moet stoppen met typen. Maar er gebeurden nog zoveel ex-treem bizarre dingen die zo leuk en zo geweldig waren. Maar het was zo levensecht allemaal. Onvoorstelbaar.

Maar samengevat. Ik weet niet of ik het ooit weer zal durven. Toen het eenmaal chill was werd het geweldig en werd het de meest bijzondere avond van m'n hele leven. Maar daarvoor had ik ook het meest verschrikkelijke moment van m'n leven en gevoelsmatig duurde dat extreem lang (was waarschijnlijk in werkelijkheid maar een half uurtje) en ik was echt bang dat het nooit meer normaal zou worden. Ik ontsteeg alles, wist niet meer dat ik of de wereld bestond en kon ook niet meer rationeel bedenken dat het niet echt was. Als ik het ooit weer doe, dan met maximaal een halve portie (had nu bijna 20 gram).

Maar wat een avond.