Depressie & Angst #139

Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 10:23 schreef scrupuleus het volgende:
Niet stom, niet sorry.
Juist meer over praten, dit niet doen is stom.

Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingen

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:52 schreef MatthijsDJ het volgende:

[..]

Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingen

Dank jullie wel. Maar familie waarmee ik hierover kan praten heb ik niet, ik heb in 2010 voor het laatst gewerkt dus collega's heb ik ook niet. Veel andere mensen zijn ook weggevallen en de mensen die er wel zijn doen gewoon al zo ontzettend veel voor mij dat en/ of weten inmiddels ook niks meer te bedenken. Vaak wel fijne dingen, praktisch, die goed uitpakken of even contact.
Maar ik sta soms ook gewoon rot in vriendschap en contact. Niet omdat ik de ander niet waardeer ofzo maar omdat ik er zelf niet echt ben.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.

Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Wat lief!
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.

Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!

No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 18:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.

Weinig nachtrust werkt zeker niet mee, ik gun het je zo dat het wat makkelijker wordt...

quote:

Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...

Tot nu toe nog niks gepland voor de vakantie en als we weggaan is het een weekje.

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 19:07 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Wat lief!
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.

Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!

No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.

Zet 'em op en pas goed op jezelf!

quote:

Op zaterdag 15 april 2017 11:49 schreef Nijna het volgende:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.

Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte

Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...

Wat fijn dat je zo aan het afbouwen bent!
Ik was vd AD af en hoewel dat heel goed leek te gaan ga ik nu snel die heuvel af... Alle gebeurtenissen(doodziek kind, depressieve man, relatiegezeik) maken dat ik weer naar de therapeut ga en aan de medicijnen.Baal er van maar ik weet ook dat het beter is.

De laatste dagen voel ik me emotioneel moe. Ik denk dat dit is omdat er maandag onverwacht weer diepe familiegesprekken gebeurden.

Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.

Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!

quote:

Op donderdag 20 april 2017 15:18 schreef duracellkonijntje het volgende:
De laatste dagen voel ik me emotioneel moe. Ik denk dat dit is omdat er maandag onverwacht weer diepe familiegesprekken gebeurden.

Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.

Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!

Gaat het je zusje echt om de kwantiteit of toch eerder om de kwaliteit?
-Voelen- dat er niet genoeg contact is kan van meerdere dingen komen.

Hoevaak hebben jullie contact onderling en hoevaak zouden jullie contact willen hebben? Hoe is het contact binnen jullie familie (zijn er onderlinge ruzies of is er nog oud zeer?).

Brrr het ging zo goed. Ik ben aan t stoppen met vapen. Ik gebruikte t altijd om mijn emoties te onderdrukken. Nu ben ik 3 dagen gestopt en gieren mijn emoties op turbostand door mijn lijf.

Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.

Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.

quote:

Op donderdag 20 april 2017 23:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Brrr het ging zo goed. Ik ben aan t stoppen met vapen. Ik gebruikte t altijd om mijn emoties te onderdrukken. Nu ben ik 3 dagen gestopt en gieren mijn emoties op turbostand door mijn lijf.

Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.

Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.

Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.

Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen

In mijn geval bijvoorbeeld:

"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."

Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...

Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?

-

[ Bericht 100% gewijzigd door DancingPhoebe op 21-04-2017 14:21:47 ]

quote:

Op vrijdag 21 april 2017 11:45 schreef DancingPhoebe het volgende:

[..]

Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.

Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen

In mijn geval bijvoorbeeld:

"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."

Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...

Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?

Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.

Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.

Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.

quote:

Op zaterdag 22 april 2017 12:01 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.

Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.

Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.

Boooh, late reactie

Je hebt absoluut gelijk in wat je zegt over volwassenen en dingen die ook daadwerkelijk gebeuren (niet alleen in je hoofd). Maar wat voor mij heel erg helpt is vriendelijk kijken, naar mezelf en anderen. En accepteren dat ik het gedrag van anderen niet controleer. Het enige waar ik invloed op heb, zijn mijn eigen acties.

Heb ik gehandeld op een manier waar ik achter sta en word ik vervolgens alsnog afgewezen? Het zij zo. Kan verdriet doen, maar geen reden om maar over te blijven piekeren en malen. Omdat dat deel waar ik invloed op had, voor mij "goed" voelt. En soms is dat niet zo, soms maak je een fuck up. Tja het zij zo, hij die zonder zonde is enzo... Maar wat kan ik er van leren? Wat had ik anders kunnen doen? Kan ik nog iets repareren/rechtzetten? Wil ik dat? Is het nodig? Als ik dus heb gehandeld op een manier waarvan ik denk "Aaaaai...." dan probeer ik daarover wel mild te oordelen naar mezelf, maar het wel kritisch mee te nemen en te verbeteren. Te kijken waarom iets me op dat moment een goed idee leek... werd het gevoed door oud zeer? Ipv de daadwerkelijke situatie? Hoe kan ik me daar bewuster van zijn? Etc.

Die heftige gevoelens zijn ook maar enkel dat. Gevoelens. Niet altijd waar, niet altijd een goede leidraad voor je acties, maar het nader bekijken waard.

Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.

In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.

Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.

Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 14:49 schreef iPancakeMix het volgende:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.

In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.

Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.

Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.

Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.

Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).

Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).

Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.

Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.

Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:04 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.

Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).

Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).

Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.

Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.

Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.

Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...

Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:20 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...

Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?

Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind. Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.
Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:29 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen.

Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?

quote:

Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind.

-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver

quote:

Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.

Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).

Waarom weet niemand van je pijn? Wat voor pijn is het? Heeft dat misschien ook iets met je pestverleden te maken??

quote:

Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.

Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?

-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver

Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).

Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?

Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.

Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 15:52 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.

Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm

Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?

Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.

Voel je je eenzaam?

Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.

Dit vind ik wel een interessant stukje:

quote:

Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt.

Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?

Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?

Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.

Voel je je eenzaam?

Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.

ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:06 schreef magnetronkoffie het volgende:

Dit vind ik wel een interessant stukje:
Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?

Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"

Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.

Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 16:31 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.

[..]

ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.

[..]

Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.

Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.

Geeft me stof tot nadenken. Ik kom er later nog op terug, goed?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.