Nu ben ik niet aan het daten, ik heb al een tijd een vriendin. Nu wil ik hier geen apart topic voor openen dus ik doe het maar even hier. Neem aan dat het daarvoor sowieso een centraal topic is. En dat er weer iemand met wat vraagjes en een apart topic aankomt zitten waarschijnlijk toch weinig mensen op te wachten. Aan het eind van mijn bericht maak ik ook nog een koppeling met daten.
Maar goed ik merk nog steeds dat mijn vriendin en ik echt andere personen zijn. En om de zoveel tijd zet mij dit aan het denken.
Zelf ben ik een denker, volg ik het nieuws, zit ik in de geschiedeniswereld, ben ik bekend met de filosofie, theologie, religie e.d. ben ik al vanaf mijn vroege tienerjaren duidelijk politiek bewust en heb ik een duidelijk eigen mening. Mijn vriendin deelt deze interesses in zijn geheel niet. Qua overtuiging lopen wij veelal niet gelijk. Dit is opzich niet zo'n ramp aangezien zij niet erg uitgesproken is in haar overtuigingen.
Maar ik merk dat ik haar aanpak behoorlijk gemakzuchtig vindt. Zelf zit ik na te denken over een huwelijk, kinderen, een eigen stekkie, een huisdier. Het welbekende huisje-boompje-beestje. Zij kijkt tegen zaken als kinderen of het huwelijk aan met een instelling van 'we zien wel'. Ze vindt dat ik te idealistisch denk en dat zij pragmatischer is door de zaken per maand te bekijken. Maar ik ervaar hier een grote onzekerheid door. Als ik niet zeker ben of wij samen wel een toekomst hebben, dan staat een heden samen ook op losse schroeven. Ik denk wel dat zij in de kern meer naar mij toe geschoven is. Heb vroeg in de relatie laten weten dat als ze geen huwelijk of kinderen wilde dat de relatie geen toekomst zou hebben.
Verder zijn we op een punt ook behoorlijk tegenstrijdig. Als zij nu zwanger zou raken dan zou ze het weg laten halen zegt ze, het past niet in haar stappenplan. De gedachte alleen al dat ze dit vindt valt mij zwaar. Zelf ben ik behoudend conservatief en ik kan mij soms niet voorstellen dat zij dit echt meent en aan de andere kant is het vooral hoop. Elke vezel in mijn lichaam is hier tegen.
Bij mij gaan de verschillen echter malen in mijn gedachten om de zoveel tijd. En dan komen de gedachten weer op, verspild ik onze tijd als we anders denken over principiėle zaken? Ik heb de zorgen ook ooit geuit dat ik bang ben dat we te veel van elkaar verschillen. Hier lijkt zij niet bepaald mee te zitten.
We hebben een goede relatie, en zolang ik het niet met haar over dergelijke punten praat is er niets aan de hand. Maar zodra ze ter sprake komen begint het te malen in mijn hoofd. Dan word ik kortaf en zeg ik minder. Zij denkt dan waarschijnlijk dat ik boos ben, maar in werkelijkheid ben ik dan druk aan het denken hoe ik mij tot die woorden kan verhouden en of dit binnen vijf jaar tot een breuk zal leiden.
Nu weet ik dat veel adviezen uitgaan van kappen, of deze relatie gaat niet werken. Dus dat zal er nu ook wel weer in zitten dat ik die zelf ontvang. Maar andere kritiek is ook van harte welkom.
Zelf heb ik gedacht dat als ik andere vrouwen tegen zou komen ik inhoudelijk op bepaalde punten ook anders zou denken. Dus deze verschillen lijken vrijwel onoverkomelijk. Alleen als je duidelijk date met je overtuigingen op je voorhoofd zou je dit probleem kunnen vermijden.
Met bovenstaande is ook meteen een koppeling gemaakt tot de kern van dit topic. Hoe verhoud jij je tot je principes tijdens het daten en in hoeverre zijn toekomstbeelden van invloed op de potentie voor een relatie?