Jullie gaan hard ineens. Helaas allemaal droevige en boosmakende berichten. Volgens mij zitten we er allemaal een beetje doorheen.
quote:
Op woensdag 5 april 2017 14:04 schreef MaJo het volgende:[..]
Sterker nog, hoe langer het duurt hoe makkelijker het ook weer wordt ofzo. Ik heb nu echt dagen dat ik er helemaal niet aan denk terwijl ik er in het begin continu mee bezig was. Dit zal ook wel een soort zelfbescherming zijn. Hoe dan ook, als het langer duurt is dat gewoon kut. En of dat nu al bij 3 maanden is of bij een jaar of bij 3 jaar, dat verschilt ook weer per persoon.
Fijn dat het zo voor jou voelt Majo! Ik denk dat dat echt een stukje zelfbescherming is. In het begin ben je nog vol goede hoop dat het nu echt wel goed komt, maar zeker in jouw traject weet je dat de kans erg klein is dat dat (zelf) lukt.
Ik zou het niet perse als makkelijker omschrijven, maar het is nu wel anders. Ik merk wel dat elke keer als ik ongesteld word, er een soort rouw getriggert wordt van wat er niet is en wat er niet komt. Weer een stukje hoop kapot, weer een maand verder, weer langer wachten. Iets wat de rest van de maand niet zo heftig voelt. Hierbij zijn ook bepaalde data een trigger. Nu komt bijvoorbeeld Pinksteren er weer aan. 2 jaar geleden testte ik toen positief en in juli kreeg ik een miskraam. Dat is ook echt een kutmaand.
Kerst vind ik ook altijd moeilijk, omdat ik de 1e keer (2014) met 3e kerstdag positief teste en ik na de miskraam van juli als doelstelling had met kerst zwanger te zijn. (2015) Afgelopen jaar (2016) zou ik met kerst 12 weken zwanger zijn, maar ook dacht mocht helaas niet zo zijn. Dus ik vind wel dat ik nu im 2017 zwanger moet zijn met kerst, maar ik hoop veel eerder al...
quote:
Op donderdag 6 april 2017 15:13 schreef DonnaRush het volgende:Ahhh 1 van m`n beste vriendinnetjes van vroeger is eind september uitgerekend. Shiiittt, had het echt leuk gevonden om 'samen' zwanger te kunnen zijn en in dezelfde periode te zitten. Helaas, het is niet anders, vind het wel echt jammer.
En m`n vriend z`n neef krijgt de tweede. 2 kids voor hun binnen 1 jaar. Meh, dubbel allemaal. Had gehoopt dit nooit te voelen, maar het voelt toch zo.
Dat is ook heel zwaar en jammer. En al helemaal zo kort na je miskraam! Heel normaal dat je je zo voelt. Ik heb daar in het begin (en nu nog wel eigenlijk) heel veel moeite mee gehad dat ik mij zo jaloers voelde.
quote:
Op donderdag 6 april 2017 20:09 schreef Missladybug het volgende:Ik ga naar ronde 10 *slik*
ik trek dit niet meer jongens. Vind het zo moeilijk om positief te blijven. Het gaat gewoon niet meer gebeuren.
voor jou! Wat ontzettend balen dat het weer niet raak is. Positief blijven is ook ontzettend moeilijk en niet altijd mogelijk. Soms moet je gewoon even zwelgen in je eigen verdriet en boosheid. Ik vertel het ook niet altijd gelijk aan mijn vriend, moet het dan eerst even zelf verwerken.
Heb je het ML inmiddels wel verteld?
quote:
Op donderdag 6 april 2017 22:27 schreef Peacefulll het volgende:Mag ik ook even huilen? Na mijn twee 'buddy's' vandaag gehoord dat ook nog eens twee collega's van mij zwanger zijn. Allemaal in okt en nov uitgerekend. Mijn hemel, het wordt me ook niet echt makkelijker gemaakt zo. Op elke lokatie waar ik werk loopt over een paar maanden wel een dikke buik rond. En het erge vind ik nog: op de laatste twee heb ik best lauwtjes en kortaf gereageerd. Helemaal niet zoals ik normaal ben en doe. Bah..
Tuurlijk mag jij even huilen
Wat ontzettend vervelend dat je er constant mee geconfronteerd wordt! Dat lijkt mij heel zwaar. Is er soms een soort babyboom gaande waar wij niet in meegenomen zijn
Heel herkenbaar van het lafjes en niet als jezelf reageren. Ik vind dat ook echt oprecht een heel vervelend iets. Vroeger stuiterte ik altijd rond van zwanger-babynieuws. Was super geïnteresseerd en vroeg er regelmatig en dat kan ik nu gewoon niet meer
quote:
Op vrijdag 7 april 2017 11:47 schreef DonnaRush het volgende:Ach Peace
Een van mijn vriendinnen had zonet een goede 20 weken echo. Hartstikke fijn natuurlijk, alleen rookt ze nog steeds.
En dat is het enige moment waarop het zo oneerlijk voelt. Zij lekker roken en een gezond kindje straks en ik gezond doen en met lege handen. Normaal voel ik dat oneerlijke helemaal niet en is het gewoon pech, maar ik dit geval word ik van binnen ZO boos.
OMG
Daar zou ik echt ook echt heel boos over zijn!! Waarom blijft ze door roken? Goed dat je er wat van zegt, ik zou daar ook echt m'n mond niet over kunnen houden.
Zo oneerlijkis het leven toch ook! Ik kom voor mijn werk regelmatig in aanraking met multi-problem gezinnen en daar worden ook met regelmatig mensen zwanger waarvan ik het vooraf al zielig vind voor het kind.
Waarom zij wel en ik niet?