Bewust/gewenst kindvrij #9: kindvrije mensen verzameltopic.

De ouders van mijn vriend zijn ook zo. Hoe fijn is dat! Zij vinden alles wat ons gelukkig maakt ok, ongeacht hoe ze het zelf graag zouden willen zien. Ik vind het echt fijn om zo te zien hoe ouders horen te zijn. Zij willen wel kleinkinderen uiteindelijk, maar beseffen wel dat dat niet hun keuze is.

Ik denk dat je nooit nooit kan zeggen. Misschien krijgen we hier allemaal een massaal oermoedergevoel over een paar jaar. Ofzo.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:25 schreef Tegan het volgende:
Ik denk dat je nooit nooit kan zeggen. Misschien krijgen we hier allemaal een massaal oermoedergevoel over een paar jaar. Ofzo.

Bingo.

Ik heb liever dat ik het kind van een ander haat dan dat ik m'n eigen kind verwens.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:25 schreef Tegan het volgende:
Ik denk dat je nooit nooit kan zeggen. Misschien krijgen we hier allemaal een massaal oermoedergevoel over een paar jaar. Ofzo.

Even m'n bingostick pakken.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Je kant vast dat verhaal van Reddit wel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

https://www.reddit.com/r/(...)from_the_other_side/

Bekend verhaal idd. Arme man.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:45 schreef Samzz het volgende:

Bekend verhaal idd. Arme man.

Komt veel vaker voor

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:45 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Komt veel vaker voor

Zelfs als je (best) wel kinderen wil kan dat gebeuren. Het is natuurlijk niet te voorspellen wat zo'n kind met je doet. Zeker als het geen 'gewoon' kind is.
Andersom komt gelukkig ook voor (gelukkig voor bijvoorbeeld ongelukjes die toch goed uitpakken).

Arme vrouw trouwens ook. En arm kind.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:37 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Je kant vast dat verhaal van Reddit wel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

https://www.reddit.com/r/(...)from_the_other_side/

De grap is dus dat het ook heel anders kan. Mijn vrouw wilde heel graag, ik deed het voor haar.

Nu ze er zijn: Mijn vrouw vindt zorgen voor kinderen echt, echt, echt niet leuk (om maar even te herhalen hoe ze het eerder deze week nog zei) en ik vind het geweldig.

Verder is het prima advies (bij twijfel, niet doen). Al was hij bij een andere keuze wellicht nu vrijgezel en depressief omdat hij zo dom was om de gok niet te wagen (anders gezegd: you can only connect the dots in hindsight).

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:47 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Ja, en daarom moet het goddomme eens duidelijk worden voor de samenleving dat vrouwen geen broedmachines zijn, dat er geen life script is waar iedereen zich aan moet houden, dat mensen hun eigen keuzes kunnen en mogen maken, etc.

#preachingtothechoir

In dit verhaal ging het alleen niet om de broedmachine, maar de 'donor'.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:45 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Komt veel vaker voor

Maar vrijwel niemand komt er openlijk voor uit... Hier op het werk loopt iemand rond die er wel een keer openlijk voor uit kwam. Hij zei ook de eerste drie jaar van dat kind met een depressie rondgelopen te hebben. Hij was al meer dan 10 jaar samen met zijn vriendin en nooit had ze gemeld kinderen te willen, tot ineens ze toch een "now or never" moment had en ze per se kinderen wilde. Hij is daar in meegegaan en ze hebben 1 kind samen, maar hij vond het echt verschrikkelijk zei hij. Pas toen het kind rond de 12 was, begon hij het pas te waarderen... Ik vond zijn openheid over dit onderwerp best bewonderenswaardig.

Mijn huidige manager gaf wel ook aan dat het eerste jaar gewoon écht kut was, dus je ziet toch wel dat het taboe om dat niet toe te geven een beetje doorbroken lijkt te worden.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:25 schreef Tegan het volgende:
Ik denk dat je nooit nooit kan zeggen. Misschien krijgen we hier allemaal een massaal oermoedergevoel over een paar jaar. Ofzo.

Gelukkig hangt bij veel mensen de keuze niet af van een paar hormonen.

Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 09:21 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Ik vind dat nou net de grote blind maker die mensen zichzelf wijs maken. "Kinderen zijn tegenwoordig zo onopgevoed en brutaal - nee, die van mij worden absoluut anders hoor!" "Ik vind kinderen maar irritant en vervelend - die van mij zijn vast leuk en aangenaam" Yeah, right.

Dat zie je ook met honden. Als er weer een hond een kind aanvalt of de hele dag blaft, dan zeggen alle hondenbezitters "mijn hond doet dat niet". Terwijl het uiteindelijk toch echt íemands hond (of kind) is waar mensen zich aan storen.

maar het is een bewezen hormonaal concept dat eierstokken gaan rammelen

_{grapje, er is geen consistent bewijs http://www.thedailybeast.(...)-dont-want-kids.html}

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 11:23 schreef Re het volgende:
maar het is een bewezen hormonaal concept dat eierstokken gaan rammelen

_{grapje, er is geen consistent bewijs http://www.thedailybeast.(...)-dont-want-kids.html}

Ik ben al jaren 'zwanger' van een harig talgtweelingzusje wat aan een eierstok hangt. Zelfs dat extra gewicht brengt ze niet aan het rammelen. Screw your concept

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 10:57 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Ergens begrijp ik de 'taboe' wel omdat je bang bent dat dat soort zaken bij je nog jonge kind terecht komen, en ze zich dus niet gewenst voelen, met alle gevolgen van dien. Het is een catch 22: je wilt je kinderen (hoop ik) opvoeden met het idee dat het een keuze is, maar dat kan je niet doen door vanaf hun 8e al te zeggen (of het risico te lopen dat iemand anders dit ze vertelt) dat je hem/haar liever niet had gehad. Dan wil het gevoel er niet in, gok ik zo, dat je best van iemand kunt houden in de huidige situatie, maar het als het over kon het liever niet gedaan had.

Mijn moeder heeft wel eens gezegd 'ik weet niet of ik nog wel kinderen zou krijgen', ik was ergens in de puberteit. Het was een beetje in de context van 'in deze wereld, met alle ellende' (eind jaren 80 ) maar het is me altijd bij gebleven. En in alle eerlijkheid, soms denk ik zelf wel eens hetzelfde. Ik vind het zo 100 miljoen keer zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en dat terwijl ik echt niets liever wilde. En ik heb geen spijt, dat niet, maar als ik toen wist wat ik nu weet... _{Maar als iemand me in duidelijke bewoordingen had verteld hoe heftig en zwaar het kan zijn, dan nog denk ik dat ik toen in mijn zucht naar die roze wolk gedacht zou hebben dat het allemaal wel mee zou vallen.}

Maar inderdaad, wat jij zegt (in de quote), ik zie mezelf later ook nog niet echt spijkerhard tegen ze zeggen 'Denk heeeeeeel goed na hoor, want het is echt geen pretje.' Daarmee zeg je bijna zo veel als 'ik vond jullie echt vreselijk', dat kan je, voor mijn gevoel dan, echt niet maken.

quote:

Op dinsdag 21 maart 2017 12:51 schreef Brighteyes het volgende:
..ik zie mezelf later ook nog niet echt spijkerhard tegen ze zeggen 'Denk heeeeeeel goed na hoor, want het is echt geen pretje.'

Onze oudste zoon van 16 (met een broertje van 12 en een zusje van 7) zegt wel eens dat hij absoluut geen kinderen wil later.
As je vraagt waarom niet zegt ie; en dan zeker iedere dag in die toestanden zitten zoals jullie nu, nee dank je.

Blijkbaar is voor hem leven in ons gezin al 'voldoende'

Mijn moeder wilde mij op voorhand absoluut niet. Ze was echt doodsbang om een (tweede) kind te krijgen, maar ondanks een spiraaltje kwam ik er toch. Verder vind ze dat ze geen goede moeder is (geweest) en dat ze achteraf gezien ook om die reden geen kinderen had moeten krijgen. Dat puur vanuit ons gezien dan, want ook al wilde ze eigenlijk geen kinderen (of in ieder geval geen tweede kind), ze houdt zielsveel van ons en ondanks dat ze van te voren zo bang was en het inderdaad niet allemaal even vlekkeloos is verlopen/verloopt, vind ze ons beide (edit: en mijn vader!) veruit het allerbelangrijkste in haar leven en geeft ze zelf wel eens aan dat ze zich nu echt totaal geen raad weet bij de gedachte dat wij (en inmiddels ook de kleinkinderen) er (inderdaad) niet (meer) zouden zijn... dat ze zelfs betwijfelt of ze dan nog wel had geleefd...

(Heel gezond klinkt dit niet en dat is het ook niet, maar gewenst en geliefd heb ik mij iig wel altijd gevoeld, meer dan , ondanks dat ik er eigenlijk dus niet had "moeten" zijn).

Edit: mijn moeder heeft overigens wel een heel groot sociaal netwerk, doet ook heel veel met allerlei vriendinnen enzo, dus daar heeft eea niks mee van doen....

[ Bericht 4% gewijzigd door Forbry op 21-03-2017 13:48:59 ]