Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 11:09 schreef djkoelkast het volgende:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 12:51 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Mijn moeder heeft wel eens gezegd 'ik weet niet of ik nog wel kinderen zou krijgen', ik was ergens in de puberteit. Het was een beetje in de context van 'in deze wereld, met alle ellende' (eind jaren 80 ) maar het is me altijd bij gebleven. En in alle eerlijkheid, soms denk ik zelf wel eens hetzelfde. Ik vind het zo 100 miljoen keer zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en dat terwijl ik echt niets liever wilde. En ik heb geen spijt, dat niet, maar als ik toen wist wat ik nu weet... Maar als iemand me in duidelijke bewoordingen had verteld hoe heftig en zwaar het kan zijn, dan nog denk ik dat ik toen in mijn zucht naar die roze wolk gedacht zou hebben dat het allemaal wel mee zou vallen.
Maar inderdaad, wat jij zegt (in de quote), ik zie mezelf later ook nog niet echt spijkerhard tegen ze zeggen 'Denk heeeeeeel goed na hoor, want het is echt geen pretje.' Daarmee zeg je bijna zo veel als 'ik vond jullie echt vreselijk', dat kan je, voor mijn gevoel dan, echt niet maken.
Honden. Ja, daar heb ik absoluut geen spijt van. Soms vervloek ik wel de spontane duik in een vieze sloot en de haren (zoveel haren ), maar uiteindelijk is dat het me wel waard. Dat beest maakt me enorm blij, ik voel me daardoor nooit echt alleen en ik durf zelfs te zeggen dat hij me door een depressie gesleept heeft.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 11:09 schreef djkoelkast het volgende:
Je kunt met je oermoedergevoel ook heel goed een hond opvoeden, is op een hoop vlakken erg vergelijkbaar met een kind opvoeden, alleen het gaat allemaal veel sneller.
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voel ), maar ik heb absoluut wel het idee dat ik door het hebben van een huisdier wat van mijn moedergevoelens kwijt kan. Onze poes voelt voor mij echt wel als een soort van kindje, waar ik echt heel veel liefde voor voel en waar ik mij ook heel erg verantwoordelijk voor voel. Vind het ook heel fijn om op die manier toch voor iets te kunnen zorgen en zal er echt enorm kapot van zijn als haar iets overkomt. Met een hond (als je die graag hebt) heb je eea zelfs nog wel meer denk ik... Tuurlijk, een kind heeft veel meer impact (en juist daarom voelt het hebben van een poes/huisdier voor mij alsnog intens, maar wel veel veiliger/makkelijker), maar twee totaal verschillende zaken? Nee, vind ik niet. En nou ben ik ook geen moeder (want dan krijgen we dat als argument), maar ik ben er vrij zeker van dat ik dat (voor mijzelf!) toch wel aardig weet in te schatten... Een dier staat voor mij sowieso op vrij gelijke hoogte met een mens (=ook gewoon een dier), wat eea -t.o.v. iemand die daar anders tegenaan kijkt en dat zijn veel mensen- nog flink versterkt...quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:05 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
Wie heeft het over kinderwens? Lees wat ik zeg: met je oermoedergevoel kun je heel goed een hond opvoeden. Oermoedergevoel is in mijn ogen meer het gevoel van "voor iets of iemand willen zorgen" en dat kan ook met een hond. Dus juist ideaal voor mensen zonder kinderwens.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:05 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Een hond en een kind is in de verste verte niet vergelijkbaar vind ik. Zowel niet als het gaat om de impact als om het vervullen van een kinderwens. Gewoon twee totaal verschillende zaken.
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:20 schreef Fera het volgende:
[..]
Honden. Ja, daar heb ik absoluut geen spijt van. Soms vervloek ik wel de spontane duik in een vieze sloot en de haren (zoveel haren ), maar uiteindelijk is dat het me wel waard. Dat beest maakt me enorm blij, ik voel me daardoor nooit echt alleen en ik durf zelfs te zeggen dat hij me door een depressie gesleept heeft.
De hond is weliswaar geen kind voor me, maar wel mijn beste vriend en huisgenoot. Ook al ben je eigenlijk niet gelijkwaardig, want je bent nog steeds de 'baas'.
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:19 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Je kan ook helemaal niet inschatten of het 'echt geen pretje' is. Per persoon verschillend.
Het is af en toe zwaar. Maar iemand die het mij vraagt krijgt een heel positief verhaal. Vraag het mijn vrouw en je krijgt een verhaal op basis waarvan je als je al zwanger bent breinaalden gaat overwegen...
Je kan het de dus het beste houden op dat het een enorme impact heeft op je planning, dat zeker de eerste maanden slaap in de nacht niet vanzelfsprekend is (van de andere kant, je hebt ze erbij die na een paar dagen al de hele nachten blijven ronken) en dat het fuckin veel geld kost. En heel objectief bezien krijg je daar niets positiefs voor terug (er is immers 0 garantie).
Een niet goed opgevoede hond kan soms erg vervelend zijn. Het opvoeden van een hond zodat het ook echt je beste maatje wordt en ook echt naar je luistert is wel iets waar je erg veel voldoening uit kunt halen. En het verliezen van zo'n maatje is echt hartverscheurend, vooral als dat veel te snel is.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:05 schreef Forbry het volgende:
Er zijn uitzonderingen, maar bij toch aardig wat van de mensen die ik ken, met of zonder kinderen (!), gaat de liefde en verantwoordelijkheid die ze voor hun huisdier(en) voelen best wel ver. En zeker bij een hond komt er ook een heel (en echt niet onbelangrijk) stuk opvoeding bij kijken...
Klopt inderdaad. Het aspect van opvoeden zit er zeker in. Ook dat je een hond eigenlijk soms moet beschermen voor dingen van buitenaf, omdat ze niet weten dat het gevaarlijk is. Bepaalde dingen mogen ze niet eten omdat het giftig is bijvoorbeeld. Dus je bent wel verantwoordelijk voor een leven.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:09 schreef djkoelkast het volgende:
[..]
Een hond geeft je heel veel rust en voelt je aan. Een hond aaien vermindert stress. Dat zijn echt bewezen dingen.
Wat ik leuk vind is dat (vooral als je een hond vanaf pup opvoedt) je hond echt op je gaat lijken en je vaak ook echt lijkt te begrijpen. Bijvoorbeeld het aanvoelt als jij je niet lekker voelt. Natuurlijk komt dit omdat jij non-verbaal signalen geeft en honden lezen dit enorm goed.
Een hond is geen kind en gaat het nooit worden, maar bepaalde aspecten komen dicht in de buurt van het opvoeden.
Het huilen 's nachts (bij een hond hooguit de eerste 2 nachten), het op je vloer piesen (als het goed is ook maar een paar 'ongelukjes') en het aanleren van dingen.
Turbo-opvoeden zeg maar
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ikquote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:26 schreef Fera het volgende:
[..]
Klopt inderdaad. Het aspect van opvoeden zit er zeker in. Ook dat je een hond eigenlijk soms moet beschermen voor dingen van buitenaf, omdat ze niet weten dat het gevaarlijk is. Bepaalde dingen mogen ze niet eten omdat het giftig is bijvoorbeeld. Dus je bent wel verantwoordelijk voor een leven.
Maar wat ik aan honden fijn vindt is dat hun leven tamelijk simpel is. Ze willen eten, drinken, lekker wandelen, spelen en slapen. Bij kinderen begint het ook zo, maar wordt het door de jaren heen zo gecompliceerd] Ze moeten volwaardig kunnen functioneren in de maatschappij en volledig zelfstandig worden in principe. Die verantwoordelijkheid zou ik waarschijnlijk niet aan kunnen. En ook al zou het me wel lukken, de vraag is of ik continue in angst of stress zou willen leven dat mijn kind iets overkomt. Misschien red ik het allemaal net, maar doe ik het dan ook goed? En wat zal het mij doen? Ik heb al moeite om soms voor mezelf te zorgen.
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:36 schreef Forbry het volgende:
[..]
Yep. Hier dan een poes, maar daar sloeg het "wel veel veiliger/makkelijker" ook op. Ik houd op zich ook wel van honden, maar het hebben van een hond (waar imo toch nog wel iets meer bij komt kijken dan bij een poes) vind ik ergens al een te grote verantwoordelijkheid geloof ik
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:46 schreef Forbry het volgende:
[..]
Is dat niet vooral geschreven vanuit iemand die weinig/minder met dieren heeft? Tuurlijk, een hond is een hond, een kind is een kind. Wij hebben een poes en die trek ik ook echt geen kleertjes aan of iets degelijks (iets waartoe ik ook totaal geen behoefte voel ), maar ik heb absoluut wel het idee dat ik door het hebben van een huisdier wat van mijn moedergevoelens kwijt kan. Onze poes voelt voor mij echt wel als een soort van kindje, waar ik echt heel veel liefde voor voel en waar ik mij ook heel erg verantwoordelijk voor voel. Vind het ook heel fijn om op die manier toch voor iets te kunnen zorgen en zal er echt enorm kapot van zijn als haar iets overkomt. Met een hond (als je die graag hebt) heb je eea zelfs nog wel meer denk ik... Tuurlijk, een kind heeft veel meer impact (en juist daarom voelt het hebben van een poes/huisdier voor mij alsnog intens, maar wel veel veiliger/makkelijker), maar twee totaal verschillende zaken? Nee, vind ik niet. En nou ben ik ook geen moeder (want dan krijgen we dat als argument), maar ik ben er vrij zeker van dat ik dat (voor mijzelf!) toch wel aardig weet in te schatten... Een dier staat voor mij sowieso op vrij gelijke hoogte met een mens (=ook gewoon een dier), wat eea -t.o.v. iemand die daar anders tegenaan kijkt en dat zijn veel mensen- nog flink versterkt...
Ik weet dat "ze" dat wel eens zeggen ("een kat heeft personeel"), maar ik heb meerdere katten gehad (als je de tijd dat ik nog bij mijn ouders woonde meerekent dan) en het verschilt wel een beetje per kat, maar "overall" komt dat niet overeen met mijn eigen indruk/gevoel. Het klopt dat je ze minder kunt leren, dat ze minder naar je kunnen en/of willen luisteren, maar ik heb ook helemaal geen behoefte om de baas te zijn. Ik vind het juist heel prettig van een kat dat die min of meer gewoon zijn/haar eigen gang gaat (wat dat aangaat ligt een hond, ook los van de verantwoordelijkheid, mij hoogstwaarschijnlijk ook gewoon wel minder) en desondanks zie ik zelf zeker wel veel liefde en vreugde van de meeste katten naar "hun" mensen toe en helemaal niet dat zij op 'hun' mensen neerkijken...quote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:48 schreef djkoelkast het volgende:
[..]
Wij hebben een kat gehad, maar ben achteraf blij dat het al een oudje was. Katten kijken op je neer, jij houdt geen katten, katten houden jou. Je moet daar wel tegen kunnen. Ook zijn ze minder geneigd dingen van je aan te nemen.
Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dat zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vindt, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:01 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Ik heb juist erg veel met dieren. Maar ik ben erg blij als een huisdier overlijdt, dat dat dan minder impact heeft dan wanneer een van mijn dochters zal overlijden. Want dat laatste hoef ik hoop ik niet mee te maken, het eerste hoop ik wel mee te maken (we hebben een 17 jaar oude poes, die is in blessuretijd en ik hoop haar echt wel te overleven).
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 16:10 schreef Forbry het volgende:
[..]
Ik vind trouwens dat jij vrij laconiek over de houding van jouw vrouw praat (gebaseerd op meerdere posts die ik van je heb gelezen, niet alleen op deze)... ik zou dat zelf als een heel erg groot probleem zien, maar jij lijkt het wel o.k. te vinden allemaal?
Waarom is gevoel niet te veranderen?quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:33 schreef VEM2012 het volgende:
[..]
Ik ben niet in gevecht met de werkelijkheid.
Natuurlijk is het bepaald niet ideaal, maar het is wat het is. Mijn vrouw kan haar gevoel niet veranderen. En het kan natuurlijk best zo zijn dat ze als ze wat ouder zijn er anders in staat.
En waar mijn vrouw dan wellicht niet voldoet aan het ideaalplaatje, daar ben ik dan weer in staat om het op te vangen.
Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelenquote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:26 schreef Lienekien het volgende:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
Nou ja, ik vind het twee verschillende zaken. Dat je voor beiden moet zorgen in een feit. Maar ik ervaar het dus anders.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:14 schreef Forbry het volgende:
[..]
Ja, dat snap ik en zou ik ook wel hebben als ik een kind zou hebben. Niemand ontkent ook dat de impact van een kind (veel) groter is en dan zie je ook terug bij verlies. Maar als jij het echt twee totaal verschillende dingen vind, betwijfel ik toch of jouw liefde voor jouw huisdier(en) zo ver gaat als het voor anderen soms wel gaat. Ik snap gewoon echt niet dat jij je niet kunt voorstellen dat een huisdier toch echt wel in zekere mate iets kan zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt...
Haar gevoel in dezen is in ieder geval niet te veranderen. Ze zit er zelf ook wel mee, met name omdat ze heel graag een goede moeder wil zijn en ze vindt dat ze dat totaal niet is (dat ligt natuurlijk wat genuanceerder).quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:34 schreef Allures het volgende:
[..]
Waarom is gevoel niet te veranderen?
Ja, dat noem ik dierenliefde.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:35 schreef Allures het volgende:
[..]
Ik wel. Een baby krijgt mijn eierstokken niet aan het rammelen
Een pup/babykonijn/kitten maakt echt wel rare shit in mij los
Yep, daar heb ik zelf geloof ik nog de gróótste moeite mee. En dat is ook vanwege mijn eigen situatie. Want ondanks dat ik mij altijd wel heel erg gewenst en geliefd heb gevoeld, schreef ik al dat mijn moeder vindt dat ze geen goede moeder is geweest en hoe sneu ook, dat is niet geheel ongegrond. Mijn moeder had/heeft veels te veel problemen om echt een (goede) moeder te (kunnen) zijn en dat heeft zeker zo zijn sporen bij mij achtergelaten (onder andere nu dus mijn grote vrees om zelf moeder te worden en dat ik nu dus niet voor kinderen kies ondanks dat ik van jongs af aan altijd wel een kinderwens heb gehad; dit alles ondanks dat ik heel goed besef dat ik in erg veel opzichten echt een volkomen ander type dan mijn moeder ben). Mijn moeder is eigenlijk altijd meer het kind in onze relatie geweest en ik juist de moeder... Ik heb dan nog het geluk gehad dat met mijn vader, die overigens ook wel zo zijn eigen, best grote, problemen had/heeft, eea wel altijd heel anders is geweest en dat hij het 'gebrek' aan een 'echte' moeder wel zo veel mogelijk probeerde op te vangen/te compenseren en daar ook wel vrij goed in slaagde. In het geval van Mr. Forbry waren beide ouders een 'ramp' en dat speelt ook voor Mr. Forbry wel heel erg mee in het geen vader 'willen' worden...quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:09 schreef Allures het volgende:
Waar ik overigens moeite mee heb is het idee dat een kinderwens perse vervuld moet worden. Nee ik heb er geen, nee ik weet niet hoe het voelt
Maar ik weet wel hoe het is om kind te zijn van iemand die er misschien geen had moeten nemen.
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Snap t helemaal. Heb zelf 2 katten en vind t erg fijn dat ze er zijn.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:53 schreef Tegan het volgende:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.
Nee hoor, ik begrijp het wel . En ik ben echt dol op dieren; zou het liefst een boerderijtje vol hebben. En ik rammel ook de tent uit bij jonge dieren, of mijn konijn die weer eens zijn oortjes wast of tegen zijn vriendin aanploft...quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:53 schreef Tegan het volgende:
Wat betreft huisdieren. Ik vind het een 'ok' gevoel dat hun leven kort is. Ik had nooit een huisdier genomen als ik er zo lang iets voor moest opgeven. Nu haal ik er veel voldoening uit maar niet een te grote opoffering ofzo. Ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat.
Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:40 schreef Copycat het volgende:
Met dieren heb ik precies hetzelfde als met kinderen: ik vind ze hartstikke leuk, maar niet met 24/7 verantwoordelijkheid eraan vast. Dus ga ik een aantal keer per week met de honden van mijn broer wandelen en lever ze na een uurtje weer bij zijn huis af.
Baby's vind ik ook weinig aan. Mensen worden voor mij leuk vanaf hun vierde, zo'n beetje. Als je een beetje oké met ze kan praten, zeg maar.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 18:20 schreef Metalfreak het volgende:
Dit heb ik ook ja. Als ik bij anderen ben die een hond hebben, ben ik daar meestal als eerste vriendjes mee en ik vind het hartstikke leuk dat de kat van de buren dagelijks even langs komt, maar ik zou er zelf geen willen.
Ik heb dat bij kinderen dan weer niet, die vind ik gewoon altijd strontirritant. Net zoals ik baby's gewoon altijd lelijk vind en kittens of puppy's vind ik dan wel heel erg leuk.
Nou ja, ik schreef: "iets KAN zijn waar je je moeder- en/of vadergevoelens bij kwijt kunt". Ik zeg niet dat dat altijd zo is of zo moet zijn.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:26 schreef Lienekien het volgende:
Ik noem het bij mijn katten geen moedergevoelens. Wel heb ik er plezier in om voor mijn kat te zorgen.
Klopt, het is ook schokkend om te zien hoe de omgeving daar in mee gaat.quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:09 schreef Allures het volgende:
Ik ken echt mensen die geen kinderen hadden moeten nemen, en de bijvoorbeeld hun ouders er mee belasten, en iedereen gaat 'tja als je die wens hebt...'
Ja deal with it, ga desnoods in therapie. Een wens betekend niet dat iets een goed idee is
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?quote:Op dinsdag 21 maart 2017 17:27 schreef sigme het volgende:
Wie denk dat z'n hond of kat even veel waard is als een kind, laat staan een *eigen* kind, mankeert wat.
Natuurlijk is een hond of kat zeer dierbaar. Ik hou echt enorm van de mijne. Als er een dood gaat huil ik een week.
Toen mijn schoonmoeder overleed was ik een maand van de regel. Als je eigen kind overlijdt is dat een van de allerzwaarste trauma's die een mens kent. En dat is de dood van een dier niet. Goddank.
Los van dat soort grote dingen, natuurlijk heeft het opvoeden van een beest overeenkomsten met het opvoeden van een mens. Maar een mens is wel echt heel veel complexer dan een beest. Bovendien leren de meeste mensen op een stuk hoger niveau communiceren met hun opvoeder dan een dier.
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.quote:Op woensdag 22 maart 2017 08:57 schreef Fera het volgende:
[..]
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?
Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.
Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.
Ik heb mijn hond acht jaar geleden laten inslapen, ze was bijna 18. Ik ben opgegroeid met die hond, en hoewel ze de laatste drie jaar zo dement als een deur was en bij iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalde en we het uitlaten ook absoluut niet misten, ben ik echt een hele tijd van het padje geweest. Dit jaar was het eerste jaar dat ik er niet bij stilstond op de dag dat we haar lieten inslapen. Wat heb ik toen gejankt zeg. Mijn moeder en ik zorgden het meest voor haar, het was echt een gat en soms denk ik haar nagels nog steeds over de drempel te horen (in een ander huis )quote:Op woensdag 22 maart 2017 08:57 schreef Fera het volgende:
[..]
Ik vind dat eigenlijk geen goed argument voor het punt wat je maakt. Dus omdat een mens complexer is en met je communiceert op hoger niveau, is het raar als je op dezelfde manier van je dier zou houden?
Dat het verdriet om een kind groter is snap ik wel, daar niet van. Dat heeft ook te maken met het principe dat je je eigen kinderen niet hoort te overleven. Dat is niet de natuurlijke staat van dingen. Wanneer een dier overlijdt, is het vaak toch wanneer het heel erg oud is geworden. Dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Ik zou het ook niet op dat niveau willen vergelijken met kinderen.
Maar als het gaat om liefde die je voelt zou ik liefde voor dieren niet onderschatten. Jij huilt misschien een week om een verloren dier, maar ik huil soms nog steeds als ik denk aan mijn overleden hond, terwijl dat ruim acht jaar geleden is. Ik ben grootgebracht met die hond, ze was er altijd. Ik heb er ook nooit naar gekeken als een soort kind, omdat ik toen zelf nog kind was. Het was eerder een vriendin.
Ik denk dat als je geen kinderen hebt, je niet kunt weten hoeveel je van een kind kunt houden. Maar ik geloof wel dat een huisdier het bij kinderlozen tot op zekere hoogte kan vervangen. Natuurlijk kun je rationeel denken dat een hond niet zo oud wordt, dat hoort zo, maar door te zeggen dat je niet spoort als je meer waarde aan honden hecht dan aan mensen, vind ik een stap te ver. Ik ben ook iemand die liever kroelt met honden (zelfs met katten!) dan dat ik speel met kinderen, dus pak die dwangbuis maar.quote:Op woensdag 22 maart 2017 09:03 schreef sigme het volgende:
[..]
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.
Is ook.quote:Op woensdag 22 maart 2017 09:34 schreef CherryLips het volgende:
[..]
Ja dit. Je ziet een duidelijke scheidslijn tussen mensen met en mensen zonder kinderen en die zonder kinderen zijn gek.
Dit.quote:Op woensdag 22 maart 2017 09:35 schreef Allures het volgende:
En dat kinderen het hoogste goed zijn en niks is vergelijkbaar
De meeste zeggen dat ook helemaal niet. Ze zeggen alleen dat ze een bepaald gevoel hebben voor dieren en daar veel in kwijt kunnen.
Bok toch op met je hoogste goed evenagelie
Ik ken die mensen wel. Het is ook niet mijn ding, en het gaat tot kaartjes voor verjaardagen (ook van hun ouders die een kaart voor de hont sturen enzo voor 'kleinkind' ), maar als zij daar gelukkig van worden...quote:Op woensdag 22 maart 2017 09:37 schreef CherryLips het volgende:
Al heb ik mijn dieren nooit aangeduid als m'n kindjes of m'n schatjes, daarvan moet ik altijd een beetje overgeven in m'n mond. Maar dat doe ik ook als iemand dat over z'n kinderen zegt.
Mijn hond is mij dierbaarder dan mensen die ik niet of nauwelijks ken. Overigens snap ik dat het niet gezond zou zijn om meer van je hond dan van je eigen kind te houden. Maar ja, als je bijvoorbeeld nooit kinderen wilde kan ik me dat ergens toch wel voorstellen.quote:Op woensdag 22 maart 2017 09:03 schreef sigme het volgende:
[..]
Liefde kent geen maat. Natuurlijk kan je heel veel houden van een hond.
Maar wie meer houdt van z'n hond dan van z'n kind, deugt psychologisch niet.
Wie meer waarde hecht aan honden dan aan mensen ook niet.
Er zijn een hoop mensen met steekjes los, dat wel.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |