Goeie column in het AD:
Waarom Fidan Ekiz zo boos is over de Turkijerel
'Allahuekber' (Allah is groot!') scandeert de menigte bij het Turkse consulaat aan de Schiedamse Vest in Rotterdam. De situatie is hectisch en gespannen. Ik praat met demonstranten. Mijn telefoon gaat over, de radio belt, op mijn display verschijnt 'NOS'. ,,Ga je leugens vertellen zeker!"roept een opgefokte jongen. ,,Ik weet wel wie jij bent." Ik moet snel beslissen: of ik loop weg, of ik ga een zinloze discussie aan. Mijn verstand verliest het en ik gooi al mijn frustraties eruit. Binnen enkele seconden ontspint zich een felle woordenwisseling. ,,Waarom heb je er last van als we 'Allahuekber' roepen", vraagt een jongen me in het Turks. Hij heet Ismail. ,,Wat is er mis met jou", vervolgt hij. ,,Aan wiens kant sta jij?" We staan oog in oog. ,,Ik wist niet dat het oorlog was", zeg ik.
Hij wordt tot kalmte gemaand door andere jongens. Eén van hen, Seyfettin, staat me rustig te woord. ,,We zijn het gewoon zat. Nederland meet met twee maten. We worden buitengesloten. Ga jij eens met een hoofddoek lopen, zoals mijn zus, dan ervaar je het zelf."
Een paar uur later breekt de pleuris uit.
Wanneer ik tegen middernacht richting huis vertrek, sta ik helemaal te trillen. Ik had het niet eens door. Wat is het dat me zo raakt? Ik zoek naar het juiste antwoord, maar kan door de adrenaline niet helder nadenken. Over een paar uurtjes al ben ik te gast bij omroep WNL, met onder anderen premier Rutte, om te praten over de 'Turkijerel'. Ik doe geen oog dicht. Klaarwakker luister ik naar de politiehelikopters die bij ons overvliegen. Plotseling slaat mijn aangeslagenheid om in woede. We hebben net de spanningen binnen de Turkse gemeenschap na de mislukte coup gehad, nu weer dit. Verdomme. Je leeft in dit land, je geniet de vrijheid van dit land, je voedt je kinderen op in dit land, maar schreeuwt je liefde uit voor een man die het land waar jouw ouders en voorouders vandaan komen verandert in een autocratie. Je levert al die mensen, van wie de helft dit niet wil, over aan een legitiem gekozen dictator, terwijl jíj hier profiteert van alle verworvenheden van de Nederlandse rechtsstaat.
Belazerd
Mijn emoties zijn ook persoonlijk: ik voel me belazerd. Als journalist, eerst als correspondent in Turkije, nu vanuit Nederland probeer ik mij in te zetten tegen de polarisering in Nederland, probeer ik, en velen met mij, telkens weer nuance aan te brengen in de negatieve beeldvorming over migranten, Turkse Nederlanders en over Turkije. In een klap wordt die poging onderuitgehaald.
Nederland heeft jarenlang de deur opengelaten voor ultra-nationalistische, religieuze en reactionaire clubs als Milli Görüs en de Grijze Wolven. Alle middelen werden beschikbaar gesteld, zodat deze Turkse organisaties tot diep in de Turkse gemeenschap in Nederland konden doordringen. Het resultaat stond dit weekend in Rotterdam - zwaaiend met Turkse vlaggen, teksten scanderend - kapot te maken wat mijn ouders en generaties na hen hebben opgebouwd in Nederland.
Ik weiger ook toe te kijken hoe het land van mijn voorouders, waar moedige mensen hun leven hebben gelaten en opgeofferd voor democratie, vrijheid en gelijkheid, waar mijn familie zijn toekomst heeft liggen, naar de knoppen wordt geholpen.
De volgende morgen in Amsterdam, tijdens de uitzending van WNL op Zondag, zeg ik tegen Rick Nieman dat ik me alleen voelde daar tussen de vlaggende Erdoganaanhangers bij het consulaat.
Maar ik weet dat ik niet alleen ben. Ik weet dat er een zwijgende meerderheid is van Nederlandse Turken die afstand nemen van wat zich dit weekend afspeelde in Rotterdam. Die mensen zijn het zat om in die spagaat gedwongen te worden waarin ook zij rekenschap moeten afleggen over hún loyaliteit aan Nederland - waar niks mis mee is - omdat zij meegesleurd worden in de onheilspellende duistere wereld waarin Erdogan god is en Nederland een land van 'fascisten en nazi's'. Die demonstranten bij het consulaat zijn niet de norm. Wíj - de zwijgende meerderheid - moeten onze stem laten horen. Wij hebben een wereld te winnen: voor de toekomst, voor onze kinderen.
ad.nl