Nou, vanavond was het drama bij het naar bed gaan. Ik was nog even boekje aan het lezen en knuffelen met I in haar bed, en ineens begon ze over dat ze 'een nieuwe mama' moest. En dat huilend een half uur lang volhouden ook. "Jij moet weg, er moet een nieuwe mama komen."
Als ze het gewoon nuchter/zonder emotie, of ondeugend zou zeggen, zou ik m'n schouders ophalen, haar welterusten wensen en weggaan, maar dit was van andere orde: vol drama met lange uithalen huilend en totaal van streek maar blijven herhalen dat er een nieuwe mama moet komen. En bij doorvragen, kwamen er steeds andere dingen uit. Eerst begon ze over een jongetje van het kdv, die iets had gezegd, en later werd het dat papa dat had gezegd. Dat is ook even een gekke gewaarwording: als je kind van drie jaar bij hoog en laag gaat volhouden dat papa heeft gezegd dat mama weg moet en dat er nieuwe mama moet komen.
.
Toen heb ik mijn vriend er maar bij geroepen en hebben we samen rustig met haar gesproken, dat er echt geen nieuwe mama komt etc. , dat ze maar één mama heeft en dat die blijft. Het einde van het liedje was (uiteraard) dat ze snikkend zei dat ze ook helemaal geen nieuwe mama wilde, eigenlijk. En moest ik bij haar blijven totdat ze sliep.
Is dit nu onderdeel van het hechtingsproces? Uittesten/aftasten of je wel echt blijft? Een soort verlatingsangst? Ik weet het niet, maar vond het best even lastig.
Nikki, jij weet vast het antwoord nu.
.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"