NIKKI dat klinkt wel interessant! Ik herken het. Na een dag vol drama of een overgeslagen middagslaap of ander uitputtend gebeuren is mijn geduld gewoon op. Op. Leeg. Weg. En soms kan ik dan het laatste greintje geduld nog uit mijn tenen halen, maar soms - als ze bijvoorbeeld juist onder etenstijd gaat rellen terwijl er ook een baby honger heeft, en als juist dan de pasta tegen de muur wordt gesmeten (ik heb geen bijter, ik heb een gooier
) , ja, dan is het bij mij ook even klaar. En dan ben ik echt niet trots op het feit dat ze even op de gang moet. En baal ik achteraf dat het zo ging
.
Ik herken veel van I's temperament in Annie trouwens Franny. Vandaag was ze heel boos dat ze de step van de PSZ niet mee naar huis mocht nemen. In haar hoofd was dat heel logisch, want de step was het hele weekend bij ons thuis geweest ter reparatie. En nu moest hij dus weer bij de PSZ blijven. Resultaat: een mokkend kind dat met een pruillip en de armpjes over elkaar héél langzaam naar huis wandelde. Als je 'bewust boos wandelen' in je hoofd neemt dan is dat het plaatje
. Maar goed, eenmaal thuis was ze toch wel weer enigszins afgekoeld, maar die pruillip bleef en ze ging boos in een hoekje zitten met de armen over elkaar. Dus ik vroeg: "Lieverd, zullen we anders even alle boos wegknuffelen? Want ik snap best dat je boos was hoor. De step was een heel weekend hier! En dan is het niet leuk als hij weer bij de speelzaal moet blijven." en toen kwam er eerst een "NEE! ANNIE HEEL BOOS MAMA!" en nog geen halve miliseconde later kroop ze helemaal in mij
en brak een heel harde huilbui los met veel snot waarin de woorden 'step' 'niet eerlijk' en 'MIJN' nog herkenbaar waren.
Het is ook een verwarrende wereld voor een peuter, kan ik me zo voorstellen.
Wat ik nog het lastigste vind: Ik ben zelf ook zo
. Ik kan ook heel lang boos blijven, mopperen, mokken, pruilen. En dan wil ik eigenlijk dat mijn lief me gewoon knuffelt en zegt dat hij het begrijpt. Wat hij niet doet, want weet hij veel, ik ben toch boos en niet verdrietig
. Heel fijne communicatiedingen zijn dat hè, in een relatie
. Ik ben er ook niet trots op natuurlijk, dat ik soms zo doe, en ik vraag me dan af: doet Annie mij na? Of zit het in haar karakter?
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 23-01-2017 22:39:45 ]