Het is zo'n automatisme om dan maar iets positiefs te willen zeggen, dat mensen dan vaak idd aan je voorbij lopen, Dat is in heel veel situaties zo, merkte dat vorige maand tijdens mn zoon zijn opnames ook..quote:Op donderdag 12 januari 2017 08:57 schreef Bloesem. het volgende:
Het zal voor iedereen verschillend zijn, maar ik vind het heel prettig als mensen me gewoon horen. Geen advies, me niet overtuigen van het tegendeel, maar gewoon luisteren. Want als ik zeg "ik voel me zo'n slechte moeder en ik denk dat mijn kind schade oploopt" en jij zegt "je bent wel een goede moeder" is mijn gevoel niet weg, maar de mogelijkheid tot het delen wel.
Wat ik net als kwak als heel moeilijk heb ervaren, was iedereen die iets zei in de trant van "nou, ze is in elk geval gezond." Ik heb daar zelfs een blog over geschreven, omdat ik het zo moeilijk vond. Want, zoals kwak ook zegt, wij zien dat ook wel (maar dat helpt niks, want zo voelt het dus niet) Mensen willen zo graag iets positiefs zeggen, maar vaak is het gewoon echt fijner als iemand zegt "jeetje, wat klote. Ik zie je, en ik ben er voor je"
Ik deel best wel regelmatig dit filmpje, omdat ik het zo'n goed filmpje vind. Ik denk dat hij hier nu ook goed past:
Jep, 50 kilo (al drie jaar stabiel), maar pas sinds daarna Graves (is overigens een te snel werkende schildklier). Daardoor gingen er nog 7 kilo af, maar dat was niet de bedoeling en die zitten er sinds ik medicatie gebruik ook gewoon weer aan.quote:Op donderdag 12 januari 2017 09:03 schreef kwakz0r het volgende:
Dat is echt rot Tink, dat het zo'n wachttijd oplevert. Misschien kun je Molo een pm sturen? Ik weet niet of zij ook Graves heeft, maar in elk geval iets aan de schildklier en is dit jaar bevallen.
Je bent toch heel veel afgevallen de laatste jaren? Was dat niet extra lastigbdoor Graves?
Dat klinkt als een heel bijzondere constructie... maar hey, whatever floats your boat.quote:Op maandag 30 januari 2017 09:59 schreef pinquit het volgende:
Tink, ik ben inmiddels alweer 32 oudste zoon is bijna 11 en jongste is 16mnd. M'n lief is 23
Leuke constructie he?
Klinkt misschien gek, maar ik vond het toch een stuk makkelijker toen ik 21 was, terwijl ik toen alleenstaand was
Maar 't is echt dat verdelen van aandacht merk ik. Toen was het alleen Max en ik, nu zijn er 3 mannen waar ik er voor moet zijn. En ohja, mezelf
Ik ben zo bang dat m'n oudste stilletjes elke dag een beetje meer onzichtbaar wordt, maar dat zal ook heus de leeftijd zijn.
Oh my, +1 op alles! Hier ook een jongere man, en gestart als alleenstaande moeder. En ja, wat was het heerlijk om gewoon onderdeel van die symbiose te zijn en daarin te cocoonenquote:Op maandag 30 januari 2017 09:59 schreef pinquit het volgende:
Tink, ik ben inmiddels alweer 32 oudste zoon is bijna 11 en jongste is 16mnd. M'n lief is 23
Leuke constructie he?
Klinkt misschien gek, maar ik vond het toch een stuk makkelijker toen ik 21 was, terwijl ik toen alleenstaand was
Maar 't is echt dat verdelen van aandacht merk ik. Toen was het alleen Max en ik, nu zijn er 3 mannen waar ik er voor moet zijn. En ohja, mezelf
Ik ben zo bang dat m'n oudste stilletjes elke dag een beetje meer onzichtbaar wordt, maar dat zal ook heus de leeftijd zijn.
Dat gevoel is heel herkenbaar. Toen Frans 1,5 was ongeveer werd het minder, omdat die zorgtaken dan echt afnemen en hij zichzelf ook kan vermaken. (Het gevolg is wel dat ik meer politieagent werd , maar volgensmij is jouw oudste ouder, dus dat zal dan misschien wel minder zijn.)quote:Op maandag 30 januari 2017 09:14 schreef pinquit het volgende:
Pfff ratio en gevoel liggen bij mij mijlenver uiteen de laatste tijd zo lastig vind ik dat.
Ik denk dat er geen derde kindje komt hier. En oh man, het voelt bijna als rouw bijzonder, zoiets.
Het kost me zoveel moeite om mezelf te 'verdelen', het levert me veel stress op en ik voel me er zelfs fysiek naar van. Dus een derde is gewoon eigenlijk helemaal niet haalbaar.
hormoneuhh
Nou, dat! hij en ik, zo'n goed teamquote:Op maandag 30 januari 2017 10:09 schreef L-E het volgende:
[..]
Oh my, +1 op alles! Hier ook een jongere man, en gestart als alleenstaande moeder. En ja, wat was het heerlijk om gewoon onderdeel van die symbiose te zijn en daarin te cocoonen
Ook dat laatste is zooo herkenbaar Hij is net 9, zou het er inderdaad gewoon bij horen wellicht?
Ja. Ik voel ook heel duidelijk het verschil in contact nu, zo'n 3-jarige heeft gewoon andere dingen nodig dan een 9-jarige maar ik vind het lastig om me niet voortdurend schuldig te voelen, ofzo. We zorgen er in ieder geval voor dat we altijd beschikbaar zijn voor hem, en dat we de vinger aan de pols houden: wat zijn zijn behoeftes, kan hij ze wel uiten, en wordt hij daarin gehoord? Maar ik geloof dat ik het toch fijner vind als ze voor eeuwig 3 zouden blijvenquote:Op maandag 30 januari 2017 10:17 schreef pinquit het volgende:
[..]
Nou, dat! hij en ik, zo'n goed team
En ik vrees het, hij heeft er zelf werkelijk geen weet van dat het steeds een beetje anders wordt hoe hij reageert, in z'n eigen stille wereldje aan het tekenen is tussen alle (soms keilawaaierige) leven om hem heen. Voor hem is het allemaal 'gewoon' als ik er naar vraag, dus ik denk dat dit helemaal de bedoeling van het leven is verder. Hij geeft in ieder geval aan niks te missen, gelukkig maar
toch voelt het voor mij alsof ik hem te weinig kan geven, zeker vergeleken met hoe het ooit was
dat laatste is juist een reden waarom ik graag nu een tweede zou willen. Behalve ook de natuurlijke rammelfunctie, die hier ook sterk aanwezig is. Ik heb het gevoel dat als we nu een tweede kind zouden krijgen, we over een paar jaar 'uit' de kleine kinderen zijn, en weer wat meer flexibiliteit terug krijgen in ons leven. Als we wachten tot T op school zit, dan hebben we met 1 kind weer flexibiliteit, maar niet met het andere...quote:Op dinsdag 31 januari 2017 11:46 schreef SaskiaR het volgende:
Dat laatste heb ik dus helemaal niet, ik ben nu alleen 'rationele' overwegingen aan het bedenken waarom ik misschien toch beter een tweede zou kunnen krijgen. Maar als we dat al doen, duurt het nog wel een paar jaar, want man wil het nu ook niet. Ik denk alleen dat als N eenmaal naar school gaat, ik juist blij zal zijn met eindelijk meer tijd voor mezelf. Dus dan komt het er nooit meer van. Of misschien gaat het dan juist wel extra kriebelen...
Ik kan je redenatie wel volgen. Ik heb het in mijn omgeving meegemaakt, mensen die hun enige kind verloren toen het net van de middelbare school af was. Een kind verliezen is sowieso het ergste dat je kan overkomen denk ik, maar inderdaad, als het het enige is verlies je wel nog meer. Ze verloren ook een toekomst waarin ze mee zouden maken dat hun kind afstudeert, een baan krijgt, gaat samenwonen of trouwen, een kind krijgt en zij opa en oma worden. En hoewel al dat soort gebeurtenissen als je meer kinderen hebt, na het verlies van één daarvan, een donker randje zullen hebben, zijn ze er dan nog wel.quote:Op dinsdag 31 januari 2017 11:22 schreef SaskiaR het volgende:
Ik weet niet of het hier past, maar ik denk er wel steeds vaker over na, of ik nog een tweede zou willen. Vooral nu het hele dreumestopic zwanger is
De belangrijkste reden om het wel te doen, is de angst mijn kind te verliezen. Stel ik ben straks 45, en N gaat dood, dan ben ik te oud om er nog een te krijgen. En dan heb je dus niets meer. Terwijl als je nog andere kinderen hebt, dan heb je nog iets om voor te leven. Denk ik nu heel raar? Of klinkt dit bekend? (Natuurlijk is het verliezen van een kind altijd vreselijk, maar dit zou voor mij een reden kunnen zijn om er nog een te willen).
Of voor N zelf, als wij straks overleden zijn, is ze alleen. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om nog een tweede willen. Hoe denken jullie hierover?
Er zijn ook zat redenen om het nog niet te willen, zoals dat mijn leven nu echt best wel fijn is en dat ik het met één kind al druk zat vind. En ik mis al zoveel van N's leven door werk enzo, ik zou niet mijn aandacht met nog een willen delen. En meer tijd voor mezelf, ooit dan, als ze naar school gaat ofzo
Ik heb deze gevoelens en gedachten ook veel (gehad), maar ik spreek ze zelden uit, omdat het zo luguber is om over na te denken op die manier. Sowieso het idee dat ik mijn kind zou verliezen, dat druk ik liever weg, het is het ergst denkbare. Maar toch.... dat ik dan inderdaad 'met lege handen' zou staan, ik voel me nu zo moeder en dat is dan in een klap weg. Het voelt zo kwetsbaar, zo fragiel. En er speelt ook mee inderdaad dat ik al een oudere moeder ben (en mijn vriend wordt over paar maanden 50) waardoor ik het ook belangrijk vind dat ze niet alleen is.quote:Op dinsdag 31 januari 2017 11:22 schreef SaskiaR het volgende:
Ik weet niet of het hier past, maar ik denk er wel steeds vaker over na, of ik nog een tweede zou willen. Vooral nu het hele dreumestopic zwanger is
De belangrijkste reden om het wel te doen, is de angst mijn kind te verliezen. Stel ik ben straks 45, en N gaat dood, dan ben ik te oud om er nog een te krijgen. En dan heb je dus niets meer. Terwijl als je nog andere kinderen hebt, dan heb je nog iets om voor te leven. Denk ik nu heel raar? Of klinkt dit bekend? (Natuurlijk is het verliezen van een kind altijd vreselijk, maar dit zou voor mij een reden kunnen zijn om er nog een te willen).
Of voor N zelf, als wij straks overleden zijn, is ze alleen. Dat zou voor mij een reden kunnen zijn om nog een tweede willen. Hoe denken jullie hierover?
Maar dat is toch geen taak van de kinderen? Dat je vriend het doet is nobel hoor maar met extra broers of zussen hoeft het niet anders te wezen.quote:Op dinsdag 31 januari 2017 14:53 schreef Tink89 het volgende:
Mijn vriend heeft maar één zus en dat is soms al weinig als z'n ouders veel hulp nodig hebben of veel doktersafspraken hebben ofzo.
Dus als jouw bejaarde ouders naar het ziekenhuis moeten, laat je ze een taxi bellen? En als er iets aan de hand is, ga je niet even op bezoek? En als er een van de trap valt, bel je niet even de gemeente om te vragen wat er mogelijk is qua thuiszorg?quote:Op dinsdag 31 januari 2017 15:07 schreef Budabuddumbam het volgende:
[..]
Maar dat is toch geen taak van de kinderen? Dat je vriend het doet is nobel hoor maar met extra broers of zussen hoeft het niet anders te wezen.
Ik verwacht helemaal niet dat ik meer hulp zal hebben omdat ik 4 kinderen heb.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |