Vraag is of dat geld er is.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 18:52 schreef Syntix het volgende:
[..]
Nee, dan gaan we weer met "the obious" verder. Ik wil wel eens een revolutionaire trainer uit Duitsland of Spanje zien.
Slechter dan Blind kan in ieder geval niet. Dus we gaan er zowiezo op vooruit.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 18:52 schreef Syntix het volgende:
[..]
Nee, dan gaan we weer met "the obious" verder. Ik wil wel eens een revolutionaire trainer uit Duitsland of Spanje zien.
Random zou ik niet willen zeggen, dit is iemand die er duidelijk enorm veel tijd in gestoken heeft en zich gespecialiseerd heeft. Dat zou Adriaanse natuurlijk ook moeten doen om minstens op dat niveau te komen. Maar random pipo vind ik wat denigrerend richting iemand die zich zo verdiept heeft.quote:Op dinsdag 28 maart 2017 17:22 schreef Klopkoek het volgende:
Waarom heb ik het idee dat een random Engelse pipo op YouTube er (tactisch) meer van snapt dan een Co Adriaanse die op de KNVB opleiding doceert?
Je hebt een puntquote:Op woensdag 29 maart 2017 10:14 schreef Solstice1 het volgende:
[..]
Random zou ik niet willen zeggen, dit is iemand die er duidelijk enorm veel tijd in gestoken heeft en zich gespecialiseerd heeft. Dat zou Adriaanse natuurlijk ook moeten doen om minstens op dat niveau te komen. Maar random pipo vind ik wat denigrerend richting iemand die zich zo verdiept heeft.
quote:'KINDEREN MOETEN MET MEER RISICO SPELEN' - 31 maart '17
Kinderen moeten minder beschermd worden opgevoed. Dat stelt VeiligheidNL, het expertisecentrum voor veilig opgroeien. Volgens het centrum heeft risicovol spelen een positieve invloed op de fysieke en mentale gezondheid van kinderen. Daardoor leren ze risico’s inschatten, worden ze zelfredzaam en bouwen ze zelfvertrouwen op.
VeiligheidNL lanceert daarom vrijdag de campagne 'Met een beetje risico komen ze er wel' om ouders, scholen en de overheid te stimuleren om kinderen in de leeftijd van vijf tot zeven jaar wat meer 'los' te laten.
Kinderen zouden bijvoorbeeld meer kunnen klimmen in bomen, op hekken en dakjes of op zelf gebouwde hutten. Ook het eventueel onder begeleiding slijpen van takken met een zakmes en een hut bouwen met hamers en spijkers hebben volgens het centrum een goede invloed op de ontwikkeling van kinderen.
Volgens een onderzoek van TNS-NIPO zien veel ouders wel in dat risicovol spelen belangrijk is voor de ontwikkeling van hun kind. Maar in de praktijk zien ouders vooral belemmeringen zoals angst dat hun kind zich verwondt of dat anderen in hun omgeving het afkeuren. De campagne moet ouders helpen en geeft adviezen hoe ze risicovol spelen vaker in de praktijk kunnen brengen.
https://www.nationaleonde(...)r-risico-spelen.html
twitter:BVlietstra twitterde op vrijdag 31-03-2017 om 11:00:10De lange weg van Jan-Scharie. Stramme Van der Heijden nu steunpilaar Feyenoord https://t.co/Ftf25MfISw via @volkskrant @fnetwerk reageer retweet
quote:Wat helpt: er steekt een interessant verhaal achter. De transformatie van Van der Heijden is mede te danken aan de vele zweetdruppels die hij plengde in een oude loods in de schaduw van De Kuip.
Houten Klaasen
Een bezoek aan deze tot bewegingscentrum omgetoverde loods, waarin vroeger een hennepkwekerij huisde, is inspirerend. Op de atletiekbaan hinkelt een groep werklozen, op de tennisbaan proberen twee voetbalprofs een misvormde stuiterbal te pakken te krijgen en oprichter en technisch directeur Errol Esajas zelf helpt een jeugdspeler van Feyenoord met stretchen.
'Nederlandse voetballers zijn Houten Klaasen,' vertelt Esajas even later wandelend door de loods. 'Daar moet je mee aan de slag. Je moet die motoriek ontwikkelen! Ik word doodmoe van trainers die zeggen dat spelers niet sneller kunnen worden.'
Esajas, voormalig topsprinter, schrok van de beperkte mobiliteit van Van der Heijden toen die een jaar geleden voor het eerst langskwam. 'Ik heb hem eerst losgemaakt, veel laten stretchen en daarna allerlei trainingen met hem gedaan om hem sneller en weerbaarder te krijgen.'
Esajas liet Van der Heijden onder meer boksen, in een touw klimmen, over hordes springen, sprinten met een elastiek aan zijn rug en met een grote hamer op autobanden slaan. Hij loopt naar een bord met namen en cijfers. Die van oud-voetballer Edgar Davids, tennisser Kiki Bertens en Excelsior-doelman Warner Hahn staan erop. En ook: Jan-Scharie, die blijkens de genoteerde tijden flink sneller is dan een jaar terug.
Esajas: 'Bij fysieke training denkt iedereen aan het krachthonk. Aan bankdrukken. Krijg je allemaal van die bodybuilders. Als ik die De Ligt van Ajax zie dan jeuken mijn handen. Hij is groot en breed, ja, maar niet snel op zijn voeten, niet snel in het bewegen. Er is met gerichte training zoveel winst te halen.'
Ajax heeft oud-topsprinter Troy Douglas in dienst, Feyenoord doet ook steeds meer aan specifieke krachttraining, maar geeft spelers dus ook toestemming extra bij Esajas te trainen. Die laatste kijkt uit naar zondag als Van der Heijden stuit op de spits die het hem dit seizoen nog het lastigst maakte: Kasper Dolberg, de nieuwe lieveling van talentenfluisteraars als Henk Spaan. Esajas: 'Jan-Arie hoeft echt voor niemand bang meer te zijn.'
Bron:quote:Vroeger droomden ze van winnende goals, nu van glimmende sportwagens
Geld, risico en avontuur drijven jong talent naar het buitenland
ARTIKEL Minimaal zes talentvolle jeugdvoetballers zijn de afgelopen drie jaar van Nederlandse profclubs naar buitenlandse topclubs als Manchester United, Chelsea en Arsenal vertrokken. De 16-jarige Ajacied Daishawn Redan volgt binnenkort, vermoedelijk naar Manchester United.
Door: Max Veerbeek 5 april 2017, 02:00
Het vooruitzicht op geld, status en de kans om te schitteren op het internationale podium maakt de jonge voetballers ongeduldig. Maar volgens socioloog Frits Spangenberg is er nog een verklaring voor de vroege vlucht van voetballers. Hij denkt dat het een generatiekwestie is.
Zijn onderzoeksbureau Motivaction deed uitvoerig onderzoek naar zogeheten millennials, jongvolwassenen die zijn geboren tussen ongeveer 1980 en 2000. Deze groep is volgens hem veeleisender, materialistischer en heeft een positiever zelfbeeld dan vorige generaties. 'Ze stellen zich hogere doelen en hebben meer haast om die te bereiken. Snellere communicatiemiddelen en sociale media schetsen een prachtige materiële toekomst.'
Minderjarige topvoetballers schaart van Spangenberg in zijn onderzoek onder de challengers (uitdagers) van de millennials. Deze categorie is competitief en heeft een fascinatie voor geld, risico en avontuur. Persoonlijk geluk hangt in grote mate af van de carrière. Dit type komt vaak uit de midden- en onderklasse van de samenleving. Spangenberg: 'Het materialisme wordt geïdealiseerd. Jongens stimuleren elkaar om snel rijk te worden. Dit zie je vooral bij voetballers uit lagere milieus, voor wie kansen schaars zijn.'
Droomden kleine jongens er vroeger nog vooral van om net als Marco van Basten de winnende goal te scoren in een EK-finale, nu is het vooruitzicht op dure merkkleding, glanzende sportwagens en beeldschone vrouwen in toenemende mate ook een belangrijke motivatie om de top te halen.
De onderzoeker: 'Tot je 24ste zit je als mens in de vormende fase. Als geld in die periode een leidende motivatie is, dan blijft dit vaak zo. Mensen met een meer ideële instelling zijn over het algemeen juist gelukkiger. Het is belangrijk om beide kanten te belichten.'
Fysiotherapeut Leo Echteld werkt decennia met talenten als Robin van Persie en Christian Eriksen en herkent de sociologische typering. Ook hij ervaart de verandering van mentaliteit. Voor eerdere generaties was sportief succes bepalend voor de status', meent hij. Nu zijn het de financiën.
'Voetbal wordt nu vaak ingezet om een bepaald leven te leiden. Dat kun je tegenwoordig makkelijker op een jonge leeftijd bereiken. Alleen bij de echte liefhebbers is de honger naar sportief succes nog de drijfveer.'
Mentale vorming
Volgens Echteld werken talenten meestal hard aan hun conditie en hun voetbalvaardigheden. 'Daar ontkomen millennials niet aan, dat is nu de norm.' Hun mentaliteit bepaalt vervolgens of ze stappen blijven zetten.
'Zien ze kritiek als leermoment of als aanval op hun broze persoonlijkheid in wording? Frank Rijkaard leerde me in 1994, in de herfst van zijn spelersloopbaan, dat een topvoetballer tijd nodig heeft om af te zijn. Hij moet zichzelf kritische vragen stellen: wat voor speler ben ik, wat kan ik, waar sta ik voor? Dit proces verloopt bij iedereen anders. Ook op mentaal vlak groeit de ene persoon sneller dan de ander.'
Voormalig profvoetballer Santi Kolk, tegenwoordig zaakwaarnemer bij Juzzt Football van Rodger Linse, herkent het ongeduld bij talenten. Met zijn 35 jaar valt hij nog net in de millennialcategorie: 'Als jonge speler was ik onrustig. Ik kwam op mijn 18de bij Heerenveen. We gingen onder Foppe de Haan in 2000 Champions League spelen, ik had een vijfjarig contract en de club had een langetermijnplan voor me. Prachtige situatie voor mij.
'Maar ik wilde direct spelen. Ik dacht: de voetballerij draait om mij, ik ben the next big thing. Als ik niet in het eerste speelde, zei ik daar wat van. Mijn zaakwaarnemer Linse hield me op zulke momenten een spiegel voor. Daar moet je het van hebben, want je eigen omgeving staat vaak sowieso achter je. Alleen, ook aan mijn zaakwaarnemer had ik schijt.'
Kolk neemt zijn ervaringen mee in zijn begeleiding van onder anderen Mitchell van Bergen, de jongste debutant die Vitesse ooit heeft gehad. De 17-jarige aanvaller verlengde in januari zijn contract tot 2020.
Kolk looft zijn instelling. 'Mitchell is ontevreden als hij niet met het tweede mag meedoen, omdat de trainer hem fit wil houden voor het eerste. Dat is de teleurstelling die je moet hebben, je moet altijd willen voetballen. Er zijn er genoeg die niet met de reserves willen meedoen, omdat ze al bij het eerste zitten. Zo'n jongen was ik. Als voetballer moet je de mentaliteit van Mitchell hebben om te slagen.'
twitter:MaxVeerbeek twitterde op woensdag 05-04-2017 om 09:53:42Vroeger droomden ze van winnende goals, nu van glimmende sportwagens https://t.co/GXTMNtlIae via @volkskrant reageer retweet
VK van gisteren.quote:Op woensdag 5 april 2017 22:01 schreef Klopkoek het volgende:
Goed artikel! Hoe ben je dat tegen gekomen?
https://twitter.com/matthewsyed/status/844461345970049025quote:A nicer Fergie would have done better
I once went to a youth football game and was shocked at the way the coach shouted at his players during half-time. He berated them. Bawled at them. Afterwards, I asked him whether he thought this would help them to perform better? "Sir Alex Ferguson does it," he said, "why not me?" There is a bout of soul-searching within British sport. Shane Sutton, the former head coach and technical director of British Cycling, was alleged by Jess Varnish to have said, "get on with having a baby" after she was dropped from the team. The leaked findings of an independent review into British Cycling's world-class performance programme talk of a "culture of fear" and "bullying". Shouting and bawling are said to be rife, not just in the top ranks of British sport but lower down too. This has led to calls for "a recalibration" in the relationship between coach and athlete.
There are two schools of thought in this debate. On the one hand, there are those who, like the youth football coach, think the end justifies the means. If sport is about winning, why use half measures? A furious Ferguson once swept a tray of teacups into the air. He kicked a boot into the forehead of David Beckham, albeit inadvertently. Indeed, open any autobiography of a Manchester United player and you will read about episodes of aggression that make the culture in cycling seem tame.
People in this camp worry about the dead hand of political correctness, that do-gooders will blunt the edge so crucial in competitive sport. They regard fear as an important tool and that, without it, players can become complacent. Tear a person to shreds and you improve their resilience - or, at the very least, discover that they don't have what it takes.
The second school of thought maintains that winning isn't everything. They point to other values such as civility, respect and courtesy. They argue that professional sport is a place of work and that athletes have a right to expect those in charge to behave in an acceptable manner. Shouting, bawling, personal insults: they are all ruled out of court. However much the use of the "hairdryer" may boost motivation, it is unacceptable. Sport, they say, must operate within the boundaries of a society's values.
I disagree with both these perspectives, however, and for a simple reason: I don't think that Ferguson's use of the hairdryer was a reason for his success. On the contrary, he would have been a greater manager without it. If you read the words of Manchester United players, you will see that they feel the same way. They wanted to play for Ferguson, not out of fear but out of respect.
They loved the way that he positioned United as a special club. They loved that he had a distinctive philosophy: of youth, of attacking football, of width. They loved that United weren't a pay-cheque club, but a club with history.
They loved that Ferguson talked so poignantly about the Munich air disaster, the Busby Babes, and articulated that endlessly powerful idea that they were writing the next chapter in a living history. They loved that he arrived at the training ground before anyone else. They loved that he protected them publicly when they had a bad game. They loved that every decision was based upon one criterion: the long-term interests of the club. They loved that he had high standards.
But did they love him bawling at them, flecks of spit hitting their faces? Did they like the personal insults that would occasionally fly in the heat of the moment? Not a bit of it. These were the times they lost respect and when cohesiveness was imperilled. Indeed, Ferguson himself acknowledges this. "One of the sideeffects of the abuse of power is when someone leads by fear or intimidation," he says in his book, Leading. "As time went by, I learnt to control my temper ... Harsh outbursts [are] a corrosive way to run anything. It's far better to give people belief in themselves, and faith in the direction of the organisation."
Why do people so often suppose that fear bolsters performance? Imagine standing behind a concert pianist and telling him that, if he hits the wrong note, you will shoot him in the head. Do you think he will play with greater felicity? Or do you think he will freeze? Performers reach their fullest expression not when they are crippled by fear but when they are liberated from it.
Does anyone suppose that Sutton is a great coach (and he clearly is) because he allegedly used sexist language? Is it not clear that he could have taken Varnish through the performance data and demonstrated that he was dropping her for reasons of scrupulous rationality? She may still have been unhappy but no independent panel would have upheld a complaint. And is it not obvious that other people in the team would have been empowered by this modus operandi? You see, fairness is also a powerful tool. If people think that they are being treated justly, that decisions on selection and preferment are being made objectively, they will try harder. Meritocracy is the cornerstone of any organisation hoping to win. The moment that these decisions seem arbitrary or ad hominem, you will lose people, even those who would be gaining an unfair advantage. For they will not be thinking, "How can I get better" but rather, "What if he turns against me?" There is a huge amount of confusion around the use of sharp words. They are, to my mind, crucial. I would abhor the encroachment of political correctness into the dressing room. But sharpness does not have to shade into bullying. Indeed, the two most brilliant coaches I worked with - Paul Day and Denis Neale - were excoriating with their criticism. It could be painful. It could be close to the bone. But never, not once, did I think they were being personal.
The reason is to be found in the content of their criticism. If I didn't train hard enough, they would berate me. If I hadn't completed the cardiovascular work, they would slate me. These criticisms found their basis in objective reality drawn from our shared goal of better performance. But they never criticised my colour, gender or any other aspect of my persona not strictly relevant to performance. They were not seeking to instil fear, but respect for the objectives that we had all dedicated our lives to achieving.
A video emerged on social media yesterday of Geno Auriemma, the famed US college basketball coach, saying that he would never give a player on the bench a chance to play if they were not "engaged". He rebuked those whose body language was selfish, who were not watching their team-mates. It sounded stern, but this wasn't about fear: it was about accountability. Why should someone play for a team when they are only in it for themselves? It is these distinctions that are often missing from the debate: the distinction between tone and content, between fear and accountability, between arbitrary preferment and decisions aimed at objectivity and rigour. When coaches get these right, there is no conflict between toughness and empowerment, still less between performance and humanity. Ferguson, at his best, got this balance right and this, to me, is why he was one of sport's great leaders.
If other coaches get it right, the future of British sport will remain golden.'Performers reach their fullest expression when liberated from fear, not crippled by it'
Stel je geeft een jonge voetballer groeihormonen en anabolen van zijn 15e tot 17e. Je zorgt dat hij fysiek veel sterker, explosiever en sneller wordt. Vervolgens stop je een jaar voordat hij prof wordt. Zal die doping dan teruggevonden kunnen worden?quote:Op donderdag 6 april 2017 06:43 schreef Stien_Struis het volgende:
Dat werkt niet meer, volstoppen met groeihormonen en anabolen dan.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |