ik denk dat mijn moeder borderline heeft

Afgezien van al het andere: hoort ze je wel? Alles in orde met de oren van je moeder? Of bedoel je dat ze Oostindisch doof is als het om haar problemen gaat?

Ik denk dat je het -hoe moeilijk ook- toch moet loslaten. Ik bedoel zolang je moeder niet verandert ga je dit cyclisch blijven tegenkomen.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 16:32 schreef Lunatiek het volgende:
Afgezien van al het andere: hoort ze je wel? Alles in orde met de oren van je moeder? Of bedoel je dat ze Oostindisch doof is als het om haar problemen gaat?

Ben je serieus?

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 16:39 schreef olifantjes het volgende:
@ Lunatiek: ze is oostindisch doof inderdaad ja wanneer het om iemand anders gaat en wanneer ze adviezen krijgt of wanneer ik aangeef dat ik hiermee zit

kan ze snel woedeaanvalen krijgen?

Wat heeft het voor zin haar te diagnosticeren? (Mag ook niet in dit subforum)

En je moet vooral je eigen grenzen stellen. Je bent volwassen. Gewoon gedrag dat je niet wil accepteren ook niet accepteren. Afkappen en weg gaan en zeggen dat je best over andere dingen wil praten op een ander moment of zo

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:06 schreef Allures het volgende:
Wat heeft het voor zin haar te diagnosticeren? (Mag ook niet in dit subforum)

En je moet vooral je eigen grenzen stellen. Je bent volwassen. Gewoon gedrag dat je niet wil accepteren ook niet accepteren. Afkappen en weg gaan en zeggen dat je best over andere dingen wil praten op een ander moment of zo

dat ben ik niet met jou eens. wat jij zegt is dus dat TS haar moeder zoveel moet vermijden. maar TS doet dat al. bovendien heeft het weinig zin om je kop in het zand te steken....

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:09 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

dat ben ik niet met jou eens. wat jij zegt is dus dat TS haar moeder zoveel moet vermijden. maar TS doet dat al. bovendien heeft het weinig zin om je kop in het zand te steken....

nee hoor dat zeg ik niet

Maar wat stel jij voor dan

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:12 schreef Allures het volgende:

[..]

nee hoor dat zeg ik niet

Maar wat stel jij voor dan

ik stel voor dat TS de band met haar moeder gaat herstellen. per slot van rekening is en blijft het toch haar moeder. en in therapie gaan is mischien ook wel een goed idee. ik denk dat de moeder van TS nu ook niet gelukkig is. en ongelukkige mensen zijn vaak niet zo aardig voor hun omgeving. ik weet dat nog van mezelf vroeger....ik ben zelf ook een tijdje heel ongelukkig geweest en toen deed ik ook heel onaardig tegen iedereen. ik denk dat de moeder van TS nu ook zo'n fase heeft en daardoor niet zo fijn is in de omgang. en ik weet gewoon dat zij daar niks aan kan doen. daarom zal ik daar ook zeker niet over ordelen.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:09 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

dat ben ik niet met jou eens. wat jij zegt is dus dat TS haar moeder zoveel moet vermijden. maar TS doet dat al. bovendien heeft het weinig zin om je kop in het zand te steken....

Dat zegt ze niet. Gedrag niet accepteren is heel wat anders dan vermijden.

Ik vind Allures haar tip juist een goede .

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:17 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

ik stel voor dat TS de band met haar moeder gaat herstellen. per slot van rekening is en blijft het toch haar moeder. en in therapie gaan is mischien ook wel een goed idee. ik denk dat de moeder van TS nu ook niet gelukkig is. en ongelukkige mensen zijn vaak niet zo aardig voor hun omgeving. ik weet dat nog van mezelf vroeger....ik ben zelf ook een tijdje heel ongelukkig geweest en toen deed ik ook heel onaardig tegen iedereen. ik denk dat de moeder van TS nu ook zo'n fase heeft en daardoor niet zo fijn is in de omgang. en ik weet gewoon dat zij daar niks aan kan doen. daarom zal ik daar ook zeker niet over ordelen.

dat stel ik ook voor maar wel door consequent te zijn over je eigen grenzen
En moeder wil niet in therapie, dat staat er al

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:18 schreef Samzz het volgende:

[..]

Dat zegt ze niet. Gedrag niet accepteren is heel wat anders dan vermijden.

Ik vind Allures haar tip juist een goede .

en wat vind je van mijn tip dan. want ik had ook een hele goede tip hoor. bovendien denk ik dat haar moeder nu niet gelukkig is.....en daarom rechtvaardig ik ook haar gedrag.

Je kunt overigens positief gedrag dan ook juist benoemen en 'belonen' door positieve aandacht

Ik zou niet zo snel met diagnoses gaan strooien, kan gewoon iets anders zijn. Depressie, ptsd, stress. Misschien heeft de breuk met jouw vader haar veel pijn gedaan.

Heb je haar gevraagd om naar een psycholoog te gaan?

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:19 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

en wat vind je van mijn tip dan. want ik had ook een hele goede tip hoor. bovendien denk ik dat haar moeder nu niet gelukkig is.....en daarom rechtvaardig ik ook haar gedrag.

Ik denk dat adviseren om hulp te zoeken slim is en dus een goede tip.

TS geeft echter aan dat haar moeder niet naar een psycholoog wil. En dat is TS haar moeder haar goed recht. Dus kan TS wellicht wat doen met de tips van Allures.

Het kan overigens idd best zijn dat de moeder van TS niet gelukkig is, maar dat betekent niet dat zij zich maar zo kan gedragen . Een verklaring voor gedrag is nog niet meteen een excuus voor gedrag.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 16:37 schreef Roypsv het volgende:

[..]

Ben je serieus?

Ja. Mijn moeder luisterde ook niet, negeerde me, heel frustrerend - bleek dat ze gewoon een hoorapparaat moest.
Maar het gaat hier dus om Oostindisch doof.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:39 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Ja. Mijn moeder luisterde ook niet, negeerde me, heel frustrerend - bleek dat ze gewoon een hoorapparaat moest.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 17:32 schreef olifantjes het volgende:
@ Allures: ik probeer mijn eigen grenzen ook echt wel te stellen door haar minder vaak te zien en direct aan te spreken op haar gedrag. Ik probeer haar ook zoveel te negeren in haar gedrag en inderdaad positief te reageren als het wel eens "normaal" gaat maar dat is naar mijn idee nog niet voldoende.

Woon je nog thuis?

Hoe kijk je terug op je jeugd met haar? Hoe was ze als moeder toen je nog een jong kind was?

Heel duidelijk omschreven, en zoals je het omschrijft beschrijf je wel een heel, heel, heel typisch geval. Alle kenmerken zijn duidelijk aanwezig. Doet me ook wel sterk denken aan narcisme. Maar borderline en narcisme gaan volgens mij behoorlijk hand in hand. Ach, 't zijn ook maar labeltjes om bepaalde problematische patronen te beschrijven natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 18:54 schreef olifantjes het volgende:

[..]

Nee, dus dat scheelt al een hoop

Wat houdt je tegen om meer afstand te nemen van je moeder?

Zou ook een midlife crisis kunnen zijn

Toont je moeder wel interesse in jou als je ziek bent bijvoorbeeld (dus als het niet zo goed gaat)?

In alle eerlijkheid, en ik zeg niet dat er niets met moeder aan de hand kan zijn, maar hoe zou jij je voelen als je voortdurend kritiek krijgt? Ik gok nl dat moeder dat zo ervaart (toegegeven, aanname, maar is wel hoe mensen werken).

Heb je al eens geprobeerd gewoon aan je moeder te vragen wat de reden is (met nadruk: geen waarom vragen, dan gaan de meeste hakken in het zand) dat zij zich ongelukkig lijkt te voelen?

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 18:43 schreef Villas__Rubin het volgende:
Heel duidelijk omschreven, en zoals je het omschrijft beschrijf je wel een heel, heel, heel typisch geval. Alle kenmerken zijn duidelijk aanwezig. Doet me ook wel sterk denken aan narcisme. Maar borderline en narcisme gaan volgens mij behoorlijk hand in hand. Ach, 't zijn ook maar labeltjes om bepaalde problematische patronen te beschrijven natuurlijk.

narcisme en bordeline zijn toch echt twee hele verschillende dingen. met bordeline ben je echt heel snel van slag als er iets gebeurd en kan intense vreugde opeens omslaan in woede. bovendien hebben bordeliners wel eens de behoefdte zichzelf te beschadigen....kortom, bordeline is een drama.

narcisme is anders, want mensen die narsistisch zijn zijn op het eerste gezicht heel zelferzekerd en hebben een groot gevoel voor eigenwaarde......teminste zo komen ze over...maar in werkelijkheid zijn ze juist heel onzeker en hebben helemaal niet zo'n positief zelfbeeld over zichzelf. en mensen die narsistisch zijn vinden het uiteraard ook erg moeilijk om zich in te leven in een ander persoon. maar ze zijn niet zo destructief als bordeliners.

twee hele verschillende dingen dus.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:20 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

narcisme en bordeline zijn toch echt twee hele verschillende dingen. met bordeline ben je echt heel snel van slag als er iets gebeurd en kan intense vreugde opeens omslaan in woede. bovendien hebben bordeliners wel eens de behoefdte zichzelf te beschadigen....kortom, bordeline is een drama.

narcisme is anders, want mensen die narsistisch zijn zijn op het eerste gezicht heel zelferzekerd en hebben een groot gevoel voor eigenwaarde......teminste zo komen ze over...maar in werkelijkheid zijn ze juist heel onzeker en hebben helemaal niet zo'n positief zelfbeeld over zichzelf. en mensen die narsistisch zijn vinden het uiteraard ook erg moeilijk om zich in te leven in een ander persoon. maar ze zijn niet zo destructief als bordeliners.

twee hele verschillende dingen dus.

Daar heb je gelijk in inderdaad. Maar wat ze gemeen hebben is het (overdreven) op zichzelf gericht zijn, alles op zichzelf betrekken etc. Dat hebben borderliners ook heel sterk, alleen meestal op een negatievere manier.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:37 schreef Villas__Rubin het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in inderdaad. Maar wat ze gemeen hebben is het (overdreven) op zichzelf gericht zijn, alles op zichzelf betrekken etc. Dat hebben borderliners ook heel sterk, alleen meestal op een negatievere manier.

ik zeg toch ook net!!! het zij twee hele verschillende dinghunnnn. ik weet dat toch.
ik weet heus wel waar ik het over heb hoor. narcisme is iets waar ik wel bekend mee ben. ik heb er zelf een beetje last van dus....

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:41 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

ik zeg toch ook net!!! het zij twee hele verschillende dinghunnnn. ik weet dat toch.
ik weet heus wel waar ik het over heb hoor. narcisme is iets waar ik wel bekend mee ben. ik heb er zelf een beetje last van dus....

kusje

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:44 schreef Villas__Rubin het volgende:

[..]

kusje

Als iemand met een naast familielid (geen ouder) met borderline kan ik je vertellen dat je moeder naar alle waarschijnlijkheid geen borderline heeft als je daar pas nu je volwassen bent wat van merkt (bewust van wordt, de puzzelstukjes bij elkaar plaatst). Daarmee zeg ik niet dat het nu oh zo goed gaat met je mam, maar zeg ik dat als ze echt een borderliner was jouw kind zijn je daar niet voor had beschermd. Geen mister hindsight dus...

Ik weet niet wat zich afgespeeld heeft tussen haar en je vader, waarom ze zich nu extremer opsteld, waarom ze zo 'uit de band springt' en zich vooral op zichzelf richt, maar het klinkt niet direct als borderline. Alhoewel wat geestelijke hulp niet verkeerd zou zijn in combi met een echte diagnose.
Ondanks mijn idee dat wat geestelijke hulp niet verkeerd zou zijn wel ook wat naar jou toe. Je bent volwassenen, je moeder heeft al die jaren voor je gezorgd. Wanneer is het haar tijd, wanneer hoeft ze zich niet meer als opvoeder op te stellen?

[ Bericht 1% gewijzigd door erodome op 10-12-2016 01:31:37 ]

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:37 schreef Villas__Rubin het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in inderdaad. Maar wat ze gemeen hebben is het (overdreven) op zichzelf gericht zijn, alles op zichzelf betrekken etc. Dat hebben borderliners ook heel sterk, alleen meestal op een negatievere manier.

Stigmatiserende vooroordelen.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 01:26 schreef Raskolnikow het volgende:
Stigmatiserende vooroordelen.

Waarom?

Mensen zijn zoals ze zijn, daar vragen ze verder ook niet om. Dat is ook meteen mijn advies aan de TS trouwens m.b.t. hoe ermee om te gaan: d'r nemen zoals ze is, en je ervan bewust zijn dat ze niet anders kan zijn dan dat.

quote:

Op vrijdag 9 december 2016 23:20 schreef Anthonie24 het volgende:

[..]

narcisme en bordeline zijn toch echt twee hele verschillende dingen. met bordeline ben je echt heel snel van slag als er iets gebeurd en kan intense vreugde opeens omslaan in woede. bovendien hebben bordeliners wel eens de behoefdte zichzelf te beschadigen....kortom, bordeline is een drama.

narcisme is anders, want mensen die narsistisch zijn zijn op het eerste gezicht heel zelferzekerd en hebben een groot gevoel voor eigenwaarde......teminste zo komen ze over...maar in werkelijkheid zijn ze juist heel onzeker en hebben helemaal niet zo'n positief zelfbeeld over zichzelf. en mensen die narsistisch zijn vinden het uiteraard ook erg moeilijk om zich in te leven in een ander persoon. maar ze zijn niet zo destructief als bordeliners.

twee hele verschillende dingen dus.

Narcisme is een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de eigen persoonlijkheid (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen.
Freud doelde met narcisme vooral op mensen die hun energie te veel aan zichzelf en te weinig aan anderen besteden. Verliefd zijn op jezelf, te veel eigenliefde, anderen gebruiken om jou aan je trekken te laten komen, niet een ander beminnen maar vooral zelf bemind willen worden.
Om zich te beschermen tegen kritiek heeft een narcist niet veel aandacht voor de mening of de gevoelens van anderen en zo vaak een onderontwikkeld inlevingsvermogen.
Dat narcisten vaak onzeker zijn en een slecht zelfbeeld hebben klopt maar zij zijn zich daar niet bewust van; zij voelen zich niet onzeker en juist beter dan anderen.
Eigenlijk is en blijft een narcist een puber.

Borderline is gekenmerkt door abnormaal gedrag dat zich vooral uit in onstabiele relaties, een onstabiel zelfbeeld en hevige stemmingswisselingen. Vaak is er sprake van een sterke angst om verlaten te worden, impulsief gedrag, een gevoel van leegte en zelfverminking.
Borderliners hebben bewust een heel laag zelfbeeld, voelen zich minder dan anderen, zijn extreem onzeker, hebben een will-to-please.

Narcist: "Ik ben een voorbeeld voor de mensheid." Zoekt verafgoding.
Borderliner: "Ik ben het niet waard om geliefd te zijn." Zoekt aandacht, liefde.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 01:18 schreef erodome het volgende:
Als iemand met een naast familielid (geen ouder) met borderline kan ik je vertellen dat je moeder naar alle waarschijnlijkheid geen borderline heeft als je daar pas nu je volwassen bent wat van merkt (bewust van wordt, de puzzelstukjes bij elkaar plaatst). Daarmee zeg ik niet dat het nu oh zo goed gaat met je mam, maar zeg ik dat als ze echt een borderliner was jouw kind zijn je daar niet voor had beschermd. Geen mister hindsight dus...

Ik weet niet wat zich afgespeeld heeft tussen haar en je vader, waarom ze zich nu extremer opsteld, waarom ze zo 'uit de band springt' en zich vooral op zichzelf richt, maar het klinkt niet direct als borderline. Alhoewel wat geestelijke hulp niet verkeerd zou zijn in combi met een echte diagnose.
Ondanks mijn idee dat wat geestelijke hulp niet verkeerd zou zijn wel ook wat naar jou toe. Je bent volwassenen, je moeder heeft al die jaren voor je gezorgd. Wanneer is het haar tijd, wanneer hoeft ze zich niet meer als opvoeder op te stellen?

Het kan van alles zijn maar mijn eerste ingeving is een trauma (scheiding?), slecht zelfbeeld en vooral heel veel eenzaamheid. Ik denk dan ook eerder aan een depressie.

En tja.. als je alleen bent, echt alleen, geen mensen met wie je kunt delen om je heen en dan komt je zoon langs.. dan wil je alles kwijt, al je verhalen, al je klachten, al je nare gevoelens.

Ik herken dat ook wel bij mijzelf. En gelukkig heb ik een vriend die me eerst rustig een uur laat ouwehoeren over de kleinste onzinnige dingentjes voor we overgaan tot de orde van de dag en zijn verhalen, als die die al heeft.
Bij oudste ben ik meer in balans; dat gaat over en weer over hem en over mij.
Jongste is puber, daar valt niet mee te praten over mijn dingentjes, over zijn dingen is al lastig.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 11:59 schreef olifantjes het volgende:

[..]

Ik snap je punt hoor. Tuurlijk is het niet leuk om veel kritiek te krijgen. Maar als meerdere mensen iets aan jou aangeven (op een rustige en voorzichtige manier) en je doet er helemaal niks mee zegt dat ook wel iets in mijn ogen

Een diepgaand en serieus gesprek voeren lukt ook gewoon niet. Ze draait overal omheen, begint weer over compleet andere dingen. Ook wanneer ik heel direct naar iets vraag

Je bent haar kind. Kritiek krijgen op wie je bent van je kind is gewoon heel erg moeilijk. Je pakt de ouderrol naar haar toe en gaat haar opvoeden.

Daarnaast; Heel erg veel dingen zijn te veranderen, kan je je in aanpassen. Maar wie je bent is bijna niet te veranderen. Als die kritiek dan gaat over wie je bent, hoe je denkt, hoe je voelt en hoe je je uit... en die kritiek gaat maar door.. Dan veroorzaakt dat eerder een diepe depressie of zelfs suïcidaliteit dan verbetering.

Als je al iets wilt veranderen wees dan selectief en alleen op aanleerbaar gedrag. Bv: "Mam, als ik langs kom dan mag jij een half uur je ei kwijt als jij dan daarna een kwartier echt naar mij luistert." En dat dan steeds herhalen, misschien zelfs een kookwekker zetten.
Kritiek op wie iemand is helpt niet.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 02:51 schreef Villas__Rubin het volgende:

[..]

Waarom?

Mensen zijn zoals ze zijn, daar vragen ze verder ook niet om. Dat is ook meteen mijn advies aan de TS trouwens m.b.t. hoe ermee om te gaan: d'r nemen zoals ze is, en je ervan bewust zijn dat ze niet anders kan zijn dan dat.

De dingen die je noemt zijn geen symptomen van borderline en zijn al helemaal niet van toepassing op iedereen met borderline.

Lastige situatie TS. De diagnose is niet het meest belangrijk, maar wat haar gedrag met jou doet is belangrijker. Maar komt dat door haar of door jezelf? het komt niet leuk over maar hoe het bij jou binnenkomt ligt wel aan hoe jij ermee omgaat.

Een therapeut voor haar zou mooi zijn, het gaat beter met haar, zij gedraagt zich anders en jij voelt je beter... ook omdat het met haar beter gaat. Maar dan ligt het allemaal bij haar. Je zou je oplossingen moeten vinden bij jezelf. Dus hoe kan je het voor elkaar krijgen, om je goed te blijven voelen in het contact met haar, als ze dit gedraag blijft houden...

Mensen in een slachtofferrol willen vaak geen oplossingen. Dat gedrag is vaak een middel om aandacht te vragen. Een oplossing lost het probleem op waardoor de basis om aandacht te vragen vervalt. En dat is voor die rol niet handig.

Daar dus over praten gaat heel veel energie kosten en gaat je nooit lukken vrees ik. Mensen moeten zelf willen, het inzicht hebben / krijgen, dat hulp noodzakelijk is en zelf willen knokken. Anders gaat het niet lukken.

Kortom wat afstand nemen. Je niet schuldig voelen als je wat afstand neemt. Dat zijn (onbewuste) manieren vaak om mensen in een greep te houden. Je zit met haar in een psychische greep waar je moeilijk uit kunt. Contact is moeilijk, geen of minder contact ook, door schuldgevoel b.v. Een verlies-verlies-situatie.

Wil je met haar goed door een deur, maar je slecht met jezelf voelen of wil je je goed willen voelen met jezelf en dan maar minder goed met haar door een deur? Ik zou voor jezelf kiezen, toch het belangrijkste. Afstand nemen gaat zorgen voor negatieve energie van haar waarschijnlijk, dat komt dus bij je terug en daar moet je tegen kunnen en dus op voorbereiden.

Blijf bij jezelf en laat niet over je grens gaan, wees dus trouw aan jezelf. Als je moe wordt in een gesprek geef dat gewoon aan, niet perse dat het door haar komt, maar gewoon dat je wilt ophouden met bellen omdat je moe wordt. Je kan ook gerust aangeven dat je het lastig vind te horen wat ze nu weer te zeggen heeft. je kan het ook anders doen en gewoon zeggen dat het vervelend is wat haar overkomt. Er een beetje handig in mee gaan.

Vooral positief reageren op leuke dingen van haar, en minder enthousiast op minder leuke dingen. Haar laten merken dat je haar niet loslaat als ze onaardig doet, maar haar het vertrouwen geven dat je van haar houdt en haar nooit zal verlaten. Zorg dat je sterk en evenwichtig overkomt, zeker als het haar gedrag naar jou betreft. Mocht het jou raken wat ze zegt of doet, schroom dan juist weer niet gewoon te zeggen wat het met jou doet als ze dat zegt of doet.

Verder is het belangrijk te begrijpen dat ze een volwassen vrouw is en zelf verantwoordelijk is voor haar leven en keuzes. Natuurlijk help je elkaar en kan je elkaar advies vragen en op elkaar steunen, maar met dit soort rollen ontstaat er nog wel eens bij kinderen een zware druk omdat een bepaalde ouder teveel leunt waardoor de kinderen zich de ouders gaan voelen. Die druk moet eraf.

Dus langzaam wat afstand gaan nemen en niet alleen fysiek maar ook in je hoofd, je op andere dingen gaan richten en haar een beetje laten gaan. Maar dus niet compleet loslaten. Je niet schuldig voelen dus en wennen dat het waarschijnlijk wat prikkels zal geven, zeker in het begin. Na wat langere tijd zal je wat meer rust kunnen gaan ervaren omdat je er anders mee omgaat en zij gaat merken dat je niet meer de plek bent waar die negatieve energie heen gaat.

Het contact zal anders gaan worden, maar hopelijk ga je meer rust ervaren en zal op langere tijd het contact verbeteren. Mocht het een keer ter sprake komen dat het heel slecht gaat met haar, zou je altijd nog eens een hint kunnen geven qua psych. hulp, maar geef eerst maar de tip dat ze met de huisarts gaat praten. Klinkt minder heftig. Hulp kan ze wel gebruiken denk ik, maar voor jou is eerst JIJ aan de beurt voor hulp...

...en daarbij is het het meest belangrijk wat er in jouw hoofd aan de hand is, wat zeg je tegen jezelf, hoe ga je ermee om en hoe interpreteer je het. Jij bent NIET verantwoordelijk, je bent NIET haar ouder en NIET haar hulpverlener, maar ook NIET een vuilnisbak voor het dumpen van negatieve shit...

Succes, misschien heb je er wat aan...

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 12:09 schreef olifantjes het volgende:
In haar ogen is er niets mis met haar..maar ze is wel altijd negatief.

Hoe weet je dat ze altijd negatief is, en niet enkel wanneer jij in haar buurt bent? Want ik vind dat je haar behoorlijk zwart aan het maken bent en ik zou het dan logisch vinden dat ze je dat niet in dank afneemt. Ik geloof niet dat jij gestudeerd hebt om te diagnosticeren en dat kun je beter aan de pro's overlaten. Ik snap het wel als je boos bent dat je ouders zijn gaan scheiden en nu de kant kiest voor je vader, maar ik vind het niet geloofwaardig overkomen. Vooral dat je de nieuwe liefdes van je moeder fout vindt, zijn die mannen werkelijk fout of heb je het allemaal nog niet verwerkt en is je oordeel gekleurd?

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 11:59 schreef olifantjes het volgende:

[..]

Ik snap je punt hoor. Tuurlijk is het niet leuk om veel kritiek te krijgen. Maar als meerdere mensen iets aan jou aangeven (op een rustige en voorzichtige manier) en je doet er helemaal niks mee zegt dat ook wel iets in mijn ogen

Een diepgaand en serieus gesprek voeren lukt ook gewoon niet. Ze draait overal omheen, begint weer over compleet andere dingen. Ook wanneer ik heel direct naar iets vraag

Ik sluit me helemaal aan bij wat Sangha zegt.

Eromheen draaien of ergens anders over beginnen is een signaal dat iemand ergens niet over wil praten en dat zul je soms ook moeten respecteren en niet door duwen.

Als meerdere mensen iets zeggen kan het waar zijn, maar dat hoeft niet.
En..jij kunt niet in haar hoofd kijken, wie zegt dat ze er niets mee doet?

Wat Sangha aangeeft: je bent haar kind, niet haar therapeut. Dat is een kant die je niet op moet willen. Dat maakt jullie relatie heel ongelijkwaardig en ongezond.

Je moeder kun je niet veranderen. Die verantwoordelijkheid ligt bij haar en niet bij jou. Dat is moeilijk soms om aan te moeten zien en daar emotioneel gezien van een afstand naar kijken is voor jou denk ik beter. Je kunt immers alleen maar veranderen hoe jij met de situatie omgaat. Juist bij ouders is dat lastig. Het kost mij nog steeds moeite om altijd te accepteren dat mijn moeder niet verandert. Ze heeft geen makkelijk leven gehad, maar ze heeft ook geen makkelijk karakter. Ze is mijn hele leven negatief geweest en is dat nog steeds. Ik ben in de 40 en nog steeds kan ze me een klein kind doen voelen. Ik ben wel zover dat ik meer afstand heb genomen emotioneel gezien.

Je mag me altijd PMen als dat je kan helpen.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 12:39 schreef User8472 het volgende:

[..]

Hoe weet je dat ze altijd negatief is, en niet enkel wanneer jij in haar buurt bent? Want ik vind dat je haar behoorlijk zwart aan het maken bent en ik zou het dan logisch vinden dat ze je dat niet in dank afneemt. Ik geloof niet dat jij gestudeerd hebt om te diagnosticeren en dat kun je beter aan de pro's overlaten. Ik snap het wel als je boos bent dat je ouders zijn gaan scheiden en nu de kant kiest voor je vader, maar ik vind het niet geloofwaardig overkomen. Vooral dat je de nieuwe liefdes van je moeder fout vindt, zijn die mannen werkelijk fout of heb je het allemaal nog niet verwerkt en is je oordeel gekleurd?

Tot dat ze settelen daten jonge mensen heel wat af. Niet alleen die ene date maar 'een relatie' met die, dan die en dan die.. De meesten hebben wel een verzameling 'exen' voor ze 'de ware' vinden.

Maar als je single moeder dat doet is het fout natuurlijk. Dan zijn die 'probeersels' opeens 'foute mannen' waar ze mee in zee gegaan is.

Maar het is niet normaal dat je moeder door drank en drugs op de EHBO terecht komt.
Kan me voorstellen dat dat traumatiserend is.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 13:03 schreef olifantjes het volgende:

Met foute mannen bedoel ik mannen die een drank of drugs probleem hebben, schulden hebben of nog getrouwd zijn. Om meer even wat te noemen..

Daar heb je toch geen DSM termen voor nodig. Hooguit wat goed acteerwerk, in de zin dat het moeilijk kan zijn om tegen je ouders in te gaan en overtuigender over te komen dan hen zelf, wat voor kinderen nu eenmaal vaak moeilijk is zelfs op latere leeftijd.

Maar als je van tevoren de teksten verzint, eventueel met iemand die je vertrouwd en dat dan repeteert om uiteindelijk aan je moeder te vertellen, dat is het enige wat ik zou kunnen verzinnen want als ze inderdaad zo zijn dan zijn het geen goede mannen en maakt je moeder keuzes omdat ze zichzelf minder waardevol vind dan jij haar geeft en dat zou je haar duidelijk kunnen proberen te maken.

quote:

Op zaterdag 10 december 2016 13:03 schreef olifantjes het volgende:

[..]

Dat kan ik inderdaad beter aan de pro's overlaten. Ik zoek alleen een manier hoe ik hiermee om kan gaan.

Met foute mannen bedoel ik mannen die een drank of drugs probleem hebben, schulden hebben of nog getrouwd zijn. Om maar even wat te noemen..

desondanks. jij bent volwassen en je moeder ook. die heeft inmiddels echt wel recht op haar eigen leven, met haar eigen (al dan niet foute) keuzes. laat elkaar wat ruimte