Het peutertopic (2-4 jaar) deel 200

quote:

Op donderdag 1 december 2016 20:34 schreef Kyara het volgende:

[..]

Geen idee eigenlijk. Ze zijn gewoon wat stijfjes. Ik vind het verder ook niet echt boeiend of zo. Ik ben zelf ook geen motorisch wonder vrees ik

Oh ik dacht dat het een semi-diagnose was

Wat betreft schoppende kindjes: ik denk dat de insteek niet moet zijn: 'Hoe krijg ik mijn kind als hij/zij schopt zo ver dat het ermee stopt' maar meer: 'Wat gebeurt er wat maakt dat mijn kind mij gaat schoppen en hoe kan ik daar iets mee doen om het te voorkomen?' Mijn ervaring is dat er nooit zonder reden zo wordt gedaan. Toegegeven, er zit ook niet altijd een heel diepe betekenis achter want: peuter maar vaak is het wel iets waar ik iets mee kan. Sticker gooit heel erg zijn kont tegen de krib als hij het gevoel heeft dat we niet beschikbaar zijn. Dan kunnen we rustig allebei de hele dag vrij en ook thuis zijn maar als er geen ruimte is voor zijn wensen, als hij niet gezien/gehoord wordt omdat wij onze prioriteiten niet op orde hebben (dat ik het in mijn idiote hoofd haal om de kattenbak te verschonen terwijl dat ook heus wel kan als hij op bed ligt) dan wordt hij onderhuids heel boos. En uiteindelijk komt dat er wel uit.

Waar hij ook woest van wordt is geen regie hebben. Zo deed ik vanmorgen de voordeur al open omdat we moesten gaan terwijl ik hem niet had laten besluiten wie de deur open zou doen Drie uur later begon hij nog te huilen toen het ter sprake kwam, zulke dingen zitten hem erg hoog. Dat is waarom wij zo graag meeveren: het zorgt over de gehele linie voor blijere en dus flexibelere kindjes. En soms kan het echt niet, omdat dit gezin bestaat uit meerdere individuen die allemaal zo hun behoeftes hebben en die niet altijd gelijk lopen met de wens van Stick, en dan hebben we dus allemaal een enorme kutdag

Oh dat is wat Phaidra linkte maar dan veel mooier verteld he

Hoe ben jij daarachter gekomen dat die buien komen door iets wat veel eerder op de dat gebeurd is?
Riley heeft ook wel eens buien en dan weet ik echt de reden niet. Ik erken dan haar gevoel. Laat haar ook boos en verdrietig zijn. Maar de reden kan zij (ook achteraf) niet vertellen.
Wat ik wel weer mooi vind is hoe fijn het werkt om haar de ruimte te geven voor boosheid. Laatst was ze vreselijk boos in het park. Krijsen, slaan en grommen. Dus haar meegenomen naar de auto. Kus gegeven en naar huis gereden. Ze riep een paar keer dat ze echt heel boos was. En ineens: "Nu ben ik weer blij mama. Sorry dat ik je sloeg"

Ow vertelt de laatste tijd wel wat hem dwars zit. Soms pas op een later moment, maar dat is ook niet erg. Maar Ow is ook echt wel slim, want ik vertel hem ook... zeg wat er is en ik kan je helpen. En Ow snapt dat (voor hoever een peuter het kan snappen).

Js is wel erg gefrustreerd en boos op het moment. En we snappen elkaar echt vaak niet. Dus veel meer dan troosten, kalmeren en soms ook de ruimte geven kan ik niet doen. Maar ik heb het vertrouwen erin dat als hij zich beter kan uiten het goed komt.

LE, jij verwoordde het idd mooier
En ik probeer het ook zo te doen... vaak lukt het en dat voelt super. Vaak lukt het niet, maar ik ben erachter gekomen dat ik dan wel ff mag balen maar dat het niet erg is. Ik ben mezelf bewust van hoe ik het wil en vooral wat ik niet wil en ik denk dat dat het belangrijkste is.

Oh en nog praktisch over het slaan. Js is er dus ook heel erg van en vooral z'n grote broer moet het ontgelden. Daar ben ik ten eerste heel duidelijk over, "kijk Ow huilt, hoe komt dat" en ik geef hem vaak een grote knuffelbeer die hij vervolgens slaat, duwt of gooit . Ik zei het hierboven al, ik snap hem vaak echt niet. Maar houd het vertrouwen dat het gewoon een vervelend stukje van een fase is

_{geen tijd om m'n stukje terug te lezen. Was ik te vaag? Werken!!}

Kyara! Ook al bijna naar school je meiden! Superleuk! Ow heeft vandaag z'n eerste echte dag.. ben zo benieuwd hoe hij het na vandaag vindt!

Ik weet dat hier een groot deel van de buien veroorzaakt worden door een drang naar controle. Meeveren doen we best veel maar het lastige vind ik dat er ook een heleboel is waarbij dat niet kan. M moet nu eenmaal op tijd op school zijn, je kan niet allebei als eerste de deur open doen. Ja en soms snij ik ook wel een een boterham doormidden ipv hem te vouwen zonder toestemming.

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 06:48 schreef Kyara het volgende:
Ik weet dat hier een groot deel van de buien veroorzaakt worden door een drang naar controle. Meeveren doen we best veel maar het lastige vind ik dat er ook een heleboel is waarbij dat niet kan. M moet nu eenmaal op tijd op school zijn, je kan niet allebei als eerste de deur open doen. Ja en soms snij ik ook wel een een boterham doormidden ipv hem te vouwen zonder toestemming.

Mee eens! En wij hebben er geen drie maar ik vind dat meeveren niet altijd kan.

En daarbij wil ik het ook niet altijd. Natuurlijk probeer ik dingen toe te staan die hij graag wil, maar ik wil ook dat hij went aan het feit dat hij soms (regelmatig) die controle of keuze niet heeft... het lijkt me heel moeilijk als hij straks op school komt en daar ineens mee moet draaien in de routine terwijl hij gewend is dat we hem alles vragen en laten kiezen.

Dus hij mag helpen inschenken, helpen snijden, zelf de trap op en samen liftknopjes drukken - maar als iemand anders de liftknopjes al heeft ingedrukt, dan is het 'oh, al gebeurd! Wil je nog een keer drukken of een ander keertje?' En als het pak heel vol is dan schenkt papa. Kan hij best een driftbui van hebben, en dat gebeurt dan maar.

Als hij me schopt omdat hij acht uur daarvoor niet op blote voeten naar buiten mag, ja sorry, dan mag hij nog steeds niet op blote voeten naar buiten, en ook nog steeds niet schoppen..

Toevoeging: ik probeer ook een heleboel van onvoorwaardelijk ouderschap te doen, maar ik vind dat duidelijke grenzen daar ook bijhoren. Ik volg meer Janet Lansbury dan de Nederlandse weblogs op dat gebied. En daarbij: ik denk oprecht dat als mijn peuter me schopt het ook soms gewoon grenszoekend gedrag is, uitproberen, en stoeien. En soms is het omdat verschonen niet leuk is (gebrek aan controle ja), maar dat moet gewoon gebeuren.

Kwak, ik herken wat je schrijft, zo ben ik ook. En het is gelukkig nooit zo dat we hier een kutdag hebben want die momenten zoals ik nu schreef zijn er echt niet vaak en duren ook niet lang.

Als het om I gaat, twijfel ik ook of achter het schoppen en slaan echt veel zit. Ik herken wel dat zij mijn bui aanvoelt en daarop reageert. Maar verder: toen ze mij van de week aan het schoppen was, lachte ze daarbij. Als ik haar aanspreek, zegt ze heel ondeugend "Ik doe het toch." Ik had het er nog met mijn vriend over: zulk gedrag heeft ze de laatste tijd wel eens vaker. Dat ze iets doet waarvan ze wel weet dat het niet de bedoeling is en dan heel ondeugend erbij kijken en ook dat uitdagende "ik doe het toch". Ik heb echt het idee dat dit hoort bij dingen uitproberen, reacties van ons peilen, een grens uitzoeken, wellicht ook het 'waarom' achter bepaalde regels onderzoeken. Ik zie bij haar verder heel weinig/geen
echte frustratie of echte boosheid. De momenten waarop ze wel echt boos of verdrietig wordt is als wij ons niet aan een belofte houden. Maar dat is logisch, dat is niet meer dan terecht.
Ook in gesprekjes die we hebben, bijvoorbeeld naderhand, merk ik niets van onderliggende emoties.

Waar ik van de week vooral even moeite mee had was om onverschilligheid te merken waar het ging om dat ik pijn had. Juist omdat ze eigenlijk vaak heel gevoelig is voor de emotie van een ander en heel lief/zorgzaam al kan zijn, is dit dan even een ander gezicht. Maar ja, ze is een peutertje natuurlijk, het hoort erbij.

Grenzen zijn ook gewoon onderdeel van onvoorwaardelijk ouderschap. Meeveren is wat mij betreft iets heel anders dan je kind geen grenzen bieden. Over de maatschappij maak ik me niet zo druk, ik geloof dat als je een kind mee geeft dat we met elkaar rekening houden hier dat je dat ook terug krijgt.

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:28 schreef Franny_G het volgende:
Kwak, ik herken wat je schrijft, zo ben ik ook. En het is gelukkig nooit zo dat we hier een kutdag hebben want die momenten zoals ik nu schreef zijn er echt niet vaak en duren ook niet lang.

Als het om I gaat, twijfel ik ook of achter het schoppen en slaan echt veel zit. Ik herken wel dat zij mijn bui aanvoelt en daarop reageert. Maar verder: toen ze mij van de week aan het schoppen was, lachte ze daarbij. Als ik haar aanspreek, zegt ze heel ondeugend "Ik doe het toch." Ik had het er nog met mijn vriend over: zulk gedrag heeft ze de laatste tijd wel eens vaker. Dat ze iets doet waarvan ze wel weet dat het niet de bedoeling is en dan heel ondeugend erbij kijken en ook dat uitdagende "ik doe het toch". Ik heb echt het idee dat dit hoort bij dingen uitproberen, reacties van ons peilen, een grens uitzoeken, wellicht ook het 'waarom' achter bepaalde regels onderzoeken. Ik zie bij haar verder heel weinig/geen
echte frustratie of echte boosheid. De momenten waarop ze wel echt boos of verdrietig wordt is als wij ons niet aan een belofte houden. Maar dat is logisch, dat is niet meer dan terecht.
Ook in gesprekjes die we hebben, bijvoorbeeld naderhand, merk ik niets van onderliggende emoties.

Waar ik van de week vooral even moeite mee had was om onverschilligheid te merken waar het ging om dat ik pijn had. Juist omdat ze eigenlijk vaak heel gevoelig is voor de emotie van een ander en heel lief/zorgzaam al kan zijn, is dit dan even een ander gezicht. Maar ja, ze is een peutertje natuurlijk, het hoort erbij.

Ik denk dat ze een ander pijn doen veel later pas echt begrijpen.

Verdriet en blij snappen ze veel sneller.

En wij hebben weleens een rotdag net driftbuien om alles. Daar lijdt mijn humeur onder en dat verbetert de zaak niet. Zo'n kutdag daar zit vaak wel iets achter: te drukke week /pijn/ziekig/te weinig slaap. Jammer genoeg kun je daar acheraf vaak weinig meer aan doen dus dan rollen we met de punches.

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:30 schreef L-E het volgende:
Grenzen zijn ook gewoon onderdeel van onvoorwaardelijk ouderschap. Meeveren is wat mij betreft iets heel anders dan je kind geen grenzen bieden. Over de maatschappij maak ik me niet zo druk, ik geloof dat als je een kind mee geeft dat we met elkaar rekening houden hier dat je dat ook terug krijgt.

Ik had dat stukje expres weggehaald want ik weet dat het erbij hoort.

Ik merk alleen dat als ik jouw stukje lees ik echt helemaal kriegel word (nietbvan jou, maar me indenkend als wij het zo zouden doen) want dat soort dingen kan (wil) ik echt niet allemaal rekening mee houden...

En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:38 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik had dat stukje expres weggehaald want ik weet dat het erbij hoort.

Ik merk alleen dat als ik jouw stukje lees ik echt helemaal kriegel word (nietbvan jou, maar me indenkend als wij het zo zouden doen) want dat soort dingen kan (wil) ik echt niet allemaal rekening mee houden...

En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).

Daar stond laatst een artikel over in de Kek Mama. Een moeder die zo was doorgedraafd in het attachment parenting dat ze haar dochter van 13 nu echt onuitstaanbaar vond. Meisje had nooit geleerd om te gaan met grenzen.

Ik vind dit fijn om te lezen, mensen! Het maakt me bewust van bepaalde acties en ik weet, andere moeders doen ook maar wat, maar samen maken wij mooie mensen

Ik had gisteren ook echt een kort lontje na een slechte nacht en ik reageerde echt heel sterk op dingen die me normaal niet zouden interesseren (memory kaartjes de tafel af vegen is natuurlijk leuker dan het daadwerkelijke spelletje spelen), dus heb ik de hele boel ingepakt en ben ik met de trein naar Rdam gegaan en zijn we naar het maritiem museum geweest. Tijd van zn leven! En een echte aanrader voor peuters

Dat helpt mij wel vaak om uit een bui te komen. Alles inpakken en lekker op stap gaan. Maar dat moet maar net kunnen...

Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik Maar ik kan er niet zo goed tegen dat er dan geschermd wordt met 'de maatschappij' en andere dingen die er niet zo veel toe doen op het moment dat ik mijn kind laat kiezen of hij de deur open wil doen. Want zoals ik ook in mijn post zeg kunnen sommige dingen niet, en houden we rekening met ieders behoeften. Dat doet toch wel vermoeden dat hij niet alles mag/kan bepalen.

Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.

Wat fijne posts! En wat een herkenbaar artikel Phaidre! Dank jullie wel

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:45 schreef L-E het volgende:
Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik Maar ik kan er niet zo goed tegen dat er dan geschermd wordt met 'de maatschappij' en andere dingen die er niet zo veel toe doen op het moment dat ik mijn kind laat kiezen of hij de deur open wil doen. Want zoals ik ook in mijn post zeg kunnen sommige dingen niet, en houden we rekening met ieders behoeften. Dat doet toch wel vermoeden dat hij niet alles mag/kan bepalen.

Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.

Die discussie moet ik thuis ook nog voeren. Vriend komt uit een gereformeerde omgeving waar je gewoon moet luisteren als iets wordt gezegd/opgedragen, en vind een traditionele klassikale school goed voor Stip, maar wat mij betreft wordt hem op school eigen verantwoordelijkheid geleerd en niet perse meedoen met de massa.

Dot, is dat maritiem museum ook leuk voor oudere kinderen denk je?

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:55 schreef L-E het volgende:
Dot, is dat maritiem museum ook leuk voor oudere kinderen denk je?

Ja, denk het wel. Wij waren bij professor Plons en dat is officieel vanaf 4 jaar, maar er waren dus ook jongere kinderen. Ze hebben buiten een containeroverslag nagemaakt met kranen en steekwagens enzo. En binnen is een oud schip waar ze in kunnen spelen, maar ook een zeilbootje dat ronddraait. En verder zijn er tentoonstellingen op die verdieping maar die heb ik niet gezien. Die werden wel aangemerkt als familietentoonstelling, bijvoorbeeld over wonen op een schip en hoe het eraan toe gaat op een cruiseschip. Ze hadden ook een nieuwe attractie over offshore, maar die is pas vanaf 8 jaar. Je mag ook een paar schepen in die in de haven liggen, maar dat heb ik niet gedaan.

En de pakjesboot ligt in de haven

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:59 schreef Dot. het volgende:

[..]

Ja, denk het wel. Wij waren bij professor Plons en dat is officieel vanaf 4 jaar, maar er waren dus ook jongere kinderen. Ze hebben buiten een containeroverslag nagemaakt met kranen en steekwagens enzo. En binnen is een oud schip waar ze in kunnen spelen, maar ook een zeilbootje dat ronddraait. En verder zijn er tentoonstellingen op die verdieping maar die heb ik niet gezien. Die werden wel aangemerkt als familietentoonstelling, bijvoorbeeld over wonen op een schip en hoe het eraan toe gaat op een cruiseschip. Ze hadden ook een nieuwe attractie over offshore, maar die is pas vanaf 8 jaar. Je mag ook een paar schepen in die in de haven liggen, maar dat heb ik niet gedaan.

En de pakjesboot ligt in de haven

Oh dat klinkt wel alsof hij het leuk zou vinden ja! Ga ik even kijken of daar gratis toegang is met de museumkaart

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:55 schreef L-E het volgende:
Dot, is dat maritiem museum ook leuk voor oudere kinderen denk je?

Die tentoonstellingen die Dot noemt zijn heel leuk! Toen wij er waren was er een tentoonstelling waar je een emmertje meekreeg waarmee je vragen kon beantwoorden en ze hebben allerlei dingen nagemaakt. Je kunt spelletjes doen in de lounge van een cruiseschip. Echt heel leuk gedaan!

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 09:05 schreef L-E het volgende:

[..]

Oh dat klinkt wel alsof hij het leuk zou vinden ja! Ga ik even kijken of daar gratis toegang is met de museumkaart

Ik ga er ook een bestellen, want het is voor ons echt een prima slechtweeruitje en onder de 4 is gratis entree.

Villa Zebra is dan trouwens misschien ook wel leuk als Rotterdam te doen is voor jullie

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:48 schreef Dot. het volgende:

[..]

Die discussie moet ik thuis ook nog voeren. Vriend komt uit een gereformeerde omgeving waar je gewoon moet luisteren als iets wordt gezegd/opgedragen, en vind een traditionele klassikale school goed voor Stip, maar wat mij betreft wordt hem op school eigen verantwoordelijkheid geleerd en niet perse meedoen met de massa.

De meeste scholen doen dat tegenwoordig eigenlijk wel. Zijn wel gradaties in uiteraard. Er is vast wel een soort tussenvorm voor jullie? Mijn tip is om vooral veel op scholen te gaan kijken samen. Dan heb je heel concreet iets om het gesprek over te voeren (sorry, misschien doen jullie dat al!)

Verder herken ik erg wat je schrijft over erop uitgaan. Werkt eigenlijk altijd ook bij ons.

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:45 schreef L-E het volgende:

Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.

Als een leerling inhoudelijk kritisch is dan heb ik er geen probleem mee. Bij een echt autoriteitsprobleem is het, met name praktisch gezien, een stuk lastiger. Als je bij iedere stap die je zet de leerling eerst helemaal moet overtuigen. Op de Rome reis heb ik daar wel een paar keer goede gesprekken over gehad met leerlingen. Als je met een enorme grote groep pubers tien dagen naar Florence en Rome gaat dan moet je je hoe dan ook kunnen conformeren, in het belang van de groep. Soms moet de leiding ineens een beslissing nemen en dan kunnen we dat niet met al die leerlingen eerst bespreken of uitleggen. Ook kun je tijdens een excursie niet ineens op eigen houtje een winkel ingaan of iets anders gaan doen want dan raak je je groep kwijt. Voor sommige leerlingen echt heel moeilijk om dit te leren, maar wel interessant om te zien hoe ze dan soms gaan nadenken over die dingen.

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:38 schreef kwakz0r het volgende:

[..]


En het speelt mee dat ik in de praktijk elke dag kinderen tegenkom die heel slecht tegen door anderen gestelde grenzen kunnen, slecht tegen autoriteit kunnen (en dan ben ik niet een autoritaire docent), alleen dingen willen doen die ze zelf nuttig vinden (terwijl je als tiener nog niet altijd weet wat nuttig voor je is)... en dat put me ontzettend uit, als docent. Dus ik vraag me oprecht af wat er in de opvoeding van nu dat gefrag veroorzaakt (en dat zal niet onvoorwaardelik ouderschap zijn, maar ik denk wel dat veel kinderen slecht leren dat het leven niet altijd gaat zoals jij wilt).

Voordat ik Riley kreeg, had ik ideeën hoe ik het zou doen. En toen hoorde ik van OO
Ik kan mij vinden in OO en nog meer in Janet Lansbury.
Maar waar ik in het begin echt de fout in ging was dat ik OO verwarde met grenzeloos. En mislukte mijn aanpak keer op keer, omdat ik boos werd als ze heel ver over mijn uiterste grenzen was gegaan. En ik denk dat er meer mensen zijn die in het begin deze fout maken misschien. En mensen met meer geduld dan ik zullen het misschien pas later door hebben ofzo
Even een idee waar het dus 'fout' kan gaan in een opvoeding

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 10:28 schreef Omentielvo het volgende:

[..]

Voordat ik Riley kreeg, had ik ideeën hoe ik het zou doen. En toen hoorde ik van OO
Ik kan mij vinden in OO en nog meer in Janet Lansbury.
Maar waar ik in het begin echt de fout in ging was dat ik OO verwarde met grenzeloos. En mislukte mijn aanpak keer op keer, omdat ik boos werd als ze heel ver over mijn uiterste grenzen was gegaan. En ik denk dat er meer mensen zijn die in het begin deze fout maken misschien. En mensen met meer geduld dan ik zullen het misschien pas later door hebben ofzo
Even een idee waar het dus 'fout' kan gaan in een opvoeding

Omen, ik wilde nog even zeggen dat ik het zo mooi om te zien vind hoe jij je hebt ontwikkeld als ouder. Ik weet nog de tijd dat je veel onzeker was, en dat is wellicht niet helemaal weg, maar ik merk aan alles dat je meer ervaring hebt in het ouderschap en daardoor steviger staat, erg leuk

quote:

Op vrijdag 2 december 2016 08:45 schreef L-E het volgende:
Nou ja, prima he, dan doe je het niet zoals ik Maar ik kan er niet zo goed tegen dat er dan geschermd wordt met 'de maatschappij' en andere dingen die er niet zo veel toe doen op het moment dat ik mijn kind laat kiezen of hij de deur open wil doen. Want zoals ik ook in mijn post zeg kunnen sommige dingen niet, en houden we rekening met ieders behoeften. Dat doet toch wel vermoeden dat hij niet alles mag/kan bepalen.

Mijn oudste is geen fan van autoriteit. Hij is kritisch, hij zoekt altijd naar de dialoog, en hij zal niet zonder vragen iets doen wat hem wordt opgedragen. Maar als je hem het belang van iets kan duidelijk maken, zet hij zich compleet in en verzet hij bergen. Vervelend dat er docenten zijn die dat niet prettig vinden, maar ik vind het hele mooie eigenschappen. Maar grenzen en autoriteit zijn wmb twee verschillende dingen, met grenzen kan hij prima omgaan.

Wat Franny zegt: kritische houding, inhoudelijk, is alleen maar goed. Ik leer graag van leerlingen, om beter te kijken naar wat ik doe en waarom. Ik verwacht ook niet dat jouw oudste een terrorkind is

Maar...in een klassikale situatie of zoals Franny beschrijft in een groepsreis, is er niet altijd tijd en ruimte voor. Ik probeer voor alle leerlingen de noodzaak duidelijk te maken van wat ze doen - liefst door ze daar zelf over te stimuleren na te denken en doelen te laten stellen. maar de leerlingen waar ik het over heb als 'problematisch' zijn degenen die voor zichzelf bepaald hebben dat ze mijn vak wel goed genoeg kunnen en vervolgens weigeren nog iets uit te voeren omdat alles 'stom' is.

Dan kan je zeggen: hun probleem, maar je zit in een groep en daar is enige mate van conformeren gewenst. Ik kan niet hebben dat 1 leerling zich ongestoord niks van de afspraken en regels aantrekt omdat hij het niet nuttig vindt, en dat de rest zich er wel aan houdt. En ik ken echt heel weinig pubers die het nut inzien van een boek lezen of woordjes leren.... als ze allemaal alleen doen wat ze nuttig vinden dan kan ik mijn examen echt op mijn buik schrijven hoor (en ja wmb mogen centrale examens afgeschaft worden, maar ze zijn er nog dus we moeten er mee dealen).

Er zijn zeker onderwijsvormen waarin daar meer ruimte voor is, en als je eigen baas bent kun je ook helemaal je eigen gang gaan, maar dat 'de maatschappij' geen rol speelt ben ik niet met je eens.

En verder denk ik ook niet dat ik het zo anders doe dan jij eigenlijk in de praktijk

Edit; dit moest een edit zijn.