Het grote zelfvertrouwen topic!

quote:

Op maandag 3 april 2017 10:25 schreef TaMieke het volgende:
Pff lastig. Weet niet goed waar ik moet beginnen
Ik ga nog door een zware tijd. Ik heb vaak de neiging het te downgraden, dat het allemaal wel mee valt. Maar het valt eigenlijk niet mee. Vind het leven vooral kut de laatste tijd. Waar het aan ligt? Misschien toch het beeindigen van mijn relatie en alles wat daarbij komt kijken. Merk nu pas dat bepaalde dingen toch meer inpackt hebben gehad dan ik dacht.

Dit herken ik wel, in zoverre dat toen ik ooit op de PAAZ terecht kwam, ik me zelfs schaamde omdat ik ervan overtuigd was dat ik eigenlijk onterecht een bed bezette van iemand die het eeecht nodig had.

Maar dit had denk ik meer met eigenwaarde te maken (en dan vooral het gebrek daaraan).

Vaak ligt het (zodra je leven echt kut gaat of lijkt te gaan) aan meerdere factoren en kan een laatste tegenslag als het ware de spreekwoordelijke druppel zijn. Vaak zijn dit ook factoren die al een langere tijd zijn blijven bestaan (soms zelfs jaren). Kan zijn dat je in de loop der tijd bent gaan denken dat het normaal is om je zo te voelen.

Als bepaalde dingen toch meer impact op je hadden dan je vooraf had verwacht, misschien heb je er een gewoonte van gemaakt jezelf voorbij te lopen?

quote:

Vertrouwen in andere mensen is lastig voor mij. Vind het lastig me open te stellen voor andere en gewoon erop te vertrouwen dat ze het beste met me voor hebben.
Wil die bevestiging het liefst ontvangen van het andere geslacht (ja lekker oppervlakkig) maar dan geloof ik ze alsnog niet. En de negatieve dingen blijven altijd beter hangen dan al het positieve.

Ik vind 't eerlijk gezegd niet echt een oppervlakkige gedachte dat die bevestiging juist van het andere geslacht "moet" komen. Ik neem aan dat je op mannen valt? Zo ja, dan zou het kunnen zijn dat je je ook gewoon geliefd wilt voelen?

quote:

De mensen waar ik meestal wel bij terecht kan, zie ik toch wel regelmatig. Familie en vrienden trouwens. Maar heb niet altijd het idee dat ik alles kan vertellen, omdat ze het niet begrijpen. Hou daardoor veel voor mezelf.

Ik heb niet echt 1 persoon die ik alles vertel. Ik heb een beetje de neiging om zeg maar de ene stukje 1 te vertellen en de ander dan stukje 2. Niet alleen maar omdat ze het niet helemaal zullen begrijpen, maar ook om een beetje te voorkomen dat iemand -alles- van me weet en dat vroeger of later tegen me zal gebruiken.

Geen idee of dit bij jou ook het geval is, maar je weet maar nooit.

Overigens vind ik het heel frustrerend als mensen me niet begrijpen (en al helemaal als ik verder gewoon duidelijk ben).

quote:

[..]

Dit is de spijker op zn kop. Ik wil vooruit, ik moet vooruit. Maar ik weet niet waar naar toe of hoe ik dat moet doen. Ik zit een beetje vast.

Die "drive" om vooruit te willen is op zich wel een voordeel denk ik.
Maar vast zitten terwijl je vooruit wil (of MOET) is gewoon ronduit frustrerend...(kost ook bakken energie)

Een goed begin is altijd wel om meer zelfinzicht te verkrijgen. Als je al jarenlang tegen dezelfde dingen aan blijft lopen, dan is er gewoonlijk iets wat je (om wat voor reden dan ook) over het hoofd hebt gezien.

Een ander goed begin is om te weten wat je wilt, en ik bedoel dat je echt doet wat goed voelt. Wat -wil- je? Wat wil -jij-? Wat heb je nu niet wat je mist en wat heb je nu wel wat je liever kwijt zou zijn? En hoe vertaalt zich dit naar je sociale kring?

Je hebt blijkbaar numeriek gezien wel een prima sociale kring, maar is dit kwalitatief gezien ook zo?

Sorry voor de vele vragen

Volgens mijn therapeut is er in mijn jeugd al veel "fout" gegaan, vooral in de band met mijn moeder. Voel ik me daardoor niet geliefd, wat weer zorgt voor weinig zelfvertrouwen ed.
Dat aan jezelf voorbij lopen vind ik wel een moeilijke. Hoe weet/meet je dat? Ik heb denk ik wel (te) lang dingen gepikt die ik niet had hoeven pikken. Lang gedaan alsof het normaal was.

Misschien is het inderdaad ook gewoon geliefd voelen. Weten dat iemand je leuk vindt, blij met je is.

Ik vertel ook niet iedereen alles. Ook stukjes of ik hou het vaag, zodat de context wel te begrijpen is. Afgelopen week probeerde ik met een vriendin te praten, maar zij snapt mijn probleem gewoon niet omdat het te ver afstaat van haar belevingswereld. Dat frustreert dan ook enorm. Omdat ik wel altijd mijn best doe om me in haar te verplaatsen. Maar andersom gaat dat blijkbaar niet.

Ik begin bepaalde patronen wel te herkennen. Maar het lukt me nog niet om daar iets aan te veranderen. Dan zie ik achteraf pas dat ik weer hetzelfde heb gedaan als voorheen.
Wat ik precies wil heb ik me al vaker afgevraagd, maar ik heb er nog geen antwoord op.

hahah ja genoeg mensen om me heen zou je zeggen. Maar mensen waar ik echt bij terecht kan, dat valt vies tegen. De kwaliteit mist wel een beetje

Het lastige is dat je voor jezelf referentiekaders moet uitzetten.
En niet spiegelen aan wat iemand anders z'n grens of mening is.
En ik weet dat dat heel moeilijk is ik ben zelf ook volop bezig.

Kleine noot ik heb gesolliciteerd 🙈

quote:

Op maandag 3 april 2017 16:43 schreef Audacia het volgende:
Het lastige is dat je voor jezelf referentiekaders moet uitzetten.
En niet spiegelen aan wat iemand anders z'n grens of mening is.
En ik weet dat dat heel moeilijk is ik ben zelf ook volop bezig.

Kleine noot ik heb gesolliciteerd 🙈

Goed bezig
Op wat voor baan heb je gesolliciteerd? Succes ermee alvast

quote:

Op maandag 3 april 2017 14:38 schreef TaMieke het volgende:
Volgens mijn therapeut is er in mijn jeugd al veel "fout" gegaan, vooral in de band met mijn moeder. Voel ik me daardoor niet geliefd, wat weer zorgt voor weinig zelfvertrouwen ed.
Dat aan jezelf voorbij lopen vind ik wel een moeilijke. Hoe weet/meet je dat? Ik heb denk ik wel (te) lang dingen gepikt die ik niet had hoeven pikken. Lang gedaan alsof het normaal was.

Vetgedrukte, goede vraag.

Alleen ben ik mezelf gisteren flink voorbijgelopen (wel met een goed doel dus geen spijt van ) dus ik kan even niet zo heel goed nadenken, maar ik ga het toch proberen

Maar een paar dingen zijn toch wel dat je (door jezelf) dan als het waren van dip naar dip gaat.
Een basaal gevoel van ontevredenheid, dat je als het waren steeds het gevoel ook hebt dat je vooral -moet-, alsof je zelfs je verplichtingen al zwaar vind en je vindt (en er tegenje gezegd wordt) dat "je maar gewoon the man moet upfucken" (wat natuurlijk niks helpt, maar de mensen die dit uit hun nek tegen je zeggen, snappen er sowieso niks van. Niet naar dit soort mensen luisteren (want ze snappen het toch niet en dan kan je -dus- niet geïnformeerd advies geven)).

Maar je kunt het een beetje meten door hoe je je voelt. Het is alleen wel lastiger te meten als je niet beter weet dan dat het 'normaal' voor je is als je je min of meer continu rot voelt (en dan in een soort vage golfbeweging die jaren zo door zou kunnen blijven gaan).

Maar je gevoel en je energie zijn wel al een paar graadmeters. Voor de rest kan ik even niks bedenken, dus misschien vul ik later nog wel even aan. Ik ben vast wel -iets- vergeten...

quote:

Misschien is het inderdaad ook gewoon geliefd voelen. Weten dat iemand je leuk vindt, blij met je is.

Ik vertel ook niet iedereen alles. Ook stukjes of ik hou het vaag, zodat de context wel te begrijpen is. Afgelopen week probeerde ik met een vriendin te praten, maar zij snapt mijn probleem gewoon niet omdat het te ver afstaat van haar belevingswereld. Dat frustreert dan ook enorm. Omdat ik wel altijd mijn best doe om me in haar te verplaatsen. Maar andersom gaat dat blijkbaar niet.

Als je op zoek bent naar "lotgenoten", heb je er op zich al goed aan gedaan je vraag in deze reeks neer te leggen. Tis niet alles maar iets is beter dan niets

Ik had vroeger ook de neiging niemand een compleet plaatje te vertellen en dat deed ik vooral vanuit wantrouwen. Het vervelende is dan alleen als mensen dan gaan zitten wroeten juist omdat ze een zo compleet mogelijk plaatje van me willen hebben...en zodra ze alles weten snappen ze het nog steeds niet (want ze hebben het nog nooit meegemaakt bladiebla) maar krijg ik wel de verwijten...een tegenwoordig bedank ik daarvoor (heb er echt geen zin meer in).

quote:

Ik begin bepaalde patronen wel te herkennen. Maar het lukt me nog niet om daar iets aan te veranderen. Dan zie ik achteraf pas dat ik weer hetzelfde heb gedaan als voorheen.
Wat ik precies wil heb ik me al vaker afgevraagd, maar ik heb er nog geen antwoord op.

Een patroon herkennen impliceert ook dat het als het ware een soort "chain of events" is die zich op min of meer steeds dezelfde wijze herhaalt en herhaalt.

Weet je in elk geval al dat je (dat wat je nu dus hebt) in elk geval niet zou willen?

Vind je bepaalde mensen fijner dan andere mensen?
Waar, onder welke omstandigheden, bij wie voel je je fijner en voel je je beter gehoord? Wanneer gaan dingen bij jou mis?

quote:

hahah ja genoeg mensen om me heen zou je zeggen. Maar mensen waar ik echt bij terecht kan, dat valt vies tegen. De kwaliteit mist wel een beetje

Voel je je ook soort van "verplicht" om met mensen af te blijven spreken, terwijl je er eigenlijk niet zo op zit te wachten? Het is sowieso heel lastig om mensen te vinden die echt een goede match met je hebben en er zal zeg maar altijd wel wat om over te zeiken zijn

Heb je in elk geval wel mensen waar je je eigenlijk echt prima voelt?
Zelf heb ik wel een aantal oude vrienden, maar is het probleem juist meer dat ze dus zeg maar niet 100% dekkend zijn (van sommige dingen snappen ze niks, ook al zijn ze verder wel de kwalitatief goede mensen die ik altijd wel graag zie).

Ik kom er inderdaad achteraf pas achter als ik veel te veel gedaan heb. Afgelopen week bijvoorbeeld, 2 avonden thuis gehad. Rest was helemaal volgepland. Helemaal mijn eigen schuld, maar dingen afzeggen vind ik dan wel lastig. Of dan lijkt het een rustige week te worden, maar achteraf alsnog heel druk. Soms wel fijn, andere keren trek ik het juist niet.

Ik had juist verwacht dat mijn vriendin het wel zou snappen. Ze is zelf depressief geweest, geeft vaak aan dat ze denkt dat haar kijk op het leven raar/anders is als de rest. Ze zegt nu ook dat ze weinig zelfvertrouwen heeft, al zie ik dat niet zo. Maar juist daardoor had ik wel een iets andere reactie van haar verwacht dan; "stel je niet aan".

Misschien zit daar juist mijn probleem; al die verwachtingen. Ik verwacht blijkbaar teveel of gekke dingen. Zelfs als die verwachtingen besproken zijn, loop ik er tegen aan dat ik dan toch niet op 1 lijn zit met diegene. Dan houdt ik me maar in, krop ik alles op....
Of ben ik te onduidelijk ofzo. Ik weet het niet

Met die ene vriendin heb ik wel vaker periodes waarin ik geen zin heb om af te spreken. Blijf het dan wel gewoon doen omdat dat gevoel meestal wel weer weggaat. Ze heeft me eerder ook ontzettend geholpen, dus wil dat niet zomaar aan de kant schuiven. Nu vind ik het voor mezelf vervelend om met haar af te spreken omdat zij naar mijn idee ook teveel zeurt. Ik prober dan netjes te blijven, maar soms zou ik gewoon willen zeggen dat ze dr mond moet houden

Heb ook nog een goede vriend waar ik regelmatig mee afspreek. Daar kan ik wel vrijer tegen praten. Kan ik tegen spuien maar we hebben ook gewoon lol samen. Het is niet altijd zo serieus.

Waar dingen mis lopen met mensen weet ik niet goed. Misschien in eerste instantie dat ik te onzeker ben, te afwachtend en terughoudend. Ik laat mensen niet snel binnen. Dan kom je niet echt gezellig over en haken mensen ook af -> teveel drama.

Denk ik, gok ik. Zeker weten doe ik het ook niet

quote:

Op dinsdag 11 april 2017 13:43 schreef TaMieke het volgende:
Ik kom er inderdaad achteraf pas achter als ik veel te veel gedaan heb. Afgelopen week bijvoorbeeld, 2 avonden thuis gehad. Rest was helemaal volgepland. Helemaal mijn eigen schuld, maar dingen afzeggen vind ik dan wel lastig. Of dan lijkt het een rustige week te worden, maar achteraf alsnog heel druk. Soms wel fijn, andere keren trek ik het juist niet.

Mijn ervaring (en niet alleen maar de mijne) is dat eenmaal gemaakte afspraken afzeggen moeilijker is dan bij voorbaat de afspraak niet maken. Alleen daar is het probleem dat je dan wel "nee" leert te zeggen en ook te zeggen tegen de dingen die je eigenlijk niet wilt.

Maar het is lastig dit numeteenheelsnel goed aan te voelen, dus zei ik vroeger vaak al "ja" en dacht ik later "Waarom heb ik nou alweer toegezegd?!? ".

Op een gegeven moment ben ik (in plaats van dat ik standaard vrijwel meteen al "ja" zei) gaan zeggen "Ik wil er even een nachtje over slapen" en dat hielp wel wat.

Mijn probleem verschoof later naar "te graag toch willen proberen" waardoor ik m'n agenda structureel te vol bleef plannen.

En het is soms idd juist wel leuk geweest, ook al was ik meteen daarna wel erg brak. Maar andere keren deed het me gewoon geen goed en dit vond ik vaak toch lastig inschatten. In de loop der tijd ben ik m'n agenda meer gaan gebruiken en plan ik ook lege plekken in (die ik alleen maar opvul voor iets wat ik eeeecht heel leuk vind!).

Het blijft alleen wel gehannes, maar het is veel beter dan constant over m'n eigen grenzen heen blijven gaan.

Wat ik ook ben gaan doen, is dat ik mezelf meer als een soort "manager van m'n eigen energie" ben gaan zien. Niet dat ik dat leuk vind, maar ik kwam tot de conclusie dat ik wel moest (omdat ik constant leeg was en het gevoel had dat ik achter de feiten aan bleef lopen en eigenlijk minder echt leefde en meer werd geleefd).

Ik weet niet of dit precies overeenkomt met wat er bij jou speelt, ik ben op 't moment nog steeds niet echt helemaal lekker (maar ik wilde ook niet langer wachten met reageren).

quote:

Ik had juist verwacht dat mijn vriendin het wel zou snappen. Ze is zelf depressief geweest, geeft vaak aan dat ze denkt dat haar kijk op het leven raar/anders is als de rest. Ze zegt nu ook dat ze weinig zelfvertrouwen heeft, al zie ik dat niet zo. Maar juist daardoor had ik wel een iets andere reactie van haar verwacht dan; "stel je niet aan".

Vergelijkbare ervaringen bieden geen garantie voor begrip. Het is lastig uit te leggen, maar ik heb gemerkt dat je dan ook op een andere manier op een vergelijkbaar level moet zitten (dat je een beetje hetzelfde type mens bent). Je moet bepaalde raakvlakken hebben met iemand, anders kan je nog zoveel vergelijkbare ervaringen hebben maar dan zit er nog geen klik (zoals bijvoorbeeld bij veel broers/zussen of bijvoorbeeld klasgenootjes die klik er toch niet zit).

Verder ken ik je vriendin niet, dus daar kan ik verder weinig concreets over zeggen. Het is ook een kwestie van of iemand goed voelt, dat de communicatie lekker loopt (dat het zeg maar wat meer vanzelf gaat)

quote:

Misschien zit daar juist mijn probleem; al die verwachtingen. Ik verwacht blijkbaar teveel of gekke dingen. Zelfs als die verwachtingen besproken zijn, loop ik er tegen aan dat ik dan toch niet op 1 lijn zit met diegene. Dan houdt ik me maar in, krop ik alles op....
Of ben ik te onduidelijk ofzo. Ik weet het niet

Wat zijn de dingen die je verwacht in het contact met anderen?
En wat krijg je naar je gevoel te veel? En wat krijg je niet genoeg? Ik krijg een beetje de indruk alsof je niet vindt wat je zoekt/nodig hebt.

Waarom houd je je dan in? Je zou jezelf toch gewoon mogen uitspreken? Als dat niet goed kan...waarom dan niet?

Wat die onduidelijkheid betreft, ik heb geleerd dat de wijze waarop bijvoorbeeld iemand mij wel of niet duidelijk vindt, sterk afhankelijk is van de ontvanger. Vaak kan je met veel pijn en moeite het beeld dat je in je hoofd hebt, toch bij de ander overbrengen. Maar dit kost bergen energie en leverde me weinig op (en dat wat het me opleverde, leek steeds weer te verdampen of zo).

quote:

Met die ene vriendin heb ik wel vaker periodes waarin ik geen zin heb om af te spreken. Blijf het dan wel gewoon doen omdat dat gevoel meestal wel weer weggaat. Ze heeft me eerder ook ontzettend geholpen, dus wil dat niet zomaar aan de kant schuiven. Nu vind ik het voor mezelf vervelend om met haar af te spreken omdat zij naar mijn idee ook teveel zeurt. Ik prober dan netjes te blijven, maar soms zou ik gewoon willen zeggen dat ze dr mond moet houden

Ik heb een vriend die ik al heel lang ken. Superleuke herinneringen delen we, maar ik vind hem wel vermoeiend in het contact en hij heeft een beetje de neiging veel te willen kletsen over onderwerpen die me niet zo boeien en het toch vaak over z'n eigen interesses te willen hebben (en hij is zeg maar lastiger te onderbreken). En nadat we een middagje met elkaar gespendeerd hebben, heeft hij de neiging dan elke dag weer contact te zoeken met de meest onbeduidende vraagjes die ik dan maar weer laat doodbloeden. Wel wil ik hem niet kwijt, ook omdat hij verder niet lastig is en ik hem toch maar een paar keer per jaar spreek

Maar elke week zou ik echt niet trekken met hem. Bij andere mensen zou ik daar beter mee kunnen leven.

quote:

Heb ook nog een goede vriend waar ik regelmatig mee afspreek. Daar kan ik wel vrijer tegen praten. Kan ik tegen spuien maar we hebben ook gewoon lol samen. Het is niet altijd zo serieus.

Vetgedrukte is superbelangrijk! Want dan kan je ook wat meer ontspannen (en het belang van samen kunnen ontspannen, wordt door veel mensen toch wel onderschat).

quote:

Waar dingen mis lopen met mensen weet ik niet goed. Misschien in eerste instantie dat ik te onzeker ben, te afwachtend en terughoudend. Ik laat mensen niet snel binnen. Dan kom je niet echt gezellig over en haken mensen ook af -> teveel drama.

Denk ik, gok ik. Zeker weten doe ik het ook niet

Ik ben vroeger ook heel onzeker geweest, maar vandaar ook dat ik weet dat een onzeker iemand het niet als "ongezellig" of zo zie. Het zeg maar "gewoon samen chillen" vind ik zelf juist een leuke manier om met mensen om te gaan en om elkaar beter te leren kennen. Ik noem het "chillen", want het is ten slotte niet te serieus en juist omdat het minder serieus is, kan ik meer van mezelf laten zien (want er staat niet zoveel op het spel).

Het zorgt er ook voor dat ik niet constant op m'n hoede hoef te zijn en dat helpt ook dat ik minder snel moe ben (waardoor ik uiteindelijk meer kan doen en het is ook beter voor m'n stemming).

Wat die vriendin van je betreft...waarom zegt ze dat ze onzeker is? Heeft ze op de momenten dat ze dit zegt ook andere klachten die je wel kunt zien?

quote:

Mijn ervaring (en niet alleen maar de mijne) is dat eenmaal gemaakte afspraken afzeggen moeilijker is dan bij voorbaat de afspraak niet maken. Alleen daar is het probleem dat je dan wel "nee" leert te zeggen en ook te zeggen tegen de dingen die je eigenlijk niet wilt.

Maar het is lastig dit numeteenheelsnel goed aan te voelen, dus zei ik vroeger vaak al "ja" en dacht ik later "Waarom heb ik nou alweer toegezegd?!? ".

Op een gegeven moment ben ik (in plaats van dat ik standaard vrijwel meteen al "ja" zei) gaan zeggen "Ik wil er even een nachtje over slapen" en dat hielp wel wat.

Mijn probleem verschoof later naar "te graag toch willen proberen" waardoor ik m'n agenda structureel te vol bleef plannen.

En het is soms idd juist wel leuk geweest, ook al was ik meteen daarna wel erg brak. Maar andere keren deed het me gewoon geen goed en dit vond ik vaak toch lastig inschatten. In de loop der tijd ben ik m'n agenda meer gaan gebruiken en plan ik ook lege plekken in (die ik alleen maar opvul voor iets wat ik eeeecht heel leuk vind!).

Het blijft alleen wel gehannes, maar het is veel beter dan constant over m'n eigen grenzen heen blijven gaan.

Wat ik ook ben gaan doen, is dat ik mezelf meer als een soort "manager van m'n eigen energie" ben gaan zien. Niet dat ik dat leuk vind, maar ik kwam tot de conclusie dat ik wel moest (omdat ik constant leeg was en het gevoel had dat ik achter de feiten aan bleef lopen en eigenlijk minder echt leefde en meer werd geleefd).

Heel herkenbaar je moet er inderdaad bewust in gaan staan en energiemanager gaan spelen het kan helpen omdat samen met een vertrouwenspersoon te doen.
Die dan ook kan aangeven waar soms de pijnprikkel zit en waar je dus over je eigen grens gaat.
En in het begin moet je het heel bewust doen en naar verloop van tijd werd het een tweede natuur voor me.
Maar ik moest ook inderdaad anders kon ik weer elke keer bij de onderste tree van de trap beginnen omdat ik weer heel hard gevallen was.

quote:

Op woensdag 12 april 2017 22:25 schreef Audacia het volgende:

[..]

Heel herkenbaar je moet er inderdaad bewust in gaan staan en energiemanager gaan spelen het kan helpen omdat samen met een vertrouwenspersoon te doen.
Die dan ook kan aangeven waar soms de pijnprikkel zit en waar je dus over je eigen grens gaat.
En in het begin moet je het heel bewust doen en naar verloop van tijd werd het een tweede natuur voor me.
Maar ik moest ook inderdaad anders kon ik weer elke keer bij de onderste tree van de trap beginnen omdat ik weer heel hard gevallen was.

Het lijkt me lastig zo'n vertrouwenspersoon te vinden. Ik weet nieteens bij wie ik naar zoiemand zou kunnen vragen. Ik weet nieteens hoe zoiets heet.

Wat bedoel je met pijnprikkel in deze context? Voor mij wordt het idd wat meer een 2e natuur, maar het is iets waar ik wel altijd rekening mee moet blijven houden (ik denk dan in 1e instantie van het maken en noteren van afspraken en plannen. Ik schrijf ze allemaal in een agenda zodat ik per week overzicht heb wat de hoeveelheid afspraken betreft en wat voor afspraken het zijn).
Wel kan ik nu vrij goed inschatten in hoeverre een afspraak energie zal gaan kosten en in hoeverre ik m'n dagen vol kan plannen.

Ik probeer het zelf (dat je meer de manager van je energie moet gaan zijn) wel anderen bij te brengen en ik probeer ook dingen uit te leggen.

Ik ben in al die jaren nooit iemand tegengekomen die zeg maar hierin gespecialiseerd was, maar misschien begreep ik je niet goed. Ik kom wel mensen tegen die hier -iets- van weten, maar vaak krijg ik dan van die losse (meer onsamenhangende) tips en is het lastig tussen alle ruis van andere op zich goede (maar ook weer losstaande) tips te filteren en tot het besef te komen dat dit een op zichzelf staande handigheid is die je je eigen kunt maken.

Het is ook iets wat je eerst moet beseffen en ondervinden.

quote:

Op woensdag 12 april 2017 21:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Mijn ervaring (en niet alleen maar de mijne) is dat eenmaal gemaakte afspraken afzeggen moeilijker is dan bij voorbaat de afspraak niet maken. Alleen daar is het probleem dat je dan wel "nee" leert te zeggen en ook te zeggen tegen de dingen die je eigenlijk niet wilt.

Maar het is lastig dit numeteenheelsnel goed aan te voelen, dus zei ik vroeger vaak al "ja" en dacht ik later "Waarom heb ik nou alweer toegezegd?!? ".

Op een gegeven moment ben ik (in plaats van dat ik standaard vrijwel meteen al "ja" zei) gaan zeggen "Ik wil er even een nachtje over slapen" en dat hielp wel wat.

Mijn probleem verschoof later naar "te graag toch willen proberen" waardoor ik m'n agenda structureel te vol bleef plannen.

En het is soms idd juist wel leuk geweest, ook al was ik meteen daarna wel erg brak. Maar andere keren deed het me gewoon geen goed en dit vond ik vaak toch lastig inschatten. In de loop der tijd ben ik m'n agenda meer gaan gebruiken en plan ik ook lege plekken in (die ik alleen maar opvul voor iets wat ik eeeecht heel leuk vind!).

Het blijft alleen wel gehannes, maar het is veel beter dan constant over m'n eigen grenzen heen blijven gaan.

Wat ik ook ben gaan doen, is dat ik mezelf meer als een soort "manager van m'n eigen energie" ben gaan zien. Niet dat ik dat leuk vind, maar ik kwam tot de conclusie dat ik wel moest (omdat ik constant leeg was en het gevoel had dat ik achter de feiten aan bleef lopen en eigenlijk minder echt leefde en meer werd geleefd).

Ik weet niet of dit precies overeenkomt met wat er bij jou speelt, ik ben op 't moment nog steeds niet echt helemaal lekker (maar ik wilde ook niet langer wachten met reageren).

Ik merk de laaste tijd heel vaag blijf bij het maken van afspreken "ja ik zie wel". Ik heb er een hekel aan bij andere, maar definitief nee zeggen tegen iemand vind ik ook lastig dus dit is een slechte middenweg Het vervelende vooral vind ik dat als ik bijv tegen een vriendin zeg dat ik niet kan of wil afspreken, ze altijd moet weten wat ik dan gepland heb. Terwijl het haar de helft van de tijd niets aan gaat.

Van te voren inschatten of iets veel energie gaat kosten, lukt mij (nog) niet. En idd toch op veel dingen ja zeggen, omdat ik niets wil missen, niet nog meer mensen teleur wil stellen of weer een zoveelste smoesje moeten verzinnen om ergens onderuit te komen

quote:

Vergelijkbare ervaringen bieden geen garantie voor begrip. Het is lastig uit te leggen, maar ik heb gemerkt dat je dan ook op een andere manier op een vergelijkbaar level moet zitten (dat je een beetje hetzelfde type mens bent). Je moet bepaalde raakvlakken hebben met iemand, anders kan je nog zoveel vergelijkbare ervaringen hebben maar dan zit er nog geen klik (zoals bijvoorbeeld bij veel broers/zussen of bijvoorbeeld klasgenootjes die klik er toch niet zit).

Verder ken ik je vriendin niet, dus daar kan ik verder weinig concreets over zeggen. Het is ook een kwestie van of iemand goed voelt, dat de communicatie lekker loopt (dat het zeg maar wat meer vanzelf gaat)

Ik kan er ook weinig zinnigs over zeggen nu. Soms loopt alles goed en prima. Soms even niet. Ze klinkt wel een beetje als die vriend die je omschreef. Als ik "geluk" heb hoef ik de hele avond niets te zeggen, ze praat wel door. Een beetje begrijpend knikken enzo
Nee dat is wel heel flauw, maar als je haar laat praten kom je er ook echt niet meer tussen

quote:

Wat zijn de dingen die je verwacht in het contact met anderen?
En wat krijg je naar je gevoel te veel? En wat krijg je niet genoeg? Ik krijg een beetje de indruk alsof je niet vindt wat je zoekt/nodig hebt.

Waarom houd je je dan in? Je zou jezelf toch gewoon mogen uitspreken? Als dat niet goed kan...waarom dan niet?

Wat die onduidelijkheid betreft, ik heb geleerd dat de wijze waarop bijvoorbeeld iemand mij wel of niet duidelijk vindt, sterk afhankelijk is van de ontvanger. Vaak kan je met veel pijn en moeite het beeld dat je in je hoofd hebt, toch bij de ander overbrengen. Maar dit kost bergen energie en leverde me weinig op (en dat wat het me opleverde, leek steeds weer te verdampen of zo).

Vind het lastig om aan te geven wat ik dan precies mis of wat ik verwacht. Vooral omdat dit vaak per person verschillend is. Maar denk dat het toch een stuk begrip en compassie is. Ik hoef geen medelijden van mensen, maar iets meer begrip van andere zou fijn zijn.

Maar ik heb het ook met dates. Dat ik er vanuit ga dat die ander hetzelfde wil als ik, vooral omdat we beide aangegeven hadden wat we zochten. Maar uiteindelijk blijkt de praktijk toch anders te zijn. Vind het dan soms lastig me daar bij neer te leggen en dus die verwachting los te laten.

Mezelf daarin uitspreken doe ik vaak niet omdat ik bang ben dat ik teveel zeg. Teveel met mijn vinger ga wijzen en zo dus mensen wegjaag. Dan zeg ik liever niets zodat ik wel nog met die mensen om kan blijven gaan.

quote:

Ik ben vroeger ook heel onzeker geweest, maar vandaar ook dat ik weet dat een onzeker iemand het niet als "ongezellig" of zo zie. Het zeg maar "gewoon samen chillen" vind ik zelf juist een leuke manier om met mensen om te gaan en om elkaar beter te leren kennen. Ik noem het "chillen", want het is ten slotte niet te serieus en juist omdat het minder serieus is, kan ik meer van mezelf laten zien (want er staat niet zoveel op het spel).

Het zorgt er ook voor dat ik niet constant op m'n hoede hoef te zijn en dat helpt ook dat ik minder snel moe ben (waardoor ik uiteindelijk meer kan doen en het is ook beter voor m'n stemming).

Nee ik vind ook niet dat ik ongezellig ben Maar dan moet ik wel de kans krijgen om mensen te leren kennen, om me bij diegene op mn gemak te voelen. En dat duurt gewoon lang. Mensen hebben dat geduld niet. Dan geef ik het van te voren aan, probeer ik zo goed en zo kwaad mogelijk uit te leggen dat het tijd kost. Maar dan ben ik nog "zo stil" of stug of wat dan ook.
Ik weet ook niet hoe ik dat nog duidelijker kan maken. Misschien is het voor extraverte, super zelfverzekerde mensen ook wel heel lastig te begrijpen....

quote:

Het vervelende vooral vind ik dat als ik bijv tegen een vriendin zeg dat ik niet kan of wil afspreken, ze altijd moet weten wat ik dan gepland heb.

Dit vind ik ook behoorlijk bezwaarlijk en sommige mensen die ik ken, hebben ook de neiging me uit te gaan zitten vragen (alsof ik ze iets tekort doe ofzo).

Maar ik mag toch lekker zelf weten met wie ik wil afspreken enzo?

Ik reageer later wel op de rest.

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 09:49 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit vind ik ook behoorlijk bezwaarlijk en sommige mensen die ik ken, hebben ook de neiging me uit te gaan zitten vragen (alsof ik ze iets tekort doe ofzo).

Maar ik mag toch lekker zelf weten met wie ik wil afspreken enzo?

Ik reageer later wel op de rest.

Ik snap het ook niet. Ik ben zelf ook best nieuwsgierig, maar als iemand me niet verteld wat ze gepland hebben snap ik die hint echt wel.
Bemoei je er niet mee.

En is goed hoor. Doe rustig aan

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 09:13 schreef TaMieke het volgende:

[..]

Ik merk de laaste tijd heel vaag blijf bij het maken van afspreken "ja ik zie wel". Ik heb er een hekel aan bij andere, maar definitief nee zeggen tegen iemand vind ik ook lastig dus dit is een slechte middenweg Het vervelende vooral vind ik dat als ik bijv tegen een vriendin zeg dat ik niet kan of wil afspreken, ze altijd moet weten wat ik dan gepland heb. Terwijl het haar de helft van de tijd niets aan gaat.

Van te voren inschatten of iets veel energie gaat kosten, lukt mij (nog) niet. En idd toch op veel dingen ja zeggen, omdat ik niets wil missen, niet nog meer mensen teleur wil stellen of weer een zoveelste smoesje moeten verzinnen om ergens onderuit te komen

Een gedeelte heb ik al beantwoord.

Het steeds moeten verzinnen van een smoesje is gewoon kut (op meerdere manieren).
Stel dat ik op een gegeven moment m'n agenda "moet" pakken omdat ik een nieuwe afspraak moet/wil plannen.
Ik schrijf al m'n afspraken in een papieren agenda en heb 1 week op 1 pagina, want dat vind ik overzichtelijk en als ik een dag per bladzijde nodig heb om al m'n afspraken op te schrijven, dan plan ik er sowieso al teveel.
Ik bekijk dan de weekplanning en kijk waar ik nog wat tussen zou kunnen proppen en ik bekijk het dan ook rationeel en emotioneel (lastig uit te leggen, dus doe ik het maar even gebruikmakend van deze 2 termen).

Rationeel is bijvoorbeeld of ik het wel red om van de ene afspraak naar de volgende te komen en of de potentiële nieuwe afspraak niet te krap op een andere afspraak zit. Ik heb mezelf ook een beetje een regel gegeven dat ik tussen afspraken door in principe altijd even tijd voor mezelf moet kunnen hebben (zodat ik bijvoorbeeld 1 of 2 uur speling heb om van de ene afspraak naar de volgende te komen).

Ook plan ik eigenlijk nooit meer dan 3 dingen op 1 dag. Dingen die voor mij standaard zijn (zoals boodschappen halen etc), zet ik sowieso nooit in m'n agenda, want dan wordt het te rommelig (verlies van overzicht) en zulke dingen kan ik tijdens elk gat in m'n agenda doen.

Emotioneel bekijk ik ook hoe zwaar ik deze afspraken vind (ook al is dit eigenlijk ook een ratio). Ik plan sowieso geen 2 hele zware dingen op dezelfde dag, omdat ik uit ervaring weet dat ik dan bijvoorbeeld de 2e afspraak ga missen of compleet gesloopt ben.

Als een nieuw voorgestelde afspraak dan niet uitkomt, stel ik eerst aan de ander voor om het eventueel op een andere dag te plannen en lukt dat ook niet, dan zal ik helaas een "sorry, gaat me niet lukken" moeten geven. Dan laat ik het ook wel open, maar op een manier waarbij de ander meer afwachtend/geduldig zal moeten zijn.

Soms plan ik dingen zelfs maanden vooruit (zelfs losse afspraken).

Maar eigenlijk is het principe redelijk eenvoudig: Niet meer dan 3 afspraken op een dag (dit zijn dus verplichte dingen zoals een klus bij iemand, afspraak hulpverlener of afspraak vriend) en altijd veel extra tijd/speelruimte tussen afspraken door proberen te plannen.
Bij de "lichte" afspraken kan ik ook meer schuiven en vind ik het ook minder erg ze dicht op een volgende afspraak te hebben.

Gaat dit niet, dan -kan- ik niet. En mensen die dan gaan zitten slijmen/grenzen opzoeken en overschrijden/"onderhandelen" wil ik sowieso niet kennen. Wat ik ook doe is afspraken met mensen die niet moeilijk zouden doen wanneer ik toch wil verplaatsen, juist meer voorrang geven boven de zeikerds die proberen "voor te dringen" ten koste van de mensen waar ik minder stress bij ervaar.

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 09:13 schreef TaMieke het volgende:

[..]

Ik kan er ook weinig zinnigs over zeggen nu. Soms loopt alles goed en prima. Soms even niet. Ze klinkt wel een beetje als die vriend die je omschreef. Als ik "geluk" heb hoef ik de hele avond niets te zeggen, ze praat wel door. Een beetje begrijpend knikken enzo
Nee dat is wel heel flauw, maar als je haar laat praten kom je er ook echt niet meer tussen

Misschien heeft het ook een beetje met een soort van dominantie te maken? Dat sommige mensen wat meer de neiging hebben de kartrekkers te zijn en anderen wat minder snel tijdens een gesprek durven/kunnen insteken waardoor ze zich verbaal eerder plat laten walsen?

Ik denk dat ikzelf qua dominantie tijdens een gesprek een beetje halverwege val. Wel ga ik liever om met mensen die niet gespreksdominanter zijn dan ik (zijn er genoeg van, maar deze geef ik al geruime tijd geen toegang meer tot m'n sociale kring).
Dit komt denk ik o.a. omdat ik dan meer "controle" heb tijdens zo'n gesprek? Ik vind 't ook gewoon heel leuk een erg introvert iemand aan de praat te krijgen en ik leer daar zelf ook weer nieuwe dingen van. Wel moet ik die ander dan ruimte kunnen geven en ik heb wel gemerkt dat dit het beste gaat als ik goed in m'n vel zit.

Aan iemand die de hele avond begrijpend ja-knikt en verder niks inbrengt...dan heb ik zoiets van "dan doe -ik- toch iets fout".

Bij mensen die de neiging hebben veel een gesprek te willen gaan domineren, komt het al snel tot botsingen (ik heb er een hekel aan als mensen m'n grenzen blijven overschrijden, dit is ook een belangrijke reden voor mij dat ik dit zelf ook niet wil doen bij mensen waarbij ik verbaal sterker ben, ik weet hoe kut 't is en vroeger was ik verbaal echt nowhere near waar ik nu ben).

quote:

[..]

Vind het lastig om aan te geven wat ik dan precies mis of wat ik verwacht. Vooral omdat dit vaak per person verschillend is. Maar denk dat het toch een stuk begrip en compassie is. Ik hoef geen medelijden van mensen, maar iets meer begrip van andere zou fijn zijn.

Heb je toevallig ook een hekel aan van die "opbeurende complimentjes"?
Stel je hebt echt een rotdag. Je begint daarover wat te vertellen en na een zin of anderhalf breekt die in en begint met een "AAwww " en begint je daarna met van die goedkope complimentjes te geven "alsof je er vrolijk van zou moeten worden dat je je veters zo symmetrisch gestrikt hebt" of iets anders met een positieve lading wat verder totaal geen relevantie heeft voor het probleem dat je bespreekbaar probeert te maken.

Dan willen ze wel helpen, maar dat kunnen ze niet als ze het niet snappen en ook niet kunnen luisteren.

quote:

Maar ik heb het ook met dates. Dat ik er vanuit ga dat die ander hetzelfde wil als ik, vooral omdat we beide aangegeven hadden wat we zochten. Maar uiteindelijk blijkt de praktijk toch anders te zijn. Vind het dan soms lastig me daar bij neer te leggen en dus die verwachting los te laten.

Mezelf daarin uitspreken doe ik vaak niet omdat ik bang ben dat ik teveel zeg. Teveel met mijn vinger ga wijzen en zo dus mensen wegjaag. Dan zeg ik liever niets zodat ik wel nog met die mensen om kan blijven gaan.

Ik denk eerlijk gezegd dat je dan nog beter wel met je vinger zou kunnen wijzen dan dat je je laat leven (zorg er dan wel voor dat je kritiek wel terecht is of in elk geval een punt heeft. Das sociaal gezien in principe sowieso altijd toegestaan). Mochten andere mensen dit vervelend vinden, zullen ze dit toch zelf moeten aangeven. Wel is dit niet zo eenvoudig zoals ik nu effesnel schets, maar altijd dezelfde respons geven maakt je voorspelbaar (ook voor diegenen die over je heen willen lopen). Zelfde geldt eigenlijk ook voor altijd maar "ja" zeggen.

Zelfs af en toe "nee" zeggen en de andere keren "ja" zeggen, ik denk dat dit het voor anderen al moeilijker in te schatten maakt in of je een makkelijke push-over bent

quote:

[..]

Nee ik vind ook niet dat ik ongezellig ben Maar dan moet ik wel de kans krijgen om mensen te leren kennen, om me bij diegene op mn gemak te voelen. En dat duurt gewoon lang. Mensen hebben dat geduld niet. Dan geef ik het van te voren aan, probeer ik zo goed en zo kwaad mogelijk uit te leggen dat het tijd kost. Maar dan ben ik nog "zo stil" of stug of wat dan ook.
Ik weet ook niet hoe ik dat nog duidelijker kan maken. Misschien is het voor extraverte, super zelfverzekerde mensen ook wel heel lastig te begrijpen....

Als het lang duurt dan neem je die tijd maar. Geven anderen je die tijd niet dan zit je daar sowieso niet helemaal goed.

^{Ik denk dat het voor een extraverte overkomt als een slap kutexcuus en ik heb ook geen zin meer om uit te blijven leggen en steeds maar weer die beschuldigingen te moeten aanhoren...blijkbaar horen dat soort mensen gewoon niet bij mij.}

Al m'n vrienden vallen in de categorie "introvert" tot "meer introvert, met hooguit af en toe een kleine piek boven modaal". Die houden het toch het langste vol met mij

edit:
Ik denk dat het stukje met "dominant" zijn tijdens een gesprek bij mezelf ook erg afhankelijk is van hoe gestrest ik ben. Hoe meer stress ik ervaar, hoe meer ik de neiging kan krijgen om maar door te blijven kletsen, terwijl ik gelijktijdig ook minder doorheb wat het met de ander doet (ik let daar dan minder op en ik ga me er ook niet beter door voelen, word er vaak eerder rustelozer van).
Ik snap het zelf niet helemaal
Wel las ik pasgeleden iets over dat mensen met een burn-out meer gaan praten en dat dat typisch kan zijn. Maar je kunt dit denk ik ook invullen met "naarmate je meer stress ervaart, ga je meer praten en misschien ook meer contact met anderen zoeken (wat het vaak alleen maar erger maakt voor hun en voor jezelf. Vet irritant)".

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 21-04-2017 08:33:38 ]

quote:

Op woensdag 29 maart 2017 17:19 schreef TaMieke het volgende:

[..]

Ik denk dat het dat wel was ja. Niet weten wat te zeggen en er verder niet teveel moeite in willen steken.

Er zijn wel dingen waar ik energie uit haal en die ik graag zou willen delen met andere. Maar die mensen heb ik niet in mijn omgeving.

Soms heb ik van die piekmomenten van zelfvertrouwen. Dan voel ik me goed en durf ik veel meer te zeggen tegen andere. Helaas duurt dat nooit heel lang.
Zo heb ik laatst een reis geboekt voor mezelf. Ik hoopte heel erg dat andere zouden zien dat dat iets goeds was voor me. Maar dan krijg je wat gematigde reacties en "weet je dat wel zeker??" "Kun je dat wel?".

Dat is jammer. Heb je geen mogelijkheid om nieuwe vrienden en kennissen op te doen?

Wat betreft reizen: uit ervaring kan ik je zeggen dat in je eentje reizen veel goeds doet voor vertrouwen in je eigen kunnen en je vermogen om je zelf te redden.
Ander voordeel: je doet alleen dat wat jij leuk vindt.

quote:

Op maandag 8 mei 2017 22:45 schreef Ewelina het volgende:

[..]

Dat is jammer. Heb je geen mogelijkheid om nieuwe vrienden en kennissen op te doen?

Wat betreft reizen: uit ervaring kan ik je zeggen dat in je eentje reizen veel goeds doet voor vertrouwen in je eigen kunnen en je vermogen om je zelf te redden.
Ander voordeel: je doet alleen dat wat jij leuk vindt.

Ben ook eens alleen op reis geweest, naar Krakau. Niks aantrekken wat de rest denkt hoor. Heeft een aantal voordelen: je moet sociaal zijn dus je oefent je skills. Je zoekt avontuur op en dat geeft een kick. Je bent niet als alle anderen en dat alleen al kan je zelfvertrouwen boosten!

Zou nu wel geen hele week gaan maar paar dagen alleen op reis is super hoor!

quote:

Op vrijdag 11 november 2016 13:51 schreef K44S het volgende:
Dit is het grote zelfvertrouwen topic.

Ik lees regelmatig dat mensen moeite hebben met het opbouwen van zelfvertrouwen en vragen zich af hoe zij hier mee om moeten gaan en hoe zij hier aan kunnen werken.

De bedoeling van dit topic:
Deel je ervaring waar door je zelfvertrouwen is aangetast of waar door deze juist is gegroeid!

The skill of self confidence | Dr. Ivan Joseph | TEDxRyersonU

3 tips to boost your confidence - TED-Ed

BELIEVE IN YOURSELF - Motivational Video (ft. Jaret Grossman & Eric Thomas)

Alles verliezen wat je lief had, om verschillende redenen. Vb. Alles verliezen wat je lief had, zoals je huis, schoonfamilie waar je enorm aan gehecht bent, vrienden, huisdieren, werk, omdat je voor jezelf moest kiezen in de relatie (geweld) en volledig back to basic gaan. Vervolgens een nieuwe man ontmoeten die wel leuk is, het zelf verpesten omdat je niet zo goed weet hoe een goede relatie werkt en je dit nog moet leren. Om dan weer alleen verder te gaan en je leven op de rails te krijgen én het wéér lukt, dat heeft mij zelfvertrouwen.

Weet nu wat ik niet wil, wel wil en hoe het moet