Het peutertopic (2-4 jaar) deel 198

Handjes schudden Blue, hier ook een drama met veel soorten groente, ineens van de 1 op de andere dag. Afgelopen week heb ik lasagne gemaakt met prei, ui, paprika, gehakt en dat ging er weer met smaak in.. vooral rauwe paprika piepelen als k aan het snijden ben is erg in trek. Ipv groente idd maar een aanvulling met 2 stuks fruit, meerdere boterhammen met zoet of hartig beleg, bekers melk of karnemelk of soms fruitsap, bakje yoghurt, een gebakken eitje oid..en oja, ze is gek op pannenkoeken, zo komt er wel wat binnen.

En Fazz, dat fantasiespelletje ken ik wel, ze speelt nu graag met haar Duplohuis en speelt dan rollenspelletjes met een papa, mama en een kindje.. met huisdiertjes erbij. Voor de sint/kerst krijgt ze het Ikeakeukentje en wat Duploaanvulling.

Verder hebben we afgelopen week een herfst vensterbank gemaakt met kastanjes, blaadjes en heb ik zelf met haar grassprieten, paddestoelen en parapluutjes geknipt en geverfd iedereen die langsloopt mag dat weten en ze wijst dan triomfantelijk naar het raam 'kijk Niene gemaakt'

[ Bericht 17% gewijzigd door Rijstebuiltje op 01-11-2016 11:43:06 ]

quote:

Op dinsdag 1 november 2016 08:39 schreef Franny_G het volgende:
Ja, daar twijfel ik ook wel eens aan, Fazz. I drinkt ook weinig melk en wil de laatste tijd ineens geen yoghurt meer als toetje. Ze wil alleen nog maar appels eten. . . Gelukkig wel kaas. Maar ik vind het ook lastig in te schatten wanneer het voldoende is.

Ik ben trouwens wel benieuwd hoe anderen hier omgaan met het dwingende karakter van hun peuter. I is echt een pitbull als ze iets in haar hoofd heeft zitten. Ze trekt alles uit de kast om haar zin te hebben: van door blijven zeuren tot je er gek van wordt (gewoon 100 x blijven herhalen wat je wil), tot boos worden, tot huilen, tot op de grond liggen en met dingen gooien of ons slaan. Of het gewoon wel gaan doen, terwijl wij duidelijk hebben gezegd dat het niet mag. 'Ik doe het wel, mama!'
Soms is het vrij moeilijk om niet toe te geven om er maar vanaf te zijn. En het is ook wel eens lastig in te schatten in hoeverre iets de strijd waard is. Maar zoiets als 'nee is nee' gaat er bij haar vooralsnog niet in. En een uitleg over waarom iets niet kan of mag ook niet, daar gaat ze tegenin 'Nee, dat is niet zo!' etc.

Ik heb haar gisteren voor dit gedrag twee keer even op de gang gezet. Tja, ik vind dat toch een nogal vervelende manier om iets duidelijk te maken, maar ik wist het ook niet meer zo goed, en ze ging over mijn grenzen heen.

Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt. Hij probeert dan op deze manier zijn controle ergens over terug te nemen. Dit inzicht helpt helaas niks om ook een oplossing te vinden... Ik zeg, als ik echt klaar ben ermee, dat ik echt snap dat hij iets heel graag wil, maar dat we al nee hebben gezegd en ik niet meer in discussie ga. Hij mag boos en verdrietig zijn en ik wil hem dan graag troosten en knuffelen, maar ik stop met erover praten. Dat gaat niks veranderen en alles is al gezegd. Soms helpt dat om hem uit dat cirkeltje te komen. En heel af en toe brengen we hem naar zijn kamer om daar even rustig te worden (met of zonder 1 van ons), omdat hij zijn boosheid uit op zijn broertje of spullen. Dat voelt niet leuk, maar soms is hij gewoon overprikkeld en zit hij na 2 minuten rustig te spelen daar, dan had hij die rust even nodig.

quote:

Op dinsdag 1 november 2016 11:50 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt. Hij probeert dan op deze manier zijn controle ergens over terug te nemen. Dit inzicht helpt helaas niks om ook een oplossing te vinden... Ik zeg, als ik echt klaar ben ermee, dat ik echt snap dat hij iets heel graag wil, maar dat we al nee hebben gezegd en ik niet meer in discussie ga. Hij mag boos en verdrietig zijn en ik wil hem dan graag troosten en knuffelen, maar ik stop met erover praten. Dat gaat niks veranderen en alles is al gezegd. Soms helpt dat om hem uit dat cirkeltje te komen. En heel af en toe brengen we hem naar zijn kamer om daar even rustig te worden (met of zonder 1 van ons), omdat hij zijn boosheid uit op zijn broertje of spullen. Dat voelt niet leuk, maar soms is hij gewoon overprikkeld en zit hij na 2 minuten rustig te spelen daar, dan had hij die rust even nodig.

Hier nog zo'n peuter... De laatste weken is het erger dan ooit. Ik verklaar ook regelmatig de discussie voor gesloten. Verdrietig zijn mag, maar doorzeuren heeft geen zin.

Ik hoop dat t overgaat als ie eenmaal op school zit, lijkt er op dat ie wat meer uitdaging nodig heeft, en vooral contact met andere kinderen. Afleiding is key hier.

quote:

Op dinsdag 1 november 2016 11:53 schreef mousemicky het volgende:

Ik hoop dat t overgaat als ie eenmaal op school zit, lijkt er op dat ie wat meer uitdaging nodig heeft, en vooral contact met andere kinderen. Afleiding is key hier.

Ja, dat lijkt het bij I ook wel te zijn. Ze is verbaal sterk, en kan zich daarin goed roeren, maar andere kinderen geven op andere manieren tegenwicht en uitdaging en dat heeft ze volgens mij echt nodig. Ze ging vanochtend in ieder geval weer huppelend naar het kdv. Ik ben echt blij dat ze daarheen gaat. Ze kan er echt haar 'ei' kwijt.

quote:

Op dinsdag 1 november 2016 11:50 schreef Phaidra het volgende:

[..]

Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt.

Bij I gaat het veel gepaard met 'claimgedrag' naar mij toe. Daar zal ook een reden voor zijn. Maar ik vind het niet zo eenvoudig om die goed te achterhalen. Ze krijgt echt veel aandacht van mij, maar het lijkt nooit genoeg, alsof ze juist met mij iets uit wil vechten en tegelijkertijd ook continue bevestiging wil krijgen. Nu ik dit zo typ denk ik ineens: oh, dat is ook best logisch misschien. Ik ben degene bij wie ze zich het meest veilig voelt. Ze probeert dingen uit, test haar grenzen, maar wil ook voelen dat ik haar niet loslaat.

Met haar vader heeft ze dit niet zo sterk. Als ik hen samen bezig zie/hoor, is er minder strijd, gaat ze minder tegen hem in, lijkt het.

Soms lijkt het voor ons beide echt even beter dat we los zijn van elkaar: zij naar het kdv en ik naar mijn werk. Even ieder z'n eigen ding. .

Dat claimgedrag herken ik ook. Bij alles was het "MAMA MOET HET DOEN". Ik werd er helemaal gek van. Ik heb ook regelmatig gezegd: Mama kan niet alles alleen doen. Je hebt ook een papa en die kan je ook erg goed helpen. Ik voelde me ook zo rot tegenover mijn vriend. Hij was er echt verdrietig over. Het claimgedrag werd wel beter als we alles heel voorspelbaar maakten. We wisselen elkaar heel strikt af met de kinderen naar bed brengen, bijvoorbeeld. Ene dag doe ik I, en dan zit ik met het avondeten naast A. En de volgende dag andersom. Het geeft I. houvast en gek genoeg was dat voldoende.

Naar school gaan heeft zeker geholpen. Hij werd daardoor binnen 2 weken een heel ander kind. Inmiddels gaat hij volle bak naar school en BSO (en vrijdag aan het eind van de middag zwemles) en merk ik dat hij weer te vermoeid is om thuis nog zichzelf 'in balans' te houden. Dus zijn ook de discussies en drama's teruggekeerd. Vanmorgen nog was hij heel boos omdat hij niet zelf zijn kamerdeur wilde openmaken en ik dat niet op afroep voor hem wilde doen. Echt hoor, soms maakt hij het zichzelf zo moeilijk .

Ja, het aankondigen en alles van tevoren bespreken, werkt altijd wel goed. Maar ik merk ook dat ik door de zwangerschap minder kan hebben en minder geduld heb. Balen vind ik dat wel. Vanavond was ik alleen met I en bij het naar bed brengen ben ik uit mijn slof geschoten toen ze weer erg aan het zeuren was over iets en niet luisterde. Ik heb wel sorry tegen haar gezegd, maar ik vind het zo'n rotgevoel als ik mijn zelfbeheersing verlies bij m'n kind en de neiging krijg haar door elkaar te rammelen. In plaats van haar door elkaar te rammelen, gooide ik een sok van haar door de kamer, en daar schrok ze ook al erg van. .. .

Franny, dat is ook een rotgevoel. Ik herken het kortere lontje ook helaas....

Stomme hormonen..
Een sok valt trouwens nog mee. Bij mijn vorige zwangerschap heb ik een keer met een fietspomp staan gooien omdat het me niet lukte mijn fietsband op te pompen. . .

Hormonsters-boks
Zo viel ik vandaag ook achteraf onredelijk uit maar was even zo klaar met het uitdagen en zuigen

Sterkte met de hormonsters dames Volgens mij zijn jullie allen supergoede moeders die het hartstikke goed doen met jullie spruitjes!

_{En ik hoop dat de mijnes het zo goed blijft doen op onvoorspelbaar en onregelmatig, het is met ons werk echt niet te sjeffen dat we precies om en om eten/bed brengen kunnen doen Allebei onregelmatige werkdagen en vooral ik ben best vaak 's avonds weg.}

Dat dwingende is in zekere mate herkenbaar, Franny

Ik mocht vandaag niet eens de supermarkt in van Lou. Zij rent naar binnen en ik loop mee. Begint ze boos te roepen "Nee mama, niet binnen! " en probeert me weer naar buiten te duwen. Huilen omdat dat niet lukte, natuurlijk

JM, die regelmaat is er hier ook niet hoor Zolang iedereen goed in z'n vel zit is dat toch prima? áls de behoefte van L al anders wordt dan vind je daar ook wel weer een weg in

Niet te ver vooruitkijken helpt Ik keek laatst naar het schoolrooster en werd meteen zenuwachtig over hoe we dat ooit gaan regelen; de gedachte aan voorschoolse/school/BSO op een dag Over 1,5 jaar komt dat vast ook wel goed. _Toch??!

Als ie t nu goed trekt dan komt dat vast goed JM.

Wij besteden er nu wel meer aandacht aan omdat hij echt boos op mij is vaak als ik bijvoorbeeld hem uit bed haal of naar hem toega als hij boos is en ik bijna alleen maar MAMA WEG NIET MAMA!! hoor, compleet met wegduwen/trappen naar me/slaan met zijn tiny ineffectual fists. Alleen als hij weer dat papa er is trouwens... als ik alleen thuis ben no problemo.

Driftbuien zijn wel heel heftig nu. Hijnisbdan echt hysterisch, schreeuwt, schopt en krioelt over de vloer. Selectie van vandaag: Als de trein niet op de rails wil blijven, als de beker niet helemaal tot de rand vol zit, als er iets op het bors ligt dat hij niet wil eten, als de cracker zichtbaar is door de appelstroop heen, als hij niet zelf alleen de zware waterkan leeg mag schenken in 1 beker. als hij niet met zijn hoofd op de grond mag beuken/we er een kussen tussen doen bij een deiftbui, als nijntjekoekje kapot oor heeft en mama en papa het niet kunnen maken, als de pasta niet warm/koud genoeg is, als appelsap geen aardbeilimonade blijkt te zijn, als je geen yoghurt in tien bakjes krijgt, als je niet nóg meer Peppa big mag kijken,etc etc. Afleiden werkte ook niet meer... hij moest echt door die emoties heen.

Maar....het lijkt na zo'n heftige middag wel wat beter te gaan. Vandaag was ook heel lastig voor hem (kiezen komen met twee of drie tegelijk door geloof ik en geslapen in de auto, maar 20 min, en daarna niks meer).

Ik heb zelf veel aan de tips op de site van janet lansbury. Heel prettig vond ik die om te lezen! Het lukt ook wel aardig om ze toe te passen en voorzichtig durf ik wel te zeggen dat t Melle rust geeft, ondanks een gildagje...

Hier ook herkenbaar! En ik heb er hier ook regelmatig over gespuid. Het gaat nu wel beter overigens. Maar de dame heeft ook een sterke controledrang en reageert met name alles op mij af of probeert dingen uit. Bloedirritant, maar ook wel mooi natuurlijk.

Franny, ik smijt ook regelmatig met iets, en krijg nu dan op mn kop dat dat niet mag. Of ze zegt dat ik niet zo moet schreeuwen want dat vindt ze niet leuk / doet zeer aan haar oren

Gelukkig zitten er regelmatig heel fijne perioden bij, en dan zie ik ineens in wat er broeit en hoe ik het aan kan pakken.

Janet Lansbury haar tips vind ik ook echt heel fijn.
voor je middag.

Hier ook soms heel dwingend. En ook vaak een grote mond (op het brutale af)
De ene keer kan ik er beter mee omgaan dan de andere keer

Franny,

Hier trouwens een fase dat ze het liefst weer baby wil zijn en ineens dingen niet meer kan (schoenen aantrekken, zelf eten)
Ook vanmiddag in het park. Ze ging op de grond zitten en kon niet meer opstaan. Ik heb een eindje verder gewacht totdat ze zelf opstond. Huilend stortte ze in mijn armen.
Maar ik vind het moeilijk om te bepalen wat nu wijsheid is. Meegaan of haar eraan herinneren dat ze die dingen echt zelf kan doen

Dat heeft I ook Omen. Dan is ze een baby, gaat ze kruipen of moet ze opgetild worden en kan ze alleen dada zeggen. Het is soms lachwekkend, soms irritant, maar ik laat het wel zo. Er zit volgens mij een besef achter van dat ze groter worden en steeds meer kunnen. En dat is best eng allemaal.

Bedankt voor de tip, kwak, van die website. Ga ik eens lezen.

Ik vertel mezelf soms maar even dar ze nog steeds maar 3,5 is. En dan omarm ik de momentjes dat ze niet alles zelf hoeft te kunnen.

Ik leer haar immers ook dat je hulp mag vragen als iets niet lukt. Dus helemaal fijn als ze dat doet, in plaats van perse alles zelf te willen doen.

Ow is ook heel erg van het niet kunnen en "baby" spelen.
Hij zei alleen ooit tegen mij: Js kan het ook niet. Dus ik snap hem nu en doe best veel voor hem. Ik weet dat hij het namelijk wel zelf kan

Herkenbaar hoor Kwak, Js is precies zo.
Als papa er ook is, dan doe ik alles verkeerd. Maar zonder papa ben ik de beste Alleen Ow is nu juist meer op mij gericht en dat maakt het hier gemakkelijker. En ik had dit bij Ow ook en dat werd op een gegeven moment ook minder

Ga het artikel ook eens lezen

Genoeg over mij, hoe gaat t met mij?

Exode, dat huis

Wat een leuke/handige website Kwak!

Ik heb over peuters ooit een boek gelezen, "The happiest toddler on the block". Dat boek heeft me toen met L echt door peuterbuien heen geholpen. Met heel simpele dingen die eigenlijk common sense zijn, maar waar ik destijds toch nog niet bij stil had gestaan.

Ik ben even weinig aanwezig hier want ik werk momenteel zo'n 60 uur per week en daarnaast heb ik zondagmorgen om 2:16 uur één van de meest mooie momenten van mijn leven meegemaakt. De geboorte van mijn nichtje L.ynn. Ik mocht haar aanpakken toen ze geboren werd. Het was zo'n prachtbevalling. Het duurde maar 1.5 uur in totaal, maar het was zo ontspannen en sereen en mooi. Bizar wel om het van de andere kant mee te maken, maar zó bijzonder.
En na de bevalling heb ik toen mijn zusje en zwager even gingen slapen 4 uur met verse baby op me gelegen.

Wat mooi Nikki! En wat een heftige werkweken zeg!

Wat mooi dat je je nichtje mocht aanpakken Nikki. Let je wel op jezelf met zulke werkweken?

Dank voor jullie inzichten Franny en LB.

Nikki, wat werk jij veel.
En de geboorte van je nichtje mee mogen maken.

Wat ontzettend tof en bijzonder nikki

Ik praat even minder mee omdat mijn peuter echt knalhard aan het peuteren is. Ik hoor de hele dag alleen maar gebrul en gejank, wat ik ook doe. Er is werkelijk niets wat madam kan pleasen en ik vind het dus ook even wat minder gezellig allemaal

sterkte sq. wellicht voelt ze toch je zwangerschap aan en uit zich dat zo. niet leuk in ieder geval.

Wauw, wat ontzettend mooi en bijzonder Nikki

Peuterbuien.. Tussen 2 en bijna 3 jaar was hier 1 hele grote peuterbui . Wat we ook deden, niks was goed. Het hielp idd om te realiseren dat hij pas <leeftijd> was en 'alsjeblieft laat dit een fase zijn'. Nu is alles wat rustiger. Hij kan zich wat beter uiten en we snappen elkaar weer wat meer .
Motto van het verhaal: Er is hoop .

Ach, zo te lezen is het gedeelde smart

quote:

Op woensdag 2 november 2016 08:34 schreef Stormqueen het volgende:
Ach, zo te lezen is het gedeelde smart

Wanneer begint je verlof? Mama veel thuis vond mijn peuter echt heerlijk. En omdat ik niet veel meer kon vaak lekker samen tv kijken, boekjes lezen of in bad. Heel gezellig

Ik kwam gisteren thuis en het eerste wat meneer me vertelde was dat ie zn zusje pijn had gedaan Het praten gaat steeds beter en ik vind het zo gezellig. Kleine kletsmajoor

Wow Nikki, dat is gaaf! Gaat alles goed?

Oh Nikki wat moet dat bijzonder zijn geweest! En wat tof dat jij haar aan mocht pakken.

Ha, meer peuterbuien hier. Het is hier ook wat begonnen, merk ik. Een klein broertje erbij is natuurlijk ook een uitdaging. We proberen haar zoveel mogelijk 1-1 aandacht te geven en S wat te "negeren", en dat vindt ze fijn, maar dat kunnen we natuurlijk niet altijd timen. Zo lag ik met haar in ons bed gisteren om even te slapen, maar S moest echt drinken. Dus baby piepte en man vroeg of ie boven kon komen. Toen kroop ze bijna in me en sloeg har armen heel hard om mij heen. Niet makkelijk, om je moeke te delen.
Maar ze is gisteren na een bui van een half uur op mij in slaap gevallen. Ze zijn ook nog maar zo klein. Ze weten veel, kunnen veel, maar kunnen het zelf allemaal niet bijbenen.

SQ, wij hadden tijdens mijn zw-schap dat de buien begonnen. Goede timing, zo tegelijk met dat ik zo gereduceerd was. Maar ik denk dat het misschien daardoor ook getriggered werd. Ik kon er immers niet voor haar zijn zoals voorheen. Arme ding snapte er niks van