Calcium kun je ook uit andere voeding halen; http://eten-en-drinken.in(...)zuivelproducten.htmlquote:Op dinsdag 1 november 2016 08:30 schreef Fazzoletti het volgende:
Annie
Mijn peuter drinkt heel weinig melk en eet geen yoghurt/kaas. Nu eet hij verder wel veel gezonde dingen dus ik heb me niet druk gemaakt over een evt calciumtekort. Hoe vaak zouden ze melkproducten moeten eten om voldoende calcium binnen te krijgen? Ik zou evt wat vaker fruitsmoothies met melk/yoghurt kunnen maken, dat drinkt hij wel
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Appels zijn hier ook favoriet. Meneer eet er wel 3 of 4 op een dag. En daarnaast dan nog een peer en een banaan. Twee of drie boemterhammen (die hou ik erin ) en dan s avonds drie hapjes als we geluk hebben en een beker yoghurt. Overdag minder laten eten resulteert helaas niet in beter eten s avonds. We doen dus maar de monkey platter tijdens het koken, dan gaan er lekker veel groenten in.quote:Op dinsdag 1 november 2016 08:39 schreef Franny_G het volgende:
Ja, daar twijfel ik ook wel eens aan, Fazz. I drinkt ook weinig melk en wil de laatste tijd ineens geen yoghurt meer als toetje. Ze wil alleen nog maar appels eten. . . Gelukkig wel kaas. Maar ik vind het ook lastig in te schatten wanneer het voldoende is.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe anderen hier omgaan met het dwingende karakter van hun peuter. I is echt een pitbull als ze iets in haar hoofd heeft zitten. Ze trekt alles uit de kast om haar zin te hebben: van door blijven zeuren tot je er gek van wordt (gewoon 100 x blijven herhalen wat je wil), tot boos worden, tot huilen, tot op de grond liggen en met dingen gooien of ons slaan. Of het gewoon wel gaan doen, terwijl wij duidelijk hebben gezegd dat het niet mag. 'Ik doe het wel, mama!'
Soms is het vrij moeilijk om niet toe te geven om er maar vanaf te zijn. En het is ook wel eens lastig in te schatten in hoeverre iets de strijd waard is. Maar zoiets als 'nee is nee' gaat er bij haar vooralsnog niet in. En een uitleg over waarom iets niet kan of mag ook niet, daar gaat ze tegenin 'Nee, dat is niet zo!' etc.
Ik heb haar gisteren voor dit gedrag twee keer even op de gang gezet. Tja, ik vind dat toch een nogal vervelende manier om iets duidelijk te maken, maar ik wist het ook niet meer zo goed, en ze ging over mijn grenzen heen.
Ik vergat dat ook altijd. Sinds we overgestapt zijn op kauwvitamines nooit meer, want J komt er zelf om vragen (vitaminesnoepjes). Zelfs dreumes snapt t al, en komt soms aangelopen met het potje vitamines (we hebben een variant die mag vanaf 1 jaar).quote:Op dinsdag 1 november 2016 10:26 schreef Fazzoletti het volgende:
Nu nog eens vitamine D druppels kopen, sinds ze op zijn al maanden is dat helemaal uit ons systeem
Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt. Hij probeert dan op deze manier zijn controle ergens over terug te nemen. Dit inzicht helpt helaas niks om ook een oplossing te vinden... Ik zeg, als ik echt klaar ben ermee, dat ik echt snap dat hij iets heel graag wil, maar dat we al nee hebben gezegd en ik niet meer in discussie ga. Hij mag boos en verdrietig zijn en ik wil hem dan graag troosten en knuffelen, maar ik stop met erover praten. Dat gaat niks veranderen en alles is al gezegd. Soms helpt dat om hem uit dat cirkeltje te komen. En heel af en toe brengen we hem naar zijn kamer om daar even rustig te worden (met of zonder 1 van ons), omdat hij zijn boosheid uit op zijn broertje of spullen. Dat voelt niet leuk, maar soms is hij gewoon overprikkeld en zit hij na 2 minuten rustig te spelen daar, dan had hij die rust even nodig.quote:Op dinsdag 1 november 2016 08:39 schreef Franny_G het volgende:
Ja, daar twijfel ik ook wel eens aan, Fazz. I drinkt ook weinig melk en wil de laatste tijd ineens geen yoghurt meer als toetje. Ze wil alleen nog maar appels eten. . . Gelukkig wel kaas. Maar ik vind het ook lastig in te schatten wanneer het voldoende is.
Ik ben trouwens wel benieuwd hoe anderen hier omgaan met het dwingende karakter van hun peuter. I is echt een pitbull als ze iets in haar hoofd heeft zitten. Ze trekt alles uit de kast om haar zin te hebben: van door blijven zeuren tot je er gek van wordt (gewoon 100 x blijven herhalen wat je wil), tot boos worden, tot huilen, tot op de grond liggen en met dingen gooien of ons slaan. Of het gewoon wel gaan doen, terwijl wij duidelijk hebben gezegd dat het niet mag. 'Ik doe het wel, mama!'
Soms is het vrij moeilijk om niet toe te geven om er maar vanaf te zijn. En het is ook wel eens lastig in te schatten in hoeverre iets de strijd waard is. Maar zoiets als 'nee is nee' gaat er bij haar vooralsnog niet in. En een uitleg over waarom iets niet kan of mag ook niet, daar gaat ze tegenin 'Nee, dat is niet zo!' etc.
Ik heb haar gisteren voor dit gedrag twee keer even op de gang gezet. Tja, ik vind dat toch een nogal vervelende manier om iets duidelijk te maken, maar ik wist het ook niet meer zo goed, en ze ging over mijn grenzen heen.
Hier nog zo'n peuter... De laatste weken is het erger dan ooit. Ik verklaar ook regelmatig de discussie voor gesloten. Verdrietig zijn mag, maar doorzeuren heeft geen zin.quote:Op dinsdag 1 november 2016 11:50 schreef Phaidra het volgende:
[..]
Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt. Hij probeert dan op deze manier zijn controle ergens over terug te nemen. Dit inzicht helpt helaas niks om ook een oplossing te vinden... Ik zeg, als ik echt klaar ben ermee, dat ik echt snap dat hij iets heel graag wil, maar dat we al nee hebben gezegd en ik niet meer in discussie ga. Hij mag boos en verdrietig zijn en ik wil hem dan graag troosten en knuffelen, maar ik stop met erover praten. Dat gaat niks veranderen en alles is al gezegd. Soms helpt dat om hem uit dat cirkeltje te komen. En heel af en toe brengen we hem naar zijn kamer om daar even rustig te worden (met of zonder 1 van ons), omdat hij zijn boosheid uit op zijn broertje of spullen. Dat voelt niet leuk, maar soms is hij gewoon overprikkeld en zit hij na 2 minuten rustig te spelen daar, dan had hij die rust even nodig.
Ja, dat lijkt het bij I ook wel te zijn. Ze is verbaal sterk, en kan zich daarin goed roeren, maar andere kinderen geven op andere manieren tegenwicht en uitdaging en dat heeft ze volgens mij echt nodig. Ze ging vanochtend in ieder geval weer huppelend naar het kdv. Ik ben echt blij dat ze daarheen gaat. Ze kan er echt haar 'ei' kwijt.quote:Op dinsdag 1 november 2016 11:53 schreef mousemicky het volgende:
Ik hoop dat t overgaat als ie eenmaal op school zit, lijkt er op dat ie wat meer uitdaging nodig heeft, en vooral contact met andere kinderen. Afleiding is key hier.
Bij I gaat het veel gepaard met 'claimgedrag' naar mij toe. Daar zal ook een reden voor zijn. Maar ik vind het niet zo eenvoudig om die goed te achterhalen. Ze krijgt echt veel aandacht van mij, maar het lijkt nooit genoeg, alsof ze juist met mij iets uit wil vechten en tegelijkertijd ook continue bevestiging wil krijgen. Nu ik dit zo typ denk ik ineens: oh, dat is ook best logisch misschien. Ik ben degene bij wie ze zich het meest veilig voelt. Ze probeert dingen uit, test haar grenzen, maar wil ook voelen dat ik haar niet loslaat.quote:Op dinsdag 1 november 2016 11:50 schreef Phaidra het volgende:
[..]
Zoooo herkenbaar! Mijn kleuter is precies zo (en was dat als peuter ook). Ik heb er vooralsnog geen oplossing voor. Vaak is er onderliggend een ander 'probleem', iets wat hem dwars zit of dat hij spannend vindt.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |