Japan, maar dan niet in Tokyo, deel VI (6)

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 17:26 schreef Spanky78 het volgende:
Jij kunt toch zo elders aan de slag? Als het niet ergens aan een universiteit is, een bedrijf als asml waar ze toch wel eea doen aan R&D?

Toen het wat tegen zat, de afgelopen jaren, ben ik wel eens met grote R&D firma's gaan praten, maar daar zou ik weer van voor af aan moeten beginnen. Had ook niet echt het idee dat ze op me zaten te wachten. Maar daarmee zou ik ook jaren ervaring en een aantal patenten die schreeuwen om een startup opgeven.

De Yanks geven tot $1 miljoen (!) aan subsidie (gift) voor een startup (SBIR grant), als je een werkend prototype hebt (in Japan maximaal $300k, en Japanse formulieren). Ik heb een (slapende) adjunct positie bij een Amerikaanse universiteit, waarmee ik op zo'n subsidie in kan schrijven. En een Greencard. En meerdere prototypes. Als de subsidie wordt toegekend, kan er een bedrijfje worden opgezet.

Naast manuscripten schrijven, wordt t dus ook tijd om een subsidieaanvraag op te stellen.

quote:

Op zondag 9 oktober 2016 23:34 schreef Monkeymind het volgende:
Dank voor al je tips Lyrebird!
Maar nu je een nieuwe baan moet zien te vinden, is een universiteit in Korea geen optie? Daar komt je vrouw toch vandaan?

Om te leven is Korea wel een optie (in het KAA Zuid-Korea topic heb ik meerdere bijdragen geleverd, omdat ik daar nog wel eens op bezoek ga). Korea is geen Japan, maar het is wel Oost Azië en mensen zijn vriendelijk, beleefd, en hebben een opvoeding gehad. Koreanen zijn wat directer dan Japanners, en dat communiceert gemakkelijker. Men is er wat internationaler georiënteerd.

Een nadeel is dat ze daar nog hiërarchischer zijn dan in Japan, en bepaalde rituelen hebben die nog strikter worden nageleefd. Denk aan drinken en lachen met de baas (nee dank je) en het maken van buigingen. Alhoewel men directer is, kennen ze ook in Korea het om de hete brij heen draaien.

Als het om werken gaat, wil ik wel weer eens met mensen samenwerken die A zeggen, en A bedoelen.

Lastige spagaat..

[ Bericht 9% gewijzigd door Lyrebird op 10-10-2016 06:56:52 ]

quote:

Op maandag 10 oktober 2016 06:01 schreef Gaoxing het volgende:
Spannend LB! Altijd fijn, new beginnings

Vind je? Mevrouw Lyrebird kijkt er ook zo naar uit, maar ik heb het niet op verandering. Vooral de verhuizing is iets waar ik nogal tegen op kijk. Niet alleen ons huis, maar ook het lab. Hopelijk.. Moet nog overleggen met de VP Research, of ik al die spulletjes mee mag nemen. Dat zou een overstap naar een andere universiteit wat eenvoudiger maken, omdat het om hardware gaat waar een flink prijskaartje aanhangt.

Maar, om positief te blijven: nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Ja, de onzekerheid knaagt al meer dan zes jaar, en dat is het afgelopen jaar alleen maar erger geworden, door de perikelen rondom het instituut. Nu dus de vlucht vooruit: publiceren, subsidie aanvragen, en solliciteren.

Jan Raas

Een surrealistisch stukje vandaag.

De afgelopen weken zijn zenuwslopend geweest, omdat ik aan het solliciteren ben, en dat is niet iets wat in mijn bloed zit. In mijn 22-jarige carriere heb ik nog nooit met succes op een baan gesolliciteerd; ik heb het geluk gehad altijd gevraagd te worden. De keren dat ik uit eigen beweging een sollicitatiebrief heb geschreven (op de vingers van 1 hand te tellen), zijn altijd op een mislukking uitgelopen. Het is nu 1 november, en als er niets verandert, dan sta ik per 1 april op straat.

Nee, zo erg is het niet. Er zijn mogeljikheden om in labs in het buitenland aan de slag te gaan, om daar dan in te schrijven op subsidies, om zo in mijn eigen bestaan te voorzien. Niet ideaal, want ik zou het liefst een normale academische positie hebben, en bijvoorbeeld de studenten waar ik nu mee samenwerk, mee willen nemen. Maar er gloort wat hoop. Stug door blijven schrijven, de heren en dames commissieleden laten weten hoe ik over onderwijs denk (it sucks), vertellen wat voor een geweldige onderzoeker ik wel niet ben, wie weet hoe een koe een haas vangt.

Dat het niet allemaal kommer en kwel is, blijkt wel uit de droom die ik vannacht had.

In de droom kom ik Jan Raas tegen. Geen idee waarom ik over Jan Raas droom, maar Jan Raas ben ik eens in een hotel in Mierlo tegen het lijf gelopen, voor de voorbereiding van zijn Buckler-ploeg op de Tour de France. Mijn onderbewustzijn heeft moeite om Jan Raas goed te tekenen. Hij ziet er wat ouder en moe uit, heeft een grijs baardje. Is dit echt Jan Raas? Ja, het is hem wel, hij spreekt met een Zeeuwse tongval. Jan spreekt over een rit in de Vuelta, en doet dat door een microfoon. Zo'n draadloos geval. Geen idee waarom hij tegen mij door een microfoon praat. Als ik om me heen kijk, dan zie ik toch meer mensen naar hem luisteren. Dat verklaart de microfoon. Naast Jan zit een oude vrouw, die ligt te knikkebollen in een stoel. Het knikkebollen verandert langzaam in een diepe slaap, waarbij de vrouw snurkt, met het hoofd iets naar achteren gekanteld. Jan krijgt de lachers op zijn hand, maar ik heb niet gehoord wat er nou zo grappig is. Nadat hij het publiek heeft bedankt, kijkt hij vertwijfeld om zich heen, en naar zijn microfoon. Je ziet 'm denken, wat moet ik met dat ding? Impulsief stopt hij de microfoon in de openstaande mond van de oude vrouw, die prompt de microfoon doorslikt.

Het dit is toch niet normaal?? van de vrouw, die een erg rood hoofd heeft gekregen, wordt versterkt weergegeven, met zo'n feedback piep, want de microfoon staat nog aan. Op dat moment realiseer ik me dat het maar een droom is, en word ik lachend wakker.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 01-11-2016 09:36:16 ]

Het piept en het kraakt

Als je in het weekend in het winkelcentrum rondloopt, dan krijg je de indruk dat ons stadje een erg jonge bevolking heeft, met heel erg veel kinderen. Maar er zijn steeds meer tekenen dat ons stadje vergrijst, waar we bij staan.

In onze buurt zijn er twee grote supermarkten. Bij een supermarkt staan er bijna alleen nog maar Chinese studenten achter de kassa (allemaal studenten aan 'onze' universiteit, wat eigenlijk een soort van uitzendbureau voor goedkope arbeid is). De kassa's hebben een ingebouwd stemmetje, die iedere keer aangeeft hoe duur een product is. Bij andere supermarkten worden die bedragen meestal door de cassieres zelf gepreveld. Maar nu snap ik dus waarom ze dat aan een apparaat overlaten, want veel studenten hebben een accent dat nog zwaarder is dan de mijne, en dat wil wat zeggen.

Bij een andere supermarkt hebben ze sinds kort twee kassa's ingeruild voor maar liefst 6 zelfscanners, waarbij je zelf je boodschappen mag scannen. Met een Engelse knop er op voor mensen zoals ik.

Service staat nog steeds centraal in Japan, en daarom heeft het ws. zo lang geduurd voordat ze hier van die zelfscanners hebben ingevoerd. Want door Japanse ogen gezien is zo'n apparaat een kleine belediging voor de klant. Iets zegt me dat de bedrijven niet anders kunnen, omdat ze op geen andere manier aan (goedkoop) personeel kunnen komen. Als je namelijk achter zo'n kassa wil gaan staan, zul je toch bekend moeten zijn met de gangbare omgangsvormen.

Ook wel apart, de eerste Indiaase dame achter de kassa bij McDonalds! Haar Japans was (helaas) perfect, want daar stond ik dus in mijn gare Japans een ebi-burger (een soort van broodje kroket, maar dan met garnalen) en een fishfilet sandwich te bestellen.

Laatst was ik in een speeltuintje met onze oudste spruit, en naast het speeltuintje stond iets dat op een klein schooltje leek. In plaats van dat het klaslokaal vol zat met Japanse kindertjes, bleken zo'n tien oude vandagen bezig te worden gehouden door enthousiaste verzorgers.

Enfin, als ik door de Eindhovense binnenstad loop, krijg ik ook wel eens het idee dat er een grijs virus is uitgebroken. Maar toch, hoe gaat deze maatschappij zich redden? Nog meer goedkope arbeid uit het buitenland halen? Wat voor een gevolgen gaat dat voor de cultuur van dit land geven? De Japanse Galapagos eiland cultuur?

Wat voor de Japanse aanpak pleit, is dat je als buitenlander cultureel gezien niet echt een voet tussen de deur krijgt. Nieuwe studenten moeten eerst een half jaar lang de taal leren. Je krijgt ook met geen mogelijkheid een Japans staatsburgerschap, en vergeet dus maar dat je hier ooit kunt stemmen. Dit land heeft respect voor hetgeen vorige generaties hebben opgebouwd.

Als ze hier een Zwarte Piet hadden gehad, dan was ie volgens mij nog steeds zwart geweest.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 04-11-2016 09:54:47 ]

De situatie is niet geheel hopeloos. Er zijn meerdere mogelijkheden, maar alles is nog in een verkennende fase. Zodra iets concreter wordt, zal ik het melden.

19 euro?! Hmm, toch eens over een boek na gaan denken. Als ik dadelijk dan toch werkloos ben...

Geen idee waar de titel vandaan komt. Onze studenten komen standaard te laat, je moet gaan dreigen en duidelijk laten merken wie de baas is, om ze op tijd te laten beginnen. Collega's scheppen er ook een genoegen in om te laat op vergaderingen te verschijnen.

Dat laatste. Het was hier een 4+ aardbeving, misschien een klein vijfje, waar de kinderen niet eens wakker van werden. Voor de buitenlandse studenten die in 2011 nog niet in Japan waren, was het wel een aparte ervaring. Die waren al heel vroeg aan het werk gisteren.

Wat wel speelt is dat in 2011 flinke bevingen nabij Sendai en Christchurch werden opgevolgd door die 9+ beving. Alhoewel dat een beving was die eens per 100 jaar voorkomt, is het patroon nu hetzelfde. Misschien komt er dus nog iets zwaarders aan.

Sneeuw!

De afgelopen dagen waren de verschillende buren druk bezig met het wisselen van zomerbanden voor winterbanden, wat nogal prematuur leek. Eergisteren reden we nog rond op de fiets, bij een zeer aangename temperatuur voor deze tijd van het jaar. Strakblauwe lucht, geen wolkje te bekennen, zonnetje.

Vanochtend viel de sneeuw met bakken uit de hemel. Enorme vlokken, die helaas niet op straat bleven liggen, maar die toch wel voor een prachtig decorum zorgde. De bomen hebben namelijk nog niet al hun herfstbladeren verloren. 24 november! De afgelopen jaren viel er pas sneeuw eind januari en in februari. Dat bleef dan een week liggen. Ben benieuwd wat we dit jaar te zien gaan krijgen.

Het plan is om te gaan skieen met het oudste Lyrekuiken. Drie turven hoog (het kuiken, niet de sneeuw), maar in de toekomst kan het flink duurder worden om naar een skigebied af te reizen. Er is namelijk een kans dat we over niet al te lange tijd veel zuidelijker komen te wonen. De eerste gesprekken zijn gevoerd, en die waren uitermate positief. Zelfs ik zie het zitten!