ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #147 It's a mad world.

quote:

Op maandag 28 november 2016 18:43 schreef Fera het volgende:
Morgen eindelijk een adviesgesprek. Ben benieuwd. De gemeente was ook al aan het zeuren om papieren. Maar ja, wat ik niet heb kan ik ook niet leveren.

Welke papieren?

quote:

Op maandag 28 november 2016 18:52 schreef Fera het volgende:

[..]

Verslag van het onderzoek, etc. Maar ik weet niet eens of en wat ik precies zal krijgen.

Wat heeft de gemeente hiermee te maken?

Volgens mij mogen die hier nieteens naar vragen? (was pas geleden nog een nieuwsbericht over).

En om de 1 of andere reden zijn al mijn quotealerts van de afgelopen 2 maanden weg, dus bij voorbaat excuus

quote:

Op zaterdag 19 november 2016 22:50 schreef Nijna het volgende:
andere situatie, maar wel hetzelfde effect. Stress wat resulteert in gemopper.

Ik had het er vanavond nog met mijn moeder over, die zei dat ik misschien toch maar eens iets van yoga ofzo moest overwegen (die tip heb ik al vaker gehad).
Om wat rustiger te kunnen blijven. Ik kan het natuurlijk allicht proberen. Alleen denk ik nu vooral: weer iets waar ik heen moet en wat me energie gaat kosten, maar wellicht levert het me meer op... het ligt in de week zullen we maar zeggen.

Nu is dit sowieso een drukke tijd, december in aantocht. Verplichtingen.
Vanmorgen bedacht ik me op een gegeven moment dat ik eens wat minder bezig moet zijn met zorgen dat ik het voor anderen goed doe. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik het voor mij goed doe, ik ben weer aan het rennen en doen en als ik zo doorga dan zak ik straks toch weer weg.
Dat wil ik niet.
Dus ik ga de feestdagen maar eens zo organiseren dat het ook voor mij nog leuk is ipv als we dit maar gehad hebben kan ik weer ademhalen. Daar ga ik mensen mee voor de borst stoten, maar het is niet anders.
En nu naar bed, want mijn nachtrust heb ik ook hard nodig.

December...zo leuk

Vetgedrukte: Goed idee, dit doe ik elk jaar toch steeds weer te weinig (ik herinner me nog steeds die "Sorry *insert naam oudere zus hier*, maar ik heb geen geld" zus:"Maar je hebt toch welo ¤15?" ik: ).

ff teruglezen hoor, ik loop een beetje achter.

quote:

Op maandag 24 oktober 2016 20:56 schreef Aiciu het volgende:

[..]

Ik ga ze denk ik inschakelen zodra ik op mezelf woon, wat nu wel serieus begint te worden.
Ik heb echt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en ga sowieso schulden maken als ik mezelf een beetje ken

Hoe is dit afgelopen?

quote:

Op zondag 6 november 2016 11:07 schreef Fera het volgende:
Even een flinke trap omhoog, want ik zit toch ergens mee.

Sinds het gesprek met mijn ouders op 18 september heb ik niets meer gehoord van de GGZ. Ik heb zelfs de betreffende psycholoog een mail gestuurd om te vragen hoe ver ze waren in het onderzoek. Dat is anderhalve week geleden. Ik wilde gewoon een heads up, meer niet.

Maar ik heb dus nog steeds geen antwoord gekregen. Is het normaal dat het zo lang duurt of zijn ze me gewoon vergeten? Ik zou graag die diagnose (positief of negatief) willen hebben zodat ik gewoon verder kan met mijn leven.

quote:

Op zondag 6 november 2016 13:04 schreef Nijna het volgende:
Fera, misschien kan je bellen? Ik vind mail sturen vaak makkelijker, maar bellen is soms handiger heb ik het idee... Ik heb geen idee wat een normale termijn is, hebben ze daar nog iets over gezegd?

Dit idd, de beller is sneller ('t werkt wel...vaak).

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 10:55 schreef Michie_ het volgende:
Morgen ben ik jarig, is het heel gek dat ik mijn verjaardag voor familie een week later vier? Het is gezellig maar de voorbereidingen zijn bijzonder stressvol, zelfde geldt voor wanneer de visite er is.

Vetgedrukte: Nee. Of althans, ik vind van niet.
Is gelijk een goed excuus om de leukste verjaardagen 2x te vieren toch?

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:05 schreef Frumzel het volgende:
Een aantal weken geleden is bij mij een vorm van autisme vastgesteld (denk zelf PDD-NOS, maar die label heb ik nog niet gekregen). Het ding is dat ik die diagnose absoluut niet accepteer.

Vetgedrukte: Welcome to the club. Dit komt echt heel veel voor bij mensen die de diagnose nog niet zo lang hebben. Het lijkt zelfs eerder standaard dan uitzondering. De meesten die de diagnose sneller accepteren, zijn toch wel vaker de mensen die al wat ouder zijn.

quote:

Ik wil ten eerste al niet dat m'n omgeving anders (aangepast) met me om zou moeten gaan dan een "normaal" persoon. Voel me dat echt niet waard. Wil gewoon als ieder ander behandeld worden.

Je wilt gewoon normaal behandeld worden...das helemaal niet zo raar, toch?

quote:

Daarbij ben ik ook behoorlijk depressief geworden (ook mede door het overlijden van m'n vriendin 2 jaar geleden). Verder ook weinig hoop op de toekomst, door combinatie van alles waar ik nu mee zit. Ben onder behandeling bij een therapeute, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog wil eigenlijk, aangezien sinds ik daar zit en mezelf onder ogen kom, mezelf alleen maar neerslachtiger voel worden. En waar ik tot een paar maanden terug ook betere momenten kende op bepaalde dagen, heb ik die dus ook niet meer.

Ik verwacht hier verder niet een inhoudelijke reactie op, maar wilde het even kwijt, ook al vraag ik me nu af waarom, aangezien het niets met me lijkt te doen...

Echt verlies heb ik al een tijdje niet meer meegemaakt, maar mijn tijd komt nog wel.

Een verlate welkom van mijn kant in elk geval. ff de rest nog teruglezen hoor, moment.

quote:

Op zaterdag 12 november 2016 23:34 schreef Frumzel het volgende:

[..]

Geeft niet, maar doelde op dat het niet lijkt op te luchten door mijn verhaal hier neer te zetten. Dat het m'n stemming verder niet verlicht.

Er is ook enkel tegen mij (door m'n eigen therapeute) gezegd dat ik een vorm van autisme heb, maar dan ga je natuurlijk verder zoeken op internet en kom je tot de zelfdiagnose van PDD-NOS, omdat dat het meest overeenkomt met wat je zelf ervaart. Ding is ook dat ik niet zou weten met wie ik erover zou kunnen praten, omdat ik bang ben dat ik niet begrepen zal worden.

M'n therapeute gaf ook aan dat het overlijden van m'n vriendin een veel grotere impact heeft op mij, dan op een persoon die dit niet heeft. Ervaar het zelf inderdaad als een te sterke prikkel waar ik maar niet overheen kan komen. Kan het echt nog geen plek geven en i.c.m. wat ik nu dus allemaal meemaak (dingen uit verleden die bijvoorbeeld terugkomen), maakt me dat dus ook zo depressief...

Het overlijden van je vriendin zal waarschijnlijk een zeer groot effect op je hebben gehad (gaat het hier trouwens om je partner?).

Vetgedrukte: Heb je al eens lotgenotencontact overwogen?
Wel een beetje raar aangezien je de diagnose (nog) niet hebt, maar das wel een "quick way out" zeg maar .

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:35 schreef Scuidward het volgende:
Ik heb het wel wat mensen verteld, maar ze zijn niet anders met mij omgegaan.

Op het werk weet niemand het. Denk dat ik dat liever zo houdt.

Ik vind het zelf ook niet zo heel relevant om te vertellen. Ik zeg het wel als het me handig lijkt, om wat voor reden dan ook.
Niks mis mee, moet gewoon kunnen vind ik.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:53 schreef Scuidward het volgende:
Ach, de ene keer denk je: "Ow ik ben autistisch dus daarom doe ik dit nu niet." en heb je er vrede mee en en de andere keer denk je: "Verdomme ik ben toch ook weer niet zo autistisch dat ik dit niet durf?". Dat is volstrekt normaal.

't gekke is dat ik er in het dagelijks leven helemaal niet (meer) mee bezig ben. Maar ik ga tegenwoordig in het dagelijks leven dan ook eigenlijk vrijwel uitsluitend om met mensen die hier sowieso geen punt van maken.

quote:

Op zondag 13 november 2016 00:58 schreef Fera het volgende:

[..]

Na één gesprek daar hadden zij ook een sterk vermoeden van autisme en hebben ze verder onderzoek gedaan. Ik wacht nog steeds op de uitslag. Echter had de psycholoog zelf wat persoonlijke problemen waardoor ik wat langer moet wachten dan normaal. Ik moest er nog zelf achteraan ook ... Anders hadden ze gewoon niets gezegd.

Ze zijn daar tegenwoordig wel een stuk beter op gaan letten.
Terecht ook wel. Ik heb in de laatste tijd al heel wat vrouwen gesproken van wisselende leeftijd die de diagnose nog maar net hadden. Allemaal min of hetzelfde liedje, meer zelfde geschiedenis en zelfde ervaringen.

Gewoon triest wel...maar er gebeurt tenminste nog iets.
Ik herinnerde me ook deze post van mij nog:

quote:

Op vrijdag 18 februari 2011 19:05 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

En wat de toename van 't aantal mensen met asperger betreft, je wordt niet zomaar gediagnostiseerd. Ik ben ook pas sinds enkele jaren gediagnostiseerd. Was 't veel eerder aan 't licht gekomen, had m'n leven er een heel stuk anders uit kunnen zien, helaas.
Wat ook nog gaat komen is dit: Autisme is, zover men nu weet, iets was voor de geboorte ontstaat. Het ontstaat dus al bij de foetus.
Sommige foetussen worden dus geboren met autisme en de meesten niet.
Er is echter 1 paradox: De helft van die foetussen zal uiteindelijk geboren worden als vrouw.
Waar zijn al die vrouwen?

Die zijn dus nog niet gediagnostiseerd. Dat vind ik dus triest.

Ik heb ondertussen ook begrepen dat in de gedachtengang dat autisme bij vrouwen veel minder voor zou komen, ook verandering zit aan te komen. Dat er dan eindelijk daadwerkelijk bij het idee stilgestaan wordt dat autisme weleens iets zou kunnen zijn dat niet geslachtsgebonden zou zijn.

Dat hier fouten zijn gemaakt, is wel duidelijk. En ik vind het nog steeds triest...of nu zelfs nog wel triester, nu ik in de tussentijd veel meer ervaring op dit vlak heb opgedaan...

quote:

Op zondag 13 november 2016 01:10 schreef Fera het volgende:

[..]

Apart. Maar ook weer niet. Ik heb eigenlijk het tegenovergestelde. Ik kan veel beter met mannen overweg dan met vrouwen. Maar ik weet niet of dat met mijn autisme te maken heeft. Alleen staan de meeste vrouwen ver van mij af qua interesses en dergelijke. Ik kan me over het algemeen slecht inleven in wat hen bezighoudt. Ik heb wel vriendinnen, maar die zijn eigenlijk net zoals ik.

Vetgedrukte is trouwens op zich niet zo heel raar hoor, de interesses zijn toch wel aardig anders .

Frumzel en Fera, weten jullie 2 ondertussen al wat meer?

^{Nu wel even genoeg teruggelezen, de rest komt later wel, nu ff chillen.}

quote:

Op maandag 28 november 2016 22:02 schreef Nijna het volgende:
Welkom terug Magnetron!
Gelijk weer druk aan het teruglezen en reageren zie ik .
Fijn om je weer te zien!

Hoi .
Ja klopt, en danku .
Maar ik had op een gegeven moment geen zin meer. Morgen weer een dag .

Hoezo miscommunicatie?

Ik zag dit plaatje elders, vond hem wel treffend.

Edit: Ik doe even een edit ipv een nieuwe post, maar als een meltdown bij een autist een beetje hetzelfde lijkt op wat je traditioneel vaker over (niet-autistische) vrouwen hoort (dat ze over-emotioneel zijn, of soms zelfs hysterisch, die (kroeg)verhalen zeg maar)), zouden die 2 dingen niet gerelateerd kunnen zijn aan elkaar? Zou wel een dingetje kunnen zijn waarom het bij mannen meer opvalt (want ten slotte werd het ook wel als een gedragsprobleem gezien en bij vrouwen zal dit minder opvallen omdat niet-autistische vrouwen sowieso wat emotioneler zijn t.o.v. niet-autistische mannen).

[ Bericht 42% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-11-2016 12:50:29 ]

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 21:57 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik heb geen idee eigenlijk, het zou kunnen, maar ik heb er eigenlijk niet echt iets zinnigs over te zeggen (schiet je weinig mee op dus).

Het was ook maar een dingetje waarvan ik dacht "Hmm...zou toch kunnen? Misschien?"

Maar echt belangrijk vond ik het niet, anders had ik daarna nog veel meer geschreven .

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 21:09 schreef Woods het volgende:

[..]

Over bepaalde onderwerpen kan ik prima praten echter spontaan ben ik niet. Zoals gezegd grapjes of leuke opmerkingen, überhaupt complimenten geven zijn mij vreemd. Ik probeer het wel want ik wil niet in die shell blijven zitten maar de manier waarop ik spreek zijn dan alsnog eentonig.

Zelf zou ik geen tijd/energie meer in zulke mensen steken...tenzij mijn werk daarvan afhankelijk is (dus alleen zo nodig).

Tijdens mijn vrijwilligerswerk hielp dit wel, ten slotte hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (en zou ik niet kunnen en ook niet willen).

quote:

Op dinsdag 29 november 2016 21:56 schreef Frumzel het volgende:
Lotgenoten is een no-go. Wil absoluut niet met mijn "tekortkomingen" geconfronteerd worden. Dat is niet alleen met ASS, maar met veel andere dingen die m'n leven enorm dwars zitten.

Maar vind je het dan helemaal niet prettig hier?

Ik vond het even wennen (vooral in het begin), maar nu zou ik zelfs niet anders meer willen.

ADHD-ers vind ik trouwens wel een stuk irritanter, op een gegeven moment ken ik die Alle Dagen Heel Druk HAHAHA!-grapjes en variaties daarvan wel .

En ik word een beetje gek van die drukte.

Maar zelf vind ik het juist fijn als iemand gelijk begrijpt dat ik meer op mezelf wil zijn en dat ik andere onderwerpen en grapjes leuk vind en dat ik ook andere interesses heb.

Vroeger was ik toch wel vaak bezig (voor m'n gevoel dan) met "onderhandelen" hoevaak en wanneer ik met wie dan "moest" gaan afspreken (stel iemand wil 3x/week met mij afspreken, maar ik wil max 1x/week, dan moest ik maar accepteren dat het dus 2x/week zou worden, want dan hebben we beiden wat moeten bijleggen. Maar wat die ander niet snapt, is dat die 1x/week al mijn max is en meer alleen maar meer van mij zal vragen. Bij lotgenoten hoef ik niet steeds mijn grenzen te bewaken en dat geeft mij rust).

In het begin viel lotgenotencontact mij tegen, maar ik ben compleet om. Wel is het handig om een beetje selectief te zijn met wie je om wilt gaan. Dat iemand autistisch is, garandeert nog niet dat ik die persoon dus zal mogen, maar het stukje onbegrip is bij vakje "start" al meteen voor 90% geklaard. Scheelt weer, en ik houd niet zo van gedoe.

quote:

[..]

Dat heb ik dus momenteel bij alles eigenlijk. Kies liever voor de veilige en rustige optie: "Dan maar alleen thuis dan..."

Als je bij -alles- het gevoel hebt, dan ben je jezelf aan het overbelasten. Als je op een gegeven moment een tijdje je eigen tempo weet vast te houden (dus ook vaker nee durven zeggen zodra en zolang dat nodig is), zal je op een gegeven moment zelfs gaan merken dat je warempel zin krijgt om zelf contact met anderen te gaan opnemen.

Zit er wel in dat je sowieso minder behoefte aan sociaal doen zal hebben, maar zelf vind ik dat helemaal niet erg. Vind het wel lekker om geregeld zelf wat te doen en ergens verwacht ik van anderen ook dat ik ze niet constant hoef te babysitten/vermaken.

quote:

[..]

Ik weet eigenlijk zeker dat ik niks zal doen die maand dan dat ik alle andere maanden al deed en mja, toch teruggetrokken blijven leven. Ofwel, ik zal al die dagen echt zoveel als mogelijk proberen te negeren. Klinkt wellicht zielig, maar ik zie er gewoon geen plezier (meer) in.

Als je het niet leuk vindt, waarom zou je het dan doen? Omdat anderen dat zo graag van je willen?

Ik geef je groot gelijk.

quote:

[..]

Ik heb opmerkingen die grappig bedoeld zijn vaak later pas door (voor m'n gevoel te laat). Dan wil ik dus halsoverkop een "grappige" tegenreactie geven, maar die komt er dan zo raar uit (en zie de andere persoon dan ook vertwijfeld reageren van; "wat moet ik hier nu weer op zeggen"), dat ik er zo snel mogelijk een eind probeer te breien aan het gesprek en vervolgens in m'n hoofd weer rondgaat van; "die sociale interactie was opnieuw weer om te janken..."

Dit herken ik wel. Heb ik vroeger ja-ren lang geprobeerd. Eigenlijk werd het wel -iets- beter, maar ik haalde nooit het niveau van de rest.

Maar ik ben er wel veel beter in geworden, heel veel fok!meets doen was daarbij wel een goede beslissing van mij. Ik was wel vrij stil, maar ik heb alles geabsorbeerd en me later dingen eigen gemaakt (zelfs ver na de meet zelf bleef ik ervan leren, net alsof ik dat boek nog in mijn bibliotheek in mijn hoofd had. het valt me sowieso wel op dat ik nog heel lang van een bepaalde ervaring kan leren, zo nu en dan een jaar daarna of nog langer).

Maar...uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen (zelfs voor mijn diagnose al) dat ik eigenlijk het beste zoveel mogelijk kan blijven omgaan met mensen waarmee ik sowieso vanaf dag 1 al meer op 1 level zit. Dit scheelde me op den duur ook veel nare ervaringen met mensen die achteraf gezien toch niet te vertrouwen bleken te zijn.

En het allerbelangrijkste wat ik qua sociaal contact gemerkt heb, is dat ik het beste sociaal kan doen (dus ook kletsen enzo) als ik lekker in mijn vel zit.

Zolang ik lef heb en nog een zonnige kant kan zien, weet ik dat ik niet meer bang hoef te zijn verbaal onderlegd te zijn. Ik ben gegaan van een stille "ergens achterin de klas" naar iemand die vrijwel geen blad meer voor de mond heeft en die zegt wat ie op zijn hart heeft liggen (ook al komt het er niet altijd even handig uit).

quote:

[..]

Mja, de verwelkoming van de club van 30+'ers was toch toenertijd (5 jaar geleden nu) een stuk minder vervelend aansluiten bij een club...

Hoe bedoel je?
Heb je het over een specifieke groep mensen nu?

quote:

[..]

Ik hoop oprecht dat je zoiets nooit hoeft mee te maken. Zoiets kan je je ook niet voorstellen hoe dat is als je dat niet hebt meegemaakt. Een nachtmerrie (dat heb ik weleens gehad ooit) waar je iemand verliest en dan badend in het zweet wakker wordt stelt dan niks voor.

Helaas...in elk geval 1 sterfgeval ligt op me te wachten, want terminaal ziek.

quote:

[..]

Het gaat inderdaad om m'n grote liefde...

Ah kut, wat rot voor je .

quote:

[..]

Ik heb bij m'n therapeute wel aangegeven dat de symptomen van PDD-NOS de meeste matches bij me gaven, maar mja, dat is zelfdiagnose zei ik ook tegen haar. Zij leek het dan ook niet echt met me eens te zijn. Was er met m'n hoofd ook niet helemaal bij verder. Enkel dat ze zei dat alle symptomen onder ASS vallen. Ik werd er niet veel wijzer van, maar wellicht ook teveel info tegelijk denk ik...

Ik moet eerlijk zeggen dat de keuze tussen die verschillende varianten sowieso al aardig arbitrair was. Ik had ook PDD-NOS kunnen krijgen (ik kreeg Asperger) en een ander die ik ken, kreeg PDD-NOS, maar had ook Asperger kunnen krijgen.

quote:

Op vrijdag 25 november 2016 09:41 schreef Fera het volgende:

[..]

O, dat herken ik ergens wel. Ik vind ook best veel dingen interessant. Maar vaak niet interessant genoeg om er lang in te blijven hangen. Dan heb ik de neiging om er een periode lang heel veel over te lezen. Obsessief bijna. Maar op een dag is dat ineens over. Ik kan me er niet in blijven verdiepen, zoals ik sommige mensen wel zie doen. Dat ze echt alles over één onderwerp weten. Ik weet dan van alles een beetje.

Discussies vind ik ook lastig. Ik heb moeite met argumenten verwoorden. Vaak heb ik ze wel, maar kan ik ze niet overbrengen. Soms houd ik wel eens een monoloog tegenover mijn moeder of zo. Maar bij haar voel ik me op mijn gemak en kan ik het kwijt. Maar meestal stel ik vragen ipv de discussie aangaan. Gewoon om te weten hoe de ander daarover denkt. Ik ben beter als luisterend oor dan discussie partner. Ik zou een goede interviewer kunnen zijn, denk ik.

Maar hoe reageer je op grappige opmerkingen dan? Heb je door dat ze grappig bedoeld zijn? Ik nam ze vroeger altijd serieus en werd boos. Maar ik heb geleerd het verschil te zien.

Ik had deze gemist geloof ik?

Vetgedrukte vind ik erg herkenbaar. 1 van de dingen voor mij is dat ik altijd wel wat op de plank heb liggen en me nooit hoef te vervelen. Ik heb nog talloze projectjes liggen en zat ideeën, plekken waar ik heen zou willen gaan (vaak stellen deze plekken eigenlijk weinig voor).

Waarom kan je ze niet overbrengen? Ik vond je altijd juist vrij helder en duidelijk overkomen?
In deze reeks tot nu toe in elk geval wel.