Van kleuter tot puber deel 135

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:45 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Ik denk idd ook wel dat er veel bevestiging gezocht word. Maar moet ik dan de driftbuien gewoon laten gebeuren en haar niet straffen als ze schopt en slaat naar mijn vriend? Aan de ene kant wil ik het corrigeren en aan de andere kant snap ik dat ze gewoon haar gevoelens kwijt moet.

Een kind gedraagt zich niet zo om jullie te pesten, maar omdat het behoeftes en gevoelens heeft die niet worden vervuld en waar ze niet mee uit de voeten kan. Straffen is dan, naar mijn mening, ook niet de reactie. In het geval van je dochter zijn er genoeg redenen waarom ze zich zo gedraagt. Een kind dat zich zo gedraagt, heeft juist de meeste behoefte aan je liefde en aandacht, niet aan straf en afwijzing. Wat wil je precies corrigeren? Hoe uit de driftbui zich? Kun je haar helpen haar frustratie op een andere manier te uiten

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:33 schreef Vanyel het volgende:
Probleem van papa noemen snap ik niet zo Leandra, waarom is dat erg?

Het kind heeft al een papa, en een tweejarige heeft nog niet het besef van het begrip papa, ik had dat dus tegengehouden op die leeftijd, zodat ze een duidelijke band kan ontwikkelen met vader en dat ze weet wie haar vader is, en ook de leeftijd heeft om te beseffen dat haar vader haar vader is, en haar stiefvader niet.

Dat een ouder kind op een gegeven moment "papa" gaat zeggen tegen een stiefvader is van een andere orde, maar een 2-jarige die dat tegen een verse verkering gaat zeggen, dat had ik persoonlijk weerhouden.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 12:09 schreef Leandra het volgende:

[..]

Het kind heeft al een papa, en een tweejarige heeft nog niet het besef van het begrip papa, ik had dat dus tegengehouden op die leeftijd, zodat ze een duidelijke band kan ontwikkelen met vader en dat ze weet wie haar vader is, en ook de leeftijd heeft om te beseffen dat haar vader haar vader is, en haar stiefvader niet.

Dat een ouder kind op een gegeven moment "papa" gaat zeggen tegen een stiefvader is van een andere orde, maar een 2-jarige die dat tegen een verser verkering gaat zeggen, dat had ik persoonlijk weerhouden.

Mijn kind had geen papa op dat moment er was al ruim een jaar geen omgang en contact meer en daarvoor had ze ook geen band met hem. Net als nu ook het is haar vader zo noemt ze hem ook omdat hij haar gemaakt heeft maar ze wil er alleen mee spelen want hij wil niet voor haar zorgen. Ze ziet het ook bij haar half zus dat haar vader geen zin heeft.. Wij hebben in het begin gecorrigeerd en mijn moeder bijna een jaar maar ze bleef het zeggen. En dat andere kindje op de psz Door papa werden opgehaald en zei Door vriend was voor haar 1+1 blijkbaar voelt zij zich daar goed bij ze doet het nu nog ook als ze boos is.

Nou ja, dat is achteraf kletsen of dat al dan niet verstandiger was geweest en daar heb je nu weinig aan. Van de andere kant zou ik er ook niet moeilijk over doen als ze er nu voor zou kiezen om hem nu weer anders aan te spreken, bijvoorbeeld met zijn voornaam.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 12:12 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Mijn kind had geen papa op dat moment er was al ruim een jaar geen omgang en contact meer en daarvoor had ze ook geen band met hem. Net als nu ook het is haar vader zo noemt ze hem ook omdat hij haar gemaakt heeft maar ze wil er alleen mee spelen want hij wil niet voor haar zorgen. Ze ziet het ook bij haar half zus dat haar vader geen zin heeft.. Wij hebben in het begin gecorrigeerd en mijn moeder bijna een jaar maar ze bleef het zeggen. En dat andere kindje op de psz Door papa werden opgehaald en zei Door vriend was voor haar 1+1 blijkbaar voelt zij zich daar goed bij ze doet het nu nog ook als ze boos is.

Ja, ik weet hoe dat is als een kind geen vader heeft, maar ik begreep net dat de vader wel betrokken is?

Ik blijf erbij dat ik dat niet zou hebben toegestaan voor iemand die zo vers in het leven van een kind is.
Maar goed, dat zijn mijn keuzes.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 12:18 schreef Leandra het volgende:

[..]

Ja, ik weet hoe dat is als een kind geen vader heeft, maar ik begreep net dat de vader wel betrokken is?

Ik blijf erbij dat ik dat niet zou hebben toegestaan voor iemand die zo vers in het leven van een kind is.
Maar goed, dat zijn mijn keuzes.

Inmiddels wel ja eens in de maand maar dat is pas sinds een jaar ongeveer toendertijd was dat niet en het is niet zo dat we haar dat hebben opgedrongen. In tegenstelling tot de relatie met haar biologische vader dat wel gedwongen is gegaan.

Mijn meiden noemen Joene ook papa. Jen zei in het begin altijd [voornaam], leyla noemt J zolang ze kan praten papa en daardoor ging Jen het ook zeggen. Het voelt voor de meiden blijkaar zo.

Heb je iets aan de reacties van de dames hier Sam? Wat zei de huisarts?
Vroeger kon je voor dit soort dingen binnenlopen bij de Opvoedwinkel. Lekker laagdrempelig. Tegenwoordig is dat Centrum voor Jeugd en Gezin. Dat klinkt veel officieler, maar is juist bedoeld voor dit soort lastige dingen die je kunt tegenkomen in de opvoeding. Wellicht een bezoekje waard?

Ik ben zelf opgegroeid met een stiefvader die ik 'papa' moest noemen en die ik op de mond moest kussen. Afschuwelijk...

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 18:54 schreef Moonah het volgende:
Heb je iets aan de reacties van de dames hier Sam? Wat zei de huisarts?
Vroeger kon je voor dit soort dingen binnenlopen bij de Opvoedwinkel. Lekker laagdrempelig. Tegenwoordig is dat Centrum voor Jeugd en Gezin. Dat klinkt veel officieler, maar is juist bedoeld voor dit soort lastige dingen die je kunt tegenkomen in de opvoeding. Wellicht een bezoekje waard?

Ik ben zelf opgegroeid met een stiefvader die ik 'papa' moest noemen en die ik op de mond moest kussen. Afschuwelijk...

Ja ik heb het er ook even met vriend over gehad en hij gaat proberen wat minder snel boos te worden maar voornamelijk haar gevoel te benoemen maar dat dat niet betekent dat ze mag slaan etc. Toenstraks 1 driftbui voorkomen zo. Vanavond is ze meegegaan naar de winkel met hem en hebben ze samen eten gemaakt ( niet te eten maargoed haha) dat vond ze wel leuk. En I.p.v te zeggen dat ik haar op bed moest leggen kwam ze vandaag vragen wie het zou doen waarna ik zei dat ik dat wel zou doen omdat ze net al zo leuk met papa gekookt had.

Ben benieuwd hoe dit de komende tijd gaat.

En het is niet dat ze moet ofzo meer dat het nooit een probleem was en ze nu uit het niets afstandelijk doet en daar zaten we wel wat mee. Lisa is zowiezo geen grote knuffelkont ook nooit geweest.

Opvoedpoli, centrum jeugd en gezin enz enz. Wij zijn er echt erg mee geholpen. Net even ander inzicht, net even een andere manier van benaderen. Soms maakt het een wereld van verschil.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 19:12 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Ja ik heb het er ook even met vriend over gehad en hij gaat proberen wat minder snel boos te worden maar voornamelijk haar gevoel te benoemen maar dat dat niet betekent dat ze mag slaan etc. Toenstraks 1 driftbui voorkomen zo. Vanavond is ze meegegaan naar de winkel met hem en hebben ze samen eten gemaakt ( niet te eten maargoed haha) dat vond ze wel leuk. En I.p.v te zeggen dat ik haar op bed moest leggen kwam ze vandaag vragen wie het zou doen waarna ik zei dat ik dat wel zou doen omdat ze net al zo leuk met papa gekookt had.

Ben benieuwd hoe dit de komende tijd gaat.

En het is niet dat ze moet ofzo meer dat het nooit een probleem was en ze nu uit het niets afstandelijk doet en daar zaten we wel wat mee. Lisa is zowiezo geen grote knuffelkont ook nooit geweest.

Sam, wat leuk dat ze samen gekookt hebben !
Ik zit niet in een zelfde situatie, maar met bedtijd doen wij het om de beurt. De ene dag papa, de andere dag mama.

Even hier; het gaat over mijn oudste zoon maar ik vind het toch beter hier dan in het autisme topic;

We kregen een brief van school; Er komt een studiereis aan, in maart 2017.
Parijs, London, Berlijn, Barcelona of Rome. 8 dagen.

Mijn zoon wil dat niet. Eigenlijk wil hij gewoon helemaal niet maar voelt de sociale uitdaging.
Het is hem te lang (en ik ken hem, een week met zijn eigen gezin is al een uitdaging).

Zijn vrienden gaan wel maar ze moeten 3 locaties aangeven dus hij weet niet wie waar komt dus hij zit in tweestrijd en ik ook.
Ik wil eigenlijk dat hij gaat maar ik snap zijn aversie.

Pfff.
Ik wil eigenlijk dat hij gaat...want....superleuk!....een belevenis....ik gun hem dat.... ik denk dat het goed voor hem is maar weet het niet zeker.
Ik wil niet dat hij na 3 dagen zich doodongelukkig voelt.

We moeten voor 23 september een beslissing nemen en ik kom met hem niet verder

dubbel

Voorbeeld

Ik heb hem opgegeven voor vakkenvuller bij een supermarkt.
Hij moest op gesprek en vond het verschrikkelijk. Hij nam mij het echt kwalijk.
Hij werd aangenomen maar moest nog weken wachten voordat hij mocht beginnen.

Al die weken heeft hij zich erover druk gemaakt. Buikpijn en alles.
Ik zit dan echt van; wat moet ik nou, moet ik met zijn grillen meegaan of moet ik mijn poot stijfhouden. Ik wil hem weerbaar maken voor de buitenwereld, hij kan niet altijd veilig bij ons binnen zitten.

Maar goed, hij is met lood in zijn schoenen uiteindelijk vertrokken (het breekt je hart) en nu, na een week of twee, vindt hij het prima en zelfs wel leuk. Hij is trots dat hij werk heeft en geld verdient en alles alleen kan.

Is het een mogelijkheid om een soort 'voorlopige keuze' te maken en later echt te beslissen? Ik weet (als docente/excursiebegeleider) dat definitieve aantallen vaak toch pas later worden doorgegeven. Dan heeft hij toch een plekje en hebben jullie wat meer speelruimte. Wie weet helpt de voorpret van anderen nog op enige wijze om hem te enthousiasmeren?
Bij ons worden ook eerste en tweede keuzes doorgegeven, maar voor dit soort leerlingen werd toch altijd wel wat geregeld qua plaatsing met vrienden enzo.
Succes, het lijkt me lastig als iets wat voor veel leerlingen een hoogtepunt in hun schooltijd is door je zoon helemaal niet zo beleefd wordt.

Dat weet ik eigenlijk niet, Jentin.
Ik zal eens navragen.

De voorpret van anderen hoopte ik ook op maar tot nu toe nog niks...

Zodra kamp en reisjes vroeger ter sprake kwam raakte ik ook helemaal in paniek, leuk dat anderen er zin in hadden, maar ik kreeg er alleen maar buikpijn en paniek van.

Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd om mee te gaan, want leuk en goed voor de onderlinge band,maar toch is het 2x niet gelukt om mee te gaan. En tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad, het zat er toen gewoon niet in.
De keren dat ik wel ben meegegaan waren uiteindelijk ook ontzettend leuk maar het bleef lastig voor mij.

Een voorlopige keuze maken lijkt een goed plan, dan kun je latet altijd nog kijken hoe je het aanpakt en of het lukt hem te enthousiasmeren

Lastig Lily,

Ik zal ook beginnen om contact met zijn mentor op te nemen. Als het klopt is ze wel op de hoogte van zijn stoornis maar denkt ze er wellicht niet aan wat voor stress het hem nu al geeft.

En wat knap van zijn bijbaan.

Jeetje Lily... Het is ook gewoon echt lang he. Wat is de bedoeling? Uitwisseling bij gezinnen of echt puur stedentrip?

Ik zou zelf gaan voor Londen, Parijs of Berlijn. En dan de keuze vooral ook laten afhangen van de taal waar hij zich het meest prettig bij voelt. Maar dat is mijn tic, ik wil mezelf fatsoenlijk verstaanbaar kunnen maken

Ik zou hierover met zijn mentor om de tafel gaan zitten. Zij kennen hem inmiddels ook goed lijkt me en weten wat hij wel en niet aan kan.
Is het een optie om af te spreken dat hij aansluit bij zijn vrienden, ongeacht de locatie?
Die lijkt me ondergeschikt aan het totaalplaatje. Als hij kan aansluiten bij zijn vrienden kan hij daar misschien wat steun van krijgen.
Hij heeft dan toch de ervaring. Of het nou Londen of Parijs zou zijn. Of denk je dat dit voor hem ook belangrijk is (de keuze van de locatie)?

Lily ik ben zo'n type dat ook niet mee wilde op studiereis 15 jaar geleden. Ik wilde gewoon NIET. Men heeft hemel en aarde bewogen om me toch mee te krijgen, maar ik wilde echt niet. Ik moest als "straf" op school zijn tijdens de periode dat mijn klasgenoten in het buitenland zaten en ik vond dat prima. Ik heb er werkelijk geen moment spijt van gehad dat ik niet mee ben geweest. Ik was 200× liever op school dan in het buitenland. Ik heb nog steeds last van heimwee, dus voor mij was niet mee gaan echt de enige juiste keuze.
Ik kan me nog wel goed herinneren dat ik me erg naar heb gevoeld over het feit dat zowel leraren als ouders me continue (voor mij gevoel dan) over probeerden te halen. Wat voelde ik me daar ellenig over.
Als het mijn kind zou zijn dan zou ik zijn keuze om niet te gaan respecteren en samen met hem bij de leraren aangeven waarom hij niet mee wil, maar dat zijn justmy2cents.

Al veel verschillende adviezen hier. Het is lastig om te weten wat het beste is. Ik kan alleen mijn ervaring delen als docent en begeleider van een studiereis van 10 dagen, middelbare school, vijfde klas, naar Italië. Ik heb tot nu toe een paar keer meegemaakt dat autistische leerlingen mee gingen, ook leerlingen waar we van tevoren, een paar jaar daarvoor, nooit hadden gedacht dat die mee zouden (kunnen) gaan. Verder heb ik twee jaar geleden een leerlinge meegemaakt die extreem veel heimwee heeft en ook absoluut niet mee wilde, maar door haar ouders en door ons was 'overgehaald' om toch mee te gaan.

In al die gevallen is de reis voor de betreffende leerlingen een succes gebleken, en enorme 'boost' voor het zelfvertrouwen en zelfbeeld. De factoren die daarbij geholpen hebben, als ik dat zo even analyseer:
- uitvoerige gesprekken voorafgaand aan de reis tussen mentor, de hoofdreisleider, ouders en leerling en vaak ook een betrokken hulpverlener/begeleider, waarin tot in de detail werd besproken hoe de leerling zich voelde, wat de leerling nodig heeft aan begeleiding, wat daarbij wel en niet haalbaar is en wat we zouden doen in bepaalde situaties;
- de leerling was ons uitgangspunt en we probeerden zoveel mogelijk alles zo te organiseren dat de leerling optimaal kon functioneren: dus inderdaad bij bepaalde vrienden plaatsen, een bepaalde kamerindeling, en andere indelingen, het overslaan van sommige programma-onderdelen;
- tijdens de reis één docent die nauw contact onderhoudt met de leerling en voortdurend checkt hoe het met die leerling gaat. Daar werd ook weer rekening mee gehouden bij indelingen.

Kortom, het vereist een commitment, van alle partijen. Communicatie is heel belangrijk. Veel met hem praten over wat hij nodig heeft om dit te laten slagen, en gesprekken voeren met school. Als je teveel twijfels houdt en hij echt niet wil, dan toch niet doen, lijkt me.

Het is een stedentrip Sjeen, in hotels. Volgepland met excursies, kunst en cultuur.
Ja, lastig.

Zijn mentor kent hij niet en zij hem niet en ik verwacht niet veel van school op dat vlak.Zeker niet zoals Franny het hierboven beschrijft. Dat klinkt heel goed trouwens. Fijn dat er scholen zijn die er zo mee omgaan

Ik ga hem zeker niet dwingen hoor. Sowieso heb ik ook mijn twijfels of hij dal allemaal wel trekt. Nu ik er een nachtje over geslapen denk ik eerlijk gezegd van niet, althans niet zo lang.

Ik zal zijn mentor in ieder geval vandaag mailen.
Jammer dat we nog maar een week hebben om een besluit te nemen.

Bedankt voor jullie reacties in ieder geval

Succes Lily, hopelijk is school toch wat meedenkender dan je verwacht. Voor D. Lijkt het me heel prettig te merken dat jullie in elk geval jullie best doen om hem hierin serieus te nemen en goed kijken naar wat wel/niet mogelijk is. Wat ook de uitkomst is.

Wat fijn trouwens dat dat baantje van hem uiteindelijk goed uitgepakt heeft!