Gisteren heb ik mijn trouwe maatje, een kater van 12 jaar, in moeten laten slapen...
Ik heb 'm bijna 10 jaar geleden uit het asiel gehaald. Een katje dat op straat was gevonden en werd een jaar of 3 geschat. Een heel rustig en lief beestje, maar kreeg regelmatig klappen van andere katten, zo werd me verteld.
Bij mij thuis zag je 'm opleven- Hij werd drukker, brutaler, ontzettend sociaal, en zijn favoriete plekje was het plekje waar ik mij bevond. Het liefst bovenop me, zijn nagels tevreden in mij te begraven en lekker kroelen en kopjes geven, maar een metertje verderop was ook goed. Als ik thuis kwam zat ie al voor de deur te wachten om mij enthousiast te onthalen. En als ik een keer wat vroeger thuis kwam, keek ie mij vragend aan 'wat doe jij nou zo vroeg thuis?'
Maar zo'n week geleden ging zijn eetlust sterk achteruit, totdat hij uiteindelijk niks meer at. Zijn gedrag werd geleidelijk ook anders, en hij mauwde ook anders dan normaal. Het blije en enthousiaste ging er vanaf. Hij werd steeds slomer, al was de wil er nog wel om me te komen begroeten. Maar het was een andere kat geworden..
Ik ben afgelopen woensdag met 'm naar de dierenarts gegaan, en daar kon men niet direct iets vinden; zijn buikje was wel extreem gevoelig en wat dikker dan normaal, en aan zijn algehele gesteldheid kon met wel zien dat hij erg ziek was. Daar hebben ze 'm wat andere brokjes gegeven, en die at ie zowaar op (mên ik was zo opgelucht..). Daarnaast werd wat bloed afgenomen om duidelijkheid te krijgen wat hem mankeert.
Met een zakje van dat voer, en wat pillen tegen misselijkheid ben ik met 'm naar huis gegaan. Die avond en de volgende ochtend had hij nog wel wat gegeten van het voer. Maar daarna at hij ook daar niet meer van en ik zag 'm met het uur verslechteren...
Gisterochtend weer gebeld met de dierenarts; uitslag bloedonderzoek was nog niet binnen, maar het was verstandig diezelfde ochtend toch nog langs te komen voor een tweede onderzoek door een andere dierenarts. Eind van de ochtend daarnaartoe, en eenmaal in de behandelkamer was de uitslag binnen van het bloedonderzoek; de alvleesklier waardes waren extreem afwijkend. Het zag er echt niet goed uit voor 'm, maar een echo zou uitsluitsel moeten geven wat daar in het buikje aan de hand was, en of er eventueel een behandeling mogelijk is.
Ik heb 'm daar met pijn in mijn hart achtergelaten, en het resultaat van de echo ijsberend afgewacht, mezelf voorbereidend op slecht nieuws... en om 16u kwam het verlossende telefoontje: er was een tumor geconstateerd in zijn buik, en de conclusie was dat euthanasie het beste voor hem was. Godver
Ik ben er gistermiddag om 17u naartoe gegaan, en werd meteen doorgeleid naar een aparte ruimte. Even later kwam de assistent met het ventje in haar armen binnen, en in mijn schoot gelegd. Nog even heerlijk met 'm gekroeld en hij lag er heel zachtjes te spinnen, zijn vacht al vochtig van de tranen die ik niet meer kon bedwingen.
De dierenarts kwam vervolgens binnen, liet me nog de foto's zien die ze gemaakt hadden, maar ik kreeg het maar voor de helft binnen. Ze hebben me verder uitstekend begeleid en uitgelegd wat er ging gebeuren. Hij lag in mijn schoot in een gemakkelijke houding, en de verlossende spuit ging erin. Ik voelde 'm a gauw verslappen, maar zijn hartje gaf niet zomaar op. Hij lag er zo vredig bij... en na zo'n 10 minuten bleek zijn hartje ook gestopt te zijn...
Dat was het einde van mijn maatje, mijn makker en mijn vriend. Ze hebben me nog 10 minuutjes alleen gelaten voor hij van mijn schoot gehaald werd. Met nog een laatste kus heb ik afscheid van hem genomen.
Met zo'n lege reismand naar huis symboliseert dan heel goed het lege gat wat ik nu voel in mijn hart. Geen groet meer aan de deur. Niet meer langs mijn been schurken en kopjes tegen mijn kin. Geen nagels meer in mijn knie terwijl je tevreden spint. Alleen een ontzettende lege stilte in huis... Ik heb me tot op heden nog niet eens kunnen zetten tot het opruimen van zijn spulletjes...
Rust zacht, grote vriend
Ik mis je zo