Het peutertopic (2-4 jaar) deel 190

misschien kan ik dat nog als argument inzetten bij manlief

Er bestaat geen argument dat mijn man van gedachten laat veranderen hoor

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 12:55 schreef Tally het volgende:
Er bestaat geen argument dat mijn man van gedachten laat veranderen hoor

Nee, daar ben ik dus ook een beetje bang voor...

Mijn man zegt dat hij niet verantwoordelijk wil zijn voor de groei van de wereldbevolking (wij zij met 2 en laten er dus max 2 achter). Vind ik zo'n kul argument... Ik ken ook genoeg mensen met maar 1 kind of die kinderloos zijn (mijn beste vriendin bijvoorbeeld).

Venco, mijn vrouw wil 4 kinderen en ik wilde tot 4 jaar terug nog 0 kinderen. 4 jaar geleden begon dat langzaamaan te veranderen bij mij.

Ik moet eerlijk zeggen dat 2 mij echt zwaar lijkt, 1 is eigenlijk best makkelijk allemaal. Zowel om op te letten als financieel als om oppas te vinden. Ik heb wat dat betreft veel meer voor B gekozen en voor mijn vrouw hierin. Begrijp me niet verkeerd, ik wil wel een 2e maar ik heb veel minder die drang dat er perse nog 1 bij moet zeg maar. Ik ben nu harstikke gelukkig en blij en wil dat graag zo houden Maar bij mij is dat vooral veranderd omdat ik enorm veel heb en had aan mijn zus en broer en mijn vrouw met haar broers en zus. Die band vind ik met niets anders te vergelijken en dat gun ik B dus ook.

MAAR ik geloof wel dat het eigenlijk voor het geluk geen drol uitmaakt of je er 1 of 2 hebt, voor het kind bedoel ik dan. Zoals dat mensen het zielig vinden als je enigskind bent,wat een onzin vind ik dat.

Dat vind ik ook exode .

Dat vind ik ook inderdaad. Het is inderdaad niet zielig voor t kind als t alleen blijft. Er waren vroeger wel mensen die het voor mij zielig vonden dat ik alleen was en vooral heel zielig dat ik geen vader heb (hem niet ken). Maar ook dat is niet zielig. Het is zoals het is. Persoonlijk vind ik ouders die scheiden als het kind jong is een stuk zieliger, die hebben thuis te maken gehad met ruzie/spanning en veranderende situatie..

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 09:29 schreef vencodark het volgende:
Wij hadden afgelopen 2 dagen onze 2 neefjes te logeren van bijna 5 en 10.
Nou, gezellig hoor. Broertjes.
Constant elkaar verklikken, de schuld geven, de ander deed altijd eerst slaan, de jongste verzint gewoon dat de ander hem pijn doet.
Ze zoeken elkaar steeds op en binnen een paar minuten is het weer ruzie.
Ze laten elkaar niet met rust.

Ben op die momenten erg blij dat we maar 1 kind hebben. Heb je in ieder geval niet steeds dit aan te horen (niet dat het tussen elke broers/zussen zo gaat hoor).
Zoonlief en met hun gaat wel samen, hoewel ook de jongste en Aiden soms ook wel hun dingen hebben.
Als de ene een auto heeft waar eerst niet naar omgekeken heeft, moet de ander het toch ineens hebben. En elkaar napraten en nadoen.
Vermoeiend.
Maar weet nu misschien een kleeeein beetje hoe het is met 3 kinderen.

Wij hebben er twee, ik vind het hartstikke leuk. Beau is echt een heel lief broertje aan het worden en dat is gewoon erg mooi om te zien. Maar soms kunnen ze elkaar ook de hersens in slaan. Dat is pittig, maar zou het voor geen goud willen missen!

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 13:53 schreef watmoetikkiezen het volgende:
Dat vind ik ook inderdaad. Het is inderdaad niet zielig voor t kind als t alleen blijft. Er waren vroeger wel mensen die het voor mij zielig vonden dat ik alleen was en vooral heel zielig dat ik geen vader heb (hem niet ken). Maar ook dat is niet zielig. Het is zoals het is. Persoonlijk vind ik ouders die scheiden als het kind jong is een stuk zieliger, die hebben thuis te maken gehad met ruzie/spanning en veranderende situatie..

Ik ben enig kind en vind mezelf niet zielig. Natuurlijk zou ik graag een broertje of een zusje hebben gehad, maar ik denk dat kinderen met een broertje of zusje soms ook liever wilden dat ze dat niet hadden.

Ouders die scheiden, tja... Vind het lastig hoor. Moet je dan maar bij elkaar blijven als je niet gelukkig bent met elkaar? En waar groeit het kind dan mee op? Met twee ouders die nooit eens een knuffel of een kus aan elkaar geven en wat geef je je kind dan mee? Ik vind persoonlijk dat je op een respectvolle manier (naar alle partijen toe) uit elkaar moet kunnen gaan. Las laatst een artikel dat man en vrouw gescheiden waren, kinderen in het spel, allemaal hun eigen weg op zijn gegaan, maar dat de man toch nog een belangrijke plaats in het gezin in nam en dat de nieuwe relatie daar geen problemen mee heeft. Dat vind ik mooi. Ik snap dat oorlogszuchtige niet zo. Nooit eigenlijk.

[ Bericht 16% gewijzigd door dutchkidslife op 04-08-2016 14:50:22 ]

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 14:44 schreef dutchkidslife het volgende:

Ouders die scheiden, tja... Vind het lastig hoor. Moet je dan maar bij elkaar blijven als je niet gelukkig bent met elkaar? En waar groeit het kind dan mee op? Met twee ouders die nooit eens een knuffel of een kus aan elkaar geven en wat geef je je kind dan mee? Ik vind persoonlijk dat je op een respectvolle manier (naar alle partijen toe) uit elkaar moet kunnen gaan. Las laatst een artikel dat man en vrouw gescheiden waren, kinderen in het spel, allemaal hun eigen weg op zijn gegaan, maar dat de man toch nog een belangrijke plaats in het gezin in nam en dat de nieuwe relatie daar geen problemen mee heeft. Dat vind ik mooi. Ik snap dat oorlogszuchtige niet zo. Nooit eigenlijk.

Nee, ik bedoel niet dat je niet moet scheiden hoor, liever niet hoor, als t niet hoeft.. Maar het lijkt me inderdaad beter dan steeds ruzie/spanning en ouders die niet meer van elkaar houden..

Maar vind dus kinderen waarbij ouders scheiden wel een beetje zielig omdat er altijd een periode waarbij dingen niet fijn lopen voorafgaat aan het scheiden, anders bleef je wel bij elkaar..
Bij mij was er vanaf het begin geen vader (nou ja vanaf ergens begin zwangerschap) en is er dus nooit sprake geweest van ruzie, want hij was er niet. Voor mij was dat gewoon een gegeven en dat maakte me niet zielig..

Blue, ik herken je gevoel zeker. Ik ben nu 41, mijn vriend 49. Als wij in een speeltuin zitten dan is het gros van de ouders een stuk jonger (zoals ook hier op het forum trouwens wel) en dat merk ik soms ook wel in gesprekken. En mijn vriend heeft al een keer in een speeltuin gehad dat een ander kindje dacht dat hij de opa van I was.

Aan de andere kant: ik ben een heel actieve moeder en huppel altijd soepeltjes achter I aan, dus leeftijd is dan verder totaal niet belangrijk en voor I al helemaal niet!

Wat betreft een tweede: ik zit al een tijdje ook in dat dilemma, en dat gaat op en neer. Van ineens heel zeker weten van wel, naar ineens weer denken: nee, toch echt niet. En ik kom er geloof ik niet helemaal 100% uit. Het is denk ik voor mij nu de kunst om te accepteren dat ik daar waarschijnlijk nooit echt uit zal komen. En dat als er wel een tweede komt ik momenten zal hebben dat ik denk: ik had daar niet aan moeten beginnen, en als er geen tweede komt, ik daar af en toe spijtgevoelens over zal hebben. We hebben besloten het toch nog even de tijd te geven, ook al word ik er niet jonger op.

Ik heb soms ook wel een sterk verlangen naar nog een kindje, en het idee dat ik dit één keer heb meegemaakt en dat het daarbij blijft, kan me soms ook echt diep raken.
Maar aangezien ik dus 38 was toen ik moeder werd en dan ook nog ongepland, weet ik heel goed wat het leven mij verder te bieden heeft en dat er nog zoveel andere manieren zijn om te genieten en voldoening uit het leven te halen, naast het hebben van een gezin. Ik wil me niet blindstaren op het krijgen van (meer) kinderen. Ik wil nog veel andere dingen doen in mijn leven, het leven is kort. Als ik nu voor een tweede ga, dan ben ik tot mijn 45e druk in de kleine kinderen en dan zullen andere dingen die ik wil doen moeten wachten. En ik weet oprecht niet wat mij het meest gelukkig zal gaan maken. Ik denk wel eens: als het gaat om levenskwaliteit dan kan het volgens mij niet beter worden dan hoe het nu is: mijn vriend en ik doen allebei werk waar we blij van worden, we hebben een gezond en geweldig leuk kind, waar het allemaal goed mee gaat. En omdat we er eentje hebben, is er genoeg ruimte om ook nog dingen voor onszelf te doen. En financieel gezien gaat dat ook allemaal heel gemakkelijk. Dan ga je al snel ook denken: wordt dit niet allemaal moeilijker en minder met een tweede kind erbij (en het risico dat die zwangerschap/bevalling niet zo vlekkeloos gaat of dat er iets met het kind is)? Maar dat krijg je dus ook als je er (te?) veel over nadenkt: dan kom je er niet uit.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 14:59 schreef Franny_G het volgende:
Maar dat krijg je dus ook als je er (te?) veel over nadenkt: dan kom je er niet uit.

Herman Finkers!

Ik heb eigenlijk altijd al het ideaalbeeld van 2 kindjes in mijn hoofd gehad. En nu ik er ook twee heb, vind ik het ook wel mooi zo. Ik vind babietjes wel leuk en schattig en lief enzo, en verlang nog wel eens terug naar die tijd dat ze gewoon overdag even in de box een dutje deden, maar ik wil er niet nog een bij.

Maar het blijft een lastig dingetje.. zeker als jouw ideeën en die van je partner niet helemaal op één lijn liggen...

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 11:51 schreef watmoetikkiezen het volgende:
Ja, heb inderdaad nog wel even, maar toch voelt het zo..bovendien zie ik man niet zo snel veranderen van mening

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ingewikkeld hè, het leven?! .

Kuiken zit Pippi Langkous te kijken en vindt het leuk . Ik voel me vandaag als door een bus overtreden, dus ben er wel blij mee .

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 15:16 schreef Burdie het volgende:
Ingewikkeld hè, het leven?! .

Ja, het is nogal gedoe.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 14:59 schreef Franny_G het volgende:
Blue, ik herken je gevoel zeker. Ik ben nu 41, mijn vriend 49. Als wij in een speeltuin zitten dan is het gros van de ouders een stuk jonger (zoals ook hier op het forum trouwens wel) en dat merk ik soms ook wel in gesprekken. En mijn vriend heeft al een keer in een speeltuin gehad dat een ander kindje dacht dat hij de opa van I was.

Aan de andere kant: ik ben een heel actieve moeder en huppel altijd soepeltjes achter I aan, dus leeftijd is dan verder totaal niet belangrijk en voor I al helemaal niet!

Wat betreft een tweede: ik zit al een tijdje ook in dat dilemma, en dat gaat op en neer. Van ineens heel zeker weten van wel, naar ineens weer denken: nee, toch echt niet. En ik kom er geloof ik niet helemaal 100% uit. Het is denk ik voor mij nu de kunst om te accepteren dat ik daar waarschijnlijk nooit echt uit zal komen. En dat als er wel een tweede komt ik momenten zal hebben dat ik denk: ik had daar niet aan moeten beginnen, en als er geen tweede komt, ik daar af en toe spijtgevoelens over zal hebben. We hebben besloten het toch nog even de tijd te geven, ook al word ik er niet jonger op.

Ik heb soms ook wel een sterk verlangen naar nog een kindje, en het idee dat ik dit één keer heb meegemaakt en dat het daarbij blijft, kan me soms ook echt diep raken.
Maar aangezien ik dus 38 was toen ik moeder werd en dan ook nog ongepland, weet ik heel goed wat het leven mij verder te bieden heeft en dat er nog zoveel andere manieren zijn om te genieten en voldoening uit het leven te halen, naast het hebben van een gezin. Ik wil me niet blindstaren op het krijgen van (meer) kinderen. Ik wil nog veel andere dingen doen in mijn leven, het leven is kort. Als ik nu voor een tweede ga, dan ben ik tot mijn 45e druk in de kleine kinderen en dan zullen andere dingen die ik wil doen moeten wachten. En ik weet oprecht niet wat mij het meest gelukkig zal gaan maken. Ik denk wel eens: als het gaat om levenskwaliteit dan kan het volgens mij niet beter worden dan hoe het nu is: mijn vriend en ik doen allebei werk waar we blij van worden, we hebben een gezond en geweldig leuk kind, waar het allemaal goed mee gaat. En omdat we er eentje hebben, is er genoeg ruimte om ook nog dingen voor onszelf te doen. En financieel gezien gaat dat ook allemaal heel gemakkelijk. Dan ga je al snel ook denken: wordt dit niet allemaal moeilijker en minder met een tweede kind erbij (en het risico dat die zwangerschap/bevalling niet zo vlekkeloos gaat of dat er iets met het kind is)? Maar dat krijg je dus ook als je er (te?) veel over nadenkt: dan kom je er niet uit.

Potverdorie, je schrijft eigenlijk precies wat ik ook vind en waar ik mee speel.
Al ben ik nog maar 31.
Ik twijfel ontzettend vaak. Op de goede dagen wil ik wel een 2e. Op slechte dagen moet ik er niet aan denken.
Het bij 1 laten vind ik nu moeilijk te accepteren. Aan een 2e denken vind ik doodeng en durf ik niet eens.
Ik verlang er enerzijds naar dat Aiden naar school gaat. Dan komt er tijd vrij.
Maar anderzijds denk ik: Dan is er okk tijd vrij voor een 2e.
Moeilijkste dilemma ooit.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 15:15 schreef Franny_G het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heb al veel vrijwilligerswerk met kinderen gedaan en nu nog af en toe en als ik weer meer tijd heb vast weer meer (tot nu toe altijd leeftijd 7 t/m 11 jaar en 14 t/m 18 jaar) en dat was/is heel erg leuk, maar toch ook heel erg anders. Eigen is toch echt anders qua gevoel. Ik vond bijvoorbeeld de kleinere kindjes helemaal niet leuk (maar die van mezelf nu wél) en eerlijk is eerlijk ik vind ze naarmate ze groter worden veel leuker worden. Dus het is niet echt dat ik graag nog een babytje wil. Ik zou het stuk tussen net geboren en 1,5 graag overslaan als dat kon.. (de geboorte zelf dan weer niet..). Pleegzorg, sja.. Mijn moeder werkte er vroeger en ik heb vooral heel veel kindjes langs zien komen die al erg beschadigd waren en ik weet niet of ik daar echt goed mee zou zijn en of ik dat mijn andere kinderen aan zou willen doen. (vind het wel super hoor van anderen die het doen, maar weet niet of ik het zou kunnen). Bovendien is dat in beginsel meestal niet voor de lange termijn en steeds weer afscheid nemen zou ik niet echt trekken.

Nu komt inderdaad het overbuurmeisje al vaak spelen en dat is erg gezellig.

Oh en die schooltijd, dat er dan tijd is voor een 2e, daar verkijk je je denk ik op. Want die 2e is er ook in het weekend en 's avonds. Vóóral op de tijden dat iedereen uit school/werk/kdv komt en moe is enzo is het wel eens lastig (en dan denk ik inderdaad, hoe doe je dat met drie). Bovendien moet er voor die school ook van alles, brood mee en helpen met de dingen die nu eenmaal moeten en je krijgt dan meer vriendjes te spelen enzo (nou ja geen ervaring nog hoor)... KDV is nog makkelijk, wegbrengen, klaar!

En ik wist vroeger helemaal niet zeker of ik wel kinderen wilde.. Dus in die zin, zou het best kunnen die verslaving .. maar een 4e zou ik écht niet meer willen (zeg ik nu uiteraard).

Pleegzorg is in principe tot het kind 18 is, dus zou maar zo 18 jaar kunnen zijn .

Edit, ik lees elders dat het ook tijdijk kan zijn, maar denk dat je wel kunt aangeven wat je wilt.

Ik heb 2 prachtige meiden waar het nu allemaal makkelijk mee gaat. De ene gaat naar school en de ander gaat volgend jaar naar school. Ik zou heel graag een 3de willen maar mijn man wil het gewoon echt niet. Vroeger wilde mijn man een groot gezin. Maar na 6 jaar in het ziekenhuis looen voor de eerste, 2 zware zwangerschappen en een bevalling die bijna misliep vind hij 2 meer dan genoeg. En hij heb gelijk als hij zegt dat we blij mogen zijn met 2 super gezonde meiden maar dat betekend niet dat mijn gerammel er niet mag zijn. Afgelopen maand dacht ik dat ik zwanger was en ik raakte gewoon in paniek toen ik er aan dacht dat ik het hem moest vertellen

Ik hoop toch echt wel dat als nummertje 2 er is dat het rammelen wel klaar is
Gezien mijn leeftijd én hoe ik door de zwangerschappen heen ga wil ik dit niet nog eens doen (dat riep ik bij de 1e keer ook )
Maar kan me wel indenken dat het een moeilijk punt in een relatie kan zijn.
Als mijn vriend ook niet nog een keer had gewild zou ik daar ook best moeilijk mee hebben gehad.

Tally ik kan me dat paniekerige wel voorstellen.
Je hebt dan denk ik toch een soort huppeltje in je buik van yes en tegelijkertijd dat andere nare gevoel van ohjee wat als

Hmm hier is het net andersom
we hebben altijd een beetje gemijmerd over 3 of 4 kinderen. Nu, zwanger van nr 3 waarvan we weten dat het een meisje wordt, ben ik al een beetje aan het ruimen. En iedere keer zegt ie weer: weet je het zeker? Zeker geen 4e meer?

In deze ben ik er na dexe zwangerschap helemaal klaar mee maar is het mijn man die nog aan dat idee moet wennen.

Overigens sluit ik pleegzorg over een jaar of .... 10 (?) Niet uit. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 09:29 schreef vencodark het volgende:
Wij hadden afgelopen 2 dagen onze 2 neefjes te logeren van bijna 5 en 10.
Nou, gezellig hoor. Broertjes.
Constant elkaar verklikken, de schuld geven, de ander deed altijd eerst slaan, de jongste verzint gewoon dat de ander hem pijn doet.
Ze zoeken elkaar steeds op en binnen een paar minuten is het weer ruzie.
Ze laten elkaar niet met rust.

Ben op die momenten erg blij dat we maar 1 kind hebben. Heb je in ieder geval niet steeds dit aan te horen (niet dat het tussen elke broers/zussen zo gaat hoor).
Zoonlief en met hun gaat wel samen, hoewel ook de jongste en Aiden soms ook wel hun dingen hebben.
Als de ene een auto heeft waar eerst niet naar omgekeken heeft, moet de ander het toch ineens hebben. En elkaar napraten en nadoen.
Vermoeiend.
Maar weet nu misschien een kleeeein beetje hoe het is met 3 kinderen.

Maar hoe je daar mee omgaat helpt ook, die rivaliteit enzo kan je verminderen en ruzie maken om speelgoed maakt het mijn speelgoed en dat vinden ze nog erger dan met elkaar delen.

in de woonkamer is speelgoed free for all dus dan ook niet zeuren dan moet het maar op je eigen kamer liggen. ik vind het hier met 3 heel erg meevallen iig

En er zijn dagen dan doen ze alles met zn 3en of in groepjes van 2 en dan heb ik extra ademruimte, heerlijk vind ik het wanneer de oudste 2 samen gaan fietsen in het park of de jongste met de middelste uren zoet is met de watertafel.. dat geluk geeft veel meer en levert zoveel liefde op dat ik de mindere dagen ook aan kan.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2016 19:07 schreef BlueEyes het volgende:
Ik hoop toch echt wel dat als nummertje 2 er is dat het rammelen wel klaar is
Gezien hoe ik door de zwangerschappen heen ga wil ik dit niet nog eens doen (dat riep ik bij de 1e keer ook )
Maar kan me wel indenken dat het een moeilijk punt in een relatie kan zijn.
Als mijn vriend ook niet nog een keer had gewild zou ik daar ook best moeilijk mee hebben gehad.

Iets aangepast, maar plus 1! Ik ben nu 29 maar moet het hierna niet meer willen... mijn lijf vind t gewoon echt niet leuk dat zwanger zijn.
Als alles goed mag gaan hebben wij straks 2 gezonde kinderen en daar prijs ik mijzelf enorm rijk mee!

Ik zou best een vierde willen maar mijn man wil ook echt niet meer. Maar ik merk wel een verschil tussen de wens voor een eerste en zelfs voor een tweede (als heb ik die wens maar heel even gehad). Maar ook hier speelt leeftijd toch een beetje een rol, als verleg je ook wel je grenzen

Ik vind persoonlijk dat je eerst moet kijken of je zelf nog meer kinderen wilt en niet als speelkameraadje voor je kind(eren) of zodat ze later nog iemand hebben.

Alleen voor je oudste moet je t niet doen vind ik, wij wilde graag nog zo'n klein minimensje die zoveel plezier en liefde in huis brengt.

We hebben sinds deze week een nieuwe huisgenoot. Kater Moos.



Saar is helemaal weg van hem, dat is helaas nog niet 100% wederzijds zou te maken kunnen hebben met haar enthousiaste en daardoor ietwat lompe gedrag.

Verder maakt saar enorme sprongen in haar taal, er komen echte zinnetjes voorbij, 3-4 woordzinnen waarmee ze dus veel duidelijk maakt. Vind het echt mooi om te zien. Net als het aangaan van vriendschappen. Afgelopen zondag was haar vriendje hier en nog vraagt ze regelmatig waar hij is.