quote:
Op donderdag 28 juli 2016 17:36 schreef vencodark het volgende:Btw. Vandaag met Aiden naar de stad geweest. What was I thinking.
Constant weglopen. Overal aanzitten, 5 seconden luisteren en daarna weer gewoon zijn eigen ding doen. etc etc.
Ik ga vrij regelmatig met I naar de stad (ik woon er eigenlijk

). En meestal dan ook naar dezelfde winkel(s). Dat scheelt wel, want daardoor weet ze wat we daar meestal kopen, en hoe we dat doen. Ik betrek haar zoveel mogelijk, vraag haar of ze mij wil helpen. Verder rent ze ook heel snel weg en dan ren ik dus achter haar aan.

. Maar ik spreek ook wel met haar af tot hoever ze zelf mag lopen. Of ik zeg dat ze bij mij moet blijven. Doet ze dat niet, dan moet ze mij een handje geven. Dus dan geef ik een keuze: of los lopen maar dan wel bij me blijven, of een handje geven. Verder helpt het ook om iets in het vooruitzicht te stellen. Op weg naar huis komen we bijvoorbeeld langs een speeltuintje en dan zeg ik dat ze nu wel echt even goed moet luisteren en bij me moet blijven, maar dat we zo even samen gaan rennen. Het blijft wel lastig hoor. Ik denk dat het belangrijk is dat je niet te hoge verwachtingen hebt. Als je veel dingen wilt doen en het lukt niet, raak je gefrustreerd en dat werkt dan ook weer averechts.
Kleding kopen met haar doe ik voorlopig niet (ze is nu 2,5). Ik koop of bestel online zelf en dan zie ik wel hoe het past.

. Heb ook niet zo'n zin in dat gedoe in winkels.
quote:
]
Nog iets: Aiden praat mij erg veel na.
Ik zeg hem weleens bijvoorbeeld: Ik ben boos op je omdat je niet luistert o.i.d.
Nu zei Aiden dat tegen mij in de winkel.
Weer aangesproken, daarna hield het op.
Hebben jullie kinderen 'een grote mond' en hoe gaat jullie daar mee om?
Ik vind dit best lastig.
I doet dat nu ook echt, en ook vrij slim/bijdehand. Als ik haar een beetje boos aanspreek, zegt ze bijvoorbeeld: "Mama, geen ruzie maken met mij'. Of laatst, toen ik iets had gedaan wat niet goed was volgens haar 'Mama, dat is niet de beloeling!'
Ik zie het niet als grote mond, het is gewoon slim opgepikt en ook nog eens toegepast in een juiste situatie. Het is in die zin ook wel een spiegel, want je hoort dus je eigen woorden terug. En zijn dat inderdaad de woorden en een manier van praten die je je kind wilt aanleren (was voor mij wel iets om over na te denken, nog steeds..)?
Maar goed, afhankelijk van de context ga ik het gesprek aan met I. door op iets door te vragen. Of uit te leggen dat wat ze zegt in die situatie volgens mij toch niet klopt. Het voordeel is dat ze nu nog vrij snel onder de indruk is van mijn tegenargumenten.

. (Of niet en dat gaat ze gillen, maar goed

.)
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"