Franse vakantiekinderen, deel XVI: 7de editie!

Daar kwamen ze, zaterdag.
Andere jaren wel eens met bleke, vermoeide smoeltjes die te lang in de airco hadden gezeten en met verkreukelde kleren die beplakt waren met chips en snoepjes die tussen waken en slapen uit een mondhoek waren gerold. Maar niet dit jaar. Twee grote dames, met een handtas aan de arm, alsof ze net uit de taxi stapten die hen naar hun vakantiebestemming had gebracht.
We waren als eersten aan de beurt. Omdat er veel nieuwe, kleine kinderen waren moesten de ‘veteranen’ eerst uitstappen. Zo hadden de nieuwe kinderen wat meer rust bij het ontmoeten van hun gastouders. Ik herinner me dat moment ook nog van ons eerste jaar. Het wachten op het onbekende en het zien van al die routinées: kinderen die hun gastouders vluchtig kussen en snel hun koffer opzoeken en precies weten naar welke auto die moet. Dat we toen dachten: Zo ver zal het bij ons vast niet komen.
Maar ja, zeven jaar later: twee grote, mooie meiden die het zich nog éven permitteerden ongebreideld te springwuiven vanachter het vensterglas van de bus bij aankomst, maar na het stilhouden volkomen beheerst (de kleintjes nog even lief en bemoedigend voortduwend) uit de bus stapten. Kus-kus-koffer en hup naar de Jaguar.
Thuisgekomen ging het als vanouds: naar hun kamer, hun koffers bonkebonk op de trap achter hen aan. Is er iets veranderd? Niets veranderd. Naar beneden roepen dat er werkelijk níets is veranderd - Weten we dat ook weer.
Dan hun cadeautjes: dit keer geen gipsen beeldjes, waterornamenten-met-muziek-én-licht of 3D-schilderijen (die altijd in de vensterbanken staan als zij er zijn!), maar dozen koekjes en flessen cider. Wederom lieve en zorgvuldig uitgezochte presentjes en we zijn er altijd blij mee, of het nu onze smaak is of niet.

quote:

Op vrijdag 29 juli 2016 00:06 schreef Smallish het volgende:

[..]

Ja. Misschien wel. Enig on- topic geleuter van Dude maakt het er vast veel leuker op. Maar daar merken we vooralsnog niet al teveel van.....

Volgens mij stond er geen of topic-geleuter. Althans niet meer dan hier (gelukkig) gebruikelijk is.

Meteen de volgende dag vertrokken we naar ‘Le Chateau’. Het ding had inmiddels mythische vormen aangenomen in de gedachten van de dames. Ik had hen van te voren al gezegd waar we naartoe zouden gaan. Leek me prettig voor hen, en met name voor L., die dingen die buiten haar comfortzone liggen, spannend vindt. Ik wilde haar niet overweldigen met een omgeving die haar mogelijk onzeker maakt.
Het kasteeltje bij Nijmegen waarvoor we een puike aanbieding vonden een paar maanden terug, bleek een schot in de roos. Wij logeerden in een bijgebouwtje.




[ Bericht 16% gewijzigd door Duderinnetje op 29-07-2016 17:08:13 ]

We waren, denk ik, nog geen vijf minuten in Le Chateau toen de meiden zich realiseerden dat ze een eigen kamer, een eigen TV, een eigen waterkoker (vonden ze een van de gaafste dingen ) en een eigen jacuzzi hadden. En ze in badjas ("We hebben hotelbadjassen OMG #WearestarslikeJustinBieber!!!") verkondigden dat het tijd was voor een peeling en masker (we hadden ze een wellness-pakketjes cadeau gedaan).



Hun kamer:


[ Bericht 9% gewijzigd door Duderinnetje op 29-07-2016 14:28:03 ]

Wat is er met FOK! aan de hand? Ik kan kennelijk geen updates plaatsen.

[ Bericht 13% gewijzigd door Duderinnetje op 29-07-2016 01:14:34 ]

Gisteren haperde FOK! iets te veel, dus nu pas weer verder:

Het verblijf bij het kasteel was een succes. Met hun meegebrachte fles Sprite in de mini-bar, wijnglazen en de jacuzzi, was hun geluk compleet, verklaarden ze. Er was geen mooier leven mogelijk.



Dat leven werd echter toch nóg aangenamer toen we de tweede avond een viergangen-diner gebruikten in het Kasteel. Best spannend vond ik dat, want er zijn de afgelopen jaren heel wat glazen icetea over (onze eigen) tafel gegaan en heel wat doperwten richting plafond. Tel daarbij op dat L. louter friet lust en het avontuur mag duidelijk zijn.
Maar zoals vreemde ogen dwingen, zo hielp hier de setting ook een handje. Een echt restaurant, obers in nette jasjes, een rijtje bestek naast het bord en sierlijk gevouwen servetten: het maakte indruk. Een goede indruk, gelukkig, want ze vonden het enorm interessant. Waar leg je je servet als je opstaat? Welk bestek gebruik je wanneer? Hoe kan de ober zien dat je uitgegeten bent? Gretig volgden ze de etiquette die we ze uitlegden (sterker: ze houden het hier thuis ook vol! ).

Het diner was een vastgesteld menu (we zaten er immers met een aanbiedings-arrangement). We kwamen nog éven in de verleiding toch om kindermenu's te vragen voor de meiden, maar eigenlijk willen we die boycotten. Waarom zijn dat, zelfs in best leuke restaurants, toch altijd fantasieloze bergen patat met kipnuggets? Onbegrijpelijk dat een kok zich er niet op toe wil leggen júist creatief te zijn voor kinderen en hen laagdrempelig kennis te laten maken met nieuwe smaken.
De meiden aten dus gewoon wat de pot schafte - behalve dat voor K., die moslima is, het wild zwijn werd vervangen door rundvlees. Het pakte eigenlijk enorm leuk dat we allemaal hetzelfde aten. Dat was ook voor L. een stimulans om dingen te proeven, denk ik. Het was immers iets 'van ons vieren'.

Moeilijke eter L. heeft álles geproefd en gegeten. De ene keer het bord wat leger dan de andere keer, maar dat is prima. En ze at, uit zichzelf, keurig met mes en vork, waar ze oprecht lol in leek te hebben. En na elke gang zeiden de meiden tegen de ober: "Iet was hierluk, monsieur!"
Kortom: we waren hartstikke trots op ze. Niet dat ze van ons nou per se als modelkinderen in chique restaurants hoeven kunnen zitten, maar omdat, met name L., best haar grenzen een beetje heeft verlegd en ook heel trots op zichzelf was. Ze voelden zich "hyper speciale", zo zeiden ze.

Dat K. het leuk zou vinden, hadden we wel verwacht. Ze verslindt kookprogramma's op TV en probeert alles wat ze op haar bord krijgt. Ze genoot met volle teugen van de mooi opgemaakte borden en de onbekende smaken. Van elk gerecht nam ze een foto, en alles werd geanalyseerd: de verfijnde smaak, de kleurrijke ingrediënten en de formidábele structuren! Er gingen vele gekuste vingertoppen de eetzaal in. "C'est vraiment gastronomique!!!"


(Dit was de volgende dag)

Na het eten zagen ze hoe een gast aan een andere tafel een fooi achterliet. De meiden grabbelden in hun broekzak, maar het offer van hun briefje van 20 was toch net iets te groot.

[ Bericht 3% gewijzigd door Duderinnetje op 30-07-2016 00:05:22 ]

L. die een duik op haar bed neemt:



In een zaal in het kasteel vonden de dames een piano. Daar hebben de andere gasten eventjes 'plezier' van gehad.

Speciaal voor Cat22: kijk eens wat wij naast het Kasteel aantroffen?

Tijdens het diner vertelde L. verontwaardigd dat een collega van haar moeder loonsverhoging had gekregen door het met de baas aan te leggen.

K, totaal naïef: :"Wat doet ze dan met die baas?"

L: "Eh, geen potje kaarten, K."

K:

We gaan zondag naar de poezenboot. Waarschijnlijk in die dagen ook naar het Openlucht Museum. K. gaat dat fantastisch vinden!

Overigens, ik kwam er na daaaaaagen achter wat ze nou bedoelen als ze zeggen: "Wie àrre belly bèrse!"

Ze zijn Beliebers, zoals de fans van Justin Bieber heten.

En nog even een paar kieken:

Apenheul:


K. checkt de pannen:


En ze hebben al weer heel wat kunst de wereld in geslingerd:


[ Bericht 2% gewijzigd door Duderinnetje op 29-07-2016 17:13:34 ]

quote:

Op vrijdag 29 juli 2016 17:01 schreef komrad het volgende:
Leuke updates Dude!

En je heb nog tijd om ze van belly bèrse af te brengen

Ja, ik tracht ze aan de Beatles te krijgen, maar ze vinden hun kapsels niet cool.
Dus dan houdt het op.