[Centraal] PTSS en Traumaverwerking

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 19:01 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Heb je ooit EMDR met hulpstukken gehad?

Nee nooit, geen idee wat dat moet inhouden.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 19:06 schreef Marsenal het volgende:

[..]

Nee nooit, geen idee wat dat moet inhouden.

Ah oké. Was benieuwd naar hoe je evt beide ervaren hebt. Ik gebruik verschillende hulpstukken.

Koptelefoon, balkje met led-licht, buzzers, rekensommen en tappen.

Heb je het idee dat het bij jou werkt?

Is het overigens bij jullie ook zo (mensen met meervoudig trauma) dat wanneer 'iets' aangepakt is, het lijkt alsof er opeens meer ruimte is voor onderdrukte shit?

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 19:21 schreef Melancholia_war het volgende:
Is het overigens bij jullie ook zo (mensen met meervoudig trauma) dat wanneer 'iets' aangepakt is, het lijkt alsof er opeens meer ruimte is voor onderdrukte shit?

Ja. Naja, ook wel dat er deuren open kunnen gaan die al die tijd dicht hebben gezeten. Of als een stuwmeer die dan (al dan niet gereguleerd) leeg loopt.
Soms zit er achter die nu niet meer gesloten deur, nog een deur.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 19:18 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Ah oké. Was benieuwd naar hoe je evt beide ervaren hebt. Ik gebruik verschillende hulpstukken.

Koptelefoon, balkje met led-licht, buzzers, rekensommen en tappen.

Heb je het idee dat het bij jou werkt?

Sick, dat moet een hele andere dynamiek zijn. Zin om te vertellen hoe dat dan in zijn werk gaat? Ik wil op zich de mijne ook wel uit de doeken doen, hoe het verloopt, zit alleen nu mobiel, effe tussendoor.
Anyway, dvorm die ik volg is de enige die ik ken, en ik maak de afgelopen twee jaar een goede vooruitgang ermee. Ik moet wel zeggen dat ik onder goede omstandigheden therapie volg in tegenstelling tot anderen hier, ik zit op één lijn met m’n therapeut. Ik ben ook volgzaam als een blind schaap en accepteer iedere vooruitgang en terugval/paniekdagen die mijn therapie veroorzaakt zoals het is, en denk niet na over hoe lang deze bullshit nog gaat duren.
Bij ieder kruispunt krijg ik ook ruimte voor het ontdekken van nieuwe problemen/inzichten, dat herken ik zeker. Er zal toch ergens een einde aan die rits komen? Dat zal dan misschien wel ‘genezing’ inluiden. Je weet het niet.

quote:

Op donderdag 11 januari 2018 20:58 schreef Marsenal het volgende:

[..]

Sick, dat moet een hele andere dynamiek zijn. Zin om te vertellen hoe dat dan in zijn werk gaat? Ik wil op zich de mijne ook wel uit de doeken doen, hoe het verloopt, zit alleen nu mobiel, effe tussendoor.
Anyway, dvorm die ik volg is de enige die ik ken, en ik maak de afgelopen twee jaar een goede vooruitgang ermee. Ik moet wel zeggen dat ik onder goede omstandigheden therapie volg in tegenstelling tot anderen hier, ik zit op één lijn met m’n therapeut. Ik ben ook volgzaam als een blind schaap en accepteer iedere vooruitgang en terugval/paniekdagen die mijn therapie veroorzaakt zoals het is, en denk niet na over hoe lang deze bullshit nog gaat duren.
Bij ieder kruispunt krijg ik ook ruimte voor het ontdekken van nieuwe problemen/inzichten, dat herken ik zeker. Er zal toch ergens een einde aan die rits komen? Dat zal dan misschien wel ‘genezing’ inluiden. Je weet het niet.

Dat klinkt als een verstandige houding.

Wat betreft uitleg geven over hoe al die verschillende hulpstukken bij elkaar voor mij zijn, liever een andere keer.

quote:

Op vrijdag 12 januari 2018 17:25 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Dat klinkt als een verstandige houding.

Wat betreft uitleg geven over hoe al die verschillende hulpstukken bij elkaar voor mij zijn, liever een andere keer.

Fair enough Ik vertel volgende donderdag wel over de methode zoals ik hem ken, misschien dat het nog wat voer voor discussie oplevert

Ik snap je vraag niet zo, Marsenal.
Wil je weten hoe zo' n ledbalk gebruikt wordt?
Of wat voor soort aanwijzingen je krijgt om je verhaal uit te diepen?

Ik heb gevraagd om een andere behandelaar, het traject voor medicatie is gestart en we gaan beginnen met schematherapie ipv emdr. Ben benieuwd. Sowieso fijn dat het nu een vrouwelijke psych wordt. Ik weet alleen dat haar behandelkamer heel shit is ingericht. Je hebt nergens plek om je te verstoppen. Je zit gewoon op een hoge stoel in een hele lege kamer. Ik hou altijd wel van een tafel of een grote stoel waar ik mn benen op kan trekken ofzo.
Misschien dat ik dat ook met haar kan bespreken.. spannend weer.. gaat alleen wel lang duren voordat ik terecht kan. misschien wel 2 maanden =x

quote:

Op zaterdag 13 januari 2018 16:27 schreef faptist het volgende:
Ik snap je vraag niet zo, Marsenal.
Wil je weten hoe zo' n ledbalk gebruikt wordt?
Of wat voor soort aanwijzingen je krijgt om je verhaal uit te diepen?

Ik heb gevraagd om een andere behandelaar, het traject voor medicatie is gestart en we gaan beginnen met schematherapie ipv emdr. Ben benieuwd. Sowieso fijn dat het nu een vrouwelijke psych wordt. Ik weet alleen dat haar behandelkamer heel shit is ingericht. Je hebt nergens plek om je te verstoppen. Je zit gewoon op een hoge stoel in een hele lege kamer. Ik hou altijd wel van een tafel of een grote stoel waar ik mn benen op kan trekken ofzo.
Misschien dat ik dat ook met haar kan bespreken.. spannend weer.. gaat alleen wel lang duren voordat ik terecht kan. misschien wel 2 maanden =x

Dat is wel weer even wachten ja. Ik vind zulke kamers ook onprettig. Tegen/ in de vensterbank hangen/ naar buiten kijken helpt bij mij soms wel een beetje.

Ik heb gewoon benen die me ergens neerzetten of verplaatsen waar ik toch geen controle over heb. Dat scheelt te helft van de tijd kiezen hoe of waar ik wil gaan zitten

quote:

Op zaterdag 13 januari 2018 16:27 schreef faptist het volgende:
Ik snap je vraag niet zo, Marsenal.
Wil je weten hoe zo' n ledbalk gebruikt wordt?
Of wat voor soort aanwijzingen je krijgt om je verhaal uit te diepen?

Ja, waarvoor is die ledbalk?

quote:

Op maandag 15 januari 2018 10:22 schreef Marsenal het volgende:

[..]

Ja, waarvoor is die ledbalk?

Het is afleiding, het lichtje beweegt heen en weer over de balk. Dus je volgt het zoals je de vinger van een behandelaar zou volgen (wat jij doet, denk ik) Het lichtje of het lampje weet ik veel kan alleen wel altijd op een aangepaste snelheid worden ingesteld. Dus zoiets. Maar in principe is het ook gewoon visuele afleiding. Nieuwerwets.
Het apparaatje dat trillingen afgeeft kan ook aangesloten worden op de ledbalk, zodat dat weer gelijk loopt.

Hai, na lang meelezen wil ik me hier graag melden!

Al een aantal jaar de diagnose ptss en depressie. Schematherapie, emdr en nu traumatherapie (ACT). Af en toe weet ik ook niet meer wat ik moet proberen, maar het lijkt me heel fijn om het er over te hebben met mensen die het snappen.

Ik kreeg emdr waarbij de therapeut tegenover me kwam zitten en zijn wijsvinger was dan een wijzer. Liggen met zo’n ledbalk klinkt heftig

quote:

Op maandag 15 januari 2018 22:00 schreef Perzephone het volgende:
Hai, na lang meelezen wil ik me hier graag melden!

Al een aantal jaar de diagnose ptss en depressie. Schematherapie, emdr en nu traumatherapie (ACT). Af en toe weet ik ook niet meer wat ik moet proberen, maar het lijkt me heel fijn om het er over te hebben met mensen die het snappen.

Ik kreeg emdr waarbij de therapeut tegenover me kwam zitten en zijn wijsvinger was dan een wijzer. Liggen met zo’n ledbalk klinkt heftig

Hoe bevalt de ACT?

quote:

Op maandag 15 januari 2018 22:57 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Hoe bevalt de ACT?

Juah. Het raakt iig wel iets, dus ik denk dat ik hier wel wat uit ga halen. Mijn therapeute heeft the Happiness Trap aangeraden van Richard Harris en die heeft ook wel fijne oefeningen

Hoi,

Het is lang geleden dat ik hier heb gepost.. maar mijn traumabehandeling is officieel een paar maanden terug afgerond. Echter bleek ik later nog wel wat klachten te hebben maar mijn hoeveelheid paniekaanvallen is wel (sterk) verminderd en ik ben mij meer bewust van de omgeving. (Ik dissocieër minder en ervaar de omgeving niet als totaal anders)

Maar ik weet niet of mensen dit hier herkennen maar een groot probleem van mij is mijn extreme wantrouwigheid. Ik weet wel op een of andere manier dat mijn wantrouwigheid erg overdreven is. In de ogen van de meeste mensen wel in ieder geval en soms als ik achteraf kijk naar een situatie waarin ik erg wantrouwig was denk ik wel.. "nou dat was wel overdreven". Het is ook weleens gebleken dat mijn wantrouwen achteraf compleet misplaatst was..

Maar het wantrouwen is dus echt een heel groot probleem van mij en belemmert ook mijn relaties met mijn familie, vrienden en mijn relatie.

Ik ben vooral wantrouwig als het gaat om liegen en wanneer mensen tegenstrijdige dingen zeggen. Dan zeggen ze bijvoorbeeld A vorige maand, en nu zeggen ze ineens B en dan zeggen ze ook niet van "ik heb vorige maand A gezegd en nu ben ik van gedachten veranderd ofzo" maar ze weten niet eens meer dat ze vorige maand A hebben gezegd.

Ook zeggen veel mensen A tegen mij en B tegen hun vrienden/ familie. Bijvoorbeeld mijn zusje vertelt haar mening (A) tegen mij en tegen B (haar vriendin) weer -totaal- iets anders.

Ik kan er dus heel erg slecht tegen. Ik snap wel dat niet iedereen overal hetzelfde is. Ik stel mij ook anders op bij mijn familie dan bij mijn vrienden bijvoorbeeld maar ik ga niet mijn mening of dergelijke veranderen per persoon(dus tegen persoon X, A zeggen en tegen persoon Y, B zeggen)

Dit klinkt als ik teruglees best overdreven ergens maar ergens voel ik ook weer heel veel boosheid en verdrietigheid opkomen. Soms voelt het alsof ik zonder dat ik het weet in een poppenkast ben gekomen en dat iedereen weet dat het een poppenkast is behalve ik.

Ik voel mij heel vaak wel afgezonderd van de rest. Mijn wantrouwen komt voort omdat ik vroeger erg ben gepest om wie ik was en om mijn meningen en ook om mijn uiterlijk. Ook ben ik vroeger misbruikt en dat heeft ook nogal zijn sporen achtergelaten.

Mijn wantrouwen gaat ook ver dat ik mijn eigen psychologen niet vertrouw. Ik had vroeger een heel lieve psycholoog. Maar zij ging nu dus ergens anders werken en nu ben ik met een vrouw die net nieuw is komen werken en na de eerste sessie wantrouwde ik haar alweer gelijk en drong het mij door hoever ik mijn oude psycholoog wel niet miste..
Ik durf met mijn nieuwe psycholoog ook niet mijn wantrouwen uit te spreken over haar.. maar ik wil haar toch wel de kans geven omdat ik haar ook nog maar één keer heb gezien.

Ook merk ik dat als ik ruzie met iemand heb ongeacht wie dat ik dan extreem denk en meteen denk om het contact met diegene te verbreken of de vriendschap te verbreken.
Ik weet dat dit geen goede mentaliteit is maar dit gaat als een reflex bij mijzelf.. en ik probeer het wel af te leren.

Maar zoals jullie dus kunnen lezen is zodra iemand iets kleins doet wat heel veel wantrouwen bij mij opwekt.. dat ik meteen al zwart over diegene denk.. en denk dat diegene stiekem toch niet zo aardig is als dat hij/ zij lijkt..

Ik merk ook dat ik vooral op zoek ben naar "perfecte" mensen met een paar minpuntjes (omdat niemand perfect is) maar deze "zoektocht" is extreem vermoeiend en ik kan die zoektocht in mijn hoofd op een of andere manier ook niet stoppen, hoe hard ik ook mijn best doe/ en hoeveel ik probeer te relativeren.

Is er iemand die dit herkent?

Sorry trouwens dat het best veel woorden zijn hierboven. Wat ik boven heb geschreven en het voorbeeldje met "X" en "Y" heb gepakt is slechts maar een voorbeeld..
Ik raak namelijk ook zat wantrouwig van andere dingen.. zoals wanneer iemand mij vraagt of ik ze kan maar anders nooit vraagt hoe het met mij gaat ofzo. Dan denk ik dat ze mij willen gebruiken.

Ik merk overigens ook heel erg dat ik zoveel mogelijk wil voorkomen dat ik anderen misbruik of dergelijke doe...
Dat komt omdat ik altijd heb geleerd vanaf heel jongs af aan "behandel de ander zoals je zelf behandelt wilt worden" En sinds groep 6 leefde ik volledig naar dat spreekwoord toe.
Maar toen ik 13/14 was wilde ik het anders aanpakken dan op de basisschool (waar ik vaak werd gepest om voornamelijk mijn uiterlijk en ook wel een beetje mijn innerlijk) en deed ik er van alles aan om erbij te horen. Behalve uiterlijk, ook onaardig/ gemeen naar anderen toe dus. Dat ging 2 jaar lang heel erg goed maar toen was de koek op en verviel ik helemaal terug/ had ik een identiteitscrisis en toen begon het wantrouwen en werd ik nog gevoeliger dan ik al vroeger was.
Het spreekwoord "zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten" gaat dus niet bij mij op voor het geval jullie dat denken. Maar ik leef nu wel weer volledig naar het spreekwoord "behandel de ander zoals jij behandelt wilt worden" en dat is ook hetgeen waar ik mij het lekkerst en meest mijzelf erbij voel maar ik zit dus nog steeds met een (extreem?) wantrouwen.

Mijn vriendin vertelde ook weleens dat ze soms niet dingen durfde te zeggen tegen mij uit angst voor mijn mening van wat ik van haar wel niet zou denken..
Mijn zusje zei ook zo ongeveer exact hetzelfde.. en mijn zusje zei ook "als ik het ga zeggen tegen jou dan ga je mij meteen haten en dan blijf je dat van mij denken"

Toen ik dat hoorde voelde ik mij een monster omdat ik helemaal niet wil dat mensen "bang" voor mij zijn maar nu wantrouw ik dus helemaal mijn zusje en mijn vriendin omdat ik nu dus denk "als je geweten zuiver is heb je niks te vrezen"

quote:

Op vrijdag 19 januari 2018 20:39 schreef -Phineas- het volgende:
Hoi,

Het is lang geleden dat ik hier heb gepost.. maar mijn traumabehandeling is officieel een paar maanden terug afgerond. Echter bleek ik later nog wel wat klachten te hebben maar mijn hoeveelheid paniekaanvallen is wel (sterk) verminderd en ik ben mij meer bewust van de omgeving. (Ik dissocieër minder en ervaar de omgeving niet als totaal anders)

Maar ik weet niet of mensen dit hier herkennen maar een groot probleem van mij is mijn extreme wantrouwigheid. Ik weet wel op een of andere manier dat mijn wantrouwigheid erg overdreven is. In de ogen van de meeste mensen wel in ieder geval en soms als ik achteraf kijk naar een situatie waarin ik erg wantrouwig was denk ik wel.. "nou dat was wel overdreven". Het is ook weleens gebleken dat mijn wantrouwen achteraf compleet misplaatst was..

Ik herken hier meerdere dingen, vooral dat m'n wantrouwen in bepaalde mensen totaal onterecht bleek te zijn (dat was achteraf wel en blij dat ik het toen niet hardop had uitgesproken).

Wat het aflopen van je traumabehandeling betreft, het is op zich niet uitgesloten dat je later wat erbij zou kunnen gaan krijgen, afhankelijk van wat je resterende klachten gaan doen.
Zelf is dit traject bij mij nu ook afgerond, maar het is voor mijn gevoel 'niet af'.

quote:

Maar het wantrouwen is dus echt een heel groot probleem van mij en belemmert ook mijn relaties met mijn familie, vrienden en mijn relatie.

Ik neem aan dat je zelf ook wel gemerkt zult hebben dat je wantrouwen vermindert zodra je beter in je vel zit en zodra je die persoon meer vertrouwt. Wat je hier tikt, is bij mij exact ook 't geval.

quote:

Ik ben vooral wantrouwig als het gaat om liegen en wanneer mensen tegenstrijdige dingen zeggen. Dan zeggen ze bijvoorbeeld A vorige maand, en nu zeggen ze ineens B en dan zeggen ze ook niet van "ik heb vorige maand A gezegd en nu ben ik van gedachten veranderd ofzo" maar ze weten niet eens meer dat ze vorige maand A hebben gezegd.

Ook zeggen veel mensen A tegen mij en B tegen hun vrienden/ familie. Bijvoorbeeld mijn zusje vertelt haar mening (A) tegen mij en tegen B (haar vriendin) weer -totaal- iets anders.

Ik kan er dus heel erg slecht tegen. Ik snap wel dat niet iedereen overal hetzelfde is. Ik stel mij ook anders op bij mijn familie dan bij mijn vrienden bijvoorbeeld maar ik ga niet mijn mening of dergelijke veranderen per persoon(dus tegen persoon X, A zeggen en tegen persoon Y, B zeggen)

't stomme is dat ik dit ook heb, maar gelijktijdig gebeurt het ook weleens dat ik iets bijvoorbeeld typ wat achteraf gezien niet voldoende genuanceerd was, waardoor de betekenis van verschillende minder-genuanceerde uitspraken tegenstrijdig kunnen zijn of lijken.

Een andere oorzaak van tegenstrijdig lijkende uitspraken kan zijn dat ik bijvoorbeeld heel erg twijfel over een bepaald iet en ik de ene keer de ene kant opga en de keer daarop de andere kant kies.

Soms zeg of doe ik dingen waar ik later van denk "fuk, normaalgesproken ahd ik dit nooit gedaan/gezegd" als ik op dat moment geëmotioneerd was.

Wat ik in principe niet doe, is tegen 1 persoon A zeggen en dan B zeggen tegen een ander persoon. Dat zou ik alleen maar doen als ik daar een goede reden voor heb (bijvoorbeeld als ik met iemand heb afgesproken een bepaald iets niet te zeggen,d an zou ik wel tegen een ander liegen als die me daar naar vraagt maar dan nog doe ik dat niet graag).

Wat dat vertrouwen betreft, er is een spreekwoord die hier wel over gaat: Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
En dat wil zeggen dat het langer duurt voordat je iemand gaat vertrouwen (want te voet is langzamer dan op een paard rijden) en vertrouwen gaat snel weg (te paard, want dat is sneller dan lopen) zodra dat vertrouwen geschonden wordt.

Vooral als ik duidelijk aangeef wat ik wil/nodig heb van de ander en de ander zelfs ervoor kiest mijn vertrouwen te (blijven) beschamen, dan kan je er wel vanuit gaan dat dat vertrouwen heel ver weg zal zijn. Ik vertrouw mensen niet snel, maar daarmee houd ik wel onbetrouwbare mensen lekker buiten de deur.

Ergens is dit misschien ook wel overdreven, maar ik merk dat veel mensen het gewoon niet zo nauw nemen met niet-liegen en niet-stelen. Ze vinden zeg maar dat je je dan gewoon niet zo moet aanstellen, maar het principe zelf vinden ze gewoon niet zo belangrijk (ook al zeggen ze natuurlijk vaak van wel).

quote:

Dit klinkt als ik teruglees best overdreven ergens maar ergens voel ik ook weer heel veel boosheid en verdrietigheid opkomen. Soms voelt het alsof ik zonder dat ik het weet in een poppenkast ben gekomen en dat iedereen weet dat het een poppenkast is behalve ik.

Ik vergelijk dit altijd met dat ik buiten rond loop en iedereen een rol aan 't spelen is. Alsof ik in een film zit. Soms voel ik me zelfs onzichtbaar of zo, maar 't grappige is dat veel mensen daadwerkelijk een rol aan 't spelen zijn en ik denk dat dat is wat je ziet en dat je zelf 'echter' van persoonlijkheid bent.

quote:

Ik voel mij heel vaak wel afgezonderd van de rest. Mijn wantrouwen komt voort omdat ik vroeger erg ben gepest om wie ik was en om mijn meningen en ook om mijn uiterlijk. Ook ben ik vroeger misbruikt en dat heeft ook nogal zijn sporen achtergelaten.

Mijn wantrouwen gaat ook ver dat ik mijn eigen psychologen niet vertrouw. Ik had vroeger een heel lieve psycholoog. Maar zij ging nu dus ergens anders werken en nu ben ik met een vrouw die net nieuw is komen werken en na de eerste sessie wantrouwde ik haar alweer gelijk en drong het mij door hoever ik mijn oude psycholoog wel niet miste..
Ik durf met mijn nieuwe psycholoog ook niet mijn wantrouwen uit te spreken over haar.. maar ik wil haar toch wel de kans geven omdat ik haar ook nog maar één keer heb gezien.

Je hebt nog maar 1 afspraak met haar gehad? Merkte ze zelf niks van je wantrouwen? Had ze ook nog niks uitgesproken eerder?

quote:

Ook merk ik dat als ik ruzie met iemand heb ongeacht wie dat ik dan extreem denk en meteen denk om het contact met diegene te verbreken of de vriendschap te verbreken.
Ik weet dat dit geen goede mentaliteit is maar dit gaat als een reflex bij mijzelf.. en ik probeer het wel af te leren.

Maar zoals jullie dus kunnen lezen is zodra iemand iets kleins doet wat heel veel wantrouwen bij mij opwekt.. dat ik meteen al zwart over diegene denk.. en denk dat diegene stiekem toch niet zo aardig is als dat hij/ zij lijkt..

Het gekke is dat ik dit -nu- pas snap, met dat zwartwitte. Alleen zie ik dat zelf niet zo. Wel zeg ik al jaren dat ik al heel snel >95% van alle mensen eigenlijk al afgekeurd heb. (denk eigenlijk wel >>98%, die maken dan eigenlijk al geen kans meer bij mij).

Ik denk niet dat een bepaald iemand niet zo aardig is als ie lijkt, ik weet het zeg maar meteen zeker dat ie al z'n vriendelijkheid zit te faken. Dat is hoe ik 't zeg maar ervaar.

quote:

Ik merk ook dat ik vooral op zoek ben naar "perfecte" mensen met een paar minpuntjes (omdat niemand perfect is) maar deze "zoektocht" is extreem vermoeiend en ik kan die zoektocht in mijn hoofd op een of andere manier ook niet stoppen, hoe hard ik ook mijn best doe/ en hoeveel ik probeer te relativeren.

Is er iemand die dit herkent?

Idem. Dus eigenlijk herken ik 't meeste wel. Ik weet alleen niet in hoeverre deze dingen met trauma's te maken hebben.

----

Volgende post

quote:

Op vrijdag 19 januari 2018 20:43 schreef -Phineas- het volgende:
Sorry trouwens dat het best veel woorden zijn hierboven.

Je moet je niks aantrekken van mensen die gaan zeuren op lange posts .
Beter meer dan genoeg duidelijkheid dan te vaag of inhoudsloos.

quote:

Wat ik boven heb geschreven en het voorbeeldje met "X" en "Y" heb gepakt is slechts maar een voorbeeld..
Ik raak namelijk ook zat wantrouwig van andere dingen.. zoals wanneer iemand mij vraagt of ik ze kan maar anders nooit vraagt hoe het met mij gaat ofzo. Dan denk ik dat ze mij willen gebruiken.

Ik neem aan dat je met "wanneer iemand mij vraagt of ik ze kan maar" bedoelt "wanneer iemand mij vraagt of ik ze kan helpen maar"?

quote:

Ik merk overigens ook heel erg dat ik zoveel mogelijk wil voorkomen dat ik anderen misbruik of dergelijke doe...
Dat komt omdat ik altijd heb geleerd vanaf heel jongs af aan "behandel de ander zoals je zelf behandelt wilt worden" En sinds groep 6 leefde ik volledig naar dat spreekwoord toe.
Maar toen ik 13/14 was wilde ik het anders aanpakken dan op de basisschool (waar ik vaak werd gepest om voornamelijk mijn uiterlijk en ook wel een beetje mijn innerlijk) en deed ik er van alles aan om erbij te horen. Behalve uiterlijk, ook onaardig/ gemeen naar anderen toe dus. Dat ging 2 jaar lang heel erg goed maar toen was de koek op en verviel ik helemaal terug/ had ik een identiteitscrisis en toen begon het wantrouwen en werd ik nog gevoeliger dan ik al vroeger was.
Het spreekwoord "zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten" gaat dus niet bij mij op voor het geval jullie dat denken. Maar ik leef nu wel weer volledig naar het spreekwoord "behandel de ander zoals jij behandelt wilt worden" en dat is ook hetgeen waar ik mij het lekkerst en meest mijzelf erbij voel maar ik zit dus nog steeds met een (extreem?) wantrouwen.

Dat spreekwoord heeft denk ik ook een beetje de betekenis van 'Iemand die geregeld iemand anders beschuldigt van liegen (relatief veel), is waarschijnlijk zelf (vaker) een leugenaar' en dit spreekwoord is eigenlijk ook heel logisch.
Stel je hebt 2 mensen die op een kruispunt staan en beiden kijken ze naar hetzelfde punt en ze zien beiden hetzelfde. En dan is er een ongeluk _{^{(ze zien een auto van de weg rijden een grasveld op en er zijn geen gewonden in mijn voorbeeld want ik ben in een goede bui vandaag )}}.

Stel de ene persoon is veel bezig met intelligentie en met anderen te slim af willen zijn en de ander is een oogarts.
De ene persoon zal dan misschien denken "Jezus, wat is die bestuurder van die auto dom!" terwijl de oogarts op dat moment misschien denkt "Jezus, is die bestuurder soms blind of zo?".

Dus zoals deze 2 mensen zijn, zo denken ze over anderen. Sterker nog, dit is een heel krachtig middel om anderen te begrijpen. Zo kun je zelfs mensen beter gaan inschatten.

quote:

Mijn vriendin vertelde ook weleens dat ze soms niet dingen durfde te zeggen tegen mij uit angst voor mijn mening van wat ik van haar wel niet zou denken..
Mijn zusje zei ook zo ongeveer exact hetzelfde.. en mijn zusje zei ook "als ik het ga zeggen tegen jou dan ga je mij meteen haten en dan blijf je dat van mij denken"

Toen ik dat hoorde voelde ik mij een monster omdat ik helemaal niet wil dat mensen "bang" voor mij zijn maar nu wantrouw ik dus helemaal mijn zusje en mijn vriendin omdat ik nu dus denk "als je geweten zuiver is heb je niks te vrezen"

Ja, dit kan ik me heel goed voorstellen.

_{^{Dit is denk ik ook een beetje wat er gebeurt als ik geëmotioneerd ergens op reageer en dan minder ga nuanceren. Dan ga ik ook rust opzoeken zodat de normale toestand meer genaderd wordt.}}

Maar ik ken (en kende) meerdere mensen die zeg maar minder goed in hun vel zaten en van hun wist ik ook dat op sommige momenten de stress/angst/zorgen dermate de overhand namen dat ze dan soms dingen extremer uitspraken dan in werkelijkheid 't geval was. Dit waren over 't algemeen gesproken jongere autistische vrouwen met (soms ietsies serieuzere) psychische problemen. Zodra de stress weer weg was, werden ze weer de nuchterheid zelve.

Volgens mij lig ik nog steeds wat berichten achter her en der.

Sinds begin vorig jaar ben ik in behandeling gegaan voor mijn PTSS. Ik kwam er tijdens de behandeling pas achter dat ik onverwerkte trauma's heb. Hier bleek ik al een kwart eeuw mee rond te lopen. Pas in 2015 begon ik me te realiseren waar al mijn eigenaardigheden, gedragingen en alles wat mij maakt zoals ik ben, precies vandaan komt.

Als kind (tussen mijn +/-8e en 11e) ben ik een tijdje gepest op de basisschool. In diezelfde periode ben ik door een buurman seksueel misbruikt.

Deze gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat angst altijd al mijn leven heeft beheerst. Ik heb voor een hele lange periode geen sociaal leven gehad, presteerde matig tot slecht op school en tijdens vervolgopleidingen, heb qua werk mijn draai nooit kunnen vinden en had/heb een algemene pessimistische kijk op het leven en wantrouw alles en iedereen om me heen. Last but not least: een negatief zelfbeeld.

In de loop der jaren (vooral toen ik in mijn 20er jaren terecht kwam) merkte ik dat er veel dingen 'anders' aan mij waren in tegenstelling tot de mensen om me heen. Maar ik kon al die jaren niet verklaren waar het precies vandaan kwam. Ik had de gebeurtenissen uit mijn jeugd zo diep weggestopt dat ik het daar niet zocht, maar intussen bleef ik leven in angst en werd mijn zelfbeeld met de jaren steeds negatiever. Ik zocht het overal, maar een duidelijk antwoord kon ik nooit vinden. Dat antwoord was immers weggestopt en zat achter een hele dikke dichte deur met 120 sloten.

Een eerste keerpunt in mijn leven kwam op mijn 26e. Toen kreeg ik mijn eerste relatie. Er ging een nieuwe wereld voor me open die heel fijn, maar tegelijkertijd ook heel angstig was. Niet zo gek natuurlijk. Ik vond mezelf weinig waard en van sociaal isolement naar een uitgebreid sociaal leven, ik werd geestelijk behoorlijk op de proef gesteld.

Na vele omzwervingen op sociaal, relationeel en werkgebied kwam het volgende keerpunt in 2016. Ik was toen al een tijdje bezig om het roer in mijn leven om te gooien en op eigen kracht af te rekenen met mijn demonen. En toen kreeg ik een relatie met wat achteraf een vrouwelijke versie van mij bleek te zijn. Ik kreeg de spiegel toegereikt waar ik al heel lang naar op zoek was. Zij is jaren in therapie geweest voor soortgelijke trauma's die zij in haar jeugd had opgelopen, waaronder EMDR, groepstherapie en nog veel meer zaken. Ineens kon ik mezelf van afstand bekijken, in de vorm van haar. Ik schrok ervan, maar het opende mijn ogen tegelijkertijd zoals dat nog niet eerder was voorgekomen.

De relatie heeft maar 9 maanden stand gehouden, maar het was in deze periode dat ik nu echt inzag dat de deur naar de gebeurtenissen van vroeger open moest. Ik had mijn ex als eerste persoon ooit verteld wat me is overkomen, toen we nog maar net samen waren. De volgende stap was mijn familie en enkele vrienden.

Inmiddels ben ik een open boek naar de juiste mensen als het om mijn verleden gaat. Mijn leven is ook niet meer zoals het eerder was. Ik heb een sociaal leven met mensen en activiteiten die belangrijk voor me zijn en ik heb een fijne baan waar ik erg blij mee ben. En het allerbelangrijkste: ik ben in behandeling gegaan en leer meer te 'leven'.

Ik merk dat ik stukje bij beetje mezelf steeds beter leer kennen. Ik snap nu waar veel van mijn eigenaardigheden vandaan komen en leer met de tijd beter met mezelf om te gaan. Tegelijkertijd voelt het heel raar dat ik al 3 kwart van mijn leven met PTSS rondloop zonder dat ik dat doorhad en de oorzaken van mijn beschadigde persoon overal zocht, behalve in de gebeurtenissen van toen.

Na bijna een jaar cognitieve gedragstherapie ben ik begonnen met EMDR, en dat valt best zwaar. Nu ligt de focus vooral op het misbruik, dit is een onderwerp waar ik nog nooit iemand iets in geuren en kleuren over heb verteld. Om zelf in geuren en kleuren te moeten beschrijven wat er toen gebeurde maakt heel veel in me los. Tegelijkertijd weet ik dat alles wat ik nu doe, er op is gericht alles wat me heeft getraumatiseerd eindelijk een plek te geven. Dus ga ik de strijd aan met mezelf en mijn angsten. Ik wil niet langer verzuipen. Met mijn 36 jaar wil ik nu eindelijk echt iets van mijn leven gaan maken zonder dat angst mijn leven gaat beheersen. En ik ben blij en trots op het feit dat ik de stap heb gezet om dit te gaan bereiken.

Ik weet dat niet alles zomaar verdwijnt, maar met het een plek geven van de nodige zaken kan ik al heel wat bereiken. En er uiteindelijk voor zorgen dat ik wat vaker 'nee' ga zeggen tegen die demonen. Het is tot nu toe een heftige reis geweest, maar ik weet waar ik het voor doe; voor mezelf. En voor mezelf ben ik meer dan bereid die uitdaging aan te gaan.

Sorry voor het lange verhaal, moest het gewoon even kwijt

Ik mag komende dinsdag weer aan de bak voor mijn tweede individuele therapie. De eerste keer EMDR gehad maar dat had niet het gewenste resultaat.

Nu beginnen met Imaginaire Exposure en Exposure in vivo. Hoop dat het ditmaal dan wel werkt en ik eindelijk echt stappen kan gaan zetten om weer de oude te worden. Hiervóór nog wat groepssessies gehad ter voorbereiding en momenteel in de ziektewet en echt zo'n nutteloos gevoel.

Beetje aan de medicatie, hang thuis, kan/durf niet veel buiten de deur en binnen krijg ik amper iets voor elkaar zonder woedeaanvallen of frustraties omdat ik mezelf niet onder controle heb en de rust niet heb om iets te doen.
Dus blij dat eindelijk dat belletje kwam dat we van start kunnen, die wachtlijsten zijn echt verdomde irritant haha.

Rechtzaak inmiddels ook achter de rug, schadevergoeding toegekend gekregen, nu alleen 8 maanden wachten aangezien zij het niet kan/zal betalen. Maar daar nu ook eindelijk een streep onder kunnen zetten. Nu nog kijken of we vervolgstappen zetten tegen de instelling (Psychiatrie) waar zij onder behandeling was.

Mijn EMDR is voorlopig op pauze gezet omdat ik momenteel niet stabiel genoeg ben. Ik baal er behoorlijk van, vond de EMDR-sessies absoluut niet leuk maar had wel echt het idee dat we de kern van het probleem aan het aanpakken waren.

Heeft iemand van jullie toevallig ervaring met EMDR icm een opname? Ik heb al 2 namen doorgekregen: traumacentrum Friesland en PsyTrec (oid) maar zoek eigenlijk ervaringen.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 10:43 schreef Marialice het volgende:
Mijn EMDR is voorlopig op pauze gezet omdat ik momenteel niet stabiel genoeg ben. Ik baal er behoorlijk van, vond de EMDR-sessies absoluut niet leuk maar had wel echt het idee dat we de kern van het probleem aan het aanpakken waren.

Heeft iemand van jullie toevallig ervaring met EMDR icm een opname? Ik heb al 2 namen doorgekregen: traumacentrum Friesland en PsyTrec (oid) maar zoek eigenlijk ervaringen.

Dat is heel naar maar goed dat er gekeken wordt naar een oplossing in ieder geval.

Ik heb de indruk dat een opname pas kans van slagen heeft als je ook een stabiele thuissituatie hebt en daadwerkelijk rust en begrip hebt wanneer je terugkomt. Daarnaast is lang niet iedereen unaniem euforisch over korte opnames voor traumatherapie. Ik zou het eerst heel goed onderzoeken als ik jou was.

Je mag me DM-en voor vragen als je dat fijn vindt .

quote:

Op maandag 15 januari 2018 23:11 schreef Perzephone het volgende:

[..]

Juah. Het raakt iig wel iets, dus ik denk dat ik hier wel wat uit ga halen. Mijn therapeute heeft the Happiness Trap aangeraden van Richard Harris en die heeft ook wel fijne oefeningen

Dat is fijn om te lezen. Ik hoop dat het je veel zal opleveren uiteindelijk.

De beerput is hier open gegaan. Ik herinner mij allemaal nare dingen uit mijn jeugd (trauma's).

Ik heb het gevoel dat ik aan het verdrinken ben.