MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Geen idee waarom ik dat nog niet gedaan had. Van GEM was ik ook wel fan...quote:Op vrijdag 29 juli 2016 15:46 schreef Slobeend het volgende:
[..]
Had je dat nog niet gedaan dan?.
Ik denk m'n favoriete Nederlandse album van de afgelopen jaren, helaas zo onderschat.
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
Je moet er geen foto's van opzoeken, hoor. Ik herhaal; je moet er geen foto's van opzoeken.quote:Op vrijdag 29 juli 2016 13:27 schreef Norrage het volgende:
Ik ging eens die BNW va P4k luisterne, van Elza Soares. Wat een plaat zegheel goed
79 jaar
- Maar wel n baas, ja. En een lekker plaatje.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Vorige week The Avalanches gezien in een klein zaaltje. Een pre-show voor hun ehhhh "enige show in het thuisland", een dag later. Hun eerste show met live-band, en sowieso de eerste volwaardige show in 15 jaar. The Kills - altijd geweldige energie en uitstraling - in het voorprogramma, samen met lokale acts Methyl Ethel - check absoluut hun liedje 'Rogues' - en als vierde act een of andere Australische Royal Blood waar ik geen melodielijn, laat staan de naam, van heb onthouden.
Nou, had jullie met alle liefde de ogen uitgestoken en verklaart hoe deze eerste show met live-band van The Avalanches deze tour een revelatie was en hoe jammer het is dat ze niet naar Europa komen, in deze vorm of überhaupt deze tour. Maar het was eigenlijk precies wat je had kunnen verwachten: het is album-muziek, die door de vele twisten en nuances geen goede presentatie krijgt op een live-podium, zelfs (of júíst?) niet met aanvulling van band. Dit was de samenstelling van de - gezien ze de Europese data hebben afgezegd exclusieve - live-shows: Avalanches-lid 1 Tony Di Blasi achter de draaitafels, Avalanches-lid 2 Robbie Chater op gitaar, plus Paris Jeffree op drums, met als frontduo rapper Spank Rock en zangeres Eliza Wolfgramm. De grote afwezige was James De La Cruz, ondertussen officieel derde lid, zelfs te zien op de recente persfoto’s.
De klaarblijkelijke Primavera-aanfluiting is ruimschoots goedgemaakt: als je de songs kent en gewoon wilt dansen is het prima voor een festival-act, met een groots lichtplan, een backdrop, gerepeteerde interactie op het podium tussen de frontmensen. Maar de charme van deze muziek zelf zit ‘em in de aaneengeregen samples die je hoort vanaf plaat, de drums die voornamelijk gesampled zijn, de sporadische gast-vocalen, en daar zit het hem precies in. Het is een beetje het Mark Ronson-effect. Muzikaal gezien komt hij weg met zijn live-opzet, maar tenzij het een speciale avond is wordt de show opgevuld met frontmensen die niet zonder reden een gaatje vrij hadden in hun agenda, wat het toch een beetje kleurloos maakt.
Bij The Avalanches zit de schoonheid van de muziek op plaat dus in de wirwar aan samples, waar je geen live muzikanten voor nodig hebt. Maar je hebt wel een beetje show nodig. Dus kregen we een volledige anonieme rapper en een net zo gezichtsloze zangeres als hype (wo)men. De rapper die de old skool rap samples van ze mee "playbackt” en de zangeres die de andere vocale samples meedoet, wat in beide gevallen wederom niets toevoegt. Hetzelfde met zo'n drummer die ook maar met de sample-breakbeats meedrumt, puur om het "live" te kunnen noemen. Om nog maar te zwijgen over de bijna onhoorbare toevoegingen op gitaar. Het is een raar compromis om te moeten maken, want je kunt daar ook weer niet alleen maar met z’n tweeën achter de draaitafels gaan staan.
Je moet het zo voor je zien, neem 'The Noisy Eater'. Je hoort samples zoals op de plaat van tape, de sound effects, er is een drummer die het ritme meedrumt, de anonieme rapper die de stukken van Biz Markie voor z'n rekening neemt - nuance, hij deed z’n eigen verses welke afweken van het onderwerp, zonde - en de zangeres die er steeds tussendoor komt met de ‘Come Together’ en "well, excuse me”-frasen, de samples dubbelend, wat dus puur voor het plaatje is. En zoals in dit liedje steeds weer die pauzes met samples, en na een minuut of 2 klinkt er een lang instrumentaal uitro over het veld, dus terwijl de instrumentale muziek maar door blijft lopen met de vele samples en sound effecten op de achtergrond, dwalen de frontmensen over het podium.
Live werkt dat gewoon niet, die 'beats' die continu worden onderbroken door lange instrumentale breaks met samples. De spanningsboog was niet in orde voor een show als deze. Intro op intro op intro. Neem de opkomst, een lang, uitgesponnen klassiek piano-intro, en andere bolvormige klanken. Dat duurde alleen al 5 minuten, en werkte in de kleine zaal door de “buzz” overigens weer stukken beter dan tijdens de sub-headline set voor tienduizenden mensen een dag later, waar ze een 1 op 1 identieke set deden. Het hele terrein stond al vol voor Violent Soho. Hoe vaak ik nog door die nationale trots heen moet zitten op festivals en werkelijk de enige op het veld ben die geen idéé heeft wat er aan het gebeuren is terwijl duizenden mensen aan het springen en moshen zijn? Iemand, maak een Confused Travolta-gif…
De verwachtingen waren dus hooggespannen en er hing iets in de lucht, zeker gezien slechts 1% van de mensen op het festival potentieel een kaartje voor de eerste show had kunnen bemachtigen en het overgrote meerendeel ze voor het eerst zag. Na het beschreven intro volgde een nieuwe interpretatie van ‘Avalanche Rock’, de volledige band kwam op na alweer een langdurige stilte, en het ging natuurlijk net zoals op het debuutalbum over in ‘Flight Tonight’. De muziek loopt gewoon door zoals je het kent, de rapper en zangeres die om de buurt de samples herhalend mee “playbacken", als een eindeloze loop. Het deed me denken aan The Prodigy die bijvoorbeeld ‘Poison’ live doet, herhaalde zinnen door de frontmensen die je eigenlijk gewoon als sample kent, maar die twee horen daar tenminste nog bij de band, deze twee hebben geen noot aan het laatste album toegevoegd. Dit ging weer over in ‘Radio’, met hetzelfde idee, enzovoorts, en je vraagt je af of je niet beter een dansje kunt gaan wagen zoals in een club dan met interesse het podium moet gaan bekijken. En eerlijk is eerlijk, die tweede avond was het met dat verwachtingspatroon alweer veel beter te pruimen. Ze hadden nog wel een paar matige keuzes, hoe ‘Frontier Psychiatrist’ bijvoorbeeld werd vergald door een mash-up cover van Gnarls Barkley’s ‘Crazy’ ervan te maken, iets waar je 10 jaar geleden al niet meer mee aan kon komen op een festival.
De frontmensen waren echt het "gezicht", de verpakking, de verbloeming. Super veel enthousiasme, maar het draagt niet de identiteit van The Avalanches. Ze doen zoals gezegd niet eens mee op het album, en de vocale samples zijn wat ze zijn, evenals de featurings. Ik maakte eerder de vergelijking met de Mark Ronson live-shows, waar ik vooral aan moest denken door de inruil-rapper. Er waren nog geen namen van bandleden bekend, en die pre-show was gehuld in geheimzinnigheid. Niet in de laatste plaats omdat ze er een strikt Prince-beleid op nahielden: geen camera's, geen telefoons, iedereen werd bij het betreden van de zaal gewaarschuwd dat je je zakken moest legen, en als je gesnapt zou worden met een telefoon in de zaal dat je polsbandje zou worden doorgeknipt en je de zaal uitgekickt zou worden. Nu komt er iets geestigs. Een dag later, tijdens de festival-set, viel ineens het kwartje: die rapper ís die reserve Q-Tip van Mark Ronson! Da's ook een muzikale carrière.
En hij was niet zo in vorm. Ze waren flink ongeoefend, en leken vooral aan het einde van de festival-set opgelucht te zijn dat ze er doorheen waren gekomen zonder dat de wielen eraf vielen. Maar Spank Rock spande de kroon, met als dieptepunt 'Frankie Sinatra', al vroeg in de set, waar hij in het kleine zaaltje zo hard chokede dat ik effe dacht dat ik in een 8 Mile-scène terecht was gekomen. Hij was het tekstuele pad volledig bijster, en als een klassieke oplossing gooide hij er wat publieksparticipatiekreten doorheen, wat goed samenviel met de “whoooo-ho-ho-ho”-sample elke 3de maat. Dan de avond daarna:
. Een autocue als "safety blanket" voor een frontman die 2-3 uur lang teksten uit z'n hoofd moet weten en waar hij af en toe met schuin oog op spiekt om te weten of het nou ook alweer het 2de of 3de couplet was: ach... Maar met je iPhone in je klauw je show doen alsof je een Nederlandse new school rapper bent die een “freestyle” doet, omdat je de verses van een van de weinige volledige raps die je hebt niet uit je hoofd weet, dat is echt geen porem. Het kán gewoon niet als onderdeel van de sub-headliner waar het hele veld voor volstaat en wat de publieke omroep al maanden hyped alsof Lennon weer terug op aarde is.
Een publieke omroep die overigens over alles zo enthousiast is, dat het aan de ene kant zeer positief uitpakt voor jong talent die zo daadwerkelijke reguliere prime-time promotie krijgt en de lokale zalen langzaam maar zeker vol zien stromen, maar wat ze aan de andere kant ook volledig kritiekloos maakt over headliners zoals de zielloze cash-in nostalgie-tribute van The Strokes die aansloot op The Avalanches. Maar zélfs zij kregen over hun bloedeigen The Avalanches genoeg kritisch noten uit de pen: http://www.abc.net.au/triplej/musicnews/s4506143.htm
Het publiek merkte het wegvallen van de tekst de eerste avond niet, die waren lekker aan het meedeinen op de beats van de winterhit van het jaar zoals in een discotheek, en hadden net zo goed kunnen meespringen met de Primavera-tape. Wat dat betreft is het voor een festival de stukken waar het lekker doorloopt dus prima geschikt, maar die hadden op Lowlands echt niet met minder genoegen genomen dan op z’n minst Bravo-headliner, en dan vraag ik me af hoe veel van het publiek buiten Australië het meerendeel van de set kent. Er klonk een luid gejuich bij het inzetten van afsluiter ‘Since I Left You’, iets wat ik niet zo snel verwacht buiten hun eigen continent.
Ik zag mensen rondlopen met een hilarisch tour-shirt: kwart van de data er op heeft nooit plaatsgevonden, nog een kwart van de data is recent geannuleerd en 1 of 2 van de gigs die ze wél hebben gespeeld stonden er dan weer niet op. Het botert sowieso niet tussen ze, dat is tussen de ongeoefende sets en rare praktijken achter de schermen wel duidelijk. De eerste shows een maand of 2 geleden zouden James Dela Cruz en Robbie Chater zijn als DJ-duo. Maar James Dela Cruz kwam plots niet naar Europa, en Tony Di Blasi vloog halsoverkop richting Europa. De eerste gig werd afgezegd, en de veelbesproken blamage op Primavera zou een dag van tevoren in elkaar zijn gedraaid wegens visa-problemen van de bandleden. Dat rijmt al niet met elkaar gezien ze al shows voor die data gedaan hadden moeten hebben, waar er uiteindelijk geloof ik maar één of twee van zijn doorgegaan. Daarna werden de festival-shows met volledige band aangekondigd én spoedig weer geannuleerd, wegens gezondheidsproblemen van Tony Di Blasi. Dan is er het verhaal van de ban op elke vorm van opname-gelegenheden tijdens de pre-show/try-out. En zelfs de al weken groots gehypte aangekondigde radio-uitzending van de festival-set op de publieke omroep werd een uur van tevoren verboden, alsof ze wisten dat ze ongeoefend ten tonele zouden verschijnen. En het was geen (last-minute) rechtenkwestie, de zakken van triple j zijn diep en ze kunnen altijd volledige headline-sets uitzenden, zelfs prima donne als The Strokes die niet eens meer verbergen enkel uit hun mansions te komen voor de paycheck gaven toestemming om de volledige show live and direct uit te zenden.
Dit gedrag maakte me misschien ook wel iets kritischer. Als ik er zonder verwachting was heengegaan had ik waarschijnlijk de conclusie getrokken dat het een leuke show is, maar de live-band maar weinig toevoegt en dat er, zeker voor de festivals, goed gekeken moet worden naar de opbouw en spanningsboog. Ik denk dat er iets heel moois van te maken is, mochten ze dat onder de knie krijgen. Ik zou het zelf geweldig vinden als ze weer met z’n tweeën achter de draaitafels zouden staan en zo veel mogelijk live inbrengen, want dat miste nu gewoon. Dan ontstaat er ook veel meer een live-chemie, en kan de drumster ook meer daadwerkelijk toevoegen. Ik vrees dat deze shows te vroeg kwamen. De “hits” waren vermakelijk, als je wegdenkt dat je eigenlijk naar de plaat met live-opsmuk staat te luisteren, en de gedeeltes die ze live inbrachten waren met vlagen goed gedaan.
Hier is mijn video van ‘Frankie Sinatra’, welke denk ik wel representatief is als “tl;dr”: goede sfeer, een tevreden festivalpubliek, muzikaal strak omdat, hey, met deze beat van tape weinig mis kan gaan, hier ook wel goede nuances met de live-drums (tweede couplet, “just might die”/“just might lie”-fills) en instrumentatie (het blaasinstrument van Robbie Chater) te horen zijn, er leuke live-interactie onderling is, maar anderzijds ook een halfbakken frontman die ongeoefend daar staat en na 2,5 minuut al een gapend gat tijdens de verse van MF Doom achterlaat, terwijl alles gewoon doorloopt en de climax volledig uitblijft met een instrumentaal uitro zo lang als dat er iets gebeurde op het podium. Goed, oordeel zelf.
Nou, had jullie met alle liefde de ogen uitgestoken en verklaart hoe deze eerste show met live-band van The Avalanches deze tour een revelatie was en hoe jammer het is dat ze niet naar Europa komen, in deze vorm of überhaupt deze tour. Maar het was eigenlijk precies wat je had kunnen verwachten: het is album-muziek, die door de vele twisten en nuances geen goede presentatie krijgt op een live-podium, zelfs (of júíst?) niet met aanvulling van band. Dit was de samenstelling van de - gezien ze de Europese data hebben afgezegd exclusieve - live-shows: Avalanches-lid 1 Tony Di Blasi achter de draaitafels, Avalanches-lid 2 Robbie Chater op gitaar, plus Paris Jeffree op drums, met als frontduo rapper Spank Rock en zangeres Eliza Wolfgramm. De grote afwezige was James De La Cruz, ondertussen officieel derde lid, zelfs te zien op de recente persfoto’s.
De klaarblijkelijke Primavera-aanfluiting is ruimschoots goedgemaakt: als je de songs kent en gewoon wilt dansen is het prima voor een festival-act, met een groots lichtplan, een backdrop, gerepeteerde interactie op het podium tussen de frontmensen. Maar de charme van deze muziek zelf zit ‘em in de aaneengeregen samples die je hoort vanaf plaat, de drums die voornamelijk gesampled zijn, de sporadische gast-vocalen, en daar zit het hem precies in. Het is een beetje het Mark Ronson-effect. Muzikaal gezien komt hij weg met zijn live-opzet, maar tenzij het een speciale avond is wordt de show opgevuld met frontmensen die niet zonder reden een gaatje vrij hadden in hun agenda, wat het toch een beetje kleurloos maakt.
Bij The Avalanches zit de schoonheid van de muziek op plaat dus in de wirwar aan samples, waar je geen live muzikanten voor nodig hebt. Maar je hebt wel een beetje show nodig. Dus kregen we een volledige anonieme rapper en een net zo gezichtsloze zangeres als hype (wo)men. De rapper die de old skool rap samples van ze mee "playbackt” en de zangeres die de andere vocale samples meedoet, wat in beide gevallen wederom niets toevoegt. Hetzelfde met zo'n drummer die ook maar met de sample-breakbeats meedrumt, puur om het "live" te kunnen noemen. Om nog maar te zwijgen over de bijna onhoorbare toevoegingen op gitaar. Het is een raar compromis om te moeten maken, want je kunt daar ook weer niet alleen maar met z’n tweeën achter de draaitafels gaan staan.
Je moet het zo voor je zien, neem 'The Noisy Eater'. Je hoort samples zoals op de plaat van tape, de sound effects, er is een drummer die het ritme meedrumt, de anonieme rapper die de stukken van Biz Markie voor z'n rekening neemt - nuance, hij deed z’n eigen verses welke afweken van het onderwerp, zonde - en de zangeres die er steeds tussendoor komt met de ‘Come Together’ en "well, excuse me”-frasen, de samples dubbelend, wat dus puur voor het plaatje is. En zoals in dit liedje steeds weer die pauzes met samples, en na een minuut of 2 klinkt er een lang instrumentaal uitro over het veld, dus terwijl de instrumentale muziek maar door blijft lopen met de vele samples en sound effecten op de achtergrond, dwalen de frontmensen over het podium.
Live werkt dat gewoon niet, die 'beats' die continu worden onderbroken door lange instrumentale breaks met samples. De spanningsboog was niet in orde voor een show als deze. Intro op intro op intro. Neem de opkomst, een lang, uitgesponnen klassiek piano-intro, en andere bolvormige klanken. Dat duurde alleen al 5 minuten, en werkte in de kleine zaal door de “buzz” overigens weer stukken beter dan tijdens de sub-headline set voor tienduizenden mensen een dag later, waar ze een 1 op 1 identieke set deden. Het hele terrein stond al vol voor Violent Soho. Hoe vaak ik nog door die nationale trots heen moet zitten op festivals en werkelijk de enige op het veld ben die geen idéé heeft wat er aan het gebeuren is terwijl duizenden mensen aan het springen en moshen zijn? Iemand, maak een Confused Travolta-gif…
De verwachtingen waren dus hooggespannen en er hing iets in de lucht, zeker gezien slechts 1% van de mensen op het festival potentieel een kaartje voor de eerste show had kunnen bemachtigen en het overgrote meerendeel ze voor het eerst zag. Na het beschreven intro volgde een nieuwe interpretatie van ‘Avalanche Rock’, de volledige band kwam op na alweer een langdurige stilte, en het ging natuurlijk net zoals op het debuutalbum over in ‘Flight Tonight’. De muziek loopt gewoon door zoals je het kent, de rapper en zangeres die om de buurt de samples herhalend mee “playbacken", als een eindeloze loop. Het deed me denken aan The Prodigy die bijvoorbeeld ‘Poison’ live doet, herhaalde zinnen door de frontmensen die je eigenlijk gewoon als sample kent, maar die twee horen daar tenminste nog bij de band, deze twee hebben geen noot aan het laatste album toegevoegd. Dit ging weer over in ‘Radio’, met hetzelfde idee, enzovoorts, en je vraagt je af of je niet beter een dansje kunt gaan wagen zoals in een club dan met interesse het podium moet gaan bekijken. En eerlijk is eerlijk, die tweede avond was het met dat verwachtingspatroon alweer veel beter te pruimen. Ze hadden nog wel een paar matige keuzes, hoe ‘Frontier Psychiatrist’ bijvoorbeeld werd vergald door een mash-up cover van Gnarls Barkley’s ‘Crazy’ ervan te maken, iets waar je 10 jaar geleden al niet meer mee aan kon komen op een festival.
De frontmensen waren echt het "gezicht", de verpakking, de verbloeming. Super veel enthousiasme, maar het draagt niet de identiteit van The Avalanches. Ze doen zoals gezegd niet eens mee op het album, en de vocale samples zijn wat ze zijn, evenals de featurings. Ik maakte eerder de vergelijking met de Mark Ronson live-shows, waar ik vooral aan moest denken door de inruil-rapper. Er waren nog geen namen van bandleden bekend, en die pre-show was gehuld in geheimzinnigheid. Niet in de laatste plaats omdat ze er een strikt Prince-beleid op nahielden: geen camera's, geen telefoons, iedereen werd bij het betreden van de zaal gewaarschuwd dat je je zakken moest legen, en als je gesnapt zou worden met een telefoon in de zaal dat je polsbandje zou worden doorgeknipt en je de zaal uitgekickt zou worden. Nu komt er iets geestigs. Een dag later, tijdens de festival-set, viel ineens het kwartje: die rapper ís die reserve Q-Tip van Mark Ronson! Da's ook een muzikale carrière.
En hij was niet zo in vorm. Ze waren flink ongeoefend, en leken vooral aan het einde van de festival-set opgelucht te zijn dat ze er doorheen waren gekomen zonder dat de wielen eraf vielen. Maar Spank Rock spande de kroon, met als dieptepunt 'Frankie Sinatra', al vroeg in de set, waar hij in het kleine zaaltje zo hard chokede dat ik effe dacht dat ik in een 8 Mile-scène terecht was gekomen. Hij was het tekstuele pad volledig bijster, en als een klassieke oplossing gooide hij er wat publieksparticipatiekreten doorheen, wat goed samenviel met de “whoooo-ho-ho-ho”-sample elke 3de maat. Dan de avond daarna:
. Een autocue als "safety blanket" voor een frontman die 2-3 uur lang teksten uit z'n hoofd moet weten en waar hij af en toe met schuin oog op spiekt om te weten of het nou ook alweer het 2de of 3de couplet was: ach... Maar met je iPhone in je klauw je show doen alsof je een Nederlandse new school rapper bent die een “freestyle” doet, omdat je de verses van een van de weinige volledige raps die je hebt niet uit je hoofd weet, dat is echt geen porem. Het kán gewoon niet als onderdeel van de sub-headliner waar het hele veld voor volstaat en wat de publieke omroep al maanden hyped alsof Lennon weer terug op aarde is.Een publieke omroep die overigens over alles zo enthousiast is, dat het aan de ene kant zeer positief uitpakt voor jong talent die zo daadwerkelijke reguliere prime-time promotie krijgt en de lokale zalen langzaam maar zeker vol zien stromen, maar wat ze aan de andere kant ook volledig kritiekloos maakt over headliners zoals de zielloze cash-in nostalgie-tribute van The Strokes die aansloot op The Avalanches. Maar zélfs zij kregen over hun bloedeigen The Avalanches genoeg kritisch noten uit de pen: http://www.abc.net.au/triplej/musicnews/s4506143.htm
Het publiek merkte het wegvallen van de tekst de eerste avond niet, die waren lekker aan het meedeinen op de beats van de winterhit van het jaar zoals in een discotheek, en hadden net zo goed kunnen meespringen met de Primavera-tape. Wat dat betreft is het voor een festival de stukken waar het lekker doorloopt dus prima geschikt, maar die hadden op Lowlands echt niet met minder genoegen genomen dan op z’n minst Bravo-headliner, en dan vraag ik me af hoe veel van het publiek buiten Australië het meerendeel van de set kent. Er klonk een luid gejuich bij het inzetten van afsluiter ‘Since I Left You’, iets wat ik niet zo snel verwacht buiten hun eigen continent.
Ik zag mensen rondlopen met een hilarisch tour-shirt: kwart van de data er op heeft nooit plaatsgevonden, nog een kwart van de data is recent geannuleerd en 1 of 2 van de gigs die ze wél hebben gespeeld stonden er dan weer niet op. Het botert sowieso niet tussen ze, dat is tussen de ongeoefende sets en rare praktijken achter de schermen wel duidelijk. De eerste shows een maand of 2 geleden zouden James Dela Cruz en Robbie Chater zijn als DJ-duo. Maar James Dela Cruz kwam plots niet naar Europa, en Tony Di Blasi vloog halsoverkop richting Europa. De eerste gig werd afgezegd, en de veelbesproken blamage op Primavera zou een dag van tevoren in elkaar zijn gedraaid wegens visa-problemen van de bandleden. Dat rijmt al niet met elkaar gezien ze al shows voor die data gedaan hadden moeten hebben, waar er uiteindelijk geloof ik maar één of twee van zijn doorgegaan. Daarna werden de festival-shows met volledige band aangekondigd én spoedig weer geannuleerd, wegens gezondheidsproblemen van Tony Di Blasi. Dan is er het verhaal van de ban op elke vorm van opname-gelegenheden tijdens de pre-show/try-out. En zelfs de al weken groots gehypte aangekondigde radio-uitzending van de festival-set op de publieke omroep werd een uur van tevoren verboden, alsof ze wisten dat ze ongeoefend ten tonele zouden verschijnen. En het was geen (last-minute) rechtenkwestie, de zakken van triple j zijn diep en ze kunnen altijd volledige headline-sets uitzenden, zelfs prima donne als The Strokes die niet eens meer verbergen enkel uit hun mansions te komen voor de paycheck gaven toestemming om de volledige show live and direct uit te zenden.
Dit gedrag maakte me misschien ook wel iets kritischer. Als ik er zonder verwachting was heengegaan had ik waarschijnlijk de conclusie getrokken dat het een leuke show is, maar de live-band maar weinig toevoegt en dat er, zeker voor de festivals, goed gekeken moet worden naar de opbouw en spanningsboog. Ik denk dat er iets heel moois van te maken is, mochten ze dat onder de knie krijgen. Ik zou het zelf geweldig vinden als ze weer met z’n tweeën achter de draaitafels zouden staan en zo veel mogelijk live inbrengen, want dat miste nu gewoon. Dan ontstaat er ook veel meer een live-chemie, en kan de drumster ook meer daadwerkelijk toevoegen. Ik vrees dat deze shows te vroeg kwamen. De “hits” waren vermakelijk, als je wegdenkt dat je eigenlijk naar de plaat met live-opsmuk staat te luisteren, en de gedeeltes die ze live inbrachten waren met vlagen goed gedaan.
Hier is mijn video van ‘Frankie Sinatra’, welke denk ik wel representatief is als “tl;dr”: goede sfeer, een tevreden festivalpubliek, muzikaal strak omdat, hey, met deze beat van tape weinig mis kan gaan, hier ook wel goede nuances met de live-drums (tweede couplet, “just might die”/“just might lie”-fills) en instrumentatie (het blaasinstrument van Robbie Chater) te horen zijn, er leuke live-interactie onderling is, maar anderzijds ook een halfbakken frontman die ongeoefend daar staat en na 2,5 minuut al een gapend gat tijdens de verse van MF Doom achterlaat, terwijl alles gewoon doorloopt en de climax volledig uitblijft met een instrumentaal uitro zo lang als dat er iets gebeurde op het podium. Goed, oordeel zelf.
![The Avalanches - Frankie Sinatra [Live at Splendour In The Grass 2016, Byron Bay, NSW - 22-07-2016]](http://i.ytimg.com/vi/x0goxdbqROM/0.jpg)
Jezus wat een verhaal
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
![No One Cares - Frank Sinatra [Full Album 1959]](http://i.ytimg.com/vi/cQY5EvQ8hf8/0.jpg)
quote:Op maandag 1 augustus 2016 11:32 schreef Z het volgende:
"Frank Ocean Launches Mysterious Live Stream. Something is happening"
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
Het blijkt dus geen livestream te zijn, maar een videoloop.quote:
"Frank Ocean Launches Mysterious Live Stream. Something is happening"
Was al bang dat ik het topic had doodgeslagen… 
Zag vorige week nog iets moois waar mensen hier misschien ook wel interesse in zullen hebben. Heel kort en bondig :
Een eerbetoon aan Szymon (1989), hier af en toe genoemd, maar verder in Nederland weinig over gelezen. Voor wie het verhaal niet kent, in een notendop: Szymon Borzestowski, talentvolle muzikant uit Newcastle, New South Wales. Rond 2008/2009 werd hij getekend door EMI Australia, hij nam meerdere demo’s voor ze op, maar niet lang daarna werd hij depressief, wat uiteindelijk op z’n 23ste tot zijn tragische dood leidde. Een album met een collectie liedjes waaraan hij werkte werd door EMI in samenwerking met de familie vorig jaar uitgebracht: https://open.spotify.com/album/5BesDATbXgvAds5G9WRzTw
Vorige week op Splendour In The Grass brachten zijn familie en vrienden een eerbetoon aan zijn muziek met een vooralsnog eenmalige uitvoering. Broer Kubush op gitaar en zang, broer Dom op drums (tevens drummer Gang of Youth) en zus Eva op zang en electronica. Aangevuld door zwager Josh Irwin en vrienden Luke O’Dea en Andrew Burgess. Als speciale gasten waren er lokale artiesten Emma Louise, David Le’aupepe van Gang of Youths, Little May en Ball Park Music‘s Sam Cromack, die bijna allemaal ook wel ergens op het festival op het programma stonden.
Het was heel waardig gedaan, en mooi om te zien dat de toch wel grote tent aardig vol stond op een best wel vroeg tijdstip. Ze deden zelfs 2 liedjes die niet op ‘Tigersapp’ staan, waarvan eentje zo’n catchy hook heeft dat het zo een ‘single’ had kunnen zijn. Hopelijk brengen ze die nog een keertje uit, uiteraard als het release-waardig genoeg is.
Zag vorige week nog iets moois waar mensen hier misschien ook wel interesse in zullen hebben. Heel kort en bondig :![In Loving Memory of Szymon - Golden [Live at Splendour In The Grass 2016, Byron Bay, NSW]](http://i.ytimg.com/vi/pfilM3N2ejc/0.jpg)
Een eerbetoon aan Szymon (1989), hier af en toe genoemd, maar verder in Nederland weinig over gelezen. Voor wie het verhaal niet kent, in een notendop: Szymon Borzestowski, talentvolle muzikant uit Newcastle, New South Wales. Rond 2008/2009 werd hij getekend door EMI Australia, hij nam meerdere demo’s voor ze op, maar niet lang daarna werd hij depressief, wat uiteindelijk op z’n 23ste tot zijn tragische dood leidde. Een album met een collectie liedjes waaraan hij werkte werd door EMI in samenwerking met de familie vorig jaar uitgebracht: https://open.spotify.com/album/5BesDATbXgvAds5G9WRzTw
Vorige week op Splendour In The Grass brachten zijn familie en vrienden een eerbetoon aan zijn muziek met een vooralsnog eenmalige uitvoering. Broer Kubush op gitaar en zang, broer Dom op drums (tevens drummer Gang of Youth) en zus Eva op zang en electronica. Aangevuld door zwager Josh Irwin en vrienden Luke O’Dea en Andrew Burgess. Als speciale gasten waren er lokale artiesten Emma Louise, David Le’aupepe van Gang of Youths, Little May en Ball Park Music‘s Sam Cromack, die bijna allemaal ook wel ergens op het festival op het programma stonden.
Het was heel waardig gedaan, en mooi om te zien dat de toch wel grote tent aardig vol stond op een best wel vroeg tijdstip. Ze deden zelfs 2 liedjes die niet op ‘Tigersapp’ staan, waarvan eentje zo’n catchy hook heeft dat het zo een ‘single’ had kunnen zijn. Hopelijk brengen ze die nog een keertje uit, uiteraard als het release-waardig genoeg is.
LCD SOundsystem terug te kijken 
Radiohead trouwens ook.
Radiohead trouwens ook.
"Some guys they just give up living and start dying little by little piece by piece"
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
last.fm | Rate Your Music | MusicMeter | top 100 nummers | top 100 albums | top 50 2013 | top 100 jazz | Onze-blog: pat-sounds
Lekker.quote:
LCD SOundsystem terug te kijken
Radiohead trouwens ook.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Livestream van Frank Ocean ergens in een loods. Er klinkt prachtige muziek. Frank Ocean is ondertussen in de weer met een cirkelzaag. Hij is hout aan het zagen.
Nieuwe Warpaint
Iets meer uptempo dan ik gewend ben van hun.. Ik moet er nog even aan wennen ok ben al om
Iets meer uptempo dan ik gewend ben van hun.. Ik moet er nog even aan wennen ok ben al om
nee, jij dan!
Leuk stuk. Ik heb de Primavera-nonsens moeten ondergaan (in ieder geval, totdat ik bier ging halen omdat ik er wel klaar mee was), dus kan me er her en der wel wat bij voorstellen. Al ben ik eerlijk gezegd wel blij dat we geen iPhone-poëet hadden die avond, want dat ziet er altijd zo onbeholpen uit.quote:
Hoe bekend is hij eigenlijk in Australië? Ik ben toentertijd zijn naam ook amper op (alternatieve) muziekwebsites tegengekomen. Lijkt me in ieder geval een mooie show om meegemaakt te hebben.quote:
Het album heeft aardige exposure gekregen in de - bij gebrek aan betere term - alternatievere kringen. Er waren ook heel wat publicaties in landelijke dagbladen. Natuurlijk mede ook door het verhaal wat er onlosmakelijk mee verbonden is, zeker aangezien het helaas een 'hot issue' is met een recordhoogte zelfmoorden in het land, vooral onder jonge mannen, waar veel campagne tegen gevoerd wordt. De Splendour-show werd bijvoorbeeld aangekondigd in de ochtendshow op triple j, inclusief (lokale variant van) Korrelatie-disclaimer. Laten we zeggen, het type triple j-luisteraar is bekend met de artiest, of in ieder geval het verhaal.quote:Op maandag 1 augustus 2016 19:35 schreef Maxerazzi het volgende:
[..]
Hoe bekend is hij eigenlijk in Australië? Ik ben toentertijd zijn naam ook amper op (alternatieve) muziekwebsites tegengekomen. Lijkt me in ieder geval een mooie show om meegemaakt te hebben.
Voor wie dat niet weet, samengevat is triple j alles wat we in Nederland missen en wat 3FM bijvoorbeeld schandalig genoeg níét is. Het is gesponsord door de overheid, maar daar houdt de vergelijking op. Waar 3FM zijn zendtijd vult met tussen de grappen en grollen en 538+Arrow Rock-achtige playlist door absoluut niets toevoegen aan het aanbod van commerciële radiozenders, focust triple j zich voornamelijk op (het promoten van) nieuwe muziek, en draait dat op prime time en A-rotatie. De items waar internationale artiesten een unieke cover doen en hun eindejaarslijst zijn fenomenen. De cultuur die ze daarmee door de decennia heen hebben gecreëerd is een waar jonge lokale bands voor volle zalen staan, eigen product daadwerkelijk gewaardeerd wordt en shows van 'alternatieve' internationale artiesten een hele happening zijn, én het daardoor automatisch niet slechts voor een nichepubliek is: het is landelijk veruit het best beluisterde radiostation in de leeftijdscategorie 25-39 en vaak ook (een gedeelde plek) bij 18-24.
'Golden', 'Medusa' en opvallend genoeg 'Katyusha' werden ten tijde van release regelmatig op prime-time gedraaid op triple j. ('Locks' niet echt, wat ik wel had verwacht.) En het album zelf heeft zelfs een ARIA-nominatie (prijs voor nationale muziek) ontvangen, en kwam in de eerste week binnen op #21 in de nationale charts. Maar een groot publiek zal het jammer genoeg nooit bereiken, daarom des te mooier hoe zijn familie zijn liedjes probeert te laten leven.
http://pitchfork.com/news(...)ry-coming-this-week/quote:Op maandag 1 augustus 2016 15:38 schreef Heufd het volgende:
Livestream van Frank Ocean ergens in een loods. Er klinkt prachtige muziek. Frank Ocean is ondertussen in de weer met een cirkelzaag. Hij is hout aan het zagen.
quote:Op maandag 1 augustus 2016 23:27 schreef Kauai het volgende:
[..]
http://pitchfork.com/news(...)ry-coming-this-week/
Net wat songs van Viola Beach geluisterd, waaronder Go Outside.. doodzonde dat die gasten zo in de knop gebroken zijn 
Op maandag voel ik me als Robinson Crusoë: Op zoek naar Vrijdag!
Het leven is als Lucille Werner: het kan raar lopen!
Het leven is als Lucille Werner: het kan raar lopen!
Zojuist gedraaid bij Radio 49, zonder het vooraf gehoord te hebben. Maar die gok viel me niet tegen: de nieuwe single van C Duncan borduurt voort op de sound van het eerste album, maar is nét een heel klein tikje elektronischer.
Album verschijnt 7 oktober.
Album verschijnt 7 oktober.
Misschien is dit topic niet de plek voor een radio-discussie, maar toch even:quote:
Voor wie dat niet weet, samengevat is triple j alles wat we in Nederland missen en wat 3FM bijvoorbeeld schandalig genoeg níét is. Het is gesponsord door de overheid, maar daar houdt de vergelijking op. Waar 3FM zijn zendtijd vult met tussen de grappen en grollen en 538+Arrow Rock-achtige playlist door absoluut niets toevoegen aan het aanbod van commerciële radiozenders, focust triple j zich voornamelijk op (het promoten van) nieuwe muziek, en draait dat op prime time en A-rotatie. De items waar internationale artiesten een unieke cover doen en hun eindejaarslijst zijn fenomenen. De cultuur die ze daarmee door de decennia heen hebben gecreëerd is een waar jonge lokale bands voor volle zalen staan, eigen product daadwerkelijk gewaardeerd wordt en shows van 'alternatieve' internationale artiesten een hele happening zijn, én het daardoor automatisch niet slechts voor een nichepubliek is: het is landelijk veruit het best beluisterde radiostation in de leeftijdscategorie 25-39 en vaak ook (een gedeelde plek) bij 18-24.
Ik vind dat we de BBC achterna moeten. Laat 3FM en Radio 2 zo blijven zoals het is, maar zet er een alternatieve muziekzender naast, zoals BBC 6 Music dat ook is ten opzichte van BBC Radio 1 en 2.
De NPO zou inderdaad meer mogen doen om een breed scala aan muziek te laten horen. Op TV is het aanbod bedroevend, met Muziekfeest op het Plein en Beste Zangers van Nederland, waarin bekende artiesten elkaars bestaande liedjes nazingen.
Los van evenementen als Pinkpop en incidentele uitzendingen, zoals die jaarlijkse muzieknacht, schiet het structurele aanbod gewoon fors te kort.
Ah cool, vind het eerste album van m erg fijn.quote:
Zojuist gedraaid bij Radio 49, zonder het vooraf gehoord te hebben. Maar die gok viel me niet tegen: de nieuwe single van C Duncan borduurt voort op de sound van het eerste album, maar is nét een heel klein tikje elektronischer.
Album verschijnt 7 oktober.
Junun op Le Guess Who
Die laatste twee namen zeggen me dan weer niksquote:
[..]
Ah cool, vind het eerste album van m erg fijn.
Junun op Le Guess Who
quote:
[..]
Die laatste twee namen zeggen me dan weer niks
quote:Jonny Greenwood komt samen met componist Shye Ben Tzur en het Indiase ensemble The Rajasthan Express naar het Utrechtse festival Le Guess Who? af. De artiesten sluiten met het muzikale project ‘Junun’ het festival af.
Junun betekent “the madness of love”. Hierin komen ‘meditatieve spirituele zang, levendige raga grooves en moderne jazz samen op een vooruitstrevende en exotische manier’. Vorig jaar werd het dubbelalbum van het project opgenomen in het Mehrangarh fort in India met Radiohead-producer Nigel Godrich.
Er is ook een film gemaakt met dezelfde titel door filmmaker Paul Thomas Anderson bekend van onder meer Magnolia, There Will Be Blood en The Master.
Het muziekproject beleeft zijn Nederlandse primeur op het festival, nadat het eerder op het Londense Barbican en op het Jerusalem Sacred Music Festival te zien was. Het festival is op verschillende muziekpodia en andere plekken te zien van 10 tot en met 13 november.
