ok zegt hij hier ook sinds een paar dagen maar dan wel als bevestiging op iets dat wij zeggen. Bv: we gaan zo eten. Ok!

Trouwens is de verlatingsangst hier weer extreem toegenomen sinds mijn ouders vorige week vrijdag 40 minuten op Lucas hebben gepast. Ik vind het maar moeilijk wat ik hiermee aan moet. Ik heb echt het gevoel dat ik hem elke keer dat ik hem ergens achter laat, een stukje meer beschadig, zijn vertrouwen beschadig
Gisteren hadden we een 50e verjaardag en kwam de oppas (ze was er maandag ook al toen man een televergadering had en boven zat; dus hij had haar recent nog gezien). Hij begint dus al te huilen zodra hij de oppas ziet omdat hij weet hoe laat het is

Toen hij eenmaal weer wat rustig was wilde ik hem uitleggen dat we weg gaan en ook weer terug komen (doe ik nu ook als ik hem naar het kdv breng in de hoop dat hij minder hysterisch wordt en dat werkt aardig).
Maar gisteren zei ik: Mama en papa gaan straks even weg en... En verder heeft hij niet meer gehoord wat ik zei want hij begon te gillen. Tranen over zijn wangen, halve romper nat gehuild en maar roepen mama, mama, papa

Het heeft echt een heel poos geduurd tot hij wat kalmeerde en natuurlijk begon het weer toen we vertrokken. Kreeg wel bericht dat hij na 10 minuten rustig was toen de oppas liedjes ging zingen en de rest van de avond ging goed; hij heeft wat gespeeld en is netjes gaan slapen.
Maar mijn hart... Ik ben eigenlijk blij dat we de komende maanden toch niet weg zullen gaan met baby en borstvoeding. Eigenlijk wil ik liever niet weg gaan om hem dit niet aan te doen maar dat lijkt me ook niet de juiste manier. Ik zou zo graag willen dat hij ons vrolijk uitzwaait en weet dat we weer terug komen en een leuke tijd heeft met de oppas. Vind het ook zo sneu voor haar en dapper dat ze de handdoek niet al in de ring heeft gegooid.