Verplichte sterilisatie bij verstandelijk gehandicapten.

Goed, op verzoek even opgeschoond. Aangezien het discussiewaardig is laten we hem voor deze keer open. Geen Hanze reacties meer graag.

Ik vind het verplichte niet goed. Echter er over nadenken is zeker iets dat zal moeten gebeuren. Bij verstandelijke handicaps heb je verschillende gradaties waarin de 1 wel in staat zou kunnen zijn om een normale gezinssituatie te kunnen bieden, eventueel met een klein beetje ondersteuning.

De ander zou het bijvoorbeeld helemaal niet kunnen en dat wordt ook wel snel duidelijk in de eerste levensfase van een kind en in de jong volwassenheid.

Een vriendin van me heeft 2 kinderen met een geestelijke handicap. De oudste zoon heeft een complexe handicap waarin hij waarschijnlijk ook niet eens de behoefte heeft aan een vriendin maar hierbij heeft zijn moeder wel al aangegeven dat zodra hij zich wel op vrouwen gaat richten.

De jongste zoon is echter hoger in zijn kunnen. Heeft inmiddels zijn rijbewijs gehaald en kan met behulp van werkbegeleiders prima zijn weg vinden in het arbeidsleven.
De jongste zoon zou met zijn vriendin eventueel ook met een klein beetje ondersteuning een gezin kunnen stichten. Waarbij wel gezegd moet worden dat zijn vriendin ook geen beperking heeft en de handicap van haar vriend ook goed snapt en kan ondersteunen.

Maar nogmaals dit zou niet verplicht moeten worden. Dan zou je namelijk met gradaties moeten werken welke wel en welke niet. En waar leg je dan die lijnen?
Ik denk dat er wel mogelijkheden moeten zijn waarin de ouders/verzorgers/begeleiders wel de touwtjes in handen kunnen nemen.

Je kunt het niet zwart/wit stellen.

Dit wordt nooit wat. Waar leg je de grens van een verstandelijke beperking? En zijn psychische aandoeningen dan ook geen reden tot sterilisatie?

quote:

Op dinsdag 31 mei 2016 15:04 schreef Jetja het volgende:
Verplichte sterilisatie bij verstandelijk gehandicapten.

In mijn directe omgeving is momenteel een vrouw zwanger. Ze vindt het erg moeilijk hiermee om te gaan. Wellicht speelt de afwezigheid van de vader hierin een rol. Deze vrouw kan de gevolgen van de zwangerschap niet overzien, laat staan de gevolgen die op haar toekomstige kind van toepassing zijn. Ze heeft namelijk een verstandelijke beperking. Ik kan me hier ontzettend boos om maken. Immers, wat komt er van deze kinderen terecht?

In het verdrag inzake de rechten van het kind staat het volgende vermeld:

“Het belang van het kind moet voorop staan bij alle maatregelen die kinderen aangaan. De overheid moet het welzijn van alle kinderen bevorderen en houdt toezicht op alle voorzieningen voor de zorg en bescherming van kinderen.”

Hoe kunnen wij naar onszelf verantwoorden dat de overheid het welzijn van alle kinderen zou moeten bevorderen, maar er nog steeds mensen met een verstandelijke beperking zijn die vader of moeder worden. Naast dat het onethisch is tegenover de kinderen, is de zorg die het met zich meebrengt uiterst kostbaar. De oplossing lijkt binnen handbereik te liggen; verplichte sterilisatie voor zowel mannen als vrouwen met een verstandelijke beperking. Waarom wordt dit nog niet uitgevoerd?

De overheid zou nooit invloed uit mogen oefenen op de voortplanting, aangezien het behoorlijk veel invloed heeft op ons leven. Hierdoor zou een overheid wellicht veel te veel macht krijgen.
Dit dient een beslissing te zijn die de ouders zelf moeten nemen. Desnoods kan een kind later nog aangeven dat hij of zij uit huis wil.

Ik ben ook zeker niet tegen abortus, aangezien iemand zijn eigen keuzes moet maken. Echter moeten al deze zaken(abortus, sterilisatie etc.) vrijwillig met toestemming van de ouders gebeuren. Mochten zij niet meer kunnen beslissen(door de handicap) dan lijkt het mij verstandiger om een vertrouwenspersoon er over te laten gaan.

Het probleem is inderdaad de Grote Grijze Zône. En wetgeving hierover met een verplicht karakter zou (helaas) door feilbare mensen gehandhaafd moeten worden, en dat zou altijd voorkomen moeten worden. Maar er zijn gewoon echt mensen die zo ontzettend waarschijnlijk niet in staat zouden zijn een kind te verzorgen of die zelfs al bewezen hebben, dat verplichte sterilisatie dé oplossing zou zijn.

Ik heb zo'n gezin hierachter wonen. Tien kinderen, één kleinkind plus een grote valse hond onder één dak met de zwakbegaafde ouders. Geen van de kinderen heeft een zwemdiploma o.i.d., alles zit op het speciaal onderwijs en de oudste dochter was met 17 (?) zelf ook moeder. Constant overlast, kinderen zijn non-stop ziek vanwege de hygiënische omstandigheden binnenshuis (en het feit dat gezond eten ook niet echt een hot item is aldaar) en ze krijgen werkelijk niks normaals mee van het leven.

Er kijkt daar een legioen aan zorgverleners achter de voordeur mee. De moeder is nu gestopt met werpen, hetzij omdat ze zichzelf vervroegd de menopauze in heeft gezopen, hetzij omdat het hulpverlenend collectief het idee van anticonceptie eindelijk heeft weten te slijten, zo'n eh...tien kinderen te laat.

Een straat verderop woont een echtpaar met een verstandelijke beperking waarvan met name de vader een nogal slechte impulsbeheersing heeft (denk aan: dood door schuld, drugsgebruik, aan kleine meisjes friemelen). Ook daar schieten de tranen je spontaan in de ogen van de situatie van de twee zoontjes. De hulpverlening van verderop kan dus in één moeite door naar dit gezin. Ook daar geen geld/oog voor wat kinderen nodig hebben, zoals een veilige omgeving, een sociaal leven of basale dingen als verf op de muur.

Dat zijn dus twee schoolvoorbeelden van "ouders" waarvan ze wat mij betreft zonder pardon iets mogen doorknippen, om eventuele volgende kinderen voor zo'n leven te behoeden.