quote:
Op maandag 16 mei 2016 23:57 schreef Fera het volgende:[..]
Ja, dat is helaas door de maatschappij van tegenwoordig en niet door het bronmateriaal.

Bijvoorbeeld dat stukje met de drie mannen en hun zussen wordt door de media zo sterk naar voren gehaald, terwijl ik totaal die gevoelens niet had bij de scene. Ik bekeek iedere situatie apart. Ja, Jon had een duwtje in de rug nodig. Maar ik vond dat hij dat duwtje meer kreeg van Ramsey zijn onsmakelijke brief dan van Sansa. Margaery en Loras zijn als broer en zus heel erg close. Ook omdat zij natuurlijk zijn geaardheid accepteerde en daar discreet over bleef. Hij is dan wel een kampioen in toernooien, maar geen strijder. Dus dat hij breekt vind ik niet zo gek (en wie weet wat ze allemaal met hem gedaan hebben?) Ik vond dat an sich wel een mooi moment. Niet zozeer omdat ik haar als sterke vrouw zag, maar omdat ze zo'n mooie band hebben.
Yara en Theon vond ik ook begrijpelijk. Theon is kapot gemaakt, maar Yara benadert hem nog steeds op de manier van de Iron Islands. Dat is gewoon een stukje cultuur vanuit daar. En Theon is het altijd al het zwarte schaap van de familie geweest. Hij is er mentaal en fysiek niet op vooruit gegaan, dus wat had er dan moeten gebeuren? Ik had alleen wel iets meer empathie van Yara verwacht. Maar wellicht door de mentaliteit die heerst onder de Ironborn is dat moeilijk voor haar. Dat vind ik meer een cultuurdingetje dan een feministisch dingetje.
Ik zeg ook niet dat het onredelijke scenes waren, ik vond ze apart wel mooi.
Maar dat het over de hele linie zo opvallend is dat de mannen dood gaan of losers worden (of "ongevaarlijk" zijn zoals Tyrion, Theon en Varys) en je daar slecht geschreven Girl Power fan fiction voor terugkrijgt, is tergend.
Een goede vriendin van Martin, Megan Lindholm, is ook vrij feministisch.
Niet geheel toevallig zijn er enorm veel overeenkomsten tussen de verhalen van ASOIAF en de Fitz boeken.
Het verschil is dat ik van de een de boeken ken en van de ander de show. Maar Lindholm brengt het toch echt veel overtuigender.
Jacqueline Carey daarentegen, is een parodie op feminisme. Een serie van een boek of 9 waarin de hoofdpersoon (een prostituee) de wereld keer op keer redt door met iedereen naar bed te gaan.
En haar man is een beta die praktisch nutteloos is.