TTKLPT

Mijn vriendin stelde vandaag voor te gaan trouwen. Ik zie niets in trouwen, het is een formele overeenkomst voor hetzij de kerk (in dit geval niet), hetzij de staat (dat wel), voor een persoonlijke aangelegenheid. Alleen in ironische zin zie ik iets in het huwelijk, maar om zelfs het huwelijk ironisch te beschouwen moet men een volkomen nihilist zijn, wat ik nog niet ben.

Bovendien ben ik zo zwak dat ik me in enige mate aantrek wat mijn omgeving van mij vindt, anders zou ik inmiddels een gesjeesde student zijn, wat me een nobel lot lijkt. In zekere zin is dat opportunistisch, want ik ben van mijn omgeving afhankelijk.

Toen kwam het ineens tot mij: als ik zou trouwen zijn mijn zorgen haar zorgen; mijn zorgen worden als het ware gedeeld! Dit stemde mij intens vrolijk, een scheiding geschiedt doorgaans te laat, maar niet op korte termijn. Nee, het huwelijk is zo slecht nog niet, we moeten het aanschouwen als het is: een zakelijke overeenkomst.

Hannah Arendt is een filosoof die in de mode is, maar niettemin iets slims gezegd heeft: in de jaren '30 begaf ze zich tussen intellectuelen die het nationaalsocialisme bespraken, analyseerden en nuanceerden, waarna ze zich naar Frankrijk begaf met het voornemen om zich nooit meer met intellectuelen te mengen. Daaruit zijn twee lessen te distilleren:

- De nuance zelf is soms giftig, omdat de nuance het kwaadaardige legitimeert.
- De godwin is een drogreden für sich, omdat het benoemen van een godwin ons de mogelijkheid ontneemt parallellen te trekken met de geschiedenis terwijl deze parallellen soms overduidelijk zijn.

In de laatste plaats is de godwin vooral een instrument voor wijsneuzen die niets inhoudelijks te melden hebben, maar wel van het fenomeen godwin hebben gehoord.

Weet je wie ook weinig ophad met nuance?

Als je Sebastian Haffner leest en zijn ervaringen en analyses over de opkomst van het facisme in Duitsland dan merk je dat een stelling als 'intellectuelen nuanceerden het nationaalsocialisme' ook wat nuancering nodig heeft.

quote:

Op zondag 22 mei 2016 04:04 schreef Mainport het volgende:

Toen kwam het ineens tot mij: als ik zou trouwen zijn mijn zorgen haar zorgen; mijn zorgen worden als het ware gedeeld! Dit stemde mij intens vrolijk, een scheiding geschiedt doorgaans te laat, maar niet op korte termijn. Nee, het huwelijk is zo slecht nog niet, we moeten het aanschouwen als het is: een zakelijke overeenkomst.

Dat denkt zij ook. En als zij straks thuis zit met het kroost, is de druk op jou om mee te doen aan het burgermansspel des te groter. Geloof me, jij bent beter af als je alleen voor jezelf hoeft te zorgen.

quote:

Op zondag 22 mei 2016 14:08 schreef Claudia_x het volgende:
Geloof me, jij bent beter af als je alleen voor jezelf hoeft te zorgen.

En zij ook.

quote:

Op zondag 22 mei 2016 04:04 schreef Mainport het volgende:
maar om zelfs het huwelijk ironisch te beschouwen moet men een volkomen nihilist zijn

Hoezo 'zelfs'? Het huwelijk is toch enkel een formele overeenkomst voor een persoonlijke aangelegenheid waar je niets in ziet? Dan maakt het je toch niet uit of dat ten prooi valt aan de ironie?

Ooit zei iemand tegen mij, hij was even oud als ik, drieëntwintig toen: Trouwen heeft gewoon enorm veel belastingtechnische voordelen.

Hoewel ik het huwelijk ironisch zou kunnen zien, neemt een vrouw zoiets bloedserieus; het getuigt van een zekere koelbloedigheid om daar met die gedachte in te stappen.

Liever bekijkt men het huwelijk zakelijk, als een contract tussen twee partijen, die de belofte doen elkaar te steunen tegen elke vorm van ingebeelde problematiek. Er moet in ieder geval een iemand zijn die gelooft dat je er werkelijk niets aan kunt doen.

Je kunt het vrouwen niet kwalijk nemen dat ze het belangrijker vinden wat men van hen denkt, ze hebben te maken met een grotere sociale druk. Ze bevinden zich in een web van verwachtingen en normen, nog naast de verwachtingen van zichzelf. Maar hetzelfde gaat op voor sommige mannen.

Het is dwaas om vrouwen te generaliseren, net zoals jij je niet zult herkennen in de gegeneraliseerde man.

quote:

Op zondag 22 mei 2016 16:17 schreef Mainport het volgende:
Hoewel ik het huwelijk ironisch zou kunnen zien, neemt een vrouw zoiets bloedserieus; het getuigt van een zekere koelbloedigheid om daar met die gedachte in te stappen.

Liever bekijkt men het huwelijk zakelijk, als een contract tussen twee partijen, die de belofte doen elkaar te steunen tegen elke vorm van ingebeelde problematiek. Er moet in ieder geval een iemand zijn die gelooft dat je er werkelijk niets aan kunt doen.

Alleen domoren denken dat een huwelijk een contract is tussen twee partijen die beloven elkaar te steunen. Het is een contract tussen twee personen enerzijds en de gemeente anderzijds; de twee personen beloven de gemeente dat zij elkaar steunen (en dus niet ten laste van de gemeente laten komen).

Nou, ik weet niet hoe het met jullie huwelijken zit, maar dat van mij draait enkel en alleen om pure liefde.

Ik was op ziekenbezoek bij een opa van in de 90, longontsteking. Hij vertelde hoe het gegaan was.

'Op een gegeven moment kreeg ik geen zuurstof meer, en dacht: ik moet de rode alarmknop indrukken. Maar die was te ver weg en ik ging out. Mijn laatste gedachten waren: dat was het dan, daag!'

Uiteindelijk werd hij toch wakker, maar ik vond het een mooi inzicht in de, bij nader inzien voorbarige, laatste gedachten van iemand die denkt dat hij sterft.

quote:

Op zondag 22 mei 2016 17:12 schreef sigme het volgende:

[..]

Alleen domoren denken dat een huwelijk een contract is tussen twee partijen die beloven elkaar te steunen. Het is een contract tussen twee personen enerzijds en de gemeente anderzijds; de twee personen beloven de gemeente dat zij elkaar steunen (en dus niet ten laste van de gemeente laten komen).

quote:

Op zondag 22 mei 2016 17:26 schreef broer het volgende:
Nou, ik weet niet hoe het met jullie huwelijken zit, maar dat van mij draait enkel en alleen om pure liefde.

Mijn ongehuwd-zijn draait om een combinatie tussen liefde en pragmatiek.

quote:

Op maandag 23 mei 2016 05:19 schreef Mainport het volgende:
Uiteindelijk werd hij toch wakker, maar ik vond het een mooi inzicht in de, bij nader inzien voorbarige, laatste gedachten van iemand die denkt dat hij sterft.

Ik vind het tamelijk bizar als mensen dat zeggen. Ik ben twee keer bijna doodgegaan en ik heb geen moment gedacht: ik ga eraan. Ik dacht: het zal wel goed komen. Misschien ben ik in het diepst van mijn gedachten een optimist.

Ik dacht dat jullie trouwplannen hadden, Claudia? Of heb ik dat gewoon zelfbedacht? .

En het lijkt me duidelijk dat je een optimist bent. Anders zou je niet zo gedreven bezig zijn met het geven van onderwijs. Verder lijkt me zo'n bijna-dood-ervaring-achteraf ook echt heel bizar. Ik denk ook dat de 'laatste gedachten' van mensen vaak heel banaal zijn.

Adolescenten zijn het meest nostalgisch, aldus Milan Kundera, omdat zij voor het eerst bewust zijn van een periode die achter hen ligt. Een sentimentalist hoopt dat alles hetzelfde blijft, een romanticus weet dat alles anders wordt. Ik weet niet meer wie dat zei.

Ik ben er niet zeker van dat sentimentalisten bestaan, ik probeer er een te bedenken, de meeste mensen die ik ken zijn sentimentalist noch romanticus, maar pragmaticus. De romantici pik je er zo uit, je ziet het aan hun ogen, die verraden dat geluk altijd net buiten hun bereik zal liggen. Ze zouden kunnen leren van de pragmaticus, die niet streeft naar geluk, maar naar vooruitgang.

Als men de god van geluk vergelijkt met de god van vooruitgang, levert het aanbidden van de god van vooruitgang in ieder geval vooruitgang op. Wie gelooft in de god van geluk loopt zijn eigen staart achterna, terwijl hij in feite ontevredener is dan de pragmaticus, die geen zorgen heeft zo lang hij zichzelf als project verder uitbouwt.

Konden we onze goden maar kiezen, dat zou het allemaal een stuk makkelijker maken.

quote:

Op maandag 23 mei 2016 19:51 schreef Claudia_x het volgende:

Ik vind het tamelijk bizar als mensen dat zeggen. Ik ben twee keer bijna doodgegaan en ik heb geen moment gedacht: ik ga eraan. Ik dacht: het zal wel goed komen. Misschien ben ik in het diepst van mijn gedachten een optimist.

Ik ken de situaties waarin je bijna doodging niet, maar iemand van 90 zal sterven waarschijnlijker vinden (en daardoor gemakkelijker accepteren) dan een vrouw van rond de 30 (of misschien wel veel jonger).
Die man van 90 denkt: ik ga dood, maar wanneer?
Een jongmens weet dat ie leeft, en dat is ook alles.

Dat zou je denken he, maar bijvoorbeeld mijn vader van 83 heeft nog steeds veel moeite met zijn aftakeling en sterfelijkheid. Hij zegt zelf dat zijn lijf weliswaar zo oud is, en dat hij dat natuurlijk dondersgoed weet, maar in zijn hoofd denkt hij over de dood nog net zoals toen hij 30 was. (zijn eigen woorden). De dood wel of niet accepteren heeft niet zoveel met leeftijd te maken, volgens mij. Ik denk overigens wel dat die manier van denken er bij mijn vader voor heeft gezorgd dat hij tot op zeer hoge leeftijd een enorme levenslust vertoonde en ook is blijven werken tot z'n 80ste. Ik moet dus wel 'vertoonde' schrijven, want hij wordt tegenwoordig zo geteisterd door zoveel lichamelijke ongemakken dat die levenslust inmiddels wat ver(der) te zoeken is. . Maar er is nog altijd veel verzet ertegen, hij kan niet goed accepteren dat hij zo is. Zit in de familie, mijn opa was ook zo.

quote:

Op maandag 23 mei 2016 19:56 schreef Franny_G het volgende:
Ik dacht dat jullie trouwplannen hadden, Claudia? Of heb ik dat gewoon zelfbedacht? .

Misschien wil jij iets met ons delen?

quote:

En het lijkt me duidelijk dat je een optimist bent. Anders zou je niet zo gedreven bezig zijn met het geven van onderwijs. Verder lijkt me zo'n bijna-dood-ervaring-achteraf ook echt heel bizar. Ik denk ook dat de 'laatste gedachten' van mensen vaak heel banaal zijn.

Ik vraag het me oprecht af. Ik heb alleen maar verhalen gehoord van mensen die hun leven aan zich voorbij zagen flitsen of iets dergelijks. Ik heb sterk de indruk dat een deel dat verzint om er iets van te maken. Ben je ook weer even het middelpunt op feestjes. De banale realiteit is dat ik er niets eens bij stilstond dat ik aan het doodgaan was. Voor een deel komt dat denk ik door wat Ringo zegt ('een hartaanval? daar ben ik te jong voor) en voor een deel doordat doodgaan zo uitputtend is dat je niet denkt maar louter bestaat.

En misschien speelt optimisme ook wel een rol, hoor. Ik kijk met een merkwaardig soort dankbaarheid terug op mijn bijna-doodgaan terwijl ik natuurlijk ook heel verdrietig had kunnen worden om wat er op dat moment en daarna gebeurde.