Depressie & Angst #135

Goed gedaan, Elvi!

Update van mijn angst/burn-out: De GGZ-mevrouw die ik nu 2x heb gesproken (via huisarts) vindt mijn verhaal 'erg heftig' en stuurt me naar een psycholoog omdat het 'buiten haar expertise' gaat. Ze denkt dat er meer speelt dan alleen overspannenheid. Duh. Ik zit al bijna twee maanden thuis, huil bijna dagelijks en durf bijna niet naar buiten.

Omdat er op het verwijsbriefje 'burn-out' staat, wordt de psych misschien niet vergoed. Ik kan me (ziektewet en particulier huurhuis) geen flinke behandeling veroorloven. Extra stress

quote:

Op donderdag 21 april 2016 11:21 schreef bloempjuh het volgende:
Goed gedaan, Elvi!

Update van mijn angst/burn-out: De GGZ-mevrouw die ik nu 2x heb gesproken (via huisarts) vindt mijn verhaal 'erg heftig' en stuurt me naar een psycholoog omdat het 'buiten haar expertise' gaat. Ze denkt dat er meer speelt dan alleen overspannenheid. Duh. Ik zit al bijna twee maanden thuis, huil bijna dagelijks en durf bijna niet naar buiten.

Omdat er op het verwijsbriefje 'burn-out' staat, wordt de psych misschien niet vergoed. Ik kan me (ziektewet en particulier huurhuis) geen flinke behandeling veroorloven. Extra stress

Kan je niet je dokter bellen? Zorgen dat je een goede verwijs brief krijgt. Mijn huisarts was daar toen gelukkig atent op dat het wel goed werd doorverwezen t.o.v. verzekering

quote:

Op donderdag 21 april 2016 11:26 schreef Donnie-Brasco het volgende:

[..]

Kan je niet je dokter bellen? Zorgen dat je een goede verwijs brief krijgt. Mijn huisarts was daar toen gelukkig atent op dat het wel goed werd doorverwezen t.o.v. verzekering

Ik heb mijn verwijsbrief nog niet gezien, ligt nog bij de huisarts. Ga 'm straks ophalen en dan kijken wat ik ermee kan

Volgende week maar weer eens met mijn moeder afgesproken. Ze is de laatste tijd vanwege haar 'fase' zo afstandelijk, maar ik wil haar gewoon wel weer eens graag zien, ze is tenslotte mij moeder.

Ergens zie ik er wel tegenop, omdat ik bang ben voor een gespannen sfeer, maar met ons 2 zit het meestal wel goed, dus dat zal wel goedkomen. Toch bevestigen dit soort momenten dat mijn keuze om afstand van mijn familie te houden momenteel de juiste is. Die spanning en negativiteit constant, ik zuig het wel echt op. Heb ook weer dromen over hoe gek ik van dat constante gedoe wordt, hoe erg ik ze ook begrijp, omdat ik weet dat psychische problemen geen keuze zijn. Als mijn moeder er echter voor kiest geen hulp te nemen, en het in dit soort golven doorgaat, dan ga ik het echter wel op deze manier doen. Hoe rot het ook voelt soms, die afstand voelt goed.

Ik haal gelukkig veel positiviteit uit mijn vrienden momenteel, die zijn echt een bron van lol en plezier in mijn leven momenteel, waar mijn familie en relatie dat minder zijn geweest de laatste maanden. Relatie gaat na een goed gesprek enkele weken op dat gebied ook langzaam weer beter, dus ik hoop dat dit zich doorzet. Naast constant klagende familie hoef ik niet nog meer negativiteit om me heen elke dag.

Maarja, al met al is de tendens voor mij persoonlijk stabiel, en op het grote plaatje zelfs licht stijgend 😊 bedankt voor het accepteren van mijn klaagzang af en toe haha.

quote:

Op donderdag 21 april 2016 10:50 schreef Elvi het volgende:
Ik dacht laat ik maar een nieuw deel openen Als de laatste user het niet doet dan ik wel.

Sorry. Ik had het niet door.

Update over mijn kennis: Sinds deze week lijkt er echt vooruitgang te komen! Na 5 weken thuis opgesloten zitten met paniekaanvallen en heel veel (gelukkig ook gelukte) pogingen om naar buiten te gaan, lijkt het sinds deze week echt goed te gaan. Wel in babystapjes maar goed, het voelt als overwinning op overwinning!

quote:

Op donderdag 21 april 2016 12:32 schreef duracellkonijntje het volgende:
Volgende week maar weer eens met mijn moeder afgesproken. Ze is de laatste tijd vanwege haar 'fase' zo afstandelijk, maar ik wil haar gewoon wel weer eens graag zien, ze is tenslotte mij moeder.

Ergens zie ik er wel tegenop, omdat ik bang ben voor een gespannen sfeer, maar met ons 2 zit het meestal wel goed, dus dat zal wel goedkomen. Toch bevestigen dit soort momenten dat mijn keuze om afstand van mijn familie te houden momenteel de juiste is. Die spanning en negativiteit constant, ik zuig het wel echt op. Heb ook weer dromen over hoe gek ik van dat constante gedoe wordt, hoe erg ik ze ook begrijp, omdat ik weet dat psychische problemen geen keuze zijn. Als mijn moeder er echter voor kiest geen hulp te nemen, en het in dit soort golven doorgaat, dan ga ik het echter wel op deze manier doen. Hoe rot het ook voelt soms, die afstand voelt goed.

Ik haal gelukkig veel positiviteit uit mijn vrienden momenteel, die zijn echt een bron van lol en plezier in mijn leven momenteel, waar mijn familie en relatie dat minder zijn geweest de laatste maanden. Relatie gaat na een goed gesprek enkele weken op dat gebied ook langzaam weer beter, dus ik hoop dat dit zich doorzet. Naast constant klagende familie hoef ik niet nog meer negativiteit om me heen elke dag.

Maarja, al met al is de tendens voor mij persoonlijk stabiel, en op het grote plaatje zelfs licht stijgend 😊 bedankt voor het accepteren van mijn klaagzang af en toe haha.

Hey duracellkonijntje,

Als ik je verhaal zo lees maak je inderdaad de juiste keuze. En juig de afspraak met je moeder om die weer eens te zien voor 200% toe. Alleen ik lees ergens dat je er wat spanning bij hebt. Ik ben persoonlijk van mening dat je sowieso je moeder met enige regelmaat zou moeten zien. MITS dit binnen je persoonlijk vermogen valt en je dat aan kan. Dit al is het maar voor even alleen een kopje koffie. Is het toch altijd goed en fijn om te zien dat je moeder het goed maakt en ze nog gezond is eventueel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Verder vraagje aan jullie. Zet het inleidend verhaaltje even in spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou is mijn vraag als je het herkent wat hierboven staat hoe ga je daar mee om en lukt het jou jezelf wel onder controle te houden? Zo ja hoe?

Met vriendelijke groet,

Raggingbull

quote:

Op donderdag 21 april 2016 12:18 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik heb mijn verwijsbrief nog niet gezien, ligt nog bij de huisarts. Ga 'm straks ophalen en dan kijken wat ik ermee kan

En? Hebben ze het veranderd?

quote:

Op donderdag 21 april 2016 12:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Sorry. Ik had het niet door.

Ik had ook nog niet gereageerd op jouw vraag. Ik denk dat het allemaal teveel is geweest, te druk, teveel verplichtingen voor mn werk enz. Het voelt vandaag weer wat beter, dus ik hoop dat het weer de goede kant op gaat de komende weken

quote:

Op donderdag 21 april 2016 18:30 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Hey duracellkonijntje,

Als ik je verhaal zo lees maak je inderdaad de juiste keuze. En juig de afspraak met je moeder om die weer eens te zien voor 200% toe. Alleen ik lees ergens dat je er wat spanning bij hebt. Ik ben persoonlijk van mening dat je sowieso je moeder met enige regelmaat zou moeten zien. MITS dit binnen je persoonlijk vermogen valt en je dat aan kan. Dit al is het maar voor even alleen een kopje koffie. Is het toch altijd goed en fijn om te zien dat je moeder het goed maakt en ze nog gezond is eventueel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Verder vraagje aan jullie. Zet het inleidend verhaaltje even in spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou is mijn vraag als je het herkent wat hierboven staat hoe ga je daar mee om en lukt het jou jezelf wel onder controle te houden? Zo ja hoe?

Met vriendelijke groet,

Raggingbull

Wat betreft af en toe mijn ouders moeten zien heb je gelijk. Tenzij ze iets vreselijks met me doen, kan ik ze ook niet laten vallen. Dat is het dubbele. Ik wil ze wel zien, alleen vanwege hoe ze zijn kan ik het gewoon niet. Het maakt te veel in me los. Altijd als ik bij hen ben verwacht ik weer dat er iets gebeurd, een moeilijk gesprek, huilbui, noem maar op. Ik heb altijd het gevoel op een touwtje te lopen, wat ik toch mijn hele jeugd al heb gedaan.

Ik blijf ze echter zien omdat ik ook leuke tijden met ze heb gehad, en wel veel van ze hou.

Wat betreft die momenten, kan ik moeilijk zeggen. Het komt misschien hier niet zo over, maar van mezelf ben ik nogal een koele kikker. Ik heb heel veel controle over emoties, omdat ik jarenlang ervaring heb met ze onderdrukken. Mijn manier om met zware emoties om te gaan is door er gewoon over te praten af en toe, uiten werkt bij mij enorm sterk. Daarnaast heb ik mijn levensstijl meer op mijn persoonlijke behoeften gericht. Gezond eten, sporten, meditatie, koud douchen (werkt sochtends als magie). En belangrijk is om voor jezelf te zien hoe je met moeilijke situaties om wil gaan. Bijvoorbeeld zoals ik met mijn ouders doe, wel contact, maar met benodigde afstand. Bij vrienden doe ik hetzelfde. Ik heb gewoon tijd voor mezelf nodig en zorg er daarom ook voor dat ik regelmatig een goede brok tijd voor mezelf heb.

Ik weet niet of dit precies is waar je op doelde, maar ik hoop dat je er iets uit kan halen. Bedankt voor je reactie iig man!

quote:

Op donderdag 21 april 2016 18:30 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Verder vraagje aan jullie. Zet het inleidend verhaaltje even in spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou is mijn vraag als je het herkent wat hierboven staat hoe ga je daar mee om en lukt het jou jezelf wel onder controle te houden? Zo ja hoe?

Met vriendelijke groet,

Raggingbull

Ik herken dit alles, behalve dat ik die woede op mezelf richt en niet extern, behalve als die externe bron de directe oorzaak is van mijn huidige stemming. Vaak ga ik als een malle naar oplossingen zoeken.

Ik vind het enorm belangrijk dat anderen (zeg maar onschuldigen) geen last van mij hebben. De mensen waar ik mee omga, zijn toch ook mensen waar ik (heel) veel respect voor heb.

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 09:32 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Dit klinkt vast een beetje raar. Maar wat jij nu zegt zo denk ik ook altijd. Totdat ik er echt niet meer van kan winnen. Ik ben vaak uren tegen mezelf aan het vertellen dat er niks is, dat ik me aanstel, dat die ander niks fout doet, etc. En dan uiteindelijk komt mijn hoofd altijd ergens tot het punt dat ik m'n eigen beoordelingsvermogen toch niet durf te vertrouwen dus dat het uiteindelijk toch wel mis gaat. En dan ben ik eigenlijk gruwelijk bang maar zo bang dat ik ook niemand de kans wil geven om aan die angst te komen. En dan RENNNN. Ik snap echt niet waar de weinige mensen in m'n leven het geduld vandaan halen.

Waarschijnlijk omdat ze toch nog iets goeds in je zien en wellicht dat je bepaalde kwaliteiten hebt die het voor anderen aantrekkelijk maakt geduld voor je op te brengen (1e ingeving).

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 09:45 schreef Elvi het volgende:
Mijn ervaring is dat mensen het toch vaak op een ander afreageren. Waarschijnlijk ook onbewust. En dan met name als de ander net iets verkeerds zegt, dan richt men de woede op de ander.

Dit is mijn ervaring ook idd. En of het wel of niet redelijk is, is verder niet van belang (voor deze mensen).

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 09:47 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik heb zoveel moeite met zelf nog bedenken wie ik ben en wat ik wil dat ik me er gewoon echt niks bij voor kan stellen. Ik weet dat andere het zeggen. En ik kan het zien aan de dingen die ze voor me doen. Maar m'n hoofd krijgt het niet zo gedraaid dat het logisch is. maar niks voelt echt logisch nu. Dus dat helpt ook niet.

Vragen waarom ze?

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 09:56 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Dat laatste is dus niet waar, dat het niet van belang is. Niet voor allemaal. Want als je mij op het eerste oog ziet, lijk ik ook zo. Maar als je dan op een rustig moment op de juiste manier met me gaat praten blijk ik zo dom helemaal niet. Het is gewoon echt de paniek die me op zo'n moment zo erg overneemt dat ik ook niks anders meer kan voelen. Want ik verpruts het toch wel, en ik verpest het toch wel. Waarom toekijken dat een ander zijn best doet terwijl je zelf toch de boel gaat verprutsen uiteindelijk.

Ik weet de antwoorden. Maar ik kan me niet voorstellen dat het opweegt tegen de nadelen, en ik weet zelfs hoe erg het ze frustreert dat ik zo denk.

Je leest mijn post niet goed. Ik refereerde naar de mensen die op anderen afreageren als copingstrategie om hun eigen stress te lozen (Ik reageerde op Elvi's post).

quote:

Op vrijdag 22 april 2016 10:01 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Maar ik reageer het ook op andere mensen af door ze te pakken op iets wat ze verkeerd zeggen. Mijn tactiek om te vluchten is aanvallen. Dus dat iemand uithaalt betekent lang niet altijd dat ze dat niet zien of dat ze dat wel lekker makkelijk vinden. Bij mij is het ook stress die eruit komt. Hoe voller m'n koppie hoe sneller ik breek.

Het is wel lekker makkelijk. Want jij zoekt waarschijnlijk diegenen uit waarbij je stresslozingskans het grootst is en dat zijn vaak juist de mensen die zelf al het minste kunnen hebben.

Je kan toch beter een andere copingstrategie gaan uitbouwen, voor dit soort gedrag ben ik best wel allergisch.