Zwarte gedachten en (irrationele) angsten tijdens de zwangerschap

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 20:10 schreef Stormqueen het volgende:
Vanuit Z&G heb ik toch besloten om een topic over dit onderwerp aan te maken, omdat ik het gevoel had dat er meer behoefte aan was dan alleen vanuit mijzelf en mensen het soms moeilijk vinden om dit soort dingen bespreekbaar te maken in een algemeen topic .

Ik ben nu 9 en een halve week zwanger. Het is mijn derde zwangerschap en het wordt, als alles goed gaat, ons eerste kindje. Mijn eerste zwangerschap bleek met 9,5 week een missed abortion, de tweede was een spontane vroege miskraam met 6 weken. In de eerste zwangerschap was ik opgewekt, blij en voelde ik mezelf haast vibreren van positieve spanning. Ik was zwanger, ik kreeg een kindje, dat was geweldig! Natuurlijk was er een kans dat het mis zou gaan maar och, die kans was zo klein, daar dacht ik nauwelijks aan. Hoe hard de moker aan kwam toen het toch heus wel mis bleek te zijn is moeilijk te beschrijven.

Sindsdien merk ik dat alles wat met zwanger en kleine kinderen te maken heeft, ontzettend nare gevoelens bij me oproept. Er is me iets ontnomen, een bepaalde zorgeloosheid, mijn blijheid, en ik krijg het niet meer gevonden. De tweede miskraam kwam eigenlijk niet eens als een verrassing. En bij de derde zwangerschap zit ik alleen nog maar te wachten op het moment dat het fout gaat. Want dat het fout gaat, is voor mij nu net zo logisch als dat ik de eerste keer er van overtuigd was dat het goed zou gaan. Ook al heb ik al een echo gehad met 7,5 week met een embryo die precies op schema lag en een sterke hartslag had. De volgende keer dat ik een echo krijg, is het dood. Dat kan niet anders.

Dit soort gedachten gaan de hele godganse dag door. Ik had gehoopt dat het na een goede echo minder zou worden, maar dat duurde maar een dag of drie. Daarna kwamen de gevoelens in alle hevigheid terug. Ik durf niet vooruit te kijken. Ik kan alleen achteruit kijken, naar de ervaringen die ik heb, en krijg dat niet meer los. Kinderen krijgen is iets voor andere mensen, wie ben ik om zo arrogant te denken dat ik dat ook zal krijgen? Hoe meer ik er aan denk, hoe verder ik er in wegzak. Ik zal nooit schopjes voelen, of een kamertje inrichten, of een naam bedenken, of noem het maar op.

Daarbij ben ik ook nog steeds erg gevoelig voor mensen met zwangere buiken of kinderwagens met kleine babies. Ook al ben ik zelf zwanger, ik zie ze bijna als een andere diersoort. Iets wat ik niet kan of zal zijn.

Graag zou ik het onderwerp hier bespreekbaar maken, zonder daar andere topics mee te overschaduwen. Ik weet zeker dat er meer mensen zijn die hier last van hebben. Of last van hebben gehad. Hoe ga je er mee om? Waar put je kracht uit?