Hier weer verder na Zwanger... en dan gaat het mis #23...
Helaas weet ik precies hoe je je voelt. Sterkte nog even met de rit uit zittenquote:Op vrijdag 11 maart 2016 15:20 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:
Merk wel dat ik er nu een beetje klaar mee ben.. Van mij mag het lichamelijke deel nu wel klaar zijn!
ik dacht gisteren idd nog aan je, stom he als je het lichamelijk nog niet kunt afsluiten 
. Ik hoop voor je dat het na dinsdag wel echt klaar is. Mag je daarna meteen het traject weer in? (En wil je dat?)En thee, al leeggebloed intussen?
. voor jullie allenWisselend. Ik durf nergens meer op te hopen of te vertrouwen, dus we zullen zien wat de toekomst brengt...quote:
Oefquote:Op vrijdag 11 maart 2016 20:52 schreef Burdie het volgende:
[..]
Wisselend. Ik durf nergens meer op te hopen of te vertrouwen, dus we zullen zien wat de toekomst brengt...
Wat lijkt me dat slopend, als je niet durft te hopen. Ik blijf wel voor je hopen. Voor jullie allemaal natuurlijk.
Heb je al besloten of je er nog met iemand over wil praten? En bedankt voor jullie berichtjes
ik weet niet of ik het traject weer in mag. Dat wilde ik eigenlijk vandaag vragen, maar dat was opeens niet zo relevant meer. Eerst Dinsdag maar afwachten. En of ik het al wil? Twee weken geleden dacht ik nog dat ik dat misschien de eerste paar maanden niet zou willen, maar nu merk ik dat ik al wat meer ongeduldig begin te worden. Dat hulpeloos afwachten bevalt me niks. Aan de andere kant:
het risico dat een terugplaatsing niet zou lukken - en ik dus opnieuw moet beginnen met spuiten - lijkt me nog te doen, maar het voelt nog te veel alsof ik het niet aan kan om nóg een miskraam te hebben. En zolang ik me zo voel, denk ik niet dat ik het wil proberen. Alsof je angst het dan al kan saboteren, ofzo.. Maar ook dit gevoel is nu al veel minder dan twee weken geleden. Dus wie weet, bij de tijd dat mijn lichaam er eindelijk klaar mee is...
Burdie, ik hoop voor jou
ik gun je sowieso een mooie toekomst!Bloedbad is inmiddels afgenomen, maar normaal doe ik er een week over, dus ik ga nog ff door. Donderdag langs de gyn. Hopelijk is dan weg wat er nog te zien was en anders mag ik dus ook voor de hysteroscopie.
Omdat ik hem zo mooi vond
SPOILEREn dat je hart de hele dag fladdert van de liefde voor een kindje dat nooit komt. En dat je maag zich omdraait van het besef dat het echt over is en zo.
De. He-le. Dag.
x1000Wss ^quote:
quote:SPOILEREn dat je hart de hele dag fladdert van de liefde voor een kindje dat nooit komt. En dat je maag zich omdraait van het besef dat het echt over is en zo.
De. He-le. Dag.
Op de liefde en op Elva, op alles wat niet zijn mocht en toch is. Omdat ze er is. Dikke knuffels en hier branden vanavond kaarsjes
.Het is ook rete-zwaar. En dan heb je ook nog je jongste zoon die vandaag jarig is. Zoveel tegenstrijdigheid op 1 dag... Dat maakt het nog moeilijker. Proberen vrolijk te zijn terwijl je dat niet wilt en kunt zijn.quote:
Dankjulliewel. Ik heb echt een heel verdrietig en moeilijk weekend, het valt me zwaar. Fijn dat er aan Elva (en ons) gedacht wordt
Er wordt hier in huis ook nog vaak aan Elva gedacht en over haar gesproken.quote:
Dankjulliewel. Ik heb echt een heel verdrietig en moeilijk weekend, het valt me zwaar. Fijn dat er aan Elva (en ons) gedacht wordt
.Hier ook, heb laatst nog L-E's blog aan mijn man laten lezen.quote:
Er wordt hier in huis ook nog vaak aan Elva gedacht en over haar gesproken.
L-E en familie! voor jullie op deze moeilijke dag, ik denk ook nog veel aan Elva..
Heel veel sterktequote:SPOILEREn dat je hart de hele dag fladdert van de liefde voor een kindje dat nooit komt. En dat je maag zich omdraait van het besef dat het echt over is en zo.
De. He-le. Dag.
En jeetje L-E een jaar alweer
heel veel sterkte in deze extra moeilijke dagen. Weet dat er nog vaak aan je prachtige dochter wordt gedacht KP
sterkte voor jullie.Kp
Het is ook zo bizar, hoe het samenkwam. Lijkt me ook vreselijk moeilijk om dit weekend te beleven.
Hopelijk is het een kleine troost dat er nog vaak aan haar wordt gedacht..
KP ook een knuffel
En KP, ook voor jou
Gisteren hebben we Sticker zijn feestje gevierd, vandaag zijn we naar de stilteruimte in het ziekenhuis geweest om (net als thuis) een kaarsje aan te steken, en de jongetjes hebben iets in het boek aldaar geschreven/getekend. Dat was fijn. Verder heb ik het hele weekend mijn hart voelen breken, ik ben gesloopt. Het gaat met ons eigenlijk heel erg goed, maar dit waren enorm zware dagen. Ons prachtige kleine meisje is dood en ik mis haar zo verschrikkelijk
We doen ons best, maar daar valt bijna niet tegenop te vieren.Een jaar alweer, maar zo tastbaar. denk zo vaak aan jullie.
Ik brand een kaarsje vanavond
Kimpossible
Heel veel sterkte. Kon het maar anders zijn.
Niemand kan jullie verdriet ooit verzachten. Toch hoop ik dat de wetenschap dat zoveel mensen aan haar denken wat troost biedt. Als ik de hierboven geposte Belle & Boo kaart zie, denk ik altijd aan Elva. Voor mij staat die afbeelding symbool voor haar.
ik zou je zo graag even knuffelen. Omdat ik jullie zo zo anders had gegund en geen enkele zin de lading kan dekken. En wat Kyara zegt. Het is misschien heel maf; want jullie zijn zo ver weg, maar er wordt hier haast dagelijks aan jullie meisje gedacht. Zelfs al is het maar een fractie van een seconde.Elva <3
Weet dat ook ik regelmatig aan Elva denk, ook al ben ook ik maar een onbekende-internet-vreemde zoals Amsel het zo mooi verwoord. En wat Kyara zegt: Elva heeft ook mij geraakt. En bij de geposte kaart denk ook ik altijd aan Elva. Eigenlijk een +1 op alles wat Kyara zegt, wat ik ook voel en denk maar niet zo mooi wist te verwoorden.
[ Bericht 6% gewijzigd door vlindertje89 op 24-04-2016 23:33:17 ]
KP, jij ook nog veel sterkte.
.Ook een
voor KP ♡ voor Elva.
Sterkte! En fijn dat jullie op een mooie manier de dag hebben gevierd.
SPOILERIk had een oom, die kwam als eerste met mijn tante op kraamvisite toen ik geboren was. Elke week kwamen ze op bezoek, mijn tante en hij. Als kind logeerde ik vaak bij ze. Voor mijn achttiende verjaardag namen ze me mee naar de juwelier, waar ze me een ring uit lieten zoeken. Ik keek naar de prijs: 'Niet op de prijs letten, het gaat erom wat jij mooi vindt. Jij verdient dat'. Hij nam me mee naar mijn eerste concert, en ook de tweede en mijn eerste festival. Mijn man, waar ik toen ook al een relatie mee had, mocht ook mee. Bij elke miskraam kwamen zijn vrouw en hij hier naartoe, met een mand vol troostspulletjes. zo ook met de buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Aanstaande maandag een jaar geleden. Hij was betrokken bij elk klein stukje in ons traject.
[spoiler[Op de dag dat we naar Maastricht moesten voor onze intake, zijn we ook op bezoek gegaan bij die oom. Op de intensive care waar hij opgenomen was vanwege een griep terwijl ze hem in slaap hielden. Ik had hem die dag moeten vertellen over dat gesprek, maar dat kon niet. Een week later, werd ik gebeld, ze gingen de machines die hem in leven hielden, afzetten. En ik kon er niet bij zijn, want ik had geen vervoer. Mijn ouders gingen wel, maar die werden weggestuurd met de woorden 'Waar is Cygne, ga haar maar ophalen.'. Toen ze onderweg waren, hebben de artsen een paar keer aangegeven dat het tijd was, maar 'ze ging dit niet doen zonder haar peetdochter.'. Uiteindelijk waren we met heel veel. Alle broers en zussen, alle neven en nichten en vrienden. Met ons allemaal hebben we hem laten gaan. Die avond zijn we naar mijn tantes huis gegaan. Waar ik haar van de grond heb moeten rapen, omdat ze zich had laten vallen. Hysterisch, omdat ze niet meer wilde, niet meer kon. Dat ze helemaal alleen was. Ik heb haar gesmeekt of ze niet wilde opgeven, omdat ik haar nodig heb, dat ik haar ook niet nog eens kwijt kon raken. Ik weet dat dit hier eigenlijk niet hoort, maar ik ben weer iemand kwijt, weer iemand die een kindje van ons had moeten leren kennen, en dat kan nu nooit meer. Iemand die zag dat het niet goed ging als ik deed net alsof. En het verdriet van mijn tante.. Ik wil er zo graag voor haar zijn, en dat doe ik ook wel. Maar ik kan mezelf al nauwelijks bij elkaar houden.
Tussen ooms overlijden en crematie in, hadden we een verjaardag. We kwamen binnen en er waren twee dreumesjes, een pasgeboren baby'tje en iemand die zwanger was van nummer drie. Ze vond het jammer dat het geen jongetje was, want dat was zo leuk voor haar man. En samen met de moeder van de pasgeborene hoe fijn en leuk het is om zwanger te zijn, en dat zo'n klein baby'tje zo lief is. Die keer ging het niet zo goed om te doen of het goed ging, dus zijn we maar even gegaan. Omdat ik vind dat ze geen rekening met me hoeven te houden, het is hun goed recht om daar over te praten, om daar blij om te zijn. Dat is logisch. Maar het deed even teveel verdriet, dus zijn we gegaan.
Afgelopen maandag heb ik bij de apotheek de pil opgehaald, waar ik binnenkort mee zal beginnen. Half mei hebben we een gesprek in het ziekenhuis en krijg ik 'prikles'. De punctie staat voor eind juni gepland. We moeten het nu uit handen geven, en ik ben bang. Bang dat er niet genoeg eitjes zijn, en als die er wel zijn dat er geen gezond embryo tussen zit, bang dat als er wel een gezond embryo is, dat die niet plakt. Bang dat het altijd ons tweetjes zal blijven, geen gezin. En daar bereid ik me maar vast op voor, want dan doet het niet zoveel pijn straks.
Ik beleef die dag van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap nog steeds, dagelijks. Dat gevoel, dat je lichaam je weer gefaald heeft. Het houdt gewoon niet op. Ik wil gewoon alleen maar dat mijn lichaam doet wat het moet doen. Een gezond kindje, als ik er nou maar een mocht houden. Ik haat die klotemiskramen en ik haat die klotetranslocatie.
Jemig Cygne, wat is dit veel om te dragen.quote:
Ik ben hier niet meer zo actief geweest, omdat ik tegenwoordig onder een hele grote steen woon.
Heel erg veel sterkte
Heel herkenbaar dat je eigenlijk al genoeg aan hebt om je eigen hoofd boven water te houden.Dikke
Heel veel succes tijdens het komende traject. Spannend! Als je vragen hebt over/tijdens het traject dan mag je me altijd een pm sturen. Mijn posts zijn wat chaotisch, maar mijn hoofd ook.SPOILERtoen we in het ziekenhuis naar oom gingen had mijn tante geregeld dat we na het bezoekuur mochten komen. Komen we daar, had hij net een klaplong. Tante helemaal van streek maar het enige wat ze vraagt is hoe het in Maastricht ging. Ze wil alles weten. Ik heb haar beloofd dat als het lukt, zij oma mag zijn. Mijn man is een optimist van nature, maar ik durf niet meer te hopen. Het loopt ook allemaal zo door elkaar. Ik ben nog aan het rouwen voor t ene en dan komt het volgende weer.
Onze buren hebben net een gezond kindje gekregen. En zij hebben niet zo'n fijne relatie. Kindje was 3 dagen oud en hij stond haar al uit te schelden. Dan denk ik wel: 'waarom zij wel, en wij niet..:@
Ik vind je heel helder verwoorden hoor!quote:
Lief.Mijn posts zijn wat chaotisch, maar mijn hoofd ook.SPOILERtoen we in het ziekenhuis naar oom gingen had mijn tante geregeld dat we na het bezoekuur mochten komen. Komen we daar, had hij net een klaplong. Tante helemaal van streek maar het enige wat ze vraagt is hoe het in Maastricht ging. Ze wil alles weten. Ik heb haar beloofd dat als het lukt, zij oma mag zijn. Mijn man is een optimist van nature, maar ik durf niet meer te hopen. Het loopt ook allemaal zo door elkaar. Ik ben nog aan het rouwen voor t ene en dan komt het volgende weer.
Onze buren hebben net een gezond kindje gekregen. En zij hebben niet zo'n fijne relatie. Kindje was 3 dagen oud en hij stond haar al uit te schelden. Dan denk ik wel: 'waarom zij wel, en wij niet..:@
Het is ook nog al allemaal wat op je plaat. Ik had het net met mijn meneer over jou. Vroeg me af hoe het met je ging en dacht ik ga even zoeken.... Nog meer op je hartzeer erbij! Ik vind het zo ontzettend verdrietig voor jullie. Wat fijn dat je man zo positief is ingesteld en hoopvol en vol vertrouwen over komt. Wat een hartverwarmend stukje inkijken in je leven en de onderliggende sterke band met je oom en tante (tweede ouders lijkt wel
). Gecondoleerd met het grote verlies van je oom!
Wat een spannend traject moet je in zeg. Gezonde embryo's, laten plakken, prikken ed. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte en vooral succes toe
Liefs van hier
heel veel kracht toegewenst, wat krijgen jullie veel voor de kiezen.. Hopelijk gaat snel het zonnetje schijnen en straalt er een hoop geluk jullie kant op.SPOILERIk dacht dat ik na een miskraam die 3 weken duurde en waar m'n lijf nogal van in de war raakte, hormoontechnisch, opgelucht zou zijn als m'n tweede streepje weg zou blijven. Dat blijkt weer lekker een redelijk naïeve gedachte geweest te zijn. Ik voel me nog leger en heb er al de hele dag een knoop van in mijn maag, eigenlijk. Alweer
En dan kom ik hier een beetje klagen, terwijl de verhalen hier nog veel ingrijpender zijn en voel ik me een druif. Maar de steunpilaren van afgelopen periode zien me aan komen als ik weer een beetje kom kniezen, dus dan maar zo even van me af schrijven.
quote:
Sterkte!SPOILERIedere gewenste zwangerschap waarbij het misgaat is pijnlijk, jouw verdriet mag er net zo goed zijn.
Elke miskraam is naar. Hoe ingrijpend het verhaal van een ander ook is. Voor jou is dit ingrijpend en verdrietig, net zo goed. Sterkte.
Het leven is ook gewoon oneerlijk Kimpossible
SPOILERWat heftig voor je! Het is ook allemaal heel ingrijpend en je lijf en gedachtes kunnen je aardig voor de gek houden. Ik word ook nog regelmatig overvallen door de leegte en mijn laatste miskraam is 9 maanden geleden. Hier spuien mag en is absoluut geen klagen! Dat gezegd hebbende herken ik het gevoel heel erg dat andere verhalen veel ingrijpender zijn.
Sterkte
Dikke knuffel voor iedereen, in het bijzonder ook voor Cygne.
Dit topic heet "Zwanger... En dan gaat het mis." Lieve KP, er is dus ook ruimte voor jouw verhaal. Jouw verdriet mag er net zo goed zijn, want een miskraam is gewoon stik en stikverdrietig.
Lief zijn jullie. <3quote:
Wat JM zegt.
Dit topic heet "Zwanger... En dan gaat het mis." Lieve KP, er is dus ook ruimte voor jouw verhaal. Jouw verdriet mag er net zo goed zijn, want een miskraam is gewoon stik en stikverdrietig.
SPOILERHet voelt gewoon zo ingewikkeld allemaal. Het was nog pril, maar de miskraam complex (3 weken ellende, tabletjes, uiteindelijk curettage) dus al met al was ik toch best lang 'zwanger' en dat is nu wel echt weg.
De kans op een nieuwe zwangerschap is daarbij even nul, want vriendjesmeneer vond het al ingewikkeld en lastig allemaal en daar heeft dit nieuwe medische circus niet aan bijgedragen. Die zit vooral in de 'zie je wel dat we niet op het spel moeten willen zetten wat we wél hebben'-modus. En dat mag er óók zijn, voor hem, maar toch hè.
En vooral dat laatste maakt het zo lastig: iedere vezel in mijn lijf schrééuwt om een kindje. Man, tot vlinders in mijn buik aan toe als ik even 'vergeet' dat het echt over is, omdat het zo dichtbij was. En deze zwangerschap wordt nooit meer een kindje en bwuh. Ik wilde deze baby zo graag knuffelen in het najaar
.SPOILEREn dat dan een hele toffe lieve collega zwanger blijkt.
Met dezelfde UD.
En dezelfde dag laatste menstruatie.
En dezelfde dag een positieve test.
En wel een echte baby in haar buik.
Ik gun het haar zo, maar man wat is dit confronterend. Dit wordt voor altijd het toonbeeld van 'what could have been'. Als de rij met vrolijke felicitatiecollega's niet stopt, als ze dikker wordt, een mooie twintig weken echo heeft, een lieve baby krijgt en dat kindje steeds groter groeit. En en en en en.
quote:SPOILEREn dat dan een hele toffe lieve collega zwanger blijkt.
Met dezelfde UD.
En dezelfde dag laatste menstruatie.
En dezelfde dag een positieve test.
En wel een echte baby in haar buik.
Ik gun het haar zo, maar man wat is dit confronterend. Dit wordt voor altijd het toonbeeld van 'what could have been'. Als de rij met vrolijke felicitatiecollega's niet stopt, als ze dikker wordt, een mooie twintig weken echo heeft, een lieve baby krijgt en dat kindje steeds groter groeit. En en en en en.
SPOILERDit herken ik heel erg, er zijn echt enorm veel kindjes om mij heen geboren in de week dat Elva ook werd geboren. Mijn allerbeste vriendinnetje heeft een zoontje van 21 april (Elva is van de 24ste). Ik kan je uit ervaring vertellen: het went, hoe suf dat ook mag klinken. Rouw is iets dat met je meegroeit, het is een ontwikkeling die je doormaakt, en het zal zeker voorlopig nog fucking pijnlijk zijn
hoe vreselijk cru en hard en kut dat nu allemaal is, dit gevoel is niét voor altijd. Ik begrijp meer dan goed hoe jij je nu voelt. Ik weet ook dat dat kindje voor jou ook komt. Niet op dat moment, maar het komt. Jank het er maar even lekker uit . .SPOILERJullie zijn alweer lief. Het relativeert om te horen dat zelfs voor jou de ervaring is dat het slijt, lieve L-E.
Het zal volgende week misschien ook allemaal wel lichter zijn allemaal, maar nu is het even kak. Ik wil haar geluk ook niet overspoelen en droeftoeteren dat het bij mij met dezelfde basisinformatie allemaal mis ging en dat we nu sááámen precies evenlang zwanger hadden kunnen zijn en bladie. Ze hoeft zich niet schuldig of bezwaard te voelen als ze geluk en mooie momenten wil delen, want ze is juist zo lief. Als ik dit vertel dan gaat ze daar zéker rekening mee houden en dat gun ik haar niet.
Het is misschien ook naïef, maar ik haalde een week of 2 al opgelucht adem omdat het eerste trimester toen overging in het tweede. Zo van 'pfoeh, het kan me dus in elk geval niet meer gebeuren dat er een vergelijkbare zwangerschap opdoemt'. Verrassing!
SPOILERLastig is het he? Ik heb een schoonzus met UD in de buurt, vriendin die is bevallen en ik baby even heb vastgehouden
Vervelend ook dat jullie niet meer op 1 lijn zitten. Dat maakt de leegte net iets leger dan uitzicht op nog een kindje, maar dan "wat" later.
Sterkte!
Veel sterkte
Afgelopen donderdag bleek op de echo geen hartactiviteit meer te vinden te zijn
. Ik was toen 7w2d zwanger, na bijna 2 jaar proberen. Vanmorgen heb ik nog een echo gekregen om te kijken of alles al weg was, en er was "weinig" op de echo te zien.
Ik weet dat niet alle miskramen hetzelfde verlopen, maar ik heb toch een vraag. Ik verlies sinds woensdag vorige week oud bloed. Ik werd door de dokter gewaarschuwd dat ik veel pijnstillers in huis moest halen en dat het voelt als een zeer zware menstruatie. Maar behalve wat krampen (alsof je al 2 dagen ongesteld bent zeg maar) heb ik geen pijn en ik verlies ook niet heel veel bloed. Het wordt alleen ook niet minder.
Is dit normaal? Hoe lang duurt dat ongeveer? Of beter gezegd, is het zinvol om, als het niet stopt, volgende week weer een afspraak met de dokter te maken? Of is daar echt niets zinnigs over te zeggen?
Wat verschrikkelijk verdrietig Miskramen kunnen op allerlei manieren verlopen, de 1 heeft veel meer last als de ander. Ik was al wel een stukje verder (10,5 week) en het heeft bij mij 1,5 week geduurd voordat het vruchtje mijn lijf verliet. In die 1,5 week wel regelmatig krampen gehad, maar ik heb daar geen medicatie voor geslikt. Daarna geen krampen meer. Het bloeden heeft wel lang aangehouden, in totaal 5/6 weken ofzo. Na de miskraam zelf werd dit wel echt weinig, maar bleef aanhouden tot ik nog een stuk weefsel o.i.d. verloor (
) en vervolgens waarschijnlijk mijn menstruatie er achter aan. Ik kan dus eigenlijk weinigs zinnigs zeggen over wat normaal is helaas. Als je je zorgen maakt volgende week, is het sowieso goed om te bellen natuurlijk.
.quote:
Gala6183, ten eerste heel veel sterkte met her verwerken van dit verlies
Dank julliequote:
De assistent van de gynaecoloog belde net, dat ik toch een curretage moet. Ze houden er gelukkig rekening mee dat mijn vriend er nu niet is en dat ik geen familie in de buurt heb (we wonen in het buitenland). Maandag ben ik aan de beurt. Ik vind het doodeng, maar wat moet dat moet.
Dit.quote:
Je moet niks he Gala. Zolang je geen te hevig bloedverlies hebt en geen koorts, kan het geen kwaad om af te wachten.
Verder, elke miskraam verloopt anders. Ik heb er 3 gehad en ze verliepen allemaal anders.
.Je kunt ook om tabletten vragen die de boel wat helpen.
Ik heb ruim 3 weken afgewacht (en tweemaal pillen gekregen) voordat er gecurretteerd werd en hoewel dat een verdrietige periode was, had ik het achteraf gezien voor mijn eigen proces echt wel nodig.
Doe wat goed voelt en laat je geen 'moeten' opdragen.
Knuffels!
Verder merk ik dat ik het nog steeds moeilijk vind om erover te praten zonder direct in tranen uit te barsten. Mijn vriendinnen zijn echt heel lief en vangen me goed op, maar ik "durf" het bijvoorbeeld mijn ouders niet te vertellen omdat ik hen dat verdriet en die zorgen wil besparen. Ik had hen ook nog zo erg een kleinkind gegund
.Dit. Het klonk in azwb gelukkig alsof je het ergste al achter de rug hebt en een curretage is natuurlijk geen walk in the parc. Je gyn heeft heus het beste met je voor, maar ik blijf erbij dat als je het zelf niet ziet zitten, dat je dan echt nog wel andere opties hebt.quote:
Maar als er niks meer te zien was op de echo, wat willen ze dan curetteren?
Sterkte
Sterkte!
Na veel intens verdriet, wordt het verdriet anders. Je hebt verdriet in stilte en het leven gaat verder. Mensen denken er niet meer aan, vragen er niet naar.
Nu heb ik sinds een paar weken het allerliefste neefje en dan komt dat verdriet toch weer heel hard binnen. Zo lief, klein, mooi, schattig en onschuldig. Heerlijk kroelen, knuffelen, flesje geven.
Maar niemand die aan mij vraagt hoe het gaat... Hoe het voor mij is om van zo dichtbij een pasgeboren baby in je midden te hebben.
Baby’s van vrienden heb ik mij (gelukkig) nooit verdrietig bij gevoeld, maar nu het eigen familie is komt het wel 3x zo hard binnen. En voel ik mij alleen op de wereld met mijn verdriet...
sorry, wist even niet waar ik het anders/beter kwijt kon dan hier...
[ Bericht 0% gewijzigd door Lingue op 19-11-2016 22:35:36 ]
Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Maar ik kan er ook niet bij dat de mensen in je omgeving op dat vlak geen aandacht voor je hebben, helemaal nu er een nieuwe baby in de familie is
Dikke
Jij verdient ook een dikkequote:
Och lieve Lingue, ik herken alles, en ik denk met grote regelmaat aan jou en je dochter. Maar het blijft een heel eenzaam verdriet, dikke knuffel vanuit hier.
, ik denk ook nog heel vaak aan jullieHele dikke knuffel, ik denk aan je en ben je niet vergeten
L-E.
. Het is zo enorm eenzaam als je op dit eilandje terecht bent gekomen. En het doet met vlagen zo intens veel verdriet. Zeker als de confrontaties zo enorm groot zijn met specifieke data, bijzondere gebeurtenissen en nu met mijn neefje en als je het helemaal alleen moet blijven verwerken dit verdriet. Lieve L-E Ik denk ook veel aan jullie!
Of ze durven er niet over te beginnen.quote:
Mensen denken er niet meer aan, vragen er niet naar.
Ik heb een collega, ongeveer 2 jaar geleden bleek zijn kindje niet meer in leven bij de 20-wekenecho. Ik denk er best vaak aan, maar begin er vrijwel nooit over, want hoe pak je dat aan zonder dat het meteen heel beladen of ongemakkelijk wordt? Ik kan me ergens wel voorstellen dat het moeilijk is bij bv een collega (hoewel ik juist eerder te veel praat/vraag dan te weinig) maar ik kan me niet voorstellen dat je als broer/zus een kindje krijgt en dan niet vraagt aan je zus of het gaat/of ze het moeilijk vindt. Ik zou de hele zwangerschap alleen maar denken "hoe voelt Lingue zich nu"quote:
Lingue
[..]
Of ze durven er niet over te beginnen.
Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te biedenquote:
Lingue
[..]
Of ze durven er niet over te beginnen.
Het is zo jammer dat er nog steeds een soort taboe op rust lijkt wel, om er over te praten. Vroeger werd het natuurlijk weggestopt, verzwegen, en het lijkt wel alsof dat een soort van is blijven hangen ofzoquote:
[..]
Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te bieden
Ik zou jullie allemaal wel een dikke knuffel willen geven en álles willen horen over jullie kindjes
Wat rot voor je dat zelfs familie er niet naar vraagt. Kan je er zelf over te beginnen tegen ze? Ik kan tal van redenen verzinnen waarom je dat niet doet hoor... Van teveel verdriet tot te weinig energie tot niet de juiste verhoudingen... Maar het zou fijn zijn als het een keer opengebroken wordt. Het lijkt me zo eenzaam voor je, omdat je het al ook niet kan delen met de vader. (toch?)quote:
Dankjewel allemaal
Lieve L-E Ik denk ook veel aan jullie!
Ik faal in m'n eigen omgeving ook weleens hierin
Maar dankzij jullie eerlijkheid en openheid gaat het ietsje makkelijker. Dank daarvoor..Precies dit. Je kunt daarbij ook nog gewoon zelf je kwetsbaar opstellen dat je het lastig vindt maar dat je vaak aan ze denkt en graag wil weten hoe het met ze gaat.quote:
[..]
Het mag best beladen zijn, elke ouder van een overleden kindje is zich bewust van hoe ingewikkeld de andere partij dat gesprek vindt. Vraag hoe het gaat sindsdien ,of vraag 'Jullie zijn toch een kindje verloren?' en dan komt er echt redelijk vanzelf een gesprek op gang. Ik ben echt dolgelukkig als mensen ernaar vragen, het is fijn om die ruimte te krijgen en net zo fijn dat iemand de moeite neemt uit zijn comfortzone te komen om mij troost te bieden
Het geeft lucht bij die mensen die verdriet hebben dat ze niet vergeten zijn ook al draait de wereld verder of als je ze ziet lachen /genieten van andere dingen in het leven.
Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.quote:
[..]
Ik kan me ergens wel voorstellen dat het moeilijk is bij bv een collega (hoewel ik juist eerder te veel praat/vraag dan te weinig) maar ik kan me niet voorstellen dat je als broer/zus een kindje krijgt en dan niet vraagt aan je zus of het gaat/of ze het moeilijk vindt. Ik zou de hele zwangerschap alleen maar denken "hoe voelt Lingue zich nu"
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.
Ik snap dat het daardoor alleen maar erger wordt/voelt... Heel naar dat je eigen familie je zó niet zietquote:
[..]
Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.
Misschien maar niet meer naar boven gaan en gewoon waar ze bij zijn huilen? Want t ìs toch ook gewoon ontzettend erg, dat mogen ze best zien
(Makkelijker gezegd dan gedaan hoor, ik weet ook niet of ik t zou doen
).Dikke knuffel van mij.
Lingue, ik heb zelf ervaring met een dergelijk groot verdriet in mijn familie. Mijn broer en schoonzus hebben twee kinderen verloren: een zoon een week na de geboorte, en een dochter bij 2,5 jaar. Ze hebben verder nog drie kinderen met wie het goed gaat. Het is bij ons thuis ook geen gespreksonderwerp dat heel vaak ter sprake komt of gemakkelijk als het huis bijvoorbeeld vol zit tijdens een verjaardag. Er zijn sindsdien nog veel kinderen geboren in de familie, ook in hun eigen gezin. Toen ik zelf kinderen kreeg, wist ik ook niet goed in hoeverre dat voor hen nog pijnlijk zou zijn. Ze zeiden toen van niet, ze waren heel dankbaar en blij bij een gezond kind voor mij. Ze gaan heel anders met zaken om (ze zijn zeer gelovig) dan ik en het is soms echt lastig aan te voelen hoe zij het verwerken en wat zij nodig hebben. Ik heb daar, zeker toen ik nog kinderloos was, me ook ontzettend onhandig bij gevoeld. Je hebt gewoon geen idee hoe het voor de ander is. Heel erg veel onmacht dus.quote:
[..]
Ik kan daar met mijn hoofd ook niet bij. En dat maakt het verdriet misschien wel groter.
Mijn schoonzus heeft wel eens aangegeven dat ze blij was dat ze niet rond mijn uitgerekende datum was uitgerekend. En achteraf zei ze nog wel dat ze het voor mij fijn vond dat ze een zoontje hebben gekregen ipv dochter.
Ik weet dat zij de enige is die er aan denkt en heel soms naar vraagt.
Maar verder niemand in mijn familie en snappen ze je niet als je lontje korter is dan normaal. Ze zijn mij niet eens kwijt als ik een half uurtje boven ben en daar mijn verdriet laat gaan om alles.
Ik denk dat het wel heel moedig zou zijn als je, na zo'n moment van je terugtrekken en niet gemist worden, dat zelf ook zou vertellen aan je familie. Want wachten tot de ander aan je vraagt of er wat is, kan heel eenzaam zijn en oneindig duren. Misschien is het wel teveel gevraagd nu, maar ik weet zelf hoe bevrijdend het voor mij was toen ik een keer eerlijk was tegen een groepje mensen 'het gaat eigenlijk helemaal niet' en hoe fijn de reacties toen waren. Ik was ook altijd zo van me maar terugtrekken en eenzaam voelen. Mensen zien het soms gewoon echt niet, niet omdat ze niet om je geven, maar omdat ze zo met zichzelf bezig zijn en met andere zaken. Heel lullig, maar zo is het vaak.
Zoals de anderen ook zeggen, is het iets wat je zelf aan kunt kaarten bij je familie? Ik snap dat niet erover praten nog veel pijnlijker is dan er wel over praten, alsof je dochter nooit bestaan heeft.
Afgelopen week is een goede vriend van ons overleden. Mijn collega wist dit maar repte er met geen woord over. Ik heb toen gewoon gezegd "ga je er nog over praten of hoe zit dat?!?" Ze zei toen dat ze het moeilijk vond en niet wist of wij er wel over wilden praten. Ik denk dat mensen vaak veel in gaan vullen voor de ander, zonder te begrijpen dat dat het juist nog pijnlijker maakt.
Weet in ieder geval dat er nog vaak aan jou en je dochter gedacht wordt, ook door mij
Dankjewel voor je uitgebreide reactie.quote:Op zondag 20 november 2016 12:27 schreef Franny_G het volgende:
[..]
Lingue, ik heb zelf ervaring met een dergelijk groot verdriet in mijn familie. Mijn broer en schoonzus hebben twee kinderen verloren: een zoon een week na de geboorte, en een dochter bij 2,5 jaar. Ze hebben verder nog drie kinderen met wie het goed gaat. Het is bij ons thuis ook geen gespreksonderwerp dat heel vaak ter sprake komt of gemakkelijk als het huis bijvoorbeeld vol zit tijdens een verjaardag. Er zijn sindsdien nog veel kinderen geboren in de familie, ook in hun eigen gezin. Toen ik zelf kinderen kreeg, wist ik ook niet goed in hoeverre dat voor hen nog pijnlijk zou zijn. Ze zeiden toen van niet, ze waren heel dankbaar en blij bij een gezond kind voor mij. Ze gaan heel anders met zaken om (ze zijn zeer gelovig) dan ik en het is soms echt lastig aan te voelen hoe zij het verwerken en wat zij nodig hebben. Ik heb daar, zeker toen ik nog kinderloos was, me ook ontzettend onhandig bij gevoeld. Je hebt gewoon geen idee hoe het voor de ander is. Heel erg veel onmacht dus.
Ik denk dat het wel heel moedig zou zijn als je, na zo'n moment van je terugtrekken en niet gemist worden, dat zelf ook zou vertellen aan je familie. Want wachten tot de ander aan je vraagt of er wat is, kan heel eenzaam zijn en oneindig duren. Misschien is het wel teveel gevraagd nu, maar ik weet zelf hoe bevrijdend het voor mij was toen ik een keer eerlijk was tegen een groepje mensen 'het gaat eigenlijk helemaal niet' en hoe fijn de reacties toen waren. Ik was ook altijd zo van me maar terugtrekken en eenzaam voelen. Mensen zien het soms gewoon echt niet, niet omdat ze niet om je geven, maar omdat ze zo met zichzelf bezig zijn en met andere zaken. Heel lullig, maar zo is het vaak.
Mijn familie praat nooit over verdrietige dingen en laten nooit hun verdriet aan anderen zien. En daar zit wrs dan ook het probleem. Maar dat maakt het voor mij niet minder verdrietig dat ik die behoefte wel heb of iig soms de erkenning van juist hun te krijgen al is het maar met een knuffel en de woorden "ik denk vaak aan jou en je dochter"
Alles wordt altijd maar in de doofpot gestopt.
En dat maakt het niet makkelijker om er dan wel over te beginnen. Er speelt natuurlijk ook wel veel meer dan alleen dit wat mij verdrietig maakt. Ze hebben nooit zoiets gedaan met verdriet. Troosten en een knuffel altijd wel, maar nooit praten over het waarom of het hoe. En dat is 35jr later niet anders blijkt nu.
Als ik het bespreekbaar maak weet ik dat ik mij zo enorm kwetsbaar moet opstellen (wat niet erg is) maar waarbij ik niet het 'opgeluchte'gevoel ga krijgen wat ik zoek. Dat is al uit meerdere situaties gebleken, want ze luisteren niet, ze voelen zich aangevallen, gaan in de verdediging en de manier van communiceren maakt dat ik alleen maar boos wordt omdat ze niet daadwerkelijk luisteren wat ik nodig heb op momenten dat ik mij verdrietig voel. En dus blijft mijn verdriet van mij...
Toen ik je naam in dit topic zag staan, dacht ik ook gelijk aan je meisje. Ik kan me niet voorstellen dat juist je familie je in de kou laat staan, terwijl het voor hen toch ook een verdriet moet zijn. Eigenlijk wil ik het dan proberen goed te praten, te relativeren, terwijl het gewoon ontzettend eenzaam moet voelen en echt aan je familie ligt.
. Wat moet je het moelijk hebben en ik kan mij voorstellen dat het heel erg alleen voelt. Naast dat je familie het niet snapt val je misschien hier ook een beetje tussen alles in. Je bent een moeder die nergens behalve hier haar ei kwijt kan en daar ook nog sorry voor typt.Een sorry is helemaal niet nodig. Spui hier zo vaak als dat je wil, zo vaak als het nodig is en ga je daar niet schuldig over voelen. Wij leven met je mee
.Wel Mama zijn maar niemand hebben die je zo noemt. Zo intens verdrietig
.Met een deel van de mensen die toen in ons leven waren is geen contact meer nu, dat is een bewuste keuze vanuit ons. Ik heb alle begrip voor hoe lastig het voor mensen kan zijn, maar ik vind niet dat hun ongemakkelijkheid zwaarder weegt dan het feit dat wij een kind zijn verloren en soms gewoon door een regelrechte nachtmerrie gaan. Je mag het moeilijk vinden, maar je mag dat niet gebruiken als excuus om er niet voor ons te zijn. Doe je dat wel, dan liggen je prioriteiten wellicht niet dusdanig bij ons welzijn zoals wij dat graag zouden zien. Ik ben niet (meer) boos op die mensen (het gaat om heel nabije familie: mijn broers & aanhang) maar dat is best een langzaam en ook zwaar proces geweest: mensen vergeven om wie ze zijn, mensen vergeven dat ze beperkingen hebben, maar ook jezelf vergeven dat je daar consequenties aan verbindt. Het is oke om grenzen te hebben, het is oke om het niet te willen accepteren als mensen over die grenzen heen gaan. Je verdient het om gedragen te worden als je een kind verliest, sterker nog: je hebt het keihard nodig. En echt niet alleen de eerste twee maanden.
De wereld draait door. Soms vind ik dat pijnlijk, maar meestal ben ik er blij om. Het maakt dat ik verder kan kijken dan dit verlies, verder dan deze pijn, en het maakt dat we Elva op een heel natuurlijke manier weten te integreren in ons leven, het leven dat nu verder gaat met haar als ons jongste kind. Als de wereld 24/7 bezig zou zijn met hoe afschuwelijk dit allemaal is, zou ik niet weten waar ik nu zou staan. Dus ik ben de mensen die 'gewoon' verder leven ook wel dankbaar, zij maken dat mijn rouwende horizon verbreed wordt
Maar ik moet me er echt toe zetten om af en toe aan mensen die dichtbij me staan te vertellen hoe zwaar het kan zijn, want ik sta soms erg in de WatIsHetLevenGeweldig!!-modus - die overigens heel oprecht is - maar als ik dan in foetushouding lig te huilen vergeet ik dat te delen met ze waardoor er wel een wat eenzijdig beeld ontstaat van die geweldige sterke L-E die alles Zo Goed Draagt. Lieve Lingue, vanavond brand ik een extra kaarsje voor je dochter, ik hoop dat je me via welke weg dan ook weet te vinden als ik meer voor je kan doen
[ Bericht 0% gewijzigd door L-E op 20-11-2016 23:22:14 ]
Dankjewel voor dit bericht! Ik denk, met wat je zo beschrijft, dat we idd heel veel overeenkomsten hebben hierin. En ik begrijp je helaas dan ook maar al te goed.quote:
Lingue, wij komen uit eenzelfde soort familie. Er is letterlijk tegen mij gezegd 'Laten we het er maar niet over hebben', terwijl ik nog op de IC lag met mijn dode meisje naast me in een wiegje. Onbegrijpelijk, maar ook veelzeggend. De eerste keer dat wij weer 'in het openbaar' verschenen na de dood van Elva was een familiebarbecue begin mei, twee weken na haar dood. Er is door niemand met een woord gesproken over Elva (stiekem verwachtte ik minstens wel een 'hoe gaat het?'), dat brak me echt compleet en ik deed wat jij ook deed: me opsluiten op het toilet en daar flink janken. Toen heeft mijn man ingegrepen en me mee naar huis genomen.
Met een deel van de mensen die toen in ons leven waren is geen contact meer nu, dat is een bewuste keuze vanuit ons. Ik heb alle begrip voor hoe lastig het voor mensen kan zijn, maar ik vind niet dat hun ongemakkelijkheid zwaarder weegt dan het feit dat wij een kind zijn verloren en soms gewoon door een regelrechte nachtmerrie gaan. Je mag het moeilijk vinden, maar je mag dat niet gebruiken als excuus om er niet voor ons te zijn. Doe je dat wel, dan liggen je prioriteiten wellicht niet dusdanig bij ons welzijn zoals wij dat graag zouden zien. Ik ben niet (meer) boos op die mensen (het gaat om heel nabije familie: mijn broers & aanhang) maar dat is best een langzaam en ook zwaar proces geweest: mensen vergeven om wie ze zijn, mensen vergeven dat ze beperkingen hebben, maar ook jezelf vergeven dat je daar consequenties aan verbindt. Het is oke om grenzen te hebben, het is oke om het niet te willen accepteren als mensen over die grenzen heen gaan. Je verdient het om gedragen te worden als je een kind verliest, sterker nog: je hebt het keihard nodig. En echt niet alleen de eerste twee maanden.
De wereld draait door. Soms vind ik dat pijnlijk, maar meestal ben ik er blij om. Het maakt dat ik verder kan kijken dan dit verlies, verder dan deze pijn, en het maakt dat we Elva op een heel natuurlijke manier weten te integreren in ons leven, het leven dat nu verder gaat met haar als ons jongste kind. Als de wereld 24/7 bezig zou zijn met hoe afschuwelijk dit allemaal is, zou ik niet weten waar ik nu zou staan. Dus ik ben de mensen die 'gewoon' verder leven ook wel dankbaar, zij maken dat mijn rouwende horizon verbreed wordt
Lieve Lingue, vanavond brand ik een extra kaarsje voor je dochter, ik hoop dat je me via welke weg dan ook weet te vinden als ik meer voor je kan doen
Ik vind het knap dat je dat besluit hebt genomen om afstand te nemen van die mensen.
Ik zou zoveel willen typen, maar momenteel komt er niets anders uit dan
en dankjewel. Ik moet hier gewoon weer even doorheen bijten, sterk zijn en huilen wanneer ik alleen ben om het niet op te kroppen. Maar er zit zoveel verdriet in mij dat ik deze week even niet de vrolijke, gezellige Lingue kan en wil zijn.
Ook alle anderen dankjewel. Zo fijn om jullie lieve berichten te lezen, echt waar! Het creeert bij mij ook ruimte voor mijn verdriet om het toe te laten want het raakt mij oprecht heel erg op een goede manier.
Sterkte.Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen! Jij en je dochter zijn i.i.g. nog heel vaak in mijn gedachten.
. SPOILERIn mijn familie waren de miskramen ook een ontzettend taboe. Te zwaar onderwerp, te moeilijk. 'Als we doen alsof het niet bestaat is het er niet', dat idee. Gelukkig niet in ons eigen gezin. Maar ik had wel altijd een beetje het idee dat ik de schijn moest ophouden, doen alsof het goed met me ging. Want mensen geven toch niet om je verdriet. Daardoor wel een paar keer huilend op een familiefeestje gestaan omdat iemand wel eens een keer vroeg hoe het met ons ging. Nu ik een goede zwangerschap heb zien mensen het probleem ook niet zo, want 'het gaat nu toch gewoon goed?'. Ja, dat wel maar het heeft wel iets stukgemaakt in mij in ons. Want soms doet het nog steeds veel pijn.
quote:
Ach lieve Lingue en L-E. Ik vind het zo naar van jullie families. Juist wanneer je hen zo hard nodig hebt.SPOILERIn mijn familie waren de miskramen ook een ontzettend taboe. Te zwaar onderwerp, te moeilijk. 'Als we doen alsof het niet bestaat is het er niet', dat idee. Gelukkig niet in ons eigen gezin. Maar ik had wel altijd een beetje het idee dat ik de schijn moest ophouden, doen alsof het goed met me ging. Want mensen geven toch niet om je verdriet. Daardoor wel een paar keer huilend op een familiefeestje gestaan omdat iemand wel eens een keer vroeg hoe het met ons ging. Nu ik een goede zwangerschap heb zien mensen het probleem ook niet zo, want 'het gaat nu toch gewoon goed?'. Ja, dat wel maar het heeft wel iets stukgemaakt in mij in ons. Want soms doet het nog steeds veel pijn.
SPOILERIk vind het niet meer dan logisch dat je het zo voelt. Er is iets stukgemaakt en dat blijft. De onbezonnenheid van zwanger worden en de eerste weken is er wel voorgoed af....
SPOILERMaandag 21 november ben ik twee weken over tijd. Waar ik eerst dacht dat het door de spanning rondom de onderzoeken van Twix kwam, schiet ineens door mijn hoofd 'zou ik zwanger zijn?'
De test met urine van die middag is positief. Onverwacht, maar heel gelukkig met dit blije nieuws.
Woensdag 23 november is het mis. Buikkramp, bloedverlies inclusief grotere stolsels. Verdrietig maar het is zo. Ik blijf er opvallend rustig onder. Contact met de VK, ik mag gerust komen voor een echo maar ze weet gezien mijn geschiedenis dat ik hier niet op zit te wachten. Aangezien het klinkt alsof mijn lijf het netjes zelf oplost, mag ik het verdere verloop afwachten.
Donderdag 1 december belt de VK om me te vragen hoe het is. Ik heb nog steeds heel flink bloedverlies maar verder gaat het goed.
"Als het bloedverlies na het weekend niet langzaamaan minder wordt, wil ik misschien toch even kijken", zegt ze.
En het bloedverlies wordt niet minder. Het ene moment lijkt het af te nemen, een uur later loopt het zo door mijn broekspijp naar beneden. Mijn verstand weet dat ik er even naar moet laten kijken. Maar mijn gevoel....
Iemand ervaring met iets langere tijd veel bloedverlies en dat het dan toch goed kwam?
SPOILERHele dikke
quote:SPOILERHele dikke
SPOILERJij ook
Ja, is nog positief. Ik had ook de hoop dat het na een aantal dagen krampen en flink bloeden klaar zou zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Malteser op 04-12-2016 17:57:07 ]
SPOILERMalteserGeen ervaring hier, maar wil je wel sterkte wensen en een dikke
Ik snap je terughoudendheid met er naar laten kijken, maar vind het ook niet heel goed klinken... Ik duim voor je dat het niet nodig is en het bloeden snel stopt
SPOILEROh Malteser, wat ontzettend naar
quote:SPOILERMaandag 21 november ben ik twee weken over tijd. Waar ik eerst dacht dat het door de spanning rondom de onderzoeken van Twix kwam, schiet ineens door mijn hoofd 'zou ik zwanger zijn?'
De test met urine van die middag is positief. Onverwacht, maar heel gelukkig met dit blije nieuws.
Woensdag 23 november is het mis. Buikkramp, bloedverlies inclusief grotere stolsels. Verdrietig maar het is zo. Ik blijf er opvallend rustig onder. Contact met de VK, ik mag gerust komen voor een echo maar ze weet gezien mijn geschiedenis dat ik hier niet op zit te wachten. Aangezien het klinkt alsof mijn lijf het netjes zelf oplost, mag ik het verdere verloop afwachten.
Donderdag 1 december belt de VK om me te vragen hoe het is. Ik heb nog steeds heel flink bloedverlies maar verder gaat het goed.
"Als het bloedverlies na het weekend niet langzaamaan minder wordt, wil ik misschien toch even kijken", zegt ze.
En het bloedverlies wordt niet minder. Het ene moment lijkt het af te nemen, een uur later loopt het zo door mijn broekspijp naar beneden. Mijn verstand weet dat ik er even naar moet laten kijken. Maar mijn gevoel....
Iemand ervaring met iets langere tijd veel bloedverlies en dat het dan toch goed kwam?
SPOILEROch wat verdrietig. Ik zou toch echt morgen even contact opnemen, denk om jezelf
SPOILERMalteser, wat rot...
Dikke knuffep
quote:SPOILERMaandag 21 november ben ik twee weken over tijd. Waar ik eerst dacht dat het door de spanning rondom de onderzoeken van Twix kwam, schiet ineens door mijn hoofd 'zou ik zwanger zijn?'
De test met urine van die middag is positief. Onverwacht, maar heel gelukkig met dit blije nieuws.
Woensdag 23 november is het mis. Buikkramp, bloedverlies inclusief grotere stolsels. Verdrietig maar het is zo. Ik blijf er opvallend rustig onder. Contact met de VK, ik mag gerust komen voor een echo maar ze weet gezien mijn geschiedenis dat ik hier niet op zit te wachten. Aangezien het klinkt alsof mijn lijf het netjes zelf oplost, mag ik het verdere verloop afwachten.
Donderdag 1 december belt de VK om me te vragen hoe het is. Ik heb nog steeds heel flink bloedverlies maar verder gaat het goed.
"Als het bloedverlies na het weekend niet langzaamaan minder wordt, wil ik misschien toch even kijken", zegt ze.
En het bloedverlies wordt niet minder. Het ene moment lijkt het af te nemen, een uur later loopt het zo door mijn broekspijp naar beneden. Mijn verstand weet dat ik er even naar moet laten kijken. Maar mijn gevoel....
Iemand ervaring met iets langere tijd veel bloedverlies en dat het dan toch goed kwam?
SPOILER
Ook voor Fuchsia nog eenSPOILER
Hoe gaat het nu Malteser?
quote:
Thanx Gevalletje!
Hoe gaat het nu Malteser?
SPOILERHeb voor morgen toch een afspraak bij de VK gemaakt...
quote:
[..]SPOILERHeb voor morgen toch een afspraak bij de VK gemaakt...
SPOILERGoedzo dame, en alvast heeeeel veel sterkte omdat je 't zo lastig vindt
SPOILERDapper besluit! Heel veel sterkte morgen
SPOILEROch Malteser, wat verdrietig, en wat naar dat het zo'n nasleep heeft.. Dapper besluit van jou om naar de vk te gaan! Veel sterkte, en veel liefs
voor Malteser.. SPOILERNiet volledig afgekomen, ik waag 1 poging met tabletten en anders curettage.
quote:
SPOILERLief dat je het vraagt. Tabletten gebruikt, gaf veel bloedverlies. Morgen een echo (alweer een
SPOILERSterkte weer voor morgen! Hoop dat er geen curretage nodig zal zijn
Ik zou nu bijna 8 weken zwanger moeten zijn, maar een echo liet gisterenavond zien dat het waarschijnlijk rond 6 weken al mis is gegaan.
Het is nog wat onwerkelijk allemaal, vooral omdat ik dus geen enkel signaal gehad heb dat het mis was; geen bloed, geen krampen, niks...
Ik heb geen idee hoe groot de kans is dat m'n lijf dit zelf nog gaat 'regelen', maar weet ook niet zo goed wat ik anders wil.
Nouja, het in elk geval een beetje van me af schrijven hier ofzo.
dikke knuffel! Heb je al wat info gehad over mogelijke scenario's?Malteser, hoe is het met jou?
Twist neeee wat zonde!
Je lichaam gaat er vast zelf mee aan de slag, maar het heeft nu misschien nog niet in de gaten dat het mis is. Dus dat kan nog een paar weken duren.
Heb je de opties met pillen en curretage besproken? Heel veel sterkte!
Maar de vraag is dus een beetje of en hoelang ik nog af wil wachten, en wat ik anders wil (laten) doen...
En ik wil er eigenlijk helemaal niet over nadenken, maar verder dromen met het vrijwel perfecte plaatje wat ik al in m'n hoofd had geschetst
maar ik weet dat dat niet kan.... PM me gerust als je wilt spuien of dingen wilt weten. Heb inmiddels ervaring met een missed abortion met afwachten en uiteindelijk pillen en curettage, een spontane miskraam en een spontane miskraam waar toch nog pillen en curettage nodig waren.En dat dromen en dat plaatje in je hoofd is herkenbaar. Vanaf de positieve test begint de verwachting, hoewel je rationeel heel goed weet dat het mis kan gaan. Maar als dat dan gebeurt, is het super naar. De blijde verwachting eindigt abrupt en dat is stikverdrietig.
Burdie en missladybug:
SPOILERIk heb net een curettage achter de rug. Lig nog op de dagopname-afdeling maar mag zo naar huis.
Dank voor je aanbod, maar kom eerst zelf maar eens even bij van alles!
Heel veel sterkte lieve meid!Malteser, wat rot. Jij ook veel sterkte.
Sterkte met het herstel!
Twist, hier wel goede ervaring met de tabletten, maar de keuze is heel persoonlijk. Jij ook sterkte
Ik neig eigenlijk naar een curettage als ik het zo lees; het argument om mijn lijf het 'zelf' te laten doen of zo natuurlijk mogelijk doet mij niet zoveel als ik eerlijk ben. Het idee om het -hopelijk- snel en in één keer achter de rug te hebben spreekt me meer aan...
Iets anders: vandaag was ik gelukkig al vrij, maar hoe verstandig / reëel is het dat ik morgen en overmorgen 'gewoon' ga werken?
Dat zijn m'n laatste 2 dagen voordat ik 2,5 week vakantie heb. De afgelopen 2 weken waren sowieso nogal rommelig op m'n werk (man ziek, trein gestrand, dreumes ziek, etc.), dus ergens wil ik het jaar 'netjes' afsluiten. Plus ik hoop dat het wat afleiding biedt.
Nadeel is alleen wel dat ik zo'n 1,5u reistijd heb, wat natuurlijk zwaar klote is als het dan toch opeens vanzelf begint...
Edit (deed te lang over post): Werken lukte mij wel de volgende dag. Echter had ik het zien aankomen. Als je op pad gaat, gewoon voldoende "materiaal" bij je hebben. Het is, normaalgesproken, niet meteen volle sluizen los. Of je het prettig vindt, kan niemand voor je bepalen.
Malteser, dat is een flink traject. Sterkte met bijkomen
Er is maar een ding wat telt, dat ben jij! Alle andere factoren zijn ondergeschikt. Als jij voelt dat je graag wilt gaan en de afleiding goed kunt gebruiken, ga je. In alle andere gevallen kies je ervoor niet te gaan, ook al is het einde jaar/dreumes ziek geweest/trein gestrand. Er is voor zoiets geen protocol, iedereen verwerkt het op zijn/haar eigen manier.quote:
Ik ben me alvast maar een beetje aan het inlezen, zodat ik in elk geval weet wat de opties inhouden en wat eventuele voor- en nadelen zijn.
Ik neig eigenlijk naar een curettage als ik het zo lees; het argument om mijn lijf het 'zelf' te laten doen of zo natuurlijk mogelijk doet mij niet zoveel als ik eerlijk ben. Het idee om het -hopelijk- snel en in één keer achter de rug te hebben spreekt me meer aan...
Iets anders: vandaag was ik gelukkig al vrij, maar hoe verstandig / reëel is het dat ik morgen en overmorgen 'gewoon' ga werken?
Dat zijn m'n laatste 2 dagen voordat ik 2,5 week vakantie heb. De afgelopen 2 weken waren sowieso nogal rommelig op m'n werk (man ziek, trein gestrand, dreumes ziek, etc.), dus ergens wil ik het jaar 'netjes' afsluiten. Plus ik hoop dat het wat afleiding biedt.
Nadeel is alleen wel dat ik zo'n 1,5u reistijd heb, wat natuurlijk zwaar klote is als het dan toch opeens vanzelf begint...
Mocht het spontaan op gang komen, zorg voor dik maandverband of wellicht heb je nog kraamverband liggen. Je kunt uit voorzorg een (dunner) maandverband dragen. Je merkt het gauw genoeg als het begint. Tampons mogen helaas niet.
heel veel sterkte Malteser, ik hoop dat het lichamelijke deel er nu op zit. Sterkte de komende tijd
Herkenbaar dat je je plaatje in je hoofd niet los wil laten. Doe inderdaad wat voor jou goed voelt, wat jij denkt dat je nodig hebt. En soms weet je niet zo goed waar je goed aan doet. Alvast een dun maandverbandje dragen, mocht het beginnen, is wel slim denk ik. Ik snap je overweging helemaal. Ik heb dit keer gewoon doorgewerkt, omdat ik de afleiding fijn vond. Heel eerlijk gezegd heb ik daarmee ook mijn verdriet weg willen stoppen en dat is mij ook vrij goed gelukt
Kon er later nauwelijks nog bij en heb nu (4 weken later) pas de huilbuien die ik toen verwacht had. Het voelde toen goed, maar of het ook verstandig was weet ik niet. In ieder geval heel veel sterkte
Malteser
SPOILERIk vind het zo naar voor je dat je dit weer door moet! Gelukkig is de lichamelijke rompslomp achter de rug! Doe rustig aan
Ik heb me toch maar ziekgemeld net, ik voel me ook vrij beroerd (vooral hoofdpijn / hoofd dat overloopt). Daarbij is onze dreumes nog steeds goed ziek, dus al met al ben ik thuis beter op m'n plek dan op m'n werk denk ik.
Heb het richting m'n werk ook vrij simpel verwoord: de timing is ruk, maar als het niet nodig was, zou ik het niet doen.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes en het meedenken, dat doet me goed!
voor Twist en Malteser.Hier bleek het dinsdag op een echo ook mis, na een emotionele achtbaan met al vijf weken bloedverlies, positieve ovulatietesten die me op het spoor van een zwangerschap moesten zetten, miskraam-die-geen-miskraam-bleek, echo waarop nog niets te zien was, echo waarop een hartje te zien was, echo waarop te zien was dat het vruchtje gestopt was met groeien. Ik heb mij in die vijf weken blijkbaar zo emotioneel gedistantieerd van alles dat dit besef ook nog niet helemaal binnen gekomen is. Ik wil wel huilen maar het lukt niet.
Morgen heb ik een afspraak bij de gynaecoloog om de opties te bespreken. Ik weet alleen dat ik er zo snel mogelijk vanaf wil. Mijn lijf doet nu al zo lang zo raar dat ik er helemaal klaar mee ben.
Ik wil heel veel lieve dingen tegen je zeggen, maar ik kom niet verder dan dat het gewoon zwaar klote is...
Weet alsjeblieft dat er aan je gedacht wordt en dat mijn PM voor je openstaat als je wilt spuien / van gedachten wilt wisselen, mocht je daar behoefte aan hebben.
Dikke knuffel!
Ik herken het emotioneel gedistantieerd zijn heel erg. Je staat zo in overlevingsstand. Het verdriet leek soms ook wel te heftig om bij te komen, negeren is dan een betere optie. Ik heb de 1e weken nauwelijks kunnen huilen en dat komt nu pas een beetje los.
Ik hoop dat je morgen een goed gesprek hebt bij de gyn. Sterkte
Nu afgesproken dat zij alvast een afspraak maakt bij gynaecologie voor na het weekend, om de opties te bespreken, hoewel ik eigenlijk al wel weet wat ik wil.
Wel een erg fijn gesprek gehad; ik merk dat ik er al een stuk rustiger en rationeler in sta, dat is fijn
Vandaag ook gewoon gewerkt en dat ging eigenlijk prima.
. Wat zou je willen?Ik ga vanmiddag naar de gyn, ook om de opties te bespreken. Ik had eigenlijk al bedacht dat ik een curretage wil, maar ik had me even niet gerealiseerd dat je daarvoor onder narcose moet. Dat kost dus een extra stap (want dan moet je ook langs de anesthesist), maar ik ben op dit moment ook zo verkouden/grieperig dat ik denk dat ze het daarom nu eerst even niet willen doen. Ik reageer ook altijd vrij slecht op narcose.
Het zullen dus wel de pillen worden, hoewel dat idee me eigenlijk ook niet zo aanstaat.
Maar ik ben ook flink verkouden inderdaad, daar had ik eigenlijk nog niet zo bij stil gestaan...
Veel sterkte DAD.
.Dat dacht ik ook, maar de verloskundige vertelde heel duidelijk dat een curettage onder narcose plaats zou vinden.quote:
Krijg je bij een curettage niet alleen een roesje, dus geen echte narcose?
Veel sterkte DAD.
In dat geval zorgt dat bij mij juist voor veel nasleep, want na een narcose ben ik, zo leert de ervaring, meestal wel een week uit de running.
DAD, wat ontzettend verdrietig dat het mis is. Heel veel sterkte!quote:
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad en dat je je rustiger voelt!
Ik ga vanmiddag naar de gyn, ook om de opties te bespreken. Ik had eigenlijk al bedacht dat ik een curretage wil, maar ik had me even niet gerealiseerd dat je daarvoor onder narcose moet. Dat kost dus een extra stap (want dan moet je ook langs de anesthesist), maar ik ben op dit moment ook zo verkouden/grieperig dat ik denk dat ze het daarom nu eerst even niet willen doen. Ik reageer ook altijd vrij slecht op narcose.
Het zullen dus wel de pillen worden, hoewel dat idee me eigenlijk ook niet zo aanstaat.
In ons ziekenhuis mag je bij een curettage kiezen tussen narcose of een roesje. Wellicht iets om naar te informeren.
En ik heb inderdaad ook meerdere keren gelezen dat het soms ook onder plaatselijke verdoving kan, waarbij je een licht roesje krijgt.
(Even als nuance dat het qua "nasleep" niet perse uit hoeft te maken. Een curretage kan ook een lange nasleep hebben trouwens).
Sterkte met het maken van de beslissing, het is gewoon kut dat het nodig is
die kans loop je altijd. Ook met een curretage. (hier ook meermaals gelezen). Zekerheid heb je hier helaas echt niet in. Voor mij was de dooslaggevende factor dat ik met tabletten een operatie kon voorkomen met een slagingskans van 70%. Die kans vond ik goed genoeg om het voor mezelf in elk geval te proberen. Daarbij, als het mis gaat met een curretage kun je wel wat meer schade overhouden dan als een tablet niet werkt. De kans is heel klein, maar ik vond dat idee zelf niet heel prettig.quote:
Nee dat is misschien niet per definitie zo. Maar ik ben vooral bang dat het met tabletten bijvoorbeeld niet in 1x 'goed' gebeurt en er dan alsnog een curettage nodig is
Maar, nogmaals die afweging kun je uiteraard alleen zelf maken. (dit is enkel ter illustratie voor wat bij mij de afweging was). Ik kan me beide keuzes goed voorstellen.
-edit- misschien leest mijn post een beetje als propaganda maar zo bedoel ik het echt niet. Ik heb natuurlijk ook alleen maar ervaring met optie A en heb nooit een optie B nodig gehad. Nou ja, ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken die goed voelt. Het is al kut genoeg.
[ Bericht 9% gewijzigd door SQ op 16-12-2016 09:51:09 ]
).Ik kreeg net een telefoontje dat ik op z'n vroegst dinsdag terecht kan voor een eerste gesprek
De vk gaf vooral aan dat ze hoopt dat het nog vanzelf op gang komt, omdat dat uiteindelijk het beste is voor je lijf. Maar ik merk dat ik toch liever zelf wat meer controle zou hebben....Daarbij zal er voor een curettage een nieuwe afspraak gemaakt moeten worden. Ik kan het me echt niet veroorloven om meer lessen te missen (ik heb me gisteren ook al ziek gemeld), dus dat zal dan niet eerder dan woensdag worden. Als een tikkende tijdbom voor de klas staan zie ik ook echt niet zitten.
Ik ben 10 minuten onder narcose geweest toen.quote:
Ik weet niet of het uitmaakt, maar van wat ik lees, is het maar een hele korte narcose, van max. een half uur ofzo. Dus misschien dat je reactie daarop ook minder is?
En ik heb inderdaad ook meerdere keren gelezen dat het soms ook onder plaatselijke verdoving kan, waarbij je een licht roesje krijgt.
En het kan inderdaad ook met een roesje. Hier zeiden ze dat het niet per se aanraadden omdat veel vrouwen daar psychisch wat meer last van hadden.
Maar dan ga ik er van uit dat een operatie voor jou geen issue is (dat bedoelde ik met die 70% - voor mij klinkt 70% kans om een operatie te voorkomen stukken beter dan 100% garantie op een operatie, want ik vind operaties doodeng). Als dat zo is zou ik inderdaad ook voor de operatie kiezenquote:
Ja, ik merk ook dat het heel persoonlijk is inderdaad. Bij een kans van 70% denk ik eerder "Oh, dat is dus bijna 1:3 dat het niet werkt" (terwijl ik echt niet heel pessimistisch ben ingesteld ofzo
Ik kreeg net een telefoontje dat ik op z'n vroegst dinsdag terecht kan voor een eerste gesprek
Sterkte
Maar DaD, dat je je misschien ziek moet melden mag hierin toch geen factor zijn?quote:
Nabloeden als nasleep vind ik geen probleem. Dat doe ik nu toch al ruim vijf weken en daarmee kan ik in ieder geval gewoon werken. Na een narcose duurt het meestal zeker drie dagen voor ik überhaupt weer in een rechte lijn kan lopen.
Daarbij zal er voor een curettage een nieuwe afspraak gemaakt moeten worden. Ik kan het me echt niet veroorloven om meer lessen te missen (ik heb me gisteren ook al ziek gemeld), dus dat zal dan niet eerder dan woensdag worden. Als een tikkende tijdbom voor de klas staan zie ik ook echt niet zitten.
En dit. Het is niet alsof je hier zelf vrijwliig voor kiest allemaal.quote:
[..]
Maar DaD, dat je je misschien ziek moet melden mag hierin toch geen factor zijn?
Nou ja, direct na de kerstvakantie begint de toetsweek. Als ik volgende week een of meerdere dagen mis, hebben vier van de zes klassen nog niet eens alle toetsstof behandeld.quote:
[..]
Maar DaD, dat je je misschien ziek moet melden mag hierin toch geen factor zijn?
Mijn leidinggevende is heel lief en begripvol, hoor. Toen ik gisteren belde om me ziek te melden (want echt ziek, niet hierom) vroeg ze direct hoe de echo dinsdag gegaan was en zei ze dat ik alle tijd moest nemen om bij te komen.
.Ik bewonder je verantwoordelijkheidsgevoel, maar hoe vervelend ook, dat moet niet in je afweging zitten. Als die optie echt beter voelt voor jou, dan moeten ze er maar een mouw aan passen.quote:
[..]
Nou ja, direct na de kerstvakantie begint de toetsweek. Als ik volgende week een of meerdere dagen mis, hebben vier van de zes klassen nog niet eens alle toetsstof behandeld.
Mijn leidinggevende is heel lief en begripvol, hoor. Toen ik gisteren belde om me ziek te melden (want echt ziek, niet hierom) vroeg ze direct hoe de echo dinsdag gegaan was en zei ze dat ik alle tijd moest nemen om bij te komen.
Ik ga mee met IMA hierin.quote:
[..]
Ik bewonder je verantwoordelijkheidsgevoel, maar hoe vervelend ook, dat moet niet in je afweging zitten. Als die optie echt beter voelt voor jou, dan moeten ze er maar een mouw aan passen.
Lieverd denk aan jezelf, en je mag heus voor jezelf kiezen.
Vervelend voor school en kids maar daar valt heus wat op te verzinnen.
Sterkte meiden met jullie beslissingen
oh dat is inderdaad het beste scenario! "Fijn" om te horen! Hopelijk is het bloeden nu snel overquote:
Wij kregen net het best denkbare nieuws (in deze situatie dan): blijkbaar ben ik ergens bij al dat bloed van de laatste dagen ook al het vruchtzakje verloren. Er zat nog een beetje slijmvlies, maar minder nog dan na een behandeling acceptabel is. Het bloeden moet nu ook snel stoppen. Zo opgelucht!
Hoop dat je daarmee gerust het weekend in gaat en dat alles een plekje krijgt tzt
Alsnog veel sterkte verder!
ik heb er weinig vertrouwen in dat dit vanzelf op gang gaat komen...Ik hoop alleen maar dat ze in het ziekenhuis snel actie willen/kunnen ondernemen; ik wil het zo graag voor de Kerst achter de rug hebben
Waarschijnlijk komt er wel snel actie met de feestdagen opkomst.
DaD fijn dat je lijf het zelf heeft opgelost. Nu hopenlijk snel minder bloedverlies.
Overigens werken ze hier onder algehele narcose; ik ben 2 uur van de wereld geweest (maar de curretage was ook wat complex geloof ik). Ik vond het achteraf vooral vervelend dat ik geen 'afscheid' heb kunnen nemen van het vruchtje en was dus ook erg emotioneel met het wakker worden. Verder is alles nog wel een poos gevoelig geweest (fysiek), maar dat is ook niet gek als je bedenkt wat er allemaal gedaan wordt als je slaapt. De narcose zelf heeft mij geen extra last opgeleverd; ik was echt beroerder van de tabletten.
Dikke knuffels <3
DaD, wat fijn dat het zichzelf opgelost heeft! Ook nog even een
voor jou heel veel sterkte We wachten het maar af, er zit weinig anders op...
Voor een roesje moet je naar de kroeg.quote:
Krijg je bij een curettage niet alleen een roesje, dus geen echte narcose?
Veel sterkte DAD.
Curettage kan trouwens ook onder ruggenprik.
Ik bloed onverminderd verder en vanochtend verloor ik een best wel enorm stolsel.
. Ik ben erg opgelucht dat er verder geen behandeling nodig was, maar nu ben ik na zeven weken ook wel klaar met dat bloeden. .Verrassing, een roesje krijg je ook in het ziekenhuisquote:
[..]
Voor een roesje moet je naar de kroeg.
Curettage kan trouwens ook onder ruggenprik.
https://www.catharinaziek(...)lgehele-narcose.html
Verrassing, volgens mijn zwager, anesthesioloog, is het altijd op de OK altijd narcose. Kort of lang, maar het is narcose.quote:
[..]
Verrassing, een roesje krijg je ook in het ziekenhuis
https://www.catharinaziek(...)lgehele-narcose.html
Aanvulling: op de polikliniek kun je gedrogeerd worden door Dormicum en bijvoorbeeld morfine. Dan ben je nog wel bij bewustzijn. Roesje noemen ze dat dus blijkbaar in het Catharinaziekenhuis, ik hoor het vaker als sedatie.
Zat me al af te vragen hoe het met je gingquote:
Ben je vandaag naar de gyn geweest, twist? Hoe ging dat?
Ik bloed onverminderd verder en vanochtend verloor ik een best wel enorm stolsel.
Poeh, kan me voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent ja..!
Wat ontzettend zuur dat het alsnog zo'n lange nasleep heeft zeg! Hebben ze er iets over gezegd, hoe lang dat het bloedverlies nog kan/'mag' duren?Ik ben vandaag inderdaad naar de gyn geweest, om de opties te bespreken. Hij snapte gelukkig wel goed dat ik het vooral snel achter de rug wil hebben en leek zelf niet zo'n voorstander van pillen (wat voor mij goed uitkwam). Dus al snel besloten tot curettage. In eerste instantie hoopte hij dat het 'misschien nog wel voor het weekend kon'; toen zakte de moed wel even in m'n schoenen...
Maar al snel bleek dat het morgen al kan, dus dat is wel heel erg fijn! Was daar na vieren pas klaar en toen moest ik dus nog 'even' langs bureau opname én langs anesthesie én bloed prikken én langs de apotheek (allemaal voor 5 uur
), maar ben blij dat het zo snel geregeld kon worden Malteser, hoe is het nu met jou?
Dat kan zo zijn, maar zoals jij het schrijft lijkt het net of ze het nooit doen.quote:
[..]
Verrassing, volgens mijn zwager, anesthesioloog, is het altijd op de OK altijd narcose. Kort of lang, maar het is narcose.
Sowieso snap ik de grappig bedoelde(?) oneliner niet in dit topic.
Maar goed. Daar gaat het hier niet over.
Veel sterkte Malteser, DaD en twist
Herkenbaar! Maar inderdaad: fijn dat er zo snel meebewogen wordt. Veel sterkte morgenquote:
[..]
Zat me al af te vragen hoe het met je ging
Poeh, kan me voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent ja..!
Ik ben vandaag inderdaad naar de gyn geweest, om de opties te bespreken. Hij snapte gelukkig wel goed dat ik het vooral snel achter de rug wil hebben en leek zelf niet zo'n voorstander van pillen (wat voor mij goed uitkwam). Dus al snel besloten tot curettage. In eerste instantie hoopte hij dat het 'misschien nog wel voor het weekend kon'; toen zakte de moed wel even in m'n schoenen...
Maar al snel bleek dat het morgen al kan, dus dat is wel heel erg fijn! Was daar na vieren pas klaar en toen moest ik dus nog 'even' langs bureau opname én langs anesthesie én bloed prikken én langs de apotheek (allemaal voor 5 uur
Malteser, hoe is het nu met jou?
.De gyn dacht dat het bloeden met een week wel voorbij moest zijn, dus dan heb ik sowieso nog tot vrijdag. Volgens mij zei ze dat ik weer aan de bel moet trekken als het langer dan een paar weken duurt.
Het ergste vind ik nog bijna het idee dat ik nu misschien wel alweer een eisprong heb en we die niet kunnen benutten. Ik ben zo bang dat het weer een half jaar duurt voor ik zwanger ben dat ik eigenlijk geen enkele mogelijkheid voorbij wil laten gaan...
.Wat fijn dat je zo snel al geholpen kan worden! Sterkte morgenquote:
[..]
Zat me al af te vragen hoe het met je ging
Poeh, kan me voorstellen dat je er helemaal klaar mee bent ja..!
Ik ben vandaag inderdaad naar de gyn geweest, om de opties te bespreken. Hij snapte gelukkig wel goed dat ik het vooral snel achter de rug wil hebben en leek zelf niet zo'n voorstander van pillen (wat voor mij goed uitkwam). Dus al snel besloten tot curettage. In eerste instantie hoopte hij dat het 'misschien nog wel voor het weekend kon'; toen zakte de moed wel even in m'n schoenen...
Maar al snel bleek dat het morgen al kan, dus dat is wel heel erg fijn! Was daar na vieren pas klaar en toen moest ik dus nog 'even' langs bureau opname én langs anesthesie én bloed prikken én langs de apotheek (allemaal voor 5 uur
Malteser, hoe is het nu met jou?
!SPOILERHier is de rust weergekeerd. Volgende week nog een belafspraak en dan is alles afgerond.
quote:
Wat fijn dat het morgen al kan, twist! Ik zal aan je denken, alvast veel sterkte.
De gyn dacht dat het bloeden met een week wel voorbij moest zijn, dus dan heb ik sowieso nog tot vrijdag. Volgens mij zei ze dat ik weer aan de bel moet trekken als het langer dan een paar weken duurt.
Het ergste vind ik nog bijna het idee dat ik nu misschien wel alweer een eisprong heb en we die niet kunnen benutten. Ik ben zo bang dat het weer een half jaar duurt voor ik zwanger ben dat ik eigenlijk geen enkele mogelijkheid voorbij wil laten gaan...
voor jou. Ik hoop dat het bloeden snel voorbij is.Malteser, fijn
DaD, die '
' is echt niet nodig hoor, ik snap je volledig! Ik heb zelf ook al zitten rekenen dat we waarschijnlijk nog maar een enkele 'kans' hebben in 2017 en dat we dan al weer akelig dicht bij de feestdagen zitten (wat ik niet ideaal zou vinden zeg maar
)Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om, maar het lijkt me niet zo gek dat je snel weer vooruit wilt kijken hoor!
Dat lange bloeden is naar Dad
Misschien was het stolsel het geen wat er nog uit moest en stopt het nu snel. Verder herkenbaar wbt door willen/eisprong.
Fijn Malteser
Ingreep is me echt 300% meegevallen! Ik moest me om 8.30u melden en was om 9.30u al aan de beurt, dus dat was wel fijn.
Heb eigenlijk nergens last van, geen pijn ofzo. En voel me vooral heel opgelucht dat het lichamelijke deel (zo goed als) achter de rug is. Ik kwam ook super relaxt uit de narcose gelukkig
Mocht iemand -nu of in de toekomst- behoefte hebben aan een uitgebreider verslag, dan hoor ik het wel!
ga niet te gek doen de komende dagen en laat je ook vertroetelen
.De verpleegkundige van de verloskundigenpraktijk belde vanochtend nog even om te vragen hoe het ging. Ze zijn zo ontzettend lief! Ik vertelde dat ik vandaag en gisteren nog een aantal stolsels verloren ben en ze zei dat dat kan komen omdat mijn baarmoeder misschien niet goed samentrekt, waardoor het bloed samenklontert en er als een stolsel uitkomt. Als ik vandaag en morgen meer stolsels verlies, moet ik het ziekenhuis bellen. Blegh.
Ik duim dat het bloeden snel stopt (en anders dat ze er evt. snel iets aan kunnen doen)!
Oh, en ik ben een hele goede patiënt; als er tegen mij gezegd wordt dat ik rustig aan moet doen, grijp ik dat met beide handen aan om de hele dag op de bank te hangen met een serie
Dreumes is vandaag en morgen onder de pannen, dus komt goed! Lijkt me ook dat je daar goed van moet herstellenquote:
Bluh DaD, ik gun het je zó dat het nu snel achter de rug is!
Ik duim dat het bloeden snel stopt (en anders dat ze er evt. snel iets aan kunnen doen)!
Oh, en ik ben een hele goede patiënt; als er tegen mij gezegd wordt dat ik rustig aan moet doen, grijp ik dat met beide handen aan om de hele dag op de bank te hangen met een serie
gisteren te horen gekregen dat je voor een punctie ook wel een dag of 2 vrij moet nemen, dat lijkt me bij een curettage nog meer het geval Sterkte ook voor DaD, hopelijk houdt het bloeden nu snel op! Kan me voorstellen dat je daar een beetje moedeloos van wordt
Ik dacht dat het wel handig was de woonkamer even anders in te delen toen. Slecht idee.
fijn dat het zo meegevallen is. DaD, ik hoop dat het ziekenhuis niet nodig zal zijn.
Ik mag morgen weer naar de gyn. Eens kijken hoe ik nu weer oppas ga regelen.
.Over 3 weken nog een nacontrole in het ziekenhuis, dus dat is ook wel fijn
Poeh, dat moet ook echt slopend zijn zeg, steeds maar weer afwachten hoe het nu verder gaat en wanneer het nu echt achter de rug is
en al dat geregel zo net voor de vakantie / feestdagen 
Trek je het allemaal nog een beetje?
Fijn twist, na al die narigheid zou het prettig zijn als je zo de feestdagen in kan.
Twist, klinkt fijn zo. Sterkte met de rest nog....
Mijn idee was om vandaag aan het begin van de avond de eerste vier tabletten te nemen en dan morgenavond de volgende vier. Hoe reëel is het om te verwachten dat ik dan met Kerst het ergste gehad heb?
Sterkte
Hopelijk geven die pillen je lijf dan echt het állerlaatste zetje wat nodig is!
Die knikkers noemden wij altijd 'bonken' volgens mij
. En ik wil gewoon verder.
. Ik heb Z&G en WOHTS en zo allemaal ook maar even uit mijn MyAT gegooid. Ik word er zo verdrietig van.Ik ben niet zo van de goede voornemens of nieuwe 'beginnen' met nieuwjaar, maar ik hou mezelf maar voor dat 2017 ons vast heel veel moois gaat brengen. En ik wens jou en Baard hetzelfde toe!
Wat absoluut niet betekent dat dit dan ook maar afgesloten moet zijn per 1 januari ofzo hè? Daar moet je vooral alle tijd voor nemen die je wilt, en als je er behoefte aan hebt, is er hier altijd een luisterend oor!
. Ik hoopte zo dat dit het laatste zou zijn, ik ben zo verschrikkelijk klaar met dat falende rotlijf. ..Twist
.Dit hadden zulke mooie dagen moeten zijn voor jullie
.Oh nee...quote:
Ik begin te vermoeden dat ik tot de 20% behoor bij wie Cytotec geen effect heeft. Gisteravond had ik wat lichte krampen, maar daar is het bij gebleven. Sterker nog, het bloedverlies is minder dan het in twee weken geweest is.
Zo herkenbaar ook. Ik hoop voor jou dat de tweede lading Cytotec toch voor het juiste effect gaat zorgen. Sterkte lieve DAD!
Ik hoop echt dat je het nu snel allemaal achter de rug hebt! Ik hoop dat het snel achter de rug is voor je Ook even een
voor alle dames die het kunnen gebruiken zo voor de feestdagen. Zeker al dat HET moment had moeten worden om het prachtige nieuws te verkondigen.Ditquote:
DAD
Twist
Dit hadden zulke mooie dagen moeten zijn voor jullie
Jij en twist hadden deze dagen zéker anders door moeten brengen. Ik hoop dat 2017 het snel goedmaakt met jullie. .
Sooo True!quote:
voor jullie (ookal klinkt het leeg, weet alleen niks anders te zeggen)Het is gewoon ontzettend klote als je zelf ook zo graag wilt...quote:
Ik gun iedereen de wereld hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar het is nu een beetje veel en een beetje kak en hormoontechnisch niet ideaal getimed enzo.
. En dank jullie wel allemaal, de berichtjes en het medeleven doen me echt heel erg goed.
. We hebben een fijne dag gehad, met een paar pijnlijke momenten, maar het overheerste de dag niet. .Dikke kerst
voor iedereen die deze dagen aan gemiste kindjes denkt.Dat is ook zo.quote:
Ik gun iedereen de wereld hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar het is nu een beetje veel en een beetje kak en hormoontechnisch niet ideaal getimed enzo.
Ik kan het niet zo goed verwoorden maar ik snap het zo goed..
Verdrietig zijn om aankondigingen van anderen, terwijl je ze t wél gunt en je daar dan weer kut om voelen.
Speelt ook wel mee dat miskramen nog steeds beschouwd worden als miskende rouw. Volgende keer beter, het was nog maar zo pril. Bladibla.
Het is gewoon kut.
voor jullie.Dit. Zo waar. En ja, we hebben een prachtige, gezonde zoon. Dat weet ik. Echt. En daar ben ik zielsgelukkig mee.quote:
[..]
Dat is ook zo.
Ik kan het niet zo goed verwoorden maar ik snap het zo goed..
Verdrietig zijn om aankondigingen van anderen, terwijl je ze t wél gunt en je daar dan weer kut om voelen.
Speelt ook wel mee dat miskramen nog steeds beschouwd worden als miskende rouw. Volgende keer beter, het was nog maar zo pril. Bladibla.
Het is gewoon kut.
Maar wat had ik deze Kerst graag de carpaccio opzij geschoven en het blijde nieuws verkondigd. Maar we besloten de miskraam voor onszelf te houden. En het grote vissen naar wanneer er een tweede komt is echt begonnen. Dus pijnlijk was het.
SPOILEREn meer en meer vraag ik me af of ik voor iedere goede zwangerschap eerst twee miskramen moet hebben. Want dan weet ik niet of ik het nog aandurf. Of komt het door wat ik 'mijn andere leven' noem. Ik weet het niet.
Ik vond de kerst vooral heel dubbel; het was eigenlijk vooral ontzettend gezellig en ik ben er ook echt niet de hele tijd mee bezig geweest en heb ook echt oprecht genoten.
Maar af en toe knaagde dat-wat-had-kunnen-zijn-gevoel toch ook wel echt
wat een mooi kerstcadeautje was het geweest...Tegelijk heb ik er wel vertrouwen in en weet ik ergens dat het allemaal goedkomt, maar zulke dagen zijn gewoon even klote.
SPOILERWat meer 'technisch': de curettage was de 21e. Sindsdien heb ik echt bijna geen bloedverlies gehad, eigenlijk alleen af en toe wat bruine vegen (sorry voor de tmi
Malteser..SPOILERBij mijn curettage ging dat exact hetzelfde. Is gewoon normaal.
SPOILERGezonde zoon of niet, een miskraam doet gewoon zeer. Dat moment dat je die positieve test hebt. En een tijdje later bloedverlies en het is een miskraam. Of je kindje doet het niet meer op de echo. Dat stille kindje, jouw kleine kindje waar je al zo over gefantaseerd had leeft niet meer. Dat steekt, heel hard. Die zwangerschapsaankondigingen op facebook. Dat doet verdriet niet omdat je t die ander niet gunt maar het voelt alsof het universum tegen je zegt. 'Zij wel, jij lekker niet.'. Dat is hard, heel hard.
Dat jij al een gezond kindje hebt doet niks af aan je verdriet. Dat staat daar los van, echt.
Dit precies! Het is ook de reden waarom ik Facebook en soms ook Fok! vermijd. Het is zo confronterendquote:
[..]
Verdrietig zijn om aankondigingen van anderen, terwijl je ze t wél gunt en je daar dan weer kut om voelen.
voor Kimpossible Dad, fijn dat de positieve momenten overheersten
Is het nu wel op gang gekomen? JM
Fijn dat jij de kerst ook "goed" doorgekomen bent twist
Je technische vraag kan ik niet uit eigen ervaring beantwoorden, maar het klinkt niet ongewoon. Eigen rant onder de spoiler.
SPOILERIk zou afgelopen vrijdag 12 weken zwanger zijn en ook wij zouden het dan met kerst vertellen aan alle mensen om ons heen, We zijn nu zelfs het land uitgevlucht met een stedentrip om de confrontatie uit de weg te gaan. Ik kon gewoon niet weer met al onze dierbaren aan tafel zitten met lege handen/buik. Kerst 2014 was ik zwanger en kreeg daar 3e kerstdag de bevestiging van. Een paar dagen later ging het mis. Kerst 2015 had ik de grens voor mijzelf gesteld dat ik dan echt weer zwanger wilde zijn na een miskraam zomer 2015. En nu dit. Het is gewoon zo kut allemaal. Morgen naar het ziekenhuis waar ik als een berg tegenop zie. Wat nou als ze iets vinden waardoor een kindje krijgen nooit zal lukken. Wat nou als ik nooit moeder word.
/doemdenken
SPOILERIk snap dat jullie eventjes gevlucht zijn. Kerst is behalve een fijn feest ook een confrontatie met wat je zelf niet hebt, en je tegelijkertijd bang bent het zelf nooit te krijgen. Dan zag ik onze nichtjes paardjerijden op de rug van mijn man. Dat deed me pijn. Want hij ging dat écht nooit met zijn eigen kindje kunnen doen. En dat lag vast aan mij. Na kerst ook keihard huilen thuis. Weer een kerst zonder baby.
Miskramen zijn alsof je een prachtig cadeautje krijgt, waar je dan heel gelukkig mee bent en dan wordt het weer van je afgepakt. En het maakt iets in je stuk. Ik zit inmiddels in mn derde trimester en nog steeds durf ik het niet te geloven. Gewoon omdat ik niet anders ken. Miskramen fucken met je hoofd.
Twist, mijn ervaring is hetzelfde.
DAD, hoe is het nu? Wanneer mag cq. moet je weer op controle?
Malteser:
Fuchs:SPOILERDat zijn ook zware gedachten, maar gelukkig is de biologie niet zo hardnekkig en is die kans niet groot. Ik vind dat gevis ook pijnlijk. Hoewel ik het minder pijnlijk vind dan iedereen die er maar vanuit gaat dat we zo compleet zijn en dat we toch niet meer willen. Ook hier hebben ervoor gekozen de miskraam in het echt niet (zeer beperkt met een aantal vriendinnen) te delen. Ik vind dat op momenten zo eenzaam..
Wat bedoel je met andere leven? Knuffels!
SPOILERIk weet niet zo goed wat ik zeggen moet, anders dan dat ik zo snap dat dat zo zwaar is. Ik haal zo vaak veel berusting uit het feit dat we al een dochter hebben en ik kan de zorgen zo goed snappen op het moment dat je dat nog niet hebt. Dikke knuffels en ik hoop dat jullie volgend jaar kerstmis met een kleine frummel vieren
. Ik kan me niet indenken hoe verschrikkelijk zwaar dit voor jou/jullie moet zijn. . Niet weten of je grote wens ooit in vervulling zal gaan lijkt me killing. Hoe ging het in het ziekenhuis? En als je nog moet, veel succes! Malteser, ook voor jou een dikke knuffel.
Ik heb vrijdag en zaterdag de tabletten ingebracht, en sinds zaterdagmiddag is het bloeden volledig gestopt. De tabletten hebben dus geen enkel effect gehad. Ik heb erg getwijfeld of ik nu dan het ziekenhuis zou moeten bellen, maar ik heb besloten dat niet te doen.
. Ik ben er even heel erg klaar mee, dat gedoe aan/met mijn lijf, en ik ga nu eerst even genieten van de rust die niet bloeden met zich meebrengt. 11 januari heb ik een controleafspraak, dan zien we dan wel weer...Hier hebben we met zijn tweetjes geproost dat we in 2017 een hopelijk mooi gezond kindje in onze armen mogen sluiten, het jaar 2016 heeft mij een pijnlijke verjaardag bezorgd en helaas konden we ook niet roepen dat we zwanger waren met kerst maar het heeft ons samen wel dichter bij elkaar gebracht
Hopelijk bied 2017 voor ons allemaal hier nieuwe mogelijkheden en kansen 
Ik merk dat ik er inmiddels eigenlijk best wel heel rustig onder ben. Ja, de kerstdagen waren erg dubbel, maar ik durf al weer vooruit te kijken en ik heb het volste vertrouwen in de toekomst.
Ik vind (wel) veel troost in het feit dat ik al een gezonde dochter heb en dat ik dit nu 'pas' 1x meegemaakt heb.
Maar daarmee wil ik echt-écht-écht(!) geen enkele uitspraak doen over iemand anders. Het heeft geen zin om situaties/verdriet met elkaar te vergelijken, ook al lijken ze nog zo sterk op elkaar. Verdriet kun je niet op een weegschaaltje leggen en dat moet je ook niet willen. En ook al heeft iemand anders het misschien in jouw ogen nog zwaarder, dat neemt jouw verdriet niet weg! En al gaat iemand anders ergens 'makkelijker' mee om, dat betekent niet dat jij dat ook maar moet kunnen/doen!
Gun jezelf alsjeblieft de ruimte en de tijd om je gevoelens een plekje te geven. En als dat langer duurt, dan duurt dat langer. Maar die gevoelens mogen er allemaal zijn!
Beetje warrig zo, maar hoop dat m'n -goede!- bedoeling duidelijk is
[ Bericht 0% gewijzigd door twist02 op 27-12-2016 14:31:40 ]
voor iedereen voor wie de feestdagen confronterend en pijnlijk waren.Dad, ik hoop van harte dat dit het was. Het belangrijkste is dat jij je goed voelt bij het afwachten tot 11 januari!
Twist: ik had vrij vlot na mijn curettage weer een menstruatie, zou het kunnen zijn dat dat ook bij jou het geval is?
Ja zoiets schoot al wel even door m'n hoofd, maar 5 dagen is dan wel erg vlot toch?quote:
Twist: ik had vrij vlot na mijn curettage weer een menstruatie, zou het kunnen zijn dat dat ook bij jou het geval is?
Zat ook al te denken dat het misschien geen 'echte' menstruatie is (heb immers ook geen eisprong gehad als het goed is), maar misschien wel een soort opruimactie van m'n lijf waardoor de boel weer op gang komt ofzo. Zoiets hoop ik vooral
quote:
Malteser:SPOILERDat zijn ook zware gedachten, maar gelukkig is de biologie niet zo hardnekkig en is die kans niet groot. Ik vind dat gevis ook pijnlijk. Hoewel ik het minder pijnlijk vind dan iedereen die er maar vanuit gaat dat we zo compleet zijn en dat we toch niet meer willen. Ook hier hebben ervoor gekozen de miskraam in het echt niet (zeer beperkt met een aantal vriendinnen) te delen. Ik vind dat op momenten zo eenzaam..
Wat bedoel je met andere leven? Knuffels!
SPOILERMijn andere leven is mijn misbruikverleden.
quote:
SPOILEROch lieve Malteser toch!
Nou dit zeg, jeetjequote:
[..]SPOILEROch lieve Malteser toch!
Ik heb het opgezocht: vijf dagen na de curettage had ik een menstruatie. Bij mij ging er een circus aan vooraf, dus misschien dat dat er iets mee te maken had.quote:
[..]
Ja zoiets schoot al wel even door m'n hoofd, maar 5 dagen is dan wel erg vlot toch?
Zat ook al te denken dat het misschien geen 'echte' menstruatie is (heb immers ook geen eisprong gehad als het goed is), maar misschien wel een soort opruimactie van m'n lijf waardoor de boel weer op gang komt ofzo. Zoiets hoop ik vooral
Malteser.En een
voor iedereen..quote:
SPOILERDuizend kussen, ik snap het, maar zó niet nodig om je zorgen te maken dat dat er iets mee te maken heeft