Vulpenstekel strandbeerdiertje: nieuw Nederlands zeediertje

quote:

Nieuw in 't land: vulpenstekel strandbeerdier


Beerdier

Langs de Nederlandse kust is een nieuw zeebeestje gevonden: het vulpenstekel strandbeerdiertje. Het is vrijwel niet te zien met het blote oog, want het is ongeveer 0,2 millimeter. Er waren al vijf andere soorten beerdiertjes bekend. Dat meldt de site naturetoday.com zondag.

Het heeft bij de staart een karakteristieke stekel die een beetje lijkt op de punt van een vulpen. De eerste wetenschappelijk beschrijving ervan stamt uit 1946 en sindsdien heeft de soort zich over de hele wereld verspreid.

Onlangs hebben Japanse wetenschappers beerdiertjes en hun eitjes, die op Antarctica zijn ontdekt en dertig jaar in poolijs bewaard zijn gebleven, ontdooid. De volwassen dieren kwamen meteen weer tot leven en hebben nog enkele weken geleefd. De eitjes zijn uitgekomen en die dieren hebben ook nog ruim drie weken geleefd.

Bron

quote:

Vulpenstekel strandbeerdiertje: nieuw Nederlands zeediertje



Recent is de vondst van een voor de Nederlandse kust nieuw beerdiertje gepubliceerd. Het betreft het Vulpenstekel strandbeerdiertje. Het beestje is niet groter dan ongeveer 0,2 millimeter. Hiermee is het aantal Nederlandse mariene beerdiertjes die op onze stranden zijn aangetroffen op zes gekomen. Deze soort is al op veel plaatsen over de hele wereld aangetroffen.

Net als de andere vijf soorten beerdiertjes is het Vulpenstekel strandbeerdiertje (Batillipes pennaki) een minuscuul zeebeestje van ongeveer 0,2 millimeter lengte. Daardoor is de kans klein dat je tijdens het zwemmen of wandelen langs de Nederlandse stranden er een zult zien. Toch komen beerdiertjes in grote aantallen in onder andere de bovenste lagen van het natte strand voor. Het zijn daarom ook specialistische natuuronderzoekers die naar deze beestjes op zoek gaan.

Frans Roza is zo'n specialist. Precies een jaar geleden en naar aanleiding van een van zijn publicaties konden wij de vondst van een nieuwe Nederlandse soort marien beerdiertje melden. Nu is het weer zo ver. In het najaar van 2015 heeft Frans Roza op twee strandjes van de Oosterschelde meerdere exemplaren van het Vulpenstekel strandbeerdiertje gevonden. Hij heeft deze waarneming gepubliceerd in Het Zeepaard 75 (6), een uitgave van de Strandwerkgemeenschap (SWG). Omdat het diertje zo klein is heb je een microscoop nodig om het te kunnen determineren maar dan is het niet zo moeilijk meer. Het heeft bij de staart een karakteristieke stekel die enige gelijkenis vertoont met de punt van een vulpen. De vondst van deze nieuwe Nederlandse soort is hiermee en met nog een aantal karakteristieke anatomische kenmerken bevestigd. Maar om dit bericht niet onnodig ingewikkeld te maken zullen we hier maar niet ingaan op die andere kenmerken.

Detailopname van de kop van het beerdiertje. Hier is aan de onderzijde de stiletto-achtige buis te zien waarmee ze algencellen aanprikken om zich te voeden (Bron: Frans W. Roza)

De eerste wetenschappelijke beschrijving van de soort werd in 1946 gepubliceerd. Het betrof enkele dieren die een paar jaar daarvoor al op de Amerikaanse kust verzameld waren. Daarna is het ook op de Zuid-Amerikaanse kust, op Braziliaanse stranden, aangetroffen. Maar het is een echte cosmopoliet gebleken. Er zijn ook waarnemingen bekend van Italië, voormalig Joegoslavië, Spanje, Frankrijk, Cyprus, Libanon, Marokko, Tunesië, Algerije, Bermuda Eilanden, Golf van Bengalen, Korea, Guadeloupe en Thailand. En nog recenter is de Belgische kust aan deze lijst toegevoegd.

Beerdiertjes hebben uiterst opmerkelijke biologische eigenschappen. Deze dieren voeden zich met een buis die aan de onderzijde van de kop zit. Hiermee prikken ze in algencellen en zuigen ze de celinhoud op.

Nog niet zo lang geleden hebben Japanse wetenschappers beerdiertjes en hun eitjes, die op Antarctica zijn verzameld en 30 jaar in poolijs in een diepvries bij -20 graden Celsius bewaard zijn gebleven, ontdooid. De volwassen dieren kwamen meteen weer tot leven en hebben nog enkele weken geleefd. De eitjes zijn gewoon uitgekomen en die dieren hebben ook nog ruim drie weken geleefd. Dat kun je met mensen niet doen! Voor meer informatie over de opmerkelijke biologie van de beerdiertjes verwijzen we naar het Natuurbericht van 14 januari 2015.

https://www.naturetoday.c(...)s/message/?msg=22491

quote:

Op zondag 31 januari 2016 23:13 schreef Tardigrada het volgende:
F&F / Het wonderlijk waterbeertje: de tardigrada.

quote:

De tardigrada. Een vreemde naam, die velen van u niets zal zeggen. Zonde, maar begrijpelijk.

Begrijpelijk omdat de tardigrada gewoon een dier is en onze aardbol nu eenmaal vele soorten dieren huisvest. Onmogelijk om die allemaal te kennen. Daarom beperken de meesten van u zich tot de diersoorten die goed zichtbaar zijn met het blote oog en opvallen vanwege eigenschappen die onze interesse prikkelen. Vandaar dat wij zo makkelijk de kat, de olifant, de dolfijn bewonderen, om hun kracht, schoonheid of souplesse. Echter is het meer dan zonde om u zo door uzelf laten te beperken.

Op een schaal zo klein dat die ons voorstellingsvermogen te boven gaat, bevinden zich werelden waar wij amper weet van hebben. Dom als wij zijn kijken we naar boven, naar de sterren. Verder willen we, ruimer moet onze blik worden. Groter, sneller, meer! Nee, zeg ik. Kijkt u allen eens naar het kleine. Naar het kleine, zo klein dat we bijna zouden vergeten dat het er is. Onze wereld, wat zeg ik, onze directe omgeving, herbergt wezens die bijzonder genoeg zijn om ons te vervullen met diep ontzag. Ik presenteer u: de tardigrada!

Allicht bent u na deze inleiding geen steek verder gekomen. Dat is geen probleem, ik zal u weldra leiden over het pad naar verlossing. U zult het begrijpen. Heb geduld.

De tardigrada, ook wel waterbeertje of mosbeertje genoemd, is een wezentje van ongeveer 1 millimeter lang. Het is gedrongen gebouwd, eet zowel plantaardig als dierlijk voedsel, en leeft over het algemeen in mos. Gewoon mos, vochtig mos. Vandaar ook de bijnamen. De tardigrada is geen soort, maar een verzamelnaam voor meer dan 1.000 diersoorten, allen behorend tot de stam van de Tardigrada (die weer behoort tot de superstam Ecdysozoa). Ze zien er zo uit:

Een van de opvallende eigenschappen, een die wij op basis van bovenstaande foto al kunnen herkennen, is de complexiteit van dit zo kleine wezen. Slechts 1 mm lang, toch heeft het een duidelijk herkenbare kop en pootjes (acht) met klauwtjes eraan. De naam tardigrada is Grieks en betekent 'langzame loper'. De meeste schepselen van deze afmetingen zijn uiterst primitief, en bewegen zich door middel van een enkele reflexmatige samentrekking of anderszins simpele beweging voort. Zo niet de tardigrada, dit diertje loopt werkelijk en heeft een spierbeheersing die niet onderdoet voor die van een gemiddeld zoogdier. Dat het zich daardoor relatief vrij langzaam voortbeweegt, soit. Maar bijzonder is het zeker.

Dit feit alleen maakt het al een bewonderenswaardig beestje. Maar nu het meest interessante. Tardigrada's zijn vrijwel onverwoestbaar. En dan bedoel ik niet dat ze wel tegen een stootje kunnen. Nee, lieve lezer. De tardigrada is het meest taaie wezentje dat wij mogen kennen. Tardigrada's behoren tot de zogenaamde extremofielen. Dat betekent niet dat ze van extremen houden (het -fiel kan hier verwarring veroorzaken), maar dat ze onder extreme omstandigheden kunnen overleven. En dat kunnen ze zeker.

Droog een tardigrada volledig uit, laat het in verschrompelde toestand 120 jaar liggen, gooi er daarna een druppeltje water op... En het beestje loopt weg alsof er niets is gebeurd. Door de droogte geraakt het in een staat die cryptobiose heet, schijndood. De stofwisseling is volledig stopgezet en het waterbeertje vertoont geen enkel teken van leven. Het lijkt morsdood, maar kan zichzelf na jaren weer tot leven wekken. Een herrijzenis, zo u wilt.
Kook het diertje langdurig in water, en het komt ongeschonden de pan weer uit. Gooi het in vloeibaar helium (-272 graden Celsius) en de tardigrada doorstaat het. Er zijn tests gedaan waarbij tardigrada's in pure alcohol werden gedompeld, in zoutzuur werden gelegd, verhit tot 200 graden Celsius, onder een druk van 1000 atmosfeer werden geplaatst, vergiftigd, aan hoge doses radioactieve straling blootgesteld... Het was geen probleem voor dit miraculeuze dier. De tardigrada overleefde alles. Met gemak.

In 2007 werden tardigrada's de ruimte in geschoten om te kijken of ze gedurende tien dagen konden overleven terwijl ze in een vacuüm werden blootgesteld aan hoge doses kosmische en UV-straling. De UV-straling had bij sommigen schade aan het DNA aangericht. Desondanks heeft een aantal het overleefd.

Nu zijn er meerdere organismen die extremofielen mogen worden genoemd. Dit zijn echter allemaal schimmels of eencelligen. Geen enkele extremofiel is zo hoog ontwikkeld als de tardigrada, en tegelijkertijd is er geen enkel bij ons bekend organisme dat zich qua taaiheid aan de tardigrada kan meten. Mede dankzij dat laatste zijn ze bepaald niet zeldzaam. Van de ijslagen in de Himalaya's tot een oase in de Sahara: ze zijn overal. Maar het liefst leven ze in het mos, of in een vijver of de oever van een sloot. Ja, ook in uw buurt zitten ze. Prijs uzelf gelukkig dat u in de buurt mag leven van zo'n wonderbaarlijk wezen. En onthoud: de ware wonderen der natuur zijn soms dichterbij dan u denkt.

quote:

Op maandag 1 februari 2016 07:39 schreef FANN het volgende:

[..]

wauw

quote:

Op maandag 1 februari 2016 13:53 schreef FANN het volgende:

[..]

Dan krijg je mensen die NOOIT doodgaan en bij goedaardige mensen is dat misschien een goed
idee, maar bij kwaadaardige mensen?

quote:

Op maandag 1 februari 2016 06:47 schreef davako het volgende:

[..]

Wat voor functie heeft een waterbeerdiertje in het ecosysteem? Je zou bijna denken door zijn onverwoestbaarheid dat het een onmisbaar dier is.

quote:

Op maandag 1 februari 2016 13:58 schreef MrvanTrapZ het volgende:

[..]

Het grappige is dat het waterbeertje precies op deze manier zo sterk is geworden. Uit onderzoek blijkt dat het waterbeertje aardig wat vreemd DNA bij zich draagt van andere soorten.

Voor wat meer info:

http://www.sciencealert.c(...)gn-dna-of-any-animal

http://www.dailymail.co.u(...)bacteria-plants.html

quote:

Op maandag 1 februari 2016 14:10 schreef MrvanTrapZ het volgende:

[..]

Gelukkig voor jouw angst staat epigenetica nog in zijn kinderschoenen.