R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb nog geen eigen huis helaas, ik zit op een klein kamertje bij mijn moeder.. en dat mijn zoontje weg is, en ik alleen hier in een appartementje van mijn moeder weer zit, dat komt gewoon ontzettend hard binnen.
Ik neem mezelf het kwalijk, ik had echt alles en heb het allemaal verpest. En ik wilde het zo graag goed maken,en hij wilde het ook.. volgens hem waren we ook echt babystapjes aan het maken met het opnieuw daten afgelopen weken.. het ging weer iets meer de goede kant op bij hem zei die, alleen toen werd ik genekt door de onzekerheid..
Het is niet alleen ik ik ik, maar ik nou eenmaal niet voor hem praten helaas... 2 maanden lang heeft hij ook aangegeven niet te weten wat werkt, en niet weten hoe of wat we het moeten aanpakken maar dat hij wel wil.. Dus ik heb nu besloten het definitief te maken, zodat hij juist zijn rust en afstand en tijd heeft om alles te verwerken, en of dat hij rust kan vinden met het leven zoals het nu is. Als het aan mij lag had ik no steeds voor hem gevochten en contact gezocht en gedate etc. maar ik merkte gewoon dat ik hem daarmee geen ruimte gaf voor verwerking..
Ik ben wel beter, en kan het leven aan.. maar de weekenden zonder mijn zoontje, hakken er gewoon hard in. Ordinair vers liefdesverdriet, en zoals ik zei ik heb nog steeds hulp.. dus ik zorg ook dat ik een geweldige mama kan gaan worden, want ja... dat vind ik mezelf nu helaas ook niet, ook al probeer wel geweldige dagen te maken met mijn zoontje als hij er is.
Ik neem mezelf het kwalijk, ik had echt alles en heb het allemaal verpest. En ik wilde het zo graag goed maken,en hij wilde het ook.. volgens hem waren we ook echt babystapjes aan het maken met het opnieuw daten afgelopen weken.. het ging weer iets meer de goede kant op bij hem zei die, alleen toen werd ik genekt door de onzekerheid..
Het is niet alleen ik ik ik, maar ik nou eenmaal niet voor hem praten helaas... 2 maanden lang heeft hij ook aangegeven niet te weten wat werkt, en niet weten hoe of wat we het moeten aanpakken maar dat hij wel wil.. Dus ik heb nu besloten het definitief te maken, zodat hij juist zijn rust en afstand en tijd heeft om alles te verwerken, en of dat hij rust kan vinden met het leven zoals het nu is. Als het aan mij lag had ik no steeds voor hem gevochten en contact gezocht en gedate etc. maar ik merkte gewoon dat ik hem daarmee geen ruimte gaf voor verwerking..
Ik ben wel beter, en kan het leven aan.. maar de weekenden zonder mijn zoontje, hakken er gewoon hard in. Ordinair vers liefdesverdriet, en zoals ik zei ik heb nog steeds hulp.. dus ik zorg ook dat ik een geweldige mama kan gaan worden, want ja... dat vind ik mezelf nu helaas ook niet, ook al probeer wel geweldige dagen te maken met mijn zoontje als hij er is.
Ik bagataliseer het probleem totaal niet, we hebben juist uren gesprekken gehad erover.. en ik heb alles uitgelegd hoe dingen bij mij gingen, en uren gepraat over zijn angsten en twijfel.. naar hem geluisterd en geprobeerd te steunen..
Sorry als ik bot, of boos over kom.. ik ben gewoon alleen ontzettend verdrietig dat dit nu zo is. En ik geen gezin meer heb. Ik kan dat nog niet verkroppen, heb het er erg moeilijk mee..
Het is helaas niet zo simpel als een schop onder mijn hol en door gaan.. het gaat dit keer helaas veel dieper..
Sorry als ik bot, of boos over kom.. ik ben gewoon alleen ontzettend verdrietig dat dit nu zo is. En ik geen gezin meer heb. Ik kan dat nog niet verkroppen, heb het er erg moeilijk mee..
Het is helaas niet zo simpel als een schop onder mijn hol en door gaan.. het gaat dit keer helaas veel dieper..
Nou blijkbaar niet, je ligt gewoon in bed, hey de wereld gaat gewoon door, dus solliciteren, kijken naar een baan, kijken naar woonruimte, dingen weer opbouwen is nu veel belangrijker dan in bed liggen.
En ja dat is moeilijk, en ja je zal jezelf een schop onder de kont moeten geven en de hele tijd praten? Wat heeft dat voor zin, je bent geen vertegenwoordiger die zichzelf moet verkopen, sommige producten verkopen zichzelf door de functie ervan te laten zien en als jij nou eens laat zien dat je druk bezig bent met je leven op rails te krijgen inplaats van constant dat praten. Hij heeft je inmiddels wel gehoord hoor!
En ja dat is moeilijk, en ja je zal jezelf een schop onder de kont moeten geven en de hele tijd praten? Wat heeft dat voor zin, je bent geen vertegenwoordiger die zichzelf moet verkopen, sommige producten verkopen zichzelf door de functie ervan te laten zien en als jij nou eens laat zien dat je druk bezig bent met je leven op rails te krijgen inplaats van constant dat praten. Hij heeft je inmiddels wel gehoord hoor!
Begrijpelijk. Hij zal het ook best confronterend hebben in een huis zonder jou.quote:Op zaterdag 30 januari 2016 14:35 schreef Bubbel1707 het volgende:
Ik heb nog geen eigen huis helaas, ik zit op een klein kamertje bij mijn moeder.. en dat mijn zoontje weg is, en ik alleen hier in een appartementje van mijn moeder weer zit, dat komt gewoon ontzettend hard binnen.
Als je echt alles verpest had, dan was het allemaal wat anders gelopen. Dan had ie je al veel eerder op straat geschopt en zou hij ook niet rekening houden met jouw gevoelens en alles.quote:Ik neem mezelf het kwalijk, ik had echt alles en heb het allemaal verpest. En ik wilde het zo graag goed maken,en hij wilde het ook.. volgens hem waren we ook echt babystapjes aan het maken met het opnieuw daten afgelopen weken.. het ging weer iets meer de goede kant op bij hem zei die, alleen toen werd ik genekt door de onzekerheid..
Niet alleen jij bent genekt, werk aan die onzekerheid.
Je hoeft ook niet voor hem te praten, maar die ik-modus lijkt me wel een onderdeel van het probleem en misschien wel iets om een beetje op te letten. Jij bent niet de enige last heeft gehad, dat kun je misschien wat meer door laten komen in je woorden door niet steeds daarin te vervallen. Ook daarmee kun je een ander wat meer ruimte laten voelen, dat ook hun emoties er mogen zijn enzo.quote:Het is niet alleen ik ik ik, maar ik nou eenmaal niet voor hem praten helaas...
Zoals jij nu zeg maar..quote:2 maanden lang heeft hij ook aangegeven niet te weten wat werkt, en niet weten hoe of wat we het moeten aanpakken maar dat hij wel wil..
Goede beslissing, topquote:Dus ik heb nu besloten het definitief te maken, zodat hij juist zijn rust en afstand en tijd heeft om alles te verwerken, en of dat hij rust kan vinden met het leven zoals het nu is.
Misschien kun je je idee van vechten wat bij stellen, want je geeft hem wat hij nodig heeft. Dat is ook een vorm van vechten.quote:Als het aan mij lag had ik no steeds voor hem gevochten en contact gezocht en gedate etc. maar ik merkte gewoon dat ik hem daarmee geen ruimte gaf voor verwerking..
Laat dat dan zien en ga niet in bed blijven liggen als een mokkende puber. Niet omdat je verdriet er niet mag zijn, maar omdat je de kracht hebt om het aan te kunnen.quote:Ik ben wel beter, en kan het leven aan..
Je geeft je zoontje het beste voorbeeld door alle dagen voor jezelf zo geweldig mogelijk te maken. Omdat je dat waard bent en je die geweldigheid niet van of voor een ander af moet laten hangen.quote:maar de weekenden zonder mijn zoontje, hakken er gewoon hard in. Ordinair vers liefdesverdriet, en zoals ik zei ik heb nog steeds hulp.. dus ik zorg ook dat ik een geweldige mama kan gaan worden, want ja... dat vind ik mezelf nu helaas ook niet, ook al probeer wel geweldige dagen te maken met mijn zoontje als hij er is.
Ik reageer op hoe je dingen verwoord, zoals dingen overkomen.quote:
Ik bagataliseer het probleem totaal niet, we hebben juist uren gesprekken gehad erover.. en ik heb alles uitgelegd hoe dingen bij mij gingen, en uren gepraat over zijn angsten en twijfel.. naar hem geluisterd en geprobeerd te steunen..
Dat snap ik dat het geen kattenpis is enzo en ik wil ook niets afdoen aan je verdriet, maar het begint wel met jezelf een schop onder je hol te geven en uit bed te stappen. Het lost niet 123 iets op, maar dat zegt meer over hoe diep het zit. Blijf niet in bed hangen met al je gedachtes en ga de confrontatie met de rest van het leven aan. Zorg voor afleiding en probeer te genieten van wat er wel is.quote:Sorry als ik bot, of boos over kom.. ik ben gewoon alleen ontzettend verdrietig dat dit nu zo is. En ik geen gezin meer heb. Ik kan dat nog niet verkroppen, heb het er erg moeilijk mee..
Het is helaas niet zo simpel als een schop onder mijn hol en door gaan.. het gaat dit keer helaas veel dieper..
Jullie hebben nog geen maand een leuke normale relatie gehad. Eigenlijk is je ex constant door anderen en omstandigheden in een rol gedrukt waar hij blijkbaar ongelukkig mee is. Dus je kunt denk ik wel stellen dat hij zichzelf niet is. Jij kent hem alleen maar als een verzorgende man dus ik snap niet goed hoe je kunt zeggen dat hij de liefde van je leven is.quote:
Ik ben te emotioneel om te reageren, maar ik heb mijn portie verdriet en pijn ook al gehad in mijn verleden helaas. En eindelijk had ik het gevoel het geluk gevonden te hebben, ondanks dat ik onverwachts zwanger was, was het met mijn grote liefde.. en dat werd tijdens de relatie alleen maar duidelijker dat hij mijn grote liefde was, en ik was ook altijd de zijne.. en nog steeds ( zegt hij)
Is het echt zo hopeloos? Kunnen we dan echt niet meer een gezin zijn, ik probeerde op dagen dat ik minder depressief was altijd enorm mijn liefde te tonen, heb echt heel veel voor hem gedaan, en dat ziet hij ook. Daarbij was ik niet zwaar depressief, dus het waren vooral kleine ruzies waar hij bang voor was.
Is ons gezinnetje dan echt ten einde... ik weet niet eens hoe het voelt om een echt gezinnetje te zijn..
Ik krijg een beetje de indruk dat je voor je hem leerde kennen ook een redelijk instabiel leven had, correct me if I'm wrong. En ik heb niet de indruk dat je goed inschat hoe moeiliijk het is om dag in dag uit in een negatieve omgeving te zitten. Ook nu draait het om jou en jouw pijn, geen wonder dat jullie pogingen om het te redden in de afgelopen maanden gefaald hebben. Je vraagt of er nog hoop is maar je vraagt je niet af wat jouw aandeel in het falen van de relatie was. En om eerlijk te zijn, je bent ook pas 24. Tegen de tijd dat je 30 bent, denk ik dat je de situatie veel beter op waarde kunt schatten.
Resistance is futile.
Nou ik las op het Viva forum anders dat je je auto vorige week nog om een boom wilde vouwen.quote:
Ik ben wel beter, en kan het leven aan.. maar de weekenden zonder mijn zoontje, hakken er gewoon hard in.
Dus dat leven aankunnen valt wel mee.
Ik heb het idee dat je alles veel te snel wil.
Echt geef het veeeeeel meer tijd en ga eerst aan jezelf werken voordat je ook maar denkt an evt weer samenkomen (als hij dat al wil).
Daarbij sluit ik me aan bij wat Seven hierboven zegt. Jullie kennen elkaar nauwelijks in een normale relatie. Denk je niet dat je alles een beetje teveel opgehemeld hebt?
It's great to be a blonde. With low expectations it's very easy to surprise people.
If someone shows you who they are, believe them the first time.
The best part of being blonde is forgivable momentary lapses of common sense.
If someone shows you who they are, believe them the first time.
The best part of being blonde is forgivable momentary lapses of common sense.
Dat hoort toch gewoon bij het ordinaire liefdesverdriet? Net zoals die pillen slikken, dat doet toch iedereen met een postpartum depressie?quote:
Ik snap die man wel, wát een dramaqueen, daar kun je toch geen stabiele gezinssituatie mee opbouwen?
Heel gewoon, is ook de basis voor een stabiele relatie en zo laat je zien dat je een goede moeder bent die zich 100% inzet voor de kinderen.quote:
[..]
Nou ik las op het Viva forum anders dat je je auto vorige week nog om een boom wilde vouwen.
Dus dat leven aankunnen valt wel mee.
Sommige bedankt voor de hulp!
andere... het laat maar weer zien dat er nog steeds ontzettend veel onbegrip is voor mensen met depressie.. niet iedereen met een depressie heeft dezelfde klachten of doet dezelfde dingen.
Sommige mensen met postnatale depressie doen hun kind zelfs iets aan, ken je de film "de gelukkige huisvrouw" thank god, dat ik dat nooit heb gehad.
Ik was stabiel alleen, maarja ik miste wel iets.. de aanvulling in mijn leven die ik bij hem vond, en nu alles kwijt zijn..het valt me ontiegelijk zwaar en ja, mijn eerste reactie was ik wil niet meer.. maar dat is niet meer zo, dat was een eerste gedachte.. en ik ga door, probeer er het beste van te maken, en probeer me te focussen op een leven zonder hem, ik heb een baan, ik ben opzoek naar woonruimte.. dus ik ben echt hard op weg! Maar dat intense verdriet.. jeetje, het is zo ontzettend intens, het maakt me bang, dat ik nooit hem zal los kunnen laten, het idee dat ik niet zal weten hoe ons gezinnetje is/was..het is zo ontzettend intens..
Ik had misschien gehoopt op tips wat ik nu kan doen, om te proberen om ons gezin nog bij elkaar te krijgen, maar ik weet dat ik niks anders kan doen dan back off en door gaan, maar het valt gewoon zwaar... en dat spijt me, ik ben een erg emotioneel iemand, dat heb ik geleerd in therapie, ik kropte het normaal op, en werd afstandelijk... door de therapie uit ik het juist veel...
Ik ben ook in de war.
andere... het laat maar weer zien dat er nog steeds ontzettend veel onbegrip is voor mensen met depressie.. niet iedereen met een depressie heeft dezelfde klachten of doet dezelfde dingen.
Sommige mensen met postnatale depressie doen hun kind zelfs iets aan, ken je de film "de gelukkige huisvrouw" thank god, dat ik dat nooit heb gehad.
Ik was stabiel alleen, maarja ik miste wel iets.. de aanvulling in mijn leven die ik bij hem vond, en nu alles kwijt zijn..het valt me ontiegelijk zwaar en ja, mijn eerste reactie was ik wil niet meer.. maar dat is niet meer zo, dat was een eerste gedachte.. en ik ga door, probeer er het beste van te maken, en probeer me te focussen op een leven zonder hem, ik heb een baan, ik ben opzoek naar woonruimte.. dus ik ben echt hard op weg! Maar dat intense verdriet.. jeetje, het is zo ontzettend intens, het maakt me bang, dat ik nooit hem zal los kunnen laten, het idee dat ik niet zal weten hoe ons gezinnetje is/was..het is zo ontzettend intens..
Ik had misschien gehoopt op tips wat ik nu kan doen, om te proberen om ons gezin nog bij elkaar te krijgen, maar ik weet dat ik niks anders kan doen dan back off en door gaan, maar het valt gewoon zwaar... en dat spijt me, ik ben een erg emotioneel iemand, dat heb ik geleerd in therapie, ik kropte het normaal op, en werd afstandelijk... door de therapie uit ik het juist veel...
Ik ben ook in de war.
Bedankt voor het zeggen dat ik geen goede moeder ben. ik stop met dit forum, gaat me veel te ver dit.
Als ik het goed begrijp heb je dus vorige week nog verkondigd op het viva forum dat je er een einde aan wilde maken. Je hebt een zelfmoordpoging gedaan na de geboorte van je zoontje. Je hebt je partner eigenlijk vanaf de eerste maand in een zorgrol gedwongen. Nu hij je verlaten heeft woon je op een kamertje bij je moeder.quote:
Ik bagataliseer het probleem totaal niet, we hebben juist uren gesprekken gehad erover.. en ik heb alles uitgelegd hoe dingen bij mij gingen, en uren gepraat over zijn angsten en twijfel.. naar hem geluisterd en geprobeerd te steunen..
Sorry als ik bot, of boos over kom.. ik ben gewoon alleen ontzettend verdrietig dat dit nu zo is. En ik geen gezin meer heb. Ik kan dat nog niet verkroppen, heb het er erg moeilijk mee..
Het is helaas niet zo simpel als een schop onder mijn hol en door gaan.. het gaat dit keer helaas veel dieper..
Lieve schat, je bent nog lang niet klaar met het psychiatrisch traject. Ik zeg niet dat je je op moet laten nemen, dat is misschien helemaal niet nodig. Maar er is wel degelijk iets mis met jou en je hebt hulp nodig als je ooit nog een normale stabiele relatie wil.
Kinderen die opgevoed worden door (een) instabiele ouder(s), zijn zelf vaak instabiel als volwassene. Doe je kind een plezier, en werk aan jezelf voor je overweegt om weer in een relatie te stappen.
Veel succes
Resistance is futile.
Je komt nogal intens over, eerlijk gezegd.
Die woorden die je gebruikt: radeloos, liefde van m'n leven, fantastische mamma zijn, voor hem gevochten, urenlang gesprekken, etc.
Ik zou gewoon eens er mee beginnen om de boel op de rit te krijgen. Ga voortaan zakelijk met elkaar om. Blijf naar de psycholoog gaan. Blijf kijken naar zelfstandige woning.
Is er trouwens een ouderschapsplan opgesteld?
Die woorden die je gebruikt: radeloos, liefde van m'n leven, fantastische mamma zijn, voor hem gevochten, urenlang gesprekken, etc.
Ik zou gewoon eens er mee beginnen om de boel op de rit te krijgen. Ga voortaan zakelijk met elkaar om. Blijf naar de psycholoog gaan. Blijf kijken naar zelfstandige woning.
Is er trouwens een ouderschapsplan opgesteld?
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Hij is nooit van jou geweest, dus krampachtig vast proberen te houden heeft geen zin. Als je echt van hem houdt, moet je dat ook niet willen proberen eigenlijk.quote:
Maar dat intense verdriet.. jeetje, het is zo ontzettend intens, het maakt me bang, dat ik nooit hem zal los kunnen laten, het idee dat ik niet zal weten hoe ons gezinnetje is/was..het is zo ontzettend intens..
Je bent sowieso een gezin met je kind, daar moet je op voort bouwen in het hier en nu en niet in wat had kunnen zijn.
Uiten is goed, zolang je een aantal dingen maar goed in de peiling houdt en dat is dat dit gewoon niet alleen draait om wat jij voelt en wat jij wil. Daarom ben jij ook niet de enige die dit kan fixen.quote:Ik had misschien gehoopt op tips wat ik nu kan doen, om te proberen om ons gezin nog bij elkaar te krijgen, maar ik weet dat ik niks anders kan doen dan back off en door gaan, maar het valt gewoon zwaar... en dat spijt me, ik ben een erg emotioneel iemand, dat heb ik geleerd in therapie, ik kropte het normaal op, en werd afstandelijk... door de therapie uit ik het juist veel...
Heb je in therapie ook geleerd hoe je beter met die emoties om kan gaan?
Zie het als een soort compliment of een uitdaging, dat je beter kan dan nu in plaats van dat je een slechte moeder zou zijn en je main focus vooral lijkt te liggen op bevestiging krijgen van jouw toekomstbeeld dat jullie weer een gezin vormen omdat jij vindt dat je nu beter bent.quote:
Bedankt voor het zeggen dat ik geen goede moeder ben. ik stop met dit forum, gaat me veel te ver dit.
Blijkbaar geen Ware dus. Anders hadden jullie het wel gered samen.
Hoe haal je het trouwens in je hoofd om hem zo te behandelen? Nee, depressie is geen excuus! Ik geef hem dus groot gelijk dat hij het niet meer ziet zitten.
Hoe haal je het trouwens in je hoofd om hem zo te behandelen? Nee, depressie is geen excuus! Ik geef hem dus groot gelijk dat hij het niet meer ziet zitten.
Nou ik kan je zeggen been there done that.
Zonder de opname dan, want die pogingen heb ik nooit daadwerkelijk ondenomen of die gedachten hardop gezegd. Niet in de zin dat ze erg serieus zijn genomen in ieder geval.
Zelf heb ik nog heel lang (een jaar of 2/3?) last gehad van schommelingen van stabiliteit die ik kon linken aan mijn cyclus. Dus die 2 maanden dat jullie nu uit elkaar zijn zijn in mijn ogen peanuts op de hersteltijd die je nog te gaan hebt.
Zonder de opname dan, want die pogingen heb ik nooit daadwerkelijk ondenomen of die gedachten hardop gezegd. Niet in de zin dat ze erg serieus zijn genomen in ieder geval.
Zelf heb ik nog heel lang (een jaar of 2/3?) last gehad van schommelingen van stabiliteit die ik kon linken aan mijn cyclus. Dus die 2 maanden dat jullie nu uit elkaar zijn zijn in mijn ogen peanuts op de hersteltijd die je nog te gaan hebt.
Misschien moet je er ook eens een proberen voordat je er een oordeel over velt.quote:Op zaterdag 30 januari 2016 16:22 schreef Jaimy_Luca het volgende:
Hoe haal je het trouwens in je hoofd om hem zo te behandelen? Nee, depressie is geen excuus! Ik geef hem dus groot gelijk dat hij het niet meer ziet zitten.
It's great to be a blonde. With low expectations it's very easy to surprise people.
If someone shows you who they are, believe them the first time.
The best part of being blonde is forgivable momentary lapses of common sense.
If someone shows you who they are, believe them the first time.
The best part of being blonde is forgivable momentary lapses of common sense.
Normaliter zou ik het te offtopic en te sneu vinden om extern geleuter erbij te halen, maar hier kan ik een cynische 'aldus de expertquote:
Blijkbaar geen Ware dus. Anders hadden jullie het wel gered samen.
' gewoon niet onderdrukken..
Ik heb er een gehad.quote:
[..]
Misschien moet je er ook eens een proberen voordat je er een oordeel over velt.
Maar ik heb het nooit zó afgereageerd tegen mijn vriend als zij tegen haar ex!
En nu vind ik jou wel genuanceerdquote:
[..]
Normaliter zou ik het te offtopic en te sneu vinden om extern geleuter erbij te halen, maar hier kan ik een cynische 'aldus de expert
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Mijn vriend heeft inderdaad veel meer kunnen handelen tijdens mijn depressie dan TS haar vriend heeft gekunt.quote:
[..]
Normaliter zou ik het te offtopic en te sneu vinden om extern geleuter erbij te halen, maar hier kan ik een cynische 'aldus de expert
[ Bericht 3% gewijzigd door Jaimy_Luca op 30-01-2016 16:45:48 ]
Het is sowieso geen wedstrijd en jij verzwijgt willens en wetens kwetsende dingen tegenover jouw ware, dus die zou je ook niet per se winnen als het dat wel zou zijn lijkt me..quote:
[..]
Mijn vriend heeft inderdaad veel meer kunnen handelen tijdens mijn depressie dan TS haar vriend heeft gekunt.
En toch: Als hij echt haar Ware was geweest hadden ze het samen gered. Dan had hij haar buien kunnen handelen.quote:
[..]
Het is sowieso geen wedstrijd en jij verzwijgt willens en wetens kwetsende dingen tegenover jouw ware, dus die zou je ook niet per se winnen als het dat wel zou zijn lijkt me..
Vrij simplistische gedachte, alsof er nooit break ups zijn die later wel weer bij elkaar komen. Niet dat dit per se zo een geval hoeft te zijn, maar gewoon in het algemeen erg snel geveroordeeld..quote:
[..]
En toch: Als hij echt haar Ware was geweest hadden ze het samen gered. Dan had hij haar buien kunnen handelen.
Dan mag jij mij uitleggen waar in het plaatje van de auto tegen de boom aan parkeren je zoontje paste? Of dacht je niet aan hem? Was je hem vergeten? Vind jij dat jij hem een stabiele liefdevolle moeder geeft als jij op fora staat te uiten dat je tegen een boom aan wil rijden? Heb je wel eens gedacht aan je zoon dat als hij een jaar of 14 is dit allemaal kan terug vinden?quote:
Bedankt voor het zeggen dat ik geen goede moeder ben. ik stop met dit forum, gaat me veel te ver dit.
Ga aan jezelf werken of gun je je kind liever maar 1 ouder, mijn dochter kan jou wel vertellen hoe vervelend het is om 1 ouder te hebben en je andere ouder niet eens te kennen.
Weet je wel hoe dat voelt voor zo'n kind, weet je wel hoe dat gaat voelen als hij later leest dat mama tegen een boom aan wou rijden en hem achter wou laten, je hebt het alleen over hoe zielig jij bent, denk eens hoe een ander zich voelt met al jou actie's.
Doe iets, je had nu allang een sollicitatie brief kunnen schrijven voor een fatsoenlijke baan zodat je weer een eigen plek hebt, je hebt een kind waar je voor moet zorgen en als je zo labiel blijft doen raak je je kind ook kwijt want met dit soort uitingen ben jij geen stabiel thuis voor een kleine jongen.
|
|
