R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik lees al heel lang mee met veel topics hier, maar zonder account. Maar nu heb ik toch echt jullie hulp nodig.
Alvast sorry voor lang verhaal zal proberen kort samen te vatten..
Mijn ex en ik leerden elkaar kennen, het voelde meteen goed en vertrouwd. Hij was nog nooit verliefd geweest (27 jaar) en hij wist eindelijk dit is ze! En ik wist ook dit is hem, na een week een relatie en het was alsof we niet beter wisten. Na een maand kwam ik erachter dat ik zwanger was. Was niet gepland, maar we besloten er samen voor te gaan.
Ik gaf alles op, raakte mijn baan kwijt, gaf mijn huis op en verhuisde 85km verder naar zijn huis, en toen.. toen werd ik doodziek. Vervolgens moest ik me ook voorbereiden om moeder te worden, deze schakelingen vielen me zwaar en ik raakte zachtjes aan depressiever. En reageerde dit op hem af, werd boos, chagerijnig..
Natuurlijk niet altijd, en we hadden super veel mooie momenten, en dagelijks vertelde we hoe gek we op elkaar waren. Hij was er altijd voor me, en hij was en is super lief en deed alles voor me..
Na de bevalling werd het erger, ik gleed steeds meer weg, werd depressiever en kon hem amper liefde geven, terwijl mijn hart overstroomde van liefde voor hem, alleen mijn stomme hoofd wilde/kon niet... Ik gaf bij verschillende hulpinstanties aan dat ik echt hulp nodig had, ik redde het niet meer.. en na een harde ruzie heb ik pillen genomen. Ik wist dat ik zou overleven, maar ook dat ik hulp zou krijgen.. en dat gebeurde gelukkig..
Ik werd geholpen, maar toen ik eindelijk mezelf had gevonden.. kon mijn ex niet meer, hij was op en kapot. Het had hem allemaal teveel pijn gedaan, en omdat ik inmiddels ook weer mezelf was zag ik ook wat ik allemaal had aangericht, en wilde het zo graag goed maken.
2 maanden lang hebben we contact gehouden, gepraat, gedate etc.. maar elke keer kregen we woorden. Hij wilde rust, maar hij wilde me ook niet kwijt, hij houdt van me, en wil ons gezin, maar hij is te gebroken door alles. Ik probeerde hem te steunen, maar de relatiebreuk deed mij teveel pijn om er weer vol voor hem te zijn, en kregen we steeds woorden.
Daarnaast haten zijn ouders mij inmiddels, zij zien mij als puur slecht en egoistisch dat ik dit iedereen heb aangedaan... maar ik kon echt niet anders, en ik neem het mezelf nu ook zo ontzettend kwalijk.
We hebben nu donderdag besloten het definitief te stoppen, eind gesprek gehad waar weer uit blijkt dat we echt van elkaar houden, en allebei kapot zijn hiervan. Maar dat het nu niet werkt, maar hij wil me geen hoop geven. Dus hij zegt steeds dat hij niks uitsluit, maar dat ik verder moet.
Ik doe mijn best maar ik kan alleen maar huilen, ik laat hem nu volledig met rust, stuur niks meer, hebben geen contact. Maar 2 x per week moeten we elkaar zien om ons zoontje over te geven.. Ik ben kapot gebroken, hij is nog steeds de ware en hij is echt geweldig.. Maar ik wil hem zo graag terug, ik wil zo graag mijn gezin.. Ik had zoveel moois en ik heb het allemaal verpest.
Is er nog hoop voor ons, nu ik hem helemaal alleen laat, hem tot rust laat komen. Is er een kans dat hij ons ook gaat missen, en we het uit kunnen werken als gezin? Ons zoontje is een half jaartje oud
Ik lees al heel lang mee met veel topics hier, maar zonder account. Maar nu heb ik toch echt jullie hulp nodig.
Alvast sorry voor lang verhaal zal proberen kort samen te vatten..
Mijn ex en ik leerden elkaar kennen, het voelde meteen goed en vertrouwd. Hij was nog nooit verliefd geweest (27 jaar) en hij wist eindelijk dit is ze! En ik wist ook dit is hem, na een week een relatie en het was alsof we niet beter wisten. Na een maand kwam ik erachter dat ik zwanger was. Was niet gepland, maar we besloten er samen voor te gaan.
Ik gaf alles op, raakte mijn baan kwijt, gaf mijn huis op en verhuisde 85km verder naar zijn huis, en toen.. toen werd ik doodziek. Vervolgens moest ik me ook voorbereiden om moeder te worden, deze schakelingen vielen me zwaar en ik raakte zachtjes aan depressiever. En reageerde dit op hem af, werd boos, chagerijnig..
Natuurlijk niet altijd, en we hadden super veel mooie momenten, en dagelijks vertelde we hoe gek we op elkaar waren. Hij was er altijd voor me, en hij was en is super lief en deed alles voor me..
Na de bevalling werd het erger, ik gleed steeds meer weg, werd depressiever en kon hem amper liefde geven, terwijl mijn hart overstroomde van liefde voor hem, alleen mijn stomme hoofd wilde/kon niet... Ik gaf bij verschillende hulpinstanties aan dat ik echt hulp nodig had, ik redde het niet meer.. en na een harde ruzie heb ik pillen genomen. Ik wist dat ik zou overleven, maar ook dat ik hulp zou krijgen.. en dat gebeurde gelukkig..
Ik werd geholpen, maar toen ik eindelijk mezelf had gevonden.. kon mijn ex niet meer, hij was op en kapot. Het had hem allemaal teveel pijn gedaan, en omdat ik inmiddels ook weer mezelf was zag ik ook wat ik allemaal had aangericht, en wilde het zo graag goed maken.
2 maanden lang hebben we contact gehouden, gepraat, gedate etc.. maar elke keer kregen we woorden. Hij wilde rust, maar hij wilde me ook niet kwijt, hij houdt van me, en wil ons gezin, maar hij is te gebroken door alles. Ik probeerde hem te steunen, maar de relatiebreuk deed mij teveel pijn om er weer vol voor hem te zijn, en kregen we steeds woorden.
Daarnaast haten zijn ouders mij inmiddels, zij zien mij als puur slecht en egoistisch dat ik dit iedereen heb aangedaan... maar ik kon echt niet anders, en ik neem het mezelf nu ook zo ontzettend kwalijk.
We hebben nu donderdag besloten het definitief te stoppen, eind gesprek gehad waar weer uit blijkt dat we echt van elkaar houden, en allebei kapot zijn hiervan. Maar dat het nu niet werkt, maar hij wil me geen hoop geven. Dus hij zegt steeds dat hij niks uitsluit, maar dat ik verder moet.
Ik doe mijn best maar ik kan alleen maar huilen, ik laat hem nu volledig met rust, stuur niks meer, hebben geen contact. Maar 2 x per week moeten we elkaar zien om ons zoontje over te geven.. Ik ben kapot gebroken, hij is nog steeds de ware en hij is echt geweldig.. Maar ik wil hem zo graag terug, ik wil zo graag mijn gezin.. Ik had zoveel moois en ik heb het allemaal verpest.
Is er nog hoop voor ons, nu ik hem helemaal alleen laat, hem tot rust laat komen. Is er een kans dat hij ons ook gaat missen, en we het uit kunnen werken als gezin? Ons zoontje is een half jaartje oud
Heftig verhaal. Sowieso een knuffel van mij!
Student, 21 jaar, interesses: gezondheidszorg, reizen en crowdfunding. Tevens zeer gelukkig in de liefde! ❤️
Ja.quote:Is er een kans dat hij ons ook gaat missen, en we het uit kunnen werken als gezin?
UI Made bij VanilleKwark.
Aansteller en aandachtzoeker 
hoe oud ben je als ik vragen mag? Je komt over een als een naiïef iemand van 16 die perrongeluk zwanger is geraakt en doet alsof het het einde van de wereld is.
Pillen slikken terwijl je een kleine hebt en daarmee om hulp schreeuwen.... tsssss
Ik kan je bij deze zeggen: er zijn ergere dingen en er zal nog meer in je leven op je pad komen wat niet leuk is.
Ik geef zijn ouders groot gelijk. Just my 2 cents. Ik adviseer je om een afspraak met een psychiater te maken en er voor te gaan en dan bedoel ik niet omdat ik denk dat je misschien gestoord bent maar om alles op een rijtje te krijgen en na te gaan wat goed voor je is en wat niet. Richt je op de opvoeding van je zoontje.
hoe oud ben je als ik vragen mag? Je komt over een als een naiïef iemand van 16 die perrongeluk zwanger is geraakt en doet alsof het het einde van de wereld is.Pillen slikken terwijl je een kleine hebt en daarmee om hulp schreeuwen.... tsssss
Ik kan je bij deze zeggen: er zijn ergere dingen en er zal nog meer in je leven op je pad komen wat niet leuk is.
Ik geef zijn ouders groot gelijk. Just my 2 cents. Ik adviseer je om een afspraak met een psychiater te maken en er voor te gaan en dan bedoel ik niet omdat ik denk dat je misschien gestoord bent maar om alles op een rijtje te krijgen en na te gaan wat goed voor je is en wat niet. Richt je op de opvoeding van je zoontje.
Uit de OP verneem ik dat ze dat wilde, maar totdat ze die pillen nam geweigerd werd. Inmiddels lijkt ze reeds uit behandeling te zijn en geeft ze ook zelf aan dat het een domme actie was en dat ze er spijt van heeft.quote:Op zaterdag 30 januari 2016 13:58 schreef utopie het volgende:
Ik adviseer je om een afspraak met een psychiater te maken en er voor te gaan
Ik ben 24, en ik kon helaas niet anders.. ik heb 2 maanden gesmeekt om hulp bij verschillende hulpinstanties, psychologen etc. en geen van alle deed iets, ja 1 afspraak per 2 weken, terwijl ik mezelf dieper en dieper voelde gaan.. ik werd bang van mezelf.
Ik ben opgenomen in een psychiatrische kliniek na de poging, en daar is vastgesteld dat ik teveel moeite had met het voorbereiden op moederschap en alle schakelingen. Daarnaast heb ik na de bevalling een postnatale depressie gekregen.. door die opname ben ik daaruit gekomen, en ben ik mezelf weer geworden.
Het was inderdaad niet de bedoeling om zwanger te worden, maar we hadden de financiele middelen en ik heb een chronische ziekte waardoor ik al moeite zou hebben gehad met zwanger worden.. het was dus ook echt een verassing dat na 1 x ik meteen zwanger was. Het was niet gepland nee, en het was een foutje.. maar ik hou zielsveel van mijn zoontje en heb mijn verantwoordelijkheid genomen, en dat doe ik nog steeds.
Ook krijg ik nog steeds hulp, omdat ik niet terug wil vallen, dus iedere week bezoek ik nog steeds een psycholoog...
Ik ben opgenomen in een psychiatrische kliniek na de poging, en daar is vastgesteld dat ik teveel moeite had met het voorbereiden op moederschap en alle schakelingen. Daarnaast heb ik na de bevalling een postnatale depressie gekregen.. door die opname ben ik daaruit gekomen, en ben ik mezelf weer geworden.
Het was inderdaad niet de bedoeling om zwanger te worden, maar we hadden de financiele middelen en ik heb een chronische ziekte waardoor ik al moeite zou hebben gehad met zwanger worden.. het was dus ook echt een verassing dat na 1 x ik meteen zwanger was. Het was niet gepland nee, en het was een foutje.. maar ik hou zielsveel van mijn zoontje en heb mijn verantwoordelijkheid genomen, en dat doe ik nog steeds.
Ook krijg ik nog steeds hulp, omdat ik niet terug wil vallen, dus iedere week bezoek ik nog steeds een psycholoog...
Hoe oud ben je zelf dan?quote:
Dan ben ik benieuwd wat voor ellende jij allemaal hebt meegemaakt.quote:je komt over een als een naiïef iemand van 16 die perrongeluk zwanger is geraakt en doet alsof het het einde van de wereld is.
UI Made bij VanilleKwark.
Ik kan me je vriend goed voorstellen. Helemaal als het een zorgzaam type is die van je houdt, kan je heel lang heel veel ellende van de ander erbij hebben. Helemaal als het veroorzaakt wordt door een depressie en je het je vriendin niet volledig aan kan rekenen. Totdat het op een gegeven moment breekt en het gewoon niet langer gaat.
Je hebt geprobeerd om het een nieuwe start te geven, maar je zal toch moeten accepteren dat het over is. Hij zal nooit helemaal uit je leven verdwijnen, dus wellicht dat je toch weer een goede relatie met hem op kan bouwen (geen liefdesrelatie).
Veel sterkte ermee, pas op dat je niet weer wegglijdt. Neem contact op met een psycholoog zodra je weer depressieve klachten krijgt. Je belangrijkste verantwoordelijkheid nu is je kind, waarvoor dit hele gebeuren ook bepaald niet goed is!
Je hebt geprobeerd om het een nieuwe start te geven, maar je zal toch moeten accepteren dat het over is. Hij zal nooit helemaal uit je leven verdwijnen, dus wellicht dat je toch weer een goede relatie met hem op kan bouwen (geen liefdesrelatie).
Veel sterkte ermee, pas op dat je niet weer wegglijdt. Neem contact op met een psycholoog zodra je weer depressieve klachten krijgt. Je belangrijkste verantwoordelijkheid nu is je kind, waarvoor dit hele gebeuren ook bepaald niet goed is!
Ik ben bijna 25.quote:Op zaterdag 30 januari 2016 14:04 schreef RingBewoner het volgende:
[..]
Hoe oud ben je zelf dan?
[..]
Dan ben ik benieuwd wat voor ellende jij allemaal hebt meegemaakt.
Ik heb een vader die zelfmoordpogingen heeft gedaan door ook pillen te slikken. Ook ouders die gingen scheiden en dit terwijl ik 14 was. Ik zat in de bloei van mijn leven en moest mij op school focussen. Hoe dan ook heb ik alles op alles gezet om er toch wat van te maken. Ja, ik hem geen contact meer met hem, en ja door zijn acties is het een egoistische klootzak die alleen aan zichzelf dacht toentertijd. Dit is wat ziekenhuisbroeders heb ook zeiden. Daarnaast ben ik op 16 jarige leeftijd op mijzelf gaan wonen en sindsdien alles zelf gaan regelen. Contact met familie heb ik niet/nauwelijks.
En dan nog kan jij je eigen problemen niet vergelijken met die van een ander.quote:Op zaterdag 30 januari 2016 14:06 schreef utopie het volgende:
[..]
Ik heb een vader die zelfmoordpogingen heeft gedaan door ook pillen te slikken. Ook ouders die gingen scheiden en dit terwijl ik 14 was. Ik zat in de bloei van mijn leven en moest mij op school focussen. Hoe dan ook heb ik alles op alles gezet om er toch wat van te maken. Ja, ik hem geen contact meer met hem, en ja door zijn acties is het een egoistische klootzak die alleen aan zichzelf dacht toentertijd. Dit is wat ziekenhuisbroeders heb ook zeiden.
UI Made bij VanilleKwark.
Hoop doet leven. Ik ben echter realistisch en denk niet dat dit nog gaat lukken.quote:
[..]
Hoop is een mooi ding hè, zelfs al is ze net zo waarschijnlijk vals.
UI Made bij VanilleKwark.
quote:
[..]
En dan nog kan jij je eigen problemen niet vergelijken met die van een ander.
Ik gaf mijn mening dat pillen slikken egoistisch is en dat als je een kind hebt dat je je op zijn/haar opvoeding moet focussen, omdat het kind er niet de dupe van mag worden.
Dat de relatie stuk is is niet zo raar, je bent van partners ineens naar patient en verzorgende gegaan, daar gaat het grootste deel van de relaties op stuk.
Ik zou zeggen werk eerst aan jezelf en daarna kun je altijd nog kijken wat er mogelijk is.
Ik zou zeggen werk eerst aan jezelf en daarna kun je altijd nog kijken wat er mogelijk is.
Als de - gekwetste - emoties bij jullie beiden zo hoog zitten is rust en elkaar ruimte geven het beste wat je kunt doen.
Die 2x per week is prima dan. Het advies wat ik daarbij wil geven is dan niet geforceerd alsnog te willen gaan praten. Jullie zijn beiden nog aan het verwerken. Dat maakt jullie nog te defensief naar elkaar.
Die 2x per week is prima dan. Het advies wat ik daarbij wil geven is dan niet geforceerd alsnog te willen gaan praten. Jullie zijn beiden nog aan het verwerken. Dat maakt jullie nog te defensief naar elkaar.
Als de wereld een groot vraagteken voor je is ?
Strek je eens uit !
Strek je eens uit !
Ik ben te emotioneel om te reageren, maar ik heb mijn portie verdriet en pijn ook al gehad in mijn verleden helaas. En eindelijk had ik het gevoel het geluk gevonden te hebben, ondanks dat ik onverwachts zwanger was, was het met mijn grote liefde.. en dat werd tijdens de relatie alleen maar duidelijker dat hij mijn grote liefde was, en ik was ook altijd de zijne.. en nog steeds ( zegt hij)
Is het echt zo hopeloos? Kunnen we dan echt niet meer een gezin zijn, ik probeerde op dagen dat ik minder depressief was altijd enorm mijn liefde te tonen, heb echt heel veel voor hem gedaan, en dat ziet hij ook. Daarbij was ik niet zwaar depressief, dus het waren vooral kleine ruzies waar hij bang voor was.
Is ons gezinnetje dan echt ten einde... ik weet niet eens hoe het voelt om een echt gezinnetje te zijn..
Is het echt zo hopeloos? Kunnen we dan echt niet meer een gezin zijn, ik probeerde op dagen dat ik minder depressief was altijd enorm mijn liefde te tonen, heb echt heel veel voor hem gedaan, en dat ziet hij ook. Daarbij was ik niet zwaar depressief, dus het waren vooral kleine ruzies waar hij bang voor was.
Is ons gezinnetje dan echt ten einde... ik weet niet eens hoe het voelt om een echt gezinnetje te zijn..
Zoals je het omschrijft wel. Wij kennen hem natuurlijk niet dus zekerheid kunnen we je niet geven.quote:
UI Made bij VanilleKwark.
(in brede zin)
Ik snap niet hoe je daar hoop mee geeftquote:
Ik wil TS geen hoop geven, maar die relatie komt niet meer goed
.
UI Made bij VanilleKwark.
Misschien kun je het vanuit zijn perspectief zien dat hij nu hulp krijgt in de vorm van dat jullie uit elkaar zijn. Om even afstand te kunnen en alle shit te kunnen verwerken enzo, soort van achterstallig onderhoud.quote:
Na de bevalling werd het erger, ik gleed steeds meer weg, werd depressiever en kon hem amper liefde geven, terwijl mijn hart overstroomde van liefde voor hem, alleen mijn stomme hoofd wilde/kon niet... Ik gaf bij verschillende hulpinstanties aan dat ik echt hulp nodig had, ik redde het niet meer.. en na een harde ruzie heb ik pillen genomen. Ik wist dat ik zou overleven, maar ook dat ik hulp zou krijgen.. en dat gebeurde gelukkig..
Dat inzicht is fijn, maar zoals hij jou niet kon fixen toen kan jij het nu ook niet voor hem nu goedmaken vermoedelijk..quote:Ik werd geholpen, maar toen ik eindelijk mezelf had gevonden.. kon mijn ex niet meer, hij was op en kapot. Het had hem allemaal teveel pijn gedaan, en omdat ik inmiddels ook weer mezelf was zag ik ook wat ik allemaal had aangericht, en wilde het zo graag goed maken.
Misschien was deze vorm van afstand voor jullie onvoldoende om uit een bepaald patroon te komen wat jullie beide triggert tot ruziemaken. Omdat het onverwerkte oude zeer weer opengereten wordt enzo..quote:2 maanden lang hebben we contact gehouden, gepraat, gedate etc.. maar elke keer kregen we woorden. Hij wilde rust, maar hij wilde me ook niet kwijt, hij houdt van me, en wil ons gezin, maar hij is te gebroken door alles. Ik probeerde hem te steunen, maar de relatiebreuk deed mij teveel pijn om er weer vol voor hem te zijn, en kregen we steeds woorden.
Ook al had je wel anders kunnen doen, het is nu eenmaal zo gelopen en dat zal iedereen in deze situatie toch min of meer moeten gaan accepteren. Het verleden kan niet meer veranderd worden, wel het heden.quote:Daarnaast haten zijn ouders mij inmiddels, zij zien mij als puur slecht en egoistisch dat ik dit iedereen heb aangedaan... maar ik kon echt niet anders, en ik neem het mezelf nu ook zo ontzettend kwalijk.
Zo blijkt maar weer eens dat liefde echt niet altijd genoeg is om een relatie goed draaiende te kunnen houden. Soms is liefde ook elkaar loslaten. Ik denk dat hij heel verstandig is om te zeggen dat hij geen toezeggingen kan doen en dat jij verder moet. Je hebt eerder denk ik veel aan hem gehangen en als je dat nu door blijft zetten, blijf je hangen in het verleden en krijgt hij geen rust.quote:We hebben nu donderdag besloten het definitief te stoppen, eind gesprek gehad waar weer uit blijkt dat we echt van elkaar houden, en allebei kapot zijn hiervan. Maar dat het nu niet werkt, maar hij wil me geen hoop geven. Dus hij zegt steeds dat hij niks uitsluit, maar dat ik verder moet.
Verpest het dan niet verder en denk verder dan alleen wat jij wil en nodig hebt. Het is logisch om iets goeds niet kwijt te willen raken, maar als je een relatie wil kan het moeilijk alleen jouw feestje zijn. Gun hem ook wat hij wil en denk ik nu echt even hard nodig heeft. Laat hem ook zijn wonden likken en focus op jullie kind.quote:Ik doe mijn best maar ik kan alleen maar huilen, ik laat hem nu volledig met rust, stuur niks meer, hebben geen contact. Maar 2 x per week moeten we elkaar zien om ons zoontje over te geven.. Ik ben kapot gebroken, hij is nog steeds de ware en hij is echt geweldig.. Maar ik wil hem zo graag terug, ik wil zo graag mijn gezin.. Ik had zoveel moois en ik heb het allemaal verpest.
Only time will tell, maar je moet hem sowieso zijn boordnodige rust gunnen omdat hij dat nodig heeft en niet omdat jij weer een gezin wil worden.quote:Is er nog hoop voor ons, nu ik hem helemaal alleen laat, hem tot rust laat komen.
Wil je met droge ogen beweren dat hij jullie nu niet mist? Dat hij door alle shit heen aan je zijde is gebleven en nu vrolijk verder gaat zonder jullie te missen? Dat hij het niet erg vindt om zijn gezin te missen? Dat als hij jullie maar genoeg mist, de problemen wel opgelost zouden kunnen worden?quote:Is er een kans dat hij ons ook gaat missen, en we het uit kunnen werken als gezin?
Ik hoop voor jou dat je dit in je emoties zo niet bedoelt hebt, want het komt echt heel nasty over dat je überhaupt zo zou kunnen denken over die zo geweldige ware van je zoals die je hierboven beschrijft en geeft een beetje egocentrisch beeld om eerlijk te zijn..
Des te meer reden dat jij niet alleen in je verdriet blijft hangen. Niet omdat het er niet mag zijn, maar omdat het niet het enige is wat er nu gaande is. Zorg voor jezelf, desnoods met hulp van een psych ter verwerking van dit alles en zorg dat je de best mogelijk mama kan zijn voor jullie zoontje.quote:Ons zoontje is een half jaartje oud
Sterkte!
Hij zei afgelopen week nog inderdaad van ik hou van je, en ik wil een gezin samen.. dat weet je. Maar mijn angsten en twijfels zijn er ook, en we hebben het ook heel fijn, maar die zijn ook niet weg..
Hij is bang dat we weer terug vervallen in hetzelfde, terwijl dat ik weet dat ik weer juist helemaal mezelf ben ( buiten het liefdesverdriet om)..
Als hij zegt dat hij van me houdt, zegtie ook dat hij het niet volledig kan doen, door die angsten en twijfels..
Ik wil die angsten en twijfels juist verwerken, en er samen tegenaan gaan. Maar ik begrijp ook dat hij het niet kan, en tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar hij is bang dat als hij uitspreekt dat het eventueel goed kan komen met tijd, dat hij me weer heel veel pijn gaat doen als het toch niet gaat lukken, daarom geeft hij ook aan dat ik door moet, en verder moet met mijn leven..
Maar ik heb gekozen voor een gezinnetje met hem, en ik hou nog zoveel van hem.. Ik zweef nu zoveel tussen hoop en verdriet... mijn zoontje is het weekend daar, kan ik morgen pas ophalen.. sinds hij weg is lig ik alleen maar in bed...
Hij is bang dat we weer terug vervallen in hetzelfde, terwijl dat ik weet dat ik weer juist helemaal mezelf ben ( buiten het liefdesverdriet om)..
Als hij zegt dat hij van me houdt, zegtie ook dat hij het niet volledig kan doen, door die angsten en twijfels..
Ik wil die angsten en twijfels juist verwerken, en er samen tegenaan gaan. Maar ik begrijp ook dat hij het niet kan, en tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar hij is bang dat als hij uitspreekt dat het eventueel goed kan komen met tijd, dat hij me weer heel veel pijn gaat doen als het toch niet gaat lukken, daarom geeft hij ook aan dat ik door moet, en verder moet met mijn leven..
Maar ik heb gekozen voor een gezinnetje met hem, en ik hou nog zoveel van hem.. Ik zweef nu zoveel tussen hoop en verdriet... mijn zoontje is het weekend daar, kan ik morgen pas ophalen.. sinds hij weg is lig ik alleen maar in bed...
Ik weet dat hij ons mist, en ons gezinnetje en dat hij niet vrolijk doorgaat en pijn heeft, dus nee zo bedoel ik het niet.
Ik bedoel er alleen mee te zeggen, dat hij het door afstand en tijd goed zal kunnen relativeren, net als ik in mijn opname heb kunnen doen. En dat hij zijn angsten en twijfels kan verslaan met de gevoelens voor mij, en het feit dat we een gezinnetje zijn (waren).. en dat we er dan samen voor kunnen gaan.
Ik bedoel er alleen mee te zeggen, dat hij het door afstand en tijd goed zal kunnen relativeren, net als ik in mijn opname heb kunnen doen. En dat hij zijn angsten en twijfels kan verslaan met de gevoelens voor mij, en het feit dat we een gezinnetje zijn (waren).. en dat we er dan samen voor kunnen gaan.
Je kan geen rechten ontlenen aan die titel van grote liefde.quote:
Ik ben te emotioneel om te reageren, maar ik heb mijn portie verdriet en pijn ook al gehad in mijn verleden helaas. En eindelijk had ik het gevoel het geluk gevonden te hebben, ondanks dat ik onverwachts zwanger was, was het met mijn grote liefde.. en dat werd tijdens de relatie alleen maar duidelijker dat hij mijn grote liefde was, en ik was ook altijd de zijne.. en nog steeds ( zegt hij)
Het gaat nu even niet om jouw liefde voor hem, het gaat erom dat hij tijd en rust krijgt om die emotionele achtbaan eens wat te kunnen verwerken. Kun je van alles bij gaan halen over wat jij allemaal mankeerde en nu voelt, maar dan leg je juist de nadruk op hoe hij in deze positie gekomen is. Door jou voorop te stellen en te weinig aan zichzelf te denken.quote:Is het echt zo hopeloos? Kunnen we dan echt niet meer een gezin zijn, ik probeerde op dagen dat ik minder depressief was altijd enorm mijn liefde te tonen, heb echt heel veel voor hem gedaan, en dat ziet hij ook. Daarbij was ik niet zwaar depressief, dus het waren vooral kleine ruzies waar hij bang voor was.
Zolang jij in die ik-modus blijft hangen, ga je daar ook niet zo snel achter komen..quote:Is ons gezinnetje dan echt ten einde... ik weet niet eens hoe het voelt om een echt gezinnetje te zijn..
Ja dit laat wel zien dat je op de goede weg gaat, de hele dag in bed stinken, kom op eruit, je huisje doen, spullen klaar zetten, dingen opruimen, om mij ga je een grote pan saus maken en vries je dat deels in maar laat zien dat je weer sterk genoeg voor het leven bentquote:
. Ik zweef nu zoveel tussen hoop en verdriet... mijn zoontje is het weekend daar, kan ik morgen pas ophalen.. sinds hij weg is lig ik alleen maar in bed...
Omdat je het probleem bagateliseert door te stellen dat als jij maar weer normaal doet, alles ineens wel weer kan werken. Daarmee ga je voorbij aan wat er bij hem speelt en dan ligt er weer de nadruk op hetgeen wat jullie juist opgebroken lijkt te hebben..quote:
Hij zei afgelopen week nog inderdaad van ik hou van je, en ik wil een gezin samen.. dat weet je. Maar mijn angsten en twijfels zijn er ook, en we hebben het ook heel fijn, maar die zijn ook niet weg..
Hij is bang dat we weer terug vervallen in hetzelfde, terwijl dat ik weet dat ik weer juist helemaal mezelf ben ( buiten het liefdesverdriet om)..
En ook omdat jij niet afhankelijk moet blijven van hem, omdat dat funest is voor een relatie in het algemeen en voor zijn rust in het bijzonder.quote:Als hij zegt dat hij van me houdt, zegtie ook dat hij het niet volledig kan doen, door die angsten en twijfels..
Ik wil die angsten en twijfels juist verwerken, en er samen tegenaan gaan. Maar ik begrijp ook dat hij het niet kan, en tijd voor zichzelf nodig heeft.
Maar hij is bang dat als hij uitspreekt dat het eventueel goed kan komen met tijd, dat hij me weer heel veel pijn gaat doen als het toch niet gaat lukken, daarom geeft hij ook aan dat ik door moet, en verder moet met mijn leven..
Bel een vriendin en ga wandelen. Trakteer je jezelf op warme chocolade met slagroom en bedenk dagelijks vijf dingen waar je wel blij en dankbaar voor bent.quote:Maar ik heb gekozen voor een gezinnetje met hem, en ik hou nog zoveel van hem.. Ik zweef nu zoveel tussen hoop en verdriet... mijn zoontje is het weekend daar, kan ik morgen pas ophalen.. sinds hij weg is lig ik alleen maar in bed...
Misschien, maar in de tussentijd hou je dat tegen als jij niet jouw shit bij elkaar pakt en doorgaat.quote:
Ik weet dat hij ons mist, en ons gezinnetje en dat hij niet vrolijk doorgaat en pijn heeft, dus nee zo bedoel ik het niet.
Ik bedoel er alleen mee te zeggen, dat hij het door afstand en tijd goed zal kunnen relativeren, net als ik in mijn opname heb kunnen doen. En dat hij zijn angsten en twijfels kan verslaan met de gevoelens voor mij, en het feit dat we een gezinnetje zijn (waren).. en dat we er dan samen voor kunnen gaan.
|
|
