Sociaal uitgedaagde maagden op zoek naar de heilige graal #2

quote:

Op zondag 10 januari 2016 22:36 schreef Cerebrum het volgende:

[..]

Ik denk dat je het beste toch weer langzaam in sociale gelegenheden moet gaat met andere mensen die je minder goed kent, hoeft niet per se drukken gelegenheden, gewoon dat je je zelfvertrouwen terug krijgt over lichamelijke toestand en dat je er meer over leert kennen, je hebt toch mensen die je kennen die je kunnen opvangen als er iets gebeurt?

Je moet er mee leren leven en kijken of het nog terugkomt, ik heb een soortgelijke situatie met epilepsie waar ik mee heb leren moeten leven en heb meerdere aanvallen in mijn leven gehad, maar mensen zullen echt niet minder over je denken hoor, en ze zullen alleen maar meer respect voor je hebben als je door blijft vechten.

En er is kans dat je misschien nog een aanval krijgt, maar als je er goed op let is die kans minimaal.

En al een paar meiden in deze topic hebben gezegd dat ervaring snel word bijgewerkt en dat het geen probleem is.

Het is me uiteindelijk 3x overkomen, het is nu ongeveer meer dan een jaar geleden dat het voor laatst gebeurde.
Wel gebruik ik het telkens als excuus als ik naar een sociale gelegenheid moet waar ik echt geen zin in heb.
Nu probeer ik telkens weer een licht stapje verder te gaan en gaat telkens beter.

quote:

Op zondag 10 januari 2016 23:03 schreef Berk-24 het volgende:

[..]

De niet-uitgaanstypes vallen minder op en zijn moeilijker te vinden, maar er zijn wel verenigingen oid waar ze wel te vinden zijn. Misschien idee om je ergens bij aan te sluiten.

Ben niet echt van de verenigingen (ben niet zo van de grote groepen) en ben eigenlijk ook niet op zoek.
Zoals ik al zei heb mezelf al aangepraat dat het toch niet meer gaat gebeuren.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 18:08 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Dat doe je goed Ik moet hoogstwaarschijnlijk ook in therapie voor wantrouwigheid.

Goed dat je er iets aan doet, succes!

quote:

Op maandag 11 januari 2016 18:08 schreef Mathemaat het volgende:
[..]

Vind je het belangrijk dat iedereen positief reageert? En denk je dat er een nuance (spectrum) zit tussen positief, neutraal en negatief? En van wie dat zou kunnen komen?

Het is onmogelijk dat iedereen positief reageert, Maar er is altijd zo'n stempel op psychische ziektes geweest wat nu wel minder word, maar ik ben bang dat het mijn kansen zal verminderen als iemand erachter komt, bijvoorbeeld een vrouw die dan denkt dat ik te veel bagage hebt of misschien een werkgever, en dat ik daardoor minder toegankelijk ben.

En het beste is om gewoon zelfverzekerd daar te staan maar met al die gedachtes die door hoofd spoken, word jezelf zelfverzekerd representeren een stuk moeilijker.

Maar het zou fijn zijn als het leven je is een keer iets teruggeeft voor de werk dat je er in hebt gestopt.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 18:26 schreef Cerebrum het volgende:

[..]

Goed dat je er iets aan doet, succes!

[..]

Het is onmogelijk dat iedereen positief reageert, Maar er is altijd zo'n stempel op psychische ziektes geweest wat nu wel minder word, maar ik ben bang dat het mijn kansen zal verminderen als iemand erachter komt, bijvoorbeeld een vrouw die dan denkt dat ik te veel bagage hebt of misschien een werkgever, en dat ik daardoor minder toegankelijk ben.

En het beste is om gewoon zelfverzekerd daar te staan maar met al die gedachtes die door hoofd spoken, word jezelf zelfverzekerd representeren een stuk moeilijker.

Maar het zou fijn zijn als het leven je is een keer iets teruggeeft voor de werk dat je er in hebt gestopt.

Ik heb een vriend die een boel medicijnen elke dag drinkt (en vaak is opgenomen) en uiteindelijk aan een relatie is gekomen. Heeft wel 10 jaren geduurd. Dus er is hoop

quote:

Op maandag 11 januari 2016 19:08 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Ik heb een vriend die een boel medicijnen elke dag drinkt (en vaak is opgenomen) en uiteindelijk aan een relatie is gekomen. Heeft wel 10 jaren geduurd. Dus er is hoop

Als je eenmaal een relatie hebt denk je: och, dat was niet zo moeilijk... maar wij hebben de hoop al een beetje opgegeven Al 25 jaar alleen, gelukkig voel ik mij jonger

quote:

Het lijkt wel een plaag te zijn de laatste tijd in R&P, seksueel onervaren jongemannen voor wie ‘een vriendin’ de heilige graal lijkt te zijn.

Ik vind het niet raar als men onzeker is over beperkte ervaring of als het maar niet lijkt te vlotten bij de vrouwen. Helemaal als het al je vrienden wel makkelijk af lijkt te gaan. Wat is er dan mis met jou? Alleen het rare is, deze jongemannen hebben vaak geen vrienden, of andere contacten die in de buurt van een sociaal leven komen. Toch is dat niet waar ze het meest mee zitten. Een vriendin, dat is wat hun leven compleet zal maken.

Dit topic open ik, omdat dit patroon zich telkens lijkt te herhalen en er steeds nieuwe users met een vergelijkbaar verhaal aankloppen. Of is de vriendin telkens het veilige probleem waar op gefocust wordt terwijl er meer aan de hand is? Wat voor advies kunnen andere users het beste geven bij dit fenomeen? Zijn er ook succesverhalen bekend van users die dit patroon bij zichzelf hebben weten te doorbreken?

Scherp opgemerkt. Is er al iets constructiefs uit het topic gekomen? Of succesverhalen?

Waar het probleem naar mijn mening vooral zit is dat mensen niet willen veranderen. Ze zeggen dat ze het willen, maar ze willen er niets voor doen. Een soort accumulatie van al die keren dat ze de makkelijke beslissing gemaakt hebben in plaats van de juiste. Die neuropaden zijn op een gegeven moment zo sterk geworden dat je niet 1,2,3 je leven om gaat gooien.

Dat is echter wel wat mensen verwachten. Niets doen, wel het resultaat krijgen. Daarbovenop zitten nog talloze limiterende overtuigingen, die er voor zullen zorgen dat ze waarschijnlijk nooit actie zullen gaan ondernemen.

Het doel van zo'n topic openen voor hun is geen oplossing vinden voor hun probleem, maar sympathie en aandacht krijgen van andere mensen. Even horen dat ze niet de enige zijn. Het grappige is dat het mes aan twee kanten snijdt, want er zijn ook talloze mensen die maar al te graag advies er op geven. De validatie die je krijgt van de rol van leraar aannemen op dit gebied voelt namelijk best goed. Zo is iedereen blij en blijven de topics komen en gaan

quote:

Op maandag 11 januari 2016 19:11 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Als je eenmaal een relatie hebt denk je: och, dat was niet zo moeilijk... maar wij hebben de hoop al een beetje opgegeven Al 25 jaar alleen, gelukkig voel ik mij jonger

Jij hebt misschien de hoop opgegeven, ik ben op het moment gewoon van plan om mijn teen te blijven stoten want met iedere ervaring kom je toch verder.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 18:08 schreef McG33 het volgende:

[..]

Het is me uiteindelijk 3x overkomen, het is nu ongeveer meer dan een jaar geleden dat het voor laatst gebeurde.
Wel gebruik ik het telkens als excuus als ik naar een sociale gelegenheid moet waar ik echt geen zin in heb.
Nu probeer ik telkens weer een licht stapje verder te gaan en gaat telkens beter.

Goed dat je het toch nog probeert, probeer het vol te houden, paniekaanvallen is ook iets mentaal waar je mee om moet leren gaan.

Misschien een idee om iets met meditatie te doen?

Ik had juist een dm-gesprek met een andere Fokker! en mijn conclusie hieruit is dat ik eigenlijk helemaal niet sociaal wil zijn, alleen heel af en toe. Ironisch genoeg was dat ook niet het opzet van het dm-gesprek, maar onbewust en onbedoeld concludeerde ik dat daaruit. Dit klinkt behoorlijk verkeerd als je als mens eigenlijk sociaal hoort te zijn, maar ik voel me niet mezelf als ik mezelf de norm opleg om sociaal te zijn.

Ik vraag me eigenlijk af of er maagden zijn zichzelf sociaal hebben uitgedaagd om zo een relatie en/of vriendenkring op te bouwen, om daarna of al tijdens dit proces tot de conclusie te komen dat het oude leventje eigenlijk aangenamer was en het nieuwe, meer sociale leventje eigenlijk helemaal niet hun ding is.

Ik wil wel af en toe met iemand iets gaan doen, of dat nu piano spelen is of mountainbiken, maar ik heb zoveel behoefte aan rust, dat ik daardoor niemand er voor ga vinden. Aan mijn uni, maar ook op een datingsite lijkt het me not done om te zeggen: "Hey, zullen we 1x in de maand wat leuks gaan doen, maar voor de rest van de maand heb ik mijn rust nodig hè". Ik weet niet of er soortgelijke mensen zijn, vermoed het niet of ze zijn moeilijk te vinden tot nu toe. Mensen die veel sociale activiteiten ondernemen, kan ik gewoon niet bijbenen en ik raak er van in de war.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 22:34 schreef krulbrul het volgende:
Ik had juist een dm-gesprek met een andere Fokker! en mijn conclusie hieruit is dat ik eigenlijk helemaal niet sociaal wil zijn, alleen heel af en toe. Ironisch genoeg was dat ook niet het opzet van het dm-gesprek, maar onbewust en onbedoeld concludeerde ik dat daaruit. Dit klinkt behoorlijk verkeerd als je als mens eigenlijk sociaal hoort te zijn, maar ik voel me niet mezelf als ik mezelf de norm opleg om sociaal te zijn.

Ik vraag me eigenlijk af of er maagden zijn zichzelf sociaal hebben uitgedaagd om zo een relatie en/of vriendenkring op te bouwen, om daarna of al tijdens dit proces tot de conclusie te komen dat het oude leventje eigenlijk aangenamer was en het nieuwe, meer sociale leventje eigenlijk helemaal niet hun ding is.

Ik wil wel af en toe met iemand iets gaan doen, of dat nu piano spelen is of mountainbiken, maar ik heb zoveel behoefte aan rust, dat ik daardoor niemand er voor ga vinden. Aan mijn uni, maar ook op een datingsite lijkt het me not done om te zeggen: "Hey, zullen we 1x in de maand wat leuks gaan doen, maar voor de rest van de maand heb ik mijn rust nodig hè". Ik weet niet of er soortgelijke mensen zijn, vermoed het niet of ze zijn moeilijk te vinden tot nu toe. Mensen die veel sociale activiteiten ondernemen, kan ik gewoon niet bijbenen en ik raak er van in de war.

Je kunt ze misschien in de autisme topic vinden. Dit is namelijk inherent aan autisme, dat je rust nodig hebt door alle sociale hectiek.

Niet per se, hoor. Het is meer een teken van een introverte persoonlijkheid. Tenminste, zoals ik eens een artikel gelezen heb, halen extraverte mensen energie uit sociale activiteiten met andere mensen, en introverte mensen kost dit juist veel energie. Even heel kort gezegd.

Ik denk dat het helemaal niet uitzonderlijk is om zo te zijn. Ik denk wel dat veel mensen denken dat het not done is en er dus niet open over zijn.
Ik kan zelf best genieten van interactie met andere mensen, maar ik hij ook zeker van mijn rust. Onze agenda's zijn dan ook nooit overvol, zodat we ook kunnen opladen, gewoon thuis, zonder andere mensen.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 22:34 schreef krulbrul het volgende:
Ik had juist een dm-gesprek met een andere Fokker! en mijn conclusie hieruit is dat ik eigenlijk helemaal niet sociaal wil zijn, alleen heel af en toe. Ironisch genoeg was dat ook niet het opzet van het dm-gesprek, maar onbewust en onbedoeld concludeerde ik dat daaruit. Dit klinkt behoorlijk verkeerd als je als mens eigenlijk sociaal hoort te zijn, maar ik voel me niet mezelf als ik mezelf de norm opleg om sociaal te zijn.

Ik vraag me eigenlijk af of er maagden zijn zichzelf sociaal hebben uitgedaagd om zo een relatie en/of vriendenkring op te bouwen, om daarna of al tijdens dit proces tot de conclusie te komen dat het oude leventje eigenlijk aangenamer was en het nieuwe, meer sociale leventje eigenlijk helemaal niet hun ding is.

Ik wil wel af en toe met iemand iets gaan doen, of dat nu piano spelen is of mountainbiken, maar ik heb zoveel behoefte aan rust, dat ik daardoor niemand er voor ga vinden. Aan mijn uni, maar ook op een datingsite lijkt het me not done om te zeggen: "Hey, zullen we 1x in de maand wat leuks gaan doen, maar voor de rest van de maand heb ik mijn rust nodig hè". Ik weet niet of er soortgelijke mensen zijn, vermoed het niet of ze zijn moeilijk te vinden tot nu toe. Mensen die veel sociale activiteiten ondernemen, kan ik gewoon niet bijbenen en ik raak er van in de war.

Ik heb hetzelfde. Ik ben ook iemand die liever een diepere band met 1 iemand opbouwt dan dat ik een hele groep oppervlakkige vrienden heb. Vandaar ook dat ik wel behoefte heb aan een relatie, maar niet aan een heel uitgebreid sociaal leven.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 20:00 schreef Cerebrum het volgende:

[..]

Jij hebt misschien de hoop opgegeven, ik ben op het moment gewoon van plan om mijn teen te blijven stoten want met iedere ervaring kom je toch verder.

[..]

Goed dat je het toch nog probeert, probeer het vol te houden, paniekaanvallen is ook iets mentaal waar je mee om moet leren gaan.

Misschien een idee om iets met meditatie te doen?

Nooit helemaal opgeven, maar ik had de afgelopen 3 jaar wel serieus verwacht nu een relatie te hebben... Helaas.

Probleem ligt ook deels bij mezelf. Ik durf nog steeds niet echt mezelf te zijn... Ik heb iedere dag dat ik nog steeds vrijgezel ben, het gevoel dat ik mij moet bewijzen naar de buitenwereld... Perfect uiterlijk, haar altijd goed, leuke kleren... maar dan ben je dus niet jezelf. Ook denk ik over álles na. Als ik een meid zie lopen met een rokje aan terwijl het buiten 3 graden is of ze loopt in een spijkerbroek met gaten, wil ik prima een opmerking maken ala: ''hey, jij vind het nog niet koud genoeg' etc. maar in plaats van dat ik die dan maak denk ik meteen: kut, wat denkt ze daar van? Moet ze erom lachen of juist niet? Zelfde als ik iemand zie met groen of blauw haar. Hartstikke stoer, maar ik zou het niet durven. Denk meteen: hoe kom ik dan over bij mijn familie en de buitenwereld? Wat voor indruk laat ik achter op sollicitaties met zo'n kapsel? En uiteindelijk maakt het toch bar weinig uit: heb je eenmaal die baan of vriendin, dan mag je ineens wél van kapsel veranderen omdat ze je al kennen

Anyway, ik moet gewoon durven mezelf te zijn én op mijn bek te gaan. Al blijf ik erbij dat de hele dag tussen studenten zitten niet echt handig is... ben er zelf ook een.. maar veel zijn al bezet (mag niet mijn intentie zijn!!!) en gaan toch op uiterlijk/sociale status af juist omdat er zoveel studenten zijn waar ze keuze uit hebben

En dat ik ondanks tussen de studenten zitten en overvolle datingapps, ik bijna geen matches krijg daar. Ook niet echt lekker voor je zelfvertrouwen, maar die apps werken ook veelal op uiterlijk... (ik ben zeker niet lelijk, maar niet echt ruig mannelijk uiterlijk).

quote:

Op maandag 11 januari 2016 22:34 schreef krulbrul het volgende:
Ik had juist een dm-gesprek met een andere Fokker! en mijn conclusie hieruit is dat ik eigenlijk helemaal niet sociaal wil zijn, alleen heel af en toe. Ironisch genoeg was dat ook niet het opzet van het dm-gesprek, maar onbewust en onbedoeld concludeerde ik dat daaruit. Dit klinkt behoorlijk verkeerd als je als mens eigenlijk sociaal hoort te zijn, maar ik voel me niet mezelf als ik mezelf de norm opleg om sociaal te zijn.

Ik vraag me eigenlijk af of er maagden zijn zichzelf sociaal hebben uitgedaagd om zo een relatie en/of vriendenkring op te bouwen, om daarna of al tijdens dit proces tot de conclusie te komen dat het oude leventje eigenlijk aangenamer was en het nieuwe, meer sociale leventje eigenlijk helemaal niet hun ding is.

Ik wil wel af en toe met iemand iets gaan doen, of dat nu piano spelen is of mountainbiken, maar ik heb zoveel behoefte aan rust, dat ik daardoor niemand er voor ga vinden. Aan mijn uni, maar ook op een datingsite lijkt het me not done om te zeggen: "Hey, zullen we 1x in de maand wat leuks gaan doen, maar voor de rest van de maand heb ik mijn rust nodig hè". Ik weet niet of er soortgelijke mensen zijn, vermoed het niet of ze zijn moeilijk te vinden tot nu toe. Mensen die veel sociale activiteiten ondernemen, kan ik gewoon niet bijbenen en ik raak er van in de war.

Voel je je nu bevrijdt nu je deze conclusie heb gemaakt? Geeft het rust? Soms moet je het even los laten om het goed te kunnen pakken.

Wat ik niet snap is dat je nu al weet dat je dan geen relatie zult krijgen? Zijn genoeg vrouwen die dezelfde behoefte als jij hebben. Inderdaad, introverte vrouwen. Jij voelt bij die persoon van nature aan waar de grens van haar comfortzone ligt, en andersom. Hoef je helemaal niets voor te doen, en als je eenmaal in contact komt met zo'n persoon beseffen jullie het beide gelijk. Geen wederzijdse verplichtingen, wel exclusiviteit.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:19 schreef Deezertje het volgende:
Anyway, ik moet gewoon durven mezelf te zijn én op mijn bek te gaan.

Yep.

quote:

Al blijf ik erbij dat de hele dag tussen studenten zitten niet echt handig is...

En nee... Je kon er niet verder naast zitten.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:09 schreef miss_sly het volgende:
Niet per se, hoor. Het is meer een teken van een introverte persoonlijkheid. Tenminste, zoals ik eens een artikel gelezen heb, halen extraverte mensen energie uit sociale activiteiten met andere mensen, en introverte mensen kost dit juist veel energie. Even heel kort gezegd.

Ik denk dat het helemaal niet uitzonderlijk is om zo te zijn. Ik denk wel dat veel mensen denken dat het not done is en er dus niet open over zijn.
Ik kan zelf best genieten van interactie met andere mensen, maar ik hij ook zeker van mijn rust. Onze agenda's zijn dan ook nooit overvol, zodat we ook kunnen opladen, gewoon thuis, zonder andere mensen.

Ja, dat klopt. Alleen hij maakt ook het punt dat hij er in de war van kan raken en de verhouding 29 rustdagen tegen 1 dag met sociale activiteit is best groot.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:25 schreef Koral het volgende:

[..]

Voel je je nu bevrijdt nu je deze conclusie heb gemaakt? Geeft het rust? Soms moet je het even los laten om het goed te kunnen pakken.

Ja, het geeft rust. Om even mijn eigen vraag te beantwoorden of mensen zich zelf sociaal hebben uitgedaagd en hoe ze dat hebben ondervonden. Ik kan dat zelf deels beantwoorden doordat ik op kamers ben gegaan (niet zozeer om sociaal te zijn, maar meer vanuit praktisch oogpunt). Daar werd ik geconfronteerd met allerlei sociale mensen, nu ik op datingapps zit ook weer en zojuist in de dm over Facebook gehad waar ik ook met een soort jaloezie en onbegrip naar kijk. Maar als ik mezelf afvraag of ik dat daadwerkelijk zou aankunnen, dan moet ik stellen dat ik beter af ben zonder al te veel sociale contacten. En dat besef ik nu dus weer, dus dat geeft wel een soort rust. Het probleem is dat sociaal zijn de norm is en dat we sociale wezens e.d. zijn. Dan ga ik weer twijfelen aan mezelf wat ik voorstel naar anderen toe.

quote:

Wat ik niet snap is dat je nu al weet dat je dan geen relatie zult krijgen? Zijn genoeg vrouwen die dezelfde behoefte als jij hebben. Inderdaad, introverte vrouwen. Jij voelt bij die persoon van nature aan waar de grens van haar comfortzone ligt, en andersom. Hoef je helemaal niets voor te doen, en als je eenmaal in contact komt met zo'n persoon beseffen jullie het beide gelijk. Geen wederzijdse verplichtingen, wel exclusiviteit.

Dat klinkt ideaal en sluit ik niet uit, maar die introverte vrouwen zijn net als ik niet erg zichtbaar aanwezig. Moeilijk te vinden dus en ze moet er maar net voor uit komen. Ik merk dat ik moeite heb om hier open over te zijn, wat aansluit op wat hier is gezegd:

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:09 schreef miss_sly het volgende:
Ik denk dat het helemaal niet uitzonderlijk is om zo te zijn. Ik denk wel dat veel mensen denken dat het not done is en er dus niet open over zijn.

[ Bericht 8% gewijzigd door krulbrul op 11-01-2016 23:49:25 ]

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:34 schreef Mathemaat het volgende:

[..]

Ja, dat klopt. Alleen hij maakt ook het punt dat hij er in de war van kan raken en de verhouding 29 rustdagen tegen 1 dag met sociale activiteit is best groot.

Excursies aan de uni bijvoorbeeld vond ik een enerverend. De inhoud was leuk, maar ik keek er zo tegenop dat ik een excursie zelfs twee keer heb uitgesteld om aan deel te nemen en dus studievertraging heb opgelopen. Achteraf viel het best mee en ik raak meer in de war voor dat het aanvangt. De ratio 1:30 is wat overdreven, maar ik heb wel bepaalde tijd nodig om even bij te komen.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:19 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Nooit helemaal opgeven, maar ik had de afgelopen 3 jaar wel serieus verwacht nu een relatie te hebben... Helaas.

Probleem ligt ook deels bij mezelf. Ik durf nog steeds niet echt mezelf te zijn... Ik heb iedere dag dat ik nog steeds vrijgezel ben, het gevoel dat ik mij moet bewijzen naar de buitenwereld... Perfect uiterlijk, haar altijd goed, leuke kleren... maar dan ben je dus niet jezelf. Ook denk ik over álles na. Als ik een meid zie lopen met een rokje aan terwijl het buiten 3 graden is of ze loopt in een spijkerbroek met gaten, wil ik prima een opmerking maken ala: ''hey, jij vind het nog niet koud genoeg' etc. maar in plaats van dat ik die dan maak denk ik meteen: kut, wat denkt ze daar van? Moet ze erom lachen of juist niet? Zelfde als ik iemand zie met groen of blauw haar. Hartstikke stoer, maar ik zou het niet durven. Denk meteen: hoe kom ik dan over bij mijn familie en de buitenwereld? Wat voor indruk laat ik achter op sollicitaties met zo'n kapsel? En uiteindelijk maakt het toch bar weinig uit: heb je eenmaal die baan of vriendin, dan mag je ineens wél van kapsel veranderen omdat ze je al kennen

Anyway, ik moet gewoon durven mezelf te zijn én op mijn bek te gaan. Al blijf ik erbij dat de hele dag tussen studenten zitten niet echt handig is... ben er zelf ook een.. maar veel zijn al bezet (mag niet mijn intentie zijn!!!) en gaan toch op uiterlijk/sociale status af juist omdat er zoveel studenten zijn waar ze keuze uit hebben

En dat ik ondanks tussen de studenten zitten en overvolle datingapps, ik bijna geen matches krijg daar. Ook niet echt lekker voor je zelfvertrouwen, maar die apps werken ook veelal op uiterlijk... (ik ben zeker niet lelijk, maar niet echt ruig mannelijk uiterlijk).

Het is zelfs zo erg dat ik verliefd ben geweest op twee meisjes die ik welgeteld één keer heb gesproken, beide afzonderlijk van elkaar. Aangezien zij mij aanspraken en zomaar uit het niets (dus niet omwille van een vak dat we samen volgen of om een andere verplicht zakelijke reden), vond ik dit zo mooi dat ik het nooit meer vergeet. Ze waren ook heel aardig en mooi, veel aardiger dan mensen waarmee je moet samenwerken voor een vak.

Nu kreeg ik daarnet een berichtje terug van een meisje dat ik via een datingapp spreek. Er was al een lange tijd tussen en was dus al bedroefd dat het niks meer zou worden. Ik ben erg opgelucht nu.

Maar het gekke is, ik kan het niet plaatsen dat de meisjes waar ik verliefd op werd, ook veel vrienden hebben. Van een weet ik haar FB account, van de ander niet. Op de een of andere manier ben ik blij voor ze dat ze sociaal zijn (daarom waren ze ook niet bang om mij aan te spreken waarschijnlijk), maar van de andere kant kan ik dit niet plaatsen. Stel dat ze wisten dat ik een zonderling ben die geen vrienden heeft? Zouden ze me dan ook nog spreken? Ik was voor haar slechts een van de velen waarschijnlijk?

Ik weet het nu nog niet, maar ik hoop ook dat het meisje op de datingapp een beetje op mij lijkt als loner zodat ze me accepteert zoals ik ben, maar van de andere kant wil ik ook niet dat ze helemaal loner is als ik. Dat is ook weer zo raar. Kortom een dilemma waar geen eenduidige oplossing voor is.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:58 schreef krulbrul het volgende:
Het is zelfs zo erg dat ik verliefd ben geweest op twee meisjes die ik welgeteld één keer heb gesproken, beide afzonderlijk van elkaar. Aangezien zij mij aanspraken en zomaar uit het niets (dus niet omwille van een vak dat we samen volgen of om een andere verplicht zakelijke reden), vond ik dit zo mooi dat ik het nooit meer vergeet. Ze waren ook heel aardig en mooi, veel aardiger dan mensen waarmee je moet samenwerken voor een vak.

Nu kreeg ik daarnet een berichtje terug van een meisje dat ik via een datingapp spreek. Er was al een lange tijd tussen en was dus al bedroefd dat het niks meer zou worden. Ik ben erg opgelucht nu.

Maar het gekke is, ik kan het niet plaatsen dat de meisjes waar ik verliefd op werd, ook veel vrienden hebben. Van een weet ik haar FB account, van de ander niet. Op de een of andere manier ben ik blij voor ze dat ze sociaal zijn (daarom waren ze ook niet bang om mij aan te spreken waarschijnlijk), maar van de andere kant kan ik dit niet plaatsen. Stel dat ze wisten dat ik een zonderling ben die geen vrienden heeft? Zouden ze me dan ook nog spreken? Ik was voor haar slechts een van de velen waarschijnlijk?

Ik weet het nu nog niet, maar ik hoop ook dat het meisje op de datingapp een beetje op mij lijkt als loner zodat ze me accepteert zoals ik ben, maar van de andere kant wil ik ook niet dat ze helemaal loner is als ik. Dat is ook weer zo raar. Kortom een dilemma waar geen eenduidige oplossing voor is.

Je maakt problemen waar ze niet zijn. In een relatie doe je dingen samen maar heb je ook momenten voor jezelf. Hoe jij dat invult en hoe je toekomstig vriendin dat doet is lekker aan een ieder zelf.

Sowieso heb ik de indruk dat vrouwen vaker wat socialere zijn aangelegd dat de gemiddelde man.

Vraagje? Waarom hecht je zo'n mening aan wat de samenleving van je denkt? Als de samenleving je zoveel prikkels geeft, dan is het toch ook niet de moeite waard je daar druk over te maken? Het komt op mij nu net over als de loner de niet eenzaam (onverbonden) wil zijn?

Trouwens, het fijne van daten is dat je een ander aandacht kunt geven? Kost je wellicht meer energie maar is wel eens goed als afwisseling van met jezelf bezig zijn?

quote:

Op maandag 11 januari 2016 22:34 schreef krulbrul het volgende:
Ik wil wel af en toe met iemand iets gaan doen, of dat nu piano spelen is of mountainbiken, maar ik heb zoveel behoefte aan rust, dat ik daardoor niemand er voor ga vinden. Aan mijn uni, maar ook op een datingsite lijkt het me not done om te zeggen: "Hey, zullen we 1x in de maand wat leuks gaan doen, maar voor de rest van de maand heb ik mijn rust nodig hè". Ik weet niet of er soortgelijke mensen zijn, vermoed het niet of ze zijn moeilijk te vinden tot nu toe. Mensen die veel sociale activiteiten ondernemen, kan ik gewoon niet bijbenen en ik raak er van in de war.

Dat hoef je niet uit te spreken, is ook helemaal niet nodig. Het is misschien dat studenten meer tijd kunnen hebben dan wanneer ze full-time gaan werken. Dat je daarom de indruk krijgt dat ze te veel sociaal activiteiten dan wat je kan bijhouden.

Mensen worden gewoon moe van 9 tot 6 werken. Afhankelijk waar je woont, staan velen om half 7 op om te werken en zijn thuis tegen 8 uur in de avond. Nog boodschappen, koken, eten, afwassen, even ontspannen en uitrusten, sommigen daarna nog naar sportschool, anderen hebben avondonderwijs etc. Mensen zijn moe en willen slapen. Het is gebruikelijker dat mensen afspreken in het weekend. Maar mensen hebben ook meerdere vrienden. Met wie ze afspreken, hangt natuurlijk af van de type en diepgang van de connectie. Hoe lang/kort geleden ze die gezien hebben, het is gebruikelijk dat ze rouleren met wie ze afspreken. In weekend moet ook gewinkeld worden, de wasmachine aan, huis opruimen, administratie doen, activiteiten met geliefden etc.

Het is heus niet zo dat het vanzelfsprekend is dat je ze elke week ziet. En als je elkaar een (paar keer) nee hebt moeten verkopen omdat je zegt dat je even bezig bent/dat het even niet uitkomt, dan weten ze ook wel dat je even rust nodig hebt.

Sommige van mijn vrienden zie ik elke week even kort, anderen 1x in de maand, weer anderen 1x in het kwartaal etc. Natuurlijk stuur je in de tussentijd ook wat berichten. Een voorbeeld hoe het bij anderen gaat.

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:58 schreef krulbrul het volgende:
Ik weet het nu nog niet, maar ik hoop ook dat het meisje op de datingapp een beetje op mij lijkt als loner zodat ze me accepteert zoals ik ben, maar van de andere kant wil ik ook niet dat ze helemaal loner is als ik. Dat is ook weer zo raar. Kortom een dilemma waar geen eenduidige oplossing voor is.

Gewoon accepteren wat op je pad komt Het zal je verbazen hoeveel mensen kunnen accepteren, vooral bij 30+ mensen die al enige levenservaring hebben. Ze weten dat bepaalde zaken voor kunnen komen en dat dat helemaal niet erg is Bevrijd jezelf, leef en geniet in het moment i.p.v. gevangen zitten door onzekerheden. Meer kennismaking over de onderwerpen waar je onzeker over bent, maakt het doen vervagen

[ Bericht 0% gewijzigd door Yiwei op 12-01-2016 03:40:29 ]

Sommige reacties geven mij steeds de indruk van een onderbelicht iets, het realistisch zijn van wat het leven met een relatie is.

Het leven met een relatie blijft nog steeds het leven. Er zullen zaken plaatsvinden die kunnen plaatsvinden in het leven, bijv. iets onaangenaam horen van je geliefde, verkeerde grap van je geliefde, jouw belangrijke zaken vergeten etc.

Je geliefde zal iemand zijn die dicht bij je staat en daarom zal je vatbaar zijn voor extra kwetsing en extra pijn. Hoe je ermee om kan gaan, wat je doet en hoe je zaken opvat, hangt niet alleen af van je ervaringen en kijk op de wereld. Maar ook aan je emoties en vaardigheden. Als je gelukkig bent in het leven, zullen de stoten van een andere orde kunnen zijn of tot een andere orde gemaakt kunnen worden. En de stoten zullen komen, want zo is het realistisch leven.

Maak wat van je leven, ga dingen doen waar je vrolijk van wordt Gelukkigere mensen zijn weerbaarder in relaties voor stoten. Natuurlijk is gelukkig zijn goed voor eigen welzijn, niet dat ik dit wil promoten om mensen aan de relatie te krijgen. Maar ik vind dat mensen niet beseffen dat je geliefde je ook onbedoeld kan kwetsen en dat je het heel/extra moeilijk kan krijgen als je niet gelukkig bent in het leven. Dat als je jezelf helemaal zo afhankelijk maakt van iemand die de positie heeft je ernstig te kwetsen, dat het gewoon eng en gevaarlijk kan zijn. En o.a. daarom willen mensen niks te maken hebben met de optimistische (tevens luie) gedachtes dat een relatie alles zou oplossen.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2016 03:51 schreef Yiwei het volgende:
Sommige reacties geven mij steeds de indruk van een onderbelicht iets, het realistisch zijn van wat het leven met een relatie is.

Het leven met een relatie blijft nog steeds het leven. Er zullen zaken plaatsvinden die kunnen plaatsvinden in het leven, bijv. iets onaangenaam horen van je geliefde, verkeerde grap van je geliefde, jouw belangrijke zaken vergeten etc.

Je geliefde zal iemand zijn die dicht bij je staat en daarom zal je vatbaar zijn voor extra kwetsing en extra pijn. Hoe je ermee om kan gaan, wat je doet en hoe je zaken opvat, hangt niet alleen af van je ervaringen en kijk op de wereld. Maar ook aan je emoties en vaardigheden. Als je gelukkig bent in het leven, zullen de stoten van een andere orde kunnen zijn of tot een andere orde gemaakt kunnen worden. En de stoten zullen komen, want zo is het realistisch leven.

Maak wat van je leven, ga dingen doen waar je vrolijk van wordt Gelukkigere mensen zijn weerbaarder in relaties voor stoten. Natuurlijk is gelukkig zijn goed voor eigen welzijn, niet dat ik dit wil promoten om mensen aan de relatie te krijgen. Maar ik vind dat mensen niet beseffen dat je geliefde je ook onbedoeld kan kwetsen en dat je het heel/extra moeilijk kan krijgen als je niet gelukkig bent in het leven. Dat als je jezelf helemaal zo afhankelijk maakt van iemand die de positie heeft je ernstig te kwetsen, dat het gewoon eng en gevaarlijk kan zijn. En o.a. daarom willen mensen niks te maken hebben met de optimistische (tevens luie) gedachtes dat een relatie alles zou oplossen.

Goede post.

En wat het ook is, relatie is met 2 mensen, jij en de desbetreffende persoon.. Rekening houden met elkaar, dat is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Als je in je leven al moeite hebt om je aan te passen (of je denkt dat) en je daardoor geen vriendin kunt krijgen, dan heb je al vertekent beeld van hoe een relatie is. Dat is geven en nemen..

Juist single leven is veel makkelijker, dan een relatie, vanwege de rollercoaster van emoties die het kan opwekken..

quote:

Op maandag 11 januari 2016 23:17 schreef CRW het volgende:

[..]

Ik heb hetzelfde. Ik ben ook iemand die liever een diepere band met 1 iemand opbouwt dan dat ik een hele groep oppervlakkige vrienden heb. Vandaar ook dat ik wel behoefte heb aan een relatie, maar niet aan een heel uitgebreid sociaal leven.

Maar waarom moet zoiets per sé met een vrouw zijn, een goede vriend is dan toch ook de oplossing? Dat is juist de essentie van deze reeks.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2016 03:51 schreef Yiwei het volgende:
Sommige reacties geven mij steeds de indruk van een onderbelicht iets, het realistisch zijn van wat het leven met een relatie is.

Het leven met een relatie blijft nog steeds het leven. Er zullen zaken plaatsvinden die kunnen plaatsvinden in het leven, bijv. iets onaangenaam horen van je geliefde, verkeerde grap van je geliefde, jouw belangrijke zaken vergeten etc.

Je geliefde zal iemand zijn die dicht bij je staat en daarom zal je vatbaar zijn voor extra kwetsing en extra pijn. Hoe je ermee om kan gaan, wat je doet en hoe je zaken opvat, hangt niet alleen af van je ervaringen en kijk op de wereld. Maar ook aan je emoties en vaardigheden. Als je gelukkig bent in het leven, zullen de stoten van een andere orde kunnen zijn of tot een andere orde gemaakt kunnen worden. En de stoten zullen komen, want zo is het realistisch leven.

Maak wat van je leven, ga dingen doen waar je vrolijk van wordt Gelukkigere mensen zijn weerbaarder in relaties voor stoten. Natuurlijk is gelukkig zijn goed voor eigen welzijn, niet dat ik dit wil promoten om mensen aan de relatie te krijgen. Maar ik vind dat mensen niet beseffen dat je geliefde je ook onbedoeld kan kwetsen en dat je het heel/extra moeilijk kan krijgen als je niet gelukkig bent in het leven. Dat als je jezelf helemaal zo afhankelijk maakt van iemand die de positie heeft je ernstig te kwetsen, dat het gewoon eng en gevaarlijk kan zijn. En o.a. daarom willen mensen niks te maken hebben met de optimistische (tevens luie) gedachtes dat een relatie alles zou oplossen.

Dit is een terugkerend advies. Gelukkig zijn met je eigen leven. Ik vind het zo'n onbegrijpend, oneerlijk rot advies. De paar dates die ik heb gehad, waren de gelukkigste momenten van mijn leven. Eerder was de wereld zwart, grijs en wit, ik was moe, mijn hoofd was een mist en alles wat ik deed was going through the motions. Maar wetende dat er ergens een meisje op de wereld is die je graag ziet, maakte dat ik plotseling uitgerust wakker werd en de grauwste dagen kleur kregen. In mijn hoofd klaarde wereld op, zoals de lente na de winter en allerlei schijnbaar onoverkomelijke problemen werden opeens handelbaar.

Dat alles terwijl ik nauwelijks tijd met haar doorbracht. Ik was in die zin niet afhankelijk van haar voor mijn geluk. Mijn eigen leven bleef zoals het was, ik had dezelfde problemen, maar de beleving en de kwaliteit ervan was enorm toegenomen, alleen maar omdat ze in mijn leven was.

Mensen hebben andere mensen gewoon nodig.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2016 08:51 schreef Berk-24 het volgende:

[..]

Maar waarom moet zoiets per sé met een vrouw zijn, een goede vriend is dan toch ook de oplossing? Dat is juist de essentie van deze reeks.

Veel denken hier dat het '' de oplossing '' is tegen eenzaamheid. Ik ben zelf van mening dat je eerst aan je zelf moet werken, voordat je echt liefde kunt geven (want het ligt aan allemaal andere dingen behalve dat volgens vele hier). Als je al zo negatief in het leven staat, en niet tevreden bent met hoe het is.. dus concent zijn met jezelf, en die negatieve ondertoon/bijna bitterheid, zo kom je dan ook over, en dan werkt en dat is gewoon zo.. averechts.
Pas als je dat zelf inziet, denk je er anders over.. is je energie anders.. je houding.. en minder geforceerd, dan dat je ernaar ''zoekt''. Dat komt het op je pad.