Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat #154

Dobbey..

ik heb 10 keer iets getypt, maar ik kom er niet uit wat ik wil zeggen .
Dus..

Dobs

Thnx Ik heb er wel een zooitje van gemaakt elders op het forum........ k hoop dat ze een beetje vergevingsgezind zijn

Oh Dobbey, wat een fijn nieuws

Hier voor het eerst weer op kantoor. Heb de hele dag het gevoel dat ik leegloop, al bloed ik bijna niet meer

Dobbey

Stroopwafelmeisje herkenbaar dat gevoel

Oh stroop wat jammer en verdrietig toch dat je weer hier terug bent. Hoe is het verder met je?

Dobs wat leuk dat jullie er weer voor gaan!
Hebben jullie nog pleegzorg gedaan?
Hoe is het met je reuma?

quote:

Op donderdag 11 februari 2016 17:47 schreef Arja het volgende:

Dobs wat leuk dat jullie er weer voor gaan!
Hebben jullie nog pleegzorg gedaan?
Hoe is het met je reuma?

De papieren voor pleegzorg zijn ingevuld....... En liggen netjes in de kast Ik heb ze al die tijd niet durven op te sturen. De reuma blijkt geen reuma, geen artrose maar wat het wel is nobody knows.... Ze erkennen de pijn, de gezwollen gewrichten en alles er om heen maar ik ben nu in afwachting op de uitslag van een 3-laags ct scan (was het volgens mij) die ze gebruiken voor kleine gewrichten. De pijn is nu aardig te handelen omdat ik er aan begin te wennen. Pijnstillers neem ik al bijna niet meer gelukkig.

Dobbey wat fijn dat jullie een nieuwe donor hebben gevonden. Succes met het hele traject weer.

Dobs wat fijn dat er weer een klein lichtje in de duisternis is.

Dank jullie wel allemaal

Ps: had ik al gezegd dat ik sinds gisternacht de uber toffe titel tante draag door ons onwijs toffe, stoere, en lieve neefje die besloot 6 weken te vroeg en binnen een kwartier op de wereld kwam

Hallo,

Ik heb speciaal een account aangemaakt om wat frustratie van mij af te schrijven. Waarschijnlijk ben ik een van de weinige mannen in dit forum. Alvast excuses voor het lange verhaal en het gebrek aan kennis als het gaat om de juiste termen etc.

Als stel proberen wij als sinds december 2014 serieus zwanger te worden en nog altijd geen resultaat. Als stel al 10 jaar bij elkaar en na wat vastigheid te hebben in werk en huisvesting besloten we het te gaan proberen. (beide 29 jaar) De eerste 6 maanden dachten we nog 'jammer, volgende keer beter' maar na een half jaar werd het toch elke keer een teleurstelling. Eerst maar eens een huis tuin en keuken thuis test gedaan, niets aan de hand. Mijn vriendin heet een zus met endrimeteose dus begon daar de twijfel (vooral bij haar) te komen. Uitwendige echo gaf geen schokkende dingen weer. Na jaar weer de HA bezocht en doorverwezen naar fertiliteitskliniek. Na inleidend gesprek zijn we inmiddels door de eerste inwendige echo's(?) heen, eitje maakte goede groei, slijm normaal, samenlevingstest oke dus zover so good. Mijn vriendin denkt nu dat misschien de eilijders verstopt zijn (ze leest veel), als het deze maand weer niets is kunnen we in maart weer komen voor vervolg stappen. Blijkbaar een HSG?

Wat ik vooral merk aan mezelf is dat ik het lastig vind om om te gaan met het 'geluk' van anderen, geen misgunnen maar ik vraag wel eens waarom moet het bij ons dan zo lastig zijn.. Hadden we misschien niet zo 'verstandig' moeten zijn om te wachtten tot we alles op de rit hadden maar al wat eerder moeten beginnen. We leven toch wel gezond, sporten en genieten van elkaar. Nu bracht mijn zus vorige week het nieuws in besloten kring naar buiten dat het bij hun nu raak is voor de eerste, ik heb nog nooit zo n dubbel gevoel gehad zeg, blijdschap en verdriet voor het eigen 'falen' (tot nu dan).

We blijven maar klussen dus;;

Welkom nunietzeker, hopelijk helpt het je om hier je ei kwijt te kunnen.
Ik herken je gevoelens zeker wel en ik verwacht iedereen hier (wellicht nu minder, maar op een zeker punt hebben we dit allemaal wel gehad). Ik heb geen tips om het beter te maken, het is gewoon kut. Misschien dat het 'makkelijker' wordt als er voor jullie zelf meer duidelijkheid is, over de oorzaak danwel de vervolgstappen.
Ik weet dat endometriose het zwanger worden moeilijker kan maken, maar volgens mij hadden we het er eerder dit topic over dat het niet altijd goed vast te stellen is met alleen een echo. Anderen hier kunnen je daar vast meer over vertellen. Is er bij jou ook onderzoek gedaan?

Dobbey,gefeliciteerd met je nieuwe titel!

Thanks, Arja. Ik moet bekennen dat het eigenlijk best oké gaat. Natuurlijk enorm verdrietig (het idee dat ons gezinnetje in september (al was augustus waarschijnlijker) al compleet had kunnen zijn met twee kindjes is natuurlijk ), enorm onzeker ("wat als dit ónze kans was?) en soms ook boos. Maar ik merk nu pas hoe belabberd ik me voelde door de hormonen, alsof ik een enorme boost heb gekregen. Ik ben zelfs al weer wezen sporten, waar ik dus drie maanden lang echt de energie niet voor had. Dus dat helpt veel! En ik heb de tijd genomen om gewoon even helemaal niets te doen, om rustig te wennen aan het idee dat de wereld gewoon door gaat. En dat ik dat ook moet doen.. En gelukkig veel lieve mensen om ons heen, dus het gaat elke dag een beetje beter.

Dobbey gefeliciteerd met je neefje!
En wat een fijn nieuws van de nieuwe donor!

Nunietzeker er heeft eerder een man meegepost dus je bent niet de enige het dubbele gevoel is zeker herkenbaar. Je gunt het anderen maar vooral ook jezelf
En een HSG is inderdaad om de eileiders te controleren.

Stroop

Gisteren een echo gehad, links genoeg follikels en rechts 1 of 2. Moet tot zondag doorspuiten om ze nog wat verder te laten groeien en dan waarschijnlijk dinsdag de punctie.

@ Dobbey : gefeliciteerd met je neefje!

@ Stroopwafelmeisje : Ik herken het overigens van dat sporten, dat doe ik normaalgesproken met gemak 3 keer in de week. Ik kan het niet opbrengen de laatste tijd..

@nunietzeker : Heel herkenbaar wat je schrijft! Ook het stukje over anderen in je nabije omgeving die dan met babynieuws komen. Wij hebben een periode gehad van 2 maanden waarin we 4 keer op kraamvisite mochten, en ondanks dat ik het anderen enorm gun, waren dit stiekem hele moeilijke momenten voor ons..

@ hier : nu op dag 4 van 5 van de serie pilletjes om de menstruatie mee op te wekken, ik ben even de naam kwijt, ik had in November Provera, die deden niets, daarna anticonceptie succesvol gebruikt, maar nu dus iets nieuws aan het proberen. Dus ergens volgende week hoop ik dat mijn menstruatie komt, kunnen we met de Clomid 150mg gaan starten!

quote:

Op donderdag 11 februari 2016 21:10 schreef nunietzeker het volgende:
Hallo,

Ik heb speciaal een account aangemaakt om wat frustratie van mij af te schrijven. Waarschijnlijk ben ik een van de weinige mannen in dit forum. Alvast excuses voor het lange verhaal en het gebrek aan kennis als het gaat om de juiste termen etc.

Als stel proberen wij als sinds december 2014 serieus zwanger te worden en nog altijd geen resultaat. Als stel al 10 jaar bij elkaar en na wat vastigheid te hebben in werk en huisvesting besloten we het te gaan proberen. (beide 29 jaar) De eerste 6 maanden dachten we nog 'jammer, volgende keer beter' maar na een half jaar werd het toch elke keer een teleurstelling. Eerst maar eens een huis tuin en keuken thuis test gedaan, niets aan de hand. Mijn vriendin heet een zus met endrimeteose dus begon daar de twijfel (vooral bij haar) te komen. Uitwendige echo gaf geen schokkende dingen weer. Na jaar weer de HA bezocht en doorverwezen naar fertiliteitskliniek. Na inleidend gesprek zijn we inmiddels door de eerste inwendige echo's(?) heen, eitje maakte goede groei, slijm normaal, samenlevingstest oke dus zover so good. Mijn vriendin denkt nu dat misschien de eilijders verstopt zijn (ze leest veel), als het deze maand weer niets is kunnen we in maart weer komen voor vervolg stappen. Blijkbaar een HSG?

Wat ik vooral merk aan mezelf is dat ik het lastig vind om om te gaan met het 'geluk' van anderen, geen misgunnen maar ik vraag wel eens waarom moet het bij ons dan zo lastig zijn.. Hadden we misschien niet zo 'verstandig' moeten zijn om te wachtten tot we alles op de rit hadden maar al wat eerder moeten beginnen. We leven toch wel gezond, sporten en genieten van elkaar. Nu bracht mijn zus vorige week het nieuws in besloten kring naar buiten dat het bij hun nu raak is voor de eerste, ik heb nog nooit zo n dubbel gevoel gehad zeg, blijdschap en verdriet voor het eigen 'falen' (tot nu dan).

We blijven maar klussen dus;;

Hoi nunietzeker,

"welkom" in deze topicreeks. Tussen aanhalingstekens omdat niemand hier terecht wil komen... Het eerste wat in me opkomt is: jouw vriendin is al behoorlijk gescreend op problemen. Is er bij jou ook onderzoek gedaan? Dat kan namelijk ook (nog) een oorzaak zijn...

Het is allemaal heel herkenbaar wat je zegt. Ik postte hier van december 2014 tot december 2015. Nu lees ik mee en reageer ik af en toe nog. Ik ben ook man, en bij onze kinderwens lag het probleem bij mij (als gevolg van een aangeboren afwijking). Ruim 2,5 jaar hebben we in angst en vrees gezeten of er bij mij zaadcellen te vinden zouden zijn. Uiteindelijk was dat het geval. Van de daarop volgende IVF/ICSI is mijn vrouw na nu bijna 22 weken zwanger.

Vandaag bij de gyn geweest.
Nog even de plaatjes van de kijkoperatie bekeken _{(het blijft tof om te zien )} en daarna het stappenplan besproken.
Eerst dus de samenlevingstest. Daarbij legde de gyn ook uit dat als het een positieve uitkomst heft, dat het dan gewoon "goed"zit.. en dat als het een negatieve uitkomst is, dat je dan eigenlijk niet precies weet hoe of wat.
Ze had alvast onze kansen berekent, bij een pos. test resultaat zijn onze kansen 35%, bij een neg. test resultaat zijn onze kansen 15 %

de volgende stap is nu IUI na de Samenlevingstest.
Bij een positief resultaat moeten we officieel nog een half jaar zelf proberen, bij een negaief resultaat zouden we meteen aan de slag kunnen.

fijn om te weten wat er in het verschiet ligt. nu dus eerst eens kijken of we aankomende maand die samenlevingstest kunen doen, want het valt net wel/net niet in de wintersport : ach.. geduld hebben we tegenwoordig toch al!

Dank voor de reacties, ven inderdaad vergeten te melden dat ik ook onderzocht ben en dat dat allemaal in orde was. Het is inderdaad ook een stukje onzekerheid hoe of wat. We gaan het meemaken over een paar weken om de volgende stappen te horen.

nunietzeker..
het lijkt een beetje op ons verhaal..
" onbegrepen onvruchtbaarheid " in the making..

ik hou me er aan vast dat er voor ons nog 126309786 stappen zijn die we kunnen maken dus nog genoeg pogingen.. en dat het uiteindelijk helemaal goed gaat komen

Ik heb onlangs in naaste omgeving meegemaakt dat een stel na 2.5 jaar proberen ineens wel zwanger werd.. Daar hou ik me aan vast.. wij hebben nog 1 jaar staan wat dat betreft

Dat is ook onze instelling ; je vast houden aan de gedachte dat er legio mogelijkheden zijn, en dat de truc die voor ons werkt er ook vast wel tussen zit. positief blijven!

Neemt niet weg dat er moeilijke momenten en situaties zijn, en je soms echt ff een pesthumeur hebt!

@nunietzeker het blijft..... Alleen de mate waarin is verschillend.... In een post boven je vermelde ik trots dat ik tante was geworden en ik ben hartstikke blij maar zit ook al 3 dagen in een rollercoaster van boosheid, verdriet en blijdschap. Bij de ene ga je er beter mee om dan bij de andere. Ik moet er wel bij zeggen dat wij heel open zijn geweest naar onze omgeving en er door hun ook rekening mee word gehouden dat wij niet altijd sociaal wenselijk kunnen reageren

Ik heb zojuist een Facebook post gemaakt over de nieuwe hype "de moederschapschallenge" en die is nu al ik weet niet hoe vaak gedeeld Ook hierin staat dat ik snap dat je trots bent maar ik niet snap dat het zo moet worden uitgemeten en waar de challenge eindigt met 3 foto's van je kinderen heb ik 1 foto van de gele emmer vol met naalden, 1 foto met nieuwe spuiten en naalden en 1 foto met een negatieve zwangerschapstest. Misschien heel confronterend voor mensen maar misschien lukt het dan nu eens om een stukje bewustwording te creëeren

quote:

Op vrijdag 12 februari 2016 13:00 schreef dobbey het volgende:
@nunietzeker het blijft..... Alleen de mate waarin is verschillend.... In een post boven je vermelde ik trots dat ik tante was geworden en ik ben hartstikke blij maar zit ook al 3 dagen in een rollercoaster van boosheid, verdriet en blijdschap. Bij de ene ga je er beter mee om dan bij de andere. Ik moet er wel bij zeggen dat wij heel open zijn geweest naar onze omgeving en er door hun ook rekening mee word gehouden dat wij niet altijd sociaal wenselijk kunnen reageren

Ik heb zojuist een Facebook post gemaakt over de nieuwe hype "de moederschapschallenge" en die is nu al ik weet niet hoe vaak gedeeld Ook hierin staat dat ik snap dat je trots bent maar ik niet snap dat het zo moet worden uitgemeten en waar de challenge eindigt met 3 foto's van je kinderen heb ik 1 foto van de gele emmer vol met naalden, 1 foto met nieuwe spuiten en naalden en 1 foto met een negatieve zwangerschapstest. Misschien heel confronterend voor mensen maar misschien lukt het dan nu eens om een stukje bewustwording te creëeren

Ik blokeer mensen gewoon die dat soort onzin delen.

Ik zag hem al voorbij komen dobbey.
Heel duidelijk verwoord.
Precies daarom doe ik niet aan dit soort acties mee.
En die achtbaan van emoties kan ik me goed voorstellen als het weer even heel dichtbij komt

Ik zag 'm net ook langskomen, Dobs (lang leve gezamenlijke vrienden!). De frustratie straalt er vanaf en herken het zo. Compleet begrijpelijk dat deze mensen trots zijn op hun kinderen, maar stiekem ben ik erg blij als ik zie dat een vriendin getagd is en er vervolgens niets mee doet.

Ik ben nog niet zo ver dat ons traject algemeen bekend is, dus ik zou zo'n bericht nooit plaatsen. Daarom vind ik het extra dapper dat jij het wel doet. Dankjewel daarvoor
Ben heel benieuwd naar het verhaal waar je naar verwijst, dat morgen online komt!

quote:

Op vrijdag 12 februari 2016 23:27 schreef Stroopwafelmeisje het volgende:
Ik zag 'm net ook langskomen, Dobs (lang leve gezamenlijke vrienden!). De frustratie straalt er vanaf en herken het zo. Compleet begrijpelijk dat deze mensen trots zijn op hun kinderen, maar stiekem ben ik erg blij als ik zie dat een vriendin getagd is en er vervolgens niets mee doet.

Ik ben nog niet zo ver dat ons traject algemeen bekend is, dus ik zou zo'n bericht nooit plaatsen. Daarom vind ik het extra dapper dat jij het wel doet. Dankjewel daarvoor
Ben heel benieuwd naar het verhaal waar je naar verwijst, dat morgen online komt!

Daar gaat mijn anonimiteit op Fok! De bekendheid snap ik heel goed maar gelukkig in dit soort gevallen ben ik belast met het "flapuit" gen en de "recht door zee" gen Wij zijn heel open geweest ivm moodswings en het zou fijn zijn om aan het einde van het traject nog wat vrienden over te hebben juist doordat we zo open z'n geweest is het voor mij "makkelijk" om op te staan en te spreken voor een ieder die dat niet kan. Als ik alleen al een stukje bewustwording kan creëeren en de taboe sfeer een beetje kan verbreken dan is mijn missie geslaagd, daar vecht ik al 4 jaar voor..... Als het stuk in online in de krant staat dan zal ik je wel ff een berichtje doen

Jeetje Dobbey. Gisteren je Facebook post gezien en geliked en nu opeens is het viral gegaan. Dapper hoor dat je daar zo openlijk over durft te praten! En wat fantastisch dat jullie een donor hebben gevonden Hou je ons op de hoogte?

Hier weer een horror ongesteldheid contact opgenomen met de gyn of er toch eens verder gekeken kan worden met een hsg of kijkoperatie. Volgende week word ik erover gebeld.

Donderdag krijgen we ook de uitslag of de clomid werkt bij manlief en hoe nu verder. Ben erg benieuwd!!