quote:
Op maandag 13 februari 2017 23:25 schreef PabstBlueRibbon het volgende:Ik begrijp de frustratie hoor.
Ik heb ook zoveel verschillende diagnosen gehad. Het begon met autisme. Veel mensen dachten dat ik dat had, omdat ik zo introvert was en perfectionistisch en nog wat andere trekken. Het frustreerde mij in mijn jeugd vooral omdat iedereen mij op de buitenkant beoordeelde, maar zich niet leken af te vragen "misschien is hij zo introvert omdat hij verschrikkelijk ongelukkig is met zichzelf".
Dit vind ik mooi gezegd en ik herken me er ook heel erg in. Omdat autisme een populaire 'aandoening' is, denken mensen al snel niet verder dan dat, want tja, als je autisme hebt dan ben je zo geboren. Dat is ook wat mij er een beetje aan tegenstaat. Mocht je autistisch zijn dan is er geen behandeling voor behalve misschien wat aanpassings dingen. Ik heb het gevoel dat hulpverleners het ook als 'excuus' zien.
quote:
Ik heb vanaf kind af aan al te maken gehad met psychische hulpverlening. Toen ik 17 was, besloot ik zelf hulp te zoeken. Ik zat namelijk zo verstrikt met mezelf, maar ik hield mij vast aan de hoop dat het met een psycholoog vast wel goedkomt. Nou, was dat ff een tegenvaller! Hij wilde het gesprek vastleggen, maar hij had geen voice-recorder, dus ik moest elke zin 3x herhalen zodat hij het op papier kon zetten. Verder was hij een koele kikker en ik kon geen enkele betrokkenheid naar mij in hem bespeuren.
De hele reeks psychologen en behandelaarss die ik erna had opgezocht hielpen mij ook niet verder. Praten kon ik wel en ik kon ook wel bedenken wat ik zou kunnen doen om mijn leven te kunnen veranderen. Het probleem was dat ik het niet kon opbrengen mijn plannen tot uitvoer te brengen. Ik had mezelf opgelegd om intensief te trainen op de sportschool en een vechtsport te doen, zodat ik daar zelfverzekerder van zou worden. Maar ik deed het niet. Want ik zat heel erg met mijn seksualiteit in de knoop. Ik was er al over uit dat ik homo ben. (Al ben ik er inmiddels achter dat ik ook op vrouwen val.) Maar ik voelde mij zo verwijfd dat ik bang was ook stiekem travestiet te zijn en dat voor mezelf ontkende. Dat staat heel erg in contrast met bodybuilden en vechtsport. Ik wilde namelijk zelfvertrouwen opbouwen door aan mijn mannelijkheid te werken, maar continu had ik dwanggedachten dat ik helemaal geen mannelijkheid heb en mezelf met dat bodybuilden en vechtsport voor de gek hou. Alles wat ik wil zijn, ben ik niet. En alles wat ik van mezelf haat, ben ik wel.
Vervelende situatie zeg en ook vervelend dat je eerste psycholoog niet betrokken was. Dat geeft al gelijk geen goed beeld ervan. Ik vind het zelf altijd moeilijk om te beoordelen of iemand betrokken is, want je kunt geen gedachten lezen en natuurlijk zegt die arts dat diegene dat wel is. Maar het is ook een gevoel dat je erbij hebt denk ik. Wat voor dingen haat je allemaal aan jezelf? Ik herken je gevoelens wel in de zin van dat mensen vaak tegen mij zeggen dat ik op een vechtsport moet gaan idd om assertiever te worden omdat ik dat nu totaal niet ben. Alleen dat durf ik gewoon niet, en heb daarom van mezelf geaccepteerd dat ik nooit echt heel assertief zal worden, want ik heb kort een soort zelfverdedigingscursus voor vrouwen gedaan en daar herinner ik mij dan altijd maar aan als ik me er slecht over voel. Maarja ik ben een vrouw dus voor mij ligt het anders. Hoewel door de ver voortgeschreden emancipatie zelfs vrouwen zich tegenwoordig onzeker kunnen voelen dat ze te vrouwelijk zijn. Maar de omgeving rekent mij meer af op dat ik makeup moet dragen enz. Daarom probeer ik mij altijd zo vrouwelijk mogelijk te gedragen zodat men mij niet uitlacht (dat gevoel heb ik dan) maar dat is wel vermoeiend. Het is wel een veelvoorkomende soort van obsessief compulsieve stoornis waar ik vaak mannen op sites over heb gehoord dat zij bang zijn om homo of travestiet te zijn terwijl ze het eigenlijk niet zijn. Ook het gevoel hun 'mannelijkheid' te moeten bewijzen hoor ik vaak van mannen en is wel jammer, omdat mensen gewoon zichzelf moeten kunnen zijn zonder dat ze altijd de drang hoeven te voelen om zich te bewijzen. Maar ja, het ligt ook aan het soort omgeving waar je in zit. Als je traint omdat je gespierder wilt zijn en op een vechtsport zit om sterker te worden dan is dat wel goed als je daar gelukkig van wordt en dat heeft dat op zich nog niets met mannelijkheid te maken, want tegenwoordig zijn er ook gespierde vrouwen die op vechtsporten zitten hoewel het natuurlijk traditioneel meer met mannen wordt geassocieerd. Tegenwoordig leven we in een soort samenleving waar de termen mannelijkheid en vrouwelijkheid steeds minder met geslacht te maken hebben heb ik het gevoel. Als je een man bent hoef je niet ook het traditionele idee van mannelijk te zijn, tenzij dat ook is wat je wilt. Heb je zelf het gevoel dat je transgender bent een eigenlijk een vrouw wil zijn of bent? Want als je dat gevoel niet hebt ben je denk ik ook geen travestiet (tenzij het je alsnog een goed gevoel geeft om vrouwenkleding te dragen en daar is ook niks mis mee. Het kan heel mooi staan) en kan het gevoel veroorzaakt worden door een obsessief compulsieve stoornis. Maar anders dan is daar ook niets mis mee. Toch begrijp ik wel dat je daardoor met jezelf in de knoop kunt zitten. Ook als je homo bent, want ook door de vervelende berichten in het nieuws over dat het niet overal geaccepteerd is kun je misschien wel depressief raken, ook al zijn dat misschien gewoon uitzonderingen. Waarom vind je het moeilijk om om te gaan met je geaardheid of heb je het inmiddels kunnen accepteren?
quote:
Dit had als gevolg tot continu paniekaanvallen en uiteindelijk 6 jaar lang straatvrees. Ik was ontzettend agressief en toen ik de douche-cabine van mijn moeder in elkaar had getrapt, wilde de huisarts dat ik opgenomen zou worden. Dat wilde ik zelf ook, want ik had mijzelf niet meer in de hand. Maar bij de GGZ zei men dat ik me gewoon aanstelde.
Op wat voor manier zeiden ze dat bij de GGZ?? (want ik neem aan dat ze niet letterlijk zeiden dat je je aanstelde). Echt erg, ik heb ook gehoord dat mensen in een crisis situatie 2 uur moesten wachten voordat ze hulp kregen. Mensen die bijv. zelfmoord wilden plegen. Omdat er onderbezetting was of zo.
quote:
En dan krijg je ook zoveel kutopmerkingen van de omgeving. "Een psycholoog gaat het niet voor je oplossen hoor! Je moet het toch zelf doen!" Joooooohhhhh, echt waar?!!!!! Dus mensen gingen er dus vanuit dat ik dus geen enkele moeite stak in mezelf en hoopte dat de psych alles voor mij ging oplossen? En ook opmerkingen als "je moet positief denken" en "je moet jezelf accepteren" maakten mij razend. Problemen gaan echt niet verdwijnen alleen maar door het glas halfvol te zien ipv halfleeg. Daarbij ervaarde ik het als intens zwaar en ik kon mij bij god geen voorstelling maken hoe ik hier ooit uit kan komen. Ik wilde de dingen realistisch zien. Niet zwaarder dan ze zijn, maar aan bagatelliseren heb je ook geen ene reet als je naar een oplossing zoekt.
Bij een psycholoog leer je juist om aan jezelf te werken. Ik weet niet wat voor beeld die mensen bij een psychooog hebben. Het is wel zo dat de psycholoog waar ik heenga, wel vaak de dingen ook in een gunstig licht voor mij probeert te zien. En daar ben ik ook heel blij mee. Maar ik heb nooit het gevoel gekregen dat de dingen mij makkelijker afgingen sinds ik naar een psycholoog ga en dat de psycholoog problemen oplost. Je moet het zelf oplossen idd. En de psycholoog heeft mij wel bekritiseert dat ik een makkelijke snelle oplossing wilde wat niet de bedoeling was. Ik vind het vervelend voor je als mensen bij voorbaat al zo'n slecht beeld van je hebben.
Die mensen hebben ook wel gelijk erin dat je niet moet verwachten dat anderen je problemen oplossen en dat je de situatie als het mogelijk is positief moet zien. Maar ik begrijp niet waarom ze er al bij voorbaat van uitgaan dat jij dat niet al doet. Maar ja, je moet er tegenwoordig maar van uitgaan dat niemand er begrip voor heeft als je psychische problemen hebt, behalve als ze het zelf hebben en dus weten hoe het voelt. Tenminste, daar ga ik van uit. Het is helaas erg moeilijk om begrip te krijgen voor psychische problemen maar soms ook van mensen die het wel begrijpen. Daarom dacht ik wel echt wauw, herkenbare problemen in dit forum en was het echt een verademing dat ik een keer ergens geen negatieve reacties kreeg.
quote:
En hoe kan je jezelf accepteren als je het gevoel hebt minderwaardig te zijn en door iedereen gehaat en geminacht? Het enige wat mij hoop gaf, was door te bedenken dat ieder mens kan veranderen. Ik wilde niet van persoon veranderen, maar ik hoopte mij te kunnen ontwikkelen tot een sterk persoon in plaats van een onzeker zielig mannetje. Dan werkt een opmerking als "je moet jezelf accepteren" zo demotiverend.
Anyway, na jaren straatvrees kwam ik er zelf achter dat dit weleens persoonlijkheidsstoornissen kunnen zijn. Zelf op internet gevonden, voorheen had niemand mij hierover verteld. Dat maakt mij overigens ook kwaad, dat ik het zelf allemaal heb moeten uitzoeken. En ook daar kreeg ik een sneer van door mijn omgeving, dat ik niet zo moet zelfdiagnosticeren.
Oh ja dit is voor mij ook 100% herkenbaar. De boosheid inderdaad dat je 'jezelf moet accepteren' als je niet tevreden bent met jezelf, dat je alles zelf maar uit moet zoeken, en dan alsnog daardoor minachting krijgt terwijl je er zelf wel iets aan hebt. Het heeft bij mij wel lang geduurd voordat ik iets wilde weten van 'acceptatie'. Mijn psycholoog zei dat altijd en ik haatte het. Tegenwoordig kan ik zeggen dat ik mijzelf altijd accepteer, hoe ik ook ben, want ik zou een ander immers ook niet afwijzen als diegene niet 100% perfect is. Nou ja misschien niet altijd maar mijn medeleven gaat wel ver. Zelfs bij de dingen die ik het meeste haat van mezelf kan ik nu zeggen: het was blijkbaar de bedoeling dat ik zo ben. Alleen nu heb ik weer het tegenovergestelde probleem, dat het mij nu moeite kost om te veranderen. Alles heeft voor- en nadelen en ik heb het idee dat mensen dat soms wel eens vergeten als ze dingen de hemel in prijzen, zoals acceptatie. Al moet ik zeggen dat ik er wel gelukkiger door ben geworden over het algemeen. Het probleem alleen van 'acceptatie' is dat je er zelf toe moet komen. Alleen doordat een ander dat tegen je zegt ga je je niet direct zo voelen. Hoewel het wel kan helpen als veel verschillende mensen het zeggen en ook uitleggen waarom
quote:
Ik had mij aangemeld bij een kliniek. De hoofdbehandelaar vermoedde ook autisme, maar het zou evengoed persoonlijkheidsproblematiek kunnen zijn. Dus hij wilde dat grondig uitgezocht hebben. Uit het onderzoek kwamen wat signalen naar voren dat ik AD(H)D zou kunnen hebben, maar het was verder geen ADHD-test, dus kon daarvoor ook geen diagnose gesteld worden. Wel bleek dat ik géén autisme heb en dat het dus idd persoonlijkheidsproblematiek is.
Ik heb dus ruim een jaar in een kliniek gezeten en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment gedaan. Ik kan nu nog steeds niet mijn leven vormgeven zoals ik wil, maar ik ben er wel vooral sociaal heel erg door veranderd. Ik kan veel gelijkwaardiger contact aangaan met mensen en het gaan allemaal veel spontaner en vloeiender. Ik voel mij ook veel relaxter dan voorheen.
ADHD werd echter nooit serieus genomen. Ahem... dat moet ik ff corrigeren. Bij mentalisation based treatment heeft de psychiater destijds wel een ADHD-onderzoek afgelegd, maar kwam tot de conclusie dat ik aan niet voldoende criteria voldoe en mijn problemen te wijten zijn aan een v/p-kloof.
Maar omdat het niet kunnen vormgeven van mijn leven vooral te maken heeft met problemen met plannen en organiseren, besloot ik mij nog een keer te laten testen, maar dan bij een gespecialiseerd ADHD-centrum van PsyQ. Ik ging er vanuit dat ik het niet had, want het lijkt bij andere ADHDers allemaal veel erger dan bij mij. Maar ik heb het wel degelijk. Ik heb het getroffen met mijn coach die mij goed heeft uitgelegd waarom hij specifiek in mij ADHD ontdekt. En vooral daarom kan ik heel anders naar mijzelf kijken. Ik ben dus geen in zichzelf gekeerd autistisch verwijfd flikkertje. Ik ben juist een extraverte spontane kerel met veel inlevingsvermogen. Tenminste, zo ga ik mezelf steeds meer zien.
Wat fijn dat je iets hebt gehad aan de behandeling bij PsyQ. Ik heb het idee dat ADHD vaak niet serieus wordt genomen in de zin van dat het de ene keer zogenaamd 'bewijsbaar' is in de hersenen en de andere keer weer niet, en dan concludeert iedereen dat het niet bestaat en dat iedereen druk is enz. Maar ik denk ook dat het misschien beter is als er gewoon een soort schaal komt van problemen met concentratie enz. zonder dat daar gelijk een label bijhoort. Anders gaan mensen er gelijk zoveel vooroordelen over hebben. Maargoed dat bestaat niet en zullen mensen het denk ik ook wel blijven bagatelliseren. Gelukkig dat er nog wel coaches zijn die wel serieus met dit soort klachten aan de slag gaan. Wat is een v p kloof?
quote:
Mijn psychiater ziet het helaas weer anders. Ik heb afgelopen vrijdag te horen gekregen dat zij toch bij mij aan autisme denkt. Dat baseert ze op de moeite met schakelen van aandacht, het feit dat ik zo blijf twijfelen aan of het wel klopt dat ik ADHD heb en ook omdat zij vindt dat de behandelingen persoonlijkheidsproblematiek te weinig effect hebben gehad. Ik heb erg moeten wennen aan de werking van de medicatie. Mijn gedachten gingen zo sloom en ik werd zo traag van begrip. Weet je wat mijn psychiater tegen mij zei? Dat het allemaal wel meevalt, maar door mijn vermeende autisme ben ik heel erg bang voor nieuwe dingen en beleef ik het allemaal veel erger dan het is. Het maakt mij volgens haar niet traag van begrip: ik beeld het mij allemaal in.
Zij vindt... wat een aannames weer... Dat is hetgeen wat mij zo boos maakt bij psychologen, niet omdat ze het niet goed bedoelen of zo, maar dat ze aannames maken en die als HET FEIT presenteren. Alsof het niet meer gecontroleerd hoeft te worden. Want ik las weer ergens dat 60% van de psychologische onderzoeken niet betrouwbaar is, omdat ze er niet van houden om hun eigen ideeën nog te heroverwegen. Alles moet bij hun vermoeden passen en bewijs daartegen leggen ze naast zich neer lijkt wel. Het is wel lastig maar ik vind dat ze beter niet te snel conclusies kunnen trekken willen ze hun klanten behouden. Noem het maar klanten want tegenwoordig moet toch alles winst maken zelfs de zorg. En ik vind dat ze dan ook wel wat meer klantgericht kunnen worden.
quote:
Dit slaat dus helemaal nergens op. Ik ben inderdaad iemand die zich snel zorgen maakt, maar ik ben niet achterlijk. Als je aan het werk bent en opeens merk je dat je wel héééél traag van begrip bent, is dat echt geen inbeelding hoor.
Mijn psychiater wil dus dat ik alsnog getest ga worden op autisme en de wachttijd is uiteraard weer een half jaar of nog veel langer.
Haha, uiteraard ja. Dat is echt bizar die wachttijden. Nergens anders wacht je zo lang op alles. Sorry als ik dit grappig vind, maar ik vind het gewoon zo slecht, al zullen er vast redenen voor zijn
quote:
Weet je hoe ik er nu tegenaan kijk? Ik sta erboven. Als zij vindt dat ik een autist ben, is dat lekker haar ding. Ik ben er grondig op getest. Ik heb het niet. Ik herken mij er zelf niet in en genoeg andere mensen inclusief autisten zelf en mensen die er veel vanaf weten, vinden het duidelijk genoeg dat ik toch anders in elkaar zit dan wat mijn psychiater nu vermoedt.
Ik zou een paar jaar terug heel helemaal door van slag geraakt zijn. Nu ook doet het mij heel veel. Maar ik blijf er nu de regie over behouden. Ik voel mij nu sterk genoeg om mijn eigen keuze te maken. De psychiater kan er wel van alles over vinden. Maar ik denk los van mijn emoties dat ik er niks mee opschiet om het nog weer een keer uit te zoeken. Het is tenslotte mijn leven en ik kan nu beter zien welke keuzes is wil maken. Als ik de verkeerde keuze maak, so be it, dan kom ik er vanzelf in een later stadium van mijn leven achter.
Maar wil je je echt niet nog een keer laten testen op autisme? Want dan weet je het iig voor 100% zeker en heb je ook iets om de psychiater mee te 'bewijzen' dat je het niet hebt. En anders is het misschien vervelend maar ook iets waar je waarschijnlijk wel weer overheen komt ook omdat je dan tenminste de 'waarheid' over jezelf weet.
Aan de andere kant, wat is autisme? Heel veel klachten van autisme komen ook bij andre stoornissen voor. Dus dan denk ik zelf: autisme onderscheidt zich omdat het blijkbaar aangeboren is. Maar dat geeft psychiaters en psychologen dan ook wel weer het excuus om te zeggen hier hoeven we niks meer mee. Toch zou het kunnen dat er misschien een behandeling voor komt of al is en dan zou je er wel mee geholpen zijn om het uit te sluiten.
En wat betreft het "de behandelingen hebben niet genoeg effect gehad". Dan begrijpt ze onvoldoende wat een persoonlijkheidsstoornis is. Daar kan je geen tijd aan koppelen hoelang het duurt voordat je ervan herstelt. Bij iedereen is dat anders. Je kan bij een persoonlijkheidsstoornis niet van tevoren voorspellen hoe het precies gaat verlopen.
[/quote]
Raar hoor. Dat is inderdaad wel een erg snelle conclusie. Wat heeft zij dan als argument dat het niet genoeg effect had gehad? Als jij vond dat het effect had waarom zou het dan geen effect gehad hebben?
Bedankt voor je lange bericht, ben 'blij' dat ik niet de enige ben met zo'n soort probleem.
quote:
Dank je. Het wordt gelukkig vergoedt hoor, alleen het eigen risico hoef ik te betalen, maar ja dat maak ik ook wel op. Dat bedoelde ik met de kosten. Want in verhouding, als je ziet wat een bedragen het zijn is het echt maar een schijntje. Daarom ben ik ook heel blij dat het wel vergoedt wordt. En tja een map van 25 euro moest ik zelf betalen. Maar dat is dan ook maar een schijntje.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 16-02-2017 12:20:28 ]