Zwanger... en dan gaat het mis #23

Ja, voor anderen is het natuurlijk gewoon 'maar' een datum... Ga je 'm aannemen Juf?

Thee, jou had ik hier ook niet willen zien .

Ik heb twee weken gewacht, maar het was ws al rond 5 weken mis gegaan, dus er gebeurde al twee weken niks toen we er achter kwamen.

Denk dat niemand hier wil zijn burd maar kan er weinig aan veranderen. Waarschijnlijk is het bij mij 1,5 week geleden misgegaan. Geen idee hoe lang ik wil afwachten, maar kan me voorstellen dat je na 2 weken wel vooruitgang wilt zien.
Bedoel, je kan niet verder en mede hierdoor weet ik wel dat een derde zeer gewenst is.

Iedereen is wel lief. Verloskundige belde gisteren nog hoe het ging. Goed met een vriendin kunnen praten.

Lieve meiden, even een vraagje waar jullie waarschijnlijk beter antwoord op kunnen geven dan in de andere topics:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dyre,

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Bedankt voor de reacties, daar heb ik wat aan

Stilzwijgen wil ik het absoluut niet, en ook niet voor haar beslissen wat ze wel of niet op prijs stelt.

Maar ik wil haar ook niet kwetsen door haar er (onnodig) mee te confronteren. Maarja, ze wordt er natuurlijk dag in dag uit zelf al mee geconfronteerd...
Dus ik ga een mooie kaart voor haar kopen en laten weten dat er aan haar gedacht wordt.
(en dan nog bedenken wat je in hemelsnaam kan schrijven)

Dat er aan haar gedacht wordt. .

En ik denk ook dat een kaartje anders is als mensen echt onder ogen komen. De confrontatie is dan minder heftig misschien.

Sterkte voor iedereen. Het blijft verdrietig om het topic steeds weer boven te zien komen. Maar tegelijkertijd ook fijn dat er een plek is waar mensen elkaar begrijpen en steun aan elkaar hebben.

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 10:06 schreef Dyre het volgende:
Lieve meiden, even een vraagje waar jullie waarschijnlijk beter antwoord op kunnen geven dan in de andere topics:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Een lieve collega van mij heeft drie miskramen gehad tijdens mijn zwangerschap. Ik heb steeds een kaartje of berichtje gestuurd dat ik het heel erg verdrietig vond, en aan haar dacht. Dat viel wel goed, terwijl ze er verder toen nog weinig over praatte (inmiddels wel meer).

Ik zou gewoon een kaartje sturen

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 11:18 schreef Dyre het volgende:
Bedankt voor de reacties, daar heb ik wat aan

Stilzwijgen wil ik het absoluut niet, en ook niet voor haar beslissen wat ze wel of niet op prijs stelt.

Maar ik wil haar ook niet kwetsen door haar er (onnodig) mee te confronteren. Maarja, ze wordt er natuurlijk dag in dag uit zelf al mee geconfronteerd...
Dus ik ga een mooie kaart voor haar kopen en laten weten dat er aan haar gedacht wordt.
(en dan nog bedenken wat je in hemelsnaam kan schrijven)

Precies. Het zal niet zo zijn dat ze door jouw kaartje of appje in een gat valt omdat ze het even was 'vergeten'. Zo werkt een rouwproces nu eenmaal niet (en een miskraam zie ik wel als een rouwproces). En mocht je haar wel zien en je afvragen of je er over moet beginnen of niet.. de open vraag 'Hoe gaat het met je?' is een goed begin

Interesse tonen is altíjd beter dan niks. Een vriendin moet volgende week bevallen, we werden nagenoeg gelijk zwanger geraakt maar ik sta na 2 miskramen met lege handen. We hebben elkaar een paar keer gezien maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:11 schreef Aventura het volgende:
... maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet.

Er heerst naar mijn idee/ervaring nog steeds een enorm taboe op. Behalve bij de mensen die er zelf helaas ook mee te maken hebben (gehad). Met die mensen geeft het dan wel weer meer "binding".


Mijn vrouw gaat volgende week met zwangerschapsverlof. Het is nog steeds heel erg spannend, hoewel we er minder mee "bezig" zijn dan in de vorige zwangerschap. Het helpt enorm voor onze gemoedsrust dat er een klein mannetje rondkruipt en dat we nu weten dat het ook goed kan gaan.

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:11 schreef Aventura het volgende:
Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet

Heel herkenbaar. Van de mensen die op de hoogte zijn vraagt niemand er naar _{buiten die ene keer dat mijn schoonmoeder er naar vroeg op een bomvolle kinderverjaardag met allemaal onbekende visite} .
Ik denk echt dat mensen niet durven. Ik vind het ook wel pijnlijk, vooral van mijn moeder eigenlijk.
Soms lijkt het alsof mensen vergeten zijn dat het gebeurd is.

Theeleuter, je klinkt heel nuchter. Ik heb 10 dagen op mijn miskraam gewacht en was er toen ook echt wel klaar mee. Ik voelde mij onwijs aan huis gebonden.
Sterkte

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:11 schreef Aventura het volgende:
Interesse tonen is altíjd beter dan niks. Een vriendin moet volgende week bevallen, we werden nagenoeg gelijk zwanger geraakt maar ik sta na 2 miskramen met lege handen. We hebben elkaar een paar keer gezien maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet

Dit vind ik wel zo herkenbaar... En kwetsend tegelijk. Alsof mijn dochter er nooit is geweest... Maar niemand begint er ooit over.
En steeds weer zelf erover beginnen dat doe ik niet meer.
Ik snap best dat het moeilijk Is om het aan te breken. Maar gewoon eens een knuffel of kus kan toch geen kwaad...
Gewoon het gevoel krijgen dat je niet alleen bent, dat anderen aan je denken.

Ik kom dan altijd weer uit bij een gedichtje dat ik thuis heb hangen :

Het leven gaat verder
Niemand die het ziet
Het huilen zonder tranen
Het stil intens verdriet

En zo voelt het elke dag opnieuw. Elke dag anders maar wel elke dag verdriet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lingue op 07-01-2016 20:00:36 ]

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:11 schreef Aventura het volgende:
Interesse tonen is altíjd beter dan niks. Een vriendin moet volgende week bevallen, we werden nagenoeg gelijk zwanger geraakt maar ik sta na 2 miskramen met lege handen. We hebben elkaar een paar keer gezien maar ze vraagt niet hoe het met me gaat. Of ja, dat vraagt ze wel maar ze begint niet over de miskramen. Eigenlijk begint geen mijn vrienden of familie erover. Het lijkt wel een no go area. Dat doet me pijn. Misschien zijn ze bang voor mijn verdriet. Ik ga heus niet in huilen uitbarsten, maar dat weten zij niet

Dat mag je die mensen echt terug geven hoor. Ik snap je pijn (ik deel 'm..), maar als het echt dierbaren zijn kun je dit op tafel leggen. Grote kans dat de meerderheid zegt: 'sorry joh, we dachten dat jij er niet over wilde praten' oid.

Lingue For what it's worth: ik denk nog dagelijks aan je dochter.

RemcoDelft, spannende tijden voor jullie ja. Fijn dat jullie er al minder gespannen in staan als vorige keer

Lingue, dikke voor jou!

L-E, ik weet dat je gelijk hebt, maar durf dan zelf ook weer niet zo goed Het moment moet er dan ook wel weer naar zijn, zeg maar.

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:46 schreef L-E het volgende:

[..]

Dat mag je die mensen echt terug geven hoor. Ik snap je pijn (ik deel 'm..), maar als het echt dierbaren zijn kun je dit op tafel leggen. Grote kans dat de meerderheid zegt: 'sorry joh, we dachten dat jij er niet over wilde praten' oid.

Lingue For what it's worth: ik denk nog dagelijks aan je dochter.

Lief! Dat doe ik ook aan Elva. Zoveel verdriet en wetende dat anderen dan ook hebben...

Ik kreeg gisteren de vraag op kantoor of ik iets moest opbiechten, want er stonden beschuit met muisjes in de kantine. En ik snap het grapje en zou het vroeger ook gemaakt hebben. Maar tegenwoordig Is die opmerking best pijnlijk. Want de wens voor kinderen groeit steeds meer.

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:28 schreef Lingue het volgende:

[..]

Dit vind ik wel zo herkenbaar... En kwetsend tegelijk. Alsof mijn dochter er nooit is geweest... Maar niemand begint er ooit over.

Lingue allereerst vind ik het voor jou en andere mensen in dit topic verschrikkelijk dat zij het verliezen van een kindje mee hebben moeten maken.

In mijn familie zit een stel wat tegelijkertijd met mij zwanger was, toen ik van Boaz zwanger was. En ik ging verder .. Bij hun overleed het kindje rond de 18 weken in de buik. Ik kan zo even niet de ziekte benoemen waaraan het kindje leed. Maar ik weet wel, dat als het überhaupt geboren zou worden, het waarschijnlijk niet levensvatbaar was en zwaar gehandicapt zou zijn. Erg confronterend voor hen maar ook voor mij.

Ik durfde en kon het in het begin niet om bij hun in de buurt te komen. Voelde me zo lullig en schuldig dat ik wel een gezond kindje had, en zij met lege handen stonden.

Afgelopen weekend sprak ik ze weer ergens. Hij vertelde dat zij momenteel even wat minder werkte. En, n.a.v. jullie gevoelens hier .. besloot ik gewoon om het gesprek aan te gaan en maar te zien of ze het op prijs stelden of niet. Dus ik vroeg hem of dat kwam door wat er allemaal gebeurd was met het kindje. Dat was inderdaad zo. Daarnaast bleek dat ze onlangs weer een miskraam hadden gehad met 10 weken. We hebben er samen heel fijn over gepraat en ik heb ook gewoon eerlijk gezegd dat ik mij ontzettend lullig voelde, zoals hierboven al beschreven.

Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil niet zeggen dat jullie kindjes vergeten zijn.

Wat ik wil zeggen met deze post weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel voor mijzelf, en dat heb ik ook tegen het stel in kwestie gezegd, dat zij regelmatig in mijn gedachten zijn. En dat ik ze heel veel (gezonde) kindjes gun. Net als bij jullie. En dat ik hoop dat dat moment ooit een keer aan mag breken.

Het is ook een lastig onderwerp... ik heb liever dat ik eens moet zeggen dat ik het er niet over wil hebben, dan dat er niet over gesproken wordt, maar vind dat andersom ook heel lastig.
Afgelopen kerst was mijn zwager de enige die er even over begon, en hoewel ik het daarop volgende gesprek best een beetje ongemakkelijk vond, vond ik het heel fijn dat hij er aan dacht en over durfde te beginnen. Het voelde, eh... ik kan niet echt op een passend woord komen, maar 'erkend' lijkt een beetje op wat ik bedoel.
Knuffels voor iedereen hier .

quote:

Op donderdag 7 januari 2016 10:37 schreef Twinkle20 het volgende:
Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil nie

Ik denk dat er over beginnen (te praten) beter is dan helemaal niets zeggen. Dat laatste doet vrijwel iedereen al, en dat geeft zo'n vergeten gevoel.

@Dyre

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een mooi gedichtje Lingue. Ik vind het goed passen. Sterkte

'Fijn' dat mijn gevoel herkenbaar is bij de anderen. Ik heb ook liever dat mensen vragen aan mij hoe het gaat, in plaats van niets zeggen. Als ik even niets wil zeggen, dan zeg ik dat gewoon.

Gelukkig krijg ik voor mijn gevoel professionele hulp, zodat ik uit dat gat kan krabbelen. Maar ik weet niet of ik ga redden om nu al een baby'tje te gaan bekijken. Ik denk dat ik dat mezelf even niet ga aandoen en dat de anderen uit de groep maar gewoon moeten gaan.

Gisteren heb ik nog foto's van mijn operatie gezien. Toch wel even geschrokken van de grootte van het stolsel in mijn buik (een grote appel) . Geen wonder dat ik gelijk geopereerd moest worden...

Knuffels voor iedereen hier

quote:

Op woensdag 6 januari 2016 22:26 schreef Fuchsia_roze het volgende:

Theeleuter, je klinkt heel nuchter. Ik heb 10 dagen op mijn miskraam gewacht en was er toen ook echt wel klaar mee. Ik voelde mij onwijs aan huis gebonden.
Sterkte

Dank je. Ik ben ook een nuchter persoon. Betekent niet dat het geen verdriet doet, maar ik zie ook wat ik wel heb. Dat maakt het minder verdrietig.

Ik denk trouwens dat velen wel geinteresseerd zijn in hoe het met jullie gaat, maar dat men ook bang is onnodig verdriet op te rakelen. Dat is in ieder geval mijn drempel. Hoe gaat het, vind ik een goede vraag. Laat open aan diegene wat die op dat moment kwijt wil.

quote:

Op donderdag 7 januari 2016 10:37 schreef Twinkle20 het volgende:

[..]

Lingue allereerst vind ik het voor jou en andere mensen in dit topic verschrikkelijk dat zij het verliezen van een kindje mee hebben moeten maken.

In mijn familie zit een stel wat tegelijkertijd met mij zwanger was, toen ik van Boaz zwanger was. En ik ging verder .. Bij hun overleed het kindje rond de 18 weken in de buik. Ik kan zo even niet de ziekte benoemen waaraan het kindje leed. Maar ik weet wel, dat als het überhaupt geboren zou worden, het waarschijnlijk niet levensvatbaar was en zwaar gehandicapt zou zijn. Erg confronterend voor hen maar ook voor mij.

Ik durfde en kon het in het begin niet om bij hun in de buurt te komen. Voelde me zo lullig en schuldig dat ik wel een gezond kindje had, en zij met lege handen stonden.

Afgelopen weekend sprak ik ze weer ergens. Hij vertelde dat zij momenteel even wat minder werkte. En, n.a.v. jullie gevoelens hier .. besloot ik gewoon om het gesprek aan te gaan en maar te zien of ze het op prijs stelden of niet. Dus ik vroeg hem of dat kwam door wat er allemaal gebeurd was met het kindje. Dat was inderdaad zo. Daarnaast bleek dat ze onlangs weer een miskraam hadden gehad met 10 weken. We hebben er samen heel fijn over gepraat en ik heb ook gewoon eerlijk gezegd dat ik mij ontzettend lullig voelde, zoals hierboven al beschreven.

Maar het is echt, echt heel moeilijk (vind ik) om in te schatten of iemand erover wil praten. En als dat niet zo is, dan wil je diegene ook niet voor zijn neus stoten door er zelf maar over te beginnen. Dus daarom doe je dat dan maar niet (denk ik). Maar dat wil niet zeggen dat jullie kindjes vergeten zijn.

Wat ik wil zeggen met deze post weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik weet wel voor mijzelf, en dat heb ik ook tegen het stel in kwestie gezegd, dat zij regelmatig in mijn gedachten zijn. En dat ik ze heel veel (gezonde) kindjes gun. Net als bij jullie. En dat ik hoop dat dat moment ooit een keer aan mag breken.

Dat besef ik mij gelukkig ook wel goed dat het geen makkelijk onderwerp is om aan te snijden, maar tegelijk doet het ook wel pijn.
En ik denk als ik niet zou weten hoe het voelt ik ook echt lood in mijn schoenen zou hebben. Ook omdat je gewoon echt niet weet hoe het voelt.

Maar daarentegen zijn kaartjes met een 'ik denk aan je' een klein gebaar maar met veel betekenis en kun je eigenlijk nooit kwaad mee doen.

Ik merk dat ik het soms wel gewoon benoem in gesprekken. Zowel bij bekende als minder bekende mensen. Dan kunnen ze ook dingen in perspectief plaatsen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nou ja, Lang verhaal, en maar deels relevant hier, maar wat ik wil zeggen: een kaartje, een knuffel of een kort praatje, hoe moeilijk misschien ook, kan echt veel betekenen voor een ander.
En voor wat het waard is, ik denk veel aan jullie kinderen. Want ze zijn er geweest, en zullen er altijd zijn.