Ik had mij twee jaar geleden laten testen op ADD door een psychiater in de instantie waarbij ik destijds werd behandeld tegen borderline. Ik moest één van mijn ouders meenemen. Er waren wel wat kenmerken, maar ze was er niet van overtuigd en begon - zoals ik wel vaker heb meegemaakt - te vermoeden dat ik licht autistisch ben. Daarvoor was ik trouwens eerder officieel getest via een uitgebreid psychologisch onderzoek en de uitslag daarvan was negatief: ik ben voldoende in staat om menselijke interactie te begrijpen en mijn empathisch vermogen is verder ook in orde. Anyway, ik had volgens de psychiater geen ADD of PDD-NOS. Maar ze erkende wel dat er 'iets' is en dat blijkt ook uit het eerder genoemde onderzoek. Er kwam uit dat er een groot verschil zit tussen mijn verbale en performale IQ. Vooral op gebieden als verwerkingssnelheid en concentratie bleek ik veel minder te scoren. Conclusie: ik moet een beroep kiezen waarbij ik niet overprikkeld kan raken en daarmee werd de kous afgedaan.
OK. Je kan beter geen dan wel AD(H)D hebben, toch? Maar ik loop nog steeds goed met mezelf vast. Vooral in praktisch opzicht. Ik sta elke dag op met het voornemen dit en dat te doen. En elke dag ben ik vervolgens zwaar in mezelf teleurgesteld. Op een goede dag ben ik naar de sportschool gegaan en heb ik mijn huis opgeruimd. Ik woon klein, ik weet precies waar alles hoort, dus zodoende lukt het mij aardig om mijn huis redelijk netjes te houden. Maar "ff snel de boel aan kant maken" gaat niet. Ik heb er echt de tijd voor nodig en het kost me veel energie. Vooral afwassen is iets waar ik tegenop zie en dat komt vooral omdat mijn keukenblad zo klein is en het helemaal volstaat met spullen waardoor ik het overzicht snel verlies, ook al is het eigenlijk duidelijk dat alles het afwaswater in geflikkerd moet worden behalve het koffiezetapparaat, de waterkoker, de fles arachide-olie (pinda-olie), azijn.
Vooral plannen/organiseren, overzicht houden, discipline, struktuur en aandacht erbij houden zijn dingen waar ik slecht in ben in dusdanige mate dat ik mijn opleiding niet gehaald heb, maar waar ik nu in het dagelijks leven ook erg in word beperkt. Ik heb weinig zelfvertrouwen in mijn presteren. Ik weet dat ik best wat in mijn mars heb, maar tot nu toe draait het altijd op mislukking uit. Ik ben bijvoorbeeld erg onzeker omdat ik het idee heb dat ik alles tien keer zo langzaam doe als normale mensen. Ik heb continu het idee dat ik een slome duikelaar ben die een schop onder zijn reet nodig heeft.
Op de website
www.levente.nl lees ik de volgende tekst:
ADD in het kort
Iemand met ADD heeft dagelijks last van concentratieproblemen. Hij of zij moet constant compenseren voor een wat tragere informatieverwerking (veel gedachten), het vertraagd verwerken van emoties, problemen om tot activiteit te komen, motivatieproblemen en bijvoorbeeld moeilijkheden met planning.
Als gevolg komen de dromen, ambities en talenten van mensen met ADD minder snel tot uiting. Op school of op het werk kom je minder snel tot je recht. Dat is vooral erg frusterend voor de ADDer zelf, daar het aan intelligentie en creativiteit geheel niet ontbreekt. Het voelt als een constant gevecht met jezelf. Vaker dan je lief is klinkt het verwijt "je kunt het wel, maar je wilt niet". Vooral wanneer men nog onbekend is met ADD en als blijkt dat het concentreren bij leuke en interessante dingen, net als bij iedereen, een stuk eenvoudiger is.
Onbewust en ten koste van grote hoeveelheden energie, leer je de concentratieproblemen steeds beter te verbergen, hierdoor valt iemand met ADD niet snel op. Bovendien is er geen sprake van hyperactiviteit of impulsiviteit. Kinderen met ADD zijn niet "lastig", slechts "onoplettend" en meestal bijzonder chaotisch.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof je alleen maar last hebt van wat disciplineproblemen: je bent vergeetachtig, komt vaak te laat, het lukt maar niet om aan de saaie klusjes te beginnen en je stelt veel dingen uit naar morgen. Deze problemen hebben een neurobiologische oorzaak. ADD is geen gebrek aan wilskracht, discipline of doorzettingsvermogen.
Om staande te blijven en om burnout of depressie te voorkomen, leven de meeste mensen met ADD, noodgedwongen, een wat teruggetrokken, eenzaam te noemen bestaan. Dit terwijl zij door hun enthousiasme, vindingrijkheid, talent en (sociaal) inlevingsvermogen veel te bieden hebben. Toch blijkt het moeilijk voor hen om vriendschappen te vinden, of een partner die hen begrijpt. Iemand met ADD heeft veel tijd voor zichzelf nodig. Het gevoel dat je een beetje "anders" bent dan anderen blijft bij de meesten onder ons bestaan.Ik herken me hier heel erg in. In alles. Vooral dat trage informatieverwerking en dat moeilijk op gang komen.
Ik heb al vaker gehoord en gelezen dat bij meerdere mensen AD(H)D niet herkend wordt door psychologen en wordt aangezien als iets anders. Ik vermoed dat de psychiater die mij een paar jaar geleden op AD(H)D testte en concludeerde dat ik dat niet heb ADHD en ADD ziet als hetzelfde, terwijl ik nu lees dat er duidelijke verschillen zitten tussen die twee.
Ik denk dat AD(H)D net als bijvoorbeeld het autismespectrum heel breed is en zich bij mensen die het hebben op heel diverse manieren kan manifesteren.
Sorry voor deze enorme lap tekst die waarschijnlijk heel onoverzichtelijk is. Ik zit er nu een hele poos aan te typen op mijn smartphone. Maar ik moet het gewoon ff van me afschrijven.
Ik ben het zo ontzettend zat om elke keer teleurgesteld in mezelf te zijn. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen, ik wil bijvoorbeeld mijn eigen CD met mijn eigen muziek maken. Ik heb genoeg uitgewerkte ideeen in mijn hoofd. Wanneer ik gewoon ter ontspanning op mijn stagepiano pingel, komen er genoeg melodieën of geluidseffecten waar ik iets mee kan en in mijn hoofd kan ik het uitwerken. Maar het daadwerkelijk gaan maken met de DAW (muzieksoftware) lukt niet. Elke keer hoor ik hetzelfde van mensen "je moet niet zo perfectionistisch zijn", "je moet niet zo groot denken", "je moet liever voor jezelf zijn", "je moet niet denken maar doen", "je moet schema's gaan maken", etc. Dat van die schema's... het gaat gewoon niet. Ik ben echt niet debiel of passief-agressief en ik snap echt dat het bij veel mensen helpt en dat ik ook zoiets zou moeten doen. Maar het gaat niet. Als ik ergens geen zin in heb of niet in de juiste stemming ben - en dan bedoel ik niet alleen dat ik bijvoorbeeld somber ben - lukt het mezelf niet om me te dwingen het toch te doen. Terwijl ik echt wel snap dat het moet gebeuren, ik heel goed besef wat de consequenties kunnen zijn als ik het niet doe.
Anyway... ik ga s contact opnemen met die persoon van
www.levente.nl. Of ik nou wel of geen ADD heb, misschien weet zij iemand die me kan helpen bij de problemen waar ik tegenaan loop. Zodat ik niet voor de zoveelste keer bij een psych loop die gaat lopen wroeten in mijn emoties en dat het dan komt omdat ik emeutieuneel verwaarloosd ben door mijn ouders. Ik wil niet in de slachtofferrol gaan zitten en het gooien op psychische problemen. Ik wil echt verder.