R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Nee, of althans, ik ben nooit aldus gediagnosticeerd.quote:Op zondag 29 november 2015 01:23 schreef Tomansss het volgende:
TS niet om je te beledigen ofzo maar heb jij een vorm van autisme? Is een serieuze vraag.
Deze kan ik niet helemaal volgen... ik heb een psychische stoornis omdat ik sociaal niet mee kom? Voel mijzelf niet echt gek o.i.d. en functioneer naar tevredenheid van anderen in een professionele omgeving. Alleen niet in sociale omgevingen. Heb de site eens doorgelezen en dit "voelt" wel heel rigoureus aan: heb niet het idee dat drie maanden in een inrichting zitten in verhouding staat tot mijn probleem... dat associeer ik met mensen met echte, klinische psychische of psychiatrische problematiek. Maar desalniettemin, dank voor het meedenken.quote:Op zondag 29 november 2015 09:06 schreef Pulzzar het volgende:
Ja. Je 'moet' in therapie. Het volgende zou een optie voor jou kunnen zijn, omdat jouw probleem mogelijk wijst op een persoonlijkheidsstoornis:
Ben best content met mijzelf als persoon, denk ik. Maar voor anderen is die persoonlijkheid kennelijk niet voldoende, leuk of interessant genoeg. Wat moet ik dan doen? Hoe wordt ik wel goed genoeg in het mens zijn? Voor veel mensen is dat zo natuurlijk, dat uitleggen wat je onbewust allemaal doet zich alleen laat samenvatten in dat soort "wees jezelf"-clichés. Of kun jij dat wel?quote:
[....]moet van jezelf houden voordat andere mensen van je kunnen houden. En ja, dit betekent risico's nemen, uit je comfort zone. Niet altijd leuk, maar je zult er achteraf geen spijt van krijgen. Met 29 is er nog geen man over boord.
Ben ook niet bang voor die gemaakt FB-blijheid hoor. Dat is een soort highlight-reel in het midden van een hoop middelmatigheid. Jaloersmakend alleen, dat héél veel mensen wel degelijk van die hoogtepunten hebben in hun leven... en ik dat eigenlijk niet ken, behoudens wat professionele/educatieve successen. Daar kan ik niet eens meer van genieten, omdat ik weet dat ik faal op de meest basale, menselijke "successtory's" als vriendschappen en relaties... waar het uiteindelijk om gaat. Die nieuwe promotie betekent niets als je aan het einde van de dag alleen in je huis zit, met niemand om te delen en te praten.quote:
En waarom is dat niet normaal? Omdat de meerderheid wel relaties heeft gehad (en daarmee overigens 9 van de 10 keer faalt)? Of denk je dat zij echt steeds weer dachten de ware te zijn tegengekomen allemaal? Als je jezelf zo lastig blootgeeft voor anderen, wat denk je dan dat zo'n relatie voor gaat stellen met iemand waar je toch niet serieus verder mee wilt?
Wat is een normaal sociaal privéleven? Dat wat je op facebook ziet van iedereen? Dat is echt geen doorsnee van hun leven. Waarom denk je dat ze het erop zetten?
Heb het ook niet over die tienerrelaties, maar meer van mensen tussen de 18 en 25. Dat zijn voor mij geen "kalverliefdes" meer; dat is de tijd waarin je nog redelijk safe kunt ontdekken wat er bij jou past, en welke tijd je kunt "verprutsen" met fouten maken en leren hoe deze dingen ongeveer werken. Natuurlijk is dat geen garantie dat het op latere leeftijd niet alsnog fout zou kunnen gaan, of dat zo'n leerproces universeel toepasbaar is, maar goed dan heb je in ieder geval relatie-ervaring... Ben zelf nu heel tof aan het appen met een leuke meid en we gaan elkaar binnenkort eens zien. Kijken wat het wordt, maar weet vrij zeker dat ik het gewoon ga afkappen. Heb geen idee hoe iets serieus te handelen is, en dat beangstigt mij vooralsnog meer dan alleen blijven.quote:
Kalverliefde ervaring moet je echt niet zo ophemelen, echt, stop daarmee. Als je weet hoe dat soort relaties gaan heb je inhoudelijk meer aan de omgang met familie of normale vriendschappen. Waarom zou je het verkloten? Wat kun je verkeerd doen?
Inventariseren wat het probleem/de problemen zijn en dan een plan van aanpak bedenken is een aardig begin..quote:
"Jezelf verbeteren" is dat zo'n veel gehoord credo. Maar hoe begin je daar in hemelsnaam mee?
Beginnen met wat kleine stapjes in de vorm van haalbare doelen om je zelfvertrouwen op te bouwen. In dit geval lijkt het aan de hand van bovenstaande op vrienden en stappen aan te komen.quote:Hoe wordt je normaal en goed genoeg om mee te kunnen draaien in voor veel mensen alledaagse dingen: die leuke avond stappen met vrienden, die goede herinneringen aan een gezellige vakantie, het vinden van die leuke partner en misschien met hem/haar het opvoeden van een paar kids...
Hoe zit het met vrienden en mogelijkheden tot stappen? Heb je hobby's waar je met gelijkgestemden in contact zou kunnen komen?
Klinkt wel heel zwart/wit deze. Wat is je idylle en waarom kun je daar niet gewoon voor gaan?quote:Ik "durf" mij bijvoorbeeld niet voor te stellen hoe het is om in een relatie te zitten. Ben 29, nog nooit een vriendin gehad en dat is op zich niet zo problematisch. Maar denk dat ik zo heel langzamerhand moet gaan kiezen tussen die idylle opgeven, of er eens voor proberen te gaan.
Zat mensen die op die leeftijd nog niet gesettled zijn en echt niet iedereen wil ook aan de kinders. Neemt niet weg dat het niet fijn is dat het in je omgeving je zo opvalt en je voor jouw gevoel nog niet zo ontwikkelt..quote:Lastig daarbij is dat ik van ca. mijn 15e tot nu (15 jaar waarin de gezonde populatie met dit soort dingen experimenteert, ontdekt, leert en groeit) werkelijk niets op intermenselijk vlak heb gedaan of beleefd. Geen lief, geen leed gedeeld, geen echte band met niemand, terwijl je ziet dat alles en iedereen van jouw leeftijd zich settelt, trouwt en/of kinderen krijgt. Niet dat ik dat iemand misgun overigens! Maar ietwat steken doet het.
Kun je niet een keer iets ondernemen met die meiden? Wat onderneem je met je collega?quote:Heb wel contact met wat meiden (internet veelal) en probeer leuke dingen te doen met een collega, maar het vooruitzicht dat je ooit iets moet doen, een move moet maken dat boezemt mij angst in. Het is echter niet die meer dan waarschijnlijke afwijzing die ik vrees, maar meer... stel nu dat er wel iemand is die je leuk vindt... en dan?
Afgewezen worden hoort er nu eenmaal een beetje bij, dus dat is gewoon een wezenlijk risico. Vindt je het erger om misschien afgewezen te worden dan zeker te weten of het iets had kunnen worden? Dat je niet in onzekerheid blijft dromen en zij misschien wel aan een ander blijft hangen, omdat ze net als jij geen move durfde te zetten enzo.. Kun je van de ander meer verwachten dan van jezelf en is het niet iets wat je voor een geliefde over zou moeten hebben misschien?
Het is goed dat je je grenzen bewaakt, maar laat het niet je drempel verhogen om ongelukkig in je "comfort zone" te blijven. Probeer het ook positief in te zien dat het dus wel de goede kant op kan gaan met een leuke meid.quote:Tijdje terug gedate met een aardige en intelligente meid, en dat ging de goede kant op, totdat ik het heb afgekapt omdat ik die vervolgstap helemaal niet kan handelen nu.
Als je niet weet of je iets serieus wil, dan kun je daar maar beter eerlijk over zijn. Niet iedere meid wil ook meteen serieus aan de bak, dus misschien kun je het beter eerst eens peilen voor je het afkapt. Dat kan natuurlijk ook handig zijn om te kijken hoe je date tegen andere dingen aankijkt. Je kan dus ook gewoon eens vragen naar hoe zij verder contact, relatie of whatever voor zich zou zien. Of iets algemener, hoe ziet haar ideale relatie eruit? Concreter kan ook: Ben jij iemand die dagelijks wil bellen of vul maar in..?quote:Heb er geen ervaring mee, geen voorbereiding en geen plan klaar om te kijken hoe je iets serieus kunt onderhouden. En daarnaast weet ik niet of ik wel direct naar serieus wil gaan. Ben 29, maar met de ervaring van een 14-jarige. Het lijkt mij best aardig om eens wat te kunnen proberen, zonder daarbij de (onwaarschijnlijke) gevoelens van een ander te schaden.
Als jij eerlijk bent over je intenties, dan geef je haar de keuze om daar al dan niet in mee te gaan..
Waarom zou het niet reëel zijn om te mogen verlangen naar dat soort dingen? Het enige wat het niet reëel zou maken is dat je het wel wil, maar er geen fuck voor zou willen doen.quote:Dat maakt dat ik mij leeg voel. Niet neerslachtig ofzo (ben niet depressief), maar gewoon emotioneel leeg. Het hebben van een gevoelswereld is mij (bijna) vreemd en weet daarom niet zo goed welk pad ik moet inslaan. Is het reëel om na bijna 30 jaar te denken dat je mag verlangen naar de dingen die je bijna iedereen ziet doen? Dát, of ik kap er mee... weet het echt niet meer...
Tsja, wat is normaal? Beetje gelijkgestemden zoeken/vinden en daar mee communiceren en wat nader tot elkaar groeien enzo. Dat gaat wat makkelijker als je zelf wat concreter weet wat je wel en niet wil. Een relatie willen is wellicht wat vaag en een iets te ver weg zijnd doel, maar dat kan wel dichterbij komen als je wat concreter weet wat voor invulling je daar aan zou willen geven en wat voor type vrouw daar bij zou passen.quote:Kortom... hoe doen jullie als "normale" mensen dat? Hoe werkt dat, dat "normaal" zijn?
Als je op de R&P index naar beneden scrollt zie je een meetingtopic voor 25+. Misschien een idee om daar eens aan te haken bij een activiteit om nieuwe mensen te ontmoeten en een beetje te oefenen?
Een band met mensen opbouwen doe je door eerlijk te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Als jij tegen dit meisje eerlijk had gezegd dat jij het wilde afkappen omdat je de stap niet durfde te zetten, of omdat je niet wist hoe dat moest dan toon je een deel van jezelf waarbij een ander dat ook makkelijker durft te doen. Zo krijgen mensen relaties en vriendschappen voor het leven.quote:
Tijdje terug gedate met een aardige en intelligente meid, en dat ging de goede kant op, totdat ik het heb afgekapt omdat ik die vervolgstap helemaal niet kan handelen nu. Heb er geen ervaring mee, geen voorbereiding en geen plan klaar om te kijken hoe je iets serieus kunt onderhouden. En daarnaast weet ik niet of ik wel direct naar serieus wil gaan. Ben 29, maar met de ervaring van een 14-jarige. Het lijkt mij best aardig om eens wat te kunnen proberen, zonder daarbij de (onwaarschijnlijke) gevoelens van een ander te schaden.
En tuurlijk je kan een keer keihard op je bek gaan. Of een paar keer
Maar zodra iemand je wel het luisterend oor biedt (en niet vreemde op een forum) heb je al een enorm stuk van de band opgebouwd. Vragen om hulp en toegeven dat je zwaktes hebt zijn key in het maken van vertrouwensbanden en het creëren van liefde. Ik zou daar eens voorzichtig mee beginnen maybe
Je bedoelt ieder ander, die wel voldoen aan de ideaal eisen van de vrouwen. Ik snap je helemaal en voor mij voelt het precies zo, alleen zit het bij nog een stapje hoger, wat contact zoeken tegenwoordig voor mij nog onmogelijker maakt.quote:
Kortom... hoe doen jullie als "normale" mensen dat? Hoe werkt dat, dat "normaal" zijn?
Het is jammer, dat het leven zo eenzijdig in elkaar zit. Anderen hier kunnen niet beseffen, wat het is om ondanks wat je doet, dat je na al die jaren nog steeds alleen bent, geen dates, geen relatie en geen nieuwe ervaringen hebt kunnen doen. Het word altijd maar afgeschoven, dat het niet erg is, omdat ze iemand anders kennen, die ook in dit soort situatie zit. Makkelijk praten als je zelf nog nooit in zo'n situatie gezeten hebt.
Ik hoop voor je, dat je wat meer geluk hebt in het leven en ik kan niks anders zeggen dat ik je volledig begrijp. Laat het voor jouw in ieder geval niet zo ver komen, dat je in een situatie terecht komt, waar je met geen enkele leuke vrouw meer, contact durft te maken. Zo'n situatie is tergend en hopeloos.
Vrienden eigenlijk niet, nooit gehad ook. Eerder (toen ik een jaar of 16/17) was ging ik wel eens met wat klasgenoten stappen, maar heb hen nooit als vrienden beschouwd. Dat concept is mij eigenlijk vreemd. Nu vanuit de vereniging wel een paar gasten met wie ik twee, drie keer per jaar gezellig een biertje doe of naar een fuifje ga. Maar ook dat wordt minder.quote:
Beginnen met wat kleine stapjes in de vorm van haalbare doelen om je zelfvertrouwen op te bouwen. In dit geval lijkt het aan de hand van bovenstaande op vrienden en stappen aan te komen.
Hoe zit het met vrienden en mogelijkheden tot stappen? Heb je hobby's waar je met gelijkgestemden in contact zou kunnen komen?
o, dat doe ik ook wel hoor! Best een paar leuke dates gehad het afgelopen jaar, maar meer dan "gezellig" wordt het niet. Just not that kind of guy, denk ik dan. En ik twijfel zo erg of ik überhaupt wel in staat ben om iets te voelen voor een ander (anders dan: "Hé, leuke meid!"). Collega is er zo eentje (leuk!), maar way out of my league ("How way? Way way!"quote:
Kun je niet een keer iets ondernemen met die meiden? Wat onderneem je met je collega?
Afgewezen worden hoort er nu eenmaal een beetje bij, dus dat is gewoon een wezenlijk risico. Vindt je het erger om misschien afgewezen te worden dan zeker te weten of het iets had kunnen worden? Dat je niet in onzekerheid blijft dromen en zij misschien wel aan een ander blijft hangen, omdat ze net als jij geen move durfde te zetten enzo.. Kun je van de ander meer verwachten dan van jezelf en is het niet iets wat je voor een geliefde over zou moeten hebben misschien?
) dus dat lijkt mij ook geen verstandig plan. En ga ook zeker niet over haar zitten obsessen what could have been. Dat is weinig productief: dus om die knop en verder.Deze post heeft een paar dagen in mijn hoofd rondgespookt, en raakt iets waarvan ik denk dat ik het misschien eens moet onderzoeken. Is in ieder geval een inzicht dat ik nog niet eerder heb gelezen. Maar dat luisterend oor moet je inderdaad wel geboden worden. Je gaat niet mensen met jouw crap opzadelen, dat vind ik niet echt getuigen van verantwoordelijk, volwassen gedrag. Dank je.quote:
Maar zodra iemand je wel het luisterend oor biedt (en niet vreemde op een forum) heb je al een enorm stuk van de band opgebouwd. Vragen om hulp en toegeven dat je zwaktes hebt zijn key in het maken van vertrouwensbanden en het creëren van liefde. Ik zou daar eens voorzichtig mee beginnen maybe
Dat is waar, maar hierover heb ik al eerder tegen je gezegd dat dat niet de schuld is van vrouwen, of hun kennelijk absurd hoge standaarden. Een héél groot gedeelte van de volwassen bevolking zit wel in een (al dan niet) gelukkige relatie. Wij niet. Wij wijken af van wat normaal is, normaal geacht wordt en van wat normaal gewenst wordt. Je kunt moeilijk de mensen die wel behoren tot de massa beschuldigen van het zich niet aanpassen aan de 1%. Kun je dat nou please-please-please accepteren, als het afkomstig is van een mede-fuckup? Is er ergens een straaltje licht in je denken, een kiertje in je gedachtenconstruct dat zou willen verkennen of dat wat ik zeg zou kúnnen kloppen? Geloof mij, je wordt er rustiger en meer productief van. Laat de emotie het nou niet winnen van de ratio.quote:
Het is jammer, dat het leven zo eenzijdig in elkaar zit. Anderen hier kunnen niet beseffen, wat het is om ondanks wat je doet, dat je na al die jaren nog steeds alleen bent, geen dates, geen relatie en geen nieuwe ervaringen hebt kunnen doen. Het word altijd maar afgeschoven, dat het niet erg is, omdat ze iemand anders kennen, die ook in dit soort situatie zit. Makkelijk praten als je zelf nog nooit in zo'n situatie gezeten hebt.
Ik denk daar niet zo over na en leg er ook niet zoveel waarde op. Het moet ook gewoon gebeuren vanzelf en soms is het ook het lot?
Gewoon blij zijn dat je leeft, met jezelf dat je een leuk mens bent en niet heel druk maken over dingen.. die er niet zijn maar het kan nog wel komen (zoals een vriendin):)
Wat je mist is kut, maar om daar steeds aan vast te houden en over na te denken is ook zo kut. En als je denkt dat een relatie je perse compleet moet maken dat hoeft niet.
En je moet helemaal niet denken hoe ''normale mensen het doen''.
Alle mensen doen maar wat, soms werkt het soms niet.
Gewoon blij zijn dat je leeft, met jezelf dat je een leuk mens bent en niet heel druk maken over dingen.. die er niet zijn maar het kan nog wel komen (zoals een vriendin):)
Wat je mist is kut, maar om daar steeds aan vast te houden en over na te denken is ook zo kut. En als je denkt dat een relatie je perse compleet moet maken dat hoeft niet.
En je moet helemaal niet denken hoe ''normale mensen het doen''.
Alle mensen doen maar wat, soms werkt het soms niet
.
'' I am under no obligation to make sense to you.''
Ja, maar daar kom je alleen achter door het te doen. En als je het verkloot, wat dan? Ik heb wel relaties gehad, was soms leuk, soms niet, en ik weet nog steeds niet of ik er geschikt voor ben en ik verkloot dates enz. nog steeds. Lekker boeiend. Je sluit jezelf nu af van de mogelijkheid ervaring op te doen omdat je nog geen ervaring hebt, dat is best tegenstrijdig.quote:
[..]
Ik ben niet zo onzeker over het feit dát ik nog geen relatie heb gehad... maar wel dat ik geen idee heb of ik er geschikt voor ben, weet hoe ik dat in de steigers moet zetten en welke dingen done of juist not-done zijn. Veel mensen pakken dat soort ervaring in hun eind-tienerjaren/begin-twintigerjaren... dat mis ik dus. Stel nu dat het een keer "raak" is... dan is de kans extreem groot dat ik het verkloot, gewoon omdat ik de valkuilen niet ken uit ervaring. Anderszijds omdat ik geen idee heb wat er te koop is, naar wat voor type mens ik zoek, wie bij mij past en eventueel mij zou kunnen zien zitten... 0 ervaring daarmee, dus geen idee waarvoor ik in de markt ben, en hoe ik zelf in de markt lig (niet al te denderend, na 29 jaar is dat wel met redelijke zekerheid te concluderen)
Herkenbaar. Volgens mij denk je dat je vreemder bent dan je daadwerkelijk bent. Ik kan ook prima met mensen werken, ook veel ontmoetingen op vrijwilligerswerk, maar daarbuiten weinig. Ik heb het moeten leren om mensen zelf te vragen of ze iets willen doen. Ook in vriendschappen moet iemand de eerste stap zetten. Tot mijn verrassing zeggen mensen behoorlijk vaak ja. Maar heel hechte vriendschappen komen daar dan nog steeds niet echt uit. Ik denk dat ik zo gewoon niet in elkaar zit en dat ik vrienden aantrek die dat ook niet zo hebben. Ik zei pas tegen een goede vriendin dat ik me lullig voelde omdat ik al weken niks had laten horen, daarop reageerde ze met dat ze dat juist wel ok vond, af en toe even niets. Maar ja, als we het dus allebei ok vinden, dan is er niks aan de hand, of andere mensen het nou raar vinden of niet.quote:Nee, dat denk ik niet. Of de kans niet gegund. Maar ik kom ook heel weinig mensen tegen buiten mijn werk en familie. Heb wel veel vrijwilligerswerk gedaan, lig op werk ook goed in de groep... maar die laatste stap, echt privé met elkaar optrekken. Volgens mij ben ik daar niet goed genoeg voor ofzo? Geen idee, maar dat loopt niet lekker. Mensen vertrouwen mij vaak wel snel. Geen idee waarom, maar ben altijd op de hoogte van bedrijfsroddels, persoonlijke problemen etc. Dat lijkt echter niet de andere kant op te hoeven werken. Sorry als het wat onnavolgbaar klinkt... maar zo ervaar ik het.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Soms moet je dat wel afdwingen, en zodra mensen niet naar je luisteren zijn ze het niet waard toch? En dan misschien nadat je vier keer hebt geprobeerd wat van jezelf bloot te geven heb je wel iemand die er serieus op in gaat. En dat is een enorme winst.quote:
Deze post heeft een paar dagen in mijn hoofd rondgespookt, en raakt iets waarvan ik denk dat ik het misschien eens moet onderzoeken. Is in ieder geval een inzicht dat ik nog niet eerder heb gelezen. Maar dat luisterend oor moet je inderdaad wel geboden worden. Je gaat niet mensen met jouw crap opzadelen, dat vind ik niet echt getuigen van verantwoordelijk, volwassen gedrag. Dank je.
Je gaat vaak op je bek, daarom hebben mensen meestal een handje vol goede vrienden, terwijl ze met zoveel mensen in aanraking komen. Maar die goede vrienden zijn het op je bek gaan meer dan waard. Geloof me maar
Ik durf te wedden dat je je op dit forum ook erg op je gemak voelt. En dat je ook alles durft te zeggen. En waarom? Omdat je eerlijk bent, en je zwaktes bespreekt. Geloof me hoor, iedereen heeft zwaktes, en niemand vind het echt leuk om erover te pratenquote:
Een band met mensen opbouwen doe je door eerlijk te zijn en je kwetsbaar op te stellen. Als jij tegen dit meisje eerlijk had gezegd dat jij het wilde afkappen omdat je de stap niet durfde te zetten, of omdat je niet wist hoe dat moest dan toon je een deel van jezelf waarbij een ander dat ook makkelijker durft te doen. Zo krijgen mensen relaties en vriendschappen voor het leven.
En tuurlijk je kan een keer keihard op je bek gaan. Of een paar keer
Maar zodra iemand je wel het luisterend oor biedt (en niet vreemde op een forum) heb je al een enorm stuk van de band opgebouwd. Vragen om hulp en toegeven dat je zwaktes hebt zijn key in het maken van vertrouwensbanden en het creëren van liefde. Ik zou daar eens voorzichtig mee beginnen maybe
Maar zodra jij begint volgen anderen. En dat is echt zo.
De openingspost is exact gelijk aan mijn situatie (met als enige verschil dat ik een vrouw ben). Dus ik kan je niet echt vertellen hoe ''gewone mensen' dat doen. Maar je posts komen wel over alsof je jezelf minderwaardig vindt. Alleen al de topictitel... "een beter mens worden" Uit het feit dat je geen sociaal netwerk hebt en geen relatie/ervaring hebt (opgedaan), concludeer je blijkbaar dat er iets mis je is/je een minder mens bent. Anders had je die dingen wel voor elkaar gekregen. Dat zou ik niet te snel zeggen.
Hooguit kun je de conclusie trekken dat je niet doorsnee bent. En dat je daar nog niet echt een weg in hebt gevonden.
Zelf beschouw ik mezelf zeker niet als minderwaardig en ook niet eens als minder sociaalvaardig.
Dat je geen aansluiting vindt, kan gebeuren. Net als 'geen relatie', ook dat kan gebeuren. Zonder dat je nou minder bent.
Als ik bij mezelf kijk, waarom de aansluiting vaak mist kom ik op dingen als:
- door opstartproblemen/studievertragingen/ziekte ben ik vaak een jaar of vijf ouder dan klasgenoten. Leeftijdsgenoten lopen vaak enorm voor qua 'leven hebben opgebouwd'. Gesettled, baan e.d. terwijl ik nog alle zeilen bij moet zetten voor mijn studie.
- serieuzer... ik ben niet zo speels qua fysiek omgaan met jongens. Niet van: "och, we zoenen gewoon als we elkaar pas een paar uurtjes kennen". Veel leeftijdsgenoten deden dit juist graag.
- beetje introvert misschien...
- ik heb er lang over gedaan om eraan te wennen dat mensen onderling over andere mensen praten, die er niet bij zijn. Vaak met een negatieve bijklank. Eerst reageerde ik daar heel fel en afwerend op, nu rustiger. Dus in dat soort dingen kun je groeien.
Hier laat ik het even bij. Mijn toetsenbord weigert nogal dienst namelijk. Schiet niet op.
[ Bericht 1% gewijzigd door pietkanarie op 04-12-2015 10:34:25 ]
Hooguit kun je de conclusie trekken dat je niet doorsnee bent. En dat je daar nog niet echt een weg in hebt gevonden.
Zelf beschouw ik mezelf zeker niet als minderwaardig en ook niet eens als minder sociaalvaardig.
Dat je geen aansluiting vindt, kan gebeuren. Net als 'geen relatie', ook dat kan gebeuren. Zonder dat je nou minder bent.
Als ik bij mezelf kijk, waarom de aansluiting vaak mist kom ik op dingen als:
- door opstartproblemen/studievertragingen/ziekte ben ik vaak een jaar of vijf ouder dan klasgenoten. Leeftijdsgenoten lopen vaak enorm voor qua 'leven hebben opgebouwd'. Gesettled, baan e.d. terwijl ik nog alle zeilen bij moet zetten voor mijn studie.
- serieuzer... ik ben niet zo speels qua fysiek omgaan met jongens. Niet van: "och, we zoenen gewoon als we elkaar pas een paar uurtjes kennen". Veel leeftijdsgenoten deden dit juist graag.
- beetje introvert misschien...
- ik heb er lang over gedaan om eraan te wennen dat mensen onderling over andere mensen praten, die er niet bij zijn. Vaak met een negatieve bijklank. Eerst reageerde ik daar heel fel en afwerend op, nu rustiger. Dus in dat soort dingen kun je groeien.
Hier laat ik het even bij. Mijn toetsenbord weigert nogal dienst namelijk. Schiet niet op.
[ Bericht 1% gewijzigd door pietkanarie op 04-12-2015 10:34:25 ]
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Volgens mij heeft mijn "ik" dat 15 jaar geleden al gedaan, niet mijn huidige "ik". Door toen geen enkele stap te zetten, geen enkel risico'tje te nemen heb ik geen ervaring op kunnen bouwen in de leeftijdsfase dat je het je nog kunt permitteren fouten te maken. Wellicht was een enkel bemoedigend woord toen al wel voldoende geweest.quote:
Je sluit jezelf nu af van de mogelijkheid ervaring op te doen omdat je nog geen ervaring hebt, dat is best tegenstrijdig.
Deze week een gezellige date gehad met een interessante dame... maar al zó veel verder dan ik... veel meer geleefd, gedurfd, geleerd, gedaan, ervaren en ondervonden...ik loop zo hopeloos achter bij leeftijdsgenoten dat ik al tijdens het gesprek dacht: "Zucht....dit is zo'n zinloze exercitie."
Besloten haar tijd niet verder te verdoen en heb haar bedankt voor de leuke avond.
Hechte vriendschappen? Tja... gewone vriendschappen zou ik het al voor doen hoorquote:
Herkenbaar. Volgens mij denk je dat je vreemder bent dan je daadwerkelijk bent. Ik kan ook prima met mensen werken, ook veel ontmoetingen op vrijwilligerswerk, maar daarbuiten weinig. Ik heb het moeten leren om mensen zelf te vragen of ze iets willen doen. Ook in vriendschappen moet iemand de eerste stap zetten. Tot mijn verrassing zeggen mensen behoorlijk vaak ja. Maar heel hechte vriendschappen komen daar dan nog steeds niet echt uit. Ik denk dat ik zo gewoon niet in elkaar zit en dat ik vrienden aantrek die dat ook niet zo hebben. Ik zei pas tegen een goede vriendin dat ik me lullig voelde omdat ik al weken niks had laten horen, daarop reageerde ze met dat ze dat juist wel ok vond, af en toe even niets. Maar ja, als we het dus allebei ok vinden, dan is er niks aan de hand, of andere mensen het nou raar vinden of niet.
Die eerste stap zetten vind ik moeilijk; wil mensen niet tot last zijn en ongewenst binnendringen in hun privéleven. Plus dat ik vaak wel degene ben die de sociaal-wenselijke vragen stelt aan bijv. collega's: "Hey, hoe was je weekend", of "Hey, hoe gaat het eigenlijk met je zieke vader?". Ben deze week, bij wijze van experiment, eens gestopt met steeds als eerste dat te doen. Het duurde precies een uur voordat de eerste zei "Goh, Sturmic, wat ben jij chagrijnig vandaag!". Vervolgens is er ook echt letterlijk niemand die nog maar enige interesse heeft. Dat bevestigt mijn beeld wel. Ik zet mijn experimentje voort, gewoon om te te kijken of inderdaad niemand die eerste stap zet.
Ik ga niets "afdwingen". Of je hoort wat ik zeg, of niet, maar ik ga mijzelf niet etaleren als een verdomd opdringerige reclame. Graag of niet (en het is altijd "niet"quote:
Soms moet je dat wel afdwingen, en zodra mensen niet naar je luisteren zijn ze het niet waard toch? En dan misschien nadat je vier keer hebt geprobeerd wat van jezelf bloot te geven heb je wel iemand die er serieus op in gaat. En dat is een enorme winst.
Je gaat vaak op je bek, daarom hebben mensen meestal een handje vol goede vrienden, terwijl ze met zoveel mensen in aanraking komen. Maar die goede vrienden zijn het op je bek gaan meer dan waard. Geloof me maar
). Heb welhaast een traantje weggepinkt om je laatste zin... want dat voelt zo frustrerend onbereikbaar.Zoals eerder gezegd: best tevreden met mijzelf als persoon. Maar wat voor mij goed genoeg is om "tevreden" mee te zijn, is dat voor de buitenwereld kennelijk niet. Was ik daar nl. wél goed genoeg voor geweest, dan had ik mogelijk een meer normaal sociaal leven kunnen leiden. Geloof niet dat toevallige omstandigheden er bijna 30 jaar lang voor gezorgd hebben dat ik die leuke vriendengroep of die fijne partner niet heb mogen ontmoeten. Ik ben de gemene deler in al die mislukte interacties, niet de buitenwereld. Dat maakt mij per definitie "niet doorsnee". En in sociaal opzicht ben ik dus (afgezet tegen een heel groot gedeelte van de rest van de mensheid) mislukt. Voelt kut, maar dat laat onverlet dat het de enige logische conclusie is.quote:
Maar je posts komen wel over alsof je jezelf minderwaardig vindt. Alleen al de topictitel... "een beter mens worden" Uit het feit dat je geen sociaal netwerk hebt en geen relatie/ervaring hebt (opgedaan), concludeer je blijkbaar dat er iets mis je is/je een minder mens bent. Anders had je die dingen wel voor elkaar gekregen. Dat zou ik niet te snel zeggen.
Hooguit kun je de conclusie trekken dat je niet doorsnee bent. En dat je daar nog niet echt een weg in hebt gevonden.
Waarom bepaal jij voor haar dat jij niet goed genoeg bent? Het verschil in ervaring hoeft echt niet te betekenen dat tussen jullie geen relatie mogelijk is. Het is nu eenmaal een gegeven dat meeste mensen van jouw leeftijd meer hebben ervaren. Die achterstand ga je waarschijnlijk nooit meer goed maken, maar je bent daarentegen wel jong genoeg om zelf ervaringen op te doen. Nu gooi je al bij voorbaat je eigen glazen in. Wat is daar de reden van?quote:
[..]
Volgens mij heeft mijn "ik" dat 15 jaar geleden al gedaan, niet mijn huidige "ik". Door toen geen enkele stap te zetten, geen enkel risico'tje te nemen heb ik geen ervaring op kunnen bouwen in de leeftijdsfase dat je het je nog kunt permitteren fouten te maken. Wellicht was een enkel bemoedigend woord toen al wel voldoende geweest.
Deze week een gezellige date gehad met een interessante dame... maar al zó veel verder dan ik... veel meer geleefd, gedurfd, geleerd, gedaan, ervaren en ondervonden...ik loop zo hopeloos achter bij leeftijdsgenoten dat ik al tijdens het gesprek dacht: "Zucht....dit is zo'n zinloze exercitie."
Besloten haar tijd niet verder te verdoen en heb haar bedankt voor de leuke avond.
Hoeveel moeite heb je daar zelf in gestoken de afgelopen 15 jaar?quote:
Zoals eerder gezegd: best tevreden met mijzelf als persoon. Maar wat voor mij goed genoeg is om "tevreden" mee te zijn, is dat voor de buitenwereld kennelijk niet. Was ik daar nl. wél goed genoeg voor geweest, dan had ik mogelijk een meer normaal sociaal leven kunnen leiden. Geloof niet dat toevallige omstandigheden er bijna 30 jaar lang voor gezorgd hebben dat ik die leuke vriendengroep of die fijne partner niet heb mogen ontmoeten. Ik ben de gemene deler in al die mislukte interacties, niet de buitenwereld. Dat maakt mij per definitie "niet doorsnee". En in sociaal opzicht ben ik dus (afgezet tegen een heel groot gedeelte van de rest van de mensheid) mislukt. Voelt kut, maar dat laat onverlet dat het de enige logische conclusie is.
Ik denk dat TS veel beter zou aarden in bijv. een wat zuidelijker land waar kliekjesvorming veel minder gefaciliteerd wordt en nieuwe sociale invloeden beter worden ontvangen. Want dat mag ook gezegd worden, in vergelijking met andere culturen zijn onze sociale omgangsnormen verschrikkelijk autistisch te noemen.
One man's trash, another man's treasure.
Zolang je nog onder de zeventig bent, zou ik me geen zorgen maken. Daarna gaat de tijd wel dringen. Fouten maken hoort bij het leven. Bij iedere fase ervan.quote:
[..]
Volgens mij heeft mijn "ik" dat 15 jaar geleden al gedaan, niet mijn huidige "ik". [quote]
Nee. Je doet alsof het één beslissing is geweest, maar de waarheid is dat je die beslissing nog steeds iedere dag neemt.
[quote]
in de leeftijdsfase dat je het je nog kunt permitteren fouten te maken.
Ten eerste kun je op allerlei punten ervaring hebben, jij hebt die vast weer op punten waar zij dat niet heeft. Ten tweede, so what? Heb ik een regel gemist dat je alleen relaties mag hebben met mensen met vergelijkbare ervaringen?quote:Deze week een gezellige date gehad met een interessante dame... maar al zó veel verder dan ik... veel meer geleefd, gedurfd, geleerd, gedaan, ervaren en ondervonden...ik loop zo hopeloos achter bij leeftijdsgenoten dat ik al tijdens het gesprek dacht: "Zucht....dit is zo'n zinloze exercitie."
Besloten haar tijd niet verder te verdoen en heb haar bedankt voor de leuke avond.
Waarom beslis je voor haar dat het niet kan? Waarom niet eerlijk zeggen dat je weinig ervaring hebt en dat dat je onzeker maakt? Als je toch al bereid bent er afstand van te doen, heb je ook niks te verliezen.
Dat doe je niet, je vraagt alleen of ze het leuk vinden iets te doen. Daarmee dring je nergens binnen. Als zij ja zeggen terwijl ze niet willen is dat hun eigen verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Als iemand aan jou vraagt of je een biertje wilt drinken, ben je neem ik aan ook niet beledigd of geërgerd. Waarom zou iemand anders dat zijn?quote:Die eerste stap zetten vind ik moeilijk; wil mensen niet tot last zijn en ongewenst binnendringen in hun privéleven.
Ik was er niet bij natuurlijk, maar het feit dat iemand het opmerkt en benoemt, toont toch aan dat ze wel interesse hebben? Voldoende om te merken dat je je anders gedraagt dan normaal en voldoende om er iets over te zeggen. Wat heb je er toen op geantwoord?quote:Plus dat ik vaak wel degene ben die de sociaal-wenselijke vragen stelt aan bijv. collega's: "Hey, hoe was je weekend", of "Hey, hoe gaat het eigenlijk met je zieke vader?". Ben deze week, bij wijze van experiment, eens gestopt met steeds als eerste dat te doen. Het duurde precies een uur voordat de eerste zei "Goh, Sturmic, wat ben jij chagrijnig vandaag!". Vervolgens is er ook echt letterlijk niemand die nog maar enige interesse heeft. Dat bevestigt mijn beeld wel. Ik zet mijn experimentje voort, gewoon om te te kijken of inderdaad niemand die eerste stap zet.
Overigens is het in veel 'relaties' normaal dat er iemand degene is die meestal het initiatief toont. Dat zegt niet per se iets. Ik zoek niet snel contact met vrienden en ben totaal niet attent, maar dat betekent helemaal niet dat ik niet aan ze denk of niet geïnteresseerd ben. Ik uit het alleen wat minder/anders.
En je klinkt helemaal niet sociaal mislukt. Je klinkt als iemand die altijd vriendelijk is tegen collega's, blijkbaar ook een leuke avond met een vrouw kan hebben, online een goed gesprek kan hebben, alleen moet je over een drempel om mensen toe te laten in het leven en ze een mening over jou te laten vormen.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Omdat ik het niet eerlijk vind iemands tijd te verdoen. Hoewel ik daten niet echt als een ruilhandel zie, moet wat "op de tafel ligt" wel een klein beetje in balans zijn. Meid in kwestie had een hechte vriendengroep, familie die erg close was, veel leuke dingen gedaan (reizen/sporten/feesten/festivals etc.) en aldus een bak meer levenservaring. Daar kan ik helemaal niets tegenover zetten en dat vind ik niet fair. Kijk, een date of 2/3 lieg ik mij echt wel doorheen, ben niet achterlijk. Maar als mensen mij echt uitvinden zijn ze al snel klaar met me. Dus ik dacht dat ik haar die moeite en tijd beter kon besparen.quote:
Waarom bepaal jij voor haar dat jij niet goed genoeg bent? Het verschil in ervaring hoeft echt niet te betekenen dat tussen jullie geen relatie mogelijk is. Het is nu eenmaal een gegeven dat meeste mensen van jouw leeftijd meer hebben ervaren. Die achterstand ga je waarschijnlijk nooit meer goed maken, maar je bent daarentegen wel jong genoeg om zelf ervaringen op te doen. Nu gooi je al bij voorbaat je eigen glazen in. Wat is daar de reden van?
Ik denk net zoveel als ieder ander. Alleen gaat het bij anderen -vermoed ik- natuurlijker en heeft zo'n interactie soms wél resultaat. Onbedoeld wellicht (obsessief bezig zijn vrienden/vriendinnen te maken werkt denk ik niet), maar een normaal iemand leert zo langs een ongedwongen pad. Op een leeftijd die daarvoor geëigend is. Niet nog wanneer je geacht wordt al láng zelfstandig geleerd te hebben hoe dit soort dingen werken.quote:
Hoeveel moeite heb je daar zelf in gestoken de afgelopen 15 jaar?
Onzekerheid etaleren is écht het stomste wat je in onze maatschappij kunt doen. Zonder héél vrouwonvriendelijk te willen klinken: als man kun je beter niet daten, dan onzeker zijn/onzekerheid laten zien bij vrouwen. De maatschappelijke tolerantie voor onzekere vrouwen is veel hoger (niet oneindig hoog uiteraard). Heb ik op zich geen problemen mee hoor. En stel dat ik het zou zeggen tijdens een date, dan is het laatste stukje waardigheid dat ik heb, mijn gefingeerde zekerheid, ook nog weg. Tja. Better to leave with your head held high.quote:
Waarom niet eerlijk zeggen dat je weinig ervaring hebt en dat dat je onzeker maakt? Als je toch al bereid bent er afstand van te doen, heb je ook niks te verliezen.
Kijk, incidenteel een biertje doen in de kroeg... dat lukt wel. Maar het gaat meer om het échte sociale leven van mensen om je heen: die verjaardag, een wekelijks potje squashen of dat awesome festival. Dan weet ik dat mensen liever met anderen zijn, dús ga je jezelf daarvoor niet opdringen. Je gaat niet structureel inbreken in andermans leven. Lijkt mij common decency toch?quote:
Als iemand aan jou vraagt of je een biertje wilt drinken, ben je neem ik aan ook niet beledigd of geërgerd. Waarom zou iemand anders dat zijn?
Weinig. Keertje meewarig kijken en knikken. Voor de rest negeren, laat de ander ook maar eens merken dat het niet tof is om altijd het eerste contact te moeten leggen. Punt is dat mensen je altijd weten te vinden als ze wat van je nodig hebben...voel mij soms een instrument van anderen i.p.v. een collega, familielid of vriend. Dit soort "hulp" schijnt maar één kant op te kunnen werken. Dat stoort mij oprecht.quote:
Ik was er niet bij natuurlijk, maar het feit dat iemand het opmerkt en benoemt, toont toch aan dat ze wel interesse hebben? Voldoende om te merken dat je je anders gedraagt dan normaal en voldoende om er iets over te zeggen. Wat heb je er toen op geantwoord?
Dank je wel, dat is erg aardig van je.quote:
[..]
Overigens is het in veel 'relaties' normaal dat er iemand degene is die meestal het initiatief toont. Dat zegt niet per se iets. Ik zoek niet snel contact met vrienden en ben totaal niet attent, maar dat betekent helemaal niet dat ik niet aan ze denk of niet geïnteresseerd ben. Ik uit het alleen wat minder/anders.
En je klinkt helemaal niet sociaal mislukt. Je klinkt als iemand die altijd vriendelijk is tegen collega's, blijkbaar ook een leuke avond met een vrouw kan hebben, online een goed gesprek kan hebben, alleen moet je over een drempel om mensen toe te laten in het leven en ze een mening over jou te laten vormen.
...
Maar als we de feiten er even bij pakken?
Zero (goede) vrienden/vriendinnen, zero relaties, alleen op vakantie, alleen met Koningsdag, het EK/WK, kerst, Oudjaarsavond undsoweiter. Werk, familie(verplichtingen), sport...dat is mijn leven momenteel. En sommigen zullen daar voor tekenen, maar het voelt zo verdomde hol... zo weinig wezenlijk.
Begrijp mij please niet verkeerd. Ik waardeer al jullie schrijfsel erg, en probeer daar zoveel mogelijk lering uit te trekken!
Maar wil zo graag weten wat mij precies tot zo'n naar persoon maakt dat je er niet mee om wil gaan... of wát ik dan in hemelsnaam niet goed doe...dat de leegheid soms leidt tot onvriendelijkheid of ongenuanceerdheid. Excuses daarvoor.
Weet je wat ik nou niet begrijp hè? Aan de ene kant baal je dat je geen 'oefenperiode' hebt gehad om te leren hoe het allemaal een beetje werkt, maar ondertussen ontneem je jezelf de kans om te falen. Want als het allemaal iets te dichtbij komt met een dame kap je het af.
Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje slappe hap. Er zijn hier gasten die een moord zouden doen om in jouw schoenen te staan en leuk contact met iemand te hebben en jij maakt jezelf gek met het idee dat het misschien misgaat.
Wat als het misgaat? Dan heb je toch juist wat van de ervaring opgedaan waar je anderen zo in benijdt? Waarom zou je die kans niet met beide handen aangrijpen?
Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje slappe hap. Er zijn hier gasten die een moord zouden doen om in jouw schoenen te staan en leuk contact met iemand te hebben en jij maakt jezelf gek met het idee dat het misschien misgaat.
Wat als het misgaat? Dan heb je toch juist wat van de ervaring opgedaan waar je anderen zo in benijdt? Waarom zou je die kans niet met beide handen aangrijpen?
Ik zou je niet aanraden het te pas en te onpas te melden, nee. Maar als je een date hebt en het klikt, kun je toch best laten merken dat je het lastig vindt? Je hoeft niet meteen alles op tafel te gooien wat in je hoofd omgaat. Je kunt ook gewoon zeggen dat je niet zo heel veel ervaring hebt met daten (dat zegt verder niks, want mensen die lang een relatie hebben gehad hebben ook vaak dat ze er weer in moeten komen) of dat je het gewoon moeilijk vindt om te doen, zoals heel veel mensen. Dan laat je wel merken dat je niet op je gemak bent, zonder dat het erg dramatisch klinkt.quote:
Onzekerheid etaleren is écht het stomste wat je in onze maatschappij kunt doen. Zonder héél vrouwonvriendelijk te willen klinken: als man kun je beter niet daten, dan onzeker zijn/onzekerheid laten zien bij vrouwen.
Overigens heb ik dus zelf ooit een relatie gehad met iemand die op zijn 25e nooit een vriendin had gehad. Die had er eerst gewoon over gelogen. Dat had voor mij niet gehoeven. Niet alle mensen zijn zoals je vreest, en wmb kun je je afvragen of je wel een relatie moet willen voor mensen die al met hun oordeel klaar staan omdat je je niet als een arrogante eikel gedraagt, maar goed. Ik ben ook niet helemaal normaal. :-p
Hoe weet je dat?quote:Kijk, incidenteel een biertje doen in de kroeg... dat lukt wel. Maar het gaat meer om het échte sociale leven van mensen om je heen: die verjaardag, een wekelijks potje squashen of dat awesome festival. Dan weet ik dat mensen liever met anderen zijn, dús ga je jezelf daarvoor niet opdringen. Je gaat niet structureel inbreken in andermans leven. Lijkt mij common decency toch?
Als je iedere week iets met iemand gaat doen, en diegene vindt dat niet leuk, dan moet ie dat zelf maar zeggen. Het is jouw taak om jouw grenzen te bewaken en hun taak om hun grenzen te bewaken. De meeste mensen kunnen dat ook prima, hebben ze jou niet voor nodig. Tenzij je mensen op een stoel vastbindt en naar de squashzaal sleept, kun je er vanuit gaan dat ze het wel ok vinden om daar met jou te zijn.
Mijn gok is dat zij die hint totaal niet hebben meegekregen. Zij denken 'heee, die vriendelijke gast is chago vandaag, hij praat zelfs niet terug als ik vraag of er wat is, dus ik laat hem vandaag maar even lekker met rust'. Probeer volgende keer eens te antwoorden en kijk of ze doorvragen waarom je stil bent. Bijvoorbeeld 'hee, ben je chagrijnig vandaag?' en dan zeg je 'ja, ik heb mijn dag even niet' en dan kijken wat er komt. Je kan altijd gewoon zeggen dat je hoofdpijn hebt of zo als ze doorvragen waarom.quote:Weinig. Keertje meewarig kijken en knikken. Voor de rest negeren, laat de ander ook maar eens merken dat het niet tof is om altijd het eerste contact te moeten leggen.
Ik kan niet inschatten in hoeverre dat in je hoofd zit of echt zo is. Het is wel zo dat mensen over het algemeen heel makkelijk op je gaan leunen als je altijd maar geeft. Maar als je gaat wachten tot zij iets terug geven, kun je lang wachten - je zult ze wel moeten vertellen wat jij nodig hebt, doe je dat? Als je dan niets terug krijgt, zou ik ze volgende keer ook niet helpen.quote:Punt is dat mensen je altijd weten te vinden als ze wat van je nodig hebben...voel mij soms een instrument van anderen i.p.v. een collega, familielid of vriend. Dit soort "hulp" schijnt maar één kant op te kunnen werken. Dat stoort mij oprecht.
Ik heb hetzelfde probleem als jij, ik ga er vanuit dat mensen toch niet op mij zitten te wachten en me er liever niet bij zouden hebben. Wel inmiddels wat minder erg dan vroeger, ik weet dat het in mijn hoofd zit en voor het eerst sinds mijn 17e heb ik twee nieuwe vrienden gemaakt. En toevallig heb ik ruzie met mijn familie. Dus ik zit ook bijna alle feestdagen alleen. Ik heb mazzel dat ik mezelf heel erg leuk vind, dus ik vermaak me kostelijk met mijn fles champagne met oud en nieuw. Als je met kerst langs wilt komen, ben je welkom hoor.quote:Dank je wel, dat is erg aardig van je.
...
Maar als we de feiten er even bij pakken?
Zero (goede) vrienden/vriendinnen, zero relaties, alleen op vakantie, alleen met Koningsdag, het EK/WK, kerst, Oudjaarsavond undsoweiter. Werk, familie(verplichtingen), sport...dat is mijn leven momenteel. En sommigen zullen daar voor tekenen, maar het voelt zo verdomde hol... zo weinig wezenlijk.
Dat ben je waarschijnlijk niet, maar jij durft mensen niet zo dichtbij te laten komen dat ze een oordeel over je gaan vormen. Het negatieve oordeel voor jezelf klaarleggen is op een of andere manier makkelijker dan de stap nemen en echt een afwijzing krijgen.quote:Maar wil zo graag weten wat mij precies tot zo'n naar persoon maakt dat je er niet mee om wil gaan... of wát ik dan in hemelsnaam niet goed doe...dat de leegheid soms leidt tot onvriendelijkheid of ongenuanceerdheid. Excuses daarvoor.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Dat je jezelf oké vindt, lijkt me een goed begin. Maar wat je vervolgens zegt (ik wel niet dat mensen hun tijd verdoen aan mij) matcht daar eigenlijk niet mee toch? Het komt er blijkbaar op neer dat je jezelf wel oké vindt, maar omdat je hebt ervaren dat het voor andere mensen niet 'genoeg' is, ga je er van uit, dat dat ook geldt voor het meisje met wie je die date had? Tenminste, zo lees ik hetquote:
[..]
Zoals eerder gezegd: best tevreden met mijzelf als persoon. Maar wat voor mij goed genoeg is om "tevreden" mee te zijn, is dat voor de buitenwereld kennelijk niet. Was ik daar nl. wél goed genoeg voor geweest, dan had ik mogelijk een meer normaal sociaal leven kunnen leiden. Geloof niet dat toevallige omstandigheden er bijna 30 jaar lang voor gezorgd hebben dat ik die leuke vriendengroep of die fijne partner niet heb mogen ontmoeten. Ik ben de gemene deler in al die mislukte interacties, niet de buitenwereld. Dat maakt mij per definitie "niet doorsnee". En in sociaal opzicht ben ik dus (afgezet tegen een heel groot gedeelte van de rest van de mensheid) mislukt. Voelt kut, maar dat laat onverlet dat het de enige logische conclusie is.
Maar als jij tevreden bent met jezelf, zou het niet onlogisch zijn als er ook mensen zijn die óók blij zijn met wie je bent.
Oké, dat meisje heeft van alles ondernomen. Maar wie weet deed ze dat wel uit onrust en kan je voor haar een baken van rust zijn. Bovendien... door hoe alles gelopen is, heb jij misschien dingen geleerd waar zij (bij wie alles bijvoorbeeld vanzelfsprekender en makkelijker ging) nog weinig van weet. Jij kan van haar leren, maar andersom ook zeker: zij kan van jou leren!
Dat mensen moeilijk omgaan met mensen met wie ze niet helemaal op dezelfde golflengte zitten, komt denk ik omdat het nu eenmaal veel moeilijker is. Mensen vinden het fijn als ze iemand makkelijk kunnen plaatsen/doorgronden in het algemeen. Wanneer je 'niet doorsnee bent' is dat moeilijk en daar worden mensen onzeker van in mijn ervaring. Maar er zijn ook mensen die het wel interessant vinden en er niet door gaan twijfelen.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Allereerst: dank FlyDutchMan, LadyOracle en pietkanarie voor jullie inbreng!
Daarmee zeg ik niet dat ik op zoek ben naar een onbeschreven blad: ik heb niet de illusie dat ik ooit een ongeveer even oude dame ga treffen die ook geen/zeer weinig relatie-ervaring heeft, en zal daar dus zal daar wel een modus in moeten vinden. In dit geval kwam zij uit een relatie van 5 jaar... en dat vond ik een te groot ding om tegenop te moeten "boksen" met enkel mijn karakter en (goede) eigenschappen.
Dat ik met een goed half jaar die symbolische, point-of-no-return-grens van 30 hoop te bereiken is daarom wel problematisch aan het worden. Als het dan nog niet "rond" is wordt het stigma alleen maar groter.
Was mij nooit zo bewust opgevallen dat heel veel collega's altijd willen ontvangen, maar van iets teruggeven is eigenlijk nooit sprake. Verandert mijn kijk op veel van de mensen waar ik van dacht "best goed mee te kunnen" behoorlijk. Daar ga ik dus geen energie meer in steken. Fuk 'em.
Dank voor jullie adviezen. Ik ga eens goed nadenken over wat ik nog met mijn toekomst wil.
Omdat ik niemand wil ge/mis-bruiken om maar wat aan te kloten. Vind ik niet fair voor iemand die de "echte liefde" zoekt. En zoals gezegd: datgene wat je te bieden hebt, moet wel enigszins in balans zijn met wat de wederpartij te berde brengt. In dit geval was er sprake van een mismatch: zij was veel verder dan ik. Geeft op zich niet, maar vind het niet eerlijk om mij eerst nog door twee dates heen te liegen voordat ik haar te kennen geef dat ik haar weinig te bieden heb. Die tijd kan ze efficiënter besteden met een geschikter iemand zoeken.quote:
Wat als het misgaat? Dan heb je toch juist wat van de ervaring opgedaan waar je anderen zo in benijdt? Waarom zou je die kans niet met beide handen aangrijpen?
Deze vind ik hééééél lastig momenteel. Misschien is er best wel ergens een meid die dat niet onoverkomelijk vindt, maar open en bloot op tafel gooien dat je geen relatie-ervaring hebt op je 30e, is grosso modo geen verstandige actie. Ook wel hetgeen mij het meest weerhoudt om wat intensiever te gaan daten. Die langjarige ervaring van iedereen vind ik op dit moment nogal intimiderend. Niet stoer misschien, maar zo ervaar ik het wel.quote:
Overigens heb ik dus zelf ooit een relatie gehad met iemand die op zijn 25e nooit een vriendin had gehad. Die had er eerst gewoon over gelogen. Dat had voor mij niet gehoeven. Niet alle mensen zijn zoals je vreest, en wmb kun je je afvragen of je wel een relatie moet willen voor mensen die al met hun oordeel klaar staan omdat je je niet als een arrogante eikel gedraagt, maar goed. Ik ben ook niet helemaal normaal. :-p
Daarmee zeg ik niet dat ik op zoek ben naar een onbeschreven blad: ik heb niet de illusie dat ik ooit een ongeveer even oude dame ga treffen die ook geen/zeer weinig relatie-ervaring heeft, en zal daar dus zal daar wel een modus in moeten vinden. In dit geval kwam zij uit een relatie van 5 jaar... en dat vond ik een te groot ding om tegenop te moeten "boksen" met enkel mijn karakter en (goede) eigenschappen.
Dat ik met een goed half jaar die symbolische, point-of-no-return-grens van 30 hoop te bereiken is daarom wel problematisch aan het worden. Als het dan nog niet "rond" is wordt het stigma alleen maar groter.
Even voor de goede orde: dat incidentele biertje in de kroeg is 2 tot 3 keer per jaar... niet wekelijks... als ik dat kon was ik hier denk ik niet eens. Mijn probleem is niet zozeer het omgaan met vrouwen, denk ik, maar meer socializen in het algemeen. Vrouwen, mannen, maakt niet uit, ik kan gewoon geen vrienden maken.quote:
Hoe weet je dat?
Als je iedere week iets met iemand gaat doen, en diegene vindt dat niet leuk, dan moet ie dat zelf maar zeggen....
Ja, ben er deze week mee verder gegaan. Gewoon als experiment, 's ochtends vroeg langslopen en nu eens niet als eerste "goedemorgen" zeggen. Let wel: daar denk ik normaal niet eens over na, dat doe ik gewoon. Klinkt een beetje rancuneus dit, maar het heeft mij in hoge mate gefrappeerd dat van de 10 mensen waarbij ik het heb geprobeerd er maar 2 waren die zélf als eerste iets zeiden als "morguh". De rest bleef zo'n beetje glazig kijken... en verder niets. Sjeeezus, ben ik dan zo kansloos dat als ik het zelf niet initieer iedereen doet alsof ik transparant ben? Ben niet snel geagiteerd... maar mij zo doelbewust negeren...quote:
Mijn gok is dat zij die hint totaal niet hebben meegekregen. Zij denken 'heee, die vriendelijke gast is chago vandaag, hij praat zelfs niet terug als ik vraag of er wat is, dus ik laat hem vandaag maar even lekker met rust'. Probeer volgende keer eens te antwoorden en kijk of ze doorvragen waarom je stil bent.
Was mij nooit zo bewust opgevallen dat heel veel collega's altijd willen ontvangen, maar van iets teruggeven is eigenlijk nooit sprake. Verandert mijn kijk op veel van de mensen waar ik van dacht "best goed mee te kunnen" behoorlijk. Daar ga ik dus geen energie meer in steken. Fuk 'em.
Nou wil ik niet gemeen zijn hoor... maar ruzie met je familie, weinig (?) vrienden en alleen met bijna alle feestdagen... hebben we dan niet beiden valide redenen om aan te nemen dat andere mensen ons er daadwerkelijk niet bij willen hebben (en dat dat dus niet alleen een construct van onze eigen gedachten is)?quote:
Ik heb hetzelfde probleem als jij, ik ga er vanuit dat mensen toch niet op mij zitten te wachten en me er liever niet bij zouden hebben. Wel inmiddels wat minder erg dan vroeger, ik weet dat het in mijn hoofd zit en voor het eerst sinds mijn 17e heb ik twee nieuwe vrienden gemaakt. En toevallig heb ik ruzie met mijn familie. Dus ik zit ook bijna alle feestdagen alleen.
Maakt het iets uit of je jezelf (en de wederpartij) al van tevoren de moeite bespaart of dat iemand dat later doet? Voor mij maakt dat niet zoveel uit: als ik zelf niet het kleinste vonkje, een piepklein gloeiend kooltje van succes bespeur, dat kan uitgroeien tot dat verwarmende, knisperende haardvuur, dan ben ik pleite. Doe ik ons beiden een plezier mee. Nat hout proberen te doen ontbranden is immers ook onmogelijk.quote:
...Het negatieve oordeel voor jezelf klaarleggen is op een of andere manier makkelijker dan de stap nemen en echt een afwijzing krijgen.
Dat matcht wél in mijn optiek. Ik ben best tevreden met mijzelf, mijn kwaliteiten en mijn leven. Maar voor veel mensen zal dat "pakket" in verregaande mate ontoereikend zijn voor een bestendige vriendschappelijke of romantische relatie. Deze meid (mag je nog spreken van een "meid", bij +30? Oprechte vraag...) was gewoon een hele klap verder, en dan is het maar een kwestie van tijd voordat zij daar ook achter komt. Geeft op zich niet (plenty of fish in the sea), maar inderdaad: ben niet voldoende voor deze dame. En misschien is er best iemand voor wie ik een acceptabele partner of vriend zou kunnen zijn. Moet haar en/of hun alleen nog zien te vinden. En dat is lastig op mijn leeftijd.quote:
Dat je jezelf oké vindt, lijkt me een goed begin. Maar wat je vervolgens zegt (ik wel niet dat mensen hun tijd verdoen aan mij) matcht daar eigenlijk niet mee toch? Het komt er blijkbaar op neer dat je jezelf wel oké vindt, maar omdat je hebt ervaren dat het voor andere mensen niet 'genoeg' is, ga je er van uit, dat dat ook geldt voor het meisje met wie je die date had? Tenminste, zo lees ik het
Maar als jij tevreden bent met jezelf, zou het niet onlogisch zijn als er ook mensen zijn die óók blij zijn met wie je bent.
Dank voor jullie adviezen. Ik ga eens goed nadenken over wat ik nog met mijn toekomst wil.
Het hoeft niet per se zo te zijn als jij het beleeft. Als mensen goedemorgen zeggen, zeg ik dat terug, want anders is het onbeleefd. Maar ik zeg het ook nooit uit mezelf. Waarom? Het is gewoon ochtend, ik probeer te werken, en ik heb helemaal geen zin in praten. Heeft niks te maken met de ander niet aardig vinden.quote:
Was mij nooit zo bewust opgevallen dat heel veel collega's altijd willen ontvangen, maar van iets teruggeven is eigenlijk nooit sprake. Verandert mijn kijk op veel van de mensen waar ik van dacht "best goed mee te kunnen" behoorlijk. Daar ga ik dus geen energie meer in steken. Fuk 'em.
Nee. Ik wil mijn familie niet zien omdat ze onacceptabel gedrag vertonen. Dat ik alleen ben met feestdagen is deels omdat andere mensen nu eenmaal familie en relaties hebben en er dus van ze verwacht wordt dat ze daar zijn. Dat zegt niets over mij. Er zijn maar twee kerstdagen, dus dan gaan ze naar familie en naar schoonfamilie (of naar gescheiden ouders, of whatever) en dan is het alweer voorbij. Vorig jaar is iemand wel 'derde kerstdag' bij me komen vieren.quote:Nou wil ik niet gemeen zijn hoor... maar ruzie met je familie, weinig (?) vrienden en alleen met bijna alle feestdagen... hebben we dan niet beiden valide redenen om aan te nemen dat andere mensen ons er daadwerkelijk niet bij willen hebben (en dat dat dus niet alleen een construct van onze eigen gedachten is)?
En deels is het omdat ik niet zo hou van uitgaan, dus als mensen bv naar een feest willen met oud en nieuw vragen ze mij niet mee. Ik zou toch nee zeggen.
Ik heb heel veel oppervlakkige contacten, heel veel mensen die zeggen dat ze mij een heel leuk mens vinden, maar ik vind het gewoon moeilijk om daar dan op verder te gaan. Dus goede vrienden waarbij ik dat wel durf, zijn er weinig. Ik was vroeger heel paranoïde en extreem onzeker, en dacht altijd dat mensen me gewoon in de maling namen, en dat zit er nog steeds een beetje in. 'Hij zegt wel dat ie me aardig vindt, maar ondertussen vindt ie me gewoon een loser en lacht ie me uit omdat ik geloof dat ie met me om wil gaan'. Dat blijft een drempel.
Overigens denk ik dat irl niemand aan me merkt hoe moeilijk ik het vind. Ik lijk een heel normaal sociaal leven te hebben, alleen ik mis gewoon het gevoel van verbondenheid, vertrouwen, en durf niet goed op andere mensen te steunen. Ik heb echt tientallen mensen om me heen die ik waarschijnlijk wel kan bellen, maar ik doe het zelden.
Ik zou je toch adviseren om het oordeel eens een keer aan de ander over te laten. Waarom geef je die vrouw niet nog een kans? Als ze nog een keer af wil spreken, was er blijkbaar wel een vonkje. Je schrijft wel dat zij echte liefde zoekt en het dus niet eerlijk is, maar jij zoekt toch ook iets echts? Verwachten dat je na één date allebei weet wat je wilt is niet realistisch. Je breekt heus haar hart niet na twee of drie dates. De belangrijkste vraag heb je niet eens beantwoord: of jij haar leuk vond.quote:Maakt het iets uit of je jezelf (en de wederpartij) al van tevoren de moeite bespaart of dat iemand dat later doet? Voor mij maakt dat niet zoveel uit: als ik zelf niet het kleinste vonkje, een piepklein gloeiend kooltje van succes bespeur, dat kan uitgroeien tot dat verwarmende, knisperende haardvuur, dan ben ik pleite. Doe ik ons beiden een plezier mee. Nat hout proberen te doen ontbranden is immers ook onmogelijk.
Gast, je bent jong. Je leven begint net en je klinkt alsof het bijna over is en nooit meer wat kan worden. Je bent nog niet op de helft.quote:Dank voor jullie adviezen. Ik ga eens goed nadenken over wat ik nog met mijn toekomst wil.
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Nee, precies, zij hebben dus geen fatsoen om "goedemorgen" te zeggen (het wordt wel een beetje een triviaal voorbeeld zoquote:
Het hoeft niet per se zo te zijn als jij het beleeft. Als mensen goedemorgen zeggen, zeg ik dat terug, want anders is het onbeleefd. Maar ik zeg het ook nooit uit mezelf. Waarom? Het is gewoon ochtend, ik probeer te werken, en ik heb helemaal geen zin in praten. Heeft niks te maken met de ander niet aardig vinden.
) dus ik ook niet meer richting hen. Wil immers ook gewoon werken. Eigenlijk wil ik niet de brutaliteit hebben om iets te zeggen over jouw situatie als jij daar tevreden mee bent... (paraleipsisquote:
Dat ik alleen ben met feestdagen is deels omdat andere mensen nu eenmaal familie en relaties hebben en er dus van ze verwacht wordt dat ze daar zijn. Dat zegt niets over mij
)... maar ik zou er ongelukkig van worden als ik ook Kerst nog alleen zou moeten doorbrengen. Dus men zegt dat je heel leuk bent, maar je bent kennelijk niet leuk genoeg om dat verder te concretiseren. Tja, dan krijgt dat "het één in je gezicht zeggen" maar het "achter je rug om héél iets anders doen" wel een zekere realiteitswaarde. Als mensen dan zeggen dat ze je graag hebben/aardig/competent vinden, denk ik altijd :"boter bij de vis!", nodig mij maar eens uit voor je verjaardag of die avond in de kroeg. Gebeurt nooit, dus zo aardig vinden ze mij dan écht niet. Geen waanidee hoor, gewoon bewering afzetten tegen daadwerkelijk handelen. Kan niet zo goed tegen hypocrisie, maar dat had je vast al gemerkt.quote:
Ik heb heel veel oppervlakkige contacten, heel veel mensen die zeggen dat ze mij een heel leuk mens vinden, maar ik vind het gewoon moeilijk om daar dan op verder te gaan. Dus goede vrienden waarbij ik dat wel durf, zijn er weinig. Ik was vroeger heel paranoïde en extreem onzeker, en dacht altijd dat mensen me gewoon in de maling namen, en dat zit er nog steeds een beetje in. 'Hij zegt wel dat ie me aardig vindt, maar ondertussen vindt ie me gewoon een loser en lacht ie me uit omdat ik geloof dat ie met me om wil gaan'. Dat blijft een drempel.
Overigens denk ik dat irl niemand aan me merkt hoe moeilijk ik het vind. Ik lijk een heel normaal sociaal leven te hebben, alleen ik mis gewoon het gevoel van verbondenheid, vertrouwen, en durf niet goed op andere mensen te steunen. Ik heb echt tientallen mensen om me heen die ik waarschijnlijk wel kan bellen, maar ik doe het zelden.
En nee, dan snap ik dat ook jij liever zelfstandig blijft dan te moeten en/of durven vertrouwen op mensen die niet te vertrouwen zijn. Dat is herkenbaar.
Ik zoek wel degelijk iets echts, maar het moet wel een beetje gelijkwaardig zijn. Dat kon ik deze (verder leuke) meid in kwestie niet bieden en dat vind ik niet eerlijk (ik val in herhaling). En heb he-le-maal de illusie niet dat ik haar (of überhaupt ooit iemands) hart zou kunnen breken na drie dates! Het gaat erom dat ik haar (en mijn) tijd niet wil verdoen met iets dat gedoemd is nooit te gaan werken op de (middel)lange termijn.quote:
Ik zou je toch adviseren om het oordeel eens een keer aan de ander over te laten. Waarom geef je die vrouw niet nog een kans? Als ze nog een keer af wil spreken, was er blijkbaar wel een vonkje. Je schrijft wel dat zij echte liefde zoekt en het dus niet eerlijk is, maar jij zoekt toch ook iets echts? Verwachten dat je na één date allebei weet wat je wilt is niet realistisch. Je breekt heus haar hart niet na twee of drie dates. De belangrijkste vraag heb je niet eens beantwoord: of jij haar leuk vond.
Vond ik haar leuk? Jawel, had op zich nog wel een keertje met haar willen afspreken als zij niet haar imposante bagage op de tafel had gelegd (geen metafoor voor uiterlijke kenmerken overigens
)Voor veel dingen inderdaad nog niet. Maar voor dit soort menselijke groei, volwassen worden in interpersoonlijke relaties... de basiscursus voor 14-jarigen heb ik niet afgelegd... en als 30-jarige kan ik niet eerst 5 proeftoetsen afleggen voordat ik aan het examen begin. Het is al vreemd om in de klas te gaan zitten en te beginnen met leren op niveau van een tiener.quote:
Gast, je bent jong. Je leven begint net en je klinkt alsof het bijna over is en nooit meer wat kan worden. Je bent nog niet op de helft.
Ik heb zelden zo'n perfec voorbeeld van een fixed mindset gezien, Sturmic. Lees daar eens wat over, en ook over de manieren om een fixed mindset om te leren zetten naar een growth mindset. Dat zou je echt goeddoen, denk ik.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Je interpreteert het heel anders dan ik het bedoel. Ik durf die stap niet te zetten. Als mensen duidelijk laten merken wat ze van me vinden, en ik reageer daar niet op, blijven ze natuurlijk niet vragen of ik iets wil doen. Logisch. Zij zetten een stap, daarna is het aan mij, en ik krijg die stap vaak niet gezet. Alleen bij mensen die een beetje volhouden, dan durf ik op een gegeven moment wel te geloven dat ze het menen. Maar dat kan heel lang duren. En dat zit in míjn hoofd, want objectief gezien is er geen reden om aan te nemen dat ze het niet menen. Er is geen 'achter mijn rug om'.quote:
Dus men zegt dat je heel leuk bent, maar je bent kennelijk niet leuk genoeg om dat verder te concretiseren. Tja, dan krijgt dat "het één in je gezicht zeggen" maar het "achter je rug om héél iets anders doen" wel een zekere realiteitswaarde. Als mensen dan zeggen dat ze je graag hebben/aardig/competent vinden, denk ik altijd :"boter bij de vis!", nodig mij maar eens uit voor je verjaardag of die avond in de kroeg. Gebeurt nooit, dus zo aardig vinden ze mij dan écht niet. Geen waanidee hoor, gewoon bewering afzetten tegen daadwerkelijk handelen. Kan niet zo goed tegen hypocrisie, maar dat had je vast al gemerkt.
En nee, dan snap ik dat ook jij liever zelfstandig blijft dan te moeten en/of durven vertrouwen op mensen die niet te vertrouwen zijn. Dat is herkenbaar.
Nodig jij weleens iemand uit voor jouw verjaardag? Ik werd vroeger nooit uitgenodigd. Ben het toen zelf gaan doen en toen kwam er bijna niemand. Maar vanaf dat moment ben ik ook langzaam uitnodigingen gaan krijgen. En vorig jaar kwamen er opeens wel best veel mensen. En dit jaar werd iemand vijftig en was ik van een hele kennissengroep bijna de enige die uitgenodigd was. Rationeel kan ik dan bedenken dat diegene mij blijkbaar ok vindt. Gevoelsmatig dus nog steeds niet.
Je valt inderdaad in herhaling. Je hoeft niet voor haar te bepalen wat voor haar goed is. Dat kan ze prima zelf. Misschien vindt zij het wel geen probleem, maar je geeft haar en jezelf geen kans. Ik ben in de dertig, ik heb relaties gehad, en het zou mij ook niet uitmaken. Het is misschien een beetje ongebruikelijk, maar niks ernstigs of iets om je voor te schamen. Jij doet alsof de hele wereld dit op zijn 16e allemaal algedaan heeft en dan met 25 wel weet hoe het allemaal moet, dat is niet zo. Leven en liefde blijven altijd een proces waarin je domme dingen doet, dat is met 25 of 30 nog steeds zo. En zoals wel blijkt uit de topics op Fok zijn er heel veel mensen die wat later zijn. In het echte leven zijn die mensen er ook, alleen denkt iedereen van elkaar dat de rest al wel ervaring heeft vanaf de puberteit. Ik ken echter meerdere mannen die nauwelijks ervaring hebben, hooguit wat scharrels of ONS, en in de dertig zijn. Of zelfs halverwege de dertig een eerste relatie. Het is veel minder ongebruikelijk dan je denkt.quote:Ik zoek wel degelijk iets echts, maar het moet wel een beetje gelijkwaardig zijn. Dat kon ik deze (verder leuke) meid in kwestie niet bieden en dat vind ik niet eerlijk (ik val in herhaling). En heb he-le-maal de illusie niet dat ik haar (of überhaupt ooit iemands) hart zou kunnen breken na drie dates! Het gaat erom dat ik haar (en mijn) tijd niet wil verdoen met iets dat gedoemd is nooit te gaan werken op de (middel)lange termijn.
Vond ik haar leuk? Jawel, had op zich nog wel een keertje met haar willen afspreken als zij niet haar imposante bagage op de tafel had gelegd (geen metafoor voor uiterlijke kenmerken overigens
“I planned my death carefully, unlike my life, which meandered along from one thing to another, despite my feeble attempts to control it.”
― Margaret Atwood, Lady Oracle
― Margaret Atwood, Lady Oracle
Mijn vriend was 33 toen ik hem ontmoette en we een relatie kregen. Hij had nog nooit een relatie gehad, ik had al vier keer een aantal jaren samengewoond.quote:
Je valt inderdaad in herhaling. Je hoeft niet voor haar te bepalen wat voor haar goed is. Dat kan ze prima zelf. Misschien vindt zij het wel geen probleem, maar je geeft haar en jezelf geen kans. Ik ben in de dertig, ik heb relaties gehad, en het zou mij ook niet uitmaken. Het is misschien een beetje ongebruikelijk, maar niks ernstigs of iets om je voor te schamen. Jij doet alsof de hele wereld dit op zijn 16e allemaal algedaan heeft en dan met 25 wel weet hoe het allemaal moet, dat is niet zo. Leven en liefde blijven altijd een proces waarin je domme dingen doet, dat is met 25 of 30 nog steeds zo. En zoals wel blijkt uit de topics op Fok zijn er heel veel mensen die wat later zijn. In het echte leven zijn die mensen er ook, alleen denkt iedereen van elkaar dat de rest al wel ervaring heeft vanaf de puberteit. Ik ken echter meerdere mannen die nauwelijks ervaring hebben, hooguit wat scharrels of ONS, en in de dertig zijn. Of zelfs halverwege de dertig een eerste relatie. Het is veel minder ongebruikelijk dan je denkt.
Hij bleek echter veel beter in dat relatie-gedoe. Beter dan ik was, en beter dan mijn exen. Dat wil zeggen, mijn exen en ik waren kennelijk geen goede combinatie op het goede moment. Mijn vriend en ik wel, kennelijk, aangezien we inmiddels ruim tien jaar samen zijn en een dochter hebben.
Een relatie is een dynamissch iets. Met iedere persoon moet je weer van voor af aan beginnen met de ander leren kennen, je relatie vormgeven en jezelf in relatie tot die ander leren kennen. Of iemand al een of meerdere relaties heeft gehad, echt niet zo belangrijk. Hoe je samen bent, wat je er samen voor wil doen, bepaalt veel meer of je relatie fijn en goed zal zijn.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
|
|
