Moguh beste mensen,
Nu komt even iets uitgebreidere reactie na de dag van gisteren. We moesten voor zowel mijn vrouw als voor mij naar het ziekenhuis. Voor mijn vrouw betekende dat een echo en voor mij een afspraak met de androloog om de exit strategie van de behandelingen door te nemen.
De echo was gelijk al duidelijk: de gynaecoloog zag gelijk al een knipperende pixel "da's zeker het hartje hoor, geen ruis" zei ze er bij. Alles zag er verder keurig uit. Er volgt nog wel een intake gesprek met prenatale diagnostiek (omdat het hier een ICSI betreft en nog bijzonderder: een TESE / ICSI). Deze hebben we over een paar weken. Afijn, mijn vrouw mag nu gewoon naar een verloskundige en is (daarmee) ontslagen van de afdeling fertiliteit / gynaecologie
.
Daarna hadden we een afspraak voor de exit strategie bij de androloog. Deze dame gaf eerlijk toe dat ze al even in het dossier had gespiekt en moest zowaar een traantje wegpinken bij het nieuws. De exit strategie is uitgedacht: nog een paar weken aan de FSH+LH tot de kritische weken voorbij zijn en daarna weer terug naar 'normale' testosteronsuppletie. Mochten we in de toekomst een tweede kind willen hebben dan zien we dan weer verder. Een optie zou nog zijn om tussen nu en een maand of drie nogmaals een TESE uit te voeren en evt. gewonnen materiaal in te vriezen, maar die optie willen we liever niet nu al inzetten. Immers, wie weet wat de toekomst brengt qua technologie. Daarnaast krijg ik nog wat standaardonderzoekjes om het dossier compleet te maken en dan is het ook voor mij afgelopen.
Toen we thuiskwamen hebben we twee fototaarten besteld om komend weekend het nieuws bekend te maken bij mijn familie en de familie van mijn vrouw. Die hadden we dus toch nog niet op de hoogte gebracht. Daarna bedachten we dat het weer eens tijd werd voor een movienight. Dus hebben we Spectre bekeken. Dat was ook wel weer even een leuke afwisseling na een dag medische toestanden, haha…
Met een gevoel van diepe blijdschap en grote dankbaarheid liepen we het ziekenhuis uit. En ongeveer datzelfde gevoel heb ik ook wanneer ik de hele geschiedenis vanaf november 2014 nog eens terug lees (toen ik deze reeks instapte, omdat ik wat van me af wilde typen). Dank jullie wel allemaal voor het meelezen en vooral het meeleven!
@Gaddle: ik kan me voorstellen dat je nu wel zin hebt om door te pakken. Hoe is je partner hieronder? Wij zijn nooit aan deze fase toe gekomen, maar ik ben natuurlijk wel erg benieuwd…
@Ereshkigal en Stroopwafelmeisje: herkenbaar gevoel hoor… (ook voor mannen, al zullen die dat niet zo snel zeggen, haha…)
@Arja: erg fijn ook dat jullie een kloppend hartje hebben! Dat van die 95% vind ik wel logisch klinken: er kan nog wel wat mis gaan, maar met een kloppend hartje is de kans wel kleiner natuurlijk. Aan de andere kant, elke zwangerschap heeft 10% om mis te gaan, dus eigenlijk is de kans dat er nu nog iets misgaat ‘slechts’ gehalveerd. Maar goed, eigenlijk statistische onzin, want het is niet dat de kans nu kleiner is, je WEET nu alleen wat die kans is… Goed, snel vergeten dit en gaan genieten!!
@Nanuke / droomvrouwtje: knuffels!! En dat is natuurlijk ook voor de anderen die ik vergeten ben en ook degenen die ‘slechts’ lurken.