R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
quote:Op woensdag 28 oktober 2015 08:53 schreef Fixers het volgende:
[..]
Alsnog aankloppen bij de Nederlandse chirurgen. Dingen als nazorg en ook de controles zijn voor mij redenen geweest waarom ik de Thailand route nooit heb overwogen.
Nog buiten de financiële rompslomp. Je moet de kosten voorschieten en de zorgverzekeraars betalen maar een deel. Ik hoor online dat de ingreep in Thailand, met vlucht en verblijf, al snel 12.000 kost. In Nederland declareert het VUmc net geen 10.000 voor de ingreep.
Mijn hemel, wat een prijzen.. Oh, dat is positief nieuws!quote:
[..]
Ik heb de afgelopen weken nog gewoon gehoord dat mensen zich succesvol hebben kunnen aanmelden. De wachttijden bij het VUmc zijn wel weer aan het oplopen.
En multi-quote zou op mobiel ook moeten kunnen...
En het kan wel, multiquoten, maar ik vind het zo'n gedoe...
Professioneel gifmenger.
Zoals jouw verhaal op mij overkomt, is hij inderdaad in de overtuiging dat voor hem makkelijker lijkt om als vrouw door het leven te gaan omdat het hem tot nu toe als man allemaal tegen heeft gezeten. Dat is wat anders dan dat je echt transgender bent.
Ik weet zelf hoe moeilijk het is om met dat soort dingen te worstelen. Ik voelde mij als kind ook wat vrouwelijker dan de meeste jongens, ik kon beter opschieten met meisjes (ik vond meisjes dus niet als de meeste andere jongens "stom") en ik vond meisjesdingen ook leuker. Ik merkte op den duur dat er iets aan mezelf niet klopte en ik raakte meer verstrikt in mezelf. Mijn puberteit was een ware hel, want ik vond het erg moeilijk toen ik bijvoorbeeld baardhaar en lichaamsbeharing kreeg. Een afkeer aan mijn penis heb ik nooit gehad.
In mijn puberteit kwam ik erachter dat ik op mannen val. Daarmee waren mijn vragen niet beantwoord, want ik vond dat een homo een man is die op mannen valt maar niet een man die zich vrouwelijker voelt. En aangezien ik me wel anders voelde, vond ik dat er meer met mij aan de hand is dan dat ik een 'gewone homo' ben. Ik dacht dat ik op den duur uit de kast moest komen als bijvoorbeeld travestiet of transseksueel en dat idee gaf mij enorme angst en afkeer. Ik wilde gewoon normaal zijn en niet een kerel die zich in extravagante jurken hijst en zich gedraagt als überflikker. Als het leven als gewone man voor mij niet was weggelegd, dan nog liever een transseksueel, want daarmee kan je door het leven als normale vrouw. In mijn gedachten kon ik fantaseren dat ik een vrouw was, maar ik was dan geen meisje-meisje maar een stoere vrouw die de wereld aankon en door iedereen geaccepteerd werd. Mijn fantasieën waren niet gericht op bijvoorbeeld het hebben van borsten of een vagina. De vrouwelijke genderidentiteit boodt in mijn beleving meer vrijheid. Als man moet je stoer zijn, moet je geen fuck geven om je uiterlijk, moet je van voetbal houden en laat je graag scheten of vieze geluiden met je oksels. Zo zag ik het. Als vrouw mag je kwetsbaar zijn, maar je mag ook stoer zijn en zelfs stoerder dan mannen. Als vrouw kan je alle kanten op.
Op mijn 16e ging het iets beter met me en gek genoeg ging ik me toen ook iets mannelijker voelen. Ik kreeg bijvoorbeeld ineens interesse om naar de sportschool te gaan om gespierd en breed te worden. Ik vroeg me wel af of die interesse wellicht niet ontstaan was omdat ik daarmee hoopte om mij mannelijker te gaan voelen en dat ik dus daarmee mezelf mee voor de gek aan het houden was. Maar gevoelsmatig was het iets wat vanuit mezelf kwam: ik ontdekte meer mannelijke kanten in mezelf, het leven als man ging mij meer aanspreken en ik wilde dat meer ontwikkelen en naar voren brengen.
Daarmee waren de vrouwelijke kanten in mij niet verdwenen en daardoor raakte ik enorm met mezelf in de knoop, met later als gevolg heftige depressies, paniekaanvallen en straatvrees. Ik was naar diverse psychologen gegaan voor hulp. Ik vond het heel moeilijk om erover te praten, maar ik probeerde het wel, omdat de hulpverlener mij immers niet kan helpen als hij niet weet wat er aan de hand is. Als ik het mijn bek uitkreeg wat er met mij aan de hand is, werd er meestal niet eens op in gegaan of koud gezegd dat ze daar niks mee konden.
In mijn begin 20er jaren dacht ik dat ik een seksueel gestoorde freak was en aangezien er toch vanalles mis met mij was, dacht ik dat ik ook wel pedofiel zou zijn. Ik dacht vaak aan zelfmoord om te voorkomen dat ik ooit een gevaar voor kinderen kon worden. Ik woonde nog steeds bij mijn moeder en ik durfde niet alleen gelaten te worden uit angst dat ik in een opwelling mijn pik eraf zou snijden. Ik was zo verschrikkelijk angstig, depressief, in de war en agressief dat ik eigenlijk opgenomen moest worden en daarvoor werd ik door de huisarts ook doorverwezen. Echter bij de GGZ zeiden ze "Kom maar 1x in de 3 weken. Als we je voor een beetje angst op moeten nemen, kunnen we half Nederland wel opbergen."
Gelukkig kon ik op den duur wat werk doen bij het bedrijf waar mijn moeder werkt als grafisch vormgever. Daar kreeg ik wat afleiding en regelmaat en kon ik vaardigheden opdoen met Photoshop en een DTP-programma. Het ging wel ietsje beter met me, maar ik was nog steeds fucked up.
Pas vele jaren later werd bij mij borderline geconstateerd en ging ik begrijpen dat die twijfels over je genderidentiteit best vaak voorkomen bij een borderline-stoornis. Borderliners kunnen nogal zwartwit denken en in mijn geval dacht ik nogal zwartwit over hoe een man zich hoort te gedragen.
-------
Sorry voor dit lange verhaal waarmee ik misschien veel aandacht op mezelf richt. (Ik had het geloof ik ff nodig om dingen van mij af te schrijven, dus deze post is langer geworden dan in eerste instantie de bedoeling was.)
Maar misschien heeft die vriend ook iets wat lijkt op mijn verhaal. Forceren of opdringen is nooit goed. Het is aan experts om erachter te komen of hij wel of geen transgender is. Daar kan jij hem niet mee helpen. Maar je kan hem wel helpen zijn eigenwaarde op andere manieren te vergroten door hem te accepteren.
Ik weet zelf hoe moeilijk het is om met dat soort dingen te worstelen. Ik voelde mij als kind ook wat vrouwelijker dan de meeste jongens, ik kon beter opschieten met meisjes (ik vond meisjes dus niet als de meeste andere jongens "stom") en ik vond meisjesdingen ook leuker. Ik merkte op den duur dat er iets aan mezelf niet klopte en ik raakte meer verstrikt in mezelf. Mijn puberteit was een ware hel, want ik vond het erg moeilijk toen ik bijvoorbeeld baardhaar en lichaamsbeharing kreeg. Een afkeer aan mijn penis heb ik nooit gehad.
In mijn puberteit kwam ik erachter dat ik op mannen val. Daarmee waren mijn vragen niet beantwoord, want ik vond dat een homo een man is die op mannen valt maar niet een man die zich vrouwelijker voelt. En aangezien ik me wel anders voelde, vond ik dat er meer met mij aan de hand is dan dat ik een 'gewone homo' ben. Ik dacht dat ik op den duur uit de kast moest komen als bijvoorbeeld travestiet of transseksueel en dat idee gaf mij enorme angst en afkeer. Ik wilde gewoon normaal zijn en niet een kerel die zich in extravagante jurken hijst en zich gedraagt als überflikker. Als het leven als gewone man voor mij niet was weggelegd, dan nog liever een transseksueel, want daarmee kan je door het leven als normale vrouw. In mijn gedachten kon ik fantaseren dat ik een vrouw was, maar ik was dan geen meisje-meisje maar een stoere vrouw die de wereld aankon en door iedereen geaccepteerd werd. Mijn fantasieën waren niet gericht op bijvoorbeeld het hebben van borsten of een vagina. De vrouwelijke genderidentiteit boodt in mijn beleving meer vrijheid. Als man moet je stoer zijn, moet je geen fuck geven om je uiterlijk, moet je van voetbal houden en laat je graag scheten of vieze geluiden met je oksels. Zo zag ik het. Als vrouw mag je kwetsbaar zijn, maar je mag ook stoer zijn en zelfs stoerder dan mannen. Als vrouw kan je alle kanten op.
Op mijn 16e ging het iets beter met me en gek genoeg ging ik me toen ook iets mannelijker voelen. Ik kreeg bijvoorbeeld ineens interesse om naar de sportschool te gaan om gespierd en breed te worden. Ik vroeg me wel af of die interesse wellicht niet ontstaan was omdat ik daarmee hoopte om mij mannelijker te gaan voelen en dat ik dus daarmee mezelf mee voor de gek aan het houden was. Maar gevoelsmatig was het iets wat vanuit mezelf kwam: ik ontdekte meer mannelijke kanten in mezelf, het leven als man ging mij meer aanspreken en ik wilde dat meer ontwikkelen en naar voren brengen.
Daarmee waren de vrouwelijke kanten in mij niet verdwenen en daardoor raakte ik enorm met mezelf in de knoop, met later als gevolg heftige depressies, paniekaanvallen en straatvrees. Ik was naar diverse psychologen gegaan voor hulp. Ik vond het heel moeilijk om erover te praten, maar ik probeerde het wel, omdat de hulpverlener mij immers niet kan helpen als hij niet weet wat er aan de hand is. Als ik het mijn bek uitkreeg wat er met mij aan de hand is, werd er meestal niet eens op in gegaan of koud gezegd dat ze daar niks mee konden.
In mijn begin 20er jaren dacht ik dat ik een seksueel gestoorde freak was en aangezien er toch vanalles mis met mij was, dacht ik dat ik ook wel pedofiel zou zijn. Ik dacht vaak aan zelfmoord om te voorkomen dat ik ooit een gevaar voor kinderen kon worden. Ik woonde nog steeds bij mijn moeder en ik durfde niet alleen gelaten te worden uit angst dat ik in een opwelling mijn pik eraf zou snijden. Ik was zo verschrikkelijk angstig, depressief, in de war en agressief dat ik eigenlijk opgenomen moest worden en daarvoor werd ik door de huisarts ook doorverwezen. Echter bij de GGZ zeiden ze "Kom maar 1x in de 3 weken. Als we je voor een beetje angst op moeten nemen, kunnen we half Nederland wel opbergen."
Gelukkig kon ik op den duur wat werk doen bij het bedrijf waar mijn moeder werkt als grafisch vormgever. Daar kreeg ik wat afleiding en regelmaat en kon ik vaardigheden opdoen met Photoshop en een DTP-programma. Het ging wel ietsje beter met me, maar ik was nog steeds fucked up.
Pas vele jaren later werd bij mij borderline geconstateerd en ging ik begrijpen dat die twijfels over je genderidentiteit best vaak voorkomen bij een borderline-stoornis. Borderliners kunnen nogal zwartwit denken en in mijn geval dacht ik nogal zwartwit over hoe een man zich hoort te gedragen.
-------
Sorry voor dit lange verhaal waarmee ik misschien veel aandacht op mezelf richt. (Ik had het geloof ik ff nodig om dingen van mij af te schrijven, dus deze post is langer geworden dan in eerste instantie de bedoeling was.)
Maar misschien heeft die vriend ook iets wat lijkt op mijn verhaal. Forceren of opdringen is nooit goed. Het is aan experts om erachter te komen of hij wel of geen transgender is. Daar kan jij hem niet mee helpen. Maar je kan hem wel helpen zijn eigenwaarde op andere manieren te vergroten door hem te accepteren.
Als je het moet voorschieten (wat standaard is voor de Thailand route) dan is het een boel geld. Zeker als je bedenkt dat de zorgverzekeraars, als ze al uitkeren, dat maximaal het Nederlandse tarief van ¤ 9.500 is, maar ik heb ook al lagere bedragen gehoord.quote:
[..]
[..]
Oh, dat is positief nieuws!
En het kan wel, multiquoten, maar ik vind het zo'n gedoe...
De prijs van de ingreep in Nederland zelf vind ik nog wel meevallen. Het gaat om een operatie van 3-4 uur door gespecialiseerde plastisch chirurg + een week verpleging in het ziekenhuis. Ik had het zelf hoger geschat.
Oh en @TS: 
voor hoe je jezelf opstelt ten opzichte van je vriend(in). Welke kant het ook op gaat een beetje begrip in je sociale omgeving is heel veel waard. 
voor hoe je jezelf opstelt ten opzichte van je vriend(in). Welke kant het ook op gaat een beetje begrip in je sociale omgeving is heel veel waard.
Eind deze week heeft hij het ook gemeld bij mijn beste vriend.
Eigenlijk de laatste omdat hij dacht dat hij er wat weerstand op zou geven.
Gisteren was mijn maat bij mij en hebben we het erover gehad.
Mijn maat heeft er positief op gereageerd maar zoals het leidend voorwerp al dacht, voelde hij zich er niet prettig bij.
Ik en mijn vriendin hebben het gevoel dat hij een vrouw mist en bij gebrek daaraan zichzelf dit maar aan meet om het te compenseren of zich iets anders voor te doen. We hebben dit nooit verteld aan hem maar mijn maat dus wel.
Blijkbaar zette hij hem toch aan het denken want daar had hij/zij nog niet aan gedacht of het die reden heeft.
Ook vooral de signalen die hij denkt te hebben gekregen kloppen niet, "een goede klik met de meiden" volgens hem wel maar we hebben het nagevraagd bij diegene (dames) die het nu weten maar die hebben dat dus niet (en zijn hem eigenlijk liever kwijt dan rijk).
Ook is mijn maat boos op hem geworden dat hij nu allemaal deze stappen al heeft genomen (langs iedereen gaan en het vertellen) terwijl er nog niet eens goed is uitgezocht wat het nu is.
Tijdens het bezoek van hem/haar bij mijn maat werd hij gebeld door zn baas over zijn ziekte en mijn maat ving op dat hij het daar ook erover had.
Daarop heeft mijn maat tegen hem gezegd dat werk en privé gescheiden is en hij nu nog helemaal daar niet aan moet denken laat staan iets mee gaan doen, hij/zij wil al als vrouw verkleed naar het werk.
Daarnaast wil hij/zij graag in onze stad wonen maar in onze kleine gemeente is hij gewoon 1 van de weinige. Niemand kent eigenlijk iemand die zo is (geen idee of ze vaak buiten komen). Daarnaast woont ie nu in een wijk waar ze hem zullen lynchen als ie buiten komt als vrouw (lees: klein kalifaat).
Hij wijst meteen al kinderen af volgens mijn maat en hij wil eventueel als ie een meisje wil leren kennen meteen eerlijk (in de eerste date) erover zijn (ok eerlijk zijn snap ik maar dat kan ook na een tijdje).
Ook heeft hij/zij het tegen zijn ouders verteld (zijn moeder wist het al toen ik het topic opende maar was ff wat anoniemer) maar zijn vader pas net en die trok dit niet goed.
Ze hebben best wat met hem af gezien en dan komt er dit nog eens bovenop.
Na goed te hebben gepraat met mijn maat en ik zijn we tot de conclusie gekomen dat hij nu de verkeerde keuze maakt.
We zijn erg bang dat hij uiteindelijk hierin toch ook niet gelukkig zal worden of hem door iemand verteld wordt dat ie niet verder mag in de procedure (hij is echt zwaar labiel geweest in het verleden, speciaal onderwijs ook enzo).
Ook is hij/zij vroeger veel in de zeik genomen/gepest (en nee niet door ons, alhoewel het soms heel simpel was hem in de zeik te nemen) daar heeft hij het moeilijk mee gehad maar als hij dit door zet zal hij alleen nog maar een factor x meer daar mee te maken gaan krijgen (het wekt gewoon weerstand op).
Niemand, ook de dames niet, heeft ooit de indruk gehad dat hij een vrouw is of daar me struggled.
Natuurlijk wegdrukken kan, maar wij als vrienden zijn niet zo dat hij zich anders voor hoeft te doen dan dat hij zou zijn (we hebben zelfs iemand in onze vriendengroep waarvan we verwachten dat hij ooit uit de kast zal komen).
Daarnaast doet hij al jaren zo erg zn best een vriendin te krijgen wat nog nooit is gelukt waardoor je aan hem kan zien dat het hem frustreert, maar als hij dan een drankje aangeboden krijgt komt hij aan ons vragen wat ie er mee doet. Helaas heeft hij (door een vriend) een tijd lang zijn lat voor een vrouw erg hoog gelegd waardoor hij een tijdje (zeg gerust 3 jaar) niet naar meiden van zijn niveau keek (ja fotomodellen vond ie wel interessant).
Mijn maat en ik geven hem de zegen als dit wel het walhalla blijkt te zijn voor hem, maar wij twijfelen zo erg.
Hij wil naar seksuologe maar hij verwacht daar meteen een antwoord te krijgen.
Mijn maat en ik willen met andere vrienden (een groepje van 4-5) gaan checken of zij hetzelfde erover denken en dan toch onze zorgen gaan uiten bij z'n familie (waarschijnlijk zijn zus, die het ook weet).
Onze zorgen zijn nu dat we bang zijn dat het uiteindelijk toch niet is wat ie zoekt en we dan een vriend armer zijn.
Hoe krijgen wij hem zover dat hij (wellicht via zijn zus) echt professionele hulp gaat krijgen die echt met hem aan de slag gaat (ik gok geen seksuoloog alleen)?
Ook mooi Pulzzar hier reageert dat het ook iets anders kan zijn.
Ik sta er voor open maar echt ergens heeft iedereen (die ik er nu over spreek) het gevoel dat dit het niet is voor hem. En wellicht eerst een normale relatie met een vrouw moet gaan proberen voordat hij de vrouw in zichzelf zoekt (want zolang ik hem ken, zoekt hij naar een meid (en zoals iedereen hier vast weet, zodra je gaat zoeken ga je ze niet vinden).
We zijn er echt niet op tegen dat hij een vrouw wil worden, maar hij we twijfelen of dat het wel is wat ie echt wil (en dat hoeft echt niet meteen relatie met een meid te zijn, want dat is meer het idee van die maat van mij) maar hij mist gewoon iets.
Iemand wat tips hoe we dit delicaat aan kunnen pakken?
Eigenlijk de laatste omdat hij dacht dat hij er wat weerstand op zou geven.
Gisteren was mijn maat bij mij en hebben we het erover gehad.
Mijn maat heeft er positief op gereageerd maar zoals het leidend voorwerp al dacht, voelde hij zich er niet prettig bij.
Ik en mijn vriendin hebben het gevoel dat hij een vrouw mist en bij gebrek daaraan zichzelf dit maar aan meet om het te compenseren of zich iets anders voor te doen. We hebben dit nooit verteld aan hem maar mijn maat dus wel.
Blijkbaar zette hij hem toch aan het denken want daar had hij/zij nog niet aan gedacht of het die reden heeft.
Ook vooral de signalen die hij denkt te hebben gekregen kloppen niet, "een goede klik met de meiden" volgens hem wel maar we hebben het nagevraagd bij diegene (dames) die het nu weten maar die hebben dat dus niet (en zijn hem eigenlijk liever kwijt dan rijk).
Ook is mijn maat boos op hem geworden dat hij nu allemaal deze stappen al heeft genomen (langs iedereen gaan en het vertellen) terwijl er nog niet eens goed is uitgezocht wat het nu is.
Tijdens het bezoek van hem/haar bij mijn maat werd hij gebeld door zn baas over zijn ziekte en mijn maat ving op dat hij het daar ook erover had.
Daarop heeft mijn maat tegen hem gezegd dat werk en privé gescheiden is en hij nu nog helemaal daar niet aan moet denken laat staan iets mee gaan doen, hij/zij wil al als vrouw verkleed naar het werk.
Daarnaast wil hij/zij graag in onze stad wonen maar in onze kleine gemeente is hij gewoon 1 van de weinige. Niemand kent eigenlijk iemand die zo is (geen idee of ze vaak buiten komen). Daarnaast woont ie nu in een wijk waar ze hem zullen lynchen als ie buiten komt als vrouw (lees: klein kalifaat).
Hij wijst meteen al kinderen af volgens mijn maat en hij wil eventueel als ie een meisje wil leren kennen meteen eerlijk (in de eerste date) erover zijn (ok eerlijk zijn snap ik maar dat kan ook na een tijdje).
Ook heeft hij/zij het tegen zijn ouders verteld (zijn moeder wist het al toen ik het topic opende maar was ff wat anoniemer) maar zijn vader pas net en die trok dit niet goed.
Ze hebben best wat met hem af gezien en dan komt er dit nog eens bovenop.
Na goed te hebben gepraat met mijn maat en ik zijn we tot de conclusie gekomen dat hij nu de verkeerde keuze maakt.
We zijn erg bang dat hij uiteindelijk hierin toch ook niet gelukkig zal worden of hem door iemand verteld wordt dat ie niet verder mag in de procedure (hij is echt zwaar labiel geweest in het verleden, speciaal onderwijs ook enzo).
Ook is hij/zij vroeger veel in de zeik genomen/gepest (en nee niet door ons, alhoewel het soms heel simpel was hem in de zeik te nemen) daar heeft hij het moeilijk mee gehad maar als hij dit door zet zal hij alleen nog maar een factor x meer daar mee te maken gaan krijgen (het wekt gewoon weerstand op).
Niemand, ook de dames niet, heeft ooit de indruk gehad dat hij een vrouw is of daar me struggled.
Natuurlijk wegdrukken kan, maar wij als vrienden zijn niet zo dat hij zich anders voor hoeft te doen dan dat hij zou zijn (we hebben zelfs iemand in onze vriendengroep waarvan we verwachten dat hij ooit uit de kast zal komen).
Daarnaast doet hij al jaren zo erg zn best een vriendin te krijgen wat nog nooit is gelukt waardoor je aan hem kan zien dat het hem frustreert, maar als hij dan een drankje aangeboden krijgt komt hij aan ons vragen wat ie er mee doet. Helaas heeft hij (door een vriend) een tijd lang zijn lat voor een vrouw erg hoog gelegd waardoor hij een tijdje (zeg gerust 3 jaar) niet naar meiden van zijn niveau keek (ja fotomodellen vond ie wel interessant).
Mijn maat en ik geven hem de zegen als dit wel het walhalla blijkt te zijn voor hem, maar wij twijfelen zo erg.
Hij wil naar seksuologe maar hij verwacht daar meteen een antwoord te krijgen.
Mijn maat en ik willen met andere vrienden (een groepje van 4-5) gaan checken of zij hetzelfde erover denken en dan toch onze zorgen gaan uiten bij z'n familie (waarschijnlijk zijn zus, die het ook weet).
Onze zorgen zijn nu dat we bang zijn dat het uiteindelijk toch niet is wat ie zoekt en we dan een vriend armer zijn.
Hoe krijgen wij hem zover dat hij (wellicht via zijn zus) echt professionele hulp gaat krijgen die echt met hem aan de slag gaat (ik gok geen seksuoloog alleen)?
Ook mooi Pulzzar hier reageert dat het ook iets anders kan zijn.
Ik sta er voor open maar echt ergens heeft iedereen (die ik er nu over spreek) het gevoel dat dit het niet is voor hem. En wellicht eerst een normale relatie met een vrouw moet gaan proberen voordat hij de vrouw in zichzelf zoekt (want zolang ik hem ken, zoekt hij naar een meid (en zoals iedereen hier vast weet, zodra je gaat zoeken ga je ze niet vinden).
We zijn er echt niet op tegen dat hij een vrouw wil worden, maar hij we twijfelen of dat het wel is wat ie echt wil (en dat hoeft echt niet meteen relatie met een meid te zijn, want dat is meer het idee van die maat van mij) maar hij mist gewoon iets.
Iemand wat tips hoe we dit delicaat aan kunnen pakken?
T'is de wereld op z'n kop....
Als ik dit zo lees is professionele begeleiding wel hard nodig. Er spelen nogal wat dingen mee lees ik zo, die allemaal een factor kunnen zijn in die wens om verder te gaan als vrouw. Op basis wat ik nu heb gelezen kan ik niet oordelen of de gevoelens van genderdysforie wel of niet legitiem zijn. Dat is zo op een forum uit de tweede hand niet te zeggen. Een seksuoloog, of een algemenere psycholoog, is een goede eerste stap in dit alles.
Het lijkt me verstandig al hij eerst met een psycholoog een gesprek aanknoopt. Daar kan hij zijn ei kwijt en praten over de gevoelens, zonder meteen bepaalde beslissingen te moeten nemen. Ik zou hem adviseren om hier gewoon veel over na te denken en er over te praten. Het is een erg ingrijpende verandering en het zou verschrikkelijk zijn als het uiteindelijk niet de goede oplossing blijkt te zijn voor zijn probleem (om het even zo te verwoorden).quote:Op zondag 1 november 2015 17:41 schreef Fuhrer_Sid het volgende:
Eind deze week heeft hij het ook gemeld bij mijn beste vriend.
Eigenlijk de laatste omdat hij dacht dat hij er wat weerstand op zou geven.
Gisteren was mijn maat bij mij en hebben we het erover gehad.
Mijn maat heeft er positief op gereageerd maar zoals het leidend voorwerp al dacht, voelde hij zich er niet prettig bij.
Ik en mijn vriendin hebben het gevoel dat hij een vrouw mist en bij gebrek daaraan zichzelf dit maar aan meet om het te compenseren of zich iets anders voor te doen. We hebben dit nooit verteld aan hem maar mijn maat dus wel.
Blijkbaar zette hij hem toch aan het denken want daar had hij/zij nog niet aan gedacht of het die reden heeft.
Ook vooral de signalen die hij denkt te hebben gekregen kloppen niet, "een goede klik met de meiden" volgens hem wel maar we hebben het nagevraagd bij diegene (dames) die het nu weten maar die hebben dat dus niet (en zijn hem eigenlijk liever kwijt dan rijk).
Ook is mijn maat boos op hem geworden dat hij nu allemaal deze stappen al heeft genomen (langs iedereen gaan en het vertellen) terwijl er nog niet eens goed is uitgezocht wat het nu is.
Tijdens het bezoek van hem/haar bij mijn maat werd hij gebeld door zn baas over zijn ziekte en mijn maat ving op dat hij het daar ook erover had.
Daarop heeft mijn maat tegen hem gezegd dat werk en privé gescheiden is en hij nu nog helemaal daar niet aan moet denken laat staan iets mee gaan doen, hij/zij wil al als vrouw verkleed naar het werk.
Daarnaast wil hij/zij graag in onze stad wonen maar in onze kleine gemeente is hij gewoon 1 van de weinige. Niemand kent eigenlijk iemand die zo is (geen idee of ze vaak buiten komen). Daarnaast woont ie nu in een wijk waar ze hem zullen lynchen als ie buiten komt als vrouw (lees: klein kalifaat).
Hij wijst meteen al kinderen af volgens mijn maat en hij wil eventueel als ie een meisje wil leren kennen meteen eerlijk (in de eerste date) erover zijn (ok eerlijk zijn snap ik maar dat kan ook na een tijdje).
Ook heeft hij/zij het tegen zijn ouders verteld (zijn moeder wist het al toen ik het topic opende maar was ff wat anoniemer) maar zijn vader pas net en die trok dit niet goed.
Ze hebben best wat met hem af gezien en dan komt er dit nog eens bovenop.
Na goed te hebben gepraat met mijn maat en ik zijn we tot de conclusie gekomen dat hij nu de verkeerde keuze maakt.
We zijn erg bang dat hij uiteindelijk hierin toch ook niet gelukkig zal worden of hem door iemand verteld wordt dat ie niet verder mag in de procedure (hij is echt zwaar labiel geweest in het verleden, speciaal onderwijs ook enzo).
Ook is hij/zij vroeger veel in de zeik genomen/gepest (en nee niet door ons, alhoewel het soms heel simpel was hem in de zeik te nemen) daar heeft hij het moeilijk mee gehad maar als hij dit door zet zal hij alleen nog maar een factor x meer daar mee te maken gaan krijgen (het wekt gewoon weerstand op).
Niemand, ook de dames niet, heeft ooit de indruk gehad dat hij een vrouw is of daar me struggled.
Natuurlijk wegdrukken kan, maar wij als vrienden zijn niet zo dat hij zich anders voor hoeft te doen dan dat hij zou zijn (we hebben zelfs iemand in onze vriendengroep waarvan we verwachten dat hij ooit uit de kast zal komen).
Daarnaast doet hij al jaren zo erg zn best een vriendin te krijgen wat nog nooit is gelukt waardoor je aan hem kan zien dat het hem frustreert, maar als hij dan een drankje aangeboden krijgt komt hij aan ons vragen wat ie er mee doet. Helaas heeft hij (door een vriend) een tijd lang zijn lat voor een vrouw erg hoog gelegd waardoor hij een tijdje (zeg gerust 3 jaar) niet naar meiden van zijn niveau keek (ja fotomodellen vond ie wel interessant).
Mijn maat en ik geven hem de zegen als dit wel het walhalla blijkt te zijn voor hem, maar wij twijfelen zo erg.
Hij wil naar seksuologe maar hij verwacht daar meteen een antwoord te krijgen.
Mijn maat en ik willen met andere vrienden (een groepje van 4-5) gaan checken of zij hetzelfde erover denken en dan toch onze zorgen gaan uiten bij z'n familie (waarschijnlijk zijn zus, die het ook weet).
Onze zorgen zijn nu dat we bang zijn dat het uiteindelijk toch niet is wat ie zoekt en we dan een vriend armer zijn.
Hoe krijgen wij hem zover dat hij (wellicht via zijn zus) echt professionele hulp gaat krijgen die echt met hem aan de slag gaat (ik gok geen seksuoloog alleen)?
Ook mooi Pulzzar hier reageert dat het ook iets anders kan zijn.
Ik sta er voor open maar echt ergens heeft iedereen (die ik er nu over spreek) het gevoel dat dit het niet is voor hem. En wellicht eerst een normale relatie met een vrouw moet gaan proberen voordat hij de vrouw in zichzelf zoekt (want zolang ik hem ken, zoekt hij naar een meid (en zoals iedereen hier vast weet, zodra je gaat zoeken ga je ze niet vinden).
We zijn er echt niet op tegen dat hij een vrouw wil worden, maar hij we twijfelen of dat het wel is wat ie echt wil (en dat hoeft echt niet meteen relatie met een meid te zijn, want dat is meer het idee van die maat van mij) maar hij mist gewoon iets.
Iemand wat tips hoe we dit delicaat aan kunnen pakken?
A man once asked me if it hurt my head when I broke through the earth's crust on my ascension from Hell.
Hij/zij is gister avond naar een bijeenkomst geweest (gewoon in een kantoorpand dus weet verder niet hoe en wat).
Dus die stap heeft ie genomen, hoe dat is gelopen weet ik niet.
Dus die stap heeft ie genomen, hoe dat is gelopen weet ik niet.
T'is de wereld op z'n kop....
Daar kom je vast nog wel achter.quote:
Hij/zij is gister avond naar een bijeenkomst geweest (gewoon in een kantoorpand dus weet verder niet hoe en wat).
Dus die stap heeft ie genomen, hoe dat is gelopen weet ik niet.
Beste vriend die je kunt zijn is een vriend die een ander kan accepteren zoals die is
Kan net zo goed zo'n fetisjist zijn. Als ik porno kijk zie ook ongewild van die profielen langs komen met van die types die zich stereotype vrouwelijk kleden en een dildo in hun reet willen.quote:
Als hij thuis ook al een hele kast vol dameskleding heeft dan klinkt het niet echt overhaast.
Maar er is nog wel een groot verschil tussen een fetisjist en iemand die daadwerkelijk zijn of haar lichaam wil ombouwen.quote:
[..]
Kan net zo goed zo'n fetisjist zijn. Als ik porno kijk zie ook ongewild van die profielen langs komen met van die types die zich stereotype vrouwelijk kleden en een dildo in hun reet willen.
In tijden van crisis moet je niet met lastenverhogingen komen.
Excuses als het al eerder gezegd is, ik heb niet alle reacties doorgelezen, maar stel dat die vriend(in) daadwerkelijk lichamelijk veranderingen zou willen, dan kan dat alleen na uitvoerig gesproken te hebbeen met een psycholoog en psychiater. Deze specialisten zijn er op getrained om te ontdekken of de gevoelens van zo iemand 'echt' zijn. Zo niet, dan wordt daar wel doorheen geprikt, komen er geen lichamelijke veranderingen en wordt er gekeken hoe deze persoon dan verder geholpen kan worden.
Dus ik weet niet of jouw vriend(in) daadwerklijk lichamelijke veranderingen zou willen (nogmaals ik heb niet alle reacties gelezen), maar voordat het zo ver is zou ik me nog niet al teveel zorgen maken. Het kan ook zijn dat diegene geen lichamelijke veranderingen wil en alleen qua gedrag en/of kleding vrouwelijker wil zijn. Dat zou dan meer onder 'travestie' vallen. En soms zijn deze mensen gebaat bij therapie en soms niet. Voor sommigen valt er prima part-time mee te leven, anderen worden daar juist doodongelukkig van.
Het beste is dus eigenlijk om te benadrukken dat als diegene worstelt met de gevoelens die hij/zij heeft, er het beste met een huisarts of psycholoog gepraat kan worden over hoe verder. Om diegene bij een psycholoog of huisarts te krijgen, ja dat kan lastig zijn. Benadruk dat het geen kwaad kan en alleen maar positief kan zijn en ga eventueel mee naar het consult als dat mogelijk is. Verder is het belangrijk om diegene te blijven steunen en er te zijn als vriend. Juist het behoud van sociale contacten met vrienden en familie is ontzettend belangrijk voor mensen die worstelen met hun gender.
Dus ik weet niet of jouw vriend(in) daadwerklijk lichamelijke veranderingen zou willen (nogmaals ik heb niet alle reacties gelezen), maar voordat het zo ver is zou ik me nog niet al teveel zorgen maken. Het kan ook zijn dat diegene geen lichamelijke veranderingen wil en alleen qua gedrag en/of kleding vrouwelijker wil zijn. Dat zou dan meer onder 'travestie' vallen. En soms zijn deze mensen gebaat bij therapie en soms niet. Voor sommigen valt er prima part-time mee te leven, anderen worden daar juist doodongelukkig van.
Het beste is dus eigenlijk om te benadrukken dat als diegene worstelt met de gevoelens die hij/zij heeft, er het beste met een huisarts of psycholoog gepraat kan worden over hoe verder. Om diegene bij een psycholoog of huisarts te krijgen, ja dat kan lastig zijn. Benadruk dat het geen kwaad kan en alleen maar positief kan zijn en ga eventueel mee naar het consult als dat mogelijk is. Verder is het belangrijk om diegene te blijven steunen en er te zijn als vriend. Juist het behoud van sociale contacten met vrienden en familie is ontzettend belangrijk voor mensen die worstelen met hun gender.
|
|
